(on)zin?

De wereld draait door. Gelukkig maar. Al blijven er (bij mij toch) grote vraagtekens. Tijd voor wat (on)zin dus.

Meer dan 30.000 vandaag volgens de nieuwsberichten om 13 uur. Jonge mensen die 'brossen voor de bossen', of die andere soortgelijke slogans bovenhalen, en opstappen in Brussel: zonder twijfel - hoop ik toch - allemaal goed bedoeld, zelfs bewust. Dat er sommige nitwits het dan nodig vinden om bommetjes te smijten, te laten knallen, zelfs rookgranaten (of hoe heet zoiets?) te gooien, wil ik graag nog met de mantel der liefde bedekken.

Ik vraag me gewoon af - tegen beter weten in misschien - hoeveel procent van deze jongeren - mochten ze al mogen gaan stemmen (vandaag waren er al 18-plussers na (tijdens) hun blok bij) - die los van het (bestaand) milieuprobleem verder denken? Dat de initiatiefneemster van deze 'brosactie' de dochter is van iemand die werkt voor Groen, so be it. Klimaat is zeker belangrijk, geen twijfel mogelijk. En ik wil ook helpen, ik wil ook beter 'leven'. Maar net als de 'betogende spijbelaars' - denk ik toch - wil ik niet zo maar de geneugten van onze welvaart opgeven, terug in de tijd gaan. En wie met die oplossing naar buitenkomt.....

Politieke partijen die de messen aan het slijpen zijn, met het oog op 26 mei (voor wie niet mee is: dan stemmen we regionaal, federaal en Europees). Tot nu toe vooral veel blabla over mogelijke lijsttrekkers (en hun gevolg), wat sneren heen-en-weer tussen (ex-)verantwoordelijken voor een bepaald departement, enzovoort. Maar tussen de lijnen, de uitspraken, de uitgelekte teksten, de toespraken op nieuwjaarsrecepties door, hoor ik ook dingen. Ideetjes die - hopen de politici blijkbaar toch - ons ontgaan, waar we geen verdere aandacht aan besteden. Een voorbeeld? De werkloosheidsvergoeding - of soortgelijke uitkeringen - (nog) sneller naar beneden brengen, met het idee dat 'men' sneller terug aan het werk gaat gaan.

Mag ik groen lachen.....? Ik heb 30 jaar gewerkt, braafjes afgedragen wat moest betaald worden.... Maar nu krijg ik - ik zou op mijn blote knietjes moeten gaan liggen volgens sommigen - zo een 800 euro per maand. Bedankt na een mooie loopbaan 'voor bewezen diensten wegens reorganisatie', word ik na een honderdtal (ik hou het niet meer bij) sollicitaties en - als er al antwoord komt/kwam - de quotes 'uw profiel voldoet niet' of ' we kozen voor een ander profiel' echt ziek.

Maar ik geef niet op, zal niet opgeven ook. Ik blijf mailen, blijf me inzetten: ook bij een voor mij nieuw VDAB-traject dat me een 'stageplaats' - op mijn (bijna) 56, oesje - moet opleveren om ervaring op te doen (sic). En ondertussen teister ik interimkantoors (of zij mij...), solliciteer ik op mogelijke jobs (min-of-meer) allerhande... in de hoop zo snel mogelijk aan de slag te kunnen.

Maar kom, sneeuw of geen sneeuw, tegenslag of geluk, weer een afwijzing.... De wereld draait door, het leven gaat verder. En daar moeten we ook blij voor zijn. Ondanks alles.

Vorige week zo een goede 3.000, vandaag meer dan 12.000.... Amai. Scholieren die in Brussel u en mij - en vooral politici - willen wakker schudden, opdat we (meer) aandacht zouden besteden aan het milieu, het klimaat. Verdienen ze een dikke chapeau? Of toch niet?

Even terug in de tijd. Jaren '70, ik zat zelf nog op de Hasseltse schoolbanken, die van het Atheneum. En er was protest tegen de komst van de A24, de Noord-Zuidverbinding, een auto(snel)weg van Nederland naar Sint-Truiden, dwars door het 'bronsgroen eikenhout', dwars door natuurgebied. Verschillende woensdagen werd er tegen betoogd, in de Limburgse hoofdstad Hasselt dus. En ja, als tiener liet je je ook uit het klaslokaal halen, ging je meelopen. Niet goed wetend waarom, maar alles was beter dan weer wat luisteren naar het gezaag van leraar/lerares x of y. Ja toch? Die A24 op zich is er (nog) niet gekomen, wel zijn er al bepaalde stukken van het voorziene tracé ingevuld zoveel jaren later....

