Ik ben Jaclien,
°19 december 1955.
Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie.

Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen:
Dochter (°1988),
Oudste Zoon (°1990),
Middelste Zoon (°1992) en
Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999).
Ik schrijf graag.
Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool.
Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje.

Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.

Favoriete blogs:
  • Mirjam's sketchblog
  • On est parti
  • Wiebelwoorden
  • Vera De Brauwer
    Inhoud blog
  • Hoe zit dat met mijn blog?
  • Gelukkig Nieuwjaar!
  • Creaproject
  • Verdriet
  • En nog een anekdote
  • Taalwissel
  • Jongdementie
  • Daar alleen kan liefde wonen
  • Vakantiedagen aan zee: vroeger en nu
  • Kamp
  • Als de hond van huis is...
  • Druk, druk
  • Kat en hond
  • Academie voor Woord
  • Academie voor Muziek
  • Leren
  • Tekening
  • Paasboom
  • Rapport
  • Voetafdruk
    Archief per jaar
  • 2020
  • 2016
  • 2015
  • 2014
  • 2013
  • 2012
  • 2011
  • 2010
  • 2009
    Willekeurig Bloggen.be Blogs
    fictiereeksen
    www.bloggen.be/fictier
    Spinnenkop
    Spinnetje spint een draadje aan het grote web.
    27-07-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kamp
    "In de vakantie willen wij graag kamperen in de wei!" had Jongste, nog lang voor de vakantie begon, al eens meegedeeld.
    Met "wij" bedoelde hij zichzelf en zijn twee vrienden, twee broers en ook jongens met ASS, die hij kent van de buitengewone basisschool.
    Wij vonden het een goed idee en Jongste regelde één en ander met zijn makkers.

    En vorige week was het dus zover, de kampeerdagen, waar ze zo lang naar hadden uitgekeken.
    De vader van de bezoekers leverde de tent en zou die ook mee opzetten.

    Aan mij was het om voor eten en drinken te zorgen. En een oogje in het zeil te houden natuurlijk.
    Ik had me in alle geval voorgenomen om me, achter de schermen, te engageren om de jongens een paar onvergetelijk dagen te bezorgen.

    Hoe ze hun dagen zouden doorbrengen was me nog niet helemaal duidelijk toen ik voor een matrasje nog even naar de winkel reed. Maar voor alle zekerheid bracht ik nog een eenvoudige stuntvlieger mee. En een klein gasstelletje, zodat ze iets te eten of te drinken zouden kunnen opwarmen of koken.

    Maar, eens het kamperen begonnen, werd me al gauw duidelijk dat er toch nog meer initiatief van mijn kant moest komen: de jongens dreigden anders voor een groot deel van de dag achter de computer te komen zitten. En dat kon natuurlijk de bedoeling niet zijn.
    Voor jongeren met autisme is het niet gemakkelijk om zelf hun dag op te vullen of activiteiten te organiseren. Daarbij komt nog dat de meesten onder hen, nog intenser dan andere jongeren, verslingerd zijn aan de computer of andere elektronicaspellen. Niet erg als ze een deel van de tijd daaraan besteden: ze genieten ervan en komen er ook een beetje van tot rust.
    Maar wat de kampdagen van het drietal betreft zag ik in dat ze begeleiding nodig hadden om ook op een andere manier hun tijd samen door te brengen.

    En zo ondernamen we twee korte uitstappen. Waarbij ik Jongste leerde hoe hij de bus moest nemen naar de stad. Zodat hij binnenkort zelfstandig met vrienden naar, bijvoorbeeld, de bioscoop zou kunnen gaan.
    Verder stelde ik hen voor te voet naar de supermarkt te wandelen om wat frisdrank en wat snoeperij in te slaan. Gaf hen een tafel vol ingrediënten, zodat ze zelf hun mini-pizza's konden samenstellen.
    Het was voor mij toch wat moeizaam zoeken naar een evenwicht tussen voldoende leiding geven en voldoende loslaten en ze hun eigen gang te laten gaan.

    Ondertussen ontpopte mijn eigen Jongste zich tot een lieve en zorgzame "gastheer" voor zijn vrienden. Geen moeite was hem te veel. Ontelbare keren legde hij de afstand tussen kampplaats en keuken af om dingen aan te halen. En hij wist ook precies hoe ze de avonden door zouden brengen: hij wilde een echt kampvuur. En marshmallows, om aan een stokje in het vuur te houden.
    Met hulp van Echtgenoot kwam het vuur er en zaten de drie jongens er gezellig rond.

    "Net als gewone jongens" dacht ik ontroerd. En juist dat "net als" deed toch weer een beetje pijn.

