Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
05-06-2016
Moet er nog rijst zijn?
Beste Lezers,
Ontbijt op café, tis voor mij weer eens iets anders. Een croissant en een expresso, moeilijk om daar de noen mee te halen. In de buurt van het station toch nog een pani gekocht, met hesp en kaas, iets steviger.
Rijst velden genoeg in de regio, die erom bekend staat. Kilometers lang zijn de paden tussen deze soms wel erg grote velden. En alle plantjes staan onder water. Het waterhuishouden wordt hier gedaan met behulp van kanaaltjes, shotten en goten. Al lijkt het land plat, het water blijft stromen, en aan een redelijke snelheid.
De boer rijdt met zijn terrein wagen traagjes over de paden langs de akkers. Wat hij controleert weet ik niet precies. Ik vermoed dat hij nakijkt of het waterpeil gunstig is, of er ziekten op de plantjes komen enz.
Langs een grote beek spotte ik een marmot. In de velden vliegen veel reigers rond. Ik vermoed dat er ofwel veel kikkers ofwel veel vis zit tussen de rijstplanten. En Giuseppe bevestigd me dat bij het oogsten het water wordt afgelaten en men de vis, en hij wees tussen de handpalmen tot 25 cm aan, gewoon in een net kon opvangen.
Dat het geregend heeft hoef ik niet meer te zeggen, daar kunnen jullie ook over meespreken.
Gelukkig heb ik hier in het ostello mijn was van twee dagen kunnen drogen. Die van eergisteren heb ik al twee keer gewassen, na een dagje in een zak komt er een raar geurtje vanaf.
Vercelli is een mooi stadje met een Duomo. Die zal ik morgen vroeg nog eerst eens fotograferen, vanavond begon het weeral te regenen. Mijn goesting was meteen over.
Ik heb dan maar mijn blog bijgewerkt, althans op mijn laptop. Als er WF bereikbaar is kunnen jullie dit allemaal lezen.
Deze nacht in een mooie ostello, vier bedden voor mij alleen. En we zijn voor weinig geld eens een goede pelegrino menu gaan eten, 12 is niet veel.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Zo katholiek dat er zelfs op de muren afbeeldingen van de kruisweg staan geschilderd; Niet zoals bij ons een bakje aan een boom; Zo ver je kan zien én nog verder; G&G op het kiezelpad; Kanalen, beken, schotten, openingen en vooral veel water; Rijst traktor; Geen smalle wegen meer; Boerderijtje, vroeger bestemd voor de hele familie, knechten met familie, het vee, de paarden en de oogst; Vittorio Emanuel Primo Re DItalie.
We zijn gelogeerd in de Ostello te Santhia. Wel een dikke dertig kilometerkes op mijn teller bijgezet. Niet zoveel te melden vandaag, een beetje regen, een beetje zon in de late namiddag. Volgende dagen volgt er meer van dat maar wel met hogere temperaturen, 27°C.
Patrick, de Fransman van op de GsB, is gisteren gespot door een andere Fransman. Deze laatste, uit de buurt van St-Etienne, zegt dat Patrick minstens 35 à 40 km per dag aflegt. Dat doet hij over de gewone weg, dus hij vliegt als het ware naar Rome, die zie ik niet meer weer.
Vandaag slapen we, nog steeds met G&G, dan weer met een Duitser, Lothar, op de kamer. Hij doet het ook rustiger, over de VF weg. Hij heeft zoals de meeste pelgrims die ik hier ontmoet eerst de tocht naar Compostela gedaan.
Morgen tot Vercelli, weer in een parochie Ostello, Hospitale Sancti Eusebi.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Campaniles, je kan er wel doorheen; De dorpen liggen nog wel op respectabele hoogte, wegens overstroming gevaar?; Waarom zijn bijen korven zo fel gekleurd?; Uitlopers van de vallei van Aosta; En soms ook lang opgaand; Valt er iets op?; Mooie balkonnetjes in Italië!; Dit is niet de Duomo maar een kapel op een kerkhof; Prachtig versierde kerk in Santhia.
Vanmorgen dus eerst nog naar het begin van de wereld kampioenschappen kanoën gekeken.
Ik heb er waarschijnlijk een goede 60 fotos van genomen. Ik probeer er negen uit te filteren maar die zie ja pas als ik dit bericht op de blog krijg.
Bij dergelijke organisatie komt nogal wat werk kijken en dus ook veel volk. Vooreerst peddelaars van overal. Vooral Zwitserland is goed vertegenwoordigd.
Enorm veel eigen clubleden, rode kruis mensen die opgesteld staan per twee - met veiligheidstouwen zodat er één in het water kan, Carabinieri, jury leden - per drie poorten twee, officials, pers en vooral een uitgebreide TV ploeg met volledige regiekamer en 7 cameras, alles te volgen op groot scherm, allé, het zijn wereld kampioenschappen hé.
Het is vooral een spectaculaire sport. Wel is het moeilijk om alles te volgen. Kracht en techniek zijn de sleutelwoorden om goed doorheen het kolkende water te komen. De derde deelnemer zette een zeer scherpe tijd neer maar kreeg een aantal straf seconden omdat hij een paaltje had geraakt.
En ze volgen elkaar in snel tempo op, de ene is pas halfweg als de volgende kandidaat als naar beneden duikt.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Het volk komt tot leven, het water doet steeds verder; Rode Kruis is present; Weegt bijna niks en is zo plat dat je er bijna niet in kan met je benen, van Carbon; Rode poortjes, achterwaarts te nemen; Gelukt; Rechtblijven; Zenuwachtig gedoe voor de start; Aandachtige toeschouwer; Rechts boven, ruiten aangedampt, wel hele nacht heerlijk geruis van het water.
Over de aanwezigheid van de Romeinen kan je in deze streek zeker niet twijfelen, om elke hoek (of berg) zie je wel tastbare bewijzen. De wegen, met vooral in het begin militaire bedoelingen, leiden allen naar Rome. Er waren dan ook geen andere verharde wegen.
Maar niet alleen de wegen zijn een getuigenis, ook de vele bouwwerken en stratenplannen zijn evenzeer grote getuigen.
Voor een verkenning van de Aosta-vallei zit je nergens beter dan in de stad van Caesar Augustus. Augusta Praetoria, zo luidt de originele naam van de stad die tegenwoordig bekendstaat als Aosta. Gesticht in het jaar 25 na Christus, als garnizoensstad op de route naar Gallië. Aan de oostkant betreed je Aosta door de Arco dAugusto. De triomfboog uit het stichtingsjaar van Aosta werd gebouwd ter viering van de Romeinse overwinning op de Salassi, die hier sinds 2600 voor Christus woonden.
Van hier snijdt een kaarsrechte weg van oost naar west door het autovrije hart van Aosta. Het symmetrische stadsplan van de Romeinen is perfect bewaard gebleven en zorgt ervoor dat je vrijwel nergens het overzicht verliest.
Er zijn nog zo veel monumenten die aan de Romeinse periode herinneren, dat Aosta ook wel het Rome van het noorden wordt genoemd: van een deel van de ommuring tot het Romeinse forum en de Porta Pretoria, de brede stadspoort met zijn drie doorgangen één voor strijdwagens en twee voor voetgangers. Maar het meest indrukwekkend is toch wel het Romeinse amfitheater, dat ooit plaats bood aan vierduizend toeschouwers. Er zijn sterke aanwijzingen dat het theater vroeger overdekt was geen wonder, want tijdens de winter daalt het kwik hier tot ver onder nul (terwijl dertig graden in de zomer niet ongewoon is). Met zijn 22 meter steekt de façade van het theater hoog boven alles uit.