Mogen we vergelijken? Eigenlijk niet, denk ik. Nu zijn er echt gemotiveerde scholieren - zo lijkt het me toch - die zich willen inzetten, die begaan zijn met het klimaat. Die bewust een dag spijbelen - brossen in het jargon - om u, mij, vooral politici proberen op goede ideeën te brengen in een poging om 'de aarde te redden'. En dat sommige scholen daarop inspelen om 'de spijbelaars' werkjes in dit kader te laten uitvoeren, op papier te zetten: ik juich het toe. Anderzijds zijn er waarschijnlijk ook nu meelopers, die gewoon een dagje extra schoolvrij willen meepikken.... Dat is nu eenmaal zo, we zijn allemaal jong geweest, toch?

Ik wil gewoon een extra oproep doen aan deze jonge generatie 'klimaatbetogers', want (een beetje) sympathie hebben ze van mij, echt waar. Zorg dat jullie leeftijdsgenoten (en iets ouderen) op (bijvoorbeeld) de komende zomerfestivals ook hun rommel opruimen. Maak jullie ouders wijs dat alternatieve energiebronnen zoals bv. windmolens misschien voor wat lawaai, extra overlast zorgen, maar nodig zijn om in de behoeften voor onze energie te voorzien. En ga zo maar door. Want we zijn verwend, kunnen niet zonder elektriciteit, verwarming, auto's, computers, gsm's en co, zelfs elektrische fietsen.... En daarvoor is er energie nodig, en daarvoor brengen we het milieu willens-nillens schade toe.

Dus ja, ik doe chapeau - in het goed Nederlands 'petje af' - voor jullie nobele bedoelingen. Maar de klok jaren, eeuwen terugdraaien, lukt ook niet.

Een kusje hier, een kusje daar: Gelukkig Nieuwjaar. Iedereen heeft zo een nieuwjaarsbriefje destijds wel geschreven, moeten schrijven. Met wat vertraging mijn dromen voor 2019. Als er al enkele mogen uitkomen....

Beste wensen, een goede gezondheid voor u, de familie en vrienden, enzovoort. Voor zij die moeten vechten tegen één of andere ziekte: vooral veel (goede) moed en steun in mindere dagen. Niet opgeven, maar blijven knokken (figuurlijk). Ik duim alvast.

Verlies uw blinddoek, heb oog voor de echte noden van de bevolking. Zorg dat we niet langer armer worden - ook al wordt het tegendeel beweerd... Zorg voor veiligheid, in het verkeer, in het uitgaansleven, gewoon op straat, in wijken.... Luister naar de noden, de verzuchtingen van 'jan en marie in de straat' en verlaat jullie ivoren torens. Doe wat jullie eigenlijk moeten zijn, wees echt 'verkozenen des volks'. En speel geen spelletjes meer op de kap van ons, burgers-belastingbetalers.

- voor de medebewoners van Erembodegem:

Ik hoop dat 'het stad' - Aalst dus - ons niet in de steek laat, dat men in het Belfort de grootste deelgemeente niet vergeet. Dat iedereen in ons toch mooi dorp zich houdt aan 'regels', die er nu eenmaal (moeten) zijn. Ik bedoel dus geen sluikstorten meer, geen afval gewoon in de spoorwegtunnels (en elders) dumpen; parkeren waar mag, snelheids- en andere regels respecteren, andermans goed niet vernielen/meepakken, noem maar op. Daarvoor hoop ik dat we samen, met personen van welke politieke strekking ook, kunnen werken aan een 'Leefbaar Erembodegem'.

Daarnaast droom ik dat verenigingen allerhande (sportclubs, dekenijen, jeugdgroeperingen, en ga zo maar door) dit jaar (nog beter) samenwerken om te zorgen, om te tonen dat Erembodegem niet louter een slaapdorp is van Brussel, Aalst of Gent.

En tenslotte: dat we niet enkel 'kreften' over wat misloopt, maar dat we oplossingen zoeken in overleg om het beter te maken.

- voor mijn vriendin, mijn familie, mijn vrienden:

Dat jullie me nog een jaartje langer (of - liefst - meer) kunnen verdragen, mijn koppigheid aanvaarden/kunnen negeren.

Nu 'mijne motor gerepareerd is', smijt ik me opnieuw volledig op de zoektocht naar werk. Ik droom echt dat er - liefst morgen al - een bedrijf is dat me opnieuw een kans wil geven, ondanks de bijna 56 op de teller. Ik garandeer de HR-manager die de moed heeft me aan te nemen dat ik me ten volle zal inzetten. Duimen maar dus.

