geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
27-07-2009
fun
Binnen een paar dagen is het zover. De trainingen zitten er zo goed als op. Rusten is nu het belangrijkste. Ik had me mijn voorbereiding niet beter kunnen voorstellen. Ik weet voor mezelf dat ik - binnen m'n eigen fysieke mogelijkheden en binnen de beschikbare tijd - alles heb gedaan wat ik kon doen. Dus dan kan ik niet anders dan tevreden zijn. Ik ben in de eerste plaats heel tevreden omdat ik, sinds m'n opbouw einde vorig jaar, blessurevrij heb kunnen trainen. Af en toe wel eens een gevoel dat "het op het randje was". Maar ik zal zondag topfit aan de start staan. Dat is op zich al een droom die uitkomt. Ongetwijfeld heeft de begeleiding van Rudi en Mieke hier een belangrijke rol in gespeeld. Thanks guys! Heel tevreden. Dat wel. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik over de wedstrijd zelf geen verwachtingen zou hebben. Integendeel. Omdat het "maar" een halve Ironman is, kan ik me niet echt tevreden stellen met "het willen uitdoen van de wedstrijd". Ook al zal het, in vergelijking met een kwarttriathlon, heel wat meer doseren worden. Meerdere keren heb ik de wedstrijd in m'n gedachten al de revue laten passeren en me afgevraagd wat kan en wat niet kan. En met het mooist haalbare als doel, zal ik zondagmorgen aan de start verschijnen: finishen binnen de 5 uur. Een heel ambitieus doel, als je het mij vraagt. Alles, maar dan ook alles, zal moeten meezitten om dit te kunnen halen. Het belangrijkste is dat het zondag droog blijft om tijdens het fietsen voluit te kunnen gaan. Als dat het geval is, zal ik waarschijnlijk na het zwemmen al weten hoe laat het is. Letterlijk en figuurlijk. Om die 5 uur grens te halen, heb ik immers gerekend met 40' zwemmen, 2u40' fietsen en 1u40' lopen. Eigenlijk zelfs sneller, want ik moet natuurlijk twee keer wisselen ook. Als ik in één van de drie teveel tijd verlies, lijkt het me niet haalbaar om ergens anders voldoende tijd terug te pakken. Zwemmen aan 2:05 per 100m, fietsen aan 34 km/h en lopen aan 4:45 per km. Het is moeilijk in te schatten hoe haalbaar dat is. Als het zwemmen vlot zoals in Geel, zit dat wel goed. Hopelijk krijgen we, wat het zwemmen betreft, geen herhaling van Hamme. Maar het minst zeker ben ik van het fietsen. Omdat ik niet weet wat het verschil in snelheid wordt als de afstand verdubbelt. En nog veel minder zicht heb ik op het verval dat 90 km fietsen gaat geven in die halve marathon. Gelukkig denk ik dan maar. Want als ik het op voorhand allemaal zo goed al zou weten, zou de helft van de fun er al af zijn. En that's what it's all about ... 5 uur fun.
Dat er zoiets als gedachten lezen bestaat, wist ik al. Maar iemands lichaam lezen? Het zal alleen weggelegd zijn voor goede trainers, voor straffe coaches. Bij m'n schema's van deze en volgende week schreef Rudi immers: "... en je lichaam zal je soms het gevoel geven noodzaak aan training te hebben. Probeer dit te negeren, dit is supercompensatie." Die "probeer" had hij er natuurlijk wel van tussen kunnen laten ;-) Maar voor het overige is het wel redelijk de nagel op de kop. Dat 2 augustus maar snel voorbij is ;-) Een beetje minder trainen en ik heb - zowel fysiek en mentaal - veel te veel goesting om er een ongelofelijke lap op te geven. Wat zou ik nu graag hebben dat die trainingen iets langer zouden duren, iets sneller zouden gaan, ... maar nu dus niet. Dat gaat wat geven volgende week met nog minder te trainen ;-) Gelukkig heb ik voor dit weekend nog een fietstraining van 100 km en een looptraining van 15 km te goed. En wat doet een mens dan zoal als er minder trainingen aankomen en als die trainingen minder lang duren? Nog niet teveel piekeren over de Antwerp Ironman 70.3. Dat heb ik al genoeg gedaan en daar heb ik trouwens nog genoeg tijd voor. Vooruit kijken dan maar naar wat komen gaat. En ja hoor, de knoop is doorgehakt. Antwerpen wordt in meer dan één betekenis een halve Ironman voor mij. Want ik zal op 2 augustus ook exact halfweg zijn op "My road to Iron". Amper één week na het openen van de inschrijvingen voor de editie van 2010, hebben al meer dan 1.500 triatleten zich ingeschreven. Dus ik kon maar beter snel zijn.
