Natuurlijk ook weer iets met honden, hoe kan het ook anders. Nieuwe hobby is dus een poging tot honden zo mooi mogelijk op de gevoelige plaat te zetten.
Chirla verblijft ondertussen bijna 2 maandjes bij ons in opvang. Waarom? Dat begrijpt niemand. Ze is mooi, lief, vriendelijk, speels enz, enz..... Chirla is zelfs helemaal zindelijk en luistert zelfs vrij goed voor een galgo mixje.
Ze is samen met haar zus (die al een thuis heeft) en haar 2 broertjes (waarvan 1 Percebe is en de andere ook een geweldige thuis gevonden heeft) in een kartonnen doos voor het asiel in Albacete gedropt. Slecht 2 maanden oud en zoals zo vele in Spanje gedumpt. Waarschijnlijk omdat ze een galgo mixje is.
Normaal zou Chica dinsdagavond om 23.00h geland zijn op Schiphol. Op dinsdag morgen kwam het bericht dat er op Spanje al 8 luchthavens dicht waren omdat die IJslandse vulkaan terug aswolken de lucht in stuurde.
Malaga Air-port was nog open,
dus wij met z'n alle maar hopen dat Malaga nog een paar uurkes op wou blijven.
Niet dus, vlak voor ze zouden gaan vliegen werd de vlucht als nog gecanceld.
Gelukkig kon er een dag later al terug gevlogen worden,
zo lande Chica dus op woensdagmiddag half 2 op Rotterdam air-port.
Omdat ik dus geen vervoer meer geregeld kreeg werd er afgesproken dat Chica voor 1 nachtje mee met Anja en Janus van Galgo support mee naar huis zou gaan.
En zij zouden Chica dan donderdag morgen brengen.
Gelukkig belde Anja op woensdag nog om te vertellen hoe Chica de reis doorstaan had en hoe het met haar ging.
Eigenlijk is het heel kort samen te vatten hoe het met Chica was:
moe, bang, bang, bang en heel erg mooi.
Na nog een slapeloze nacht kwam Chica dan eindelijk in haar nieuwe thuis aan.
Anja had geen woord gelogen.
Chica is nog steeds een beetje moe en doet dus nog veel slapen,
ook is ze heel erg bang.
Maar hier gaan we stapje voor stapje aan werken, helemaal op Chica haar eigen tempo.
En de foto's bevestigen dat het een echt plaatje is
Maandag morgen een hoop lawaai, tumult en geblaf in de tuin.
Kijk eens van ver maar er was niet direct iets te zien en dacht dus dat ze weer op muizen of konijntjes aan het blaffen waren. Enige tijd later zie ik Samuga met een egel in haar bek lopen.
Ikke toch naar buiten om vast te stellen dat het 1-0 was in het voordeel van de honden (dacht ik)
Neem dus de schop en gooi de egel over de omheining met de bedoeling hem/haar daar een waardig plekje te geven.
Maar krijg ondertussen telefoon en de egel gaat uit mijn gedachte.
's avonds denk ik er in 1 keer weer aan dat ik nog een egel moet begraven.
Dus ikke met schop en al op weg om de egel te zoeken,
die ik dus niet meer kon vinden blijkbaar was het dus 0-1 voor de egel geworden.
Dus daar stond ik te gapen met mijn schop en 2 vragende ogen op mijn rug brandend van m'n vriendje die na enige tijd toch maar kwam vragen wat ik daar stond te doen.
Toen ik hem vol ontzag vertelde dat mijn gedachte dode egel terug tot leven gekomen was wist het vriendje niet hoe snel hij zich uit de voeten moest maken,
maar ik hoorde hem ondertussen toch luid proesten van het lachen en iets zeggen in de trend van zot zeg ik U zot
You see nooit een saai moment met mijn bende honden
Vroeger een bange bibbermuis,
bijna 1 jaar later is er niet veel meer van te zien.
