Deze morgen zit ik om 8 uur aan de ontbijttafel. Om 10h30 komt het taxibusje en ik heb nog veel werk met alles terug in te pakken. In het stuurtasje leg ik de GPS mijn fototoestel en de zonnecrème. Verder vul ik het op met kleren om het daarna op te bergen in één van de twee grote fietstassen. Ook de fietshelm vul ik op met fleren en verdwijnt in de andere fietstas waar ook mijn laptop en zonnepaneeltje zitten. De flesjes met mijn reservewater maak ik leeg en gaan de vuilbak ik. Mijn grootte tassen worden verder opgevuld met al mijn kleren. Eén fietsbroek bovenaan om aan te doen wanneer ik land in Brussel. De eerste kleine fietstas bevat een uitgedunde toiletzak, mijn 2 lege drinkbussen, mijn EHBO & medicatie tasje, de sleutel voor mijn pedalen, en het gereedschap om mijn stuur los te zetten en de ketting te onderhouden. Daar komen later mijn pedalen, fietscomputer en de rek van de bagagedrager nog bij. In het andere kleine tasje zitten dikke handschoenen, opladers voor AA-batterijtjes en het fototoestel, de transformator van de laptop, mijn externe geheugenkaart , een kabeltje om mijn GPS met de computer te verbinden, mijn windstopper, al de regenkledij en mijn zadeltasje met plakgerief en fietssleuteltjes. Wat ik nog over heb aan voedsel blijft achter, evenals de restjes scheerzeep, douchegel en tandpasta. Aldus geraakt alles toch in de vier tassen. Daarna bind ik met bindertjes de kleine fietstassen aan elkaar en doe hetzelfde met de grootte.

Ik wandel nog eens door de kamer. Ja, alles wat mee moet zit erin. Als ik ga uitchecken staat het busje al klaar. Eigenlijk is er niet genoeg plaats in zijn busje om mijn fiets op te bergen. De man heeft gewoon de achterste rij stoelen in zijn Vito neergeklapt en schrikt een beetje van de afmetingen die mijn fiets heeft. Maar mits wat foefelwerk kan het kofferdeksel toe en zijn we onderweg naar de luchthaven. Daar ben ik erg goed op tijd. Ik doe de pedalen van mijn fiets, draai het stuur een kwart slag en zet mijn banden plat. Dan ga ik vragen of ze hem kunnen inpakken. En ja hoor. Voor 3500 HUF wikkelen zij hem volledig in de folie. Ik moet nog een half uur wachten vooraleer ik kan inchecken. Blijkbaar kan dat ook elektronisch aan een automaat. Ik sta daar toch maar wat te staan en ga dat eens proberen. Het werkt prima. Ik moet alleen mijn spullen nog kwijt. Twintig minuten later beginnen ze in te checken voor Brussel. Ik sta als eerste in de rij, geef mijn papieren af en zet mijn bagage op de band. Twee stuks met een totaalgewicht van 25 kg. Dat viel eigenlijk nog best mee. In Brussel had men gezegd dat mijn fiets wel geboekt was, maar dat ik hem ter plaatse moest betalen. Hier zagen zij dat anders. De fiets was volgens hun betaald, maar ik moest opleggen voor de bagage. 4000 HUF. Het kwam ongeveer op hetzelfde neer. Daar ga ik dan ook niet moeilijk over doen.

De vlucht verloopt heel goed. Om 15h30 zetten de piloten ons neer op Belgische bodem. Uit mijn bagage haal ik eerst een trui en mijn fietsbroek. Wanneer ik terug ben na het wisselen van ondergoed naar een fietsbroek, ligt mijn gemummificeerde fiets er ook. Een spatlapje aan het spatbord achteraan is stuk. Dat vooraan staat ook helemaal verwrongen.  Oké, daar gaan we ook geen probleem van maken. Ik zet alles terug op zijn plaats en ben klaar om te vertrekken. Wanneer ik mij naar buiten begeef ondervind ik een probleem aan mijn voorwiel. Er zit een lichte slag in en mijn spatbord schuurt ertegen. Dat spatbord is geen probleem en krijg ik zo verholpen. Voor de slag in mijn wiel ga ik terug binnen om het te melden. Op dat moment staat mijn besluit vast. Ik ga met de trein tot Aarschot en fiets van Aarschot naar huis.