Anmeldung IRONMAN SWITZERLAND Triathlon, powered by ewz - 01.08.2010 Kategorie: Ironman - TM 40 Person: Hank Mees, 14.10.1970, M Wettkampf: IRONMAN SWITZERLAND Triathlon, powered by ewz - 01.08.2010 Veranstalter: BK Sportpromotion AG, CH-Schlieren (MWST-Nr. 386 376)
Hoe fris kan een mens zich voelen na drie zware, intensieve trainingsweken? Nogal een geluk dat ik, toen ik vorig weekend ziek ben geworden, geen medicijnen heb moeten nemen, want ik zou nu beginnen denken dat er iets "goed" ingezeten zou hebben ;-) Met pijn in het hart moet ik vaststellen dat het zware trainingswerk erop zit. Er wachten mij alleen nog een relatieve rustweek en dan een echte rustweek. Tedjuu toch. Ik zal heel hard m'n best doen om er toch wat van te proberen genieten ;-) Op zo'n momenten ben ik blij dat ik met schema's van Rudi en Mieke train. Dat ik verstandig train. Ik zou anders volledig op m'n gevoel afgaan en me waarschijnlijk bezondigen aan overdaad. Gisteren zou dat vast en zeker het geval geweest zijn. Omdat het vorige week de intensieve fietsweek was, voorzag m'n schema deze week gewoon twee extensieve fietstrainingen. Op zeven kilometer na, heb ik me daar gisteren behoorlijk aan gehouden. Maar een beetje gezondigd dus. Toen we, na meer dan anderhalf uur sterke tegenwind, aan het zgn. "vrije gedeelte" kwamen, bleek de wind, voor het eerst in de rit wel goed te zitten. Tijdens het eerste gedeelte schuin in de rug, in het tweede gedeelte volledig in de rug. Ik had me voorgenomen om rustig mee te freewheelen in de wielen. Maar toen ik na een paar minuten al op kop kwam, kon ik me toch niet houden. Even testrn hoe snel het kon, met de wind in de rug. En het kon snel. Sneller dan ik gedacht had. Het eerste gedeelte tot 47-48 km/h. Het tweede gedeelte zelfs boven de 50 km/h. En dat is echt wel kicken. De laatste kilometer ging het net niet aan 55 km/h. Goeie benen? Ik zal het maar op de wind steken. Bezondigen aan overdaad. Dat zou ook vandaag ook vast en zeker het geval geweest zijn zonder schema. Er stond een dubbele looptraining op het programma. Ik ben eens in m'n logboek gaan neuzen en dat is potverdorie al van februari vorig jaar geleden, dat ik nog eens twee looptrainingen op één dag gedaan heb. Ik was vooral benieuwd hoe vlot de tweede training zou gaan. De eerste training, van iets meer dan 18 km, ging even vlot en gemakkelijk dan de vorige trainingen. De training van vanavond moest aan wedstrijdtempo. We hadden afgesproken dat dat 4:30 per km zou zijn. En wat kan je meer verlangen dan dat je zoveel mogelijk op het gevoel probeert te lopen en kilometer na kilometer moet vaststellen dat je te snel loopt. Op het gevoel lopen, dat is min of meer lopen op basis van je hartslag. En vermits die vooraan in de 130 bleef hangen, voelde dit als het juiste tempo aan. Wat het dus eigenlijk niet was. Alle kilometers gingen aan ongeveer 4:25/km km. En de laatste twee kilometers rond de 4:20/km, waarbij de hartslag dan wel boven de 140 kwam. Ook al waren dat km 27 en 28 die dag. Als de benen nog zo goed aanvoelen, moet ik mezelf enorm intomen om niet nog sneller te gaan. Twee dagen na mekaar een beetje gezondigd. Maar net niet teveel, hoop ik, opdat de coach nog tevreden zou blijven. Een goed gevoel hebben, de "goeie moral" vinden. Dat is op z'n minst even belangrijk dan alle trainingsschema's mooi afwerken. Ook al moet je daar dan een klein beetje voor zondigen.
