Stil, heel stil word je als je leest, hoort hoe een meisje, een jonge vrouw van 23 plots 'verdwijnt', helaas vermoord blijkt. En als vader van een 22-jarige.....

Mijn oprechte deelneming aan familie en vrienden van Julie. Woorden schieten tekort, daar ben ik zeker van. Een afspraakje met vriendinnen, 'luttele' kilometers verder. Maar er nooit toekomen... Het moeten pijnlijke, ondraaglijke uren, dagen geweest zijn, voor iedereen die Julie kende. 

En dan denk je toch - meer dan - eventjes aan je eigen 'wereldje'. Besef je dat je zelf een dochter hebt, een jaartje jonger dan.... Een dochter die al jaren op kot zit, die haar eigen leventje leidt, die papa soms eens wat laten weten. Op dagen als vandaag wens je toch soms iets meer te horen..... Op dagen als vandaag denk je terug aan dat eerste moment dat je haar in de armen hield, zo een teer popje.... Denk je terug aan dat eerste woordje, die eerste wankele stapjes, het leren fietsen, en ga maar verder. En hoop je dat je nog heel veel goede herinneringen kunt verzamelen.

Maar je mag je ook niet opsluiten, je mag je ook niet bang laten maken. Je moet genieten van het leven, met al zijn positieve en negatieve kanten. En ik als vader gun je dat, moet je dat gunnen.

Voor de 21ste keer is er Paasmaandag de Sint-Fillierstocht, georganiseerd door de plaatselijke FLOS vzw. Wandelaars kunnen dan de schoonheid van buurgemeente Meldert verkennen. Maar weet u wie Sint Filliers is?

Doorzoek maar je heiligenkalender, raadpleeg Wikipedia en andere Google-zoeksites. Ik denk niet dat je het gaat vinden. Maar deze blogger heeft wel eens rondgeneusd, een kenner - lees lid van de organisatie - aangesproken en kan jullie nu het 'geheim' onthullen.    

'Toen de dieren nog spraken.....' was er in Meldert een groepje mensen die een wandeltocht wilde organiseren. Maar een kind moet een naam krijgen en dat zorgde voor toch wat kopbrekens, hoofdpijn bij de kandidaat-organisatoren. Maar een paar drankjes later, 'kortekes' vermoed ik zo, kwam men uit bij..... Juist, ja. Filliers, een bekend jenevermerk uit Oost-Vlaanderen. Maar om de plaatselijke (kerkelijke?) overheid niet voor het hoofd te stoten, werd er gewoon Sint voorgezet....

Dus nu maandag, voor de 21ste keer, kan je kiezen tussen een basiswandeling van 10 km, uitbreiding tot zo een 25 km voor de moedigen is mogelijk. Ideaal om de paaseieren te verteren? Ik wens organisatie FLOS vzw alvast veel succes. En voor de deelnemers (bij aankomst van hun wandeling): schol.

Miauw. Het is lang geleden, maar ik, katertje-geweest Lowieke, ga de blog van mijn baasje nog eens hacken, mihihiauw.

Er verandert hier veel, de laatste tijd. Eerst maanden in het stof door die wegenwerken, dan haast nooit een auto die me hinderde om de straat over te steken, omdat ze 'hogerop' bezig waren. Maar dat is nu gedaan. Jammer, miauw. Ik zal nu weer heel voorzichtig moeten zijn als ik 'aan de overkant' wil jagen, op stap gaan. 

Jagen, zeg je? Tuurlijk. Muisjes voor mijn baasjes. Maar ze zijn er precies niet echt blij mee. Ik heb daardoor ondertussen wel een achternaam gekregen. Ik ben niet langer gewoon Lowieke, maar nu ook Van Muiseghem. Terwijl ik gewoon mijn dankbaarheid wil tonen, miauw. 

Want dat ben ik, dankbaar. Blij zelf. Dat ik een leuke thuis heb gekregen, dat een simpel en kort miauwke volstaat om weer een bordje met eten of koekjes te krijgen. En dat ik kan en mag slapen waar en wanneer ik wil: op bed langs het kussen van bazinneke, in een doos met dekentje, op de zetel onder het bureau, zelf boven op de kast, keuze genoeg.

Eén zaak vind ik wel jammer, miauw. Mijn trap is weg, snif. 'Klein' baasje is de tuin aan het (laten) renoveren en mijn ontsnappingsroute van en naar het terras is gesneuveld - de foto hierbij is een herinnering, misnifauw. Maar er is nog altijd het kattenluikje, zodat ik toch kom en ga wanneer ik wil. Joepiiauw.

Het einde is nabij. Nee mensen, geen paniek. Ik ben/word geen doemdenker. Maar het einde aan de wegenwerken 'thuis' in Erembodegem is nu echt in zicht. Nog een weekje (extra) op de tanden bijten.