Samuga is dus het bewijs dat liefde en geduld 1 van de belangrijkste dingen is om een hond terug hond te laten worden.
Olivia is onze nieuwste aanwinst.
Een podenco teefje van ongeveer 2 jaar oud.
Mijn vriend de podecno liefhebber in hart en nieren was op slag helemaal weg van haar.
Olivia voelt zich ondertussen helemaal thuis in onze roedel.
U heeft haar vast gezien op de adoptiepagina, onze Chica. Dit bange meisje is nog steeds op zoek naar een eigen familie die haar begrijpt, die geduld en tijd heeft en haar een berg liefde kan geven.
Een familie waar Chica kan en mag zijn zoals ze is. Daarom wat extra aandacht voor haar.
Chica vertelt u hier haar eigen trieste verhaal. Wie weet .raakt het u en gaat u van haar houden? Wie weet .bent u degene bij wie Chica op haar plek zal zijn?
Dag iedereen die dit leest,
Mijn naam is Chica en sinds 3 maanden woon ik bij mensen, wezens waar ik vanaf mijn geboorte al bang voor ben.
Hoe dat komt wil je weten?
Omdat zij de vreselijkste dingen hebben uitgehaald met mijn moeder, mij en alle andere viervoeters die samen met ons in het hok zaten.
Het eerste wat mijn moeder me leerde was op m'n hoede te zijn voor tweevoeters. Niet opvallen, stil in 'n hoekje blijven zitten en misschien was je dan veilig.
Ik heb de vreselijkste dingen gezien en meegemaakt.
Ruim 2 jaar heb ik me kunnen verstoppen tot de dag kwam dat ik op brute wijze uit het hok werd gesleurd en meegenomen.
Bibberend van angst liep ik mee door 'n veld, ik wist niet wat te doen, wist niet wat van me verwacht werd.
Ik wilde weg van de boze tweevoeters die ik niet anders ken dan boos en wreed.
Mijn moeder, broers, zussen en vrienden heb ik na die dag nooit meer teruggezien.
Omdat ik zo bang was en niets durfde hebben ze me achtergelaten in het veld.
Natuurlijk kreeg ik honger en dorst en dus moest ik op strooptocht. Vooral 's nachts want bij dag is dat te gevaarlijk.
Maar honger zorgt ervoor dat je meer risico's neemt en op 'n dag ben ik toch weer in handen gevallen van wezens op 2 benen.
Voor 't eerst hoorde ik dat ze een naam hebben: mensen.
En voor 't eerst gedroegen ze zich anders dan ik gewend was: niet boos maar vriendelijk, niet wreed maar zorgzaam.
Ze doen hun best om me gerust te stellen en ik doe m'n best om hen niet teleur te stellen.
Dat kost me heel veel moeite ook al doe ik nog zo m'n best.
Heel voorzichtig durf ik naar m'n pleegmoeder te lopen. Maar allen naar haar.
Dat ik vanaf nu alleen vriendelijke mensen zal ontmoeten kan ik nauwelijks geloven.
Dus ik voel me ook nu nog het meest veilig in 'n hoekje waar vanuit ik alles kan overzien.
Ik heb gehoord dat er 'n kansje is dat ik word geadopteerd. Dat ik misschien m'n eigen familie krijg die altijd van me zullen houden.
Dat zou helemaal fantastisch zijn maar tegelijkertijd geeft me dat ook veel zorgen.
Want ... ik zal opnieuw doodsbang zijn, wegkruipen, niets durven enz. Liever was ik vrolijk tegen iedereen maar dat lukt me (nog) niet.
Ik wil eerlijk zijn en u zeggen dat het niet makkelijk zal zijn met mij, dat u absoluut af en toe radeloos zult zijn, dat u zich zult afvragen waarom u ooit zo dom hebt kunnen zijn om uitgerekend mij te adopteren terwijl er zoveel leuke en vrolijke honden zijn.