    Ondertussen is het kamp weer opgebroken. Ik hoop van harte dat Jongste en zijn vrienden er heel erg van genoten en er wat van opgestoken hebben. Bij mij blijft de ervaring nog intens nazinderen.

    Ondertussen ben ik, in mijn hoofd en op internet, naarstig op zoek naar mogelijkheden voor ontmoeting en vrije tijdsbesteding. Initiatieven voor jongeren met ASS, die zo gemakkelijk in een isolement dreigen te geraken, omdat ze hun draai niet vinden in het reguliere aanbod. En, ondanks dat laatste, mogelijkheden voor aansluiting met gewone jongeren ook. Want ooit gaan deze jonge mensen, gaat onze Jongste, zijn plek moeten vinden in de gewone wereld.

       
     

    27-07-2014 om 00:00 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    25-07-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Als de hond van huis is...
    De huisdieren van onze zoons leven letterlijk en figuurlijk als kat en hond: ze zijn niet bepaald elkaars vriendjes.
    Toen Nina haar intrede deed, nu bijna anderhalf jaar geleden, hield poes Emilie zich lange tijd gedeisd.
    Maar tegenwoordig laat ze zich niet meer doen. Dan schrijdt ze door de kamer met een hooghartige blik. En als de hond te dichtbij komt kromt ze haar rug en begint te blazen. Nina is vele malen groter en vooral zwaarder, maar, hoewel ze de poes nieuwsgierig probeert te besnuffelen, houdt ze voor alle zekerheid maar een zekere afstand.
    Enfin, de hond en de kat samen in de leefruimte, dat brengt ergens altijd spanning mee.

    Maar nu heeft de poes even rust. De hond is met vakantie. Neen, niet met haar baasje.
    Maar Dochter, die is gaan kamperen met enkele vrienden mèt honden, wou dolgraag Nina meenemen.

    En zo ligt poes Emilie tegenwoordig prinsheerlijk te dutten in de hondenmand. Nu ze het hele territorium weer voor zich heeft, lijkt ze zich de grote overwinnaar te wanen.

    Het zal haar nog tegenvallen. Morgen is de pret voorbij. Dan komt Nina weer terug thuis.
    Wie daar wel erg naar uitkijkt is Nina's baas. Oudste Zoon heeft zijn hond gemist.

           

    25-07-2014 om 23:23 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    21-07-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Druk, druk
    Weer drukke tijden achter de rug. Van de hele bedoening rond het einde van het schooljaar tot eergisteren, toen Middelste Zoon jarig was.
    Jammer dat het er dan vaak niet van komt om daar iets over te verslagen op mijn blog. Nu heb ik vakantie, de eerste keer sinds ik werk in ons WZC.
    Ik heb me voorgenomen toch maar eens de tijd te nemen om op mijn stek nog één en ander te vertellen. Met terugwerkende kracht.

    Eergisteren was er dus de verjaardag van Zoon. Tweeëntwintig jaar is hij ondertussen. We hebben het gevierd met een gezellig feestje met de lievelingsgerechten van Zoon: mosselen met frieten en tiramisu.


          




    21-07-2014 om 23:50 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    04-06-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kat en hond
    Anderhalve week geleden heb ik mezelf een (eenvoudige) spiegelreflexcamera cadeau gedaan. Een speelgoedje waarmee en waarover ik alles nog te leren heb.

    Interessant oefenmateriaal zijn onze huisdieren. Interessant, maar daarom niet gemakkelijk, want zo vaak zitten die niet stil.

    Maar hier toch al een paar leuke plaatjes van onze poes Emilie en onze hond Nina.





    04-06-2014 om 18:25 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    01-06-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Academie voor Woord
    In dezelfde academie als waar Jongste zijn muziekexamen aflegde, maar dan in de afdeling "Woord" heb ik ook examen gedaan. Openbaar examen zelfs, om de middelbare graad af te sluiten.
    Ik volgde in de woordklas het vak "Welsprekendheid". In dit vak leer je vooral om aankondigingen, presentaties, voordrachten voor publiek te doen.

    Nu, ik was die opleiding niet bepaald begonnen omdat ik bij mezelf daar een bijzonder talent voor vermoedde en dat tot ontwikkeling wou brengen. Of omdat het me wel wat leek om voor een groep mensen te staan. Neen, helemaal niet.
    Ik sta absoluut niet graag voor publiek. Ik heb heel wat remmingen te overwinnen om dat te durven en te kunnen.

    En nu dit examen dus, voor een jury. Mijn hele truckendoos heb ik boven gehaald om de plankenkoorts het hoofd te bieden: de rescue-spray van Bachbloesems, een bad met kalmerende aroma's,...
    En natuurlijk het examen goed voorbereid.

    En deze keer is het gelukt. De zenuwen kon ik onder controle houden.