Volgende week - als geen enkele (weer)god of zo roet in het eten strooit - wordt de eindlaag geasfalteerd, op de Keppestraat, op de Rooms-Hofstraat, op de kruispunten, én op de brug over de spoorweg (officieel de Karreveldweg, vraag me niet waar die naam vandaan komt). Nog een paar dagen, waaronder twee serieuze, 'afzien'. Velen weten het min of meer - al mag aannemer, los van de waarschuwingsborden, volgens mij ook 'briefjes' bezorgen aan buurtbewoners, rechtstreeks betrokkenen om het te melden (niet iedereen zit op Facebook en co) - maar volgende dinsdag en woensdag is deze buurt dus een no-ride-zone, kan je niet parkeren, niet passeren met de wagen. En wordt Erembodegem (rechts van spoorweg) 'opnieuw' enkel maar langs één kant bereikbaar. Zij die voor hun kinderen, voor hun werk, voor....  de 'linkerkant' van Erembodegem gebruikten.... twee dagen een alternatief zoeken. Helaas, nog even doorbijten.

En dan hopen we als buurtbewoners dat het leven weer zijn normale gang mag gaan, al worden we voor een (groot) deel 'blauwe zone'. En zullen pendelaars - die de trein pakken in Erembodegem - elders moeten zoeken naar een parkeerplaats, gaan die (helaas) andere mensen misschien op de zenuwen werken. En zo blijft het een verhaaltje zonder einde, is het einde nog lang niet nabij.

Is de (idiote media)storm over? Kunnen we - vooral niet-Aalstenaars - terug met de voeten op de grond? Want in (de rest van) Vlaanderen, zelfs in Europa en de VN kunnen ze zich duidelijk niet inleven met Oilsjt Carnaval. Jammer, vindt deze (toch nog altijd) inwijkeling.

Meer dan een zilveren jubileum woon ik nu in groot-Aalst, (meer dan) 25 jaar geleden maakte ik kennis met het fenomeen Aalst Carnaval. Als Limburger - toch ook een zogenaamde carnavalsregio - een openbaring. Waar in mijn 'heimat' - en ook in het zuiden van Nederland, het Duitse Ruhrgebied, …. - elk jaar min of meer dezelfde carnavalswagens op straat verschijnen, werd/wordt er in Aalst steeds gestreefd naar originaliteit. Twee jaar opeenvolgend dezelfde wagen, not done in de Ajuinenstad. Ne hele dikke chapeau dus voor die creativiteit.

Maar creatief, inventief, origineel willen zijn, kan dus blijkbaar tegen 'schenen schoppen'. Ondervond dit jaar de groep de Vismooiln, spijtig genoeg. Ik ben geen insider, ken de mensen achter de groep niet. Maar ik ben wel overtuigd dat er geen slechte bedoelingen waren met het thema 'Sabbatjaar' - blijkbaar om de groepsfinanciën een beetje op orde te krijgen. Jammer dan dat een bepaalde bevolkingsgroep zich door de 'koppen op de wagen en het thema' aangevallen voelt, waarom blijft me toch nog altijd min of meer een raadsel - of waren de gebruikte koppen te treffend (sic) ?

En nu ga ik misschien de politieke correcte volgers over mij krijgen, so be it. Oilsjt Carnaval spot met iedereen, met elk onderwerp. Op die drie (soms vier, vijf) 'zotte dagen'. En ja, soms is het op het randje, soms er misschien iets over zelf. Maar een Aalstenaar, een Ajoin, een carnavalist bedoelt dat allemaal goed. Zeker weten.

Grote paniek precies. Een Aalsterse schepen heeft een 'soort bouwplan' gelanceerd waardoor er enkel nog in 'stad' Aalst, een deel van Erembodegem en een deel van Hofstade in de toekomst appartementsgebouwen mogen gebouwd worden. En vinden we nu net met ons allen dat 'ons' dorp al volgebouwd genoeg is, dat ook Erembodegem een 'dorps' karakter moet (blijven) hebben. 

Had schepen Verdoodt nu niets gelost, de slapende honden niet wakker gemaakt? Dan vloekten we straks met zijn allen stilletjes over weer een nieuwe blok in ons dorp, ging mede-Aalstenaar in een andere deelgemeente zijn/haar haar ook rechtstaan als er 'om de hoek' opnieuw een appartementsgebouw gepland werd. En dat wisten we allemaal pas als we die gele aanplakbiljetten gelezen zouden hebben.... Nu weten we toch een klein beetje wat we mogen verwachten. En daarover maken we ons zorgen. Terecht, misschien.

Ben ik zelf blij? Nee, zeker niet. Ook ik vind dat Erembodegem tegen zijn limiet zit qua woonbaarheid, dat het volgebouwd is, dat er te weinig parkeermogelijkheid is voor de eigen inwoners. Ook ik vind dat het (doorgaand) zwaar verkeer geweerd moet worden, dat snelheidslimieten moeten gerespecteerd worden. Dat.... het wenslijstje is groot. Kortom, ik droom van een leefbaar 'dorp' met gezellige terrasjes, wandelpaden, speelparken, kortom een dorp (in een stad - en daar kunnen we niets meer aan veranderen) waar het voor iedereen goed is om toeven, waar kinderen veilig naar school of speelplein kunnen fietsen of stappen, waar ouderen geen schrik moeten hebben om te vallen op slechte voetpaden - die kasseien op Erembodegem-Dorp grrr - waar het werk van de straatveger/vuilophalers gewaardeerd wordt, ook achter hun rug.... 

