Olivia is onze nieuwste aanwinst.
Een podenco teefje van ongeveer 2 jaar oud.
Mijn vriend de podecno liefhebber in hart en nieren was op slag helemaal weg van haar.
Olivia voelt zich ondertussen helemaal thuis in onze roedel.
U heeft haar vast gezien op de adoptiepagina, onze Chica. Dit bange meisje is nog steeds op zoek naar een eigen familie die haar begrijpt, die geduld en tijd heeft en haar een berg liefde kan geven.
Een familie waar Chica kan en mag zijn zoals ze is. Daarom wat extra aandacht voor haar.
Chica vertelt u hier haar eigen trieste verhaal. Wie weet .raakt het u en gaat u van haar houden? Wie weet .bent u degene bij wie Chica op haar plek zal zijn?
Dag iedereen die dit leest,
Mijn naam is Chica en sinds 3 maanden woon ik bij mensen, wezens waar ik vanaf mijn geboorte al bang voor ben.
Hoe dat komt wil je weten?
Omdat zij de vreselijkste dingen hebben uitgehaald met mijn moeder, mij en alle andere viervoeters die samen met ons in het hok zaten.
Het eerste wat mijn moeder me leerde was op m'n hoede te zijn voor tweevoeters. Niet opvallen, stil in 'n hoekje blijven zitten en misschien was je dan veilig.
Ik heb de vreselijkste dingen gezien en meegemaakt.
Ruim 2 jaar heb ik me kunnen verstoppen tot de dag kwam dat ik op brute wijze uit het hok werd gesleurd en meegenomen.
Bibberend van angst liep ik mee door 'n veld, ik wist niet wat te doen, wist niet wat van me verwacht werd.
Ik wilde weg van de boze tweevoeters die ik niet anders ken dan boos en wreed.
Mijn moeder, broers, zussen en vrienden heb ik na die dag nooit meer teruggezien.
Omdat ik zo bang was en niets durfde hebben ze me achtergelaten in het veld.
Natuurlijk kreeg ik honger en dorst en dus moest ik op strooptocht. Vooral 's nachts want bij dag is dat te gevaarlijk.
Maar honger zorgt ervoor dat je meer risico's neemt en op 'n dag ben ik toch weer in handen gevallen van wezens op 2 benen.
Voor 't eerst hoorde ik dat ze een naam hebben: mensen.
En voor 't eerst gedroegen ze zich anders dan ik gewend was: niet boos maar vriendelijk, niet wreed maar zorgzaam.
Ze doen hun best om me gerust te stellen en ik doe m'n best om hen niet teleur te stellen.
Dat kost me heel veel moeite ook al doe ik nog zo m'n best.
Heel voorzichtig durf ik naar m'n pleegmoeder te lopen. Maar allen naar haar.
Dat ik vanaf nu alleen vriendelijke mensen zal ontmoeten kan ik nauwelijks geloven.
Dus ik voel me ook nu nog het meest veilig in 'n hoekje waar vanuit ik alles kan overzien.
Ik heb gehoord dat er 'n kansje is dat ik word geadopteerd. Dat ik misschien m'n eigen familie krijg die altijd van me zullen houden.
Dat zou helemaal fantastisch zijn maar tegelijkertijd geeft me dat ook veel zorgen.
Want ... ik zal opnieuw doodsbang zijn, wegkruipen, niets durven enz. Liever was ik vrolijk tegen iedereen maar dat lukt me (nog) niet.
Ik wil eerlijk zijn en u zeggen dat het niet makkelijk zal zijn met mij, dat u absoluut af en toe radeloos zult zijn, dat u zich zult afvragen waarom u ooit zo dom hebt kunnen zijn om uitgerekend mij te adopteren terwijl er zoveel leuke en vrolijke honden zijn.
Maar als u zeker weet dat u mij de weg kunt wijzen, dat het niet vanzelf zal gaan, dat u over heel veel tijd en geduld beschikt en mij m'n eigen tempo laat volgen, als u degene bent die tegen mij zegt ........geef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug .......... in dat geval ...... ga ik m'n koffertje pakken en zal ik meer dan m'n uiterste best doen om u te vertrouwen.
Dan bouwen we samen een toekomst op die nu nog verborgen is maar weleens heel mooi kan zijn.
