Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Hij gaat zo graag naar de kermis, onze Jongste. Maar het probleem is dat niemand anders van het gezin dat (nog) graag doet. Héél af en toe offert mama zich op. Maar de laatste keer is ondertussen ook al anderhalf jaar geleden. "Mama, er staat een kermis in het dorp!" deelde hij vorige week, vol verwachting, mee. Zelf zag ik het niet zitten om mee te gaan, en aan het ronselen van eventuele vrijwilligers begon ik maar niet. Ik besloot hem alleen te laten gaan. Vertelde hem dat hij dat mocht, voor ongeveer een uurtje, net na de muziekles. En zo trok zoon voor de eerste keer zonder begeleiding naar de kermis. Kwam daarna met opgetogen gezicht en ongeschonden weer thuis. Hij had enkele keren in de botsautootjes gezeten. De rest van zijn centen was naar het schietkraam gegaan. "En zie eens wat ik hier heb!" Hij diepte opgewonden een klein doosje op uit zijn rugzak. "Wat is dat?" vroeg ik verbaasd, toen ik het hoopje wormachtige touwtjes in het doosje bekeek. "Dat zijn trekbommetjes!" Hij haalde er één uit het doosje en liet het ploffen door de uiteinden uit elkaar te trekken. Een klein droog plofje gaf het. "Niet gevaarlijk gelukkig!" zuchtte ik opgelucht. Even later liet hij zijn bommetjesschat zien aan Oudste Zoon. Ik sloeg hem gade en moest erom glimlachen. Een echte jongen toch, dacht ik stil. Een jongen met ASS, maar niettemin een echte jongen!
Iedereen die mij kent zal het voluit beamen: ik kan bijwijlen ongelooflijk verstrooid zijn. De drukte van de laatste weken maakt dat er niet beter op. Neem nu vorige maandag. In de ochtend zou ik samen met mijn stagebegeleidster naar een vergadering gaan. En in de namiddag naar de cursus. Maandagochtenden zijn sowieso al erg druk. En deze keer, nu ik zelf al vroeg weg moest, nog drukker. In zeven haasten kleedde ik me aan. Toen ik 's avonds, vele uren en een heleboel ontmoetingen later, mijn "goede kleren" wisselde voor mijn werkplunje merkte ik het tot mijn ontzetting ineens op. Ik voelde het schaamrood naar mijn wangen stijgen. Overliep de hele horde mensen die ik vandaag had ontmoet. Het kon haast niet anders dan dat ze het hadden gezien. En er niets over gezegd. Niemand had me verteld dat ik mijn donkerblauwe bloesje binnenstebuiten aan had!
Het zit erop, onze presentatie. We hebben er keihard aan gewerkt, Christine en ik. Voor het eerst ons zelfs gewaagd aan een Powerpoint. We hadden voor het onderwerp "Ouderen en levensvragen" gekozen". Levensvragen en zingeving bij héél oude mensen in zorginstellingen. En doorheen de zoektocht naar informatie, gemengd met de eigen ervaringen, werd het me steeds duidelijker: Dat laatste stuk in een mensenleven is, ook voor wie heel oud wordt, een intense en bijzondere periode. Een periode waarin een mens zijn leven "afmaakt" en ook langzaamaan "loslaat". Wat vindt u van volgende metafoor:
Een sjaal als levensverhaal
Het is als het breien van een sjaal. De sjaal zelf is het levensverhaal. En helemaal op het einde moet die afgezet worden. Steek voor steek wordt hij van de naalden afgehaald, dan pas is hij af. Ondertussen is hij al vaak in de hoogte gehouden, om hem te keuren. Nagekeken op losse lussen. Op gebroddel hier en daar. En vooraleer hij afgezet wordt, moeten al zeker de gevallen steken worden opgeraapt, voor zover dat al niet eerder was gebeurd.
Iedereen die al eens gebreid heeft weet dat "het afzetten" van het breiwerk een bijzonder moment is.