    Het was best wel een hele brok, dat examen. Een gedicht voorlezen, twee aan twee een stukje proza voorbrengen, een minuut lang vertellen over iets wat ons gelukkig maakt. En het grootste en moeilijkste was het betoog: een voordracht van 5 à 6 minuten over een vrij te kiezen onderwerp, iets waar we voor wilden opkomen.

    Pas nog, in mijn opleiding Aanvullende Algemene Vorming, die ik in januari heb afgerond, hadden we het nog gezien. Hoe zo een betoog moest worden opgebouwd. Leerstof die me nu prima van pas kwam.

    Mijn betoog had met mijn werk te maken. Ziehier wat ik met vuur wou en wil verdedigen:

       


       

    01-06-2014 om 00:00 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    27-05-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Academie voor Muziek
    Komt voor het jonge volk de examentijd weer in het vizier, in de muziekacademie is die volop bezig.
    Of wat onze Jongste betreft al helemaal achter de rug.
    Zaterdag nog speelde hij, samen met de jongens (en leraar) van het "instrumentaal ensemble" voor het groepsexamen.

    Muziekschool en al wat erbij komt kijken is voor onze puberzoon met ASS niet altijd evident. Dit aankunnen lijkt voor deze jongeren uit het Buitengewoon Onderwijs ook eerder uitzonderlijk te zijn.

    Dit jaar was het geen gemakkelijk jaar. Na de blokjesbrug bleek het toch een hele toer te zijn om met de vernieuwde stand van de mond weer op het oude niveau te komen.
    Ook de onbevangenheid waarmee hij in zijn basisschooltijd voor publiek stond, was opeens helemaal weg. Jongste stond niet meer graag in de kijker.
    En het uurtje algemene muziekcultuur, een verplicht vak op de academie, was hem veel en veel te druk.
    Jongste blokkeerde op de duur volledig.

    Maar met wat extra maatregels, genomen in samenspraak met, gelukkig, begripvolle leraars en directie, lijkt de crisis nu toch overwonnen. Jongste speelde vorige week voor het "openbaar" examen. Weliswaar een "onvolledig examen" zoals dat heet, met de bedoeling om de overstap naar de volgende graad een jaartje uit te stellen, maar toch. Hij stond er weer en deed het prima.

    En vorige zaterdag dus samen met de jongens van het ensemble. Echt ontroerd was ik toen ik hem daar gewoon tussen die bende zag staan.

    Een bende ja, dat zijn ze wel, dat groepje jonge gasten. Het werd geen stijf en officieel examen dus. Dat was al meteen duidelijk bij eerste nummer, dat tegelijkertijd een ludiek stukje toneel was dat eindigde in een dweperige "knieval" voor de jury.

    En onze Jongste was er dus gewoon bij. Niet als de voortrekker of de grapjas van de groep, maar wat maakt het uit.
    Het lukte weer, en daar ben ik ongelooflijk blij en dankbaar om.


       

    27-05-2014 om 00:00 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-05-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Leren
    Wat een mens allemaal niet leert in z'n leven.

    Dat was ik daarstraks aan het bedenken toen ik de onderdelen van de trompet van Jongste weer tot een bespeelbaar instrument in elkaar paste. Alle schuifbare onderdelen netjes inwrijvend met de ene olie en de ventielen met de andere.
    Het instrument, een nieuw sinds zijn eerste trompetje helemaal versleten bleek, gaf ik net z'n eerst grote onderhoudsbeurt. Daarvoor moet je ze helemaal uit elkaar halen, onderdompelen in een lauwwarm sop, en het buizenstelsel behoedzaam uitschrobben met een lange dunne borstel.
    Een fluitje van een cent ondertussen, al voelde ik me eerst niet zo zeker van mijn stuk, zo met dit nieuwe en prijzige exemplaar.

    Wat een mens allemaal niet leert.
    Er zijn de dingen die je leert omdat je ervoor kiest om ze te leren. Zoals de cursus Excel die ik een poosje geleden volgde. Of mijn opleiding.

    Maar met kinderen in huis leer je een heleboel dingen, waarvoor je eigenlijk niet gekozen hebt om ze te leren. Dan komt er zomaar van alles op je weg om te leren. Omdat je er door hun hobby's of schooltaken bij betrokken wordt.
    Zo kan ik, behalve een trompet een sopbeurt geven ook een harpsnaar vervangen (al is dat toch alweer een tijdje geleden). Ik weet hoe je voetbalschoenen onderhoudt en hoe je keeper-handschoenen wast en laat drogen. Ik leerde ondermeer de kunstenaar Pablo Gargallo kennen, leerde over planeten en over Afrikaanse instrumenten. Ik leerde wat een story-board is van een film, hoe een animatiefilm gemaakt wordt en wat "stop motion" is.

