14^de  herdenking van de aanval op het XXste konvooi.

Deze herdenking zal doorgaan op zondag, 6 mei 2007, om 10u30 bij het monument van het XXste konvooi, aan het station van Boortmeerbeek.

Het is de afsluiting van het archiefproject XXste konvooi “ Geef hen een gezicht” van het Joods Museum van Deportatie en Verzet (JMDV). Uitgangspunt hierbij vormen de ongeveer 1.070 bewaarde portretten van de 1.636 gevangenen die met het XXe konvooi werden getransporteerd. Aan de hand van  deze portretten zal het XXste treinkonvooi opnieuw (op zeildoek) samengesteld en zichtbaar worden. Het museum wil met dit project niet alleen de racistische vervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog visualiseren maar ook de gedeporteerden van het XXste konvooi voor een stuk hun identiteit teruggeven. 

De herdenking in Boortmeerbeek wil naast de herinnering van de slachtoffers en de aanvallers ook inzicht geven in de mechanismen die genocide mogelijk maken. Het monument in Boortmeerbeek is de plaats waar de gedeporteerden van toen, de levenden van nu,  blijvend kunnen herinneren aan hun opdracht te herdenken en te gedenken.

Na de herdenkingsplechtigheid volgt er een panelgesprek in de raadzaal van het gemeentehuis en een wandeling naar de plek waar de aanval op het konvooi plaats vond.

Meer inlichtingen :

coördinator: Marc Michiels   (email: mm.michiels@pandora.be)

website :  http://users.pandora.be/holocaust.bmb/

Spoken op kasteel Gottendijs te Schiplaken.

Wie dacht dat spoken slechts te vinden waren in oude Engelse kastelen of in de verhalen die vroeger rond de Leuvense stoof door onze grootouders verteld werden over “klopgeesten, de kwade hand, dwaallichten, heksen en de ‘witte madam’ [1]”, die heeft het mis. Ook in ons eigenste dorp hebben er ooit spoken rondgewaard. En wel op Gottendijs. Misschien dwalen ze er nog steeds over de resten van de slotgrachten of zitten ze te zuchten in de ruïnes van de kelders van het kasteel !

Het verhaal van de spoken van Gottendijs is tot ons gekomen via een zeer geloofwaardige bron, namelijk een notariële akte opgesteld door de Mechelse notaris Roucx op 3 januari 1665 [2]. Kunnen we een meer geloofwaardige bron vinden dan een notarisakte als we weten dat een notariële akte dient om  authenticiteit aan een gebeurtenis te geven en dus vrij moet zijn van enige sensatiezucht.

Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat de toenmalige instrumenterende notaris bij het aanhoren van de jongelui die voor hem hun verhaal kwamen doen de kriebels moet gekregen hebben en  hij bij het opstellen van zijn akte met zijn pen in de haren heeft moeten krabben.

We geven hier eerst de oorspronkelijke tekst van de minuut die de notaris opstelde.

Op heden den derden january 1665 syn gecompareert voor my openbaer notaris ende ter presentie van de getuygen naegenoemt jouffr. Clara Swerts, out vierentwintich jaeren, jouffr. Catharina Swerts, out twintich jaeren, Maria De Groot, out eenentwintich jaeren, Jan Fleuniau, conditeur van artillerie, Guilliam Le Febure, Jan Oudaert, alle meerderjaerich synde, welcke jouffr. comparanten hebben verclaert ende geattesteert, gelyck sij verclaeren ende attesteeren by desen, waerachtich, hen kennelijck ende wel indachtich te syn, dat sy geleden ontrent den tyt van vierthien daegen, off daer ontrent wesende ten huyse van mevrau Tollenaers op het huys, genoempt Gotten­dijs onder Hever ende sijnde in hunne ruste, aldaer bij nachte hebben gehoort boven op de camers van den selven huyse een merckelijck gerucht ende beroerte van eenige taefels oft ander haudwerck, daer sij nochtans verstaen hebben de selve camers ledich te wesen, mitsgaeders hebben verscheyde reysen oock iemand by nachte hooren gaen, kloppen, ende vrempt gerucht maecken ter wijlen geen andere persoonen binnen het huys als sij lieden attestanten en waeren, ende tot dyen gehoort te hebben eenige dommelinge ende geruys, daer het nochtans nyet en waeyde ende dat oock diversche reyse de deuren int voors. huys by avonden wel gesloten sijnde, snachts syn geopent sonder eenige sleutels de welcken in eene andere camere waeren gesloten ende heeft de voors. Maria De Groot, beneffens Jan Fleuniau hooren kloppen snachts op de deuren met een groot gewelt, sulcx dat sij door het groot gerucht verbaest sijnde nyet en coste slaepen  ende dat op verscheyde deuren soo boven als ondere, hebbende de selve Maria bij nachte noch gevoelt dat iet beneffens haer op het bedde quam liggen ny­et wetende oft het een lichaem off eenen geest was.