Iedereen heeft zijn dromen, zijn wensen. Samen met u hoop ik dat ze uitkomen, ook al is er maar eentje...

Hier gaan we weer. Zo dacht ik toch vorig weekend. 'Hersteld' volgens arts van het ziekenfonds en dus weer beschikbaar op de arbeidsmarkt. Bijgevolg: solliciteren.

En dat doe ik, deed ik vroeger ook al. Want ik wil terug aan de slag. Simpel. Ik wil me terug 'smijten' in een job, me inspannen voor een bedrijf, voor klanten, voor....

Wie me al eerder volgde op deze blog kent een beetje mijn voorgeschiedenis: na zo een 30 jaar in de journalistieke wereld bedankt voor bewezen diensten, VDAB-cursus Dispatcher gevolgd (van oktober 2017 tot februari 2018), maar dan onder het mes. Er was iets mis met 'mijne tikker'. Maar nu voel ik me weer volledig oké, wil ik weer aan de slag - net zoals voor die operatie.

Ik ben er alvast klaar voor, nu nog werkgevers. Minstens één sollicitatiemail per dag is mijn doel - wel een beetje uitgekozen (soort werk, bereikbaarheid,....). En ja, ik heb deze week al een gesprek gehad, met een recruiter. Hij gaat mijn gegevens (hopelijk) gebruiken bij bedrijven in het Brusselse en die ook doorspelen aan de mensen van zijn firma in Oost-Vlaanderen. Het kan maar lukken hé.

Maar daarbuiten blijf ik diverse jobsites volgen, ook die van de VDAB, en blijf ik mijn kans wagen. In de hoop.... Mocht u ergens een vacature weten, een aanbieding hebben, laat het mij maar weten.

PS: handenarbeid, bandwerk en co moet u mij niet vragen omdat ik dat nooit heb gedaan/heb moeten doen. Maar helpen met uw communicatie (intern/extern) of in de administratie van uw bedrijf: ik sta klaar.

Het was zondag mijn eerste keer. De eerste keer dat ik 'op een lijst stond' bij de verkiezingen. Zonder persoonlijke verwachtingen, wel omdat ik in een idee geloof. Nog altijd trouwens.

Je bent dan een snotaap van 55 en daar sta je plots: nummerke 37 op lijst 6. Waarom? Waarom nu pas? Waarom daar? Vragen die ik moest proberen te beantwoorden de laatste maanden, niet altijd makkelijk.

Een laatste poging dus bij deze. Ik heb me altijd een liberaal gevoeld, ook al was/ben ik niet altijd eens met alle standpunten - maar wie wel? Ik wou de Open VLD in Aalst steunen en hoopte stilletjes toch op wat meer respons. Maar je kan niet terug in het verleden, de Aalsterse kiezer heeft beslist. En eerlijk, ik had - niet persoonlijk, maar globaal - toch beter verwacht, verhoopt. Omdat ik de afgelopen maanden een gedreven ploeg heb ontmoet, leren kennen en (vooral) waarderen. Mensen heb leren kennen die wisten waarvoor ze gingen, die een toekomstidee genegen waren/zijn. De kiezer heeft (grotendeels) anders beslist. Dat is democratie. Gelukkig bestaat dat nog.

Ik ben pas redelijk recent actief geworden in de Erembodegemse afdeling van de Open VLD (december '17, als u het absoluut moet weten), maar - zoals hoger al geschreven - met een 'blauw' hart. Waarom nu pas? Omdat ik als inwijkeling - ik ben een geboren Hasselaar, woon 'nog maar' 26 jaar in 'ons dorp' - omdat ik door werk niet direct tijd kon/wou vrijmaken, omdat ik twijfels had of dat wel de moeite zijn, of ik wel een stem zou krijgen. En dat laatste valt toch mee, denk ik. Bedankt voor die 183 (de 184ste was ikzelf...).

En nu? Ik ga me blijven inzetten, waarschijnlijk vooral achter de schermen. Bij de afdeling van Open VLD Erembodegem, zonder twijfel. Als ik mag toch. En als anderen denken mij nuttig te kunnen gebruiken, ik ben bereikbaar.....

Chapeau. Een dikke proficiat. Aan iedereen die mee doet, meewerkt, mee organiseert of gewoon eens langs komt, langs kwam op Levensloop Aalst dit weekend. Het was mijn eerste deelname, zeker niet de laatste (hopelijk toch).

