Deze blog is bedoeld voor mensen die willen weten hoe het met ons gaat, die graag op de hoogte blijven van het verloop van mijn ziekte melanoom, die ons een hart onder de riem willen steken op moeilijke momenten of die gewoon willen laten weten dat je aan ons denkt.
Zet zeker iets in het gastenboek zodat ik weet wie er mee volgt... Twijfel niet om te reageren op de verhalen op de blog.
Als je even op deze site komt piepen om de laatste roddel te weten of als je gewoon iets wil hebben om over te praten met anderen zit je dus fout. :-)
Er komt niets op je pad dat je niet aankan... Na 7.5 jaar terug ziek...
28-02-2012
Heel toepasselijk voor het moment
Soms moet je iets durven opgeven om door te gaan en om iets op te geven moet je soms sterk zijn....
28-02-2012 om 00:00
geschreven door jessicavdc
Categorie:Gedachten, gevoelens,...
27-02-2012
Crash Boom Bang
Vrijdag 24 februari ben ik 's morgens heel vroeg wakker geworden met serieuze hoofdpijn aan één kant van mijn hoofd.
Ik werd heel slapjes en de hoofdpijn verergerde met de minuut. Ik heb mijn mama gebeld zodat zij op Fenne kon letten. Na een Brufen, een Dafalgan Codeïne en een zakje ijs hield ik het niet meer uit van de pijn en heeft mijn mama de huisdokter gebeld. Door mijn voorgeschiedenis en het melanoom wou hij niets riskeren en heeft hij voor alle zekerheid de ambulance gebeld. Ik kon zelf onmogelijk nog in de auto geraken. Mijn mama en schoonmama waren wel geschrokken want ik zag er echt niet frisjes uit.
Er zijn hele stukken weg maar ik weet wel nog dat ik maar lag te zagen dat ik mijn slaapkleedje nog aan had en dat ik mijn trainingsbroek wou. ;-) Maar dat lukte totaal niet meer om deze aan te krijgen en de verplegers vonden het niet erg om me zo mee te nemen. hehe Ik herinner me nog dat één van de ambulanciers wel ne knappe was.
In het Jessa-ziekenhuis ben ik redelijk snel onder de CT-scan gemogen om te kijken of er geen uitzaaiingen in het mijn hoofd waren. Dat is niet het geval gelukkig! De oncoloog kwam zeggen dat ik naar huis mocht want de CT was zuiver maar toen hij mij zag bedacht hij zich. Je moet niet vragen hoe ik er uit zag! De neuroloog is nog geweest op Spoed en ze denken aan een eerste migraine-aanval door de stress. Super-woman is gecrasht... Met pijn in het hart moet ik toegeven dat alles van de afgelopen vier maanden me toch te veel geworden is. Iedereen zegt wel dat ik het al zo lang heb volgehouden maar toch... Ik moet wel zeggen dat ik het al effe voelde afkomen maar ik het elke keer verbeet.
De psycholoog van de dienst oncologie is ook langsgeweest op mijn vraag. De conclusie was dat ik best een paar dagen op de dienst kon komen rusten, dit heb ik dan ook gedaan tot maandag. Ik ben tot het inzicht gekomen dat ik totaal geen tijd meer had voor mezelf, niet moeilijk met een baby van vier maanden. Dus ik ga terug wat meer Jessica zijn en iets minder mama, al klinkt dat raar en is het een heel moeilijke stap. Gelukkig kan ik rekenen op mijn schoonmama, mijn mama, mijn zus en nog zoveel andere mensen! Ik wil terug een beetje meer Jessica worden en niet die mama met kanker ocharme. Dus bij deze: hoofd omhoog, schouders naarachter en make-up op! ;-)
Voor Jess, Erwin & Fenne... Om het leven door deze zware en moeilijke periode een heeeeel klein beetje makkelijker/aangenamer te maken. Het is hun uiteraard meer dan gegund!!
Dank je wel Nathalie voor het mooie gebaar!
