Ik ben Sandy
Ik ben een vrouw en woon in Wakken (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/11/1980 en ben nu dus 43 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, koken, met mijn lieve zoon en stiefdochter leuke dingen doen.
Gezinssamenstelling:
Klein Ventje : 29/11/2008 Klein Meiske : 23/09/1999 Groot Meiske : 06/11/1980 Groot Ventje : 12/04/1978
Samen = Superformitastisch gezinneke
Nachtkastboekjes:
- Komt een vrouw bij de dokter - Kluun - De storm - De hel van '63
I-podtunetjes:
- Bløf - Maria Mena - 3FM foliekes (Ndl)
Ylias, held op kousenvoeten
27-07-2011
3 + 1 - 1
Ik weet het, het is alweer veel te lang geleden Sommige mensen blijven serieus op hun honger zitten betreffende de evoluties van ons gezinnetje.
Laat het ons zo zeggen: Ik zal mijn uiterste best doen om toch minstens éénmaal per week een update te geven van het reilen en zeilen bij de familie Delcourt-Vandeplassche (en nu allemaal jullie vingers kruisen, zodat dit dan ook werkelijkheid wordt )
Momenteel ben ik al terug aan het werk, maar wij hebben er net een vierdaagse Baai van de Somme opzitten. En laat het ons zo zeggen: Wij zijn GEEN kampeermateriaal. Let op, we hebben onze plan getrokken, omdat we niet anders konden, maar geef ons toch maar het comfort van een stacaravan i.p.v. een caravan met een voortentje.
De camping op zich viel eigenlijk heel goed mee. Je mag wel niet te nauw kijken wat de hygiëne betreft en het nadeel van een gewone caravan is natuurlijk dat je niet anders kan dan gebruik te maken van hun sanitair.
Ons vader beweerde natuurlijk dat dit niet aan de camping lag, maar aan de mensen die gebruik maken van het sanitair, maar wij denken eerder dat het een combinatie is van vuile gebruikers en vuile kuisers, if you know what I mean
Anyway, de camping heeft alles om ervoor te zorgen dat kinderen zich rot amuseren, inclusief een verwarmd zwembad. We hebben dan ook nog eens redelijk veel geluk gehad met het weer, zodat Ylias heel veel heeft kunnen spelen in de zandbak en op het springkasteel. Jammer genoeg hadden 2 dametjes van een jaar of 10 er niets beters op gevonden dan de glijbaan stuk te maken. Papalief had dit gezien, maar tegen dat hij dit aan het onthaal wou melden, waren die mesjes al verdwenen en hij heeft ze de rest van het verblijf helemaal niet meer gezien.
Onzen Charlie had ook de tijd van zijn leven. Hij heeft er heel veel wandelingskes op het domein gemaakt en had niet liever dan dat we hem van een plekje voorzagen op het grasveld voor de caravan, waar hij kon spelen en slapen en vooral iedereen in de gaten houden.
Natuurlijk zijn wij geen 4 dagen aan die caravan blijven zitten. (god verhoede het )
Op donderdag hebben we het wat kalmpjes aangedaan en zijn we een aantal boodschappen gaan doen. We hebben toen ook geen moeite gedaan om te koken, maar zijn in het restaurantje op de camping pizzas wezen halen. En ze hebben ferm gesmaakt! Ylias heeft wel 4 stukken opgegeten.
Vrijdagvoormiddag was er markt in Le Crotoy. We hadden op voorhand niet echt een idee wat we ervan konden verwachten, maar de markt was leuk, gezellig, lekker druk en er stonden heel veel verschillende dingen.
De kinderen vonden het leuk, maar tegen de middag was Ylias zijn pijp toch wel af. We hebben hem toen zelfs zonder eten in bed moeten stoppen, omdat hij echt niet meer wakker kon blijven Hij heeft dan wel een slaapje gedaan van 4 uur. Wij hebben ons ondertussen verwend met meloen met rauwe ham. En smullen dat Yana gedaan heeft. Was bijna een vechtpartij voor het laatste stukje ham
Op zaterdagvoormiddag zijn we naar de markt geweest in Rue. We zijn redelijk laat vertrokken, omdat we eerst wat afwateringswerken hadden in onze voortent. Het had namelijk de vrijdagnacht geregend en gedonderd en gebliksemd dat het niet meer schoon was. Deze markt was eigenlijk met dezelfde marktkramers als in Le Crotoy, maar door de andere opstelling had je toch niet het gevoel dat ze in herhaling vielen. We hebben onzen Ylias dan opnieuw in zijn bedje gestopt, want zijn blaffeturen bleken toch niet open te kunnen blijven.
Na zijn slaapje hebben we hond en kids bijeengeraapt en zijn we nog tot Le Trèport gereden. Een machtig schoon kuststadje met een open lift die je kan nemen om enerzijds aan de winkelstraat te geraken, of anderzijds aan de wandelroute vanboven op de klif.