Item heeft de voors. jouffr. Cath. Swerts particulier int ­voors. huys gehoort ende gevoelt beneffens haer daer sij in het bedde was liggende  ontrent haer hoofft is gecomen iet levendich gelijck een handt oft diergelijck, het welck tersij­den haer hooft was crabbende  ende sich roerende ende  tot dyen in den claeren dach gehoort te hebben merckel. gerucht op den solder in der vuegen all al off eenich haever oft graen  bij een wierde gekrabt, daer sij nochtans bevonden hebben dat doentertijt geene persoonen op den solder en waeren, ende de vensters gesloten .

Ende ten desen mede comparerende Joanna Claes, out ontrent de viertich jaeren ende Maria Verhaegen, out ontrent de XXV jaeren, hebben insgelijckx verclaert dat sij op eenen nacht als sij in het voors. huys waeren wassende snachts in de keucken, hebben gehoort groot gedommel ende geruys boven op de kamer off solder, al off het geweest hadde eenen grooten windt, daer sij nochtans buytenshuys saegen dat het nyet en waeyde, ende dat boven  geene persoonen, catten oft honden en waeren, dwelck bij naer soo den heelen nagt was duerende.

Meede oock comparerende Lenaert Thomas ende Niclaes du Boys bijde meerderjaerig sijnde hebben insgelijckx verclaert ende geattesteert gelijck sij doen bij desen waerachtig te sijn dat sij oock verscheyde reysen gehoort hebben in de keucken van den voors. huyse groote dommelingen, kloppen ende gerucht, dwelck nu in de bottelrije ende dan in de keucken was, ende soo den voors. Lenaert met eene keersse ginck daer naer  en heeft daer nyet bevonden, maer ter wijlen hij met de keirsse was in den kelder, heeft hij het voors. gerucht gehoort in de bottelrije ende wederom boven gecomen sijnde hoorden dat beneden in den kelder de steenen scheenen uytgetrocken te worden ende soo gesmeeten in het waeter.

Oock comparerende Guilliam Le Febure ende Jan Oudaert hebben verclaert gehoort te hebben in het voors. huys geduerende den tijt dat sij daer waeren slaepende op de kamers ende solders groot gerucht ende gesammel, soo dat daer door de schotelen ende gelaesen van de kamers waeren rammelende sonder dat daer nochtans eenige menschen inne waeren, waer door sij oock seer verschruckt ende verbaest waeren.

Gevende alle de voors. attestanten voor redenen van we­tenschap van alle hunne respective attestatien dat sij int voors. huys present sijn geweest ende tselve alsoo respectivelijck ge­hoort ende gesien te hebben in sulcker vuegen dat sij in het voors. huys nyet meer en soude dierffne slaepen offte woonen, want sij nyet anders en connen oordeelen ofte int voors. huys hen sijn haudende eenige geesten off vremde spoockerijen, die door de vremde geruchten ende voors. verschrickingen oorsaeck  dat aldaer geene mensche bij nachte genoeggel. en can comen rusten, oordelende daer omme dat het voors. huys nyet well bewoonbaer est, welck sij alsoo verclaeren waerachtich te wesen met presentatie van 't selve met solemniteyten  ende voor alle heere, hoven ende wetten daer des noodich ende versocht sal worden te verclaeren, bevestigen ende affimeren.