Chica
Wij willen Chica de kans geven om te leren dat er ook lieve mensen bestaan en zodoende komt Chica 11 Mei 2010 aan op Amsterdam Airport op weg naar een nieuw leven zonder angst, pijn, honger en donkere hokken.
Puur per toeval botste ik op een foto van Ice toen nog Rocki. Als of het was magie, maar op slag wist ik dat die hond die mij van op de foto aankeek de mijne ging worden. Dat hij via een andere organisatie bemiddeld werd kon mij niks schelen, een geredde hond is nu eenmaal een geredde hond. Dan maakt het niet uit vanwaar die hond komt. Dus ik ging aan het mailen om meer over Rocki te weten te komen. Alles ging vlot en een weekje later zou er een huisbezoek gebeuren. Het bewuste huisbezoek werd zonder enig probleem direct goedgekeurd. Maar s'avonds kwam het slechte nieuws dat Rocki niet meer in Spanje was, op zich goed natuurlijk want uit Spanje wil zeggen weg uit de hel. Rocki zou via een andere organisatie naar Frankrijk gehaald zijn en daar nu in opvang verblijven.
Via welke organisatie dat Rocki naar Frankrijk gehaald was daar hadden we het raden naar en dus begon er een nachtelijke internet zoektocht achter Rocki. De zoektocht kwam tot een einde met een halve smeekmail in mijn beste Frans richting Frankrijk dit om half 9 de volgende ochtend. Deze mail werd op zondag nog beantwoord met dat het ook in het Engels mocht en dat er nog geen zekerheid was of dat het opvanggezin Rocki zelf zou adopteren of niet, maar ze zouden mijn mail doorsturen aan de opvangmama dan kon ze nog zien wat ze deed. Enkele dagen later kreeg ik de verlossende mail dat ze Rocki wel wou laten gaan als ik hem adopteerde.
Maar een hond uit Frankrijk halen blijkt soms moeilijker dan een hond uit Spanje over laten komen. Gelukkig genoeg kwam Kathi die voorzitster van sos-levriers de organisatie die nu de adoptie van Rocki regelde eind oktober onze kant uit, ze ging namelijk op bezoek bij haar dochter die in Luxemburg woont en wou Rocki voor ons wel meebrengen tot in Luxemburg.
En zo werd op 31 oktober de adoptie van Rocki die nu door het leven gaat als Ice een feit.
Ik heb een harde les geleerd. Namelijk laat nooit je vriend de datum van verhuis kiezen. Want dan krijg je als resultaat dat je op 31/12/2009 tussen de verhuisdozen staat terwijl de rest van de wereld oud en nieuw viert Maar alle gekheid even weg gelaten, we zitten op onze nieuwe plek nu. Lekker rustig en ver weg van alles en iedereen. De naaste buren hebben allemaal zelf honden en onze dichtste buur is een hondentrimsalon. Dat blijkt heel handig van pas te komen voor de soms niet zo fijn geurende nieuwkomers. In ieder geval de honden lijken hier nog gelukkiger dan dat ze al waren en dat is toch het punt waar we het voor doen.
De beste wensen en een gelukkig 2010
Hopelijk kunnen we ook dit jaar weer vele hondjes helpen
Categorie:Eigen honden De opvanger die haar eigen gezin koos
Ik weet nog dat ze een hier een huisbezoek kwamen doen voor een opvangerke van GAE.
En ja ik weet ook nog heel goed dat ik heel hard geroepen heb "ikke ne galgo, z'n smalle rat nooit ben een retrievermadam"
Ergens tussen in is het fout gelopen met het gekende resultaat namelijk mijn prinsesje Samuga.
Maar dit eigenlijk geheel terzijde het gaat over 1 van de hondjes waar GAE toen huisbezoek kwam voor doen
Volgens mij ging het toen over Amika, Sandra en Esparta beter gekend als Nikka, Daika en Luna.
Maar Nikka werd geadopteerd voor ze in opvang kon komen, dus kwamen Luna en Daika in opvang die al snel een goede thuis vonden.
Op onze eerste wandeling die we mee deden kregen we Nikka dan toch nog in het echt te zien en wat vond Sjoerd haar toen al mooi.