    Alleen al dit jaar zijn er enkele onvermoede en wel zeer uiteenlopende onderwerpen de revue gepasseerd. Chinese lotusvoetjes. Proeven met grassoorten. De animatieserie Dimitri, hoe en waar die werd gemaakt.

    En vorige weken nog heb ik me helemaal verdiept in de muziek van "The Lord of the Rings". Jongste moest voor de muziekschool een eindwerk maken dat z'n petje nog wat te boven ging. Moederlijke hulp was dus welgekomen.
    Niet helemaal mijn genre, die "Lord of the Rings". Al zijn het natuurlijk indrukwekkende films, met knappe muziek van de componist Howard Shore. En eens ik me er mee had in verdiept was het best interessant.

    Ja, mama's moeten flexibel zijn.

    Ondertussen heeft Jongste, vanavond nog, zijn trompetexamen afgelegd. Een mooi examen. Met zijn schone en blinkend opgewreven trompet.
    Wel een geluk dat hij ze thuis nog even probeerde vooraleer naar de academie te vertrekken: bij het eerste aanblazen deed het instrument het niet.
    Moeder bleek één van de ventielen er wat scheef in gestopt te hebben. Oeps, niet zo'n fluitje van een cent dus...



    19-05-2014 om 00:00 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    01-05-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tekening
    "Mag ik deze tekening hebben?" bedel ik bij Dochter.
    De tekening heb ik net gevonden tussen haar gerief, dat nog achterbleef in ons huis.
    Met dit werkje oefende ze het tekenen van hoofden en gezichten van oude mensen. Voor het filmpje dat ze maakte tijdens het eerste jaar van haar studie aan de hogeschool.

    Dochter knikt. Ik mag hem hebben.

    "Wat ga je ermee doen?" vraagt ze nog "Hem in het rusthuis hangen?"
    Ik grinnik. Neen, toch maar niet. Zo flatterend zijn zijn die tekeningetjes niet bepaald voor wie oud is.

    Maar ik vind ze wel grappig.


        

    01-05-2014 om 22:24 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    07-04-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Paasboom
    Een paasboom in de woonruimte. Gezellig.
    Maar sommige mensen uit onze leefgroep kunnen er moeilijk afblijven. Dus hingen wij de boom maar aan het plafond.



         

    07-04-2014 om 22:39 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    04-04-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rapport
    Zes uur in de avond. Ik ben net begonnen met het klaarmaken van de maaltijd. Bij de muziek van een CD-tje. Tamelijk luide muziek zelfs voor mijn doen.
    Opeens slaat de deur open en komt Jongste binnen. Met resolute passen stapt hij meteen op de CD-speler af en zet die op pauze.

    "Wat nu?" denk ik verbaasd, maar voor ik iets zeggen kan staat hij met een brede glimlach voor mij en reikt me iets aan. Zijn schoolrapport.
    "Ooh je rapport! Ik kan het even niet aannemen, mijn handen zijn vuil, maar..", ik kijk recht in zijn triomfantelijke blik en glimlach, "... maar ik weet nu al dat het een heel goed rapport is!"
    Even later staat het eten op het vuur. Ik spoel mijn handen onder de kraan en veeg ze af aan mijn schort. Nu kan ik het rapport inkijken.

    En het is inderdaad schitterend! Hij doet dat goed, ons kind, dat mag gezegd worden. Zijn taken en lessen zelfstandig plannen en studeren. Veel ouderlijke bemoeienis hoeft er niet aan te pas te komen. En met mooie resultaten dus.

    Als ik daarna weer in de potten sta te roeren bedenk ik dankbaar hoeveel geluk we hebben met de school van Jongste.
    Hoe gelukkig we ons mogen prijzen dat onze zoon "onder dak" is, dat hij op een school zit waar met zijn problematiek rekening wordt gehouden.
    En waar hij tegelijkertijd een gewoon leerprogramma kan volgen en straks een normaal middelbaar diploma in handen heeft.

    De school van Jongste wordt bovendien geleid door een schat van een directrice die bevlogen opkomt voor "onze mannen". Die ook nog wordt bijgestaan door een gemotiveerd team. Mensen die buiten hun opleiding allemaal een extra opleiding gevolgd hebben rond autisme en die dus bewust kozen voor deze doelgroep.

    Zeer zeker zijn er in het gewone onderwijs ook gedreven leerkrachten. Maar ik hoorde er ook reacties waaruit ik kon opmaken dat mensen daar niet zitten te springen om de zoveelste leerling "met speciale noden" in de al volle klassen.
    Daarenboven kunnen jongeren als onze Jongste de drukte van zo'n grote klas helemaal niet aan.

