En zo zijn we stilletjes 10 dagen en misschien 200 Candy Crush levels verder ;-) Ik merk nu echt dat het van dag tot dag is dat ik extra dingen kan.
Oorspronkelijk was het plan om per week jullie op de hoogte te houden, maar vermits ik elke dag een beetje meer kan wil ik dit toch ook graag met jullie delen ;-)
Gisteren (vrijdag) is de kinesist voor de tweede keer langs geweest. Opnieuw veel oefeningen met plooien... Op het einde van de sessie kon ik zelfs met beide benen langs het bed afhangen, wat dus wil zeggen dat ik de 90graden heb bereikt! Whoehoeee!! Vandaag uiteraard zo stijf als iets, maar dat lijkt me ook wel normaal, dus een dagje rust vandaag... Ofja geen gekke dingen allezinds.
Natuurlijk mijn huiswerkoefeningen wel gedaan, die moeten dagdagelijks om mijn spieren een beetje soepel te houden. De bedoeling is eigenlijk om alle spieren in mijn been aan te spannen omdat mijn hersenen die hebben uitgeschakeld door de operatie. Heel grappig, want dat lukt gewoon niet ... Dan leg je beide benen langs elkaar, links gaat vlotjes omhoog en aangespannen, rechts doet niks ... Maar dan wordt je tijdens je dutje wel wakker door een spiertrekking waardoor je geoppereerde been de lucht in gaat, dus het werkt nog ;-) thank God!
Ik merk dat het vlotjes vooruit gaat en ben er super tevreden mee! Als het zo elke dag een beetje beter gaat, mag ik zeker niet klagen ...
De eerste nacht thuis heb ik op de zetel geslapen. Dat was de eerste plaats waar ik in terecht kwam en vermits de pijn ben ik hier ook gewoon gebleven. De ochtend nadien had ik zo enorme pijn aan mijn billen van de harde zetel. De verpleging kwam om mijn spuitje tegen bloedklonters te zetten, een hele lieve man de me volledig begreep omdat hij een aantal jaar geleden hetzelfde had ondergaan. Hij heeft me heel goed verzorgd en me tips gegeven om de pijn te onderdrukken; ik moest systematisch mijn medicatie nemen, om de drie uur dus. Hij raadde me aan om een ziekenhuisbed aan te schaffen met een speciale matras zodat mijn billen terug een beetje zachter zouden worden ;-) Zo gezegd, zo gedaan. Momenteel dus in de living een ziekenhuisbed met speciale zachte matras.
Ik ben jammer genoeg de hele week niet uit de bed geweest omdat mijn knie dus zo stijf was... De pijn was prima onder controle maar ik kon mijn knie niet plooien. Laat staan dat ik zou wandelen op krukken of andere dingen zou doen.
Vandaag is de kinesist voor de eerste keer geweest. Ik had enorme schrik hiervoor maar dit is zo goed meegevallen!! Eerst hebben we een gesprek gehad en had hij me uitgelegd wat er eigenlijk was gebeurd tijdens de operatie vermits ik nog versuftt was toen de dokter er was in het ziekenhuis.
Blijkbaar hebben ze een spier uit mijn bovenbeen genomen. Deze hebben ze dan vastgezet aan de binnenkant van mijn knieschijf zodat deze op zijn plaats zou blijven. In mijn scheenbeen hebben ze dan een stukje bot afgebroken om dit dan 1,5cm te verplaatsen zodat mijn knie recht zou komen te staan. Een volledige reconstructie dus. In totaal zitten er nu drie schroeven in. En met deze informatie moest de kinesist dus nog beginnen ... Nog meer schrik dus :D
Hij plooide mijn knie en dat ging zo vlotjes dat het eigenlijk echt deugd deed! Nadien heb ik zelfs moeten wenen van geluk omdat ik echt blij was hoe het was gegaan! Ik had een week in bed gelegen en had schrik dat ik hiermee meer slecht mee had gedaan doordat mijn been misschien verstijft was, niet dus ... ;-)
Whoehoe het gaat de goede richting uit! Ongelooflijk blij!
Ondertussen is dit al een week geleden, maar toch wil ik jullie het verloop van de operatie nog graag weergeven.
26 september was eindelijk aangebroken. Met ongelooflijk veel zenuwen vertrok ik naar het ZOL in Genk samen met mijn mama en mijn vriend. Ik werd verwacht om half 11 en zou in de vroege namiddag geopereerd worden. Eens in het ziekenhuis werd ik doorverwezen naar mijn kamer en werden de eerste onderzoeken uitgevoerd. Er werd bloed afgenomen, mijn bloeddruk werd genomen, etc.
Rond 13u kwamen de verpleegsters me halen om naar de operatiezaal te brengen. Ik had ongelooflijk veel zenuwen en kon nog net mijn tranen bedwingen. Voordat ik naar de operatiezaal mocht, ben ik nog eerst twee andere zalen gepasseerd. In de eerste zaal werd me een infuus geprikt en een tiental keer gevraagd wie ik was, welk been geopereerd werd, ... In de tweede zaal kwam de anesthesist met me babbelen. Ik mocht kiezen welke narcose; een volledige narcose of enkel een ruggeprik. Ik had me oorspronkelijk voorgenomen om een ruggeprik te nemen omdat ik schrik had voor de volledige narcose, ik ben namelijk nog nooit in slaap gedaan. In diezelfde zaal lag er een mevrouw langs me die wel voor een ruggeprik koos. Door haar reactie (lees: roepen en schreeuwen) heb ik op dat moment besloten om toch voor de volledige narcose te gaan ;-)
Ik mocht ook kiezen voor een liesblok. Dit is een extra verdoving die in de lies wordt ingespoten zodat de pijn na de operatie voor een paar dagen beter meevalt. Ik had uiteraard schrik voor de pijn, dus heb hiervoor gekozen. De anesthesist kwam me deze zetten, samen met een verpleegster. Ze zochten eerst met een echo apparaat naar de juiste zenuwen om nadien hier een naald in te steken om de verdoving in toe te dienen. Ook hiervoor had ik schrik maar ik kreeg via mijn infuus een cocktail van het huis toegediend. Hierdoor was ik eventjes weg van de wereld. Toen ik weer bijkwam liepen er duizenden mieren over mijn been en kon ik het niet meer opheffen ;-) Een hele gekke ervaring, maar achteraf gezien was ik heel blij dat ik dit heb laten doen.
En toen naar de operatiezaal... Mijn zenuwen waren onderdrukt. Dit kwam doordat ik ook wat kalmeringsmedicatie had gekregen. Ik mocht me zelf op de operatietafel heiden, maar dit lukte niet vermits mijn been achter me aan sleepte ;-) Er waren enorm veel mensen die tegen me aan het praten waren en die me van alles vroegen. Voor ik het wist kreeg ik opnieuw iets ingespoten en sliep ik.
Ik werd wakker op de zogenaamde recocery. Alles was meteen in orde, ik was vrij snel bij en de dokter kwam al meteen naar me toe. Hij vertelde hier snel wat hij had gedaan, maar dit herinner ik me niet meer omdat ik pas wakker was uit de narcose. Eens op de kamer heb ik een aantal keer moeten overgeven. Dit kwam door de narcose en ook omdat mijn lichaam dit nog nooit had meegemaakt.
Al bij al heb ik ook goed geslapen de eerste nacht. Uiteraard met de nodige pijn medicatie. De dag nadien kwam de kinesist van het ziekenhuis. Hij had een apparaat bij waarop hij mijn knie legde zodat die zelf kon plooien en strekken. Dat ging vrij vlotjes tot 80graden. Op krukken lopen verliep enorm moeizaam waardoor de dokter heeft besloten om me nog een nacht daar te houden. Opnieuw een nacht met de nodige pijnmedicatie. De volgende dag kwam opnieuw de kinesist. Dit keer kon ik maar plooien tot 20graden. Een serieuze domper op de feestvreugde ;-( Het deed ook enorm pijn. Blijkbaar zwelt de knie enorm snel na de operatie en was dit echt wel normaal.
Uiteindelijk naar huis en met veel gesuggel de auto in en nadien de trap op thuis ;-)
