hallo allemaal!!
Hier gaat alles goed!

Ik ben wel helemaal de kluts van de seizoenen en het moment van het jaar kwijt. Komt omdat hier het droge seizoen sinds bijna 2 weken van start is gegaan (en het dus al danig begint te stoffen –plantjes langs de weg met een rood laagje en ons brood wordt nu ook 2 keer zo snel hard J) terwijl hier ondertussen in de winkeltjes die door chinezen worden opengehouden plots plastieken kerstbomen (mét sneeuw!), gouden slingers en veelkleurige flikkerlampjes te koop aangeboden worden! Zijn ze sinterklaas dan vergeten? Hmm, die meneer zijne verjaardag vieren ze hier niet J  maar over een maand vieren ze hier ook wel kerstmis!  Vandaag heeft de mama van patricia me eraan doen denken dat het christus Koning was(van op de chiro herinner ik me daar koude knieën van...). Ik helemaal vergeten, maar zij niet: ze was helemaal in witte mariamode gekleed, en wenste ons al prevelend n heel prettige feestdag! n gekke madam J

Vorig weekend zijn we naar Kribi geweest. Plannen zijn we beginnen te maken toen Marianne (franse studente geneeskunde uit Lyon die hier voor 2 maanden stage loopt op de pediatrie in het CHU) vertelde dat ze er ook naartoe ging. Ze verblijft bij een bevriende familie (half Frans en Duits) in Bastos, eigenlijk zowat de chicste wijk hier in Y’dé (die waar alle ambassades gelegen zijn). En samen met die familie en de halve Duitse ambassade gingen ze het weekend doorbrengen in een speciaal daarvoor afgehuurd hotel aan de kust, niet ver van Kribi. Toen ze droogjes de prijs voor een kamer per nacht vertelde vielen we zowat achterover (30.000 CFA per nacht, wetende dat een beginnend verpleegster hier maar 50.000 CFA per maand verdient…), maar palmbomen, heter weer dan hier voelen en de Atlantishce oceaan zien leken ons wel aanlokkelijk. Dus hadden wij er zaterdag vroeg opstaan en weer meer dan 3,5u knellende ledematen voor over om richting Kribi te trekken! La Kribienne was de busmaatschappij deze keer en we hadden geluk want na een goed halfuurtje zat de bus al vol (inclusief het dak!!) en konden we vertrekken.

In Kribi aangekomen konden we meteen weer ervaren hoe het voelt om toerist te zijn: nog voor de motor van de bus goed en wel afgeslagen was werden we door de raampjes al verleid door menig taxichaufffeur die ons wel naar het meest subliemse hotel zou brengen… om de opdringerigen af te houden hielden we echter dapper vol dat we al lang wisten waar we naartoe wilden. Dat was gelukkig ook zo want Cyrille had voor ons een lijstje gemaakt van enkele adresjes waar we heen konden. We probeerden eerst Résidence Le Cocotier uit en hadden er geluk: voor een mooi prijsje hadden we er een appartementje met 2 kamers. Ook al hangen er hier aan de receptie dus officiële prijzen uit, je kan er altijd over onderhandelen en als je vrienden kan worden, des te beter: dan krijg je een vriendenprijsje! Kwam ons nog beter uit want cyrille zou  nog nakomen en dan konden we de prijs delen door 4 (enfin je, in theorie dan, want als we hier een van onze vrienden ergens mee naartoe nemen –met taxi, gaan eten in stalleke op straat, inkom ergens- dan verpinken ze niet als er betaald moet worden… dus betalen wij alles voor hun. we zijn het al gewoon en blijkbaar is dat hier de gewoonte, en van de andere kant bekeken krijgen we er op zn minst leuk gezelschap, een bodyguard, een gids en regelmatig een uitnodiging om ergens thuis te gaan eten voor in de plaats!). Erna hebben we ons in strand-tenuke gezet en de buurt gaan verkennen. Na enkele honderden meters kwamen we de wuivende palmen en het goudgele strand al tegen! Kribi is een toeristisch oord en dus zijn de prijzen ook gekruid… toch hebben we lekker en veel gegeten voor elk 1000 CFA. Nog best te doen als we het minimum van 2000 in de gidsen mogen geloven! We weten dan ook ondertussen waar we moeten zoeken he! Net zoals in Y’dé zijn er een heel deel vrouwen die met pot en pan zich voor het terrasje van een cafétje installeren. Bij hun kan je de meest traditionele plats vinden en die dan opeten op het terrasje, wat dus voor zowel die vrouwen als het cafétje voordelig uitkomt.

