 |
| We zijn de 19de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 18-04-2015 |
 Al dolen wij. Blanka Gyselen |
|
Al dolen wij door een dolle drift-cycloon,
reeds waanden wij onze warmste kracht gedoofd,
en schroomden wij te leven, hoop-beroofd,
waartoe van pijn dit uiterlijk vertoon?
Laat ons gelaat nog stralen, kalm en schoon,
als een kindgezicht dat in zijn vreugd gelooft,
en, stoot het spel zijn argeloze hoofd,
weer vlug verdriet vergeet om troostend loon.
Mijn lief, de tranen filteren de blik,
en zachter galmt de lach na een diepe snik,
en breder het lied dat uit een afgrond stijgt.
Mijn lief, wie blijder lijdt, ook rijk verkrijgt:
niet voor de overwinning wijkt de strijd,
en vindt om onze rijpe lijven vreugd-bereid.
18-04-2015, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 17-04-2015 |
| Gelijk. Blanka Gyselen |
|
Gelijk de jonge knaap naast vader ging,
het wordend weten metend met zijn maat,
en rustig-fier in kinds-bewondering,
het leven lerend wegen aan zijn daad.
Zo schrijd ik nevens u mijn lieveling,
mijn wankelstap in uwe voren gaat
mijn stille wil, dat grillig twijfelding
geheven naar de ernst van uw gelaat.
En mijn geloof, zo ongestadig-broos,
dat pijn en grijsheid boven rust verkoos,
gewend naar het vroom aanvaarden van uw ziel.
En al de hunkerhonger van mijn hart,
zo vaak door dichte duisternis verward,
gericht naar het licht dat uit uw liefde viel.
17-04-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-04-2015 |
| Lang. Blanka Gyselen |
|
Lang heeft mijn hart zijn vreemde spel gespeeld:
wel werd zo vaak mijn dorste mond gekust,
en heeft mijn klamme hand een hoofd gestreeld,
en beefde door mijn leden een vage lust.
Maar geen gelaat was meer dan een schemerbeeld,
geen streelgebaar, geen klank werd klaar-bewust,
mijn wezen bleef geheel, en onverdeeld,
in nauw-verbroken, gauw-herstelde rust.
Toen kwaamt gij, mijn lief, nog zaagt gij mij niet aan.
Vergat mijn hart zij spel van scherts en waan?
Een weelde-rilling door mijn leden rees
en groeide in mijn openbloeiend vlees,
en plots ontdekte mijn herrezen geest,
mijn hart en lijf gereed toe enig feest.
16-04-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-04-2015 |
| Geliefde. Blanka Gyselen |
|
Geliefde, zullen povere woorden pogen
het rijk verhaal te zijn van dit beminnen,
hoe vind ik zoveel zuiver-zachte zinnen,
die vuur en vreugde waardig dragen mogen?
Verklaart men diep geheim van moederogen,
die kennen reeds het kind, terwijl het binnen
in haar nog wachtend is. En in het gewinnen
van lillend leven uit haar kracht gezogen
zijn de eerste blikken, door haar pijn gebroken,
dezelfde die, volgroeid maar schoner immer,
het kind ontvangen zal door al zijn levensdagen.
Geliefde, zou uw beeld, in mij ontloken:
in vreugde gevormd, in pijn gerijpt, en nimmer
ontgroeit het mij doorheen mijn dagen-dragen?
15-04-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-04-2015 |
| Aan mijn moeder. Blanka Gyselen |
|
Hoe heb ik steeds u algeheel verkregen,
dikwijls gevergd, maar vaker ongevraagd,
mijn moeder, die zo schaarse waarden draagt,
was één weelde, breder dan uw zegen?
Die veel geleden heeft en meer gezwegen,
als gij door jaren vaart vervagen zaagt,
het kindergelaat in het lichaam van de maagd,
haar schreden reeds gekeerd naar vreemde wegen.
Mijn moeder, die mij beter heeft bemind,
wanneer, van levensfeesten weergekeerd,
mijn weke vlees het ontberen had verleerd.
Hoe ben ik steeds, hoe ben ik meer uw kind,
als, angst-verzwakt, en smarten moegetart,
ik banger tast naar het warme moederhart.
14-04-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-04-2015 |
| Gasthuismuren. Blanka Gyselen |
|
Nog hangt om hoge, grauwe gasthuismuren
van tijdloze dagen het trage talmen,
de avondklokken slaan hun zware galmen,
door het schaars geluid van levenslege uren.
Reeds dooft de nieuwe nacht de laatste vuren
in het wijde weven van zijn watten walmen,
als wilde hij tot wonderlijk verkalmen,
het uitgebrande hart van moede lijders puren.
Ik hoor een vreemde vrouw in smarten baren,
haar wreedste schreeuw gevolgd van vol bedaren,
bij de eerste kreten van het kinderleven.
Waartoe mijn vege leden teder beven?
Ik heb nochtans van angsten-zwarte nachten
geen moedersmart, geen weelde te verwachten.
13-04-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-04-2015 |
| Avondzegen. Blanka Gyselen |
|
In avondzegen zaait het zongelaat
op ranken torenspits zijn roodste vuur,
de huizenrij vervaagt tot grauwe muur,
met schaarse lach van het hel-gekleurd plakkaat.
Nog licht geen lampenoog door de schemerstraat,
en stoort geen jazz-muziek dit innigste uur,
waarop mijn stille stad voor korte duur,
gedachteloos in dromen ondergaat.
Ik weet in donkere tocht mij zijn: vestaal
waarvan het blank gewaad angstvallig waakt
op de broze vlam van heimnisvolle lust.
Door de avond schrijdt mijn hart naar liefdemaal,
heeft niet een hete hand mijn hand geraakt,
en heeft geen moede mond mijn mond gekust?
12-04-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