Maar als u zeker weet dat u mij de weg kunt wijzen, dat het niet vanzelf zal gaan, dat u over heel veel tijd en geduld beschikt en mij m'n eigen tempo laat volgen, als u degene bent die tegen mij zegt ........geef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug .......... in dat geval ...... ga ik m'n koffertje pakken en zal ik meer dan m'n uiterste best doen om u te vertrouwen.
Dan bouwen we samen een toekomst op die nu nog verborgen is maar weleens heel mooi kan zijn.
Chica
Wij willen Chica de kans geven om te leren dat er ook lieve mensen bestaan en zodoende komt Chica 11 Mei 2010 aan op Amsterdam Airport op weg naar een nieuw leven zonder angst, pijn, honger en donkere hokken.
Puur per toeval botste ik op een foto van Ice toen nog Rocki. Als of het was magie, maar op slag wist ik dat die hond die mij van op de foto aankeek de mijne ging worden. Dat hij via een andere organisatie bemiddeld werd kon mij niks schelen, een geredde hond is nu eenmaal een geredde hond. Dan maakt het niet uit vanwaar die hond komt. Dus ik ging aan het mailen om meer over Rocki te weten te komen. Alles ging vlot en een weekje later zou er een huisbezoek gebeuren. Het bewuste huisbezoek werd zonder enig probleem direct goedgekeurd. Maar s'avonds kwam het slechte nieuws dat Rocki niet meer in Spanje was, op zich goed natuurlijk want uit Spanje wil zeggen weg uit de hel. Rocki zou via een andere organisatie naar Frankrijk gehaald zijn en daar nu in opvang verblijven.
Via welke organisatie dat Rocki naar Frankrijk gehaald was daar hadden we het raden naar en dus begon er een nachtelijke internet zoektocht achter Rocki. De zoektocht kwam tot een einde met een halve smeekmail in mijn beste Frans richting Frankrijk dit om half 9 de volgende ochtend. Deze mail werd op zondag nog beantwoord met dat het ook in het Engels mocht en dat er nog geen zekerheid was of dat het opvanggezin Rocki zelf zou adopteren of niet, maar ze zouden mijn mail doorsturen aan de opvangmama dan kon ze nog zien wat ze deed. Enkele dagen later kreeg ik de verlossende mail dat ze Rocki wel wou laten gaan als ik hem adopteerde.
Maar een hond uit Frankrijk halen blijkt soms moeilijker dan een hond uit Spanje over laten komen. Gelukkig genoeg kwam Kathi die voorzitster van sos-levriers de organisatie die nu de adoptie van Rocki regelde eind oktober onze kant uit, ze ging namelijk op bezoek bij haar dochter die in Luxemburg woont en wou Rocki voor ons wel meebrengen tot in Luxemburg.
En zo werd op 31 oktober de adoptie van Rocki die nu door het leven gaat als Ice een feit.
Ik heb een harde les geleerd. Namelijk laat nooit je vriend de datum van verhuis kiezen. Want dan krijg je als resultaat dat je op 31/12/2009 tussen de verhuisdozen staat terwijl de rest van de wereld oud en nieuw viert Maar alle gekheid even weg gelaten, we zitten op onze nieuwe plek nu. Lekker rustig en ver weg van alles en iedereen. De naaste buren hebben allemaal zelf honden en onze dichtste buur is een hondentrimsalon. Dat blijkt heel handig van pas te komen voor de soms niet zo fijn geurende nieuwkomers. In ieder geval de honden lijken hier nog gelukkiger dan dat ze al waren en dat is toch het punt waar we het voor doen.
De beste wensen en een gelukkig 2010
Hopelijk kunnen we ook dit jaar weer vele hondjes helpen
Categorie:Eigen honden De opvanger die haar eigen gezin koos
Ik weet nog dat ze een hier een huisbezoek kwamen doen voor een opvangerke van GAE.