Dromen mag hé, en ik hoop nog lang te mogen dromen. Beter gezegd: dat dromen toch eens werkelijkheid worden. 

Tja, opnieuw een dubbel gevoel, nu in verband met de nationale stakingsdag vandaag. Begrijp ik de actievoerders? Ja, zeker. Keur ik (al) hun acties goed? Nee, niet echt. Uitleg?

We voelen het allemaal. Wat de beleidsmakers, onze politici ook beweren, onze koopkracht gaat achteruit. Toch voor de gewone man/vrouw in de straat, voor een gewoon gezin, alleenstaande, voor u en mij. Meer jobs? Ik blijf dromen, solliciteren - soms tegen beter weten in. Maar als bijna 56-er..... tevergeefs, tot nu toe, helaas. 

Dus ja, ik begrijp dat mensen op straat komen, een signaal willen geven, een dag het werk neerleggen. 

In de hoop dat zij die het voor het zeggen hebben in één of ander parlement - en dan heeft een politieke kleur geen belang - inzien dat het zo niet verder kan.

In de hoop dat werkgevers inzien dat ze de werknemers niet kunnen, niet mogen uitpersen, dat zij iedereen - ongeacht bijvoorbeeld leeftijd (en dat is dan persoonlijk, maar ik ben niet alleen) - een kans moeten geven om zich te bewijzen. 

In de hoop dat iemand die na zo een 30 jaar plots 'op straat' staat, toch nog een kans krijgt en niet 'd'office' de stempel 'uw profiel voldoet niet' meekrijgt.

In de hoop dat....

Maar wat ik niet begrijp zijn de blokkades, het beletten dat mensen die het willen naar hun werkplek kunnen, dat zij die aanwezig moeten/willen zijn- ze kunnen soms niet anders beste vakbondsbonzen - worden tegengehouden door één of ander piket, wegblokkade, gebrek aan (normaal) openbaar vervoer. Er is stakingsrecht - joepie - maar toch ook recht om te werken?

En natuurlijk betreur ik accidenten op een dag als vandaag. Tuurlijk keur ik niet goed dat iemand op een piket inrijdt. Maar is het echt nodig dat jullie, vakbondsmensen, toegangen tot industriezones zoals in Gent, hier in Erembodegem, aan de Maaskant, de haven, en noem maar op, blokkeren?

Een dubbel gevoel, anders kan ik het niet omschrijven. Natuurlijk begrijp ik de frustraties van mensen die door werken allerhande 'gegijzeld' worden in hun normale doen. Anderzijds moeten we toch ook aan de veiligheid van de werkmensen en de 'gebruikers' denken. Niet?

Mijn volgende voorbeelden komen uit Erembodegem, maar kunnen - mits wat aanpassingen - ook bij u in de buurt plaatsvinden, zich voorgedaan hebben. (Wegen)werken: nooit leuk, altijd miserie, altijd aanpassen, altijd hinder, altijd wat vloeken,....

Ja, in Erembodegem moesten de werken aan de Rooms-Hofstraat en Keppestraat volgens de oorspronkelijke planning al gedaan zijn. De praktijk is anders, er zijn blijkbaar zaken 'scheef' gelopen. Daar over klagen? Tuurlijk, maar het helpt niet echt. En ja, ook ik vloek als er weer eens een andere omleiding wordt aangeduid, als ik weer een mailtje krijg met een update planning. Maar we tellen af.... De asfaltcentrales werken weer, als nu het weer nog een beetje meewilt, blijft meewillen... Tegen de paasvakantie is al die doorstane miserie (hopelijk) weer simpel een (minder leuke) herinnering. Duimen maar.

Het afsluiten van het jaagpad langs de Dender, tussen Erembodegem en Aalst, blijft ook maar duren. Tegen de zomer zou het opgelost moeten zijn, schijnt het. Sas en (voetgangers/fiets)brug zijn zo goed als klaar, maar de oeverwerken, daar is nog werk aan. Dus moeten fietsers/wandelaars die langs de rivier willen nog een tijdje omrijden. Jammer, maar helaas. Nog een paar maanden doorbijten?

Eigenlijk is het allemaal ergens ook een beetje te begrijpen, vind ik. Een aannemer kan een weg, een fietspad,.... toch niet zo maar terug openstellen, zonder dat de veiligheid gegarandeerd is voor gebruikers, voor de werknemers die nog 'de laatste loodjes' aan het leggen zijn. Daar moeten we begrip voor opbrengen, al vloeken we ook omdat we een 'beetje' om moeten rijden. 