    Dat de Minister van Onderwijs daar maar allemaal rekening mee houdt bij zijn beslissingen rond meer of minder plaatsen in het Bijzonder Onderwijs. Dat het voor een flink aantal kinderen gewoon niet te doen is in een gewone klas.

    En dat hij ook nadenkt over meer keuzemogelijkheden in het Bijzonder Onderwijs.
    Wie nu Opleidingsvorm 4 volgt in de A-stroom is in de meeste gevallen beperkt tot de richting Handel. Ook voor onze Jongste vind ik dat jammer. Want het hele domein "Wetenschappen" komt in deze richting eerder stiefmoederlijk aan bod. 

    Op 2 April was het de "Wereld Autisme Dag". Rondom deze dag ijverde Autisme Vlaanderen voor het erkennen van de bijzondere talenten die mensen met autisme vaak, naast hun beperkingen, ook hebben. Talenten die met wat begrip en aanpassing dikwijls kunnen ingezet worden op de gewone arbeidsmarkt.

    Talenten ontwikkelen begint met een goede en aangepaste scholing. Ik wil er mee voor duimen dat er voor elk kind of jongere met ASS een gepaste leeroplossing gevonden wordt. Of die "gepaste" oplossing zich nu in of buiten het gewone onderwijs aandient.

    Bij deze nog een dikke "dank u wel" voor al die mensen van de school van Jongste, bij wie hij en wij altijd terecht kunnen!

    04-04-2014 om 00:00 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    31-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Voetafdruk
    Op mijn werk hebben we vrijdag afscheid genomen van één van de coördinatoren, die voor velen van ons de rechtstreeks verantwoordelijke was. Per leefgroep hebben we, al dan niet al knutselend, iets ondernomen om haar te bedanken.

    Voor onze leefgroep was het natuurlijk de animator die de verantwoordelijkheid droeg voor een attentie. Het werd een reuzegrote kaart met vooraan een mandala van papierrondjes die uit de knikkerverf-resultaten van onze bewoners waren gesneden.

    En dan moet er bij zo'n kaart natuurlijk een tekst bij.
    Al schrijvend aan het tekstje mijmerde ik erover hoe alles wat we doen, of waar we aan hebben meegewerkt of een poosje hebben bijgedragen, dat dit alles toch ergens een afdruk achterlaat. Het zijn de vele, kleine "steentjes in de rivier op aarde", die mensen mee verleggen, zodat de rivier voor altijd een beetje anders stroomt.

    Ook onze coördinator dus. Hieronder de tekst van haar dank- en afscheidskaart. Met de hartelijke wens voor veel werkplezier en mooie groeikansen in haar nieuwe job.

    Je liep een eindje mee,
    tekende wat lijnen
    voor het huis,
    gaf het van je kleur.

    Nu ga je een nieuwe weg,
    is je inbreng hier voorbij.

    En zal de tijd
    het beeld vervagen,

    toch blijft iets bestaan,

    iets van jou in dit huis,
    iets van dit huis in jou,

    zal net zo min vergaan
    als een voetafdruk in klei.
                                                jb



    31-03-2014 om 07:34 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    20-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Lente
    De laatste lentedag vandaag en dat terwijl morgen de lente begint.
    Op de foto het lente-tafereeltje op het terras van onze leefgroep.



                                                                      
      


    20-03-2014 om 23:47 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    18-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ik excel, wij excellen
    Tegenwoordig heb ik, ondanks het feit dat de opleiding voorbij is, toch weer huiswerk te maken. Ik volg een beginnerscursus Excel.
    "Waarvoor heb je dat nu nodig?" vroeg Middelste Zoon me nog.
    En eigenlijk had ik er niet echt een idee van waarvoor ik dat nodig zou hebben.

    Een half jaar geleden is het pas dat ik voor de eerste keer het programma opende. En daar zat ik dan als een volslagen leek naar een maagdelijk blad met rechthoekige vakjes te staren.
    De eerste keren dat we Excel nodig hadden tijdens onze lessen wiskunde kon ik er geen touw aan vastknopen.
    Maar stilaan, en niet zonder de verbetenheid om het absoluut te willen kunnen, lukte het me toch enige geheimen van het programma te ontfutselen. En kon ik de tabellen en grafieken die we nodig hadden voor de basis van het onderdeel statistiek, zelfstandig maken.

    Bijna gold het als het hoogtepunt van de opleiding: het moment dat ik begreep hoe het in elkaar zat en dat de eerste oefening lukte!
    Het programma was me ondertussen erg beginnen te fascineren. Ik wist het zeker: hier wil ik meer van leren.