En ja ik weet ook nog heel goed dat ik heel hard geroepen heb "ikke ne galgo, z'n smalle rat nooit ben een retrievermadam"
Ergens tussen in is het fout gelopen met het gekende resultaat namelijk mijn prinsesje Samuga.
Maar dit eigenlijk geheel terzijde het gaat over 1 van de hondjes waar GAE toen huisbezoek kwam voor doen
Volgens mij ging het toen over Amika, Sandra en Esparta beter gekend als Nikka, Daika en Luna.
Maar Nikka werd geadopteerd voor ze in opvang kon komen, dus kwamen Luna en Daika in opvang die al snel een goede thuis vonden.
Op onze eerste wandeling die we mee deden kregen we Nikka dan toch nog in het echt te zien en wat vond Sjoerd haar toen al mooi.
Toen kregen we de vraag of we Nikka niet wouden opvangen omdat ze afgestaan zou worden wegens verlatingsangst.
Hier moesten we geen seconde over nadenken en stemde er onmiddellijk mee in.
Van verlantingsangst was hier geen spoortje te bekennen en zelfs de bench training ging heel vlot.
Al snel vond Nikka een nieuwe thuis.
Maar hier was de combinatie Nikka nieuwe hondenvriendje niet zo geslaagd.
En dus kreeg ik op zaterdagavond iemand van GAE aan de telefoon die eigenlijk niet goed wist hoe ze het moest vragen,
dus heb ik zelf maar gezegd als het moet dan komt Nikka maar terug naar hier al moet het nog deze avond.
Zo gezegd zo gedaan en enkele tijd later kwam Nikka aan vanuit het verre Limburg
Zelfs de mensen die Nikka geadopteerd hadden zagen wat er met Nikka gebeurde
Namelijk Nikka kwam terug thuis.
Volgens mij had Nikka dit plannetje al in haar achterhoofd vanaf de moment dat ze in Spanje vertrok
Nikita je bent thuis nu en geniet maar voor de rest van je leven
Hallo ik ben Samuga en ben dus een echte galga vanuit Spanje
Mijn leven is daar geen al te goede tijd geweest.
Ik zat samen met mijn 2 pupjes op een braak liggend stuk grond naast de autosnelweg in Spanje
Zocht uit alle macht eten voor mij en mijn pupjes wat niet makkelijk was met een manke achterpoot. Er heeft namelijk iemand op mij geschoten toen ik eten uit een vuilbak wou nemen denk ik Juist weet ik het niet meer alles van die tijd is een beetje een waas.
Toen kwam er op een dag iemand die lieve en vriendelijke woordjes tegen mij zei maar toch vertrouwde ik het niet want mensen handen doen alleen maar pijn.
Die persoon kwam 2 maanden elke dag eten en water brengen naar mij en mijn pupjes. Na 2 maanden had ik genoeg vertrouwen in die persoon om mij te laten vangen.
Daarna kwamen we ergens waar nog veel meer honden zaten en die zeiden vanaf nu moet je geen bang meer hebben voor mensenhanden, deze handen verzorgen jou alleen maar, geven je eten en drinken en knuffels en aandacht geen pijn meer zeiden ze. Ik vond dat raar en geloofde het niet
Na enkele weken aangesterkt te zijn werd ik in een kistje gestoken en ging ik in een ding op 4 wielen. De andere honden blafte jij hebt geluk, je mag naar een gouden mandje, wist ik veel wat een gouden mandje is. Dus samen met nog een paar andere honden, natuurlijk allemaal heel bang.
Na een trip van een uur of 8 met de nodige plas en drinkpauze's kwamen we ergens aan waar mensen op ons stonden te wachten, die een taal spraken die we niet verstonden. We werden in een ander ding op 4 wielen gezet waar het lekker fris in was en al snel vielen we allemaal in korte slaapjes, elke keer ik wakker werd was er wel iets anders te zien buiten.