Aftellen. En nog niet denken aan de werken die in Erembodegem nog op het programma staan...…….

Het gaat je goed X. Sterkte aan familie, vrienden, zij die (heel waarschijnlijk) met vele vraagtekens achterblijven. Maar jij hebt beslist. 

Opschudding deze middag in Erembodegem. Sirenes volgden elkaar op, blauwe zwaailichten priemden in de grijze hemel. Op het spoor richting Aalst stond net voor het station van Erembodegem een trein stil. Mensen in gele hesjes op de sporen. Het zou toch niet? Helaas wel: een 'persoonlijk ongeval' (of zoiets) heet dat dan in ambtstaal.

X, ik weet niet waarom, ik weet niet welke tegenslagen je had te verwerken, ik kende je niet. Je zag blijkbaar geen andere uitweg en dat vind ik jammer. Want hoe moeilijk het soms is - en ik lul niet uit mijn nek - het kan verkeren, het kan beteren. Door te praten, door er aan te werken. Niet alleen, maar samen - met familie, vrienden, begeleiders.... 

Het gaat je goed X. Mijn deelneming aan zijn/haar omgeving. 

En dat niemand zo een drama moet meemaken....

Zucht. Je hebt zo van die dagen zeker? Zo'n dagen dat alles tegenslaat, dat de hele wereld tegen je lijkt te zijn? Zucht. Zoals vandaag precies.

Wie me kent, wie deze blog (af en toe) leest, volgt, weet het wel. Ik zoek al een hele tijd achter werk. Ik wil immers terug aan de slag, zeker nu 'mijne motor' hersteld is... En dan stuur je verschillende sollicitatiemails per week, hoop je.... en blijf je hopen. Soms tegen beter weten in, maar ik moet toch iets proberen? Laten weten dat ik terug aan de slag WIL.

Voor eventjes toch. Want ik mag niet bij de pakken blijven zitten, ik mag niet opgeven. En dus zijn er weer een paar sollicitaties vertrokken. In de hoop....

Krijgen we binnenkort topvoetbal in Erembodegem? Als de zwart-witten van Eendracht Aalst ooit opnieuw beter beginnen draaien, misschien wel. Allé, het is toch één van de pistes voor een nieuw stadion die op het stadhuis op tafel (zouden) liggen. Tijd voor wat (on)zin dus.

Topvoetbal in Erembodegem? Nee, geen fusie tussen KSK Erembodegem en de Doggen - al zou men daar misschien ook eens over mogen denken.... Maar het 'grote' Eendracht dat zou kunnen verhuizen naar 'ons dorp'. Want de gronden van de 'Gates' - aan het einde van de Zwalmkouter, langs de spoorlijn - staan genoteerd als een mogelijke plaats voor een nieuw stadion voor zwart-wit. Out of the blue komt dat idee plots naar boven, volgens mij toch. Infosessies ter zake, onder andere bij buurtbewoners zijn er alvast nog niet geweest. Oké er is een treinstation vlakbij, maar voor zij die met de wagen naar het voetbal trekken.... De huidige wegenstructuur in Erembodegem is er zeker niet op voorzien - al zijn er (denk ik toch) mogelijkheden tot parking.... En de buurt zal ook niet dadelijk staan springen om zo om de twee weken een hoop supporters (en anderen....) te zien passeren, heb ik zo een stil (sic) vermoeden.

Feit is dat het huidig Pierre Cornelisstadion niet voldoet als den Iendracht - hopelijk snel, laten we eerlijk zijn - zich toch nog naar het profvoetbal kan opwerken. Al moet men dan wel eerst de huidige sportieve malaise - een degradatieplaats in eerste amateur (in mensentaal derde klasse) - zien weg te werken. Het geeft de stad wat extra tijd - na al die jaren al - om samen met het bestuur te denken, te werken aan een oplossing, aan een nieuwe, deftige accommodatie. Een stadion waar ook de gewone supporter zich kan thuis voelen, een stadion waar voetbal een feest kan zijn - herinner u de (Europese) jaren 90 van zwart-wit. 

En mag dat stadion in Erembodegem komen? Van mij wel, als het voor 'ons dorp' leefbaar blijft, als het in de buurt past, als de omliggende infrastructuur (wegen, parking,....) aangepast, bruikbaar is. Maar dat prijskaartje......

De wereld draait door. Gelukkig maar. Al blijven er (bij mij toch) grote vraagtekens. Tijd voor wat (on)zin dus.

Meer dan 30.000 vandaag volgens de nieuwsberichten om 13 uur. Jonge mensen die 'brossen voor de bossen', of  die andere soortgelijke slogans bovenhalen, en opstappen in Brussel: zonder twijfel - hoop ik toch - allemaal goed bedoeld, zelfs bewust. Dat er sommige nitwits het dan nodig vinden om bommetjes te smijten, te laten knallen, zelfs rookgranaten (of hoe heet zoiets?) te gooien, wil ik graag nog met de mantel der liefde bedekken. 

