Dag allemaal,

Ondertussen is het hier donderdagavond en zit mijn reis er alweer bijna op. Morgen stap ik om 11u25 op het vliegtuig om nog even een tussenstop te maken in Chicago waar ik uitkijk naar het weerzien met Andy, Dominique’s vriend en advocaat. Daarna kom ik jullie richting weer uit. Tijd dus voor nog een laatste kleine verslagje.

Dinsdag had ik afgesproken met pastor Richardson, Cynthia’s kerkvoorganger. Ik had Dave ook gevraagd om er bij te zijn omdat als ik straks weer weg ben, Dave zijn contactpersoon is. De komst van deze man lijkt werkelijk een klein mirakel. Deze man is meer dan welgesteld en hij heeft een netwerk dat zich uitstrekt tot in de kantoren van de openbare aanklager en de gouverneur. Nadat Cynthia hem over de situatie van Daryl had gesproken, heeft hij Daryl een aantal keer gesproken in de Jail en is hij er van overtuigd dat hij wel zeker onschuldig moet zijn. Een zekerheid die zelfs ik niet kan delen. Die man is bereid een fortuin aan Daryl te spenderen, heeft al een private investigator aangesteld, is met McCann gaan praten en heeft een van de beste maar tevens ook duurste advocaten in de arm genomen en hem al een stuk betaald om Daryl te gaan opzoeken in de gevangenis. Ik wist even niet wat ik hoorde. Dave  evenmin. We hebben ons vooral op de vlakte gehouden wat betreft onze eigen visie op de feiten en hem vooral aangemoedigd om zo verder te doen. Wat deze man drijft of waarom hij dit wil doen, is mij een raadsel. Wat ik wel met zekerheid weet is dat het een geschenk uit de hemel is. Of hij uiteindelijk een verschil zal kunnen maken en of er ooit een rechtbank Daryl’s zaak volledig zal willen herbekijken, valt nog af te wachten, maar op z’n minst neemt iemand zijn zaak ernstig. Maar de eerste horde die nu alleszins moet worden genomen is zijn nieuwe ‘sentencing trial’. Geen idee wanneer dit er komt. Waarschijnlijk ergens begin 2017. De kans is reëel dat ik volgende keer vooral zal doorbrengen in de rechtbank. Wat McCann’s plannen zijn voor dit proces is niet duidelijk. Ik hoop er de komende weken meer zicht op te krijgen. Daryl blijft alleszins weigeren om psychologische testen of hersenscans te laten doen. Terwijl zijn advocaat op die manier wil aantonen dat er verzachtende omstandigheden zijn. Ik vrees dat Daryl’s koppigheid het hier zal halen.

En zoals elk jaar had ik ook weer mijn date met Jessica. De tragedie van Dominique’s executie bracht ons samen, twee totaal vreemden voor elkaar. Onze wegen zouden nooit gekruist hebben moest Dominique niet geëxecuteerd zijn. Dat geldt ook voor Andy. Of hoe de waanzin van een executie soulmates voor het leven baarde. Het was dan ook weer ontzettend fijn om haar terug in mijn armen te sluiten en om als twee zotte pubers bij te kletsen over het leven, maar onvermijdelijk ook weer te belanden bij die bewuste afschuwelijke nacht. Het doet deugd te zien dat het goed met haar gaat.

Aan Cynthia had ik beloofd om nog een langs te komen en ook Blackie vond dat we mekaar toch nog moesten zien. Dus op woensdag ging het in Blackie’s reuze truck richting Cynthia, gewapend met een knuffel en een duplotrein voor haar kleindochter Robin van anderhalf. Ach wat een schatje. Stiekem ben ik blij dat het een meisje is. Haar kansen in de wijk waar Cynthia en haar dochter wonen, zijn misschien toch net nog iets groter dan van een jongen, wapengeweld en gevangenisstatistieken indachtig. Maar ik ben ervan overtuigd dat Brihana en Cynthia er alles zullen aan doen, binnen hun beperkte mogelijkheden, om haar de best mogelijke toekomst de geven.

En uiteraard ging het nog twee keer richting de Jail om Daryl te gaan bezoeken. Ik begon me er al een beetje meer op mijn gemak te voelen. En ondanks de poel van miserie, is er toch veel warmte en solidariteit merkbaar tussen de bezoekers. Ik ben bij elk bezoek wel met een aantal mensen aan de praat geraakt. Het derde bezoek was helaas veel korter dan de eerste twee keren omdat de vriendelijke meneer niet van dienst was. Gelukkig was hij bij ons laatste bezoek er wel en kreeg ik opnieuw een uurtje bezoektijd. Ik was blij dat hij er was om het te ‘regelen’, maar tegelijk schrijnend om vast te stellen dat je afhankelijk bent van individuen of je al dan niet een langer bezoek krijgt. Ondanks de rauwe omgeving, heb ik wel genoten van de twee laatste bezoeken. Het doet deugd om opnieuw hoop in zijn ogen te zien glinsteren. Daryl was nog steeds goedgezind al maakte hij zich wel zorgen over het tergend gedrag van een paar medegevangenen, nog jonge gastjes, vaak bendeleden, die hem het leven proberen zuur maken, door bijvoorbeeld etensresten in zijn cel te gooien, zijn beltegoed te stelen of hem te bedreigen. De omstandigheden in de County Jail zijn heel moeilijk. De verhalen over geweld tussen gevangenen en door bewakers zijn legio. Ik kan alleen maar hopen dat hij voldoende sterk zal zijn om te weerstaan aan pesterijen van andere gevangenen. Als er nu iets uit de hand loopt vergooit hij zijn kansen. Maar ik begrijp ook dat het daar de jungle is waar andere wetten gelden dan buiten. Afscheid nemen van Daryl tijdens het laatste bezoek is altijd moeilijk. Zeker als je maar een klein uurtje hebt kunnen praten. Toch is het anders dan al die andere jaren. Voor het eerst ga ik naar huis met de wetenschap dat ik me voorlopig geen zorgen moet maken over een nakende executie. En voor het eerst ga ik naar huis met een heel klein fragiel sprankeltje hoop dat we er misschien toch gaan in slagen om Daryl’s leven te behoeden van een executie. ‘Even in Texas’ was de slogan van de conferentie waar mijn week startte. Zelfs in Texas is er verandering merkbaar, nemen executies af, worden minder doodstraffen uitgesproken, misschien zijn we wel dichter bij een overwinning dan we durven hopen. Met die gedachte keer ik graag terug naar huis.

