De wraak van de vicuña? Een ding is zeker : als ik nog eens op 3500 meter hoogte aankom ga ik niet onmiddellijk vicuña eten en daarna een wandeling maken. 's Nachts kwam alles eruit en deed ik ook geen oog dicht door de hoofdpijn. Na een mate de coca bij het ontbijt ging het iets beter en ben ik toch maar in de auto gestapt om nog eens 1000 meter hoger te klimmen. Ik ben achteruit gaan zitten, heb diep adem gehaald en heb gelukkig kunnen genieten van het fantastische landschap.

Lago Chungarà is één van de hoogste meren ter wereld en omringd door besneeuwde toppen. Van de mirador zijn we terug afgezakt naar Parinacota. Dat is niet alleen de naam van de mooiste vulkaan hier maar ook van het dorpje dat aan zijn voet ligt en uit zes families bestaat. We hebben geluk want er is nog een familie toeristen en ze openen het kerkje. Hier komt één keer per jaar een priester langs en dan gebeuren alle festiviteiten. Het is het enige kerkje met fresco's. Het is toch wel erg dat ze de mensen hier schrik aanjagen met duivels en hel terwijl het leven hier zo al moeilijk genoeg moet zijn. Maar het is wel mooi. Van hieruit kan je in een uur naar een aantal meren wandelen. We starten heel traag op de calvarieberg maar ik krijg instant braakneigingen. Dan zit er niets anders op dan terug te rijden en te stoppen bij alle uitzichtpunten. Van daaruit zien we vicuña's, lama's, alpaca's, flamingo's, een soort ganzen en andere watervogels. Terug in Putre kruip ik in bed maar de hoogteziekte heeft me nog te pakken. Gelukkig was de uitstap het waard.