Het mooie weer nodigt uit om nog maar eens op stap te gaan. We gaan de woorden van Caroline misbruiken en zeggen: ’t is de schuld van Hachiko dat we nu veel moeten weggaan!



Deze morgen zijn we gestart met de autotuning. Man al die prachtige cars! Een waar plezier voor de ogen maar niet voor de oren.

Al die opgezette auto’s produceren de nodige decibels. Dus de perfecte plaats om een puppy aan een stresstest te onderwerpen. Eerst even van op afstand wat kennis laten maken. Nog even gaan socialiseren bij de deelnemers en weg zijn wij.

Kamiel neemt het allemaal rustig waar, momenteel zijn wij belangrijker dan die luidruchtige auto’ s. Ik geef wel toe dat de bolletjes eten, en vooral de aanmoedigingen , hun uitwerking niet missen. Na het wennen, even tijd nemen voor wat commando’ s te oefenen. Als ze hier lukken dan maken kans dat ze ergens anders ook lukken.



Een bonjour en knie lukken aardig net als zit, aboie gaan we maar niet proberen zeker met al dat lawaai? Of toch eens proberen? Alhoewel hij in de luide muziek verloren gaat krijg ik toch mijn aboie.

 

Het stappen lukt ondertussen ook steeds beter en beter maar het kruipt toch wel in Kamiels pootjes. Een half uurtje wandelen is meer dan genoeg en dat laat meneertje ook duidelijk merken. Plots begint het langs alle kanten te jeuken en dan moet je even blijven zitten om achter die oren te kunnen krabben. Als het baasje het dan nog niet door geeft begin je gewoon je eigen wandeling en luister je lekker niet meer tot baasje nog maar eens duidelijk maakt wie er met wie gaat wandelen.



               

Alhoewel het vandaag een feestdag is valt de drukte in Brugge nog mee. We vinden gemakkelijk parkeerplaats op de ondergronds parking Katelijne. Ideaal om nog eens de lift te kunnen doen. Ondertussen is Kamiel dat al gewoon en vindt er niks engs meer aan.Dan maar op weg naar het begijnhof.

 


Het is een smal straatje daarnaartoe en de koetsen passeren je rakelings. Dat was er toch even teveel aan voor Kamiel. Met een paard heeft hij al kennis gemaakt en dat verliep vlot maar het lawaai van die koetsen was er teveel aan. Het eerste moment ging hij veilig schuilen achter de rug van Nancy. Maar we volharden in de boosheid en gaan toch verder.

De volgende koets kwam aan gedenderd en terug dook hij weg, maar door onze aanmoedigingen overwint hij toch zijn angst!

Nadat er enkele koetsen gepasseerd waren was zijn schrik een beetje over . Het zal wel zijn favoriete vervoermiddel niet worden maar gelukkig leven we niet meer in de tijd van paard en kar. Na een tijdje interesseerde het hem zelfs niet meer als de koetsen passeerden, de eendjes waren veel interessanter.

Gaan stappen is leuk maar o zo vermoeiend, nog even een terrasje meepikken om op wat krachten te komen en dan weer naar huis. Terug zalig gaan niksen in het zonnetje (alhoewel, het kruipt terug weg achter de wolken). Het was een leuke dag, hondjes en baasjes zijn moe. Dat wordt een rustige avond met manneken Paul op de tv!