Ollie was de goedaardige, flink uit de kluiten gewassen dikkerd, die wij oneerbiedig, ( ja, dat konden wij toen ook al, als volleerde kattekwaad krëeerders,  ) 't zwien noemden, waarschijnlijk omdat zijn kop daar wel formidabel deed aan denken, buiten de oortjes, die dan eerder minuscul waren voor een zwijn van die omvang.
Maar 't was een lamme goedzak, weet bijna zeker dat die nooit een bonnenboekje bijhad,  eerder iemand met een poëzie op zak denk ik..
Nu ik er aan denk, 'k zie hem al staan in een of andere zaal; 'Ollie leest voor uit eigen werk', om je ziek te gieren.
Maar Ollie zou het toch beter gedaan hebben, (god hebbe zijn ziel) dan Brusselmans.
Die Herman,  heeft ook al de kop niet mee, alhoewel hij dan meer op een overjarige biet met psoriasis doet denken.
Maar de man heeft bovendien ook nog een verschrikkelijke hekel aan lachen.
Laats ben ik nog wezen kijken naar diene Brusselmans, je mag het ook "de biet noemen", zelfs zijn sluiks lang haar doe me denken aan het verwelkte groen van een béite,  ik weet dan ook ogenblikkelijk over wie je praat, gewoon omdat ik hem al zo heb horen noemen, en ik kan zeggen, het staat hem.
 En dan ook nog iets,  ofwel doet het hem behoorlijk zeer, of kon hij niet naar het toilet door obstipatie, of is ie gewoon zo, maar lachen, zelfs een iets ligjes, zoiets als die van Mona Lisa, dat zag ik niet op zijn gezicht komen, een Da Vinci zal hij wel nooit worden.
Dat zal dan komen door zijn vele gore sexs uitlatingen zekers, dat ie, om zo te zeggen walgt van zijne eigen, dan, dan zou ook ik niet meer kunnen lachen, en ik doe het verdomd graag kan ik je vertellen.

Maar ik wijk af, terug naar de lange, den Stan, zijn echte naam heb ik nooit geweten, maar samen waren het twee filmfiguren.
Maar lléén op pad, was ie de schrik van het dorp, die had wel zijn boekje mee, denk dat ie er zelfs stiekem meerdere op zak had .
Ooit zelf op de bon gevlogen, omdat mijn achterlicht van mijne velo stuk was..ik hoor hem nog , met een eerder krassende stem zeggen, "uwe lugt brant nie," terwijl hij traag, bijna tergend, het boekje uit zijn zak liet glijden, alsof hij een geboren toneelspeler was, hij kom er dramatiek in leggen om zo te zeggen.
Ikke, met een jesussmoeltje, "oe, en dojuste gaften em nog lugt... " toen , in die tijd reden er erg weinig auto's, maar hij kon het al overtuigend nadoen,   Tut tut tut, zie ie.
 Ik moest meteen aan een dorpsgenoot, Warten Moeiaart zijn auto denken, trouwens de eerste auto op het dorp, eigenlijk meer aan de blinkende hoorn met rubberen balg, dus zijn klacson, die erop stond.

Dat was zo'n auto die je nu nog in de films, daar zijn ze weer,  van den dikke en den dunne ziet, of die gangster autos, twee rechthoeken aan elkaar gelast, enkele ruiten en wielen , glimmend zwart , en daarop diene toeter.
Dus diene, met een kop zoals, tja..ja, beetje zoals brusselmans,  haalde al even geconcentreerd zijn crëon boven, want een stylo heb ik hem nooit weten gebruiken.
Hij was, toen al, ofwel ver zijn tijd vooruit, een gedreven milieubewuste gast, radicaal tegen plastiek en al die rommel en zo, of hij had nog nooit van het bestaan van stilo gehoord.
Ik hou het op het eerste , de bikkelharde doordrijver, "me gon é ki schrieven" zei ie bijna zingend.
Hij moest dat zeker niet zeggen, net als die langzame, bijna  minne bewegingen in het te voorschijn toveren van zijn mobiel bureau materiaal, schreef hij traag zijn ding ik het boekje.

Waarschijnlijk zelfs met krullen, calligrafie zal ook wel zijn ding geweest zijn dacht ik, terwijl ik vanaf beneden naar zijn kop keek, die hoog verheven boven mij uittorende, je zou hem ook de viertorre kunnen noemen dacht ik, alhoewel de "Lange Nele" stukken mooier is.
Ik huiverde bij de gedachte aan de bolwassing die ik thuis zou krijgen, maar ook door het bijna schuurende geluid die het potlood op het papier maakte, want het was stil, zo stil dat ik zijn ademhaling  hoorde, en zijn geschrijf.
Zelfs het ritselende riet in de zachte wind leek weggestorven tegenover het potloodgeluid die , zo leek het toch honderdmaal sterker was, alsof ik wilde opmaken wat ie schreef, want met zo'n kop, wie weet, schreef ie ook geen leugens.
"Zo vintje, je go gie wel nie mi zonder lucht rien de noste ki, wie nie oren wil , moe mo voeln,"  knarrste het kraaigeluid van daarboven, hij sloeg theatraal zijn boekje dicht, stapte op zijn fiets, keek nog eens boos in mijn richting, als hij dat al kon, want volgens mij keek ie altijd boos en zei.
é je kut zien da je te voete nor ruste geot , of kmaken der nog eine.

Je kan ervan op aan dat ik te voet naar huis ging, je weet maar nooit met deze geniepiggaard dacht ik, die kon uit het niets, plots voor je neus staan, den stan, waar david Copperfield bij verbleekt.
Maar goed, moet er nog aan toevoegen dat ik er thuis uit schrik, niets van losliet, maar ook dat ik er nooit meer iets van gehoord heb, geen boete thuis gekregen, want dat zou ik wel geweten hebben, we hadden het niet breed, en dan zouden zeker de klokken van rome, midden ik de herfst, geluid hebben.
Achteraf bekeken zal Stan dus toch nog een mooie viertorre geweest zijn.

Nu, na al mijn zever, weer naar het "werk"

29-04-2011 om 00:42 geschreven door roysfoto

24-04-2011 om 14:30 geschreven door Hugo Van Damme

22-04-2011 om 12:26 geschreven door Annabel