We hebben erna de haven van Kribi bezocht, een plaats waar buiten boomstammen ook de vis van de traditionele vissersbootjes verhandeld wordt, en er zaten fameus grote exemplaren bij! Foto’s trekken is op die overdrukke plaatsen en beetje riskant en lijkt voor mij ook n beetje voyeuristisch. Want zoveel toeristen lopen hier ook weer niet rond: de meeste blanken komen hun aan-het-strand-afgelegen-4-sterren-hotel-met-zwembad-bar-en-souvenierwinkeltje niet uit en de rijke kameroenees die hier op weekend komt valt voor ons niet echt op tussen de rest… Verder hebben we nog wat strandjes onveilig gemaakt, het ene al idyllischer dan het andere. Ik wil jullie nu niet meteen jaloers maken maar het had soms veel weg van de filmset bounty of van coca-cola waar die jonge sexy priester uit het water komt gestoomd… enfin, na bijna 2 maanden Afrikaans stadsleven in Y’dé gaan n mens precies al snel beginnen wegdromen bij het zien van wat golfjes J Toen we zo bij zonsondergang aan het mijmeren waren hebben we Marcellin leren kennen. Kameroenees, opgegroeid in Kribi en studenten in iets van rechten in Y’dé. Dankzij hem hebben we die avond lekker en goedkoop kunnen eten en hij bood ook aan om ons de volgende dag te gidsen naar de Chutes de Lobe, op zo’n 7 km van Kribi. Mooi meegenomen want ondertussen had cyrille laten weten dat hij wegens drukte op zijn werk ons niet meer zou kunnen komen vergezellen ginder, tot daar ons mooi gemiddelde voor de kamers… ;-)

’s Ochtends hadden we gelukkig net onze was en plas gedaan voor het water uit de kraan op was...  J we zijn dan met een taxi (deze keer met 7 erin…) richting het hotel gegaan waar Marianne verbleef. Vandaar lagen de Chutes van Lobe maar op wandelafstand. De rivier de Lobé mondt daar via een waterval rechtstreeks uit in de oceaan, naar het schijnt een van de weinige plaatsen op de wereld waar zout en zoet water zo plots met elkaar in contact komen. En ondanks dat het al het begin van het droog seizoen is was de chute toch nog ferm “gezollen” volgens de locals! De moeite!

Toen konden we ons niet meer houden en zijn we een beetje verder de golven echt gaan trotseren! Zaaaaaaaaaaalig, telkens dat Ushuaya gevoel en zeer aangenaam dat het water helemaal niet zo zout smaakt als bij ons!

Terug in Kribi geraken was echter niet zo’n gemakkelijke opdracht. De watervallen liggen namelijk nogal afgelegen in die zin dat je best een taxi bestelt voor de heen- en terugrit. Omdat wij bij het vertrek ’s ochtends nog niet zeker wisten wanneer we ervan wilden terugkeren hadden we van de chauffeur zijn gsm nummer gekregen. Mja, daar ben je hier niet zo veel mee: slechte ontvangst en het nummer dat het niet bleek te doen… wachten bleek ook geen optie want buiten 4x4’s vol met blanken, passeren er weinig auto’s en we wilden graag terug zijn om op tijd de bus naar Y’dé te halen…. Zoals in vele situaties was de oplossing er echter wel, alleen moesten we hem in dit geval durven zien…: de brommer nemen. Hoewel het er ervan vergeven is, is het een voertuig waar we in Y’dé voor geen triljoenen CFA op zouden kruipen, het zou gewoon zelfmoord zijn! Hier echter op de rustige rode hobbelweggetjes met zeer weinig kruispunten en tegenliggers durfden we de uitdaging wel aan! Temeer ook omdat de driver ons plechtig beloofd had “prudent” te rijden…! Ine, marieke en haar rugzak vanachter, die van mij vanvoor en dan maar laten wapperen die haren! Gert kwam dapper met een volgend exemplaar! Zonder kleerscheuren aangekomen en zelfs gecharmeerd, die brommer-taxi’s verzekeren hier het inkomen van heel wat kameroenese jonge mannen (vooral heel grappig om te zien dat de drivers vaak ne dikke fleece en n muts en handschoenen aantrekken – tegen de kou…). Met La Kribienne prima terug in Y’dé aangekomen op nog een schappelijk uur!


Vrijdag waren we uitgenodigd bij een pediatrisch chirurg die werkt in een ziekenhuis dichtbij Hopital Central. met hem hebben we een boompje opgezet over de verschillen tussen hier en europa. en hij kan erover meepraten want hij heeft in frankrijk een deel van zijn specialisatie en opleiding gedaan. was n heel gezellige avond met natuurlijk afrikaanse gevulde tafel! als neusje van de zalm werden we in zijn auto met airco terug naar huis gebracht!

Deze zaterdag zijn we naar Monatélé geweest, een klein dorpje op een uurtje boemelen van Y’dé. Een tante van JJ woont daar en we zijn er hartelijk kontvangen! Ze kwam net terug van haar akkers en had verse maïs en bladeren van de maniokplant bij: dé ingrediënten van Sanga (we hebben het helpen koken). Monatélé staat wel in grote letters op de kaart, maar et is toch maar een klein stadje, en waar de tante woont nog afgelegener (ze hebben er net 5 maanden zonder stroom gezeten…) maar die grote letters da komt omdat het een soort van mini-provincie-hoofdstadje is J we hebben hier al heel vaak palmwijn gedronken, maar daar hebben we ook gezien hoe ze dat maken: ze kappen ne goeie dikke palmboom om en als die dan horizontaal ligt maken ze aan het uiteinde een reservoirke dat het sap dat uit het afgesneden top van de boom opvangt, iedere dag gaan ze dat op bepaalde uren leegmaken en uit zo’n 5 omgehakte bomen halen ze dagelijks toch zo’n 2-4 liter. Het ziet er wit uit, af en toe zit er een mierke of wat schors in en het bruist een beetje. Het smaakt naar… tja, iets met een beetje gist (naart schijnt zit er ook natuurlijke alcohol in) en beetje gesuikerd. Zo’n omgehakte palm kan tot 3 weken palmwijn geven! ik weet niet zeker of het geluk is om he merbij te zetten, maar de familiefoto nemen was hilarisch, bewijze d ecompositie ervan...