Ook al draagt de vallei de naam van Aosta, het dal heeft naast deze ongepolijste miniversie van Rome nog veel meer te bieden. Aosta ligt aan de voet van Italiës oudste natuurpark, Gran Paradiso. Dit park was ooit het exclusieve jachtterrein van koning Vittorio Emanuele II, maar is inmiddels allang voor iedereen begaanbaar. Het is een lustoord voor wandelaars, mountainbikers en rotsklimmers. In totaal is er voor 475 kilometer (volgens andere bronnen zou dit 700 km zijn) aan wandelpaden uitgezet, door dichte loofbossen en slaperige dorpen, over groene alpenweiden en langs snel stromende beken, hoge bergmeren en indrukwekkende watervallen. Grote kans dat je onderweg enkele natuurlijke bewoners van het park tegenkomt, van gemzen, steenbokken en hele marmottenkolonies (heb al een marmot gezien) tot haviken en uilen.
Veel wandelpaden vertrekken vanuit het dorpje Cogne, vanaf Aosta een half uur rijden. Bij Cogne ligt ook de mooiste waterval van de regio, de Lillaz, die in etappes over een lengte van tientallen meters in een waterreservoir valt en op het bovenste punt te bereiken via een aantal trappen vaak bevroren is.
Rijd je vanuit Aosta niet naar het zuiden het park in maar volg je de rivier Dora Baltea richting westen en oosten, dan passeer je een groot aantal ruïnes en kastelen. Vanaf de 11de eeuw werd vanaf hier toegezien op de veiligheid van deze strategische doorgangsroute en bezoekers van koninklijke huize vonden er een gerieflijke slaapplek. De mooiste kastelen zijn die van Sarre, Fénis en Bard, al is het laatste meer een militair fort dan een kasteel. Forte di Bard, dat trapsgewijs opklimt naar de top van een rots, werd net als menig ander kasteel in deze regio gebouwd door de Savoye-dynastie. Tegenwoordig huist hier het Museum van de Alpen en zijn er diverse kunstexposities te bezichtigen. Het kasteel van Fénis is misschien wel het meest romantische in de hele vallei. Van de gekartelde muren tot de rechthoekige uitkijktorens, vrijwel alles aan dit kasteel is nog in uitstekende conditie. Maar ook vanbinnen is Castello de Fénis zeer de moeite waard.
Ik moet toegeven dat de streek me uitermate geboeid heeft.
Vandaag verlaat ik de vallei volledig en ga over naar der regio Piemonte. Enkel van hieruit was in de tijd van de Romeinen de vallei toegankelijk.
Piemonte, het geen feitelijk 'aan de voet van de bergen' betekent is daarnaast ook
'Il Fondatore', de stichter, van de Italiaanse Republiek in 1860; Mazzini, Cavour en Koning Vittorio Emanuele II komen allen uit deze streek.
Soms is het niet te geloven, als je iets zegt of schrijft blijkt het helemaal niet zo te zijn. Vandaag veel water gezien. Vooral dan het water dat uit de wolken valt. De rivier, Dora Baltea, krijgt nog meer water te verwerken. Het was voorspelt, dus geen gezeur.
Maar niet te geloven bij aankomst in Ivrea, een spandoek met aankondiging van het wereldkampioenschap kayak.
Vandaag is er voorbereiding van de deelnemers, parcour verkenning, en deze avond officiële opening. Vanaf morgen dus wedstrijden. Ik hoop dat ze op tijd beginnen zodat ik het nog eens kan zien, vanuit de slaapkamer. Ik lig namelijk onderdak bij de plaatselijke kano club, Ivrea Canyo Club. Gelukkig dat G&G gisteren al hadden gereserveerd. Er liggen ook deelnemers op de kamers en het bakske is vol.
Geen kayaks gezien, jawadde!
Vannacht constant het geruis van de barrages in de oren.
Voor vandaag dus vooral veel water gezien en gehoord. Ook de afgelegde afstand is niet mis. Maar de weg ging via het dal, er was geen plaats op de rotsen. Dus weinig of geen beklimmingen gedaan. Maar goed ook, met dat nat zou het toch super moeilijk zijn geweest.
Maar de Romeinen, die keren steeds weer. Ik denk dat ik vandaag letterlijk de Romeinse weg heb gevolgd, ook door sommige dorpen. Het is niet makkelijk om overeind te blijven op die ronde keien of doorheen die karresporen. Ik denk dat Patrick in dien tijd genoeg verstuikte voeten en gekneusde gewrichten zou moeten bewerken.
Vanavond ben ik dan aan een goede maaltijd geraakt, pizza Bustina met tomaten, mozzorella van binnen, spek, parmezaan en rucola. En een frisse pint mocht niet ontbreken, een Duitse. Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos: Vertrek; Smalle doorgang en stategisch toch nog een blokje gelegd, die Romeinen!; Karre smalle straatjes in Pont St-Martin; Op sandalen en tussen de karren, vragen om problemen; Overspanning 31,5m en hoogte verschil 20,25m; Bij regen of sneeuw vlug beneden; Eerst de klok gehoord, de kerk pas bij een uitgeregende wolk; Canoe?; Voor geoefenden!.
Verschieten doe ik niet zo vlug. Toen ik deze morgen op de wekker keek deed ik dat wel : 09u30! Me nog eens omdraaien om halfzes heeft wat langer geduurd dan voorzien. Het zal dan ook wel nodig zijn geweest, gisteren een grote afstand gelopen. Een derde bergop, een derde naar beneden en de rest van de tijd ongeveer vlak, ik werd het goed gewaar.
Net zoals vandaag trouwens, de afstand is ongeveer 24 km, maar ruim vermoeiend met die steile wanden die je steeds op moet. Dit komt omdat de vallei hier ongeveer op zijn smalst is. De rivier, de autosnelweg, de gewone weg, de landelijke weg, de trein en de wandelpaden moeten hier allemaal doorheen. Enkel de scheepvaart ontbreekt in dit dal. En voor gewone pleziervaart is het te ondiep of te woelig denk ik. En kayakers heb ik nog niet gezien.
Je mag me wel of niet geloven, vandaag voel ik voor het eerst deze tocht enige stijfheid in de beenspieren.
Nog een drietal dagen en dan komen we in de Po vlakte. De hellingen zullen dan wel langer worden maar, niet meer zo steil. Misschien speelt er dan weer iets anders in het nadeel van de pelgrim, droge wind en lange rechte wegen onder een loden zon. Net zoals gisteren regen gehad, vandaag voldoende om nat te worden. En de wind waait bij momenten flink in de vallei, wellicht komt die van Milaan.
Daar heeft het volgens G&G flink gestormd, met hevige regen en wind, waarbij enkele slachtoffers zijn gevallen. Ik verneem dat het ook in onze contreien flink geregend heeft, hopelijk voor niemand met ernstige gevolgen.
Verblijf nu in het dorp Arnad, een viertal kilometer voorbij Verrès. Ben door St-Vincent gelopen langs de walk of fame, niet voor filmsterren wel voor goochelaars. Of die hun kunsten ook mogen vertonen aan de speeltafel van het organiserende casino betwijfel ik.
De Romeinen zijn hier alom tegenwoordig. Als je als eerste een soort van banen hebt aangelegd, ook al is het maar voor één kar tegelijkertijd, laat dit wel duidelijk sporen na. Als je over dergelijke oude banen loopt krijg je een idee wat een immens werk dit allemaal moet geweest zijn. Rots wegkappen, op andere plaatsen stenen bij zeulen, bruggen bouwen en uitwijk mogelijkheden voorzien, ze hebben het allemaal gedaan. Hoeveel slaven hierbij het leven hebben gelaten kom je niet te weten.
Wel dat er een grote stroom goederen van het zuiden naar het noorden, en omgekeerd, getransporteerd werden. En dat dit via de meest makkelijk weg gebeurde spreekt vanzelf. Voor mij is dit heden ten dage niet zo, maar daar heb ik zelf voor gekozen!
En vandaag geen dieren gered, er wel een hele kudde herten of iets dergelijks tegen gekomen. Die liepen langs de hellingen te grazen of beter, de jonge scheuten van de struiken en bomen op te eten. De grote dieren buigen zelfs de takken om bij die groene en frissen twijgen en blaadjes te komen. Tot op een meter kon ik die beesten naderen, ze zijn mensen wel gewend want een deel droeg een bel om de hals.