Het was weer niets vandaag in de Tour de France. Ik had nochtans gedacht dat deze rit door de Vogezen iets zou brengen. Dat op zijn minst één van de grote kanonnen iets zou proberen. Maar niets van dat alles. Het zal dan toch alleen maar stilte voor de storm zijn. Ik kan me moeilijk voorstellen dat er zondag, met aankomst bovenop een berg van eerste categorie, niets gaat gebeuren. Ik ben reuzebenieuwd hoe Armstrong het ervan af gaat brengen. Sinds het begin van de Tour doet iedereen zo euforisch over hem. En dat begrijp ik eigenlijk niet. Ik hoop dat ze allemaal gelijk hebben. En wat hij al laten zien heeft de voorbije weken is inderdaad ook wel straffe kost en maakt zijn comeback nu al geslaagd. Maar het is nog wel iets anders dan meespelen voor een nieuwe eindoverwinning. Ook al is de Tour al twee weken bezig. Ze hebben hem nog niet echt kunnen testen in het hooggebergte. Dus weet eigenlijk nog niemand hoe goed hij eigenlijk is en goed Contador zal zijn. Soit. Wat mezelf betreft. Die paar trainingsloze dagen hebben me precies nog geen eens zo'n slecht gedaan. Ik heb ondertussen al terug twee zwemtrainingen, een fietstraining en twee looptrainingen achter de rug. Bij m'n looptrainingen had ik bewust m'n hartslagmeter nog eens aangedaan om te kunnen zien waar ik sta. Ook al waren het maar twee korte, extensieve trainingen. Het gevoel was heel goed. En de hartslag toonde toch ook aan dat m'n conditie, op twee weken van D-day, ok is. Daarnet liep ik m'n laatste twee kilometers onder de 5:00 per km aan een hartslag die net onder de 120 bleef. Zondag ga ik m'n hartslagmeter ook aandoen om te zien wat het geeft tijdens m'n tweede looptraining 's middags of 's avonds. Een training aan wedstrijdtempo. Dat zal dan meteen een beetje een test zijn om te zien of dat tempo inderdaad m'n wedstrijdtempo zal kunnen worden.
Terug van even weg geweest. Gelukkig even maar. Ik ben ondertussen terug kunnen gaan werken. En dat betekent dus ook terug kunnen trainen. De laatste intensieve week is natuurlijk niet begonnen zoals gepland. Maar dat is op zicht niet erg. Rudi heeft voor een aangepast schema gezorgd zodat het uiteindelijk toch nog een serieuze loopweek zal worden richting 50 km, met in het weekend een dubbele looptraining voor in totaal een kleine 30 km en daarin een groot stuk aan wedstrijd tempo. Ik kijk er al naar uit. En wat doet een mens zoals als hij lusteloos zit te wachten tot hij terug normaal kan functioneren en tot hij terug de energie vind om terug te trainen. Denken over wat komen gaat natuurlijk. En dat gaat dan over wat zowat m'n doel zal worden voor binnen twee weken. Maar ook over wat volgend jaar gaat brengen. Dat lijkt misschien heel vroeg om daar nu al mee bezig te zijn. En eigenlijk is het dat ook. Ik vind het zelf een beetje raar om m'n doel voor volgend jaar al te moeten vast leggen nog vóór dat ik dit jaar mezelf serieus heb kunnen testen. Maar ik heb geen keuze. De keuze die ik heb is ondertussen trouwens al kleiner geworden, zonder dat ik dat wou. Eén van de mogelijkheden voor volgend jaar was immers de Ironman in Frankfurt. Maar die kan ik dus al vergeten, want hij is ondertussen al uitverkocht. Hetzelfde voor die in Klagenfurt (Oostenrijk). Inschrijven in de Ironman in Nice gaat (voorlopig) nog wel. Ook al zou die ik heel graag doen. Daar zijn andere reden voor om die toch niet te verkiezen. Anyway, misschien dan toch maar "first things first" en m'n blik volledig richting Antwerp Ironman 70.3, of althans voor 90 %. Ik ga alles nog eens rustig op een rijtje zetten en dan voor mezelf bepalen voor welke eindtijd(en) ik wil - of beter gezegd: denk te kunnen - gaan.