23-02-2012 om 00:00
geschreven door jessicavdc
Categorie:Gedachten, gevoelens,...
17-02-2012
Controle begin 4de cyclus in Jette
Vandaag, vrijdag 17 feb, weer een dagje Jette gedaan.
Zoals bij elke controle laat ik bloed prikken. Deze keer uit mijn fameuze port-a-cath, mijn laatste nieuwe aanwinst. ;-) Dat ging goed. Ze hadden dan ook de naald laten zitten zodat ze er gewoon een buisje moesten opplaatsen en gelukkig kwam het bloed goed want naar het schijnt zouden sommige mensen problemen hebben met de port-a-cath en bloed trekken. Oef, ik niet!
Het uittrekken van de naald was easy-peasy! Deed geen pijn en was zelfs aangenaam zonder dat ding er nog in. Ik heb toch wel al schrik voor het aanprikken volgende week want zoals je op de foto kan zien is die naald wel dik. Het lijkt een beetje op een punaise. Deze moet eerst door mijn huid, dan door een stukje rubber en dan zit hij in de kamer waar het bloed en het infuusje zit. Ze hebben wel een spray die de huid koelt zodat je het minder voelt maar dat heb ik de laatste tijd al meer gehoord ja!
Ik heb ook weer een EKG laten maken voor de studie. De controle bij de prof-oncoloog was in orde. Het EKG liet wel een afwijking zien tegenover de vorige keer maar dat was in orde. Ik heb een hele papierwinkel aan voorschriften meegekregen. Eentje voor een zalf voor mijn handen voor de blauwe plekken van het prikken. Een ander om beter te slapen en ik heb toch maar gevraagd om me een voorschrift te maken voor een pil voor mijn gemoed te verbeteren. De prof vond het heel normaal want mijn draagvlak was toch wel al heel groot en ik had al veel meegemaakt. Eigenlijk gek want als je er eens in zit doe je gewoon mee, je kan toch niet anders.
EN ik heb van de dermatoloog een zalf meegekregen met cortisone voor mijn gezicht. Deze zou helpen! Ik hoop het echt...
Dus vandaag was een goed nieuws-dagje. En er gaan er nog volgen, ik voel het!
17-02-2012 om 00:00
geschreven door jessicavdc
Categorie:Behandeling
16-02-2012
Port-a-cath
Donderdag 16 februari 2012
Vandaag ben ik naar het Jessa-ziekenhuis in Hasselt geweest voor het plaatsen van de fameuze port-a-cath. Eigenlijk had ik op voorhand weinig info gekregen en wist ik niet echt wat me te wachten stond. Een aantal mensen had wel gezegd dat het heel goed meeviel en dat je er niets meer wist door het "roesje".
Jaja, roesje! Noppes, nada, nikkes!
Eerst moest ik een uurtje wachten aan de operatiezaal. Zenuwen? Maja ge zou ze voor minder krijgen. ;-) Toen was het eindelijk aan mij. Tien keer mijn naam vragen om te zien of ze de juiste persoon bij hadden. Ik had zin om eens een andere naam te zeggen maar heb het toch maar niet gedaan. ;-)
Ze gingen effekes een infuus steken in mijn hand voor de verdoving. Twee keer prikken en het ging uiteraard weer niet. Dan steken we het in je voet, doet een beetje pijn. Ja amaai dat voelde ik serieus! Toen kwam het zalige gevoel van duizeligheid en wegzakken. Ik dacht: jaja dat zit hier goed hé. Maar ik was al snel uit mijn illusie om niets te merken of te voelen van het hele gebeuren. De plaatstelijke verdoving was een venijnige prik in mijn schouder.
Ik moet wel zeggen dat sommige stukken gewoon weg zijn want ineens hingen er groene chirugische doeken voor mijn neus.
Ik heb een tweetal keren moeten zeggen dat ik het toch wel voelde dat ze aan het trekken en weet ik veel watte allemaal aan het doen waren. Dan kreeg ik een beetje roesje bij.