    Nu heb ik net de derde van de vijf lessen achter de rug. Nog altijd even fascinerend vind ik het. Dat mensen zoiets ingenieus kunnen uitvinden!
    De euforie van dat eerste moment dat ik een oefening snapte en kon maken, komt telkens weer een beetje terug.

    Maar ik moet me reppen. Zowel tijdens de cursus zelf als bij de oefeningen die we thuis moeten maken. Mijn medecursisten zijn bijna allemaal mensen die in een kantooromgeving werken. Die toch wat vertrouwd zijn met het programma en vooral veel sneller op de computer dan ik.
    Thuis aan die oefeningen werken kost me heel wat gespannen nadenken. Gelukkig heb ik zoons aan wie ik al eens iets kan vragen.
    Maar het lukt me wel. Alleen ben ik zo ontzettend traag.
    Neen, een efficiënte boekhouder worden, dat zou er toch niet meer in zitten.

    18-03-2014 om 00:00 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    09-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Lentezoen aan zee
    Dit weekend zijn Jongste en ik even gaan verpozen in Middelkerke.
    Weeral goed ontvangen bij Pa, die met zijn 82 jaar nog altijd de perfecte gastheer is.
    En dan het zalige weer! Veel volk buiten en op het strand.
    Soms nog voorzichtig genietend, want wie gelooft dat nu, zulke temperaturen op 9 maart?

    "Zo'n warm weer, en dat in de winter!" merkte Jongste op.
    Echt iets voor hem, bij mij was het nog niet opgekomen dat het eigenlijk nog winter is.
    Maar strikt genomen en volgens de kalender is dat natuurlijk wel zo.
    Al denken de paasbloemen in het park van Middelkerke er toch anders over.
    Net als de viooltjes en tulpen op het terras van Pa.

    Onze portie lucht en licht hebben we gehad.
    Wel al halverwege de namiddag naar huis gekomen, om files te vermijden.
    Want morgen gaat de wekker alweer om zes uur en stapt Jongste om tien voor zeven op de bus naar school.
    Spijtig voor hem is de krokusvakantie voorbij.


                                                





    09-03-2014 om 00:00 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    07-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Babbelmoeders en -collega's
    Een eeuwigheid geleden lijkt het al. De tijd dat ik hoorde bij een groep moeders, die na het uitwuiven van hun kroost, een poos bleven staan babbelen aan de schoolpoort.
    Verstokte kwebbelaars waren wij. We dreven het zelfs zo ver dat we, zij het heel af en toe, elkaar trakteerden op koffie of warme chocomelk uit een thermos. Aan de poort.
    Daar, op dat plekje op de stoep, werden ervaringen geuit, opvoedingsstrategieën getoetst, ideeën uitgewisseld en druk gefilosofeerd.
    Het was de ontmoetingsplaats waar wij, collega-moeders, een belangrijke vorm van sociaal contact vonden. Een plek met een haast magnetische kracht, waar we ons, hoezeer we ons ook voornamen om er deze keer aan voorbij te lopen, niet aan wisten te onttrekken.
    En dan, na ons praatje, dat zo nu en dan nogal durfde uitlopen, spoedden we ons naar onze taken thuis. Want 's middags moesten onze kinderen weer worden opgehaald, ze kwamen over huis om te eten.
    Jàren geleden is dat al, toen mijn drie oudste kinderen nog op de kleuter- en basisschool zaten.

    Ondertussen waren wij, de babbelmoeders, elkaar min of meer uit het oog verloren. Zagen we elkaar nog wel eens in het dorp. Maakten een kort praatje, staken onze hand op in het voorbijrijden, stuurden aan sommigen nog een nieuwjaarskaartje.

    En nu, na al die tijd, vinden we, met drie van ons, elkaar weer terug. In een heel andere context: die van ons beroep.
    Eén van de mama's is namelijk kapster in het woon- en zorgcentrum waar ik werk. En ze doet die job met verve: ze ontvangt de bewoners in kleine groepjes in haar "salonnetje", waar ze ze tijdens hun kappersbeurt entertaint met muziek en drankjes en koekjes.
    De andere moeder is net als ik ook ingestapt in het beroep van bejaardenanimator, in een woon- en zorgcentrum in onze buurt. Een goede reden om weer vaker contact met elkaar op te nemen natuurlijk.

    En we blijken nog even grote babbelaars te zijn als vroeger. Een vlug-vlug telefoontje om even iets af te spreken zit er niet in. Het hoofdonderwerp van onze gesprekken is wel wat verschoven.
    Maar evengoed uiten we ervaringen, toetsen we strategieën, wisselen ideeën uit en filosoferen we.

    Eén van haar filosofietjes heb ik in mij opgeslagen als een belangrijke wijsheid.
    We hadden het over de sfeer van negativiteit die er soms kan zijn tussen collega's. Hoe er soms alleen gepraat wordt over de vervelende irritatie-opwekkende trekjes van mensen.