Ik vraag me gewoon af - tegen beter weten in misschien - hoeveel procent van deze jongeren - mochten ze al mogen gaan stemmen (vandaag waren er al 18-plussers na (tijdens) hun blok bij) - die los van het (bestaand) milieuprobleem verder denken? Dat de initiatiefneemster van deze 'brosactie' de dochter is van iemand die werkt voor Groen, so be it. Klimaat is zeker belangrijk, geen twijfel mogelijk. En ik wil ook helpen, ik wil ook beter 'leven'. Maar net als de 'betogende spijbelaars' - denk ik toch - wil ik niet zo maar de geneugten van onze welvaart opgeven, terug in de tijd gaan. En wie met die oplossing naar buitenkomt.....

Politieke partijen die de messen aan het slijpen zijn, met het oog op 26 mei (voor wie niet mee is: dan stemmen we regionaal, federaal en Europees). Tot nu toe vooral veel blabla over mogelijke lijsttrekkers (en hun gevolg), wat sneren heen-en-weer tussen (ex-)verantwoordelijken voor een bepaald departement, enzovoort. Maar tussen de lijnen, de uitspraken, de uitgelekte teksten, de toespraken op nieuwjaarsrecepties door, hoor ik ook dingen. Ideetjes die - hopen de politici blijkbaar toch - ons ontgaan, waar we geen verdere aandacht aan besteden. Een voorbeeld? De werkloosheidsvergoeding - of soortgelijke uitkeringen - (nog) sneller naar beneden brengen, met het idee dat 'men' sneller terug aan het werk gaat gaan. 

Mag ik groen lachen.....? Ik heb 30 jaar gewerkt, braafjes afgedragen wat moest betaald worden.... Maar nu krijg ik - ik zou op mijn blote knietjes moeten gaan liggen volgens sommigen - zo een 800 euro per maand. Bedankt na een mooie loopbaan 'voor bewezen diensten wegens reorganisatie', word ik na een honderdtal (ik hou het niet meer bij) sollicitaties en - als er al antwoord komt/kwam - de quotes 'uw profiel voldoet niet' of ' we kozen voor een ander profiel' echt ziek. 

Maar ik geef niet op, zal niet opgeven ook. Ik blijf mailen, blijf me inzetten: ook bij een voor mij nieuw VDAB-traject dat me een 'stageplaats' - op mijn (bijna) 56, oesje - moet opleveren om ervaring op te doen (sic). En ondertussen teister ik interimkantoors (of zij mij...), solliciteer ik op mogelijke jobs (min-of-meer) allerhande... in de hoop zo snel mogelijk aan de slag te kunnen.

Maar kom, sneeuw of geen sneeuw, tegenslag of geluk, weer een afwijzing.... De wereld draait door, het leven gaat verder. En daar moeten we ook blij voor zijn. Ondanks alles.

Vorige week zo een goede 3.000, vandaag meer dan 12.000.... Amai. Scholieren die in Brussel u en mij - en vooral politici - willen wakker schudden, opdat we (meer) aandacht zouden besteden aan het milieu, het klimaat. Verdienen ze een dikke chapeau? Of toch niet?

Even terug in de tijd. Jaren '70, ik zat zelf nog op de Hasseltse schoolbanken, die van het Atheneum. En er was protest tegen de komst van de A24, de Noord-Zuidverbinding, een auto(snel)weg van Nederland naar Sint-Truiden, dwars door het 'bronsgroen eikenhout', dwars door natuurgebied. Verschillende woensdagen werd er tegen betoogd, in de Limburgse hoofdstad Hasselt dus. En ja, als tiener liet je je ook uit het klaslokaal halen, ging je meelopen. Niet goed wetend waarom, maar alles was beter dan weer wat luisteren naar het gezaag van leraar/lerares x of y. Ja toch? Die A24 op zich is er (nog) niet gekomen, wel zijn er al bepaalde stukken van het voorziene tracé ingevuld zoveel jaren later....

Mogen we vergelijken? Eigenlijk niet, denk ik. Nu zijn er echt gemotiveerde scholieren - zo lijkt het me toch - die zich willen inzetten, die begaan zijn met het klimaat. Die bewust een dag spijbelen - brossen in het jargon - om u, mij, vooral politici proberen op goede ideeën te brengen in een poging om 'de aarde te redden'. En dat sommige scholen daarop inspelen om 'de spijbelaars' werkjes in dit kader te laten uitvoeren, op papier te zetten: ik juich het toe. Anderzijds zijn er waarschijnlijk ook nu meelopers, die gewoon een dagje extra schoolvrij willen meepikken.... Dat is nu eenmaal zo, we zijn allemaal jong geweest, toch?