vandaag is Eugène met ons op rondleiding geweest hier op de site van de Unief. Y'dé heeft een universitreit in 2 delen, en 1 ervan Yaoude I is hier gelegen (deel II kligt ergens in het noorden), ons appartement ligt er eigenlijk in... (marieke is niet meegeweest, ze voelde zich niet zo super, ne straffe rume heeft haar te pakken, al voor de 2de keer...!) het is een kei groot domein waar hier en daar een gebouw van het unief op ligt, tussen de palmbomen, exotisch... De faculteiten wetenschappen, geneeskunde en die van humane wetenschappen (fylosofie, literatuur,...) zijn er gevestigd. wat gert en mij er vooral van bijgebleven is is dat er op zondagochtend (het was net 9u voorbij...) heeel wat studenten in de lege auditoria plaats namen om te studeren of elkaar bijjles te geven... je kan hier inderdaad best niet je jaar verspelen, het is peperduur!! er zijn ook studentenkamers en een soort van resto (waar de studenten slechte kost kunnen eten voor 150 CHF =25 eurocent...) spijtig genoeg zijn er van het unief uit niet genoeg kamers (20 000 studenten) en moeten de meesten iets zien te huren in de stad. er is dan ook een heuse studentenwijk gegroeid vlak achter de univesitaire site. een leuke sfeer, maar niet gemakkelijk om er te wonen: voor 15000 CFA in de maand in een kamertje van  maximum 3 op 3m, zonder stromend water, weinig licht en om de kosten te drukken soms met 2 of 3 op n kamertje... maar wel sfeeeeer! dat is dan mss wel spijtig aan het feit dat er voor ons al voor onderdak gezorgd was, hoewel we in vergelijking zelfs niet mogen spreken van klagen... de studenten hier hebben het niet gemakkelijk, er zijn hier geen beurzen of ouders die helpen betalen, waardoor ze bijvoorbeeld vaak maar 1 maal per dag kunnen eten...

enfin, het gaat hier dus prima!
morgen de laatste 3 weken stage die ingaan, op gynaecologie in het CHU, amai, da begint hier af te korten... spijtig!
hou jullie goed ginder en voor diegenen die al axamens hebben toitoitoi!!!

gros bisous
Ineke

Hoi hoi hoi allemaal !

Ik heb niet zo veel tijd om iets te schrijven, maar ik wilde jullie laten weten dat we dit weekend de witte stranden met palmbomen in Kribi onveilig gaan maken!! Fotos zullen ongetwijfeld volgen (ik zal me als we terug zijn wel weer voor n uurtje of zo voor de computer hier neerplanten ;-)

In het CHU alles ok. De stage overdag is naar belgische normen voor ons rustig en de “cours”, of ze nu wel doorgaan of niet, beginnen te wennen. Hoewel ik het toch steeds moeilijker heb met in dat ziekenhuis aan geneeskunde proberen te doen in het systeem dat er heerst (te veel verantwoordelijkheid bij de patiënten en hun gardes malades, onderzoeken die wegens geldgebrek niet uitgevoerd worden en ziektebeelden bij kinderen, die als ze bij ons zouden voorkomen voorpagina’s van tijdschriften zouden kunnen halen… geen uitroepteken deze keer)

Enfin, uitgebreider verslag volgt zeker!

heel veel groetekes aan iedereen

Ik ga bruinen J

Aloha allemaal!

Even een berichtje om te laten weten dat alles hier goed gaat! bijna in de helft...

Het weekend was voor mij even wennen, zo zonder mijn maatje. We hebben er dan ook een rustig weekendje van gemaakt want de reis naar bamenda zat ook nog wat in onze kleren… zondag een bezoekje gebracht aan de moeder van Jean-Jules. Zij woont in Etoug-ébé, een quartier vanhieruit in de richting van Biyem Assi. Ik heb er Malta Guinness leren drinken (een zoet vrouwenbier zonder alcohol) en we gingen naar huis met een zak vol met cacaonoten, cocosnoten en papaya’s! zalig hé!

Deze week was de eerste week op n nieuwe stageplaats: pediatrie in het CHU (universitair ziekenhuis hier in Yaoundé). ’s Morgens geen avonturen meer in de taxi’s want het CHU ligt hier op nog geen 100 meter van. Tzijn onze buren en we kunnen langs de zijingang naar binnen! In vergelijking met Biyem Assi is het wel een groot verschil. De prijs van een opname of verblijf op de kamers bijvoorbeeld en het feit alleen al dat er 1-persoonskamers zijn, de ‘haut-standing’ kamers… verder is er bijvoorbeeld op de zalen een kraan (iets wat ze in Biyem Assi niet hadden), wat niet wil zeggen dat die ook altijd werkt ;-). Er lopen ook proffen, residenten en veel meer studenten rond (zoals bij ons eigenlijk), echt wel veel eigenlijk. En er is meestal iedere dag les. Lees: een exposé met achteraf een voor ons eindeloos lijkende discussie- en vragenronde. Het onderwerp ligt niet altijd op voorhand vast en de agenda is meer voor annulaties en verschuivingen vatbaar dan dat het hier regent! J Marieke staat ook op de pediatrie en Gert staat er op de materniteit/gynaecologie. Er is hier ook een franse studente geneeskunde, Marianne, die er ook op de pediatrie staat. N toffe madam!