Ze hadden gezegd dat ik anderhalf uur ging weg zijn maar ik ben toch van 12 uur tot 15u30 weg geweest. Mijn trouwe metgezel was toch een beetje ongerust. Trouwens merci om mee te komen!
Toen ik terug op de kamer was geraakt ik moeilijk bij mijn positieve. Ik wou wakker worden maar viel elke keer terug in slaap. Met de rolstoel naar de auto was dan toch gelukt. Thuis heb ik nog veel geslapen maar met zo een ding in mijn schouder vond ik niet direct mijn gemak.
16-02-2012 om 00:00
geschreven door jessicavdc
Categorie:Behandeling
11-02-2012
Verloop operatie
dinsdag 7 feb 2012 avond voor de operatie
Mijn lieve kleine man doet het zo ontzettend goed!
Dinsdag zijn we rond half vier naar het ziekenhuis gegaan. Ze hebben bloed geprikt en een infuusje gestoken in zijn beentje.
Hij heeft lekker bij mij geslapen op het logeerbed.
woensdag 8 feb 2012 Dag van de operatie
Woensdag rond zeven uur zijn we naar onder gegaan, naar de operatiezaal. Dat was wel ontzettend eng! Erwin is bij Fenne gebleven tot hij sliep. Ik moet zeggen dat het ontzettend lang duurde eer Erwin terug was!
Prof Van Calenbergh had gezegd dat de operatie zelf maar een uurtje ging duren en dat de anesthesie eigenlijk het langst duurt bij zo een klein kindje. Rond half twaalf kregen we eindelijk het verlossende telefoontje dat de operatie gedaan was en dat we op ons gemak naar de operatiezaal mochten komen. Ik schoot in mijn schoenen toen ik de stem van de prof hoorde! Zeker toen hij zei: je hoort Fenne misschien al op de achtergrond wenen. Ja hallo, op je gemak!
Ik schat dat we ongeveer een half uurtje moesten wachten en het leken wel uren! Elke keer als de dubbele deur van het operatiekwartier opengingen schoot ik op. Ze zijn twee keer komen zeggen dat ze Fenne nog aan het installeren waren op de recovery.
Toen ze dan eindelijk Fenne zijn naam riepen kon het snel genoeg gaan... Erwin en ik mochten naar de ontwaakzaal maar een van ons mocht maar blijven. Dus ben ik een uurtje gebleven en toen is Erwin gekomen. Ik heb zitten wenen toen ik Fenne zag. Zo klein, zo hulpeloos en zoveel draadjes! Hij lag onder een soort grote koepel om extra zuurstof te krijgen. Het was zo zielig! Ik kon alleen maar denken: wat heb ik ons mannetje toch aangedaan!!
Erwin is om 13uur naar de recovery gekomen en ze zeiden dat Fenne rond twee uur naar de kamer mocht. Om half drie was hij er nog niet . Toen ben ik zelf naar onder gegaan maar ben ik de weg kwijt geraakt. Dus ben ik maar terug naar boven gegaan. Rond kwart voor drie ben ik met de verpleegster Fenne gaan halen. Hij lag daar naakt in zijn bedje met zijn dekentje maar hij stampte zijn dekentjes af. Dus hebben we hem goed ingepakt en de verpleegster liep bijna naar boven. Fenne liet Erwin zijn vinger niet los, zo schattig! Ik was buiten adem toen we terug op de afdeling waren. ;-) Het deed zo een pijn om Fenne zo kwetsbaar te zien. En het was ook wennen om Fenne te zien met een rond hoofdje! Hij had een soort tulbandje op en er zaten twee drains in zijn hoofdje. Hij had ook twee infusen, eentje met een pijnstiller en eentje met vocht.
donderdag 9 feb 2012 Dag na de operatie
Fenne zijn oogje begon op te zwellen. We hebben hem toen op de andere kant gelegd zodat hij vocht een beetje verdeeld werd. Tegen de avond was zijn hele gezichtje opgezwollen en kon hij nog maar een heel klein beetje zijn oogjes openen. Ineens hadden we een chineesje! ;-)
Hij was heel suf maar heeft gegeten. Hij begon ook koorts te maken en voor alle zekerheid hebben ze bloed getrokken om zeker te zijn dat hij geen bacterie heeft opgelopen. Dit was niet het geval gelukkig!