Ik wil gewoon een extra oproep doen aan deze jonge generatie 'klimaatbetogers', want (een beetje) sympathie hebben ze van mij, echt waar. Zorg dat jullie leeftijdsgenoten (en iets ouderen) op (bijvoorbeeld) de komende zomerfestivals ook hun rommel opruimen. Maak jullie ouders wijs dat alternatieve energiebronnen zoals bv. windmolens misschien voor wat lawaai, extra overlast zorgen, maar nodig zijn om in de behoeften voor onze energie te voorzien. En ga zo maar door. Want we zijn verwend, kunnen niet zonder elektriciteit, verwarming, auto's, computers, gsm's en co, zelfs elektrische fietsen.... En daarvoor is er energie nodig, en daarvoor brengen we het milieu willens-nillens schade toe.

Dus ja, ik doe chapeau - in het goed Nederlands 'petje af' - voor jullie nobele bedoelingen. Maar de klok jaren, eeuwen terugdraaien, lukt ook niet.

Een kusje hier, een kusje daar: Gelukkig Nieuwjaar. Iedereen heeft zo een nieuwjaarsbriefje destijds wel geschreven, moeten schrijven. Met wat vertraging mijn dromen voor 2019. Als er al enkele mogen uitkomen....

- voor iedereen:

Beste wensen, een goede gezondheid voor u, de familie en vrienden, enzovoort. Voor zij die moeten vechten tegen één of andere ziekte: vooral veel (goede) moed en steun in mindere dagen. Niet opgeven, maar blijven knokken (figuurlijk). Ik duim alvast.

- voor de politici:

Verlies uw blinddoek, heb oog voor de echte noden van de bevolking. Zorg dat we niet langer armer worden - ook al wordt het tegendeel beweerd... Zorg voor veiligheid, in het verkeer, in het uitgaansleven, gewoon op straat, in wijken.... Luister naar de noden, de verzuchtingen van 'jan en marie in de straat' en verlaat jullie ivoren torens. Doe wat jullie eigenlijk moeten zijn, wees echt 'verkozenen des volks'. En speel geen spelletjes meer op de kap van ons, burgers-belastingbetalers.

- voor de medebewoners van Erembodegem:

Ik hoop dat 'het stad' - Aalst dus - ons niet in de steek laat, dat men in het Belfort de grootste deelgemeente niet vergeet. Dat iedereen in ons toch mooi dorp zich houdt aan 'regels', die er nu eenmaal (moeten) zijn. Ik bedoel dus geen sluikstorten meer, geen afval gewoon in de spoorwegtunnels (en elders) dumpen; parkeren waar mag, snelheids- en andere regels respecteren, andermans goed niet vernielen/meepakken, noem maar op. Daarvoor hoop ik dat we samen, met personen van welke politieke strekking ook, kunnen werken aan een 'Leefbaar Erembodegem'.

Daarnaast droom ik dat verenigingen allerhande (sportclubs, dekenijen, jeugdgroeperingen, en ga zo maar door) dit jaar (nog beter) samenwerken om te zorgen, om te tonen dat Erembodegem niet louter een slaapdorp is van Brussel, Aalst of Gent. 

En tenslotte: dat we niet enkel 'kreften' over wat misloopt, maar dat we oplossingen zoeken in overleg om het beter te maken.

- voor mijn vriendin, mijn familie, mijn vrienden:

Dat jullie me nog een jaartje langer (of - liefst - meer) kunnen verdragen, mijn koppigheid aanvaarden/kunnen negeren.

- voor mezelf:

Nu 'mijne motor gerepareerd is', smijt ik me opnieuw volledig op de zoektocht naar werk. Ik droom echt dat er - liefst morgen al - een bedrijf is dat me opnieuw een kans wil geven, ondanks de bijna 56 op de teller. Ik garandeer de HR-manager die de moed heeft me aan te nemen dat ik me ten volle zal inzetten. Duimen maar dus.

Iedereen heeft zijn dromen, zijn wensen. Samen met u hoop ik dat ze uitkomen, ook al is er maar eentje...

Hier gaan we weer. Zo dacht ik toch vorig weekend. 'Hersteld' volgens arts van het ziekenfonds en dus weer beschikbaar op de arbeidsmarkt. Bijgevolg: solliciteren. 

En dat doe ik, deed ik vroeger ook al. Want ik wil terug aan de slag. Simpel. Ik wil me terug 'smijten' in een job, me inspannen voor een bedrijf, voor klanten, voor.... 

Wie me al eerder volgde op deze blog kent een beetje mijn voorgeschiedenis: na zo een 30 jaar in de journalistieke wereld bedankt voor bewezen diensten, VDAB-cursus Dispatcher gevolgd (van oktober 2017 tot februari 2018), maar dan onder het mes. Er was iets mis met 'mijne tikker'. Maar nu voel ik me weer volledig oké, wil ik weer aan de slag - net zoals voor die operatie. 

Ik ben er alvast klaar voor, nu nog werkgevers. Minstens één sollicitatiemail per dag is mijn doel - wel een beetje uitgekozen (soort werk, bereikbaarheid,....). En ja, ik heb deze week al een gesprek gehad, met een recruiter. Hij gaat mijn gegevens (hopelijk) gebruiken bij bedrijven in het Brusselse en die ook doorspelen aan de mensen van zijn firma in Oost-Vlaanderen. Het kan maar lukken hé.