Woensdag hebben we van Eugène een rondleiding gekregen in het Hôpital Central hier in Yaoundé. Normaal gezien zouden we ook stage doen, maar we gaan de rest allemaal in het CHU doen. Het Hôpital Central is zo mogelijk nog groter dan het CHU! De meeste afdelingen (en ze hebben er alles) zijn ondergebracht in een apart paviljoen. Er wordt hier in tegenstelling tot bij ons, weinig in de hoogte gebouwd. Misschien maar goed ook: stel je voor dat je na je operatie de trap af moet naar de afdeling eronder omdat de lift niet werkt… Het ziekenhuis is goed uitgerust met een grote materniteit en ook met een SAMU (Frans voor MUG) als enige in Y’dé, en misschien ook in Kameroen… Eugène werkt er als een soort van anesthesie-assistent op de spoedafdeling. Die nacht moest hij echter geen wacht doen want het toestel voor het verdovingsgas tijdens operaties werkte niet, dus er werd niet geopereerd… maar er zullen wel veel verkeersongelukken zijn… ze hebben er ook een Hôpital de Jour. Letterlijk vertaald een daghospitaal. Maar inhoudelijk niet hetzelfde als een daghospitaal bij ons. Het is een centrum voor HIV diagnostiek en behandeling. Maar om het voor de patiënten niet te stigmatiserend te maken staat er aan de ingang een plakkaat met ‘daghospitaal’ erop. Pas als je er binnengaat, kom je infoposters tegen over HIV en AIDS. Zou ondertussen niet iedereen al weten dat het geen gewoon daghospitaal is? Er is hier in iedere geval nog een groot taboe rond HIV: een test voor HIV noemt hier bijvoorbeeld ook sérologie de lave, of men zegt onder het verplegend personeel, waar de patiënt bij is bijvoorbeeld: “vous avez déja lavé ce patient?” (heb je deze patiënt al getest op HIV?) Heel vaak willen de mensen zich gewoon ook niet laten testen. Langs de andere kant zijn er langs de wegen grote panelen van de overheid met waarschuwingen tegen HIV. En op de achterkant van de schoolschriftjes (die ook als patiëntenboekjes gebruikt worden) staat ook een boodschap die oproept tot bescherming tegen HIV. Leek me al een hele stap in de richting van voorlichting. Maar zoals iemand hier de opmerking gaf: door het analfabetisme kunnen heel wat mensen hier die boodschap gewoon niet “lezen”… enfin, zo blijven de stages hier in iedere geval interessant!

Terwijl thuis de temperatuur waarschijnlijk langzaam zakt stijgt ze hier gezellig! Het zonneke schijnt hier buiten en ook vanbinnen bij mij! Ik hou ondertussen immens van Kameroen en zijn mensen! En we gaan nog niet naar huis… we zitten nog maar in de helft! hou jullie goed ginder!