Het gebeuren dateert dus van enige dagen vòòr Kerstmis 1664, een vredige tijd. In het kasteel van Gottendijs, dat in die tijd gehuurd wordt door mevrouw Tollenaere, logeren een drietal jongedames. Ze worden gewekt door gestommel in enkele kamers van het kasteel en door geschuifel van tafels, stoelen en het kloppen op hout en geruis dat zich over het ganse kasteel verspreidt. Geklapper van deuren, terwijl het buiten een rustige nacht was en windstil, gerucht op de zolder alsof er haver of graan werd bijeen geborsteld (zaten er dan toch  muizen of een kat èn muizen ?),  dat is niet normaal.  Het nachtelijk lawaai was overal. Eén der dienstmeiden was aan het afwassen in de keuken en ze hoorde het gestommel en gerucht, dat ze op zolder lokaliseerde.

De jongedames waren nochtans van mening dat ze alleen in het kasteel waren. Tenminste, zijzelf en .... enkele jongemannen en enkele dienstbodes. 

Ook de jongelieden laten zich niet onbetuigd in het verstrekken van de nodige details.

Eén der jongemannen, die zich wat stoerder voordeed dan de anderen, Lenaert Thomas, ging met een brandende kaars kijken of hij niets verdachts vond, maar als hij in de kelder was, hoorde hij gerucht in de keuken en kwam hij terug naar boven, leek het of er beneden in de kelder stenen uit de muur werden getrokken en in het water werden geworpen.

Klap op de vuurpijl is de verklaring van één der jongedames die in haar slaap gehoord en gevoeld had dat er “iets” bij haar in bed was komen liggen, dat haar zelfs had aangeraakt!  Ze kan evenwel niet zeggen of het een lichaam of een geest was die zo kort bij haar vertoefde !

Het gespook blijft de ganse nacht duren zodanig dat ze de volgende morgen besluiten dat het er meer niet leefbaar is. Ze durven er niet meer verblijven.

Ze wachten veertien dagen om met hun verhaal naar een Mechelse notaris te stappen. Waren ze misschien bang om uitgelachen te worden ? Uiteindelijk rapen ze hun moed bij elkaar om het daar als eerlijke en eerbiedwaardige personen onder eed te laten noteren om het kracht bij te zetten.

Hoe moeten we die geschiedenis nu beoordelen ? Welk spel werd hier gespeeld ?

De waargenomen geluiden moeten wel erg ongewoon geweest zijn, zonder dan nog te spreken van de geesten die zomaar naast jonge maagden in diens bed glijden.

Hebben enkele van de aanwezigen de anderen met spookachtig geluiden de daver op het lijf gejaagd ? Zo ja, dan moeten er enkele van de attestanten een serieuze meineed gepleegd hebben.  Of liegen ze allemaal om één of ander extreem drinkgelag te verdoezelen ? Er is immers sprake van een bottelrij (wijnkelder), waarin sommige  attestanten misschien nogal graag afdaalden om na te gaan of er iets aan de hand was.

Misschien werden de vreemde geluiden wel door torenuilen gemaakt, alhoewel er te Schiplaken vooral ‘bosuilen’ zaten.

Waarom hebben de pachters van de twee neerhoven van Gottendijs [3] niets gemerkt. Zij woonden met hun neus op het kasteel.

Het verhaal is niet te geloven !

Maar misschien zit er toch een kern van waarheid in.

Nadat Gerard Van Uffel, baron van Heembeeck  en ontvanger van de domeinen van Mechelen, Vilvoorde en Tervuren het domein Gottendijs op 26 juni  1659 [4] [5] van Philip Van Varick in een openbare verkoop aankoopt, gaat hij en zijn vrouw Susanna Catharina Bolarte het niet direct als hoofdverblijfplaats gebruiken. Het kasteel en de omliggende landerijen zijn meer bedoeld als investering en als ‘huys van plaisantie’. De baron van Heembeeck verblijft meer in zijn woning naast de huidige zetel van het O.C.M.W. (Leliëndael) in de Bruul te Mechelen.

De levenswandel van de baron was niet altijd voorbeeldig. Zo wordt hij in 1659 vervolgd wegens smaad en het uitbrengen van doodsbedreigingen [6].

In de lente van 1664 verhuurt baron Van Uffel het domein ‘t Oliviers [7] voor een termijn van zes jaar aan mevrouw Joanna Van Oistwinckel, weduwe van Adriaen Tollenaers [8].

