We zijn terug in Chennai, we zijn wel blij terug thuis te zijn en terug in een vast ritme te komen. Alhoewel we een toffe vakantie hadden in Belgie, alhoewel hier de electriciteit weer maar voor de helft werkt, een stabilisator van een airco gesprongen is (toch geen brand heeft aangestoken) en de telefoon was afgesloten. Toch waren we blij om weer thuis te zijn.

Op het werk was het niet moeilijk. Het aandeel van werk is nog niet verminderd zodat ik er direct in zat, de schwung was nog niet weg.

Op school was het wennen voor de leerlingen met vele nieuwen en herschikte klasjes. Pieter belandt in een klasje van 15 waarvan 9 leerlingen Koreaantjes zijn, terwijl de andere eerste-leerjaartjes bij een gemiddeld van 4-5 Koreaantjes blijven. Katrien kon dus al van dag 1 naar de Principal lopen om te protesteren. Katrien was niet de enige ouder met die klacht, en ze beloven van de zaak te herbekijken.

Bij Pieter gebleven, hij is dan dinsdag naar de dokter geweest om de draadjes uit te halen (Pieter was 2 dagen voor vertrek naar  Chennai aan de lip genaaid: tijdens gocart rijden aan zee met zijn smoel tegen stuur vd quad gebotst). Pieter was heel dapper geweest bij de dokter en de lip geneest verder. Was het niet dat hij gisteren weer op zijn lip is gevallen op school en met een dikke lip rondloopt. Op school hadden ze niets gezien (zeiden ze), alhoewel dat er weer een kap in de binnenkant vd lip was. Katrien mocht deze ochtend dus weer, naar de Teacher deze keer, gaan protesteren.

Anouk is begonnen aan zwemtrainingen om tegen eind September in Colombo te gaan strijden om een medaille bij een interscolaire meeting. Dat betekent dat ze nu 4 dagen in de week traint, maandag-woensdag is dat om 5 uur opstaan want de trainingen vatten aan om 6u ’s ochtends, donderdag gaat ze dan in de namiddag trainen. Hopelijks houdt ze het vol. Eline daarentegen (nochtans een goede zwemster) zag dat minder zitten en heeft er na de eerste dag de brui aan gegeven. Ze zal beginnen volley-ball spelen. Eline is ook al even gemakkelijk in de ban van haar vriendinnen geraakt.

De eerste vrijdagavond en zaterdagavond waren we alweer uit. We zijn vrijdag Mongools gaan barbecuen in een restaurant in de Raintree Hotel met mijn collega Jimmy en zijn vrouw Isabel. ’t Was lekker, maar duur.

Zaterdagavond hadden we onze maandelijkse Rock-night. Mannen zonderen zich af en spelen hun uitgekozen nummers af (en luid), vrouwen gaan dan een etentje doen of zoals vorige zaterdag een film bekijken (ik had projector geïnstalleerd).

Een van onze Deense vrienden zijn vrouw was niet meegekomen, blijkbaar sukkelde zij met depressie. We hebben deze ochtend echter vernomen dat ze gisteravond overleden is. Waarschijnlijk een overdosis van antidepressiva met alcohol dat haar is fataal geweest. Brian, haar man, was thuis, hij had haar in bed gelegd, een poosje later trof hij haar aan, blauw gekleurd. Er kon geen hulp meer baten.

Het doet je toch weer nadenken, wat als er ons iets gebeurd? Je hebt geen familie om raad te vragen, je neemt je familie naar een ongekend land, je kent er de medici niet. Brian neemt zijn vrouw terug mee naar Denemarken, hoe zal hij ermee omgaan haar ouders te ontmoeten? Schuldgevoel moet toch groot zijn. Het hardste moet nog komen…. Christine was nog geen 30. Gelukkig hadden ze nog geen kinderen.

12-08-2008 om 00:00 geschreven door Koen Mestdagh