Groetjes en knuf

ineke

Na de eerste stage periode van 4 weken in Biyem Assi hadden we een week vrij gevraagd. Kwam leuk toevallig ook goed uit dat koen er nog een week was! We waren van plan om een deel van the Ring Road in het engelstalige noord-westen te doen, een route in ringvorm van ongeveer 360 km over rode zandwegen en passerend langs kleine dorpjes, mooie natuur en chefferies. We hadden wel een soort van reisschema opgesteld naar Afrikaanse normen ;-) maar hadden ons al op voorhand neergelegd bij vertragingen en aanpassingen ervan! Zaterdag ochtend zijn we met de bus vertrokken naar Bamenda, 3^de grootste stad van kameroen, uitvalsbasis voor de ring road en hoofdstad van de noordwestelijke provincie. Met Vatican Express on the road en met (te) veel in een busje! We hadden er speciaal voor gekozen om overdag te reizen: het landschap is niet te missen groen en adembenemend! Na n goeie 6u en 370 km slapende ledematen kwamen we aan. De buurman van Gert onderweg was een vriendelijke reveree (Richard) en dankzij hem vonden we al meteen onderdak in het guesthouse van het Presbyterian Chuch Centre. Zondag vroeg opgestaan met de bedoeling verder te reizen naar Kumbo en Oku, een stukje van the ringroad in de oostelijke richting. Op de taxivertrekplaats ontstond er enig tumult toen wij een busje kozen, de twist ging blijkbaar over de voorgestelde route (voor ons maakte het niet uit, als we maar op de bestemming geraakte). Er vielen zelfs enkele slagen en kameroenese scheldwoorden, maar wij bleven ongedeerd hoor, het was gewoon iets tussen de maatschappijen onderling. De eerste kilometers gingen over een weg waarvan we achteraf beseften dat dat het betwiste issue was: via een klein dorpje, een keer moeten uitstappen (hoewel onze medereizigers rustig bleven zitten..!) om te duwen toen we in vast zaten in de modder en over een houten brugje (lees: enkele planken) gereden dat gevaarlijk kraakte, om over de gewone putten nog maar te zwijgen! eigenlijk bijna 4x4 terrein… J na 4u kwamen we aan in Kumbo en tot onze verbazing vonden we er vrij vlug een taxi naar Oku. Daar aangekomen kwamen we meteen (en spijtig genoeg) terecht in het toeristische circuit: 2500 CFA per persoon als registratie (en toeristentax) en we moesten een gids nemen voor de  komende dagen. David nam ons meteen mee naar the Fon’s palace. Een fon is hier een lokale koning met veel aanzien. Om Mount Oku (3011m) te mogen beklimmen moesten we tijdens een audiëntie zijn toestemming vragen en dat kostte ons uiteindelijk 5000 CFA en een fles wisky ;-) Het geld (iedereen was vrij om te geven wat hij wou, maar het moest wel minstens 5OOO CFA zijn) werd verstopt in het gastenboek maar dat werd toch nog snel even bekeken, want we kregen er een officieel reçu-tje van, dat we zeker goed moesten bijhouden (voor geval er iets met ons zou gebeuren als vorm van verzekering…) de fon was een leuke verschijning met een staf en hoedje, bijna zoals je het je zou voorstellen en volgens de regels moet je hem begroeten door drie maal in je handen te klappen en te buigen. In principe mag je hem ook niet rechtstreeks aanspreken maar wel via een speaker. We kregen raffiawijn te drinken (vergelijkbaar met palmwijn) tot de kalebas leeg was! Na de audiëntie kregen we een lift via de zus van de fon, die we graag aannamen omdat het weer een beetje tropisch regende, maar die we spijtig genoeg te duur betaalden… je mag hier nooit vergeten dat je toerist bent… onze slaapplaats die nacht zou ook de duurste van de hele trip worden. Die avond in Oku nog de lokale handicraft centres bezocht, Oku’se honig gekocht, het marktje bezocht en een terasje gedaan bij kaarslicht. Volgende ochtend regen en pijpestelen! En wij waren van plan mount Oku te beklimmen! Volledig ingepakt dan toch vertrokken. Het begin van de tocht liep langs maïsvelden en even later door een bos om vanaf de boomgrens nog een uurtje over weiden te lopen. Van het (ongetwijfeld prachtige) uitzicht hebben we niet kunnen genieten, maar op de top was het toch min of meer gestopt met regenen. Paden die in het stijgen veranderd waren in kleine riviertjes waren nu bij het afdalen immens glibberig en ieder is menig maal zacht en hard met de grond in aanraking gekomen! Gelukkig kwam het zonnetje er wel af en toe door nu. Blij dat we heelhuids beneden waren en fier dat we tot op de 2^de hoogste berg van West-Afrika gestaan hadden wilden we die avond wel nog graag terug in Kumbo geraken. We vonden een snelle lift. Onderweg kregen we platte band en voor wij uit de auto gestapt waren, waren er al een paar gasten (geen idee vanwaar ze kwamen, het was al donker!) aan de band aan het sleutelen. In een mum van tijd lag er een nieuwe op! In Kumbo vonden we onderdak in het Central Inn Hotel. Het duurde wel even voor de sleutels van de kamers terecht waren en het licht deed het niet, maar voor 4000 CFA per kamer van 2 mochten we niet klagen vonden we! Hoewel… koen en ik kwamen tot een glibberige ontdekking onder ons bed (details bij betrokkene te verkrijgen) en ’s nachts werden we verrast door bezoek van een vrouw die de op de gang liep te roepen en naar iets op zoek bleek te zijn. ’s Ochtends kwamen we erachter dat die vreemde madam daar regelmatig naar haar man op zoek kwam, daarmee dat ze raar reageerde toen ik, blanke jonge vrouw ;-) de deur open deed!!