Dit weekend staat het park van Aalst volledig in het teken van Levensloop, om geld in te zamelen voor de strijd tegen die gevreesde ziekte K. En niet alleen kankerpatiënten en hun familie/kennissen/vrienden zetten hun (letterlijk) beste beentje voor. Jong en oud komt lopen of wandelen, genieten van een hapje of een drankje, of gewoon luisteren naar muziek of plaatjes aanvragen. Met maar één bedoeling: steunen. Financieel, maar ik denk dat voor patiënten al dat volk, al dat enthousiasme ook moreel een opsteker is: ze staan immers niet alleen.

Zelf ben ik een uurtje gaan wandelen gisterenavond, in het - lichte vorm van kritiek, sorry - soms heel donkere park. Maar na mijn toertjes werden de kaarsjes aangestoken, was het even heel stilletjes. Omdat we met onze gedachten waren bij zij die er niet meer zijn, bij hun die nog dagelijks vechten tegen K. Op zo een moment sta je ook eventjes stil bij mensen uit je naaste omgeving, die de strijd al verloren hebben, die nu nog aan het strijden zijn. En prijs je je eigen gelukkig dat je 'maar' hartproblemen had, daar kunnen ze met een 'eenvoudige' operatie aan werken.

Bij deze, nogmaals: aan alle kankerpatiënten, aan alle vechters en hun naasten sterkte, veel sterke. Aan de wetenschap blijf zoeken, blijf werken opdat ooit.....

Morgen is het Werelddierendag, maar voor mij, katertje-geweest Lowieke, is het elke dag feest. Echt waar miauw. Ik heb zelf mijn baasje zo ver gekregen om nog eens iets op zijn blog te schrijven - natuurlijk over mij, miauw.

Je moet baasje vergeven hoor. Begin dit jaar eens echt niet-goed-geweest, wat onderzoeken moeten ondergaan in het ziekenhuis om dan in mei een 'revisie van zijne motor' te krijgen. Drie overbruggingen, vraag mijn kattenverstand niet wat dat wil zeggen. Ik zag wel dat hij sneller moe was, dat er geen fut meer in zat. Maar nu hij drie keer per week een uurke gaat zweten/sporten in het OLV, andere dagen (soms) gaat wandelen zie ik hem met de dag - al zijn er soms uitzonderingen hoor - beter worden. Joepimiauw.

Al heeft hij zich weer iets over 'zijne kop' getrokken. Hij komt op met de verkiezingen (sic). En dat maakt hem soms toch nerveus, hij wilt het weer te goed doen, niemand (van zijn partij) ontgoochelen. Zo gaat hij komend weekend toch een uurtje meedoen aan Levensloop, hier in Aalst. Nee, niet lopen, wandelen. Voor een goed doel, om geld in te zamelen voor het Kankerfonds. Mooi toch?

Maar straks is het dus echt feest. Twee jaar geleden vond bazinneke me aan het station van Erembodegem, weggestoken onder een auto. Ze nam me mee naar huis en samen met baasje leggen ze me sindsdien in de watten. Eerst kreeg ik een 'kattentrap' zodat ik makkelijk van het terras-één-hoog naar beneden kon, nu heb ik al een paar maanden een kattenluikje zodat ik buiten en binnen kan als het me past. Miauw, leuk. Voor de rest mag ik mijn buikje vol eten, slapen aan de voetjes op het bed of langs het kussen. Och, ik ben echt met mijn kattengat in de boter gevallen. Dankuwel miauw.

Al vijf weken. Een beetje gedwongen eigenlijk, maar ik ben er toch best trots op. Mag toch ook eens?

Vijf weken geleden stak ik die laatste sigaret op, verfrommelde het pakje en gooide het in de vuilbak. Nog een laatste keer goed trekken..... En sindsdien hou ik het vol, al is het op de tanden bijten.

Het was van 'moeten' eigenlijk. In mijn 40-jarige 'rookloopbaan' had ik al eerder eens geprobeerd, maar nooit echt gemeend - bleek meestal snel. Nu was het anders. Als een hartchirurg je vertelt dat er wat overbruggingen in kransslagaders moeten gebeuren, dan ga je toch twee keer heel diep nadenken. En dan weet je: het is nu of nooit. Voorschrift bij huisdokter voor pilletjes die de goesting voor een sigaret wegnemen. Sceptisch begonnen, maar het moest hé. Na twee weken moet je dan echt stoppen, ik heb nog een weekje een beetje valsgespeeld..... Maar sindsdien: ROOKVRIJ.