Seffens wassen en de was doen, daarna gaan eten. Morgen is het feestdag in Italië, alle winkels dicht! Het magazijntje in de buurt is tot de middag open, dus weer geen nood. Ik moet wel opmerken dat het budget al lichtelijk is overschreden, Italië is wel degelijk duurder dan Spanje. Misschien dat in de komende dagen er meer parochies pelgrims ontvangen. Tot nu toe zijn ze ofwel gesloten of hebben ze geen tijd.
ciao
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: In dat putje van de vallei moeten ik door; Zouden die ook stellingen hebben gebruikt?; Chapelle pour Italien; Romeinse weg met duidelijke karrensporen, gemaakt door duizenden wielen; Zelfs dorpsstraten op kar breedte; En maar bladeren eten, en zelfs jonge takken; Korte stevige afdaling; Van daarboven; Hier ist!.
nota: Het eten is een beetje tegen gevallen. De pizzeria om de hoek was gesloten. Het restaurant bleek nogal ver te liggen, na meer dan twintig minuten was het nog niet in zicht.
Wel bleek er nog een café open te zijn. Bij navraag bleek dat er de mogelijkheid was om iets warms te eten. Giuseppe zei dat hij het even zou vragen, ik vond het direct ok. Het zou dit zijn of niks! En het heeft gesmaakt, dat van die saus en den honger hé!
Zoals vanmorgen al gemeld kon ik niet voor acht uur gaan ontbijten. Zelfs om kwart na keek mevrouw nog even naar de klok. Voor de rest viel het ontbijt wel degelijk mee, voldoende brood en konfituur, een kan koffie en een kan melk. En als extra nog een zoete koek/taart. Voldoende om de middag te halen.
Of het zicht op de goede morgen foto de bergen van het Paradiso zijn weet ik niet, wellicht is de hoogste die je kan zien vanuit Aosto de Pere Laurant. Praktisch de ganse dag lagen alle omringende bergen onder een wolkendek, beneden in het dal scheen de zon en was het een goede 22°C.
Aosta is een stad rijk aan geschiedenis. Het amphitheater, de Augustus poort en de Romeinse brug zijn enkele blikvangers. Ik ben ook even binnen geweest in het regionaal museum dat is gewijd aan het erfgoed van de Romeinen. Heb er geleerd waarom de amphoren een punt hadden.
Het eerste wat me opviel toen ik de oude stad binnenkwam was de Fondation Barry, je weet nog wel die vereniging die het hondenras van de Grand Saint Bernard in stand houd.
Aosta is een autonome regio en provincie. De kleinste regio van het land en de enige die slechts uit één provincie bestaat. Door het dal loopt de rivier Dora Baltea. Zijn water en van al zijn zijrivieren stroomt naar de PO.
Eens door de poort van Augustus en de Romeinse brug over rustig naar omhoog. Een dame sprak me aan. Ze was zelf pelgrim geweest, naar Compostela en een tweede maal naar het einde van de wereld. Die tweede tocht kon ze nooit meer vergeten, Galicië had zijn naam eer aangedaan, het had dan ook tien dagen aan een stuk geregend. Na nog wat wetenswaardigheden en ervaringen te hebben uitgewisseld kon ik na een tiental minuten mijn tocht verder zetten. Toch altijd wel leuk om eens een praatje te kunnen maken.
In een klein winkeltje stond een man voor mij die petatten nodig had. Hij sprak in het Frans, dus ik sprak ook Frans tegen de winkeldame, want ik mocht voorgaan van de Parijse gentleman. Toen hij vernam dat ik van België kwam begon hij over Jacques Brel, de beste zanger ooit. Ik beaamde dat en zei dat hij in Gent geboren was (eigenlijk Schaarbeek). Ja antwoorde hij, tis een Vlaming. En toen begon hij te zingen van Marieke. Geestig toch!
Een Nederlands koppel dat langs de kant van de weg zat was vrijdag morgen de pas overgestoken en konden door de galerie, die gisteren volledig verdwenen was, en een beetje sneeuw Italië bereiken. Zo zie je hoe vlug het weer op dergelijke hoogte kan omslaan.
Enkele uurtjes later hoor ik een vreemd geschreeuw. Ik denk aan een soort papegaai die is gaan vliegen. Opnieuw hoor ik dit geluid, nu dichter bij me en blijf staan. Ik spreek tegen het beestje van kom laat je maar eens zien als ineens een kopje van een reeën jong boven de betonnen rand van een open waterleiding komt. Ik wil in actie schieten als ook de voorpoten op het droge geraken en uiteindelijk het dier op zijn zij rolt en recht komt. Ocharme het jonge beestje, het stond te trillen op zijn pootjes. Het vluchtte helemaal niet weg, het kon amper staan. Ik naderde voorzichtig en kon het waarlijk over zijn hoofd en lichaam wrijven. Toen ik het rustig naar de overkant dirigeerde kwam er een zeldzame auto aangereden. Ik deed teken om te vertragen. De dame achter het stuur stopte en zette haar motor af. Toen nam ze haar fleece en droogde het dier. Het rillen minderde wel niet maar traag ging het beestje naar de graskant. Hopelijk is het door de zonnewarmte gered geworden. Betonnen kanalen en beken, niks voor reeën!
Ik bleef dus maar stappen tot in Châtillon waar ik tegen zevenen mijn locatie voor deze nacht heb gevonden.
Ook terug gevonden zijn Gabriella en Giuseppe, zij verblijven bij de Franseskanen. Wel zijn we samen gaan eten, soort kaasfondue en daarna nog een salade. Een pint bier heeft ook gesmaakt, Belgisch Maes Pils!
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Drugshonden? Volgens Amerikanen wel; Aoste ten tijde van Augustus; Het oude theater; Poort en brug in één lijn; Ex-pelgrim; Aoste al ver achter me; Gered door mijn stem; Naar rechts.
Als je op tijd gaat slapen ben je meestal ook vroeg wakker. Vijf uur was iets te vroeg, vanaf zessen kon het wel al. Het ontbijt is pas om acht uur, dus kan ik nog even iets vertellen over het klooster.
Er is voor het eerst sprake van een klooster in de 9e eeuw. Dit was dan op de plaats die nu Bourg-St-Pierre wordt genoemd. Saracenen hebben het rond 940 verwoest. Een goede honderd jaar later vond de aartsdiaken van Aosta het welletjes dat hij regelmatig beroofde reizigers zag. Daarop richtte hij een hospice in op de pas zelf.
Het toevluchtsoord droeg eerst de naam van Sint-Nicolaas. Later, rond 1125, staat in een document de naam van Sint-Bernardus vermeld. Waarom het klooster nu in Zwitserland ligt komt omdat het door St-Bernard onder de verantwoordelijkheid werd geplaatst van de bisschop van Sion.
De hond genoemd naar de oprichter van het hospice heb ik er niet gezien. Men vermeld pas de
St-Bernardhond in 1709. Het ras spruit voort uit de dieren die eerst als waakhonden naar boven werden gehaald. Vanwege hun goede reukzin werden ze later speciaal gekweekt om mensen in de sneeuw op te sporen. Of ze ook een vaatje rond hun nek droegen is waarschijnlijk aan de verbeelding toe te schrijven.
Twee schilderijen, daterend uit 1690, van ene Salvatore Rosa beelden dit soort honden af.
In de zomermaanden kan je de St-Bernard hond nog zien op de pas, meer als toeristische attractie. Een stichting gevestigd in Martigny (Barry? Opgericht in 2004) houd het ras in stand.
Een laatste redding door een St-Bernard hond heeft plaats gevonden in 1955.
Heden ten dage is het Hospice een goed draaiende onderneming te noemen. Ik heb een viertal paters geteld. Wel zijn er een veertigtal mede paters die verdeeld zijn over de verschillende parochies en het Hospice van Sion. Hun congregatie heet voluit: Les congrégation des Chanoines du Grand-Saint-Bernard.