Op school is het erg druk. Supervisie-samenkomsten die kort achter elkaar zijn gepland, en waarvoor we telkens verslagen moeten maken. Enkele extra lesdagen en verder voor een bepaald vak een werkstuk schrijven en op een "creatieve" manier voorstellen. Kortom, veel werk en weinig tijd voor het blog. Ook tijd om tussendoor aandacht te besteden aan mijn lessen "voordracht" schiet er nogal eens bij in. Maar onlangs, op zoek naar gedichten, heb ik een mooi exemplaar gevonden. Ik geef het door aan jullie:
Zilverwerk
Op ooghoogte-van mij uit gezien heeft een slak een blad verzilverd
Nachtwerk dat dagenlang beklijft, waar- om dát blad, een uit vele
Van een brandnetel, waarom op ooghoogte-terwijl ik niet keek
Was het één slak, ongezien door mij, en is dat zijn levenswerk, één lange nacht
Dit was het doel, dit blad dat ik dagen achtereen zou zien oplichten
Als een vergissing van de maan die licht morst
Of hadden meerdere lotgenoten daar een bijeen- komst, werden ze vergast op een lezing
Van de slak met de zilveren penselen, stemloos bij mijn weten, over de kunst van uitzondering en toeval
van Jacq Vogelaar Inktvraat, De Bezige Bij, 1998 gevonden in: Met duizend blote ogen; 236 gedichten, gekozen door Jan Van Coillie
Een bekende kleding-winkelketen doet een Oxfam actie: je kan oude kleding binnenbrengen in ruil voor een aankoopbon. Te gebruiken vóór een bepaalde datum en vanaf een bepaald minimum bedrag. Voor een oude jas zou dat een bon van 10 Euro zijn, wel te besteden aan de aankoop van een nieuwe mantel. Het lijkt me wel wat. Mijn winterjas heeft zijn beste tijd gehad. Die wil ik wegdoen. En ik zoek een eenvoudig jasje voor het "tussen-seizoen". Dus besluit ik naar de winkel in mijn buurt te gaan. Ik stap er binnen met mijn bruine winterjas aan. Zoek en pas wat nieuwe jassen. Ik kies er één. Dan haal ik mijn gsm en autosleutel uit mijn zakken. Ook het kleingeld dat er nog in zit. Ik lever de oude jas in en koop de nieuwe. Die trek ik direct aan. Stop de gsm in de zak en met de sleutel in de hand wandel ik naar buiten. Ziezo, even van jas geruild. Was zo gepiept!
Voor Emilie, de poes van Jongste, heb ik een grote zak kattenvoer gekocht. Van een merk dat we eerder nog niet in huis hadden. Ik schotel er haar wat van voor. Emilie komt eens snuffelen, maar wil er niet van eten. Madame schijnt het voer niet te lusten. "Zie nu eens! Nu lust ze het niet. Die kat is nogal eens kieskeurig zeg!" roep ik naar Jongste. Zoon is niks verbaasd. Het schijnt hem in de verste verte niet te verwonderen. "Ah ja, natuurlijk is ze kieskeurig!" vindt hij onverstoord "Het is toch een vrouw!"
Hebt u gisteren het VRT-nieuws gezien? Die interviews over de dure brandstofprijzen in verschillende bedrijfstakken? Ik wel. Ik besloot gisteren voor het slapengaan nog eventjes naar het nieuws te kijken. Toen kwam het item over de dure brandstof in de transportsector, de visserij en de tuinbouw. Omdat de tuinbouw me natuurlijk nog altijd nauw aan het hart ligt, wachtte ik nieuwsgierig op de beelden uit die sector. Groot was de schok om toen ineens mijn bloedeigen Broer in beeld te zien. In de paprikaserre waar ik zelf zoveel jaren meegewerkt heb. Tussen de planten met nog jonge groene paprikaatjes. Enkele dagen geleden had ik er nog tussen gestaan, toen ik dringend de behoefte voelde om bij Broer en Schoonzus een "klapke" te gaan doen. Met een beetje heimwee. In de warme en lichte serre had het altijd aangevoeld of de lente een maand of twee vroeger begon. En ineens miste ik dat toen ik daar was. Ik vond het wel iets hebben om Broer, Schoonzus, Ex-collega en mijn vroegere werkplek plots zo onverwacht op ons beeldscherm te zien. De reden ervoor is natuurlijk minder. Broer en Schoonzus hebben het door de vorige crisis nog op het nippertje gered. Hopen maar dat ze niet in een nieuw dieptepunt terecht komen. Ik duim alvast op een goed verloop!
In de loop van een mensenleven tekenen zich altijd weer mijlpalen af. Zoals de overgang van peuter naar kleuter, de eerste klas, communie- of lentefeest, de achttiende verjaardag... Eikpunten, soms aangekondigd en uitbundig gevierd met rituelen en feestelijkheden. Zoals binnenkort het Vormsel voor onze Jongste, het inwijdingsritueel van de katholieke christenen. Maar soms glijden die mijlpalen quasi onopgemerkt voorbij. Gisteren bereikte ik bijvoorbeeld zo'n punt. Zonder er erg in te hebben. Samen met Jongste ging ik zwemmen in het zwembad van Middelkerke. Aan de kassa betaalde ik voor mezelf voor de aller-àllereerste keer het "+55-seniorentarief"!