Bij de tweede keer bloed trekken reageerde Fenne nauwelijks, zo versufd was hij.
vrijdag 10 februari 2012 Tweede dag na de operatie
Bij het uithalen van de draintjes heeft hij even gehuild want ik weet uit ervaring dat het pijnlijk is. Maar hij is toch ontzettend flink geweest! Ze hebben ook zijn pijnstilling verwijderd en was dus draadjes-vrij.
Ik kon niet wachten met hem vast te nemen en hij heeft lekker bij mij geslapen. Hij heeft bloed bijgekregen omdat zijn hemoglobine te laag stond.
Zijn oogjes zijn nog heel opgezwollen maar hij kan toch een beetje zien. Hij begint zelfs terug te lachen! Onze kleine man is terug!
zaterdag 11 feb 2012 Derde dag na de operatie
Onze zoon is helemaal terug! Zijn gezichtje is nog een beetje opgezwollen maar zijn oogjes niet meer. Ik ben zo gelukkig als ik zijn brede glimlach zonder tandjes zie! Hij brabbelt ook terug en heeft precies totaal geen last van zijn hoofdje.
Normaal mogen we zondag naar huis! Ze gaan dan zijn tulbandje afdoen en gewoon een laagje bescherming over zijn litteken sprayen. Het litteken ziet er een beetje eng uit maar zal wel heel mooi genezen. Het is ook raar dat er nu zo een brede opening op zijn hoofdje zit. En het is nog steeds wennen aan zijn ronde koppie!
11-02-2012 om 00:00
geschreven door jessicavdc
Categorie:Fenne
09-02-2012
Fenne's operatie
Fenne is gisteren geopereerd aan zijn boothoofdje in Uz Leuven door prof Van Calenbergh.
Hij is vandaag nog heel suf van de narcose maar heeft toch al gegeten. Hij had wat koorts en hopelijk is het geen infectie. Ik hoop dat ze geen bloed meer moeten prikken want dat vind hij echt niet leuk. Ik vind dit veel erger om te zien dan zelf ziek te zien. Nu begrijp ik mijn mama.
Het is ontzettend zielig om hem zo te zien liggen. Hopelijk mogen morgen de draintjes eruit zodat we hem kunnen oppakken en kunnen knuffelen.
Het is wel een serieus verschil nu zijn hoofdje ronder is. Ik zag eigenlijk totaal niet meer dat hij zo een lang hoofdje had.
Ik heb een ziekenhuisbed gekregen zodat ik beter kan slapen en ook wat kan rusten. Door de stress en de emotie ben ik misselijk en draai ik soms weg...
Normaal mogen we zondag of maandag naar huis..
09-02-2012 om 00:00
geschreven door jessicavdc
Categorie:Fenne
04-02-2012
Geef de hoop nooit op...
Hoop is te weten dat de wereld voor je openligt
en dat wonderen kunnen gebeuren.
Hoop is geloven dat er - tot er niets meer over is -
ergens nog iets goeds bestaat.
Hoop is begrijpen dat je iets kunt veranderen
en dat niets onmogelijk is.
Hoop is in staat zijn je voor te stellen
dat er uit verdriet en pijn
uiteindelijk iets positief kan voortkomen
en dat niets of niemand hopeloos is.
Hoop geeft ieder van ons de moed in het leven te staan,
de wil om vooruit te komen
en de kracht om door te gaan.
door Barbara Cage
04-02-2012 om 00:00
geschreven door jessicavdc
Categorie:Gedachten, gevoelens,...
02-02-2012
Pfffff
Sommige dagen kan ik niet positief zijn en overvalt alles me tegelijk...
Ik probeer alles te nemen gelijk het komt maar met momenten kan ik wel denken: waarom wij?
De spreuk "Wat geleerd moet worden herhaalt zich" klinkt nu zo dubbel...