Vanuit Kumbo stond ons de volgende dag weer een tochtje over The Ring Road te wachten terug naar Bamenda. Er zaten deze keer gelukkig iets meer stroken asfalt tussen! Deze keer vonden we onderdak in het Baptised Mission Centre in Bamenda. Het is hier een zegen om op zulke plaatsen van kerkgemeeschappen te kunnen verblijven: goedkoper en veiliger en mooier dan in de meeste hotels. In bamenda is er ook een Tourist Office. De taxi had ons echter afgezet aan het Jurist Office… tja, na 4 weken in Y’dé had ons engels accent misschien te Frans geklonken, maar het kwam er wel op neer dat we de rest tevoet moesten doen en dat bij aankomst bleek dat de ambtenaar van het office al op weg naar huis was. Gelukkig nog niet te ver bleek na een tijdje want hij kwam speciaal voor ons terug. Voor het eerst tijdens ons verblijf hier kregen we (waarschijnlijk wel de enige examplaren) toeristische gidsen in onze handen, waar we uiteindelijk wel nog te veel voor betaald hebben, maar ze zijn wel praktisch. Er is hier voor de rest echt niets te vinden van info! Je moet het allemaal zelf vragen of er “toevallig” belanden… die avond hebben we samen met onze vriend Richard the Reveree gegeten. Zijn afspraken van de volgende dag heeft hij speciaal voor ons verplaatst om met ons mee te kunnen komen. Woensdag huurden we een taxi voor een volledige dag en hebben heel wat bezocht: Bali en zijn Fon’s Palace waar we een rondleiding kregen van 1 van de meer dan 40 queens, buiten de inkom betaal je er ook om foto’s te mogen nemen (we waren daar bijlange niet de enige toeristen!), Mankon Palace en het museum en het handicrafts centre in Bali waar je de kunstenaars aan het werk kan zien en waar we ons eens goed hebben laten gaan, gevolg: koffer van de taxi kon niet meer dicht… J als de toestand van de wegen het had toegelaten hadden we ook nog de watervallen van Bali en een chuch centre in Mbengwi bezocht, maar de dag zat ook zo al vol genoeg. Terug in Bamenda aangekomen op de bus naar Bafoussam (zo’n 2u zuid-oostelijker) want die avond waren we te gast bij de reveree thuis! In allerijl toverde zijn vrouw nog een lekkere maaltijd op tafel en we mochten overnachten in het guesthouse van het ziekenhuis dat er aan het Presbyterian Chuch Centre verbonden is. The Acha Eye Clinic is gespecialiseerd ziekenhuis in oogziekten en iemand van onze vrienden hier in Y’dé gaat ook naar daar om zich te laten behandelen. De volgende dag kregen we er een rondleding en waren onder de indruk van het materiaal en de toestellen die er voor handen waren! (konden dan ook alleen nog maar vergelijken met het district hospitaaltje in Biyem Assi). De rest van de dag nam de Reveree ons mee op rondleiding  door Bafoussam (iets kleiner maar vergelijkbaar met Bemenda)  en we zijn door een directeur van een Rural Investment Company, een vriend van hem, uitgenodigd om te gaan lunchen. Die nacht zouden we terugreizen naar Y’de, zodat we zeker op tijd terug waren voor koen zijn terugvlucht vrijdagavond. We mochten ’s avonds weer mee-eten bij de reveree thuis en koen kreeg al een afscheid cadeautje van hem! De reis verliep gelukkig deze keer met een grote bus en iedereen had een stoel voor zich ;-) zelfs slapen lukte aardig..! die laatste dagen hadden we dankzij de reveree minder het gevoel toerist te zijn en dat was wel aangenamer. Mensen zijn veel vriendelijker en gastvrijer als je als “vriend van” ergens komt.

De laatste vrijdag overdag zijn koen en ik op zoek gegaan naar dvd’s om al onze foto’s op te zetten voor thuis, maar dat bleek niet zo gemakkelijk et zijn… en toen we in de buurt van het centre artisanal waren hebben ze door een stommiteit van mij mn gsm kunnen pikken.. heel stom zo net op mn verjaardag... gelukkig heb ik meteen mn kaart kunnen blokkeren en n nieuwe kunnen kopen met hetzelfde nummer. Ach ja, laat dat weer een les zijn voor de toekomst hé…

Vrijdag avond kwam in ieder geval veel te snel… de afgelopen 2 weken met koen erbij waren voor mij als een droom! Ik was n maand geleden vertrokken met het gedacht hem na drie maanden terug te zien en nu was hij gewoon 2 volle weken hier geweest! Hij heeft gezien hoe wij hier leven, de mensen ontmoet met wie wij hier omgaan, een week met ons kunnen rondtrekken. Het was IDEAAL als opkikker! Ik heb echt van hem kunnen genieten! Ook leuk dat hij post en cadeautjes van het thuisfront bijhad!

We hebben koen ’s avonds naar het vliegveld van Nsimalen gebracht. Inchecken ging vlot, maar vanaf het moment dat ze zien dat je souvenirs bij je hebt laten ze je er heel wat CFA’s voor betalen, zelfs na het inchecken werd de handbagage van koen zeker 5 keer gechekt en werd hij bijna letterlijk gepluimd! Stom dat hij er veel bij verloren heeft, maar wij beginnen nu alvast strategieën te bedenken om al onze souvenirs te verstoppen om ze thuis te krijgen!!

maandag beginnen we hier aan een nieuwe stage periode in een ander ziekenhuis. het gaan 3 weken pediatrie in het CHU worden (universitair ziekenhuis). ik kijk er wel naar uit!
 

Bedankt aan iedereen voor de reacties op het gastenboek/berichtjes, de e-cardjes, de kaartjes en de cadeautjes!!! het doet deugd, echt waar!!! Ik denk toch vaak heel hard aan iedereen thuis hoor... speciaal aan de liriceesjes: ik heb de foto’s van het concert gezien en het was schitterend!! ik kijk er al naar uit om de opnames te beluisteren. hopelijk zijn de zieken genezen!

groetjes aan iedereen en hou jullie goed daar in het steeds kouder wordende belgenlandje! ;-)

Ineke

Hallo belgië!!

