 |
| We zijn de 17de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 13-11-2016 |
 Home 1. Frans De Wilde |
|
Door de avond, de sneeuw-herfstavond
ikzelf, snel trampend naar huis,
langs de straten, de dooi-modderstraten,
van lantaarnschijn koud-licht beglansd.
Het zwart-stil geweld van de bomen
in het park wijd-naakt, wit-bedonsd,
met mij gaande, een donkere lach lijk
waar voorzichtig, plas-beenend ik schrijd.
Langs de huizen, de klam-hoge huizen
waar hel licht leeft, een stem zingend luidt,
visioenen wekkend van warmte
en vreugd in het ver, eigen thuis.
De hemel gans toe, op de daken
rust, grauw-rood en zwaar als gewelf
waarvan immer blotten de brokken
van ijzel-sneeuw, vlokkend hand-groot.
13-11-2016, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 12-11-2016 |
| De stille gast 2. Frans De Wilde |
|
Voorbije dagen zullen blij ons wenken
als jonge meisjes, zij zullen in wezen ver
en onbereikbaar zijn als een hemelster,
toch zullen zij aan ons zijn deze avond.
Met al hun vreugden, smarten, kampen, lavend
de dorst van onze zielen, als een droom
wiens zaligheid doet wenen en een schroom
in het hart brengt: dat hij als zovelen gaan zal.
Mij dunkt daar bleef in het glas een druppel gal,
schuif dichterbij, het is huiver-kil daarbuiten,
hoor hoe de wind klaagt in de schoorsteen loeiend-luid,
moet gij weer heen? Het vriendelijk huis nu uit?
Gij gaat, ik blijf, weer levend in dit leven
nog licht van u. Na wat mij werd gegeven
is diep in mij, die napeins op uw dood,
mijn hart meer eenzaam en de nacht meer groot.
XXXXXXXXXXX
12-11-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-11-2016 |
| De stille gast 1. Frans De Wilde |
|
Niet als de dag naar luide kusten streeft,
maar wanneer hij moe de gouden zeilen reeft,
ter purperkim traag heendrijft in zijn boot,
en ver in zee stil sterft een schone dood.
Als schemering haar web weeft zoet en fijn
en de avond komt met warmte en lampen-schijn,
dan uit het duister van de dode nacht
komt gij tot mij, mijn trouwe vriend, en zacht
is uw stem sprekend in gulle groet.
Uw oog blauw-klaar, uw handdruk vast en goed,
gij zet u op het laag bankje bij het vuur
dat lustig vlamt. Het is late herfst en guur
zijn de avonden. Schuif dichter bij, wij zullen
de lege bekers dezer uren vullen
met de oude wijn van wijding-rijk herdenken.
11-11-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 10-11-2016 |
| Avond. Frans De Wilde |
|
De avond neurt een oud weemoedig lied
en heel mijn ziele zingt het zacht hem na
om milde pijn, het is of ik schreien ga,
waarom? Ik weet het zelve niet.
Is het een verlangen onvoldaan dat giet
die zoete treurnis in mij? In de la
van het harte sluimeren vele. Stik ik sta
voor het open schrijn en vraag, maar weet het niet.
Ik weet alleen dat onbewust ik moest derven
veel wondere extazen, menig gouden droom,
de bloei der jeugd maar eens in ons kan sterven.
Ik weet alleen dat het in me schreit: o koom
die lente weer. Laat me eens bewust weer erven
de verre vreugd dier dagen blank en vroom.
10-11-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 09-11-2016 |
| De schone stad 3. Frans De Wilde |
|
O verre stad zo liet ik aanbiddend-vroom
uw frisse schoonheid om mijn harte schijnen,
O grijze droomster bij de groene Avon,
waar ik geleefd, geliefd heb en geleden
in het droef mysterie van een dubbele dood.
Ik de eigen zielsstrijd stil heb uitgestreden
door donkere dagen, lief zijt gij me en groot
zoals geen andere zijn, en mijn gedachten
gaan diep-verlangend, dorstend naar uw schoon.
Als zachtjes gaan in zwoele zomernachten,
de ranke reeën naar de wel in het woud.
Langs het ros-bemoste bochtig klimmend pad
ga ik ter hoogte die mij geeft altijd
de stille weelde waar mijn ziel om schreit
de blauwe verten en de grijze stad.
(Avon is een rivier in Engeland.)
XXXXXXXX
09-11-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 08-11-2016 |
| De schone stad 2. Frans De Wilde |
|
Mij streelt de stilte als het handje van een kind,
de zon weeft goudkant om de beukenhal
hier op de top. Hoor, zoet gezang
gaat plots daar droppelen uit het rein azuur
vult heel de hemel met zijn zilveren klang,
stijgt en verluidt, hoog in het zonnevuur.
Ik ben weer alleen,
mijn oog dwaalt dromend naar de stad beneen,
het ziet straten, pleinen en het ziet ze niet,
want huizen, hoven, vormen lijn en kleur.
Want woud en water, het al te samen vliet
in het gretig oor der ziele tot een keur
van rijke tonen eener symfonie.
Waar harpakkoorden, het juichlied der violen,
der hoornen klaagtoon, cello-melodie
versmelten gaan, en onder voolen
gedempt opruisen tot wie daar in droom
zich wiegen laat op het zingend kleuren-deinen.
08-11-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-11-2016 |
| De schone stad 1. Frans De Wilde |
|
Door het wolkige waas der nevelen, melken linten
het schemer-krullen van de schouwenrook
vlotten de tonen weg in tere tinten
wordt het een droomland uit een toversprook.
Hoe harmoniëren schoon in de vallei
de leien daken en het heuvelgroen
het zilver der rivier die vrij
zich wendt en windt en na een zoen
aan weide en woud, weer vlucht.
Gelijk een vrouw die om het gelaat
een gouden glimlach, blank en blond ons toetreedt
maar wier schone lijf zich nimmer nemen laat.
Het is hier zo goed. Hoe dauwig koel en breed
om het hete voorhoofd strijkt de morgenwind,
alle geluid klinkt dof op uit het dal.
07-11-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