Negen maanden na het ingaan van het huurcontract speelt de spookgeschiedenis zich af.  Zou één van de slachtoffers van de doodsbedreigingen  van enkele jaren tevoren misschien de spookgeschiedenis geënsceneerd hebben om nieuwe kandidaat-huurders schrik in te boezemen of was douarière Tollenaers de aanstichtster om alzo van haar huurcontract af te raken ? Het kan allemaal.

Wat er ook van zij, aan het bestaan van spoken, geesten en heksen werd veel geloof gehecht. Ook tot in de twintigste eeuw werden ‘s avonds achter de Leuvense stoof bij de dansende vlam van een kaars of petroleumlicht straffe verhalen verteld waarnaar de de jeugd en ook vele volwassenen met ingehouden adem en het klamme zweet op hun rug sprakeloos bleven luisteren.

De spektakelwaarde van zulke verhalen was honderden malen groter dan diegene van de spannendste hedendaagse thriller op T.V. of in de bioscoop want de verteller had het dikwijls allemaal zelf meegemaakt en het moesten al sterke persoonlijkheden zijn om aan de duivel, de spoken of de boze geesten te weerstaan of ze met bijna bovenmenselijke krachtinspanningen te kunnen overmeesteren of verdrijven !

Waarom zouden er dan in 1665 geen van die spoken eventjes in een donker, afgelegen verlaten kasteel hebben vertoefd, waar tegelijkertijd enkele angstige jonge mensen de nacht doorbrachten ? Denk U even in de plaats van deze jongelui ! Zou U ook niet angstig zijn bij al die onverklaarbare geluiden ? Zou U ook niet serieus van de kaart zijn als U niet weet of het een lichaam dan wel een geest is, die zich naast U in uw bed neervleit, temeer dat die geest of dat lichaam verder niets gedaan heeft.

Ziet U wel, die jonge mensen hebben echt spoken gezien !

*          *          *          *          *          *

[1]            
Zie hierover A. Ver Elst, Spokerijen in de witloofstreek, Europese Bibliotheek, Zaltbommel,  1990.

[2]
S.A.M., Notarisprotocollen, nr. 1.544, not. Roucx, 03 januari 1665.

[3]
Van oudsher was het kasteel omgeven door twee neerhoven. In moderne vorm zijn deze nog  terug te vinden in het huis van prof. Van   Steenbergen en de  langgevelige hoeve die door wijlen Rik Baudet bewoond werd.

[4
S.A.M., Notarisprotocollen, Otto Hartius, nr. 933, 29 november 1659.

[5]
Philip van Varick had Gottendijs eerst verkocht aan ene Petrus Snijers, die evenwel niet bij machte was de koopsom van 20.000 gld. te betalen. Ingevolge deze rouwkoop diende men  over te gaan tot herverkoop van het domein waarbij Van Uffel zijn kans waarnam.

[6]
F. De Crée, Het Voormalige kasteel Gottendijs, stille getuige van een roemrijk verleden, p. 34, Heemkundige Kring Ravensteyn vzw, 1997

[7]
‘t Oliviers is de oudere benaming van Gottendijs die minstens van in de 15e eeuw voor het   domein gebezigd werd. De benaming Gottendijs komt slechts te berde wanneer de familie de  Gottignies het domein verwerft.

 [8] 
S.A.M., Notarisprotocollen, Otto Hartius, nr. 936, 01 maart 1664.


Dit artikel verscheen in het tijdschrift van de heemkundige kring Ravensteyn vzw, 1999, nr. 4, pp. 164-168

Deze kranige dame is Maria Antonia Verlinden, beter gekend als “Madder van den Dille”

Zij vierde haar honderdste verjaardag in volle Tweede Wereldoorlog. Een mooie stoet werd aan haar opgedragen.

De reporters van toen schreven over haar het volgende:

Zij werd geboren op St. Elooisdag 1842, in de landelijke gemeente Boortmeerbeek, halverwege Leuven en Mechelen, als dochter van een gekende herbergiersfamilie die de herberg "De Zwaan" op den Lierenhoek uitbaatte, waar zij flink opgroeide en als een lief en net boerenmeisje op 3 januari 1867 huwde met Jozef Livinus Verlinden, ook van Boortmeerbeek. Zij bracht negen kinderen ter wereld, drie zonen en zes meisjes, waarvan er nog twee in leven zijn. Haar man overleed op 12 maart 1896." Maddertje" noemden de mensen haar in het dorp, en later voegde men er dan nog van den Dille" bij.