Duizenden schoolkinderen trokken dezer dagen door de dorpsstraten. Voor even in de kleren gekropen van de meest bizarre en uiteenlopende figuren. Ook de school van Jongste. Begeleid door een politie-escorte en luid muziekgeschetter uit de luidsprekers wandelden ze hun uitgestippeld parcours door de buurt. Een bonte stoet ridders en prinsessen, plopkabouters en holbewoners, fuifnummers en discodansers, roodkapjes en koks... Eén mannetje was, heel grappig, verkleed in een frietzak.
En zoals aangekondigd: zoonlief was vandaag een soldaat. Bijna, maar gelukkig niet, echt.
"Dat kalfje staat hard te "leui-en!" merkt Jongste op, als hij na schooltijd de deur binnenstapt. "Te leui-en?" frons ik. "Awel ja, een koe roept "boeh" en dat noemen ze loeien. En een kalfje zegt "beuh", en dat heet dan dus leui-en!" vindt hij. Zo klaar als een klontje.
Jongste speelt anders dan gewone kinderen. Toen hij klein was zette hij steeds zijn autootjes in lange rijen. "Rollenspelen" zie je bij hem nauwelijks. Nooit hebben we zo iets gehoord als "...En dan ben ik papa en jij het kindje en dan gaan we ..." De enige rol waarin hij zich te pas en te onpas inleeft is die van krijger. Oftewel is hij een Star Wars-jedi, of hij levert veldslagen in een Romeins leger of hij is gewoon soldaat. Vreemd vind ik het eigenlijk, dit kind met z'n peperkoeken hartje, dat in z'n spel steeds oorlog voert. Verkleden, zoals met carnaval, doet hij absoluut niet graag. De enige figuur, de aller-enigste figuur, die hij op zo'n dag wel wil "zijn" is dus: soldaat.
Dit keer dreigde dat een probleem op te leveren: zijn soldatenpakje was veel te klein. En in de speelgoedwinkels waar dezer tijd volop carnavalskleren worden aangeboden, hadden ze geen pakjes meer in zijn maat. Dus trok ik vandaag naar een "Stock Americain", op zoek naar camouflagekledij. Heel verwonderd was ik toen ik de winkel binnen stapte. Nu ja, stock hadden ze er wel. Heel véél stock zelfs. Ongelooflijk hoeveel er in die ruimte bij elkaar was gestouwd. Vol en rommelig zag het eruit. De onderdelen van wat het carnavalskostuum van Jongste zou worden, moest ik op verschillende plaatsen in de winkel bij elkaar sprokkelen. Ik was er een hele tijd zoet mee. Maar anderzijds had het ook wel iets. Iets authentieks. Gewoon een zaak met spullen, véél spullen. Zonder enige opsmuk of weldoordachte inrichting. Een plek waar je ongestoord kan zoeken en rommelen. En bovenal, ik heb gevonden wat ik zocht. Zo ongeveer toch. Met een gerust hart kan ik Jongste naar het carnaval laten gaan. Omdat hij, ondanks het feit dat hij zich verplicht voelt om zich in één of andere rariteit te vermommen, zich toch op zijn gemak zal voelen. Zo wordt het toch een carnavalsfeest voor hem. Met de nadruk op feest.
Zaterdagavond, bijna tien uur. Jongste maakt zich klaar om naar bed te gaan. Ik voel me hondsmoe na een drukke dag en besluit een uurtje rustig uit te blazen voor de TV. Net als ik me bijna geïnstalleerd heb, mijn achterwerk raakt net het zetelkussen, komt er geroep vanuit de slaapkamer. "Mama!" "Wat is er?" zucht ik en veer vast maar weer recht. "Er zit een gewonde spin in mijn bed!" "Hoezo een gewonde spin?" vraag ik als ik de kamer in loop. "Ja, zie maar, hij heeft een poot te kort!" licht Zoon me de aard van de verwonding toe. Ik monster het zevenpotige mormel. Veel leven blijkt er niet meer in te zitten eigenlijk. Op sterven na dood is hij. Gebruik makend van een tissue-tje geef ik hem de genadekneep.