Toen kregen we de vraag of we Nikka niet wouden opvangen omdat ze afgestaan zou worden wegens verlatingsangst.
Hier moesten we geen seconde over nadenken en stemde er onmiddellijk mee in.
Van verlantingsangst was hier geen spoortje te bekennen en zelfs de bench training ging heel vlot.
Al snel vond Nikka een nieuwe thuis.
Maar hier was de combinatie Nikka nieuwe hondenvriendje niet zo geslaagd.
En dus kreeg ik op zaterdagavond iemand van GAE aan de telefoon die eigenlijk niet goed wist hoe ze het moest vragen,
dus heb ik zelf maar gezegd als het moet dan komt Nikka maar terug naar hier al moet het nog deze avond.
Zo gezegd zo gedaan en enkele tijd later kwam Nikka aan vanuit het verre Limburg
Zelfs de mensen die Nikka geadopteerd hadden zagen wat er met Nikka gebeurde
Namelijk Nikka kwam terug thuis.
Volgens mij had Nikka dit plannetje al in haar achterhoofd vanaf de moment dat ze in Spanje vertrok
Nikita je bent thuis nu en geniet maar voor de rest van je leven
Hallo ik ben Samuga en ben dus een echte galga vanuit Spanje
Mijn leven is daar geen al te goede tijd geweest.
Ik zat samen met mijn 2 pupjes op een braak liggend stuk grond naast de autosnelweg in Spanje
Zocht uit alle macht eten voor mij en mijn pupjes wat niet makkelijk was met een manke achterpoot. Er heeft namelijk iemand op mij geschoten toen ik eten uit een vuilbak wou nemen denk ik Juist weet ik het niet meer alles van die tijd is een beetje een waas.
Toen kwam er op een dag iemand die lieve en vriendelijke woordjes tegen mij zei maar toch vertrouwde ik het niet want mensen handen doen alleen maar pijn.
Die persoon kwam 2 maanden elke dag eten en water brengen naar mij en mijn pupjes. Na 2 maanden had ik genoeg vertrouwen in die persoon om mij te laten vangen.
Daarna kwamen we ergens waar nog veel meer honden zaten en die zeiden vanaf nu moet je geen bang meer hebben voor mensenhanden, deze handen verzorgen jou alleen maar, geven je eten en drinken en knuffels en aandacht geen pijn meer zeiden ze. Ik vond dat raar en geloofde het niet
Na enkele weken aangesterkt te zijn werd ik in een kistje gestoken en ging ik in een ding op 4 wielen. De andere honden blafte jij hebt geluk, je mag naar een gouden mandje, wist ik veel wat een gouden mandje is. Dus samen met nog een paar andere honden, natuurlijk allemaal heel bang.
Na een trip van een uur of 8 met de nodige plas en drinkpauze's kwamen we ergens aan waar mensen op ons stonden te wachten, die een taal spraken die we niet verstonden. We werden in een ander ding op 4 wielen gezet waar het lekker fris in was en al snel vielen we allemaal in korte slaapjes, elke keer ik wakker werd was er wel iets anders te zien buiten.
Toen stopte we weer ergens en werden de kotjes uit de auto naar een grasveldje gedragen (een tuin blijkbaar)
Toen mochten we er 1 na 1 uit, ik was laatste wat ik helemaal niet erg vond hoor hier konden ze me geen pijn doen.
Wel hoorde ik andere hondjes zeggen hier zijn mensenhanden lief en zacht en doen geen pijn. Hier roepen ze niet op ons, hier stampen en slaan ze niet op ons hoe kan dan?
Maar toen mocht ik uit mijn kotje en ik durfde echt niet dus ik ben er met mijn ogen dicht uitgekropen, hoofdje laag, staart tegen mijn buikje en ben al sluipend meegegaan.
Meisje dat mij vast had begon gaan te huilen toen ze met mij in de tuin stond, maar wist niet waarom ze huilde.
Ook stond er een man die kreeg ook tranen in de ogen, maar verstond er niks van van wat meisje en man tegen elkaar aan het vertellen waren.
Thuis(wat dat ook mogen zijn) gekomen vertelde meisje dat ze mij wel beter zou maken en alleen maar aan lieve mensen zou afstaan.