Zij heeft het nochtans niet gemakkelijk gehad in haar leven. Voor haar 47^ste  jaar werd ze weduwe en moest toen alleen haar vijf meisjes en drie jongens groot brengen. Één meisje was al op vroege leeftijd overleden.

Verder mag zij zich verheugen in het bezit van negen klein‑ en elf achterkleinkinderen. Dat Madder van den Dille in heel de streek een bekend figuur is ligt voor de hand. Gewonnen en geboren te Boortmeerbeek heeft zij er lange jaren een herberg opengehouden, evenals haar moeder trouwens, die het tot den leeftijd van 94 jaar gebracht heeft, dit terwijl haar zuster na 92 jaren het tijdelijke met het eeuwige verwisselde. Dit wijst er tevens op dat zij uit een sterk ras stamt. Zijzelf heeft overigens nooit doktershulp nodig gehad. En eetlust dat de eeuwelinge nog heeft; ze moet een goede maag hebben, doch het is spijtig dat ze zoveel heeft moeten derven. Het is jaren geleden dat het oude vrouwtje nog spek gegeten heeft en de melk, die ze voor haar zegels krijgt, zal haar ook niet vet maken. Het is dan ook niet te verwonderen dat de eeuwelinge sinds den oorlog verscheidene kilo's afgevallen is. Ze verliest daarom geen moed, want als ze zich zondags opkleedt dan moet haar dochter zorgen dat er geen haartje meer op haar mantel hangt. Ja, ze is fier en staat nog meermaals voor de spiegel om te zien of haar haren wel in orde liggen en of ze niet zwart is in het aangezicht.

Niettegenstaande de slechte tijd werd ze feestelijk gevierd als honderdjarige: om 10 uur 30 werd aan het huis der feestelinge de stoet gevormd; namelijk een aantal puik uitgedoste rijtuigen, de schoolkinderen, de plaatselijke bonden, en de grote familie, die aldus de eeuwelinge kerkwaarts brachten en waar om 11 uur de plechtige jubelmis werd opgedragen en gezongen door E.H. Michiels, pastoor, en E.H. Leemans, onderpastoor der parochie en bijgestaan door E.H. van Pevenage, oud‑onderpastoor alhier, thans kapelaan te Opwijk, en E.H. Geens, onderpastoor te Rijmenam. Nadien werd "Madder" officieel ten gemeentehuis ontvangen. Van aan de kerk tot aan het gemeentehuis vormden de schoolkinderen een haag, waartussen de eeuwelinge met haar familie opstapte. Namens de gemeente hield burgemeester Van Gorp een feestrede en overhandigde haar, na den erewijn, een kostbare zetel, als blijvende hulde der bevolking. In een bijzonder lokaal had het feestbanket plaats (44 aanzittenden) en in de namiddag kreeg zij bezoek van kapitein Rombauts, militair secretaris van het Koningshuis, die in naam van koning Leopold III haar een prachtig juweel ten geschenke bracht.

Een ding is spijtig, begon de eeuwelinge en dat is dat ik niet goed meer hoor. Dat doet me dikwijls pijn dat ik de mensen rondom mij zie spreken en geen woordje mee kan praten, omdat ik niet weet waarover het gaat. Anders zijn al haar zinnen nog zeer gaaf. Ze stopte zelf haar kousen en las ook nog graag het dagblad voor den oorlog, wanneer de letters een weinig groter waren. Dan nam de dochter weer het woord, "af en toe vertelt ze nog van haar jonge tijd, wanneer ze naar Haacht‑kermis ging. Van kermissen heeft ze altijd gehouden; deze zomer trok ze nog naar Muizen, waar familieleden haar aan de kermis hadden uitgenodigd. Mechelen en Brussel bezocht ze ook, hoewel eenieder weet dat het reizen niet gemakkelijk gaat in de huidige omstandigheden”.

“Madder” overleed op 26 mei 1945.

(Uit: N. VANDENBORRE. Eeuwelingen uit Boortmeerbeek, Hever en Schiplaken en hun voorouders, Heemkundige Kring Ravensteyn  vzw & V.V.F. Leuven, 2002)

Wie kent hen nog, deze deftige heren rond de tafel met een druppelke binnen handbereik?
De foto en de namen werden reeds vermeld in één van onze publicaties.