26-02-2016 om 05:59 geschreven door Marjan  

Dag allemaal,

Het is al weer drie jaar geleden dat ik nog iets heb gepost op mijn blog. Het is helaas door omstandigheden ook even lang geleden sinds ik nog in Texas was om Daryl te bezoeken. Maar sinds vrijdag ben ik hier terug. Dave en Peggy stonden me weer trouw op te wachten na een lange dag vliegen. Het voelde zo vertrouwd als altijd, alsof het geen drie jaar geleden was dat ik hen nog zag.

Ik zat nog geen tien minuten in de auto toen Dave’s GSM rinkelde. JAIL verscheen op het schermpje. Hij gaf de telefoon aan mij aangezien hij aan het rijden was. Het was een goedgemutste Daryl die wou checken of ik veilig geland was. Het was fijn om hem al meteen 20 minuutjes aan de telefoon te hebben.

Dave zou Dave niet zijn, als hij niet meteen al iets in petto had voor mij. Deze keer mocht ik diezelfde avond nog mee naar de Prison Show, een radioprogramma dat elke vrijdagavond om 9u wordt uitgezonden en waar Dave om de twee weken een rubriekje heeft van tien minuten over de doodstraf. Vele gevangenen luisteren vanuit hun cel naar de Prison Show. Zo ook Daryl. Een deel van het programma is gewijd aan verzoekjes. Je kan dan naar het programma bellen en een boodschap brengen voor een gevangene. Ik heb jaren geleden ook zelf nog een aantal keer naar de Prison Show gebeld om een boodschap voor Daryl achter te laten. Zelfs als hij niet luisterde die dag, kwam hij het toch via andere gevangenen te weten. Nu had Dave geregeld dat hij mij zou interviewen tijdens zijn rubriekje. Ik dus met mijn slaapkop de studio in, met een reis van 15u in de kleren en een biologische klok op 4u ’s nachts. Maar het was fijn om te doen en stilletjes hoopte ik dat Daryl zou kunnen meeluisteren. ’s Avonds was ik maar wat blij om in mijn bedje te kruipen bij de Maryknoll fathers waar mijn verwelkoming alweer aan de deur van mijn kamer hing.

Zaterdag moest ik meteen vroeg uit de veren (na een veel te vaak onderbroken nacht) voor de jaarlijkse conferentie van de Texas Coalition to Abolisch the Death Penalty, de organisatie die ooit door Dave werd opgericht voor de strijd tegen de doodstraf. Het werd een blij weerzien met enkele oude bekenden en een boeiende dag. Voor het eerst in al die jaren voelde ik echt sprankeltjes hoop dat het geen kwestie meer is van decennia maar van enkele jaren, vooraleer de doodstraf in Texas en dus in heel Amerika wordt afgeschaft.  Het aantal staten dat de doodstraf afschaft neemt gestaag toe. De laatste was Nebraska, op aanvoeren van een republikein. Hoe meer de doodstraf uitzondering wordt, hoe groter de kans dat ze wordt afgeschaft. Ook demografie kan hierbij een rol spelen. De samenstelling van de ‘publieke opinie’ wijzigt drastisch in Houston. Het aantal blanke Texanen blijft stabiel terwijl het aandeel Hispanics, Aziaten en Afro-Amerikanen aanzienlijk toeneemt. Deze laatste groepen zijn voornamelijk tegen de doodstraf en dit kan op termijn een effect hebben, aangezien zowat alle belangrijke spelers in een doodstrafzaak verkozen worden. En wat nog beter nieuws is, al klinkt het, toegegeven, nogal oneerbiedig: op 13 februari is Justice Scalia, één van de meest conservatieve republikeinse rechters uit het Hooggerechtshof, gestorven. Ik durfde het al wel eens al lachend tijdens één van mijn lezingen over de doodstraf te opperen, als iemand me vroeg wat er nodig zou zijn om de doodstraf in Amerika af te schaffen: het overlijden van een republikeins rechter nog tijdens de ambtstermijn van Obama. En kijk, nu is het zover. Als Obama er in slaagt om Scalia te vervangen voor zijn ambtstermijn er op zit, dan krijgen we een meerderheid van de rechters in het Hooggerechtshof die tegen de doodstraf is. Dat zou een grote stap richting afschaffing zijn. Voor wie geïnteresseerd is in de mening van de verschillende rechters, check http://www.deathpenaltyinfo.org/statements-death-penalty-supreme-court-justices

De meest recente opinie van Justice Breyer is interessant en zeer hoopvol om te lezen.

 Na de conferentie ging het richting downtown Houston, naar de Harris County Jail, Daryl zijn nieuwe verblijf sinds de Court of Criminal Appeal vorig jaar in februari heeft beslist dat hij recht heeft op een herziening van zijn strafmaatproces (niet schuld-onschuld!). Hij zit dus opnieuw, na 25 jaar dodengang, in voorhechtenis, wachtend op zijn nieuws proces. Ik blijf het surreëel vinden om na 25 jaar opnieuw te moeten beginnen. Je zou denken dat 25 jaar gevangenisstraf, in totale isolatie, voldoende is als straf. Maar neen, we beginnen gewoon van voor af aan opnieuw te onderzoeken of de doodstraf wel de gepaste straf is voor Daryl en er geen verzachtende omstandigheden zijn die een 40-jarige gevangenisstraf meer gepast maken. Het maakt me boos en verdrietig. Vooral te weten dat zijn advocaat, ondanks herhaaldelijk aandringen, geen enkele moeite heeft gedaan om elementen in zijn beroepsschrift op te nemen die te maken hebben met zijn onschuld claim, waardoor we nu nergens meer staan in de federale rechtbank. Maar als Daryl de moed er in houdt, wie ben ik dan om op te geven.