De voorlaatste intensieve trainingsweek zit erop. Na de intensieve week met het accent op zwemmen, lag de voorbije week het accent op fietsen. In aantal uren training betekent dat de zwaarste week. Ik had dan ook een dagje extra verlof genomen omdat het anders praktisch niet te regelen viel om m'n volledige trainingschema af te werken. In tegenstelling tot de week daarvoor, met volop zon en temperaturen tot 30 graden, was het deze keer armoede troef. Afgezien van de fietstraining van maandag, heb ik het geen enkele training droog kunnen houden. Het is dan ook een heel zware trainingsweek geworden. De klap op de vuurpijl was de fietstraining van vrijdag. Maandag was ik al naar de zee gefietst, goed voor net geen 100 km. Wel constant tegenwind, maar de wind blies niet zodanig hard dat het uiteindelijk wel meeviel. Vrijdag was het anders. Ik was niet via de kortste weg naar zee gereden, maar volledig om via Nederland (Terneuzen - Breskens - Cadzand). Om half acht 's morgens - na amper een half uur fietsen - was ik al volledig doorweekt. Een uurtje later is het dan gelukkig wel voorgoed opgehouden met regenen, zodat ik de rest van de training droog heb kunnen afwerken. Het is wel een heel zware training geworden. Méér dan vijf uur beuken tegen de wind in. Wind die verschrikkelijk hard blies. Dat had er natuurlijk alles mee te maken dat ik het grootste deel in de polders en langs de Westerschelde fietste. Wat het dan ook tot een bijzondere training maakte, omdat je gewoon bent om na een tijdje tegenwind wat te kunnen recuperen met wind in de rug. Deze keer dus niet. Er waren stukken bij waar ik flirtte met de 20 km/h grens. Dat zegt genoeg ... Ik weet niet of het iets te maken heeft met het voorbije zware trainingswerk. Misschien zat het al in m'n lijf en is het er nu wat sneller uitgekomen. Zaterdagmorgen was ik nog gaan zwemmen en op de middag had ik nog een looptraining gedaan. 's namidddag begon ik me slechter en slechter te voelen. Spierpijn en moe. Zondagmorgen heb ik de fietstraining wijselijk gelaten voor wat ze was. 's middags had ik 38 ° koorts. Ondertussen begint het stilaan beter te gaan en is de koorts verdwenen. Een kleine, ongewilde onderbreking, van m'n laatste intensieve trainingswerk. Beter nu dan binnen drie weken, denk ik dan maar.
De voorbije week was een fantastische trainingsweek. Het was de eerste van een reeks van drie zware, intensieve weken, als voorbereiding op 2 augustus. Deze week lag het accent op zwemmen, volgende week op fietsen en de week daarna op lopen. En of ik gezwommen heb deze week: 9 km in totaal. Als je weet dat ik voor zo'n totaal normaal 2 of 3 weken nodig heb, is het niet verwonderlijk dat dit de eerste keer is dat ik de vermoeidheid in m'n lijf voel door m'n zwemtrainingen. Natuurlijk ook door de combinatie met het gewone aantal fiets- en loopkilometers. Het zal niet gemakkelijk zijn de komende twee weken om alle trainingen te kunnen doen zoals gepland. Maar dat maakt het extra uitdagend en ik weet dat het achteraf voor een enorm tevreden gevoel zal zorgen dat het weeral gelukt is. Tegelijkertijd zal ik, vanuit m'n luie zetel, zoveel mogelijk de Tour de France proberen volgen en zien hoe er nog zoveel anderen zijn, die nog veel meer afzien dan mij. Dan stellen mijn zware, intensieve weken ineens heel wat minder voor. En het is niet alleen genieten van de koers zelf, maar ook van het ganse circus er rond: speculaties wie de beste is, terugblikken op de voorbije rit, voorspelling voor de rit die komen gaat, ... Zolang ze maar niet teveel terugblikken op 1969, want dat hangt al serieus mijn voeten uit. Neen, ik ben geen Boonen fan. Maar je moet mij het verschil eens uitleggen tussen iemand die nog nooit gepakt werd voor doping - ook al deed hij tot drie keer iets wat absoluut niet goed te praten is - en waar velen zo'n schande over spreken. En iemand die, 40 jaar geleden, in hetzelfde jaar dan dat hij gepakt werd voor doping in de Giro, wel mocht starten in de Tour, die Tour won en nu als de grootste aller tijden wordt bejubeld. Gelden er dan nu totaal andere waarden en normen dan vroeger? Als we dan toch willen terugblikken, dan vond ik alvast de prestatie van Armstrong stukken indrukwekkender .... op 21 juli 1969. Dat was pas buitenaards.