Drie weken geleden ging ik dan onder het mes. Alles goed verlopen, zeggen de dokters toch. Ik mag ondertussen revalideren: wandelen, trappen doen, kinesist. En veel rusten tussendoor. Om langzaam maar zeker opnieuw de oude of beter de 'vernieuwde' ik te worden.

Echt blij waren de baasjes niet gisteren, misnifauw. Al wou ik, katertje-geweest Lowieke, gewoon mijn dankbaarheid tonen. Klein foutje blijkbaar, maar baasjes zijn vergevingsgezind....

Een dik anderhalf jaar al ben ik 'thuis'. Bazinneke vond me dolend, miauwend aan het station van Erembodegem en ja, ik betrouwde ze redelijk snel en liet me meepakken. En dat heb ik me nog niet beklaagd, miauwhoor. Koekjes, korreltjes, kattenpateekes, drinken.... alles ruim tot mijner beschikking - heel soms op miauwvraag..... Van het terras - één hoog - naar de tuin (en terug)? Daarvoor kreeg ik vorige zomer al een kattentrap - moest ik niet meer op het dak springen en kruipen, dat uitzicht verveelt op den duur ook hé.

Dus dagelijks op verkenning gaan kon ik al. Enige voorwaarde: baasjes moesten me buitenlaten. En ja, ik had soms ambetante uurtjes blijkbaar, mihihiauw. Maar voor alles bestaat er een oplossing in de mensenwereld, gelukkig. Dus kreeg ik een kattenluikje in de voordeur, kan ik gewoon binnen en buiten wanneer ik wil. En daar heb ik al van geprofiteerd, mijoepieauw. Hele nachten buiten, af en toe binnenglippen om wat te eten en terug 'den hof af'.... het kan nu allemaal.

En gisteren wou ik dus mijn dankbaarheid tonen. Dat ik achter insecten en vlinders sprong, dat wisten baasjes al. Dat ik op muisjes lag te loeren ook, evenals dat ik er al eens ééntje gepakt had. Maar toen was er enkel die kattentrap..... Nu had ik weer beet en kattentrots liet ik mijn prooi luid miauwend in de gang zien....

Echt blij waren de baasjes niet, misnifauw. Maar kwaad ook niet. Zo lang ik mijn trofeeën maar niet in zetels of bed leg zeker?

Lang getwijfeld, ik geef het toe. Maar na het lezen van verschillende reacties na het verspreiden van een infobrochure in 'ons' Erembodegem, wil ik toch mijn mening geven over (de reacties op) het 'Masterplan Erembodegem'.

Ik was er bij op 1 juni 2017, toen we in werkgroepjes brainstormden. Om een door het stad aangeduid studiebureau (een duo blijkbaar) op weg te zetten om (vrijblijvend?) ideekes op papier te zetten, plannen te tekenen, 'ons dorp' naar de jaren 2025 of zo te brengen. Ik heb daarover begin juni 2017 een verslagje op 'Ge zetj van Erembodegem as ge...' geplaatst trouwens.

En nu valt er een folder in de bus, nu verschijnen er krantenartikels, komt schepen Van de Steen op de regionale tv. Waarom? Waarom al die reacties in de groep 'Ge zetj van Erembodegem as ge...'? Omdat we - in het algemeen - niet verder nadenken, gewoon slikken wat we denken gelezen, gehoord te hebben. En dan worden zelfstandigen - nee, ik ben er gene !!!! - in woorden aangevallen, verweten; wordt er verwezen naar zaken die - volgens mij toch - niet rechtstreeks met al de problematiek te maken hebben.

Op 28 april in sporthal Schotte worden de 'ideeën' voorgesteld, mag iedereen reageren, zijn eigen inbreng doen. Ik hoop alleen dat dit alles gaat leiden naar een leefbaar Erembodegem. Of willen we gewoon een slaapdorp worden van Brussel, Aalst of Gent???? Spreek u uit, geef uw mening op 28 april. In de hoop dat er rekening mee gehouden wordt.

Gewoon doen, zou ik zeggen.

Een tijdje geleden dat ik mijn kattenavonturen nog deelde op baasjes blog, maar met mij, Lowieke, gaat alles goed hoor.

En baasjes zien mij graag, ik heb nu een eigen deurtje, allé kattenluikje. Moet wel een bandje om met een magneetje aan, maar nu, na een dikke week heb ik het systeem ook door. Kan ik binnen en buiten wanneer ik wil. Joepiemiauw. Met mijn kop goed duwen en dan leest het luikje mijn bandje en kan ik buiten of binnen. Al laten baasjes me ook nog langs terras en kattentrap buiten, als ik eens lief of smekend kijk.