En zo geschiedde, dat ik niet meer twee uur in de auto moest naar Livingston maar op tien minuutjes in de gevangenis stond om Daryl te bezoeken. Gelukkig had Dave me uitgebreid gebrieft wat te doen want het was daar complete chaos. Op een tafeltje in de hoek liggen briefjes die je moet invullen. Het was daar een gewriemel van mensen rond dat ene kleine tafeltje. Toen ik eindelijk een briefje te pakken had, moest ik aanschuiven om me aan te melden. Lange rijen mensen, moeders met kinderen, soms nog met hele kleine baby’s op de arm. Geen blanke te bekennen. De gezichten achter de harde cijfers van de massa opsluitingen in de VS. Een poel van miserie was het. Gelukkig had ik een bijzonder lieve officier achter het glas zitten die duidelijk van plan was er alles aan te doen om mij een langer bezoek te gunnen dan de gebruikelijke 15 minuten. Hij belde naar boven, naar de bezoekersruimte en ik hoorde hem zeggen dat ‘the lady from Belgium who’s with Amnesty International’ er was om Daryl te bezoeken. Niet dat ik tegen hem had gelogen maar hij had dat opgemaakt uit mijn verhaal. Ik moest door de controle en dan naar het tweede verdiep om mijn briefje af te geven. Daar was de chaos zo niet nog groter, de ellende nog confronterender. Overal stonden mensen te wachten tot ‘hun’ gevangene zou worden binnengebracht. De gevangenen die bezoek krijgen worden allemaal samen in één ruimte gestoken met langs twee kanten glas met telefoons om door te praten. Bij sommige telefoons staan gemetselde bankjes, bij andere moet je gewoon rechtstaan. Hetzelfde aan de bezoekerskant. Om het kwartier moet iedereen ‘de bokaal’ verlaten en wordt een nieuwe lichting binnengelaten. Je weet niet precies wanneer ‘jouw’ gevangene zal worden binnengebracht dus iedereen staat achter de rug van de mensen die hun bezoek hebben, mee te kijken om te zien of er iemand wordt binnengebracht. De mensen die wachten moeten rechtstaan in een hele kleine ruimte, zonder stoelen of banken. Hier opnieuw veel jonge moeders met baby’s op de arm, peuters en kleuters. Ik zag mijn eigen zoontje van drie er zitten en mijn moederhart brak. Wat een plek voor kindjes. Met een paar simpele, goedkope ingrepen zouden ze dit zoveel aangenamer kunnen maken voor deze kinderen. Misschien moet ik eens met Dave praten of hier niet kan voor gelobbyd worden.

Ondertussen heb ik twee bezoeken achter de rug. En ook de tweede keer zorgde de man achter de balie er voor dat we opnieuw 50 minuten bezoek kregen. Daryl was goedgezind en hoopvol. Het waren twee fijne gesprekken. Het is ooit wel anders geweest. Uiteraard ging veel tijd naar zijn zaak en had hij zijn lijstje klaar voor wat ik allemaal zou moeten doen, maar er was ook tijd voor een echt gesprek. We huilden samen voor het verlies van Annemie, die we allebei sinds haar plotse overlijden vorig jaar zo vreselijk missen. Zij was mijn mentor en mijn steun en toeverlaat in die beginjaren toen ik als tiener met Daryl schreef. Wij waren al die jaren de tandem in de strijd voor Daryl zijn leven. En ze was zijn ‘godmother’, de moeder die hij al die jaren in de gevangenis moest missen. En nu is ze er niet meer. Dat verdriet eindelijk samen kunnen delen werkte helend. En hoe het komt, ik weet het niet,- is het omdat hij vijftig is geworden-, maar Daryl heeft voor het eerst oprecht zijn excuses aangeboden voor al die keren dat hij mij verwijten maakte, voor al die keren dat ik weer eens iets niet goed had gedaan en gezegd dat hij nu pas ten volle besefte wat ik voor hem al die jaren heb betekend. Uiteraard was dat bijzonder om te horen.

Voor mijn tweede bezoek aan Daryl ben ik eerst nog langsgegaan bij Cynthia. Blackie kwam me zoals steeds weer oppikken om samen naar daar te rijden. Wat is hij toch een geweldige vriend. In de auto ging het al snel over de Amerikaanse politiek en over de Belgische Syriëstrijders en over de positie van minderheden als rode draad. Cynthia stond ons al op te wachten en was weer dolgelukkig met de meegebrachte chocolade en de foto’s van mijn gezin. Het lijkt goed met haar te gaan, ondanks de vreselijke armoede waarin ze leeft. De wijk waarin ze nu leeft neigt naar derdewereldtoestanden. Met Daryl’s broer Regi gaat het minder goed. Hij is zwaar depressief en sinds een tijdje aan de crack. Hij is de enige van de familie Wheatfall die wegbleef van de drugs en nooit in de gevangenis is belandt. Hij is letterlijk een engeltje. Het is zo zonde. Ik probeer er later deze week nog langs te gaan met Blackie.

Ik heb er dus best al wel een druk weekend opzitten. Ik was dan ook blij met mijn rustdag vandaag. Ik heb getracht een afspraak met Daryl’s advocaat vast te krijgen maar die zit twee weken vast op een federaal proces. Ik zal hem dus niet kunnen spreken. Dat is een teleurstelling aangezien ik nu wel graag wil weten wat zijn strategie is voor het proces dat er aankomt. Ik probeer een aantal zaken op papier te krijgen in de hoop zo de Texas Defender Service deze week nog te kunnen mobiliseren voor zijn zaak. Morgen wordt een drukke dag met eerst een afspraak met Dave en pastor Richardson? Hij is de priester in de kerk waar Cynthia gaat en is geïnteresseerd geraakt in Daryl zijn situatie. Ik ga eens horen op welke manier hij zou kunnen helpen. Daarna ga ik terug naar de gevangenis voor mijn derde bezoek en ’s avonds heb ik een date met Jessica, Dominique’s vriendin waar ik ontzettend naar uitkijk. Maar nu is het tijd om te gaan eten met Dave en Peggy.

 Veel liefs uit Texas!

23-02-2016 om 02:04 geschreven door Marjan  

Bijlagen:
brief Dave PeetersenRutte.docx (17.2 KB)   
brief peeters en rutte.docx (14.3 KB)   

Maandagavond. Net terug van Livingston van mijn bezoek aan Daryl.