Maar daarbuiten blijf ik diverse jobsites volgen, ook die van de VDAB, en blijf ik mijn kans wagen. In de hoop.... Mocht u ergens een vacature weten, een aanbieding hebben, laat het mij maar weten.

PS: handenarbeid, bandwerk en co moet u mij niet vragen omdat ik dat nooit heb gedaan/heb moeten doen. Maar helpen met uw communicatie (intern/extern) of in de administratie van uw bedrijf: ik sta klaar.

Het was zondag mijn eerste keer. De eerste keer dat ik 'op een lijst stond' bij de verkiezingen. Zonder persoonlijke verwachtingen, wel omdat ik in een idee geloof. Nog altijd trouwens.

Je bent dan een snotaap van 55 en daar sta je plots: nummerke 37 op lijst 6. Waarom? Waarom nu pas? Waarom daar? Vragen die ik moest proberen te beantwoorden de laatste maanden, niet altijd makkelijk. 

Een laatste poging dus bij deze. Ik heb me altijd een liberaal gevoeld, ook al was/ben ik niet altijd eens met alle standpunten - maar wie wel? Ik wou de Open VLD in Aalst steunen en hoopte stilletjes toch op wat meer respons. Maar je kan niet terug in het verleden, de Aalsterse kiezer heeft beslist. En eerlijk, ik had - niet persoonlijk, maar globaal - toch beter verwacht, verhoopt. Omdat ik de afgelopen maanden een gedreven ploeg heb ontmoet, leren kennen en (vooral) waarderen. Mensen heb leren kennen die wisten waarvoor ze gingen, die een toekomstidee genegen waren/zijn. De kiezer heeft (grotendeels) anders beslist. Dat is democratie. Gelukkig bestaat dat nog.

Ik ben pas redelijk recent actief geworden in de Erembodegemse afdeling van de Open VLD (december '17, als u het absoluut moet weten), maar - zoals hoger al geschreven - met een 'blauw' hart. Waarom nu pas? Omdat ik als inwijkeling - ik ben een geboren Hasselaar, woon 'nog maar' 26 jaar in 'ons dorp' - omdat ik door werk niet direct tijd kon/wou vrijmaken, omdat ik twijfels had of dat wel de moeite zijn, of ik wel een stem zou krijgen. En dat laatste valt toch mee, denk ik. Bedankt voor die 183 (de 184ste was ikzelf...).

En nu? Ik ga me blijven inzetten, waarschijnlijk vooral achter de schermen. Bij de afdeling van Open VLD Erembodegem, zonder twijfel. Als ik mag toch.  En als anderen denken mij nuttig te kunnen gebruiken, ik ben bereikbaar.....

Chapeau. Een dikke proficiat. Aan iedereen die mee doet, meewerkt, mee organiseert of gewoon eens langs komt, langs kwam op Levensloop Aalst dit weekend. Het was mijn eerste deelname, zeker niet de laatste (hopelijk toch).

Dit weekend staat het park van Aalst volledig in het teken van Levensloop, om geld in te zamelen voor de strijd tegen die gevreesde ziekte K. En niet alleen kankerpatiënten en hun familie/kennissen/vrienden zetten hun (letterlijk) beste beentje voor. Jong en oud komt lopen of wandelen, genieten van een hapje of een drankje, of gewoon luisteren naar muziek of plaatjes aanvragen. Met maar één bedoeling: steunen. Financieel, maar ik denk dat voor patiënten al dat volk, al dat enthousiasme ook moreel een opsteker is: ze staan immers niet alleen.

Zelf ben ik een uurtje gaan wandelen gisterenavond, in het - lichte vorm van kritiek, sorry - soms heel donkere park. Maar na mijn toertjes werden de kaarsjes aangestoken, was het even heel stilletjes. Omdat we met onze gedachten waren bij zij die er niet meer zijn, bij hun die nog dagelijks vechten tegen K. Op zo een moment sta je ook eventjes stil bij mensen uit je naaste omgeving, die de strijd al verloren hebben, die nu nog aan het strijden zijn. En prijs je je eigen gelukkig dat je 'maar' hartproblemen had, daar kunnen ze met een 'eenvoudige' operatie aan werken.

Bij deze, nogmaals: aan alle kankerpatiënten, aan alle vechters en hun naasten sterkte, veel sterke. Aan de wetenschap blijf zoeken, blijf werken opdat ooit.....

Morgen is het Werelddierendag, maar voor mij, katertje-geweest Lowieke, is het elke dag feest. Echt waar miauw. Ik heb zelf mijn baasje zo ver gekregen om nog eens iets op zijn blog te schrijven - natuurlijk over mij, miauw.