En ook al ben ik een katertje-geweest, ook voor mij is het 'kattentijd', zoals de mensen zeggen. Dus gaan we 's avonds wandelen, andere katten opzoeken en kom ik thuis wanneer ik wil, mihihiauw, langs mijn deurtje. En dan hoor ik ze in hun slaap zuchten: 'Lowie is er.' Dat ik dan de godganse dag uitgeteld ben na een nachtje stappen, begrijpen jullie wel. Dus nu, tijd voor mijn dutje.

Kunnen we het misschien afspreken met zijn allen? Ook al ergeren we er ons soms (fel) aan. Ik als één van de eersten, trouwens..... Maar als er iets serieus gemeld wordt via-via, dan moeten we die taalfoutjes toch door de vingers kunnen zien????

En, sorry beroepsmisvorming zeker, ik erger me er soms ook heel hard aan. Taalfouten, niet goed voor mijn hart (blijkbaar....). Maar ik heb wel respect voor iedereen die dankzij de nieuwe (zogenaamde sociale) media hun mening kunnen spuien, kunnen melden wat er in hun buurt misloopt, verdachte dingen signaleren, enzovoort.... En dat zulke meldingen niet in 'perfect Nederlands' - wat wilt dat trouwens zeggen - op Facebook en co worden gezet, ik leer er mee leven hoor.

Nee, effen serieus. We moeten (helaas) met zijn allen blijven uitkijken, alert blijven. Iedereen moet hopen dat hij/zij geen slachtoffer wordt van vandalisme, diefstal, inbraak .... En indien toch.... dat een goede buur, voorbijganger, of ik weet niet wie - toch tips kan geven om daders te pakken.

Chapeau, AB Inbev - die van Jupiler, Stella en co - weet nu al welke Rode Duivels naar het WK in Rusland gaan, straks in juni. Toch als ik hun affiche mag geloven. Waarom betaalt de voetbalbond nog een bondscoach?

Marketingjongens zijn soms onbegrijpelijk. Vind ik toch. Maar zij worden er voor betaald, hebben er wellicht ook voor gestudeerd (sic). Dus wordt merknaam Jupiler voor enkele maanden veranderd in 'Belgium', om de Rode Duivels een extra stimulans te geven. Jaja..... En ondertussen is er een affiche klaar, met 24 namen en handtekeningen van de Duivels die naar Rusland gaan trekken.....

Wilt men ons toch laten geloven. Want bekijk die poster eens goed, gebruik jullie voetbalverstand..... Op het lijstje van 24 - er mogen slechts 23 spelers geselecteerd worden (oesje) - twee keepers (Courtois en Mignolet). Normaal worden er drie doelmannen meegenomen...... Maar kom, niemand van die mannen raakt gekwetst, wordt geschorst en anders zal er nog wel een veldspeler tussen de palen gaan staan zeker? Ook erbij: Origi, een speler die, uitgeleend aan Wolfsburg, de laatste maanden geen deftige bal meer geraakt heeft.....

Anderzijds ben ik persoonlijk wel blij dat Radja Nainggolan zijn plaatsje in die kern heeft. Of bondscoach Martinez zo blij is met deze pre-selectie, durf ik te betwijfelen. En, ik moet ook eerlijk zijn, met de meeste door 'Inbev-geselecteerden' kan ik wel leven........

4 maart. Een dag die ik niet snel zal vergeten. Hoop ik toch.

Vandaag één jaar geleden kon ik genieten van de pasgeboren lammetjes in de wei 'thuis achter'. Dit jaar zullen er geen nieuwe schaapjes meer komen, gewoon omdat de eigenaar (voorlopig?) niet meer kweekt. Een beetje jammer, maar ook begrijpelijk. Al vond ik die eerste voorzichtige stapjes, sprongetjes, dat bedelen om melk bij mama wel heel leuk.

Vandaag, 21 jaar geleden, werd mijn dochter geboren. Een meid waar ik trots op ben, die haar eigen weg gaat, haar eigen willetje heeft. En die verdomme haar best doet aan de KU Leuven. En ook hier, dat eerste kruipen, die eerste stapjes, die beginnende deugnieterij, die kleine ongelukjes, die..... Tijden die niet meer terugkomen.

Maar ik ben een trotse papa, want ik ben zeker dat je je weg gaat vinden. Met voor- en tegenspoed (helaas, c'esr la vie). Nogmaals proficiat meid, happy 21!!!!!!!!