Hier liepen nog meer honden rond, ook een paar spanjaarden elk met hun eigen droevige verleden, en ze vertelde dat ik geen bang meer moest hebben, dat je hier geen pijn meer zou hebben.
Na enkele dagen geloofde ik het ook en heel zachtjes begon ik vertrouwen te krijgen in mensen, alleen nog maar in meisje en in de vriend van meisje hoor vreemde vertrouw ik nog altijd niet.
Toen hoorde ik meisje iets zeggen over adoptie en ahoké en gaat niet door? Ja mijn Nederlands is nog niet heel goed hé. Toen kwam meisje bij mij zitten en zei 1 zinnetje dat ik wel verstond.
Lieve witte Samuga jij mag hier blijven wonen
Met dank aan Galgo Aid Europe en alle vrijwilligers die zich belangeloos in zetten voor deze prachtige honden.
Inaki is een geval apart. De eerste dagen moest hij niks weten van mensen of andere honden. De enige hond waar hij een beetje interesse in toonde dat was in Yelma. Maar toen hij een weekje in opvang kwam is er een klik gekomen, en sindsdien vind hij andere honden en mensen geweldig. Mensen begroet hij sindsdien ook heel vrolijk en blij. Af en toe zelfs iets te vrolijk en loopt je hier bijna door omver Och ja als hij maar gelukkig is hé.
Janneke zou een broertje van Jip zijn. Of het echt zo is blijft natuurlijk altijd een groot vraagteken. Wel zijn ze onafscheidelijk nu hier in opvang. Zie je de een, dan zie je ook de ander. Ze zijn echt gek op elkaar. Janneke laat zich iets meer doen dan de rest maar als hij iets echt niet wil dan laat hij dat wel blijken ook. Hij is niet gelukkiger dan wanneer hij mee mag gaan wandelen met Samuga en Buck. Het vormt wel een rare combinatie zo, maar als je hem moest kunnen zien lopen dan begrijp je meteen wat ik bedoel.
Yelma is een podenco meisje van ongeveer 5 maanden. Ze is een ruwhaartje wat haar toch wat specialer maakt Het is een vriendelijk en aangenaam pupje om in huis te hebben. Ze leert super snel en gaat mee wandelen en op verkenning.
Jip, tja hoe moet ik Jip beschrijven Misschien het beste als een mini klein ding on speed Of zoals een duracell konijn, ze blijft actief zelfs als de volwassen honden allang liggen te slapen. Het is een flets mieke eerste klas. Helemaal niet onderdanig, bang of angstig. Gaat vrolijk op ontdekking en vind bijna alles leuk. Ze is een klein zwart galgo (mixje?) van ongeveer 4 maandjes oud. Amper 4 maandjes en al afgeschreven, wat een mentaliteit toch
Toch nog een betere naam gevonden kleine zwarte tornado )
Onder tussen lopen ze hier al stiekem 3 weken rond hoor, daar door ook geen tijd om mijn blogje een beetje bij te houden Druk en leven in huis nu hoor zo met een hoopje puppy's.
Af en toe ben ik heel blij als alles uitgeteld in de zetel ligt. Dan krijg ik toch een beetje werk gedaan, want als ze wakker zijn kan je niks doen of ze komen je wel 'helpen'
Ze zijn natuurlijk alle 4 al flink veranderd op de 3 weken dat ze hier zijn. Er was 1 echt heel mager pupje bij de andere vielen naar van Spanje komende normen goed mee. Ik heb zoveel bewondering voor de mensen die daar is de asielen werken. Elke dag zoveel dierenleed aanschouwen.
Enkele weken geleden kwam een vriend langs met de melding dat hij een huis gekocht had, maar niet van plan was om er zelf direct in te gaan wonen (zeker de eerste 5 jaar al niet) En dus vroeg hij of we geen intresse hadden om zijn huis te huren. Dus wij kijken naar het huis
Het huis ligt dus in een bos met als enige buren een stel paarden. Kan er niemand iets zeggen van blaffende honden dacht ik direct. Het enige probleem was de omheining en het tapijt binnen.