We hadden geen buggy mee, maar we kunnen wel zeggen dat zowel hond als kind heel flink gestapt hebben. Amai, dat hadden we van beiden nooit verwacht!
Die avond hebben we afgesloten met versgemaakte macaroni met kaassaus en hesp. De kinderen hebben zichzelf overtroffen, want Ylias heeft een groot bord macaroni gegeten en Yana zelfs twee. Papalief en ikzelf konden niet anders dan met grote ogen vol verbazing naar hen beiden te zitten kijken. Blijkbaar maakt wandelen echt wel hongerig!
Onze zondag zijn we begonnen met het marktje van St Valéry, maar deze was zo groot en heel druk, waardoor we toch vroeger dan voorzien naar de caravan teruggekeerd zijn. Dat was wel de ideale gelegenheid om eens te stoppen aan zon kraamke langs de weg voor verse boulotmosselkes. In alle eerlijkheid: Wij vinden deze veel lekkerder dan de Zeeuwse mosselen die je langs hier kan kopen. Ze hebben een fijnere smaak, maar zijn natuurlijk wel heel klein. Mosselen moet zowat het gemakkelijkste gerecht zijn om klaar te maken, dus hadden wij al heel snel een grote pan mosselen op tafel. En dit in combinatie met rouille en een vers boulotbrood. Mmmm, zalig Maar mosselen en Ylias, das een verhaal apart. De eerste ging er heel vlot in. De tweede al iets minder en de rest van zijn mosselen heeft hij zitten pledderen om aan de hond van ons ma en pa te kunnen geven. Conclusie: Ylias lust geen mosselen.
Gelukkig lust Yana dit wel heel graag. Met ons drietjes zijn we er wel bijna in geslaagd om 5 l (in Frankrijk scheppen ze dat per l en niet per kg) mosseltjes te verorberen. Wij hebben welgeteld 2 krabbetjes gevonden en er zat geen enkele, maar dan ook geen enkele lege schelp tussen. En dat voor 2,5 per l. Geld welbesteed, zegekik.
Bij de terugkeer op zondag, zijn we voor een gedeelte langs de kustlijn teruggekeerd. Deels om eens een andere baan te hebben en deels ook om onze gedachten af te leiden van het feit dat ons teerbeminde zoon momenteel 14 dagen bij mijn ouders op de camping blijft. S.L.I.K.
Gelukkig zijn er bij deze reeds drie dagen voorbij en tellen we af naar volgende week zaterdag, want dan mogen we hem terug gaan ophalen. Jippie. Maar het sterkt ons wel dat hij daar blijkbaar de tijd van zijn leven heeft en goed eet en goed slaapt. En af en toe ook wel eens stout is
Voor de fotos moet ik terug rekenen op de bereidwilligheid van manlief die iedere foto eerst moet verkleinen, vooraleer hij ze hierop kan gooien. (belachelijk, ik weet het, maar ja )
Allereerste einde van het schooljaar voor onze kleine kapoen
Hij is nog maar net met school gestart en dan zit het er alweer op.
Volgens de juf doet Ylias het supergoed op school. Hij is heel taalvaardig, lief, vriendelijk, kan zowel spelen als werken als de beste. De juf vond hem wel een stilleke. S.L.I.K. Onzen Ylias een stilleke? Wow! Blijkbaar voelt hij zich toch een beetje geïntimideerd door de grote klasgroep (43 kinderkes) en is hij nogal stillekes in de klas. Volgend jaar wordt de klas zowiezo gesplitst en normaalgezien komt hij dan terug bij juf Els te zitten. En Ylias vindt juffrouw Els een toffe. Nog een geluk dan als hij er nog zo'n 10 maanden bij vertoeft. Op school drinkt Ylias dan ook nog eens fruitsap, iets wat hij tot op heden thuis nog altijd vertikt om te doen. Het is en blijft een echte waterdrinkende man!
Momenteel tellen wij gezwind af naar het eerste deeltje van ons verlof. Het feit dat we onze eerstegeborene dan wel voor 2 weekjes moeten achterlaten in de vakkundige handen van moeke en vake op een verre, verre camping in Frankrijk begint nu reeds een beetje te pieken. En het feit dat wij in ruil een (nogal) kloeke en grollende maltezer voor in de plaats krijgen, kan het leed jammer genoeg niet verzachten. Het voordeel is wel dat onzen Charlie dan meteen een speelkameraadje heeft voor de paar uurkes die hij alleen thuis doorbrengt.
Van onzen Charlie gesproken. Gisteren zat er een kaart in de brievenbus waarop stond dat hij nu officieel van ons is. Qua gedrag kunnen we echt niet klagen van onze puppy. Het enige wat af en toe eens ferm op onze zenuwen werkt, is het feit dat het beest plast en kakt waar het goesting heeft. Maar er is beterschap in zicht. Het warme hete weer van de laatste dagen doet er natuurlijk ook niet meteen goed aan hé? Och ja, ook dit overleven we wel weer... Mochten jullie tips hebben? Please, shoot!