(foto dochter met peter van tante Carla)

Ik ben kwaad. Of misschien eerder ontgoocheld. Want was er deze middag op het VTM-nieuws? Een wetsvoorstel: langdurig werklozen wil men verplicht twee halve dagen per week gemeenschapsdienst laten doen.....

OK, het gaat misschien (opnieuw) tegen mij spelen, maar het ligt op mijn maag. Ik heb niet gevraagd om ontslagen te worden, ik vraag niet om telkens - al drie jaar (sic) - opnieuw afgewezen te worden bij een sollicitatie: het zinnetje 'uw profiel is niet wat we zoeken (of aanverwanten)' ken ik al van buiten. Als je al reactie krijgt... En ja, volgende week word ik er 55. Niet meer van de jongsten, maar nog steeds bereid om te leren, bij te scholen. Ik volgde niet voor niets maanden een VDAB-opleiding, in een totaal andere branche als mijn (bijna) 30-jarige journalistenloopbaan....

En dan komt er een - in mijn ogen - 'snotneus' van rond de veertig zeggen dat we dan maar gemeenschapsdienst, vrijwilligerswerk moeten gaan doen??? Maar ik wil vooral echt aan de slag, verloond worden voor wat ik presteer en ik zal er dan ook voor de volle honderd procent voor gaan! En moet ik daarvoor wat bijscholen, bijleren... Voor mij geen probleem. Maar geef me aub een echte kans.....

Rust in vrede Tuuttuut. Deze morgen heb ik het gehoord. En ook al was dit eigenlijk al een lang aangekondigd verdict, het komt toch aan. RIP.

Een vier jaar - ietsje meer, ietsje minder misschien - heb je gevochten, heb je je nooit willen neerleggen bij het onvermijdelijke. Helaas heb je je strijd verloren. Ondanks je humor - toch tegenover mij, tegen anderen. "Ik wacht tot het crematorium in Aalst er is", was één van de laatste zinnen die ik je hoorde zeggen, in september of zo. Vlak voor je nog eens voor één of andere nieuwe behandeling 'binnen' moest. En sorry Tuuttuut dat ik je niet meer ben komen bezoeken thuis - ik ben daar nu eenmaal geen held in.

Een jaar of tien geleden, denk ik. Toen we elkaar voor de eerste keer tegenkwamen. Bij Joske, op de plesj in Erembodegem. Jij met je 'fleske'. En met je onnavolgbare droge humor, mij als Limburger me meteen aanvaard in het groepje laten voelen. Dank. Helaas ben je niet de eerste van die dinsdagse bende die het aardse al heeft verlaten.....

Tuuttuut, bedankt dat ik je mocht kennen. En als er buiten dit aardse nog iets is, laat ze dan luid Rammstein door de boxen spelen als je aankomt. Rest In Peace.

Ja het is koud buiten. Gezond koud, wordt er soms gezegd. Zonnetje schijnt vrolijk en uit de wind, goed ingeduffeld, is het aangenaam. Zeg dat een roker het gezegd heeft.

Want voor die ongezonde, onhebbelijke gewoonte moet ik naar buiten. Binnen wordt er niet gerookt, geen probleem. Toch niet in de zomer, bij droog weer. Nu is het wel droog, maar toch verdomd frisjes, zeg maar koud buiten. Eén voordeel, ik steek er een paar minder per dag op. Denk ik toch.

En als ik dan 's morgens de eerste sigaret opsteek, zie ik ze liggen: de schaapjes in de wei 'thuis achter'. Voor die dieren is het precies niet koud, ze lijken integendeel te genieten van dit weer. Het is precies of ze nu 24 uren per dag buiten zijn. Liggen in het gras, al dan niet in het zonnetje, soms een beetje grazen. Vorig jaar waren er een paar zwangere schapen, kregen we zo in maart de lammetjes te zien en te horen. Helaas, deze winter, de komende lente zal het niets zijn. Er is niet gekweekt deze keer. Een beetje jammer, want die kleine lammetjes zien rond hun moeder draaien, was toch leuk om zien.

Ook Lowie houdt niet zo van dit weer. Het is te zeggen: hij komt nog altijd zagen om buiten te mogen, maar als hij zijn wandelingetje gedaan heeft komt ons katertje-geweest nu toch veel sneller binnen. Lekker warm, achter het glas, naar zijn vrienden-schapen kijken en loeren naar de vogels. Maar om daar op te jagen is het nog te koud, vindt Lowieke. En als baasje zo zot is om daarin te gaan roken, miauw dat moet hij weten.