Het weekend, en dan met name zaterdag, was behoorlijk emotioneel geweest. Zaterdagochtend pikte Richard me op rond 10 om nog koffie te kunnen drinken alvorens we naar Daryl’s advocaat zouden gaan. Het werd een emotioneel gesprek. De strijd om Daryl’s leven begint behoorlijk te wegen op mij. Ik voel een enorme druk op mijn schouders, alsof het van mij afhangt of Daryl morgen vrijkomt dan niet geëxecuteerd wordt. Als dan de mensen, zoals Richard, op wie ik een beetje kan rekenen niet doen wat ze beloven te doen en ik daarvoor verantwoordelijk wordt geacht door Daryl, dan wordt het helemaal zwaar om dragen. Komt daarbij het geworstel over Daryl’s onschuld claim versus de mogelijkheid van een omzetting van zijn straf in levenslang. En ik zit er middenin. Alsof ik de touwtjes in handen heb terwijl er helemaal geen touwtjes zijn. Het werd me even te veel. Hoe zeer ik ook teleurgesteld ben in wat Richard tot dusver voor Daryl gedaan heeft, toch kan ik bij de man wel mijn ei kwijt. Ik heb met hem een heel open gesprek gehad en hij lijkt beter dan wie ook mijn geworstel en mijn frustraties te begrijpen, de onmacht, het steeds weer moeten opboksen tegen verwachtingen waaraan ik niet kan voldoen. Hij beloofde de komende maanden opnieuw op zoek te gaan naar de zoon van de slachtoffers en te gaan praten met Mack Terrell, de hoofdverdachte, die nadat hij in 2005 vrijkwam onder voorwaarden, ondertussen weer in de gevangenis zit. Hij leek het te menen. Misschien was het niet slecht dat hij mijn oprechte emoties heeft gezien. Misschien zorgt het ervoor dat hij zich deze keer wel aan zijn belofte houdt. Ik wil hem die ene kans nog geven vooraleer we andere stappen zetten.

Het bezoek aan Daryl’s advocaat zorgde ervoor dat ik toen we weer buiten stonden helemaal murw was. Ik was verbaasd dat hij me wou zien want in het verleden was dat nog maar één keer voorgevallen. Achteraf bekeken is het mij een raadsel waarom de man ingegaan is op mijn vraag om hem te spreken.  Daryl’s advocaat heeft maar één doel, Daryl redden van een executie maar wel levenslang opgesloten houden. Volgens de man is Daryl de agressie zelve en duidelijk een blijvend gevaar voor de maatschappij (zijn woorden!). Ik was geshockeerd over hoe veroordelend hij was. Hij kent Daryl amper. En uiteraard heeft Daryl psychische problemen die tot op heden nooit behandeld werden en is er nog werk aan zijn ‘omgaan met frustraties’. Maar je moet maar eens 23 jaar opgesloten zitten. Wie ben ik om te durven beweren dat ik dan nog een engeltje zou zijn. Maar durven stellen dat Daryl een blijvend gevaar is voor de maatschappij!! En die man moet Daryl verdedigen terwijl hij zelf zo vooringenomen is. Ik heb zelden zo een koude, arrogante mens ontmoet. Maar ik was niet te stoppen. Ik was zo vreselijk kwaad. Ik heb hem duidelijk gemaakt wat ik vind dat hij moet doen. Hij ziet het als een persoonlijke overwinning als Daryl de rest van zijn leven op de dodengang blijft zitten zonder dat zijn zaak vooruit gaat. Dat is zijn doel. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat dat niet is wat Daryl wil. Dat hij perspectief wil. Waarop hij doodleuk antwoordde ‘He can kill himself any time he wants’ verwijzend naar het feit dat als hij afstand doet van elk verder beroep hij binnen de drie maanden geëxecuteerd kan worden. Hij geeft me het gevoel dat hij nog vereerd zou zijn moest hij zelf op het knopje mogen duwen om het gif te laten stromen. Mijn god, ‘what a piece of shit’ om het met Richards woorden te zeggen. McCann mag gerust een arrogante zak zijn (sorry voor mijn taalgebruik maar ik ben nog steeds heel boos) zolang hij zijn job maar doet. Maar dat doet hij dus niet. En het ergste is dat zijn stilzitten Daryls kansen tijdens een federaal beroep ook doen slinken. En dat baart me zorgen. De uitkomst van ons robbertje vechten is wel dat hij beloofd heeft een bijkomend beroepschrift in te dienen waarin hij aspecten behandeld die te maken hebben met zijn schuld/onschuld-proces. Als hij zijn belofte niet nakomt, dan staan we nergens tijdens het federaal beroep tenzij Richard er in slaagt om de zoon van de slachtoffers te vinden en hij getuigt dat hij Daryl onder dwang heeft geïdentificeerd als de dader.

Stof genoeg dus om met Daryl over te praten tijdens mijn bezoek vandaag. Heel even liep het ook daar mis toen ik Daryl te kennen gaf dat ik het niet zag zitten om nog een nieuwe detective aan te stellen (en dus ook te betalen) alvorens Richard nog een kans te geven. Zelfs de bewaakster aan Daryl’s kant maand ehem aan om niet zo tegen mij tekeer te gaan. Ik begrijp Daryl zijn frustraties maar het lijkt me niet de moment om het beetje geld dat er nog is, zomaar te besteden. De storm ging gelukkig snel liggen. En de rest van het bezoek verliep heel goed. Het doet zo’n deugd om Daryl te zien lachen. De automaten waren zo goed als leeg maar Daryl liet het niet aan zijn hart komen. Hij genoot zichtbaar van de bezoektijd. En ik genoot weer even mee.      

Net voor het afscheid vroeg Daryl me: ‘Weet je hoe het komt dat ik na 23 jaar opsluiting in totaal isolement nog steeds niet ben gek geworden?’ Ik stel me die vraag ook regelmatig. Hij wachtte niet op een antwoord. ‘Because of you’, zei hij. Het lijkt me te veel eer maar als ik er iets mee te maken heb is dat voldoende reden om niet op te geven. Hoe zwaar het me soms ook valt om te blijven vechten. Hoe groot de frustraties ook mogen zijn. Als ik alleen al maar dat verschil kan maken in zijn leven dan blijft het de moeite waard om er voor hem te blijven zijn. Tot de dood ons scheidt. Was dat niet de titel van mijn boek?