Enkele weken geleden was het in het nieuws. Hoe mensen dagenlang kampeerden aan de schoolpoort van de school voor Buitengewoon Secundair Onderwijs in Sint-Lambrechts-Woluwe. Om hun kind met autisme maar zeker te kunnen laten inschrijven. Voor kinderen in het basisonderwijs is het een ietsje beter, maar voor leerlingen met autisme in het secundair is er een schrijnend tekort aan plaatsen.
Vorige week hadden we oudercontact in de school van Jongste. Onze Jongste blijkt het goed te doen in de klas. Het gaat hem ook goed: op school, thuis, in de muziekschool. En weer eens was ik me ervan bewust hoeveel geluk we hebben gehad. Dat er enkele jaren geleden net een plaats was in deze school. Dat we de knoop toen hebben doorgehakt en, hoe moeilijk ook, toch besloten om voor het Buitengewoon Onderwijs te kiezen. In de gewone basisschool deden ze meer dan hun best. We hebben er toen op veel begrip mogen rekenen. Maar de ondersteuning die hij nu krijgt, neen, dat is natuurlijk lang niet mogelijk in een gewone school.
Neen, Jongste heeft chance gehad. Heeft trouwens weeral veel geluk met zijn juf dit jaar. Zalig hoe ze "haar jongens" kent, en hoe ze haar ter harte gaan. Na dit schooljaar zal Jongste nog één jaar op deze school blijven. Nog een jaar respijt, nog een jaar kind. Maar voor het jaar daarna dringt zich een keuze op. Het betrokken team op school adviseert unaniem dat Jongste ook na het basisonderwijs het best zal gedijen in het Buitengewoon Onderwijs. Wel in een opleidingsvorm voor normaal begaafde jongeren. We kregen een lijst mee met Vlaamse scholen die in aanmerking komen. Welgeteld zeven scholen. Mochten we op één van die scholen een plaats vinden voor ons kind, dan zal hij alleszins op internaat moeten. Slik. Diezelfde avond heb ik alle websites van die scholen uitgeplozen. Rekening houdend met de wenselijke studierichtingen blijven er nog een viertal scholen over. Ondermeer de school in Sint-Lambrechts-Woluwe.
Nu is het nog surfen naar een bedrijf dat mobile-homes verhuurt. Voor als we volgend jaar, willen we een plaats bemachtigen voor onze zoon, een poosje voor één van die scholen zullen moeten kamperen...!
Liesl. Ze ziet niet meer goed, en horen doet ze nog maar gebrekkig, langs één kant! Maar verder is ze echt wel bij de pinken. Op het geschonken voorjaarsdagje nemen we haar en een andere bewoonster van het woonzorgcentrum mee naar buiten. Eigenlijk was het de bedoeling geweest om "harten van speculaas" te bakken. Maar wie blijft nu binnen bij zo'n lekker weertje? Soepel wordt besloten om de activiteit uit te stellen en een aantal mensen gewoon van die eerste zonnige zachte dag te laten genieten. Op alle afdelingen trekken zorgenden erop uit met bewoners. Wij ook dus. Eerst voor een wandelingetje door het park. Een poosje zitten we gelukzalig op een bank, de dames in hun rolstoel, en laten het heldere zonnelicht inwerken op onze huid en ons gemoed. Daarna wandelen we verder naar het centrum van het dorp. Kwebbelen onderwijl typische vrouwenpraat over winkels en kleren. "O, ja! Díé winkel, dáár zou ik nog wel eens willen binnengaan!" verzucht één van de oude dames. "Zou u dat graag willen? Wel, dan doen we dan toch!" vindt de begeleidster. Even later manouvreren we de rolstoelen langs de rekken met bloesjes en kleedjes in luchtig lentemotief. Daar krijgen we dorst van natuurlijk. We gaan nog "ergens iets drinken". Besluiten er nog iets bij te nemen. Liesl wil graag een wafel. Wat ze erop wil? Suiker? Ze brengt haar hoofd dicht bij de begeleidster en fluistert haar giechelend iets in het oor. Even later wordt haar wafel geserveerd. Met een reusachtige dot slagroom! En of ze het zich laat smaken. Mijn buurvrouw doet zich tegoed aan een pannenkoek. De dames glunderen om hun onverwachte uitstapje. Wij ook trouwens. We babbelen wat over reizen en uitstappen. Liesl heeft echt wel wat van de wereld gezien. Ik vertel over het uitstapje dat ik samen met de begeleidster gepland heb binnenkort. We zullen dan een bezoekje brengen aan het tuinbouwbedrijf van Broer. Daar paprika's kopen om er later soep van te koken. Liesl lijkt het een leuk idee te vinden, haar ogen beginnen te schitteren. Ze vertelt hoe ze ooit in een serre met trostomaten is geweest. Dat die tot helemaal bovenaan groeiden. Dat ze dat nog nooit gezien had. En weer treft het me hoe ongelooflijk leergierig en geinteresseerd Liesl nog is. Dat had ik ook al gemerkt, die keer dat we werkten rond de betekenis van de eigen voornaam. "Ik wou dat ik zo'n boek nog kon lezen!" had ze toen gezegd, doelend op het voornamenboekje, "Dan zou ik dat ook willen hebben. Want dat interesseert me nu nog eens sé!" Prachtig, bedenk ik, als je oud kunt zijn zoals zij. Als je weet te genieten van wat het leven je nog biedt. Als je nieuwsgierig en leergierig kan blijven tot ver in je oude dag. Als je de gebreken die zich aandienen gelaten weet te aanvaarden.