    "Eigenlijk is er van iedereen wel ergens een "hoek af"!" vond ze. "En dikwijls kunnen we het alleen maar hebben over die hoek die eraf is, maar niet meer over hetgeen er wèl is, over het goede dat die persoon is en doet.. Het is zo belangrijk om dat goede te blijven zien!"

    Dat is iets wat ik graag wil meenemen. Waar ik altijd aan probeer te denken als ik aanloop tegen iemands minpunten. Dat er nog zoveel pluspunten zijn.
    En het gekke is dat je, zolang je het geheel maar niet uit het oog verliest, het mooie en het minder mooie, die minpunten ook gewoon mag blijven zien. Ze zelfs mag benoemen. Als je dan bij tijd en wijle dat andere óók benoemt.
    En nog een goed gevolg van deze manier van kijken naar mensen: niet meer zo erg om te erkennen of te horen dat er aan jezelf ook een hoek mankeert!

    Van babbelmoeders naar babbelcollega's. En hoe je al babbelend van elkaar wijze lessen leert.

    07-03-2014 om 23:38 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    27-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Leeftijd
    Het is dansavond vanavond. Met een groepje bewoners gaan we de lift uit, richting cafetaria, waar het gebeuren zal plaatsvinden.
    Lena is niet goed meer te been en stapt maar heel traag. Veel te traag voor Louise, die achter haar aan loopt.
    "Zeg, maak eens een beetje voort!" snauwt Louise. Onderwijl steekt ze een vinger uit en port Lena ermee in de rug.
    Die kijkt geïrriteerd om.
    "Ja maar zeg, dat gaat zo rap allemaal niet meer hoor!" geeft ze terug.
    En ze moppert er nog achter aan:
    "Als ge mijne leeftijd zoudt hebben, dan zoudt ge 't wel weten!"

    Klinkt logisch voor iemand die al 82 jaar is.

    Zou logisch kunnen klinken.
    Alleen is diegene aan wie de opmerking is gericht, Louise dus, er 102.

    27-02-2014 om 00:00 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    21-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Natuurbeleving
    Vandaag kregen wij, als werkgroepje "Natuurbeleving" van ons woon- en zorgcentrum, de kans om een bijscholing te volgen in Oostende. Het werd een schitterende leerzame dag, waar we nog meer overtuigd werden van het belang van veel groen en licht voor onze bewoners. Nog meer overtuigd van het ademen, proeven, ruiken, voelen van lucht en wind, planten en dieren, natuurmaterialen.

    Vorig jaar hebben we, voor zover mogelijk samen met onze mensen, al mooie stappen gezet. Bloemen ingepot voor op ons terras. Een verwaarloosd strookje grond aan onze nieuwbouw omgewerkt tot een tuintje. Waar we telkens op de markt, samen met enkele bewoners wat plantjes voor uitzochten.
    Met een groepje bewoners meerdere keren de volkstuintjes in de buurt gaan bekijken en onderweg halt gehouden om te raden welk fruit of groente we mee hadden in onze "voeldoos". Om dat later, met z'n allen rond een tafel op een bankje in het park, in stukjes te snijden en te proeven.

    Bovenop het "natuur beleven" leverden die uitstapjes de fijne ervaring van samenhorigheid op. De ervaring dat grenzen komen te vervallen. Op zo'n momenten is het van geen tel meer dat we zorgverleners of zorgbehoevenden zijn, dat mensen al dan niet dementie hebben. Op zo'n moment zijn we gewoon een groepje mensen die het gezellig hebben met elkaar.

    "Daar is de lente, daar is de zon, bijna maar ik denk dat ze weldra zal komen ..." gaat het liedje.
    We kijken er alvast weer naar uit!



         



    21-02-2014 om 00:00 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zisweg
    Ze woont niet meer hier, onze Dochter. Zondagavond heeft ze haar plekje bij ons ingewisseld voor het appartement waar ze met het Lief gaat samenleven.

    Om die overgang te markeren hebben we klein feestje gebouwd. Evenredig eenvoudig, maar toch compleet met cadeautjes en bloemen. Cadeautjes die ze zelf mocht kiezen in een naburige woonwinkel. In het belendende tuincentrum wou ik haar een mooi boeket kopen, het eerste boeket dat hun nieuwe woonplek zou opfleuren. Maar zij verkoos een plantje in een vrolijk gele pot, een gerbera, die me nog geen 2€ kostte.

    En dan, na een gezellige feestelijke maaltijd, is ze samen met het Lief vertrokken naar hun eigen stek. We hadden eerst nog nagedacht over een gepast ritueeltje.
    "Destijds heeft onze papa je binnengedragen in je reiswiegje. Misschien moet hij je nu over de drempel naar buiten dragen?" grapte ik.
    Maar zover is het niet gekomen.