Morgen is ons laatste bezoek. Het bezoek dat altijd anders is dan de voorgaande. Het bezoek waar ik niet meer kan zeggen: ik zie je volgende week of ik zie je morgen nog vier uur. Nancy pikt me op en nadat we Kelly hebben afgezet aan de luchthaven, brengt ze me naar de gevangenis. Speciaal voor mij rijdt ze helemaal naar Livingston zodat ik daar vannacht de nacht niet alleen in een hotel moest doorbrengen. Wat zou ik doen zonder al die geweldige mensen hier rondom mij?

Mensen zoals Jessica. Elk jaar opnieuw zien we elkaar terug. Ik was zo blij om haar in mijn armen te sluiten na mijn woelige, emotionele ochtend, voor een namiddagje ‘girls only’. Jessica was Dominique Green’s vriendin. Ze kenden mekaar van de wijk waar ze samen opgroeiden. Toen Dominique werd geëxecuteerd stortte ze in, in mijn armen, toen we buiten aan de dodenkamer stonden te protesteren tegen zijn executie. Dominique’s executie bracht ons samen en heeft ons voor het leven verbonden. ‘How bittersweet’ schreef Jessica me ooit. Er is geen mooier woordje dan ‘bittersweet’. Of hoe iets vreselijks als een executie, vrienden voor het leven als gevolg heeft. Het grote verdriet dat er nog steeds zit, bij Jessica hier in Houston of bij Andy in Chicago maar ook bij mij, diep vanbinnen, zal nooit meer echt verdwijnen. Maar mekaar terugzien werkt helend. Het is de reden waarom ik Jessica telkens weer opbel als ik hier ben en het is de reden waarom ik een tussenstop maak in Chicago op mijn terugweg naar huis om Andy terug te zien, Dominique’s advocaat en goeie vriend.

De gesprekken met Jessica gingen uiteraard ook over kinderen. We zijn even oud en nadat ik mijn fotoboek had getoond van mijn jongste zoontje, ging het al snel over haar kinderwens. Op de doodgewone vraag of ze liefst een meisje of een jongen wou, volgde het antwoord snel. Een meisje. Want een jongen zou te veel kans hebben om in de gevangenis te belanden of om doodgeschoten te worden op straat. Ze zou zich steeds zorgen maken. Net als bij Blackie, zie ik ook bij Jessica al lang niet meer dat we niet dezelfde huidskleur hebben en niet dezelfde achtergrond. Er is zoveel dat ons bindt, zoveel dat we delen. Het zijn op zo’n momenten dat je toch weer even stilstaat bij de verschillen en bij hoe ik mij gelukkig mag prijzen dat ik gewoon zonder meer blij kan zijn dat ik een zoontje heb.  

Het weekend sloot ik af in schoonheid. Dave en Peggy, nog zo’n twee geweldige mensen, namen me mee naar de rodeo. Ik zag cowboys lasso’s werpen, met kalveren worstelen, op wilde paarden en stieren rijden en racen. Het was geweldig grappig om eens mee te maken. Voor even was ik een cowgirl tussen de Texaanse cowboys. Gelukkig toch maar voor heel even…

05-03-2013 om 06:06 geschreven door Marjan  

Woensdag werd de typische planningsdag. Wat rondbellen en mailen om in die korte tijd dat ik hier ben toch iedereen te kunnen zien die ik graag wil zien en spreken. En uiteraard boodschappen doen met Dave om wat gezonde voorraad in huis te halen zodat ik niet helemaal aangewezen ben op fast food de komende tijd. En ja, ik heb zelfs een half uurtje in de zon gezeten om wat vitamientjes op te doen na onze lange grijze winter thuis. Donderdag heb ik een lange wandeling gemaakt van waar ik verblijf naar het begin van de bovengrondse metrolijn die naar downtown Houston rijdt. De grote laan met prachtige oude eikenbomen loopt langs Rice University en door een zeer rijke buurt met kasten van villa’s. Maar eens op de metro waan je je opnieuw in een andere wereld. De doorsnee middenklasse Amerikaan heeft een auto en neemt geen metro. Plots was ik dus weer de enige blanke. Rondom mij stuk voor stuk Afro-Amerikanen of Hispanics. Het verbaast me steeds weer hoe die dualiteit, die ongelijkheid toch zo blijft spelen in Amerika. Ik wordt er zo vaak mee geconfronteerd. Ik nam de metro naar het gerechtsgebouw omdat ik nog wat stukken wou inkijken van Daryl’s zaak. Zaterdag heb ik een afspraak met Daryl’s advocaat en ik wou voorbereid zijn. Ook Richard, de private investigator die ik heb aangesteld met het geld dat ik heb verdiend met mijn boekverkoop en lezingen, belde me donderdag op. Hij zou zaterdag meegaan naar McCann en me ’s ochtends oppikken.

Terug van het gerechtsgebouw stond Blackie me alweer op te wachten om naar Daryl’s broer en zus te gaan en om hopelijk ook zijn mama op te zoeken. Daryl’s broer was duidelijk vermagerd door het verlies van mijn vader, zo zei hij zelf. Cynthia’s jongste zoon, Catrell was er ook. Hij werd die dag net 21 en was sinds half januari terug uit gevangenis. Het was niet zijn eerste keer en ik vrees dat het ook niet zijn laatste keer zal zijn geweest. En toch zag ik nog zoveel van het kleine, schattige mannetje in hem, dat hij was toen ik hem voor het eerst ontmoette 11 jaar geleden. Deze jongen zou een toekomst moeten krijgen. Ver weg van de cirkel van geweld, drugs, straatbendes en armoede. Plaats dezelfde jongen in een andere omgeving en hij zou een heel andere toekomst hebben. Wat zou ik die hem zo graag kunnen geven. Helaas moest hij het stellen met twintig dollar voor zijn verjaardag en een plagerige ‘I’m gonna spank your ass if you’re going back to prison’. Ik nam me voor om ook hem af en toe een briefje te schrijven.