Het zijn vooral de werknemers die de boel draaiende houden. Een dertigtal mensen verdienen er hun boterham, in de zomer maanden kan dit nog oplopen met een aantal vrijwilligers. De kok is nu een Italiaan die zes maanden elke dag zijn kunsten kan tonen (met hulp uiteraard). Daarna is zijn jaar goed zei hij.
Langs de Zwitserse kant is de baan bijna het jaar rond vrij van sneeuw. (Daarvoor moet er wel regelmatig geruimd worden, ook de sneeuw van de zijkant wordt verwijderd met een kraan. Daarna komt de ruimer die alles vermorzeld en naar beneden spuit.) Dat trekt dan weer veel toeristen aan. Ook verblijven meerdere mensen voor een tijdje in het klooster, je kan een kamer huren, alleen of voor een gezin of groep.
Er zijn twee grote gebouwen waarin vijfentwintig kamers zijn ondergebracht. De kamers voor pelgrims tellen wel acht bedden. Het sanitair is modern net zoals de rest van de inrichting van de gebouwen . Enkel de muren, met een dikte van een meter, kan men niet aanpassen.
Ook de crypte, waar de kapel voor de bezinning zich bevindt, is modern te noemen. De verlichting bestaat uit sterren met hier en daar een goed gerichte spot. Tijdens het bijwonen van de vespers werden na de gebeden en het evangelie de spotjes geminderd en kwamen het kruisbeeld en de pelgrim speciaal in beeld. Tijdens de bezinning heb ik meer dan een half uur niet bewogen. Enkel de mede pater, die de rituelen zoals het wierook aansteken uitvoerde, heeft ook niet bewogen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Goede morgen; De bel; Salon; Gang; Museum vol schatten; Schilderij met St-Bernard; Kapel met prachtig houtsnijwerk; Bezinningsruimte; De pelgrim.
Rustig geslapen, op tijd wakker en gewassen. Voor het ontbijt nog wat kaartjes geschreven, daar is anders niet te veel tijd voor. Wel vergeten dat ik mijn laatste Francs al kwijt was en er niet te veel Euros meer over waren. Gelukkig overschreed de prijs van het aantal geschreven kaartjes en de zegels niet de beschikbare fondsen in mijn beurs.
Dit heb je allemaal al gelezen, dit maar om te zeggen dat er niet zo veel meer te vertellen is.
Ik ben wel steeds geïnteresseerd in jullie reacties. En ik kan melden dat de Peugeot 301 besteld is geworden in 1932 en afgeleverd in 1933.
De autobaan heb ik zondag genomen omdat het dan rustig is, geen 'poid lourd' op de weg. En door de hevige regen kan je beter de baan nemen dan de 'voie vert', daar rits je van de ene steen na de andere, met de diepe ravijnen in de buurt dus geen optie. En de Mont Blanc is in de wolken blijven steken, misschien voor een andere keer.
Dat het vandaag dus een pak warmer is geworden, door de zon wel te verstaan. Die is er na de middag in geslaagd de wolken te verdrijven. Ook door de afdaling in de vallei van Aosta steeg met elke meter de warmte. En geleidelijk verdwenen de laagjes kleding tot het bekende T-shirt. De pijpen zijn wel lang gebleven. (?)
Voor vanavond heb ik dus onderkomen bij papagrand in Variney. En morgen zien we wel weer.
Ciao
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Douane gebouwen zichtbaar, sneeuwval = vertrekken; In mei 1800 was het weer beter; Patrick aan de payage, niet meer gezien; Eerste blik op Italië, CINZANO in St-Oyen; Mooie paden op meer dan 1200 meter; Vallei naar Aosta; Afdalen naar Chef-Lieu 1267 m tot Chez-Henry 845 m op korte tijd, bijna vrije val; Uitzicht vanuit mijn hotel raam op Aosta.
Rustig geslapen, op tijd wakker en gewassen. Voor het ontbijt nog wat kaartjes geschreven, daar is anders niet te veel tijd voor. Wel vergeten dat ik mijn laatste Francs al kwijt was en er niet te veel Euros meer over waren. Gelukkig overschreed de prijs van het aantal geschreven kaartjes en de zegels niet de beschikbare fondsen in mijn beurs.
Patrick wou zo vlug mogelijk na het ontbijt vertrekken, de mist was al grotendeels verdwenen. Ik wou toch nog wel even afwachten, het veranderd zo snel.
Een pater die bij ons aan tafel zat kon hem dan toch overreden rustig te blijven. Nadat we tegen negen gepakt stonden troonde dezelfde eerwaarde ons mee naar de kelder, waar ook onze schoenen stonden en regenjassen hingen. Voor alle geval zei hij, neem deze raclettes maar mee en geef ze af in St-Oyen.
Toen we buiten kwamen viel de sneeuw met dikke vlokken, maar dat was eigenlijk beter dan regenen. De temperatuur was redelijk, ongeveer een graad of drie.
Gezwind de afdaling begonnen en, na ongeveer 350 meter, voorbij de Zwitserse douaniers gestapt. Niemand gezien, er stond wel een auto. (er was iemand aan het kuisen) Alvorens de Italiaanse confraters te bereiken stootten we op een ijs muur. De baan niet geruimd en dus even klauteren om erbovenop te geraken.
Aan het douane gebouw lag de sneeuw ruim tot tegen de dakrand. En niemand te zien, uiteraard. Alle deuren en vensters waren nog afgedekt met houten planken.
De raclettes kwamen al van pas. Toch even moeten zoeken naar de juiste richting. Ik kon de rand van de weg nog juist zien.
Even verder zou er dan een galerij moeten zijn. Galerij? Niet te zien, volledig bedolven onder de afgegleden sneeuw, een 'avalange'. Met de raclettes kon ik er wel op geraken. Zover ik kon zien was de baan volledig verdwenen.
Patrick was ondertussen al driemaal gevallen en één keer een schoen verspeelt. En op die galerij had ik een vrij goed zicht op de vallei maar ook op het gevaar. Als je je raclet niet stevig in de sneeuw drukte kon je wegschuiven. Het zou dus voetje voor voetje worden.
Met Patrick wou ik echter absoluut geen risico nemen, ook voor mezelf moet ik toegeven, kneep het wel even tussen de billen.
Zonder pardon maar het besluit genomen om terug te keren. Mijn Franse mede pelgrim wou me nog overreden. Maar zonder nog verder commentaar stapte ik terug naar boven, naar af. De raclettes liggen terug op hun plaats.
De afdaling langs Zwitserse kant dan maar genomen om via de tunnel naar Italië te liften. Vermits we met twee stonden stelde ik voor om enige afstand te nemen. Dat leverde al vlug resultaat op, tien minuten later was Patrick al verdwenen en schoof ik op naar de kassa, waar de wagens halt houden.
Zodat ik iets na half twaalf in St-Oyen stond.
Een vriendelijke Fransman had me meegenomen. Hij was uiterst geïnteresseerd in mijn tocht. Ook hij zou graag eens naar Compo gaan. Zijn lief naast hem lachte fijntjes.
Tot daar het eerste deel van mijn verslag, terug naar af. Of toch niet, want bij het binnen komen van Italië steeg de temperatuur met zeker 20°C.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Redelijke zichtbaarheid, vertrekken maar; Een paar terug zetten, een ander paar aan de rugzak bevestigen; Sneeuw muur; Waar is de juiste weg?; Via deze zeer snel beneden, in het dal waar de banen wel geruimd zijn; Merk het verschil; Geen risicos, terug!; Baan vrijhouden, voor wie?; Terug bij af
Omdat het hospitale op de pas van de Grand-Saint-Bernard nogal indrukwekkend is, hierbij nog enkele sfeer beelden. Het eten moet ik nog afwachten maar de thee beloofd al veel goeds.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: De inkomhal; Natte kledij en schoenen blijven (bij de voordeur) in kelder juist naast de inkom; Crocks voor iedereen; 2e verdiep voor de slaapzalen; Elke slaapzaal acht bedden; Propere, moderne sanitaire installaties én heerlijke warme (hete) douche; Evacuatie touw; Winter in Italië!.