    Bij het moment van het vertrek kwam onze Jongste nog aanzetten met een eigen geschenkje. Een zakje met haar lievelingssnoep. Hij omhelsde zijn zus hartelijk en bleef haar samen met ons staan uitwuiven.
    En daarna troostte hij zijn mama, wiens gemoed plots vol schoot.
    Onze Jongste toch, ons speciale kind, die zo verrassend en juist op de goede manier "aanwezig" was. Dat ze zich niet zouden kunnen inleven geldt toch niet voor alle mensen met een vorm van autisme.

    En dus woont onze Dochter niet meer bij ons. Soms staat moeders gemoed nog weleens onder druk.
    Want hoezeer ik ook weet dat het is zoals het moet zijn, dat haar weggaan maar een milde pijn is, het doet niettemin toch zeer.

    "Het ga jullie goed, kinderen" heb ik haar nog ge-sms't, toen ze pas vertrokken waren "Zie dat je elkaar gelukkig maakt!"
    Laat ons dat nu vooral maar hopen...

    19-02-2014 om 08:31 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (5 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    14-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Valentijn in het woon- en zorgcentrum
    Valentijn is ons woon- en zorgcentrum niet voorbij gegaan. Ook al is het geen "feest van vroeger".
    Zelf ben ik wat sober met Halloween of Valentijnsversiersels op de leefgroep. Omdat ik denk dat mensen met dementie herkenbaarheid uit vroegere tijden nodig hebben.

    Maar ons wooncentrum kent de traditie om op Sint-Valentijn een etentje te organiseren voor de mensen die nog een partner hebben.
    Daartoe wordt de cafetaria omgetoverd tot een gezellig restaurantje met feestelijk gedekte "tafels voor twee". Met hier en daar subtiel een stoel bijgezet voor een derde persoon: een zorgkundige of vrijwilliger voor de mensen die hulp nodig hebben, zodat de partner rustig kan eten.

    Het feestje had iets dat tegelijkertijd héél mooi en ergens ook droevig was.
    De mooi gedekte tafels, de feestelijk gegarneerde schotels, de moeite die gestoken wordt in een gebeuren als dit, het zijn dingen die mensen altijd raken. Het betekent het "waard te zijn" dat dit aan hen gebeurt.
    En de ervaring leert ook dat mensen met dementie nog heel lang gevoelig blijven voor een smaakvolle en feestelijke tafel.
    Op dat punt leken alle mensen erg te genieten van dit gebeuren.

    En tegelijkertijd was er ook dat andere. De herinnering aan betere tijden, aan vroegere gezamenlijke etentjes misschien. De confrontatie met een partner, bij wie zoveel verloren is gegaan. Al heel verzonken mensen soms, bij wie van de persoon die ze ooit waren, haast niets meer overblijft.
    Zo waren er mensen die stilletjes tegenover elkaar zaten te zwijgen, omdat met de partner met dementie geen gesprek meer mogelijk is.

    Ons Valentijn-etentje voor de koppels die al een lange geschiedenis met elkaar hebben beleefd. Hun liefde, die enkel nog trouw zorg dragen voor de ander betekent. En er zijn mensen die dat ook heel warm en teder blijven doen.

    Graag zien, ver voorbij de verliefdheid. Liefde terug gebracht tot de essentie.
    Zoals in het gedicht van K. Schippers, dat we gebruikten voor de menu-kaartjes.

        

    14-02-2014 om 00:00 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    13-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ketnet op het werk van Dochter
    Dochter werkt mee aan de Franse animatieserie "Dimitri", die vanaf september ook op Ketnet te zien is.
    In de Belgische animatiestudio, waar een deel van die serie wordt geanimeerd, kwam Arne op bezoek en mocht er één en ander proberen met het vogeltje Dimitri.
    Op Ketnet was al te zien wat hij ervan gemaakt heeft. (zie link)

    Dochter volgde het opnamegebeuren mee van achter het gordijn, waar zij op een andere set aan het animeren was.

    Bijlagen:
    http://www.ketnet.be/kijken/wrap/ketnet-king-size/k-interim-stopmotion-animator   

    13-02-2014 om 00:00 geschreven door Jaclien  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)


    spinnetje spint
    een draadje
    aan het grote web

    daar het verlangt
    dat het oog en oor
    en weerwoord vangt

    en liefst van al:
    een glimlach..


    Een tekstje lenen?
    Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog.
    Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid?
    Ik zou mij heel vereerd voelen.
    Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond:
    -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb).
    -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.)
    -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Blog als favoriet !

    Zoeken met Google



    Zoeken in blog



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs