Ondertussen is dit al een week geleden, maar toch wil ik jullie het verloop van de operatie nog graag weergeven.
26 september was eindelijk aangebroken. Met ongelooflijk veel zenuwen vertrok ik naar het ZOL in Genk samen met mijn mama en mijn vriend. Ik werd verwacht om half 11 en zou in de vroege namiddag geopereerd worden. Eens in het ziekenhuis werd ik doorverwezen naar mijn kamer en werden de eerste onderzoeken uitgevoerd. Er werd bloed afgenomen, mijn bloeddruk werd genomen, etc.
Rond 13u kwamen de verpleegsters me halen om naar de operatiezaal te brengen. Ik had ongelooflijk veel zenuwen en kon nog net mijn tranen bedwingen. Voordat ik naar de operatiezaal mocht, ben ik nog eerst twee andere zalen gepasseerd. In de eerste zaal werd me een infuus geprikt en een tiental keer gevraagd wie ik was, welk been geopereerd werd, ... In de tweede zaal kwam de anesthesist met me babbelen. Ik mocht kiezen welke narcose; een volledige narcose of enkel een ruggeprik. Ik had me oorspronkelijk voorgenomen om een ruggeprik te nemen omdat ik schrik had voor de volledige narcose, ik ben namelijk nog nooit in slaap gedaan. In diezelfde zaal lag er een mevrouw langs me die wel voor een ruggeprik koos. Door haar reactie (lees: roepen en schreeuwen) heb ik op dat moment besloten om toch voor de volledige narcose te gaan ;-)
Ik mocht ook kiezen voor een liesblok. Dit is een extra verdoving die in de lies wordt ingespoten zodat de pijn na de operatie voor een paar dagen beter meevalt. Ik had uiteraard schrik voor de pijn, dus heb hiervoor gekozen. De anesthesist kwam me deze zetten, samen met een verpleegster. Ze zochten eerst met een echo apparaat naar de juiste zenuwen om nadien hier een naald in te steken om de verdoving in toe te dienen. Ook hiervoor had ik schrik maar ik kreeg via mijn infuus een cocktail van het huis toegediend. Hierdoor was ik eventjes weg van de wereld. Toen ik weer bijkwam liepen er duizenden mieren over mijn been en kon ik het niet meer opheffen ;-) Een hele gekke ervaring, maar achteraf gezien was ik heel blij dat ik dit heb laten doen.
En toen naar de operatiezaal... Mijn zenuwen waren onderdrukt. Dit kwam doordat ik ook wat kalmeringsmedicatie had gekregen. Ik mocht me zelf op de operatietafel heiden, maar dit lukte niet vermits mijn been achter me aan sleepte ;-) Er waren enorm veel mensen die tegen me aan het praten waren en die me van alles vroegen. Voor ik het wist kreeg ik opnieuw iets ingespoten en sliep ik.
Ik werd wakker op de zogenaamde recocery. Alles was meteen in orde, ik was vrij snel bij en de dokter kwam al meteen naar me toe. Hij vertelde hier snel wat hij had gedaan, maar dit herinner ik me niet meer omdat ik pas wakker was uit de narcose. Eens op de kamer heb ik een aantal keer moeten overgeven. Dit kwam door de narcose en ook omdat mijn lichaam dit nog nooit had meegemaakt.
Al bij al heb ik ook goed geslapen de eerste nacht. Uiteraard met de nodige pijn medicatie. De dag nadien kwam de kinesist van het ziekenhuis. Hij had een apparaat bij waarop hij mijn knie legde zodat die zelf kon plooien en strekken. Dat ging vrij vlotjes tot 80graden. Op krukken lopen verliep enorm moeizaam waardoor de dokter heeft besloten om me nog een nacht daar te houden. Opnieuw een nacht met de nodige pijnmedicatie. De volgende dag kwam opnieuw de kinesist. Dit keer kon ik maar plooien tot 20graden. Een serieuze domper op de feestvreugde ;-( Het deed ook enorm pijn. Blijkbaar zwelt de knie enorm snel na de operatie en was dit echt wel normaal.
Uiteindelijk naar huis en met veel gesuggel de auto in en nadien de trap op thuis ;-)
Hoe het allemaal begon + de planning van de operatie
Alles is eigenlijk begonnen een zestal jaar geleden. Na het schoolzwemmen sprong mijn knieschijf uit de kom. Een korte helse pijn, gelukkig sprong mijn knieschijf er weer vanzelf in. Een aantal dokters afgelopen die voorstelde om een nieuwe knie te zetten, ik was toen 15jaar (!) Dit was zeker geen optie, dus ben ik in totaal tientallen kinesisten afgelopen die me telkens op een andere manier behandelde. Geen enkele manier was goed, want mijn knieschijf is er in totaal zon vier keer uitgesprongen. Mijn knie bleef ook erg onstabiel. Hiermee bedoel ik dat ik moest opletten met mijn bewegingen of dat ik voorzichtig moest zijn als ik me in bed eens wilde draaien. Alles voelde heel losjes aan en totaal niet comfortabel.
Ik kende een hele goede dokter in het ZOL in Genk, maar hij stond in mijn kenniskring bekend als een dokter die graag opereerde. Vandaar dat ik nooit een afspraak met hem durfde maken... Tot dus vorig jaar. Vorig jaar heb ik een afspraak gemaakt bij dokter Jan Truijen, gespecialiseerd in oa knieproblemen. Ik hield het niet meer uit en had naar mijn mening echt alles geprobeerd.
Afgelopen juni kon ik terecht bij hem. Een hele vriendelijke dokter die naar mijn volledige verhaal geluisterd had. Hij nam eerdere fotos en scans erbij en zag hierop dat mijn problemen eigenlijk aangeboren waren. De tientallen kinesisten hadden dus weinig tot niets uitgehaald en een operatie was helaas de enige oplossing.
Operatie ingepland op 26 september ... Dokter Truijen wou me eigenlijk al meteen de week nadien opereren maar dat heb ik tegengehouden omdat ik pas met een nieuwe job was begonnen en ook omdat het buiten snikheet was en ik het niet zag zitten om in die hitte op krukken te lopen. Aftellen naar 26 september dus ;-)