Samen met Blackie, Cynthia en Ronnie, keek ik naar de documentaire die Telefacts in 2009 maakte over Daryl. Het was de eerste keer dat ze het zagen. Het deed hen zoveel deugd om ook hun papa nog eens ‘in levende lijve’ te zien. Het haalde weer zoveel naar boven. De verhalen over hun jeugd, hoe hun moeder telkens weer verhuisde toen ze zich eindelijk weer wat gesetteld hadden, hoe ze op ontelbaar veel lagere scholen hadden gezeten waar ze werden uitgelachen omdat ze zo arm waren, hoe ze honger hadden geleden. Maar het is steeds met een grote dosis humor en relativeringszin dat ze hun verhaal doen. Zonder zelfmedelijden. Meer dan drie uur bleven Blackie en ik bij Cynthia en Ronnie  plakken. Toen het kouder werd draaide Cynthia de vier gasvuurtjes van het kookfornuis open om het huis wat op te warmen. Verwarming heeft ze niet. Ik genoot van hun gezelschap en van hun verhalen. Vooral Ronnie is een getalenteerd verteller. Zo vertelde hij hoe hij tot drie keer toe zelfmoord probeerde te plegen. Eén keer nam hij een heel flesjes slaappillen maar bleef drie dagen en nachten klaarwakker, een tweede keer probeerde hij zijn polsen over te snijden maar na een eerste klein sneetje vond hij het veel te pijnlijk om er mee door te gaan en de laatste keer schoor hij zichzelf door het hart alleen miste de kogel zijn hart. Toen besloot hij dan maar dat het een teken moest zijn van God dat het niet de bedoeling was dat hij zou sterven. Een vreselijk verhaal maar hij bracht het op zo’n manier, met zo’n dosis humor dat ik het bijna in mijn broek deed van het lachen. Die avond probeerde Cynthia en Ronnie een aantal keren tevergeefs Daryl’s mama te bellen. Bij haar langs gaan zat er voorlopig dus niet in. We namen afscheid van elkaar. ‘Dankjewel voor wat je doet voor mijn broer. I love you’. Met die woorden zwaaide Cynthia me uit en ik moest beloven dat ik volgend jaar zeker terug zou komen, met de nodige voorraad chocolaatjes weliswaar.  

Good old Blackie reed me terug naar ‘huis’. Onze autogesprekken werken telkens weer helend. Daryl en ik konden ons geen betere vriend wensen.  

02-03-2013 om 00:00 geschreven door Marjan  

27-02-2013 om 19:03 geschreven door Marjan  

Terug in Texas. Het lijkt een eeuwigheid geleden. Mijn laatste bezoek dateert alweer van november 2011. Ondertussen heb ik er een zwangerschap opzitten en ben ik een prachtige zoon rijker. Het afscheid van het thuisfront viel me des te zwaarder. Maar toch was het tijd om terug naar Texas te reizen. Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen maar in Houston van het vliegtuig stappen en mijn gastouders, Dave en Peggy, terugzien voelt stilaan een beetje als thuiskomen. Veel tijd om rustig bij te praten was er niet. ’s Anderendaags moest ik er al om 6u uit om samen met Nancy en Kelly, naar Livingston te rijden voor mijn eerste bezoek aan Daryl. Ondertussen zit mijn eerste special visit er al weer op en ben ik terug bij de Maryknoll Fathers waar ik gratis mag verblijven. Tijd dus voor een eerste berichtje uit Texas.

De confrontatie met de gevangenis gebeurde in twee stappen. Kelly uit Canada had twee special visits voor de boeg, goed voor 8u bezoektijd. Zij moest dus al om 8u ’s ochtends aan de gevangenis staan anders zou ze onvoldoende tijd hebben voor de twee gevangenen die ze bezoekt. Maar ik had maar vier uur nodig voor mijn bezoek aan Daryl, dus Nancy en ik besloten rustig de tijd te nemen om bij te praten bij een Texaans ontbijt alvorens terug te keren naar de gevangenis voor mijn bezoek. Hoewel ik uitkeek naar het weerzien met Daryl, gaf het ontbijt me de kans om weer wat te wennen aan de idee dat ook ik straks weer door die poort moest. Nancy is 75 maar nog steeds zeer actief in de strijd tegen de doodstraf in Texas. Ze is doorheen al die jaren een goede vriendin geworden. Ze vertelde met tranen in de ogen dat ze sinds mijn vorig bezoek afscheid had moeten nemen van de liefde van haar leven. Door de tranen heen keken we samen glimlachend naar foto’s van mijn zoontje. Leven en dood, zo onlosmakelijk met elkaar verbonden, ook naast de dodengang.

Om tien uur stond ook ik aan de poort van de gevangenis nadat Nancy’s auto voor de derde keer al die dag werd binnenstebuiten gekeerd bij het oprijden van de gevangenis. Een grondige controle, tot onder de motorkap toe, waaraan elke auto wordt onderworpen als je de parking van de gevangenis oprijdt en opnieuw als je ze afrijdt, zelfs al heb je maar gewoon iemand afgezet. Het was niet de laatste voor die dag. Ik ging de metaaldetector door, werd grondig gefouilleerd en na het aanmelden schoof de metalen deur voor me open. Ik liep het pad over, de gang door, ging door nog twee metalen schuifdeuren en stond uiteindelijk weer in de bezoekersruimte waar de koude me overviel. In al die jaren heb ik er nog nooit een bezoek meegemaakt waar het gewoon aangenaam was van temperatuur. De bewaakster was één van mijn favorieten. Ze begroette me met een grote glimlach. Zelfs daar leer je, na al die jaren, sommige mensen toch echt appreciëren. De bewaakster van dienst maakt wel degelijk een wezenlijk verschil in de bezoekerszaal. Afhankelijk van wie het is, smelt de kilte van de dodengang toch een beetje weg of voelt het nog kouder dan de airco aangeeft. Een uur nadat ik mij had aangemeld en bij mezelf al plannen aan het maken was om me op te geven als vrijwilliger om de bezoekerszaal een nieuw kleurtje te geven, hoorde ik eindelijk gerammel aan de deur tegenover mij. Daryl werd binnen gebracht. Handen geboeid op de rug. Ik keek naar hem en glimlachte. Zijn knipoog gaf me vertrouwen dat het vooralsnog een goed bezoek zou worden.