Weir doeng voesj. Voor niet Aalstenaars: 'Wij doen verder'. Het is een tijd geleden dat ik nog blogde, maar de microbe blijft. Zijt maar gerust. Of juist niet....

Ik heb het 'papiertje' op zak, mijn certificaat dat ik de VDAB-opleiding 'Dispatcher in de transportsector' heb afgewerkt, beëindigd. Begin oktober begonnen, net voor carnaval Aalst vijf weken stage achter de rug. Beetje trots op mezelf. Een heel andere wereld - ik kom uit de krantenbusiness hé - leren kennen, leren waarderen. Ogen opengetrokken, nieuwe dingen leren kennen, mensen op de zenuwen gewerkt, maar ook veel geleerd. Met dank aan de mensen van Trans Europe Express in Erpe-Mere, waar ik die stage mocht doorlopen.

En nu doen we verder. Niet alleen met deze blog, maar ook met de zoektocht naar werk. Want ook al heb ik mijn leeftijd misschien tegen, ik ben nog altijd gemotiveerd. Ik wil nog altijd aan de slag. En daarom blijf ik solliciteren, voor jobs in de communicatiesector, in de administratie, nu zelf in de logistieke wereld. Ooit moet het toch lukken????

2018, bijna, nog een paar uren. De vooravond van een nieuw jaar. Een beter jaar? Laat ons hopen. Bij deze wens ik al mijn vrienden, kennissen, familie, blog-volgers en al wie het wil weten: let's (y)our dreams come true.....

Al in 1963 - mijn geboortejaar - lanceerde een man 'I have a dream'. Een Amerikaanse (zwarte) dominee, die hoopte op een betere wereld. Voor hem, voor u, voor mij. Helaas werd Martin Luther King vermoord, onder andere om deze nobele gedachte, om het feit dat hij iedere mens - los van huidskleur - gelijk achtte. Omdat hij... veel te goed was, dacht te zijn????

Ik wil me zeker niet meten met dominee King - verre van - maar ook ik heb dromen. Ik droom van een samenleving - beginnend in 'mijn dorp' Erembodegem, en liefst heel ver uitgebreid - waar mensen met respect voor elkaar samenleven, samenwonen. Waar sluikstorten niet meer bestaat, waar van andermans eigendommen afgebleven wordt, waar er geen vandalisme meer is, waar verkeersregels gevolgd worden, waar.... Waar het echt goed is om te leven.

Ik zal maar blijven dromen zeker? Of??????????????????????????

Schoolvakantie, het is meer dan 35 jaar geleden..... Maar nu opnieuw. Jaja. Een VDAB-cursus volgend - op mijn 54ste (sic) - heb ik nu nog eens schoolvakantie. Joepie. En nu heb ik tijd om via deze weg iedereen het beste te wensen voor de komende feesten en vooral voor 2018.

Het is echt raar, gek, onwezenlijk,..... Als 54-jarige terug op de 'schoolbanken'. Maar toch. Eind augustus of zo, uitgenodigd op een infosessie door de VDAB. Er ging een opleiding 'Dispatcher in de transport' georganiseerd worden. Iets voor mij misschien? Geen flauw idee, maar eens gaan luisteren kan geen kwaad, dacht ik. En zelfs naar de tweede infodag - met testen - ging ik, waarom niet? Een zogenaamd motivatiegesprekje, terug in Temse? Ik heb niets te verliezen, dus....

En dan krijg je dat telefoontje. Dat je geselecteerd bent, dat je goedgekeurd bent om aan die cursus te beginnen. Ikke? Ja dus. Totaal geen voorkennis van dat transportwereldje - ik kom uit de journalistiek....; computerkennis - los van tekstverwerking - stond ook op een heel laag pitje. Maar toch, ik mocht met tien anderen (nummer elf hebben we nooit gezien) aan die opleiding beginnen.

Heb ik de voorbije twee-en-half maand iets geleerd? Ja. Ik heb geen schrik meer van excel, ik heb mijn talen (Frans en Engels) bijgeschaafd, up-to-date gebracht. Maar vooral: ik heb (toch een beetje) inzicht gekregen van het transportwereldje, begrijp nu toch al iets van hoe chauffeurs aangestuurd (moeten) worden om de klanten - u en ik dus, thuis of in de winkel - op tijd te bedienen.

Ligt in die branche mijn beroepstoekomst? Wie weet? Volgens lesgevers zou het kunnen. Ik zal het (misschien, heel misschien) weten na mijn vijf weken stage, die begin januari start. Ik ben benieuwd, maar enthousiast. Een extra duimpje voor 2018???????