Deze nacht menige donderslag gehoord, ben niet gaan kijken of het ook regende. Via de badkamer verluchting kon ik de wind horen gieren, de deur dan maar dicht gedaan. En vanmorgen was het hevige regen bij het opstaan. Later werden dat cats and dogs.
Dat opstaan was vrij laat, 08u30, ondanks dat ik al om 10u00 in dromenland was. De klimpartij van gisteren was niet in de kleren gekropen. De warme maaltijd, met een flinke paarden biefstuk, heeft zijn werk gedaan. Geen problemen met spieren of voeten deze morgen, de fysiek was terug ok.
Wel deed het weer niet mee. Gisteren mooi tot zeer mooi gedurende de tocht met op het eind enkele druppels, vandaag toch nog een 45 gewacht alvorens te starten.
Had ik geweten dat de baan bijna over het volledige traject tot de tunnel overdekt was, ik was wel vroeger gestart. Maar dan had ik weer Patrick niet ontmoet, een pelgrim uit Besançon.
Die was voor me gestart en heb ik zien passeren aan het hotel. Na de splitsing tussen tunnel en col haalde ik hem in aan de eerste abri. Ik zei hem om binnen te gaan en te schuilen. Je kan er zelfs overnachten, kachel en hout voorzien, zelfs kranten en een alumeur.
We stelden ons aan elkaar voor. Hij doet ook de Francigena en hoopt Rome te bereiken. Ook voor hem is de voorgestelde route van de VF te moeilijk om met een zware rugzak te lopen. Daarom had hij eergisteren al besloten om nog enkel de banen te nemen.
Ik bedenk me daarbij dat het vandaag zondag is, er geen trucks rijden en het daarom mogelijk is veilig over de weg te gaan. Daarom ook dat ik absoluut vandaag dat laatste stuk wou doen. En morgen neem ik langs de Italiaanse kant zeker niet de baan, zal wellicht de eerste elf kilometer toch niet nodig zijn. Op dat moment ben ik al genoeg afgedaald om eventueel de zijbaantjes te gebruiken.
De ontvangst hier in klooster is zeer goed. Eens je de juiste ingang hebt gevonden moet je afdalen in de kelder om je natte kleding en schoenen achter te laten. Crocks staan er in rijen, voor iedereen wel een schoentje dat past. Eens je via pijltjes de acceuil hebt gevonden treed je het cafetaria binnen.
Een vriendelijke dame wenst je goedendag, geeft je een warme kom thee en vraagt wat je wil. Een slaapkamer of een dortoir. Voor beide zijn de voorzieningen uitstekend, voor de slaapzaal moet je de gang op voor sanitair. Maar alles is in pico bello toestand, echt modern.
Bij het verkennen van de douche keek in langs de Italiaanse kant door het raam en zag niks. Terwijl ik een half uurtje eerder nog de Zwitserse en Italiaanse douane posten kon bemerken.
We zien morgen wel, ik ben alleszins tevreden dat ik toch de berg ben opgeklommen, het is de moeite zeker waard. Temeer daar ik nu een lange namiddag heb en vanavond zeker op tijd in de slaapzak zal liggen.
En ik ben in de voetsporen van beroemde personen geweest : Julius Caesar en Bonaparte!
Na de zware inspanning om de 800 meter hoogte verschil te overbruggen, is dit eigenlijk een rustdag. De laatste 4 km heb ik afgelegd in meer dan anderhalf uur.
Ook nog een Amerikaan ontmoet in het Hospice, hij komt van Nevada. De bergen rijzen daar op vanuit de zee en zijn wel iets hoger dan hier, maar ronder boven, niet met pieken. Hij doet de VF in delen, neemt regelmatig de trein of bus om vervelende stukken over de slaan, zoals de PO vlakte!
Wel is hij goed in het werken met kaarten. Hij prefereert kaarten boven GPS en maakt regelmatig gebruik van het kompas. Tja, tegen wie had hij het vandaag!
Als het morgen helder is zal ik zeker de Mont Blanc kunnen zien, de hoogste berg van de Alpen.
Nog op het programma voor vandaag: wifi zoeken, naar de Vespers om half zes, een uur later souper en dan nog een beetje praten en de weg voor morgen voorbereiden.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Overdekte gang; Het pad aan de overkant ziet er groen uit, voor vandaag houd ik het zeker aan deze zijde; Rechts nog 7 km; Eerste schuilhokje, met kachel en hout; Het water hoor je wel; Selfie; Het dal; Patrick bijna aan het eind; Oef, het zit erop!.
Alleen op, het doet een beetje raar. Na meer dan een week is Matteo ineens verdwenen. Wellicht duikt die weer ergens op.
Hoe dan ook, ultreia is de boodschap.
En vandaag heb ik dit woord meer dan eens gebruikt.
De start was alleszins om tegen te zeggen. Tot Bovernier was het pad eigenlijk niet te doen met rugzak. Het pad was soms zo smal en steil dat je voetje voor voetje kon vorderen. Heel tof en mooi eigenlijk. Maar meer iets voor randonnées, mensen met minimum belasting, goed voor dagtochten.
Ik wil hier zeker niet klagen, integendeel. Ik heb hier van genoten. Enkel, het gaat niet voor vooruit. Ja met boneknopen. En ik kan daar niet zo goed tegen.
In Bovernier zag ik een luifel wuiven, tiens, een café. Inderdaad had ik dat goed gezien. Tevreden dat ik alsnog mijn koffie kon krijgen. Bovendien, in Bovernier (iets om een gedicht te verzinnen) kon ik een brood aanschaffen, in het café staat een mand van de bakker. En als surplus was de koffie de la maison omdat ik pelgrim ben.
Volgende traject was er daarom niet minder zwaar om. Iets voor de middag was ik tot in Sembrancher gesukkeld. Bekaf, toen al, daar moest iets aan gedaan.
Vermits ik graag eens met een Zwitsers treintje wou rijden besloot ik om de vijf kilometer tot Orsières te overbruggen. In een wip en een gij ben je der. Dus eerst nog een koffie en daarna terug op pad.
Het pad was vanaf daar meestal een goed begaanbare brede weg met af en toe nog een steile overbrugging.
Tot Liddes zou ik gaan en daar overnachten.
Voor Liddes zag ik een dame haar tuin onderhouden. Met een riek draaide ze een beetje aarde onder, die met mest was bedekt, en klopte daarna de aarde terug vast. En ook wierp ze de aarde bergopwaarts.
Een bonjour volgde met daarna mijn vraag of de weg naar Bourg-St-Pierre ook gelijkaardig was als de route waar ik nu op liep. Ja zei ze, hier en daar nog een steile helling maar voor de rest gestaag omhoog.
Bon, ook al zijn je beste patronen al verschoten, een beetje afzien kan geen kwaad.
Zolang de weersomstandigheden het toelaten kan je best maar verder doen, voor morgen word regen voorspeld. En als ik in B-s-P geraak moet ik morgen maar een goede 15km in de regen lopen om de Pas te bereiken. Wel moet ik dan ook 837 meter klimmen!
In Palasui Barrage was mijn drank op (heb nog altijd een halve liter noodrantsoen) en zag ik een man die houten latten aan het zagen was. Op mijn vraag of hij water kon geven antwoordde hij bevestigend. Met zijn wagen reed hij over de dam tot zijn werkplaats bij de centrale. Voilà, even zijn werkzaamheden onderbreken voor de pelgrim.
En dus ging het ultreia en vooral traag. In het dorp aangekomen moest ik nog even klimmen om het hotel te bereiken. Je kan wel zeggen dat op dat moment de batterijen leeg waren.
En het weer speelde mee. Vooraf al enkele druppels gevoeld, met hotel in zicht moest ik me nog reppen om droog binnen te raken. Ook de temperatuur daalde fors, van een goede 24°C naar een flauwe 16°C een half uurtje later. En de wind gaat flink te keer en brengt koude mee van de ijsvlakten boven mij.