Maar we kregen begin deze week telefoon en kregen te horen, Dat de nieuwe omheining geleverd is. En ze meer dan de vereiste 1.80m is namelijk 2.20m hoog ideaal dus om rond hossende en rond springende opvang podenco's en galgo's binnen te houden. Ook kregen we te horen dat er andere vloer besteld is. Ik zag het echt niet zitten om dagelijks tapijten te gaan stofzuigen
Dus maandag gaat de brief op de bus om de huur op te zeggen van het huis waar we nu wonen, En kan het inpakken rustig beginnen om tegen 31 december te verhuizen.
Indy is gisteren naar zijn gouden mandje vertrokken. Na hem anderhalf maand in huis gehad te hebben dan doet dat je wel wat hoor. Maar ik weet dat hij het daar heel goed gaat hebben. En er kan een volgend opvanghondje komen dan dat we terug gaan helpen aan een nieuwe thuis
Camilo is vorige week zaterdag naar zijn nieuwe thuis vertrokken. We hebben alleen nog maar goed nieuws gehoord over hem dus alles gaat super goed daar Natuurlijk zijn we heel blij dat hij het zo goed maakt en langs deze weg wens ik hem en zijn nieuwe gezin nog heel veel plezier en podencofratsen toe
Samuga een opvangerke dat een blijvertje werd Na veel wikken en wegen is Samuga een blijven plakker geworden. Eerst dacht ik van een pupje te adopteren, maar pupjes vinden nu eenmaal veel sneller een nieuwe thuis dan een iets oudere hond met een verleden. Dus is Samuga het 5 de lid van onze hondenroedel geworden. Dinsdag gaan we met haar naar een dierenarst die het gewend is om met honden uit Spanje te werken voor verdere opvolging van haar achterpoot. Voor de rest heeft ze hier al prima haar draai en plekje gevonden. Zelfs wandelen begint al met iets minder angst te gaan
Zondag had ze het nog heel moeilijk met haar draai te vinden en een plekje waar ze rustig kon liggen. We hebben dus ook niks geforceerd en haar rustig laten doen. Zelfs haar eten geven is niet makkelijk, zo wantrouwig is ze. Dus besluit genomen ik ga terug beneden bij haar slapen om haar verder te laten wennen.
Maandag: het gaat in inimini stapjes voor uit met haar Je kan al verder rondlopen als ze aan het eten is, alleen ze vertrouwd het nog geen 100 procent als je haar eetbak klaar zet. Je kan haar nog niet echt strelen, ze komt op ongeveer een arm lengte van je afstaan en dan kan je haar wel strelen, maar als je er zelf naartoe gaat dan vertrouwd ze het niet
Dinsdag: Aangezien het lekker warm was hebben we haar toch maar in bad gedaan. We hebben haar de trap opgedragen en haar in bad gewassen In het begin vond ze het maar niks, maar toen we begonnen met haar in te zepen vond ze het toch wel leuk zo al dat gekriebel Na dat ze zo goed als droog was terug naar beneden gedragen en toen kregen we een gekke rondlopende Galgo in de tuin. Precies of er met het vuil dat van haar afkwam ook een beetje van haar angst mee afgewassen is
Nu dat we haar van dichterbij kunnen bekijken en er ook aankomen hebben we ook eens een beter zicht gekregen op haar achterpoot (van het ongeluk in Spanje) En dat ziet er niet zo goed uit dus zaterdagmorgen mag ze op onderzoek bij de dierenarts alles een keertje goed laten nakijken
Categorie:Opvang-honden De eerste dagen van Camilo
Camilo is eigenlijk in alle opzichten het tegenovergestelde van Samuga Vrolijk, vrij en vooral heel blij Hij ziet het leven door een roze bril en vind alles geweldig Hij is zelfs een beetje te gerust van niks heeft hij bang en speelt volop met Indy en Dx Alleen in de bench zitten vind hij niet zo leuk. Zolang dat hij eten heeft hoor je hem niet maar als zijn eten op is wil hij er ook direct uit. Camilo slaapt mee boven en slaapt zelfs een ganse nacht door. Hij wandelt ook al knap mee aan de leiband, maar soms kiest hij nog liever zijn eigen weg Zijn speciale manier van slapen zal ik ook in foto bijvoegen want ik snap niet hoe dat dat lekker kan liggen
Olivia is onze nieuwste aanwinst.