Liesl. Haar zicht is maar gebrekkig, haar gehoor krakkemikkig. Voor langere afstanden moet ze zich laten rijden in een rolstoel. Toch heeft ze nog zo iets dartels over zich. Het dartele van een meisje.
Vorige week liep ik weer voor de eerste keer weer stage, na een tweetal weekjes "verlof". In de namiddag zouden we fruitsla maken als tussendoortje. Zorgen voor wat broodnodige vitaminen. Voor de mensen die moeilijk stukjes fruit kunnen eten, zou het fruitpap worden. Ik werd erop uit gestuurd om de overbekende pletkoekjes te gaan kopen om in de pap te doen. Alle mama's die ooit baby's en peutertjes hadden kennen die wel. Hoezeer ik ook met overgave mijn boodschap ging halen, toch wist ik bij het terugkeren opeens dat ik een tactische fout had gemaakt. De winkeljuffrouw had me nochtans gevraagd of ik een zakje nodig had om de dozen koekjes in te stoppen. "Neen hoor!" had ik luchtig geantwoord, denkend aan de mini-bijdragen voor het milieu. Maar daar liep ik dus, met de herkenbare rode dozen kinderkoekjes in de hand, zo de deur van het woonzorgcentrum binnen. Oude mensen, ook diep-demente mensen, zijn geen kinderen. Een klein gebaar van fijngevoeligheid had het geweest om de fruitpapkoekjes met wat meer tact naar binnen te nemen. Ga ik volgende keer beslist aan denken. Wat de mensen met dementie betreft: die hebben zich de fruitbereiding best laten smaken.
Jongste kent het juiste woord niet voor een inlegkruisje. Volgens zijn zeggen is het: "...zo een pamper voor vrouwen, die wordt vastgekleefd in hun slip." Voor alle duidelijkheid: de dames hier in huis hebben nog geen behoefte aan incontinentiemateriaal!
Nu eens even niets over ouderen of mensen met dementie, dacht ik, toen ik onlangs in de bibliotheek besloot een boek mee te nemen. De laatste tijd heb ik namelijk heel veel over bovenstaande onderwerpen gelezen. Maar nu wou ik eens wat anders. Een meeslepende roman liefst over een heel ander onderwerp. Ik liep grasduinend langs de nieuwe boeken die uitnodigend op een tafel lagen. En ineens viel mijn oog op het laatste boek van Tom Lanoye. Ruim een jaar geleden had ik het bijna gekocht op de boekenbeurs. Besloot het toen maar te laten liggen: ooit zou ik het vast wel eens kunnen lenen in de bib. En hier lag het dus. Gretig pakte ik het op, om niet meer los te laten. Eindelijk zou ik het dan toch lezen. "Sprakeloos" heet het boek. De meeste mensen kennen het wel. Het gaat over ... de pijnlijke aftakeling van de moeder van de schrijver, die na een beroerte "eerst haar spraak kwijt raakte, dan haar waardigheid en dan haar harteklop..". Dus toch weer...! Maar ik heb er geen spijt van. Een ontroerend verhaal in een kleurrijke beeldende taal geschreven. Zo, ik ga nog maar een stukje lezen!