Nu dus veilig en warm, met een goede volwaardige maaltijd achter de kiezen, mijn blog nog afwerken en dan lekker slapen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Hier ist ergens, links was de goede keuze, rechts in reuze vaart bergafwaarts; Bovernier op 620 meter, nu in B-s-P op ongeveer 1632 meter; Goed kijken; Uit dat gat kom je dan geklauterd; Hier omhoog, naast de rots; Slak leert zwemmen, water is iets sterker en dus heb ik slak haar leven gered; Langs die wand loopt het pad; Liefst niet invallen, te koud en te snel. B-s-P, temperatuur daalt door de ijswind van uit de bergen.
Temperatuur op de pas nu ongeveer 5°C, heb al erger meegemaakt!
Met de zon opgestaan, de Polen waren ondanks het late uur ook al op. Maar of ze gingen biken, dat geloofde degenen die in Ierland woonde ook niet.
Ik heb geen oog dicht gedaan voor half één. Mede door mijn gebuur, een Fransman die naar TV aan het kijken was in zijn tent, een spectaculaire show met veel oohs en aahs. Toen ik eens goed op zijn vlaams vloekte (pelgrim!) daalde het geluidsniviea. Toen de Polen terug kwamen van hun avondeten, draaide hij terug aan zijn volumeknop. Afijn vanmorgen was het een korte bonjour en basta.
Ik mocht onze vriend Matteo wakker maken, hij zou een eind meestappen en daarna de trein nemen. Ik begrijp wel dat hij moe is, door Wales stappen met 20 kilo op je rug en dan nog vele regendagen en vriesdagen moeten meemaken, je wil wel eens rusten. Eenmaal uit bed ging het toch niet van harte. Na een WC bezoek kwam hij terug en zei dat hij het hele traject met de trein zou doen. We spraken af op de camping in Martigny.
Tot nu heb ik hem nog niet gezien, misschien morgen wel weer.
Voor de rest kan ik enkel melden dat het een warme mooie dag is geweest en dat mijn bedje alweer deugd zal doen. Hier op de camping lijken me het vooral weekend mensen te zijn.
Morgen is het niet al te plat meer, we nemen afscheid van de Rhône vallei en beginnen te stijgen naar de GSB.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Links; Rechts; In primeur, een nieuwe trein; AMMAN kom je overal tegen; Smeltwater genoeg bij 25°C; Achter elke hoek een ander zicht en uitzicht; Rhône water vermengd met ander smelwater; De stroom is betaald zenne.
Lang in bed, of beter tent, gebleven. Vermits de ferry maar afvaart om 11u40 is er tijd genoeg om de tent te drogen alvorens in te pakken. Matteo had er niet zoveel zin in en trok eerst naar de cafetaria voor een koffie. Daarna ging het beter maar wel traag. Ik wou zeker op tijd zijn, anders moesten we nog tweemaal in de dure buurt overnachten. Zonder hem op te jagen begreep hij wel dat de pleziervaart niet wacht op een pelgrim.
En dus rond de middag mooi op het Lac Leman richting Chateau de Chillon, dit is juist voorbij Montreux. Vandaar af langs de prachtige boulevards naar Aigle, waar we nu verblijven, via Villeneuve. Daar ben je aan het eind van het meer en begint eigenlijk de tocht door de bergen. Al vlug loop de door de vallei waarlangs alle transport moet gebeuren. Regelmatig zie je dan ook verschillende soorten treinen passeren, goederen treinen, gewone- en intercity treinen.
Op het meer was het frisjes, door het water uiteraard maar ook het wolkendek wou maar niet wijken. Eens op stap warmte het merkelijk op en was de insmering met 50 dus niet tevergeefs.
Nu is het in Aigle zelfs 21°C en bijna windstil. Hopelijk een niet te koude nacht en vooral een rustige.
Ik heb mijn tentje opgesteld naast enkele Poolse bikers. Er komt er een uit Ierland en die vertelde me dat ze allen uit dezelfde buurt komen, tussen Stettin en Gdansk. Daar is de scheepsbouw nog actief maar op een zeer laag pitje. Vanaf de subsidie is weg gevallen zijn ook de bestellingen achter gebleven. Waar hebben we dat nog gehoord.
Voor morgen zijn de weersvooruitzichten zoals vandaag, lichtjes bewolkt en redelijke temperatuur, een kleine vierentwintig graden.
Als ik op tijd kan vertrekken, afhankelijk hoe vroeg M paraat is, wil ik nog tot Martigny geraken.
Wellicht nog een keer op een camping, maar dat is vrij goed hier, vlakke pelouses.
Ik weet ook niet of de Ralley du Challois voor hinder op mijn pad kan zorgen. Dan liften we eens voor de verandering.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Gisteravond enkel de bergen in de zon en ernaast een mooie regenboog; Met de stoomboot naar de overkant; Een Sulzer motor, de boot is gerestaureerd eind vorige eeuw; Fris op het water; Daar tussen moeten we zijn; Wat een ingang!; Montreux; Over de 3000m, en daarachter kan je de pas van de Grand Bernard zien; Poolse bikers.
Dus gearriveerd in Lausanne, weliswaar in de lichte regen. De prijzen zijn hier zeker Zwitsers en daarom maar afgezakt naar de camping. En dat afzakken is in velerlei betekenissen te zien. Afzakken in prijs, 18F ipv 41F voor een kamer met vier bedden, alles op de gang, zonder ontbijt en wifi.
Op de camping betaal ik wel 2F voor internet, maar goed voor vier uren. Afzakken in de betekenis van de berg afdalen, want het gaat flink naar beneden om van de kathedraal tot het meer te komen. Bovendien is/zijn campings steeds een eind uit de stad verwijderd, dit keer iets meer dan 3km. Ook de maaltijd is minder dan gisteren, een gewone pizza margarita voor 16F met één glaasje wijn, 3,40F en voorzichtig drinken. Nog enkele dagen en we zitten bij de levensgenieters, zeker als ik zie wat mijn pelgrims vriend kan verorberen.
Voor morgen zijn we weersvooruitzichten goed, zon en tot 24°C, als de regen uit de bergen wegblijft. Die hebben we vandaag al goed kunnen waarnemen. Ik zit nu in het restaurant van de camping en kijk uit over het meer met aan de overkant de witte bergtoppen.
Alleen zal het erop aankomen om een geschikte overzet te vinden. Volgens het uur boekje is er morgen een naar Saint-Gingolph, twintig na elven. Ik moet dit nog even checken anders moeten we misschien op zoek naar een andere oplossing.
Matteo begint te sakkeren op het dure Zwitserse leven.
En op de kerk, die stuurt je hier van hot naar heir maar doet niks voor pelgrims. In de kathedraal, die nu protestants is (zie uitvoerige uitleg van gisteren) is het goedkoopste voorstel dat van 41F. in de katholieke paroisse verwijzen ze terug naar de kathedraal, want die ligt op de route, een papier als bewijs erbij gehaald. Matteo vroeg of ik Pilatus kende.
Na de zegening van abbé Jean-Luc nog onze zak gepakt en tegen negenen waren we op weg. De gigantische vallei oversteken en steeds die bergen beter kunnen zien, Matteo ging er steeds vlugger door stappen. Zodanig dat ik regelmatig eens moest plassen of drinken, kwestie het ritme eruit te halen.
Niettemin ging het bijzonder goed vooruit ook omdat het ideaal weer was vanmorgen.
Toen we de overkant bereikten wachtte er een mooi klimmetje van ongeveer 8km, in een ruk afgewerkt. Oef!
De tevredenheid was nog groter omdat we eindelijk de bergen in hun volle glorie konden zien. Ik hoop dat het overkomt op de fotos.
Het weer blijft dreigend, de overkant van het meer is in een lichte mist gehuld, mijn tent is waterdicht en het zal niet koud worden, dus geen zorgen.
Morgen zien we wel weer.
