Ik ben Hagar
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 11/08/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Deze blog tracht de actualiteit te beschrijven zoals ik die zie, niet steeds het voorpaginanieuws, maar eerder de kleine
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De dingen des levens
13-03-2007
Vandaag kan de onafhankelijke en progressieve krant De Morgen niet spreken over fijngevoeligheid en subtiliteit. Nochtans is dit niet van de gewoonte.Ik lees steeds de Morgen en kan me vinden in hun menselijkheid, zonder het melo van bepaalde niet nader te noemen dagbladen.
In het artikel Opvang minderjarige drugsverslaafden in het gedrang vertelt de journalist(e): Kelly en Marco zijn typerend voor de gevallen die De Sleutel tegenwoordig opneemt. Kelly en Marco zijn gevallen. Ze liggen op de grond, in de goot, niet in de lucht, niet staand. Als beeldspraak kan dit tellen.
Zijn zij misschien gevallen engelen? Engelen, verdwaald, zonder sleutel. Ze zitten in het opvangcentrum De Sleutel, hopend op een weg, een deur, een sleutel voor het slot naar een betere en nieuwe toekomst.Het houdt hen van de grond, het vangt hen op.
Het woordenboek Van Dale niemand betwist diens autoriteit beschrijft een geval als een niet geheel definieerbaar voorwerp. Kelly en Marco zijn dus niet geheel definieerbare voorwerpen. Ze zijn geen mensen zoals u en ik, meneer.Zij zijn niet definieerbaar.Anders.Onwezenlijk. Onecht. Mocht dit zijn vanuit verbazing voor de complexiteit van de menselijke natuur, kan ik de journalist nog begrijpen.Wie kan nu eenmaal de mens beschrijven, laat staan definiëren? Ik vrees ervoor. Rouwe botheid.
Gisteren was ik in de Carrefour.Dit is net zoals bij velen die werken één van de vaste zaterdagse rituelen.De start van het weekend, maar eerst lekker samen in de rij aan de kassa, bij de kassierster die ofwel te vriendelijk ofwel met een humeur rondloopt.Ik kan me vooral het laatste inbeelden. Gisteren was het iemand uit de categorie: vriendelijk, ik niet. Ik heb nu eenmaal niet zoveel te vertellen.Het weer kennen we beiden, waarom moet ik haar dan vertellen dat het mooi is, laat staan wanneer het slecht is.
Iedereen staart trots naar zijn aankopen en gluurt stilletjes naar de koopjes van je voorganger - zeker wanneer daar chips, alcohol en hopen vlees liggen. Met Celine Dion op de achtergrond denk je ik ben gezonder, jippi.Mijn dag is geslaagd, maar dit gevoel duurt maar eventjes. Het is voor de rest ook altijd hetzelfde: dezelfde producten, dezelfde vragen - hoeveel keer heb ik tijd te koken - en zelfs dezelfde mensen. Koppeltjes in discussie, kindjes die hun eerste producteisen opleggen vol inspiratie uit de VT4-reclameblokken.
Grosso modo koop ik veel dezelfde producten: groenten, vis, lasagne, yoghurt, fruit en één pak koeken.Een mens moet zich ook wat gunnen. Ook koop ik elke week Danios, je weet wel de verse kaasspecialiteit met vruchten van Danone. Dit is voor mij het ideale reserve-ontbijt wanneer ik mij overslaap wat ik elke dag doe. Elke week denk ik even zon pak mini-Danios te kopen, maar doe het niet. Het is wel goedkoper, maar wie koopt nu een pak met twaalf maal dezelfde smaken? Twaalf keer exotische vruchten, kers of perzik.Afwisseling is een misdaad. Elke morgen je dag moeten beginnen met het idee: Ahnee, weeral exotische vruchten, die ken ik. Kan de dag zelfs niet verassend starten?
Toch geeft het winkelen op zaterdag al bij al een goed gevoel. Dit gevoel is niet te vergelijken met het mezelf vervloekend-gevoel bij het kopen van kleren, cd's, boeken of andere prullaria. Op zaterdag is mijn geld goed besteed, mijn voorraad is aangelegd en ik kan nu een nieuwe week aan. Iedereen moet eten. Verzadigd.
Vandaag titelde de Morgen "De laagste inkomens verwerven steeds moeilijker een eigen woning". Net alsof ik dit niet wist. Ik ben sinds kort op zoek naar een stadswoning, betaalbaar natuurlijk, want ik ben single. Het heeft zijn voordelen, maar als het aankomt op het kopen van een woning valt dit dik tegen. Ik verdien nu wel niet slecht, maar mijn smaak blijkt nogal duur te zijn.
Waarom zou dit een probleem vormen? Is niet het inkomen, eerder dan het al of niet kopen van een eigen woning, een probleem? Is het vereist dat elke Vlaming een eigen woning koopt? Vrienden en familieleden die het goed met mij menen, vertellen me dat het een kwestie van pensioenopbouw is. Ik kan dit wel begrijpen, maar dit is Vlaams. Mijn buitenlandse vrienden kijken ernaar, maar bouwen hun pensioen op een andere manier op. Als een aantal financiële parameters inzake interest en index zijn vervuld, kunnen alternatieve beleggingen even lucratief zijn.
Is een huis een investering of gaat het verder? Telkens ik een herenhuis - mijn smaak is duur - te koop zie, krijg ik panische angstaanvallen met vragen als: moet ik dan in Gent blijven wonen, wat als ik ooit een nieuwe carrière wil starten, wat als de vrouw van mijn leven in China woont - the world is flat, herinnert u - wat als ik ooit de kans krijg iets leuks te doen? Het kopen voel ik als een statement: ik ben en blijf hier, vanaf nu zal ik mijn leven serieus leiden, zoals het behoort. De aankoop van een huis vraagt naar de zin in mijn leven. Ik kan me inbeelden dat het aankopen van een huis als koppel meer dan één slapeloze nacht meebrengt. Dan moeten we denken of we bij elkaar willen blijven, hoeveel kinderen we willen, hoe we ze willen opvoeden, enz. Het eist een garantie op de toekomst, een ticket in de loterij.
Daarom raden mijn vrienden en familie een baksteen aan: zij hopen dat ik me dan koest hou, braaf zal werken, in de rij zal lopen, elke maand afbetalingen zal doen en stilletjes zal mijn leven zo vorm nemen.
Ik zal wel een huis kopen, ik ben ook op zoek, maar ik hoed me niet te hechten aan mijn huis. Het zijn bakstenen, een investering. Ik hoop dat, eenmaal ik niet in Gent blijf wonen, een nieuwe carrière wil starten, als de vrouw van mijn leven in China woont, of als ik iets leuk zal doen, ik mijn bakstenen met een meerprijs kan verkopen. Mijn pensioen, weet je wel.