Toen stopte we weer ergens en werden de kotjes uit de auto naar een grasveldje gedragen (een tuin blijkbaar)
Toen mochten we er 1 na 1 uit, ik was laatste wat ik helemaal niet erg vond hoor hier konden ze me geen pijn doen.
Wel hoorde ik andere hondjes zeggen hier zijn mensenhanden lief en zacht en doen geen pijn. Hier roepen ze niet op ons, hier stampen en slaan ze niet op ons hoe kan dan?
Maar toen mocht ik uit mijn kotje en ik durfde echt niet dus ik ben er met mijn ogen dicht uitgekropen, hoofdje laag, staart tegen mijn buikje en ben al sluipend meegegaan.
Meisje dat mij vast had begon gaan te huilen toen ze met mij in de tuin stond, maar wist niet waarom ze huilde.
Ook stond er een man die kreeg ook tranen in de ogen, maar verstond er niks van van wat meisje en man tegen elkaar aan het vertellen waren.
Thuis(wat dat ook mogen zijn) gekomen vertelde meisje dat ze mij wel beter zou maken en alleen maar aan lieve mensen zou afstaan.
Hier liepen nog meer honden rond, ook een paar spanjaarden elk met hun eigen droevige verleden, en ze vertelde dat ik geen bang meer moest hebben, dat je hier geen pijn meer zou hebben.
Na enkele dagen geloofde ik het ook en heel zachtjes begon ik vertrouwen te krijgen in mensen, alleen nog maar in meisje en in de vriend van meisje hoor vreemde vertrouw ik nog altijd niet.
Toen hoorde ik meisje iets zeggen over adoptie en ahoké en gaat niet door? Ja mijn Nederlands is nog niet heel goed hé. Toen kwam meisje bij mij zitten en zei 1 zinnetje dat ik wel verstond.
Lieve witte Samuga jij mag hier blijven wonen
Met dank aan Galgo Aid Europe en alle vrijwilligers die zich belangeloos in zetten voor deze prachtige honden.
Inaki is een geval apart. De eerste dagen moest hij niks weten van mensen of andere honden. De enige hond waar hij een beetje interesse in toonde dat was in Yelma. Maar toen hij een weekje in opvang kwam is er een klik gekomen, en sindsdien vind hij andere honden en mensen geweldig. Mensen begroet hij sindsdien ook heel vrolijk en blij. Af en toe zelfs iets te vrolijk en loopt je hier bijna door omver Och ja als hij maar gelukkig is hé.
Janneke zou een broertje van Jip zijn. Of het echt zo is blijft natuurlijk altijd een groot vraagteken. Wel zijn ze onafscheidelijk nu hier in opvang. Zie je de een, dan zie je ook de ander. Ze zijn echt gek op elkaar. Janneke laat zich iets meer doen dan de rest maar als hij iets echt niet wil dan laat hij dat wel blijken ook. Hij is niet gelukkiger dan wanneer hij mee mag gaan wandelen met Samuga en Buck. Het vormt wel een rare combinatie zo, maar als je hem moest kunnen zien lopen dan begrijp je meteen wat ik bedoel.
Yelma is een podenco meisje van ongeveer 5 maanden. Ze is een ruwhaartje wat haar toch wat specialer maakt Het is een vriendelijk en aangenaam pupje om in huis te hebben. Ze leert super snel en gaat mee wandelen en op verkenning.
Jip, tja hoe moet ik Jip beschrijven Misschien het beste als een mini klein ding on speed Of zoals een duracell konijn, ze blijft actief zelfs als de volwassen honden allang liggen te slapen. Het is een flets mieke eerste klas. Helemaal niet onderdanig, bang of angstig. Gaat vrolijk op ontdekking en vind bijna alles leuk. Ze is een klein zwart galgo (mixje?) van ongeveer 4 maandjes oud. Amper 4 maandjes en al afgeschreven, wat een mentaliteit toch
Toch nog een betere naam gevonden kleine zwarte tornado )
Olivia is onze nieuwste aanwinst.