Toch als uitsmijter nog iets dat ik enkele dagen geleden heb verzonnen tijdens de tocht door de bossen van Gy:
Pelgrim
Als pelgrim loop ik traag
Maar gestaag
Naar mijn volgende vraag
Sigeric is me voor geweest
Was ik anders ook
Naar Rome geweest.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Hier in ORBE is het begonnen; Er komt zicht in; Mist is weg; Precies spot op gericht; Zicht vanaf de kathedraal, eerste druppels vallen; Van trappen kennen ze der hier wel teen en tander; Cercle Democratique en Bruxelles café, hoe krijgen ze dat gerijmd?; In perspectief valt het wel mee; En een zee van ruimte.
Nu kan je je afvragen, waarom nog zo laat op café vertoeven om een verslagje op je blog te krijgen. Vandaag heb ik weeral Wifi.
Dit maal zit ik in een parochie lokaal, in het kelder verdiep, maar de zon schijnt hier al een hele avond binnen. Ook een kleine keuken en toilet zijn aanwezig. Verder konden we de douche gebruiken (met handdoeken) op het eerste verdiep.
Via de toeristische dienst zijn we hier geraakt, de katholieke parochie.
Pastoor Jean-Luc is een toffe pee die ons alles ter beschikking stelt. Maar alvorens zo ver te komen dienden we eerst een koffie te drinken. En het gesprek ging vlot, hij sprak vloeiend Italiaans, en Matteo was dan ook in zijn nopjes. Bepaald moment zat ik er bij en keek alsof ik het hoorde donde .. We schoten alle drie in een lach, waarna de Franse vertaling volgde. Latijn is niet zijn ding, enkele uren in de rhetorica waren onvoldoende om hem te overtuigen deze oude taal aan te leren.
Toen ik dan begon over mijn jonge jaren als misdienaar kwam het gesprek automatisch op de liturgie. Vroeger zaten de mensen in de kerk zonder ook maar een woord te begrijpen van wat er vooraan werd gezegd. Sinds het laatste Vaticaans concilie, dus enkele jaren later, kon je de eredienst volgen in de landstaal. Ik dacht dat dit concilie in 1963 had plaatsgevonden, de pastoor dacht eerder aan 1965. Wie kan me helpen, want dit mag geen scheuring veroorzaken. En wanneer werd bij ons het Nederlands gebruikt in de kerk? (1970?)
De verdeeldheid tussen katholieken en protestanten is in Zwitserland wel duidelijk te merken. De kerk in het centrum is protestants. Dit komt omdat ongeveer tussen 1550 en 1850 de katholieke rite in de streek verboden was. Hierdoor namen de protestanten de kerken over en vormden ze om. Vandaag even binnen geweest in zon protestantse kerk, omdat het orgel werd bespeelt, en het viel me op dat deze veel soberder en donkerder is.
Dus na midden vorige (2x) eeuw werd de katholieke eredienst terug toegelaten, onder meer door aanhoudende druk van de gelovigen maar ook door emigratie van katholieken uit andere regios en landen. Wel hadden ze geen ruimte meer waar ze hun diensten konden houden. Daarom werden er nieuwe kerken gebouwd, meestal juist buiten de oude dorpskernen.
Na een rondje door de stad, deden we inkopen in de COOP (weet niet van welke gezindheid, en heb het niet gevraagd) om een heerlijke Mezzi Penni Rigate te maken. En het smaakte voortreffelijk.
Vanmorgen was het helemaal niet zonnig, maar zoals gisteren en vijf graden celcius. Maar tweehonderd meter verder hield het op met regenen, zelfs de zon deed zijn best om de mist te verdrijven. We hebben de gorges de Cavatannaz, tussen Saint-Croix en Vuiteboeuf, gevolgd. Ditmaal was het wel doenbaar met een rugzak. Wondermooi was/is het geboden natuurspektakel. Toen we eruit kwamen keken we uit over een enorme vallei waar in de verte de bergen zouden moeten liggen. Alvast volgens Matteo, die naar zijn bergen verlangt.
Toen uiteindelijk de einder een beetje zichtbaar werd zagen we inderdaad witte bergtoppen. Volgens de padre kan je vanop de citadel bij mooi weer de Mont Blanc zien liggen. Dat zal dan iets voor morgen zijn, als het helder is en we Lausanne naderen. Wel duidelijk was het Lac de Neuchâtel met Yverdon.
Onze gastvrouw van gisteren gaf ons vanmorgen nog een koffie. Tijdens de babbel ging het over Brussel en dat het erg is wat is voorgevallen.
Bleek dat ze door Freddie Thielemans in de echt is verbonden op de grote markt. Haar oudste kind, dochter Gabriella, is er geboren in het Sint Elisabeth ziekenhuis. Ze heeft nog een zoon van bijna vijf
die al eens moeilijk doet. Gisteren avond toen ze toekwam met haar kinderen van school smeet die pagadder zijn tas op de grond en gaf er nadien nog een flinke sjot op. Caractère!
Maar bovenal drinkt ze graag Belgisch bier, enzo haar man ook. De aangepaste glazen staan in de kast, zelfs stenen frietzakken staan paraat. Waar België al niet voor gekend is.
Haar man komt uit de buurt van Neuchâtel, zij uit de buurt van Yverdon-les-Bains. Wat ze in Brussel hebben gedaan weet ik niet. Wel is mevr Faure secretaris van de kerk gemeenschap en woont ze in de pastorie. Heb niet gevraagd of ze misschien mgr Leonard kende.
Op de middag, in Rances, een plat du jour naar binnen gespeeld met een glas plat water. Kost voor het water 2,80F, effe slikken!
Onze afwas is ondertussen gedaan, voor morgen krijgen we ontbijt. Wel moeten we een deel van de Chaiselong terug naar boven sleuren. Ik lig op een vouw bed, tis altijd beter dan op de grond.
Ciao!
Hugo Pellegrino
Fotos: Start; Zwitsers treintje in Zwitsers decor; Zon!; Prachtig toch; Ook voor kayak?; Goed begaanbaar; Zeer goed kijken; Met Curé J-L; Goede nacht.
Zwitsers landschap,treinen en prijzen, vandaar de titel
Vertrokken in de regen, en met onze pongo diep over de ogen getrokken op stap op dag 25. De sleutel netjes in de brievenbus gedropt, met een donation erbij gevoegd, en een kleine nota als dank. Mocht ook wel na de goede zorgen van mijnheer pastoor. Ik heb dus geen eten hoeven te kopen om de dag door te komen.
De eertste zeven kilometers langs een redelijk drukke baan gelopen en van tijd een flinke spatter op je toch al natte kleren. Geen erg eigenlijk, wel was het maar 5°C bij vertrek. En dit zou er zo te zien niet beter op worden. En dat werd bewaarheid.
Eens de D6 genomen naar Saint-Croix liep het gestaag omhoog. De temperatuur daalde naargelang de hoogte. Juist voor de grens, ja want ik ben intussen in Zwitserland aanbeland, gaf de thermometer nog 3°C aan. Mijn handen kunnen wel wat verdragen maar met die regen erop waren ze zo goed als bevroren. Het plaatselijke restaurant gaf een goede menu du jour en de warmte deed deugd.
Daar heb ik bovenop mijn extra shirt nog mijn windjack aangedaan. En nog niet zweten ondanks dat het voortdurend redelijk steil opwaarts ging. In Saint-Croix stond vermeld 1153 meter.
Gisteren al een koejebel gehoord, wel vandaag veel meer van dat. Ook de huizenbouw begint er erg Zwitsers uit te zien.
In SC geen paroisse, wel een protestantse en een katholieke kerk. De toeristische dienst verwees ons door naar een dame die wel een kamer verhuurde: 30/p, enkel bed en douche. Geen keuken of Wifi. Dus de keuze is met dit weer vlug gemaakt. Wel nog even wachten tot 18u30 alvorens we binnen mochten.
Wel van de tijd tussen 16u30 tot openingstijd heb ik gebruikt gemaakt om in een café met wifi eindelijk mijn blog bij te werken.