We herkennen burgemeester Richard Coen (met baard) (1895-1982) omringd door een deel van zijn gemeenteraad in 1948.  V.l.n.r. Carolus Josephus Janssens (“Jefke “Janssens) (1892-1989), Joannes Henricus Vandenbrande  (“Rikus Meus”) (1869-1960), dr. Coen, Eduard De Coster (1884-1977), Leonard Dumon (1899-1965) en een nog jonge Henri Van Kelst  (1913-1997)

Richard Coen, geboren op 13 januari 1895  als  zoon van dokter Karel Coen en echtgenote Petronella Cools en kleinzoon van de vroegere secretaris Jan Albert Coen had in 1914 zijn studies onderbroken om zich als oorlogsvrijwil­liger te kunnen melden. Hij komt als zwaargewond vuurkruiser uit de oorlog terug  en heeft dan nog de moed om na ruim vier jaar onderbreking zijn dokterstudies aan de Leuvense universiteit te voltooien. Hever krijgt dus na de verkiezingen van 1920 een ongehuwde student als schepen en die zal het niet rap moe worden. Soms moet hij verstek geven op de gemeenteraad, zoals op de installatievergadering van de raad in 1921,  omdat hij nog les moet volgen aan de  Leuvense alma mater, waar hij in 1925 afstudeert.

Bij koninklijk besluit van 9 augustus 1921 wordt Richard Coen tot burgemeester van Hever aangesteld, legt bij de arrondissementscommissaris zijn eed in het Nederlands af  en wordt  de jongste burgemeester van zijn tijd. Armand van Langhendonck, tot dan toe burgemeester, houdt het voor bekeken. Hij hield slechts de burgemeesterstoel warm tot bij de effectieve benoeming van zijn opvolger.

Dokter  Coen wordt een zeer populaire burgemeester in Hever. In 1938 vinden te Hever zelfs geen gemeenteraadsverkiezingen plaats omdat er geen tweede lijst tegen de onklopbare burge­meester Coen ingediend wordt.

Traditioneel leende de gemeente Hever bij  de C.O.O., die vrij rijk was omwille van het legaat van Emile de Meester de Ravestein,  maar in 1938 is het burgemeester Richard Coen die uit zijn persoonlijke middelen een lening van maar liefst 66.000 fr. aan de gemeente verstrekt in afwachting dat een lening bij het Gemeentekrediet kan worden bekomen.

Richard Coen blijft onafgebroken de eerste burger van Hever tot in 1964. Bij de verkiezingen van 1964 komt de dan 69 jaar oude burge­meester Coen niet meer op. Dat geeft een knal in de gemeente. De arrondissementscommissaris dringt fel aan want een laatste zesjarig mandaat zou dokter Coen een absoluut wereldrecord bezorgen, zijnde 50 jaar ononderbroken burgemeesterschap. Daar zou een spectaculaire viering uit voortgekomen zijn.  Dat heeft echter niet mogen zijn.

(uit F. JACOBS, J. PEETERS & G. WOUTERS. Onze Burgervaders (1830-1980), Heemkundige kring Ravensteyn vzw, 2004)

Artikel in Passe-Partout op 16 november 2006

De heemkundige kring is altijd op zoek naar oude foto's, prentkaarten en afbeeldingen met als onderwerp Boortmeerbeek, Hever en Schiplaken, zijn landschappen, straten, pleinen, huizen, bewoners, activiteiten ... Ruim je je zolder op en ontdek je zo'n foto's uit vroegere jaren, heb je nog een schoendoos staan met zulke vergane gloriën, ... laat het ons weten. Kan je een woordje uitleg verschaffen over wat op de afbeeldingen te zien is, des te beter... Ook bidprentjes, doodsbrieven en de tekst van oude aktes aanvaarden we in dank.

Elke afbeelding, elke oude tekst, reclamefolder, affiche,... kan dienst doen bij de geschiedschrijving van onze dorpen. Oud hoeft daarom niet super oud te zijn want wat vandaag het heden is, wordt morgen al geschiedenis.
Als voorbeeld hierbij een foto van de Heverse Sint-Sebastiaansgilde tijdens het interbellum.