Echtgenoot runt een klein landbouwbedrijf met melkkoeien. Aanvankelijk was het de bedoeling dat we dat samen zouden doen. Maar algauw wist ik dat het werken met de dieren niet echt mijn ding was. Toch heb ik een aantal jaren daadwerkelijk meegeholpen. Bleek de angst voor de koeien zo onoverwinbaar dat ik het melken ervan algauw aan manlief overliet, ik zorgde wel mee voor het jongvee. De zorg voor kinderen en kalveren besloeg lange tijd het grootste deel van mijn dagtaak. Zo weet ik nog dat éénentwintig jaar en vijf dagen geleden één van de koeien heeft gekalfd. Ze heette Freija, had een witte vacht met veel fijne zwarte vlekken. En haar kind was deze keer een stierkalfje. Nu kalven er op zo'n boerderij vaak koeien en is het op zich dus ook niet speciaals dat Freija die dag een kalfje kreeg. Waarom ik me dat nog zo goed herinner? Leest u maar:
Het is woensdag 24 Januari 1990, als ik om drie uur in de ochtend wakker word van een vreemd gevoel in mijn buik. En ik weet ineens: vandaag gaat het gebeuren. Ik ben hoogzwanger van ons tweede kindje. Zelfs al vijf dagen over tijd. Maar nu is het dus zover, vandaag zal het geboren worden. Ik sta op en leg, tussen de steeds dichter na elkaar opkomende weeën door, de laatste hand aan de mee te nemen spullen. Beredder nog wat rond kleren en huishouding. Als de storm in mijn buik, zo rond een uur of vijf, nogal heftig wordt, besluit ik Echtgenoot wakker te maken. Ik roep hem, en deel hem onderwijl mee dat "het" nu begonnen is, dat het vlug vooruit lijkt te gaan en we ons misschien maar best klaarmaken om naar het ziekenhuis te vertrekken. Manlief, nog in een vaste slaap, schrikt plots wakker en denkt ineens aan de koe die "op kalven staat". Terwijl hij, in slaapdronken toestand, recht veert en de dekens van zich af gooit, is dan ook zijn eerste bezorgde vraag: "Eh... eh.. ben jij nog naar die koe gaan kijken?"
Freija heeft op diezelfde dag haar kalf gekregen. Enkele uren nadat ik bevallen was van Oudste Zoon. Begin deze week is Oudste Zoon éénentwintig jaar geworden. Elke keer als hij jarig is wordt dit anekdootje ook weer opgediept. En elke keer lacht Echtgenoot dan een beetje groen.
Gisteren hebben wij, studenten van de Bab-opleiding, ons rapport gekregen. De meesten van ons groepje haalden een mooi resultaat. Ook mijn inspanningen resulteerden in fraaie rapportcijfers. Zo fier als een gieter heb ik een kopie ervan op ons prikbord gehangen. Na er eerst even mee onder de neus gezwaaid te hebben van mijn lieve kindertjes. Aha! Dat ze maar weten dat hun oude moedertje nog zo'n dommerik niet is! En bovendien: woorden wekken, maar voorbeelden strekken naar het schijnt... 't Ware te hopen dat het zo is. Ondertussen buigen Dochter en Oudste Zoon hun hoofd over leerstof van natuurlijk weer een heel ander niveau. Ze zitten nog volop in hun examens.
Rapportcijfers. Ik weet ze wel te relativeren. Ook die van mezelf. De warmmenselijke houding, de ware spirit, die nodig is om met mensen in het algemeen, en heel oude mensen in het bijzonder te werken, is niet in rapportcijfers uit te drukken. Maar het blijft een fijn iets om nog te mogen leren. Om het beste uit jezelf te halen. Zowel op het gebied van "iets instuderen", als wat creativiteit en het uitwisselen van gedachtegoed betreft. Daarenboven is de opleiding die ik volg een mooie opleiding. Ik vind me helemaal in de visie van de school op het omgaan met oude mensen. Ook elke docent afzonderlijk draagt die visie uit. We hebben ook een fijne klasgroep, waar iedereen een plek in heeft. Mijn vroegere werk heb ik altijd graag gedaan, maar het is een heerlijk geschenk om nu aangesproken te worden op mijn andere vaardigheden. Om te mogen groeien en ontwikkelen. Eén jaar is nu achter de rug en er zijn er nog twee te gaan. Maar nu al kan ik zeggen dat deze opleiding iets van het beste is dat me ooit is overkomen!
Maar hopen dat de ouderen in het woonzorgcentrum waar ik, naar ik hoop, ooit zal werken, er wel bij zullen varen!
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