Je moet baasje vergeven hoor. Begin dit jaar eens echt niet-goed-geweest, wat onderzoeken moeten ondergaan in het ziekenhuis om dan in mei een 'revisie van zijne motor' te krijgen. Drie overbruggingen, vraag mijn kattenverstand niet wat dat wil zeggen. Ik zag wel dat hij sneller moe was, dat er geen fut meer in zat. Maar nu hij drie keer per week een uurke gaat zweten/sporten in het OLV, andere dagen (soms) gaat wandelen zie ik hem met de dag - al zijn er soms uitzonderingen hoor - beter worden. Joepimiauw.

Al heeft hij zich weer iets over 'zijne kop' getrokken. Hij komt op met de verkiezingen (sic). En dat maakt hem soms toch nerveus, hij wilt het weer te goed doen, niemand (van zijn partij) ontgoochelen. Zo gaat hij komend weekend toch een uurtje meedoen aan Levensloop, hier in Aalst. Nee, niet lopen, wandelen. Voor een goed doel, om geld in te zamelen voor het Kankerfonds. Mooi toch?

Maar straks is het dus echt feest. Twee jaar geleden vond bazinneke me aan het station van Erembodegem, weggestoken onder een auto. Ze nam me mee naar huis en samen met baasje leggen ze me sindsdien in de watten. Eerst kreeg ik een 'kattentrap' zodat ik makkelijk van het terras-één-hoog naar beneden kon, nu heb ik al een paar maanden een kattenluikje zodat ik buiten en binnen kan als het me past. Miauw, leuk. Voor de rest mag ik mijn buikje vol eten, slapen aan de voetjes op het bed of langs het kussen. Och, ik ben echt met mijn kattengat in de boter gevallen. Dankuwel miauw.

Al vijf weken. Een beetje gedwongen eigenlijk, maar ik ben er toch best trots op. Mag toch ook eens?

Vijf weken geleden stak ik die laatste sigaret op, verfrommelde het pakje en gooide het in de vuilbak. Nog een laatste keer goed trekken..... En sindsdien hou ik het vol, al is het op de tanden bijten.

Het was van 'moeten' eigenlijk. In mijn  40-jarige 'rookloopbaan' had ik al eerder eens geprobeerd, maar nooit echt gemeend - bleek meestal snel. Nu was het anders. Als een hartchirurg je vertelt dat er wat overbruggingen in kransslagaders moeten gebeuren, dan ga je toch twee keer heel diep nadenken. En dan weet je: het is nu of nooit. Voorschrift bij huisdokter voor pilletjes die de goesting voor een sigaret wegnemen. Sceptisch begonnen, maar het moest hé. Na twee weken moet je dan echt stoppen, ik heb nog een weekje een beetje valsgespeeld..... Maar sindsdien: ROOKVRIJ.

Drie weken geleden ging ik dan onder het mes. Alles goed verlopen, zeggen de dokters toch. Ik mag ondertussen revalideren: wandelen, trappen doen, kinesist. En veel rusten tussendoor. Om langzaam maar zeker opnieuw de oude of beter de 'vernieuwde' ik te worden.

Echt blij waren de baasjes niet gisteren, misnifauw. Al wou ik, katertje-geweest Lowieke, gewoon mijn dankbaarheid tonen. Klein foutje blijkbaar, maar baasjes zijn vergevingsgezind....

Een dik anderhalf jaar al ben ik 'thuis'. Bazinneke vond me dolend, miauwend aan het station van Erembodegem en ja, ik betrouwde ze redelijk snel en liet me meepakken. En dat heb ik me nog niet beklaagd, miauwhoor. Koekjes, korreltjes, kattenpateekes, drinken.... alles ruim tot mijner beschikking - heel soms op miauwvraag..... Van het terras - één hoog - naar de tuin (en terug)? Daarvoor kreeg ik vorige zomer al een kattentrap - moest ik niet meer op het dak springen en kruipen, dat uitzicht verveelt op den duur ook hé. 

Dus dagelijks op verkenning gaan kon ik al. Enige voorwaarde: baasjes moesten me buitenlaten. En ja, ik had soms ambetante uurtjes blijkbaar, mihihiauw. Maar voor alles bestaat er een oplossing in de mensenwereld, gelukkig. Dus kreeg ik een kattenluikje in de voordeur, kan ik gewoon binnen en buiten wanneer ik wil. En daar heb ik al van geprofiteerd, mijoepieauw. Hele nachten buiten, af en toe binnenglippen om wat te eten en terug 'den hof af'.... het kan nu allemaal. 

En gisteren wou ik dus mijn dankbaarheid tonen. Dat ik achter insecten en vlinders sprong, dat wisten baasjes al. Dat ik op muisjes lag te loeren ook, evenals dat ik er al eens ééntje gepakt had. Maar toen was er enkel die kattentrap..... Nu had ik weer beet en kattentrots liet ik mijn prooi luid miauwend in de gang zien.... 

Echt blij waren de baasjes niet, misnifauw. Maar kwaad ook niet. Zo lang ik mijn trofeeën maar niet in zetels of bed leg zeker?