Het is ontzettend moeilijk om terug positief te denken na deze moeilijke momenten maar tot nu toe lukt het me iedere keer weer.
De operatie van Fenne is er nu gewoon veel te veel aan. Mijn ziekte kan ik aan maar dat zo een klein lief manneke onder het mes moet doet me zoveel pijn.
Dank je wel lieve zus, lieve mama, Erwin, ... dat jullie er echt zijn als alles te veel pijn doet. Dank je wel dat ik met jullie kan praten, ook als ik dingen kwijt wil die jullie nog helemaal niet willen horen... Dank je wel!
02-02-2012 om 00:00
geschreven door jessicavdc
Categorie:Gedachten, gevoelens,...
31-01-2012
Artikel uit Goed Gevoel
Kanker, het is en blijft een gevoelig onderwerp om over te praten, zowel voor de zieke zelf als voor familie en vrienden. Gelukkig zijn er ook patiënten die af en toe het heft in eigen handen nemen en vlakaf verkondigen wat je beter niet zegt tegen iemand met kanker.
1. Vraag nooit "Is er iets dat ik kan doen?", tenzij je het oprecht meent. Als je het zegt, doe het dan ook effectief, want voor mensen die ernstig ziek zijn is het (mentaal) vermoeiend om altijd om hulp te moeten vragen. Het kan je bovendien zielig en schuldig doen voelen.
2. Negeer nooit iemand met kanker omdat je niet weet wat te zeggen. Zeg dan liever iets authentiek, iets recht uit het hart (alleen niet iets dat zich ook in deze lijst bevindt).
3. Vermijd vragen over sterfelijkheid. Dingen als "Wat zijn je kansen?", "Hoeveel tijd hebben ze jou gegeven?" zijn absoluut no-nos!
4. Hou je slechte ervaringen met kanker voor jezelf. Praat bijvoorbeeld niet over een vriend of familielid die is overleden aan hetzelfde type kanker.
5. Probeer ook nicknames die refereren aan de ziekte te vermijden, ook al lijken ze in jouw hoofd onschuldig en grappig en probeer je gewoon de zware stemming te verlichten. Suleika kreeg zo bijvoorbeeld al 'kalekopje' (baldy), 'Suleikemia' en 'donshoofd' (fuzz head) te horen.
6. Aansluitend bij het vorige: vermijd vergelijkingsspelletjes met iemand die net al zijn/haar haren verloren heeft. Het is namelijk niet het moment voor 'eerste gedachte, beste gedachte'. Zinnen als "Hé, nu lijk je op Pinky of The Brain / Gollum / een alien / ..." getuigen van zeer weinig empathie.
7. Belast kankerpatiënten niet met onnodige druk door te hameren op het feit dat ze moeten veranderen van arts of therapie als het allemaal niet snel genoeg lijkt te gaan. Je bedoelt het ongetwijfeld goed (en je hebt misschien gelijk), maar wees bewust dat de manier waarop je input geeft even belangrijk, zo niet belangrijker is dan wat je te zeggen hebt. Gebruik je eigen ervaringen dus niet als maatstaf.
8. Zorg dat je niet begint te lijken op een vasthangende plaat die telkens opnieuw "Alles komt wel goed" afspeelt. Zeker niet wanneer de patiënt zicht angstig of overstuur voelt. Probeer daarentegen gewoon een goed luisterend oor te zijn.
9. Reageer op de diagnose ook nooit met "Oh, dat is geen fijn nieuws" (lees: "Wow, that sucks") want keer op keer herinnerd worden aan de negatieve realiteit is voor niemand goed.
10. Als je toch iets zegt dat onwennig, lomp of kwetsend is, probeer dan niet tedoen alsof het nooit gebeurd is. Verontschuldig je en vraag om opnieuw te beginnen. Het is toegestaan fouten te maken. Kankerpatiënten worden snel gewoon aan dit soort blunders en kunnen er begrip voor tonen. Speel gewoon geen struisvogel met z'n kop in het zand.