Sinds vorige vrijdag 20/10 zijn we hierin Yaoundé met n landgenoot meer! Dankzij vereende krachten uit Kameroen en België is het uiteindelijk (én gelukkig) voor Koen toch nog gelukt om naar hier te komen voor 2 weken. Samen met prof Achou zijn we hem vrijdagavond in Nsimalen (luchthaven) gaan ophalen. Net als ons verwonderde hij zich ook over het weelderige groen langs de weg en het roekeloze verkeer óp de weg… raar vooral voor ons ook dat het na drie weken al een gewoonte was geworden… het duurde niet lang of jean-jules kwam langs om koen zijn eerste avond in kameroen te vieren:  naar n terrasje met live mingdzang muziek en dans, onderweg werden we getrakteerd op een hevig onweer en we zaten met z’n 8-en in ‘n taxi; als doop kan dat tellen!

Zaterdag stond een bezoek aan Nlong op het programma, een dorpje in de richting van Douala, op ongv 40 km van Yaoundé. Naar aloude traditie zaten we gezellig met z’n 8-en in n taxi (wel geen gele deze keer, de afstand was wat verder he). Na ongeveer anderhalf uurtje hobbelen kwamen we aan en werden meteen vriendelijk ontvangen door de familie van Georges (vriend van jean-jules en onze vrijgeleide voor het dorpje). We werden rondgeleid maar al gouw bleek dat we donder op onze donder zouden krijgen. Gelukkig konden we schuilen en ondertussen wat suikerriet, palmnoten en baton de maniok eten en palmwijn drinken. De foto’s getuigen ook van “tijd genoeg voor een dutje”! de regen had ook een nadeel: onze lift van de heenweg geraakte niet meer tot in het dorpje (glibberig en glijdend, bergop/bergaf…) dus zijn we te voet begonnen aan de terugtocht. Het was al donker toen we na 2 u wandelen aan de grote (asfalt)weg aankwamen. Gelukkig hadden we net daarvoor een lift te pakken (oom van Henri, buur van Georges). Met rare geluiden, knipperlichten, 2000 CFA voor politiecontrole onderweg en tegen 25 per uur kwamen we tegen ongeveer half 10 terug “thuis” aan…

Zondag is ondertussen wasdag hier. Terwijl onze kleren hingen te drogen waren we uitgenodigd bij miss pisow,  een verpleegster in Biyem Assi. We mochten meteen mee aan tafel schuiven en haar man (prof en orthopedisch chirurg) gaat ons volgende week in Bamenda rondleiden. Leuk toch hoe de mensen hier meteen voorstellen om te gidsen! Erna zijn we ook een bezoekje aan de zusters van Mvolye gaan brengen om hen te bedanken. Toffe madammen!!

Maandag terug naar het ziekenhuis en voor de laatste week deze keer. Maandag heeft koen tevergeefs op z’n Afrikaans op Jean-Jules zitten wachten. Dinsdag was productiever en tegen woensdag hadden we hier al nieuwe tafellakens-plastiekjes ;-), douchegordijn en een schap-tafeltje voor op mn kamer! Zoals gewoonlijk op de grote ronde woensdag deden we mee met de patiëntenpresentaties. ‘s Avonds stof gekozen en maten opgenomen voor een echt pak op maat voor Gert,  Joris en Koen. Ook die avond had het verhaal van de 101 rode vlechtjes van Ine had een lang staartje: van half 5 tot half 11 en een slapende kont. Koen hield me godzijdank gezelschap en heeft heel z’n trucken-doos moeten bovenhalen om Emma, die daar ook rondliep, bezig te houden…!

Mn nieuwe kapsel kreeg de volgende dag heel wat aandacht. Menig verpleegster had plots weer een huwbare broer, zoon of neef ;-) gelukkig stond koen buiten te wachten!!! Oja, ondertussen hebben we 2 douches omdat we van de nood een deugd gemaakt hebben. (volledige uitleg is wegens gevoelige lezers achteraf te verkrijgen…)

Die middag was er ook een réunion over gebruik van pijnmedicatie gevolgd door een exposé van een medische firma. Wij dachten dat het gedaan was maar er kwam nog een 2^de deel… wisten wij veel… ja hoor, een heuse uitgebreide receptie met drinken en eten op kosten van de firma! (heel europees dus

aan iedereen die post met koen had meegegeven, bedankt!! was heel leuk om te lezen!
het gaat hier dus in ieder geval nog prima en iedereen geniet hier met volle teugen!
voor iedereen die volgende week vakantie heeft: geniet ervan, gaan wij hier ook doen!

dikke knuffel
koen en ine

mbembe-ngoge allemaal!

owv onze beperkte woordenschat in het ewondo heb ik jullie vorige keer aangesproken met goede morgen, deze keer staat er goede avond!
hier loopt alles vlotjes op zijn afrikaans.  vanaf 12 u smiddags spreekt iedereen hier iedereen trouwens iedereen aan met bon soir en niet meer bonjour... was wel even wennen voor ons ;-) maar eigenlijk wel logisch, want dan begint de zon hier al onder te gaan!
we trekken hier al goed onze doordeweekse plan en raken stilaan gewend aan het levensritme hier.
op stage hebben we deze week de woensdag alledrie meegedaan met de patiënten-voorstellingen op de grote ronde. ‘s avonds nog onder elkaar zitten oefenen, want in het frans presenteren is toch niet zo vanzelfsprekend, maar we hebben toch goed onze plan getrokken. De grootte van de ronde moet nogal letterlijk geïnterpreteerd worden hier: iedereen (alle verpleging, artsen en stagairs) doen mee en alle hospitalisatieafdelingen met patiënten worden aangedaan. Een organisatorische moeilijkheid is bijvoorbeeld met zn alle in een zaal binnenkunnen… dan maar vanop de gang meevolgen ;-) en on ndertussen lukt het al wat beter om te wennen aan de dagelijkse routines van de materniteit.

