Vandaag heb ik de muur geschilderd. De muur waartegen de nieuwe boekenkast moet komen. Want er is een groot onevenwicht ontstaan tussen de boeken in mijn bezit en de plaats om ze te zetten. Een nieuwe kast dus. En omdat ik die niet zo meteen graag wil verplaatsen als die eenmaal is volgestouwd, heb ik de muur maar vast een lik verf gegeven. Het was de eerste keer dat ik op die plek de verfrol ter hand nam. De vorige keren was het Ma die de behang- en schilderwerken in onze woonkamer voor haar rekening heeft genomen.
Ma was voor ons altijd onze Meesterschilder en -behanger. Vrijwel altijd in het gezelschap van haar assistent, Pa, die haar bijstond met meten, knippen, schroeven, pappen, aangeven. En opsnorren van het gereedschap dat zij verloren had gelegd. Ma als schilder-behanger dus, in haar broek en bloes vol verfvlekken, reikend op haar ladder. Hijgend en steunend, want het moest vooruit gaan. Geen hindernis was haar te groot, geen muur te hoog, geen nis ondoenbaar. Voor alles vond ze een oplossing.
De laatste jaren waren dit soort klussen wel erg vermoeiend voor haar. "Een kopje koffie Ma?" Onder die broodnodige pauze keek ze rond, keurde het gedane werk, merkte opgelucht op dat de blazen in het behang toch weg begonnen te trekken, bedacht de aanpak voor het stuk dat nog in het verschiet lag.
Daarstraks, met elke gerolde verfbaan, met elke streek van de kwast dekte ik dergelijk oud werk steeds verder toe met een frisse nieuwe laag. Toch is het er evengoed nog, het schilderbaar behang is nog altijd het werk van Ma. Met die nieuwe laag is het enkel maar een beetje versluierd. Zoals de jaren stilaan ook haar beeld en de herinneringen versluieren.
Vijf jaren ondertussen al. De vorige keer dat het vrijdag 13 Juli was, is ze gestorven.
Een goede manier trouwens om aan Ma terug te denken op haar sterfdag: een verfklus.
|