Daarna vlug nog even om boodschappen en onze intrek genomen en mijn verslagje voor deze dag gemaakt. Dit dan nog naar de post gebracht zodat jullie uptodate zijn.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Bijna in de wolken; Zo begin je soms de dag; Nog een Frans skigebied; 3; Liften; De grens; CH; Bergen?; Overnachting plaats.
noot: De pub van deze namiddag was al gesloten, ook al bleef die open tot zeker 20u. 19u45 was al te laat. Er was er nog een met Wifi, alleen de Wifi werkte soms en soms niet. Ik heb al tiental maal geprobeerd, anders lezen jullie dit wel op een andere keer.
Nog een laatste poging! Alles afgezet en opnieuw opgestart et VOILA!
Het is geen koude nacht geworden maar ik had me veiligheidshalve toch maar voorzien. Die muts heeft alleszins mijn hoofd warm gehouden en het zilverdekentje mijn rug.
In M-H-P toch nog een winkeltje gevonden. De laatste twee baguetten kregen we nog van de bakker, zijn vrouw had ze blijkbaar aan iemand anders beloofd. Er lag nog brood, maar dat was te groot voor de rugzak. Goed gezien van die vent.
Toen begonnen we aan onze tocht. En die leidde ons (nog steeds met Matteo) naar de Gorges du Nouailles. Bijzonder prachtig en mooi maar ook zo vermoeiend. Na een zestal kilometers kwamen we dan aan de 'Sources de la Loue, eveneens de moeite waard. Daar troffen we dan de toeristen aan die vanaf boven naar dit fenomeen kwamen kijken.
Na nog een redelijk steile beklimming kwamen we aan in Ouhans. Vanaf daar tot Goux-les-Usiers ging het gestaag en steil opwaarts. Daar hebben we dan ook een half uurtje gerust en gegeten. Er volgden nog enkele vlakke kilometers met veel wind.
In Sombacour merkten we precies een cafeetje, een beetje aftands. Weinig waarschijnlijk dat we daar een koffie zouden kunnen krijgen. Edoch, precies daar hebben we een grote mok goede straffe koffie gedronken. Eerst zei de man dat hij geen koffie had. Maar als jullie tijd hebben maak ik er wel. Ik ging dan even naar het toilet en merkte in de naastgelegen eetzaal een uitgebreide collectie trekzakken. In het café zelf zag je, naast de kleine toog, geen andere kenmerken van een Franse bar: geen tapkranen, geen loterij, geen sigarettten, geen schreeuwerige TV schermen, eigenlijk juist die tapkast.
Achter deze laatste hing een grote foto aan de muur. Hierop stonden een zevental mensen met een accordeon te poseren. Een van heb was de patron achter den toog. Hij vertelde dat hij een verzamelaar was en speler. Voor zijn vijftigste verjaardag had hij naar verschillende verenigingen en ensemble een brief geschreven om bij heb thuis een samenkomst te houden. Vanuit Frankrijk zijn er dan een aantal afgekomen die dan ook een hele dag samen accordeon hebben gespeeld. Sindsdien komen deze fervente accordeonisten elk jaar terug. En omdat we pelgrims zijn en interesse toonden in zijn hobby kregen we een postkaart van hem. Deze toont de Chemin de Croix, zie foto, waarvan er nog een drietal bestaan in Frankrijk, volgens hem. Die andere zou in Rocamadour zijn, de derde wist hij niet meer. Wel die derde ben ik tegen gekomen in .. moet het zelf opzoeken. Als afsluiter kregen we ook de koffie nog gratis.
Na zevenen kwamen we pas in Pontarlier toe. De jeugdherberg was op zondag namiddag gesloten. Dus toch naar de Paroisse. Geen pastoor te zien. Een dame vroeg me of we pelgrims zijn. Ze is vast besloten om ons te helpen en houd een andere dame, die juist de kerk verlaat, tegen. Een hele uitleg, en jammer dat die pelgrims geen onderdak hebben .. vele telefoontjes . Eindelijk beweging in de pastorie zelf.
Een jonge cure vraagt ons binnen voor de koffie. Uiteindelijk heeft hij een oplossing voor ons, in de parochiezaal kunnen we op de vloer terecht. Er is een toilet en keuken. Op mijn vraag of er ons kunnen wassen stelt hij voor eerst een douche in de pastorie te nemen. Als we terug beneden komen heeft hij nog wat eten klaargelegd.
Met een volle tas eten en drinken begeleid hij ons en geeft ons dan de sleutel van de zaal. Hij wenst nog een goede nacht en een veilige tocht. De sleutel steek je morgen maar in de boîte van de pastorie.
Toeval of niet, de enkele druppeltjes waren ondertussen al een hele bui geworden. Maar wij zitten lekker onderdak, uit de regen en de wind in de parochiezaal.
Gisteren was zwaar, maar vandaag liep het een beetje de spuigaten uit, vooral door die prachtige tocht door de gorges.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Toch nog ravitaillering, eigenlijk alles te verkrijgen; Prachtig zicht, moeilijk of eigenlijk bijna niet te doen met rugzak; Zo blijft het doorgaan; Source de la Loue; Links Mr Guyon M; Chemin de Croix, en dat zal ook afzien zijn; Pontarlier, nog geen bergen in zicht, en het regent nog niet.
Vandaag dus vertrokken vanuit Gare Viotte tot Gare LHopitale du Grosbois. Dit ligt al op een hoogte van 560 m en dat voel je als je uit de trein stapt. Toch nog iets te fris om in shirt te starten. Al vlug echter is die fleece niet meer nodig. We volgen een oude spoorweg en lopen meestal in de schaduw.
Enkele uren later, als we de gorges van de Loue verlaten om Ornans binnen te gaan valt de warmte ons letterlijk in de nek. Van een goeie 22°C naar plots 31°C, het is wel even aanpassen.
Daar de nodige inkopen gedaan zodat we morgen alvast overdag niet zullen omkomen van de honger.
In Vaillafans is een auto en moto samenkomst gepland. De reden dat we zoveel old-timers en motos tegenkomen.
Bij de old-timer autos wel even rond gekeken en er een Peugeot gezien waarvan de eigenaar ook aanwezig was. En wat voor een eigenaar. De leeftijd heb ik niet gevraagd, dat doe je uiteraard niet. De leeftijd van de wagen wel en die is respectabel, vooral omdat het voertuig er onberispelijk uitziet, gelijk nieuw. En origineel, niks aan verandert. Wel zij de dame me dat haar vader er de twee richting aanwijzers later heeft laten bijplaatsen omdat hij het beu was om steeds zijn arm door het venster te steken. Ook wist ze me te vertellen dat het kussentje waar ze op zat verschrikkelijk veel geld heeft gekost, en of ik wist waar het vandaan kwam. Ik zei Irak, maar dat was niet juist. Syrië was het juiste antwoord. Ze vond het zo verschrikkelijk wat daar gebeurt dat ze regelmatig erom weende. Oh en ik kwam uit België, en sprak zo goed Frans. Of ik dan weer wist waar Den Haag was? En dat ze het daar verschrikkelijk mooi vond, om op vakantie te gaan en aan het strand te liggen. Vanuit Parijs was het niet eens zo ver. De lieve dame was zeker bereid om in te stappen voor een foto. Met deze auto had haar vader ze rijles gegeven.
Verder dan maar met de tocht, de tijd en de vermoeidheid begonnen al te spelen. Tegen 18u bereikten we de camping municipale de Lods, een kleine twee kilometer voor M-H-P.
Daar vonden we nog een restaurantje dat nog een Plat de terrior wilde geven.
Nu al over negenen, de friste van de vallei valt zachtjes neder, de rivier de Loue zal ons wel in slaap golven.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: 567; Jaja, gevaarlijke wegen; En donker! (Tunnel de Plaisir-Fontaine); Jaartal, ongeveer?; From Syrië, toen het nog pijs en vree was; Leeftijd, ongeveer?; Nonkel Martin heef er nog zo een gehad, net als mijn vader, zijn eerste karretje. Ik heb er ook nog mee gereden (zonder rijbewijs!); Nog nooit van gehoord of gezien; De Laue, vanop de brug naar de camping toe.