We verwachten niet dat je ons deze foto's of prentkaarten afstaat. Wat we wel graag zouden willen doen is deze getuigenissen van het verleden bewaren voor de toekomst door ze  in te  scannen en op digitale manier te bewaren. Dat duurt amper 5 minuten en beschadigt jouw foto's op generlei manier. Desgewenst mag je aanwezig zijn bij dit inscannen. Bij eventueel later gebruik van deze foto's en prentkaarten wordt  indien gevraagd - het kan indien vereist ook anoniem - de naam van diegene die de afbeelding ter beschikking stelde, vermeld.
Heb je dergelijke bruikbare afbeeldingen of ken je mensen die deze bezitten, laat het ons weten via de E-maillink in de rechterkolom van deze weblog. Wij doen dan het nodige. Het bestuur van de heemkundige kring dankt je bij voorbaat van harte voor je medewerking. 

P.S.: Kan je zelf jouw materiaal digitaliseren, dat mag natuurlijk ook. We hebben dan graag scans aan minimaal 300 of 600 dpi. Stuur ons in dat geval een E-mail via dezelfde link uit de rechterkolom. We nemen dan zo vlug mogelijk contact op. 

Gravure van het kasteel Ravestein omstreeks 1870 (uit de "Catalogue Déscriptif du Musée de Ravestein", E. de Meester de Ravestein, Brussel, 1871)
Emile de Meester de Ravestein (1812-1889) , diplomaat bij de H. Stoel in Rome en fervent kunstverzamelaar, liet bij zijn terugkeer uit Italië twee vleugels bijbouwen aan het voorouderlijk kasteel om hierin de verzameling oudheidkundige voorwerpen die hij aangelegd had tijdens zijn verblijf in Italië in onder te brengen. Later legateerde hij die verzameling aan het Oudheidkundig Museum van de Hallepoort in Brussel (voorloper van de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis aan het Jubelpark te Brussel).

Wie meer wil weten over Emile de Meester de Ravestein, zijn familie en hun domein Ravestein verwijzen we graag naar de uitgave "Ravestein en de familie de Meester; de geschiedenis van een domein" (zie publicatielijst op deze weblog).

De heemkundige kring nam bij de oprichting in 1986 de naam "Ravensteyn" aan omdat dit het oudste domein was in Hever. De naam verwijst naar de wil van de kring om door te dringen tot in het verste verleden van haar werkgebied.

Detail van een schilderij van Emile de Meester de Ravestein, in 1859 in Rome geschilderd door Louis Jozef Bruls. Emile de Meester de Ravestein, doctor in de rechten, bracht het, na het bekleden van diplomatieke posten in Berlijn en München, tot  buitengewoon gezant en gevolmachtigd minister in het Vatikaan onder paus Pius IX. Daar maakt hij kennis met tal van vooraanstaande wetenschappers en archeologen en legt hij de basis van zijn indrukwekkende verzameling archeologica.

De heemkundige kring Ravensteyn vzw geeft een driemaandelijks tijdschrift uit. Elk jaar worden zo een 200 bladzijden heemkundige, genealogische en lokale geschiedkundige wetenswaardigheden en artikels aan de geïnteresseerde lezer verschaft.
Elk lid of erelid van de heemkundige kring krijgt het tijdschrift aan huis bezorgd.
Lidgeld van de heemkundige kring Ravensteyn bedraagt voor het lopende jaar 10,00 euro
Het erelidgeld voor het lopende jaar bedraagt 15,00 euro.

Lid of erelid worden kan door overschrijving van het vereiste bedrag op de financiële rekening 068-2072401-23 van heemkundige kring Ravensteyn vzw, 3191 Boortmeerbeek (Hever) met vermelding "(ere-)lidgeld (jaar) (naam)"

Het titelblad toont een pentekening van de Watermolen van Servaes door Jacques De Leersnijder

De watermolen van Servaes ligt op de Molenbeek in het dorp van Boortmeerbeek en is reeds gedurende bijna 3 eeuwen in het bezit van de familie Servaes. De molen verkreeg het afgebeelde uitzicht ingevolge de verbouwingen gedaan door het molenaarsechtpaar Henricus Franciscus Servaes en Maria Thijs in 1775.

De molen is met zijn omgeving geklasseerd als monument en als dorpsgezicht  sedert 14 juni 1991.