De laatste maanden liep de communicatie tussen mij en Daryl steeds moeilijker. 23 jaar opsluiting beginnen hun tol te eisen. Frustraties over zijn situatie bereiken stilaan een hoogtepunt en ik word dan al snel kop van jut. Ik kan niet steeds aan zijn verwachtingen tegemoet komen omwille van duizend en één andere verantwoordelijkheden maar vooral, ik heb niet de macht om hem van de dodengang weg te krijgen, hoe graag ik ook zou willen. En toch krijg ik zo vaak het gevoel dat het mijn verantwoordelijkheid is en dat zijn leven in mijn handen ligt. Het zorgt voor wederzijdse frustraties en verdriet en dat kan niet de bedoeling zijn van onze relatie. Er moest dus heel wat uitgepraat worden.

Het werden uiteindelijk twee hele fijne bezoeken. Waar we in onze brieven niet meer in slaagden, ging nu weer prima: met wederzijds respect en een grote dosis humor, de ruimte creëren voor een echt gesprek. Hij was ondergesneeuwd geraakt onder een hoop frustraties maar hij is er nog steeds, die onzichtbare, bijzondere band die doorheen al die jaren, ondertussen bijna 19, tussen ons is ontstaan. Met die geruststellende gedachte liep ik vandaag terug naar buiten. In de verte zag ik de vertrouwde rode truck van Blackie al komen aanrijden. Hoe fijn is het om hier steeds weer te kunnen terugvallen op zoveel trouwe vrienden. Samen reden we de lange weg terug van Livingston naar Houston. Maar de tijd vloog want er was weer zoveel om bij te praten.

Voor mijn vertrek had ik nog een onverwachte brief gekregen van Cynthia, Daryl’s zus, met de vraag om toch zeker langs te komen. Schijnbaar had ze ook vandaag al naar Blackie gebeld om te informeren of ik al in Houston was. Dus reed ik met Blackie nog naar Cynthia hoewel de vermoeidheid zich stilaan meester van me maakte. Maar Cynthia haar enthousiaste fijnknijpknuffel gaf tonnen energie. Ze was zo blij me te zien. Het viel me weer op in wat een armoede Daryl’s familie nog steeds moet proberen te overleven. En niet alleen Daryl’s familie maar zovele andere zwarte Amerikanen wat duidelijk bleek toen Blackie en ik door de buurt reden. Cynthia, heeft net als Daryl’s broer Reginald, zware mentale problemen en leeft daardoor van een invaliditeitsuitkering. Ze leeft samen met haar 21-jarige zoon in een piepklein appartementje in een zwarte gettowijk dichtbij Southpark waar Daryl opgroeide. Haar jongste zoon is, voor de tweede keer ondertussen al, net weer vrij uit de gevangenis. Haar oudste zoon stierf een jaar geleden, net als zijn grootvader, aan de gevolgen van Aids. Cynthia lijkt, na enkele woelige jaren sinds ze zelf uit de gevangenis was, nu toch enige stabiliteit te hebben gevonden. Ik beloofde haar later deze week terug te komen, als ik ook Daryl’s broer en mama ga bezoeken. 




Er staat de komende dagen nog heel wat op mijn programma maar nu is het tijd voor een lange nachtrust om de batterijen weer op te laden. Tot gauw.

.  

27-02-2013 om 18:57 geschreven door Marjan  

22-01-2013 om 21:13 geschreven door Marjan  

21-01-2013 om 00:00 geschreven door Marjan  

10-09-2012 om 21:59 geschreven door Marjan  

04-09-2012 om 14:34 geschreven door Marjan  

17-09-2011 om 20:19 geschreven door Marjan  

22-05-2011 om 22:06 geschreven door Marjan  

Dag allemaal,

Heel wat mannen op de dodengang, Daryl inbegrepen, zijn sinds enkele weken op strafregime geplaatst en dat voor 90 dagen. Al jaren bestaat er in de gevangenis een systeem van het doorgeven van boeken, tijdschriften of andere dringende zaken zoals toiletpapier, tandpasta enzovoort. Veel mannen hebben geen financiële steun van buitenaf om dergelijke zaken te kopen en de sollidariteit onder gevangenen is groot waardoor dergelijke zaken gedeeld worden met zij die niets hebben. Maar sinds er camera's geplaatst zijn na het smokkelincident met gsm's om de bewakers te controleren, worden de regels heel strict toegepast. Iedereen die iets in zijn cel had dat niet van hem was is gestraft en iedereen die iets had doorgegeven is gestraft. Bijgevolg zijn nu heel wat mannen op strafregime geplaatst ook velen die nog nooit eerder een individuele sanctie hadden gekregen. 
Er bereiken mij langs vanuit verschillende hoeken verontrustende berichten over de mannen die de moraal totaal aan het verliezen zijn. Ook voor Daryl betekent dit weer 90 lange dagen strafregime waardoor hij minder uit zijn cel kan, minder brieven schrijven, minder douchen, slechtere voeding, enzovoort.   
Daarom vragen ze onze hulp. Schrijf onderstaande brief naar de adressen die je op het einde van dit bericht vindt. Hoe meer protestbrieven hoe groter de kans dat er iets verandert. De mannen op de dodengang hebben jullie hulp nodig!

Alvast bedankt!

Marjan

Dear Sirs/Madam

I am aware of increasing reports of harassment and ill-treatment on the Death Row wings of Polunsky prison, Livingston.

I should like to remind all parties responsible for the administration and policy of that unit that inmatesare held there on the instruction of the Court, pending final determination of the fairness and right of sentence, and prior to execution in some cases. It is not and never has been the direction of the Court that punishment, beyond secure and safe detention, should be permissable by penal authorities, other than reasonable and humane enforcement of equally reasonable and humane prison regulation.

Harassment and excesses of punishment imposed on prisoners have a direct effect on their mental and physical health. That is not permissible under US law and is in contravention of International law.

It is the requirement of every penal establishment to adhere to standards of practice and policy that reflect an appreciation and concern for humane and lawful detention under State, Federal and International Law.