Gisteren zaterdag zijn we met jean-jules op uitstap geweest naar Sa’a, een provinciestadje op zo’n 80 km van Yaounde. Het was een “confortabele” rit in een busje waar we met ongeveer 30 mensen inzaten. Op ons dak moet, naar ik vermoed en te zien aan de andere busjes, ook nog een hele lading meegereisd zijn! Na iets meer dan een uurtje waren we er. Na getrakteerd te zijn door de papa van JJ zijn we met 7 (voor 1 keer was ik toch wel blij niet zo groot als gert te zijn…) in een autotje gekropen voor een ietsje avontuurlijkere rit naar Nkol-ebassimbi. Een uurtje hobbelen en gevoelloze onderbenen, maar er was sfeer dankzij de gevatte commentaren van onze chauffeur over tegenliggers. Maar 7 is nog niet het maximum hoor..!

We werden héél hartelijk door de familie ontvangen, kregen een rondleiding door hun tuin (leek wel op die van eden: werkelijk alles groeit daar!) en kregen palmwijn en miertjes met een smaakje! Erna zijn we met een groepje naar de Sanaga (met 4000 km de langste van kameroen) gewandeld, langs kleine paadjes, door struikgewas en met natte voeten als gevolg van de hevige regen die ochtend, ik voelde me bijna op expeditie robinson ;-) de rivier was indrukwekkend en het tochtje zeker waard! Op de terugweg viel de avond al en na een snelle hap (banaantje met pistaches) deze keer met 8 (géén enkel probleem, er moest zelfs niemand in de koffer) in een auto gekropen richting Sa’a. deze keer was de sfeer zonodig nog beter dankzij de gezangen van de zus van jeanjules! Mss toch wel eventjes verduidelijken waar ik zat: tussen de chauffeur en 2 mensen op de passagiersstoel, met mn ene been langs het gaspedaal en mn andere aan de andere kant zodat de pook nog net tot in 3^de gezet kon worden! Hoger was toch niet nodig want er zaten meer gaten in de weg dan wat anders ;-) het was weer een hele verademing voor de bloeddoorstroming toen we terug in het groter busje richting Yaounde zaten!!

Liefste liriceesjes! Hoe hebben jullie het ervanaf gebracht op het concert!? Ik mis het zingen ondertussen wel al erg, maar gelukkig zijn de kameroenzen een muziekaal volkje en wordt er bijvoorbeeld tijdens de grote kuis op de afdeling (met z’n allen) liedjes a vollonté gezongen!

Hopelijk duurt de nazomer ginder in belgië nog een beetje voort! Hier mogen we ondertussen ook niet klagen eigenlijk: de regen heeft ons nog niets belet en het brengt nog wat verkoeling, wat welgekomen is! Mn eerste laagje verbrand is al verveld en er zit al een nieuw kleurtje op J

Foto’tjes staan er dankzij koen al op via de link hier links, dus zeker gaan kijken!

Hou jullie goed ginder hé, wij doen hier hetzelfde!

Dikke warme knuffel

Ineke

Ik, Koen Smets, heb gisteren via Skype Out een uurtje met Ine kunnen bellen.
Ze heeft op deze enkele dagen al heel wat kunnen beleven.
De aankomst was, zoals reeds eerder gezegd, goed verlopen. Hun verblijfplaats valt beter mee als voorzien.
Ze hebben ieder een slaapkamer, er is een douche als ook een keuken aanwezig. Warm water is net teveel van het goede, dat is niet inbegrepen ;-)
Er is zeker geen gebrek aan eten. De lokale kraampjes, op slechts 5 minuten wandelafstand, kunnen voldoende groenten en fruit voorzien om er dagelijks een lekker potje van te maken.

Ine zal stage lopen in drie ziekenhuizen waarvan haar eerste stageplaats de materniteitsafdeling is.
Het transport van en naar het ziekenhuis is met taxi's. Een heen en weer geroep van de naam van je bestemming gepaard met de claxons (toeters) van de taxi's levert na gemiddeld 5 minuten een rit naar het ziekenhuis op. (foto's volgen)
De stagedagen beginnen om 7u30 en duren meestal tot 16u30.
In Kameroen is het rond 18u00 reeds balkdonker. Er is één uur tijdsverschil t.o.v België. (In Kameroen is het één uur vroeger als hier)

Ine heeft ook een Kameroenees nummer sinds gisteren. Wil je haar een hart onder de riem steken of haar gewoon op de hoogte houden vanuit België. Je kan haar bereiken op +2379007966 (orange-nummer)

Groeten,

Koen Smets