I respectfully request that you exercise the powers of your office to effectively investigate, oversee and review current practice at Polunsky, and to make public your findings.

Sincerely

Full addresses and contact details are:

Michael Upshaw

Texas Department of Criminal Justice

Region I Director’s office

1225 Avenue G

Huntsville, Texas 77340

Phone: (936) 437-1770

Fax: (936) 437-1988

TDCJ-Correctional Institutions Division

Ombudsman Office

P.O. Box 99, Huntsville, TX 77342-0099

Phone: 936-437-6791

Fax: 936-437-6668

Rick Thaler

Texas Department of Criminal Justice

Correctional Institutions Division

P.O. Box 99

Huntsville, Texas 77342

Phone: 936-437-2101 (Livingston) or 936-437-2169 (Austin)

Fax: 936-437-2123 (Livingston) or 936-437-6325 (Austin)

Texas Board of Criminal Justice

P. O. Box 13084

Austin, Texas 78711

Phone: 512-475-3250

Fax: 512-305-9398

17-05-2011 om 22:03 geschreven door Marjan  

Bijlagen:
20110413_Sodium_Thiopental_production_case_-_Letter_to_Cochez_EN[1].pdf (219.1 KB)   
RegulatingDeath.pdf (117.3 KB)   

Vanaf 1 juli 2011 schaart Illinois zich bij de 15 andere Amerikaanse staten waar de doodstraf werd afgeschaft. Voorbije woensdag zette gouverneur Pat Quinn zijn handtekening onder de wet die een einde maakt aan de toepassing van de doodstraf in Illinois. Lees hier het artikel uit de Chicago Tribune.

12-03-2011 om 20:33 geschreven door Marjan  

Naar aanleiding van het tekort aan sodiumthiopental in Amerika voor de uitvoering van de dodelijke injectie, stelde Senator Bert Anciaux een parlementaire vraag aan de bevoegde ministers in verband met de mogelijke export van het product vanuit België naar Amerika. De vraag werd behandeld op 1 maart jl. Lees hier (uit de Handelingen van dinsdag 1 maart) het bedroevende antwoord van de minister.

Vraag om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de vice-eersteminister en minister van Buitenlandse Zaken en Institutionele Hervormingen en aan de minister voor Ondernemen en Vereenvoudigen over «de export van gifstoffen bestemd voor de toediening van dodelijke injecties» (nr. 5-440)

De voorzitter. – De heer Olivier Chastel, minister van Ontwikkelingssamenwerking, belast met Europese Zaken, antwoordt.

De heer Bert Anciaux (sp.a). – Een aantal staten van de Verenigde Staten voert de doodstraf uit door toediening van een dodelijke injectie. Natriumthiopental is een van de noodzakelijke bestanddelen van deze dodelijke cocktail. Er is op de binnenlandse markt in de VS sinds kort een tekort aan dit product. Daarom moeten de VS het product invoeren, vooral uit Europa. Juist omdat deze stof dreigt te worden gebruikt voor een dodelijke injectie als uitvoering van een doodvonnis, besliste een aantal landen om deze stoffen niet meer naar de VS uit te voeren. Het gaat hier onder meer over Italië, Groot-Brittannië en Duitsland. Ook België, als notoir voorstander van de afschaffing van de doodstraf, kan maatregelen treffen en een Europese synergie stimuleren.

Is de minister bereid om op korte termijn concrete maatregelen te treffen die de export van producten die duidelijk bestemd zijn voor de uitvoering van een doodstraf, zoals natriumthiopental, te verbieden?

Zal de minister daartoe met urgentie beslissen om dit product in de Annex III op te nemen? Zal de minister tegelijkertijd een torture/death penalty/end-use catch-all-clausule opnemen in de exportbepalingen, zodat geval per geval kan worden beoordeeld of het product dat voor de export bestemd is, kan worden gebruikt voor een executie. Dat geeft België de mogelijkheid om bij redelijke verdenking hieromtrent de export van dit product te verbieden.

Is de minister bereid te ijveren voor een gemeenschappelijk standpunt van de EU-landen in die zin en hiertoe initiatieven te nemen?

De heer Olivier Chastel, minister van Ontwikkelingssamenwerking, belast met Europese Zaken. – Ik lees het antwoord van de minister.

In het kader van de strijd tegen de doodstraf en foltering, bestaat er een EU-verordening van 2005 met betrekking tot de handel in bepaalde goederen die gebruikt zouden kunnen worden voor de doodstraf, foltering of andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing. Annex III betreft de goederen waarnaar verwezen wordt in artikel 5 van de verordening, meer bepaald de goederen waarvoor een verplichte uitvoervergunning vereist is.

Naar aanleiding van de zaak in de VS werd afgelopen week in de EU-Raadswerkgroep Mensenrechten (COHOM) gevraagd de verordening aan te passen. België heeft aangegeven geïnteresseerd te zijn en heeft bijkomende informatie gevraagd.

Het ministerie van Economie, Energie, Handel en Wetenschapsbeleid wordt in Annex I vermeld als de bevoegde autoriteit voor de aanvraag van vergunningen.

De afschaffing van de doodstraf is zowel voor België als voor de Europese Unie een prioriteit. Beide veroordelen de doodstraf met klem. Zowel in internationale fora als in hun bilaterale contacten, zetten België en de EU zich reeds geruime tijd in om de praktijk te bestrijden.

De heer Bert Anciaux (sp.a). – Zal België de uitvoer van dat product nu verbieden of niet? Dat was mijn enige vraag.

De heer Olivier Chastel, minister van Ontwikkelingssamenwerking, belast met Europese Zaken. – Neen, nog niet.

De heer Bert Anciaux (sp.a). – Dat is zeer ontgoochelend. Ons land legt dan wel straffe verklaringen af voor de afschaffing van de doodstraf, maar is wel medeplichtig.

Dank aan Bert voor zijn steun in de strijd tegen de doodstraf!

12-03-2011 om 20:28 geschreven door Marjan  

24-02-2011 om 21:26 geschreven door Marjan  

Bijlagen:
Hospira Inc to cease sodium thiopental production.doc (34 KB)   

20-01-2011 om 21:47 geschreven door Marjan