Aangekomen in de kelderverdieping van de luchthaven zie ik at de eerste trein naar Leuven een onbepaalde vertraging heeft. Wanneer ik mijn tickets heb gekocht staat er dat hij wordt afgelast. De eerst volgende komt om 17h38. In Leuven begint het weekeinde voor de studenten. Het is er onwaarschijnlijk druk. En dan sta ik daar, met een fiets waar vier volle fietstassen aan hangen op het perron voor iedereen in de weg. Ik voel mij er een beetje onwennig bij, maar eigenlijk is er ook niemand die er een probleem rond maakt. Een kwartiertje later komt de trein met de gebruikelijke 6 minuten vertraging aangereden. De deur voor de fietsers en rolstoelgebruikers stopt bijna vlak voor mijn neus. Een vriendelijke trein conductrice, welke haar dienst erop zit en onderweg is naar huis, doet voor mij de deur open en verwittigt de conductrice met dienst op deze trein van mijn aanwezigheid. In Aarschot komt diezelfde conductrice de deur terug open doen voor mij. Nog 13 km fietsen scheiden mij van mijn thuiskomst.

Home sweet home. Een pakje frietjes van de frituur. Eventjes lekker chillen. De post eens doornemen en een bezoekje brengen aan mijn ouders. Om half twaalf kom ik terug thuis. Het zit erop. Ik heb mijn hoofd niet tegen mijn hoofdkussen of ik slaap. Zes sterren had ik gezegd… ze zijn werkelijk onbetaalbaar.

05-05-2012 om 21:55 geschreven door Jan  

Deze morgen heb ik de geurhinder op mijn kamer gemeld aan de receptie. Roomservice heeft het raam komen open doen en dat heeft voor beterschap gezorgd. Maar echt weg is het nog niet. Ze zijn niet terug geweest om het te sluiten en ik ga het ook niet vragen. Ik kan nog steeds het binnenste raam sluiten als ik dat wil.

Voor het vertrek morgen was erg onzeker. Ik had nog enkele onbeantwoorde vragen over het vervoer van mijn fiets met het vliegtuig en daarom wou ik erg graag vandaag eens tot op de luchthaven geraken. En gelukkig heb ik dat gedaan. Ik was anders morgen niet thuis gekomen. Iets voor de middag nam ik de metro tot aan het station. En dan de trein naar de luchthaven. Tot daar viel het nog mee. Ik kreeg de deur van de trein niet open en moest mij haasten naar een andere deur. De trein vertrok daarna met de deuren open en ik hoop dat de oorzaak daarvan niet aan mij lag. Er stond aan de deur maar één hendeltje, maar daar ging de deur niet mee open. Joost mag weten wat dat hendeltje dan wel doet?

Ik dus verder naar het luchthaven gebouw. Men stuurde mij van het kastje naar de muur. Na een dik half uur kon er toch iemand uitleggen dat ik in het verkeerde luchthavengebouw stond. Dit was terminal 1 en ik zou in terminal 2B moeten zijn. Zo een 6 kilometer verderop. En hoe geraak je daar? Niet met de trein, niet met de metro, alleen met de taxi of het minibusje. Ik nam de taxi. Onderweg werd mij al iets duidelijk. Als ik hier met de fiets naartoe wil, dan moet ik via de pechstrook van de autosnelweg. Een fietspad is hier nergens te bespeuren.

De taxi zet mij af aan terminal 2B. Alweer een half uur zoeken verder wordt ik naar terminal 2A verwezen. Daar kijk ik recht op een rij incheckende mensen die de vlucht naar Brussel vandaag nemen die op hetzelfde uur als de mijne morgen vertrekt. Een vriendelijke mevrouw in een pakje van Brussels Airlines staat achteraan de rij. Ik vertel haar waarvoor ik langs kom en zij verwijst mij door naar de eerste verdieping. In het bureautje naast de post kunnen ze mij helpen. Ik krijg te horen dat ik mijn fiets niet hoef in te pakken. Stuur draaien, pedalen eraf en banden plat is voldoende. Zij zoekt ook een wegbeschrijving op het internet om van het hotel naar de luchthaven te fietsen. Deze is echter in het Hongaars en voor mij onverstaanbaar. Tot daar mijn vragen. Hopelijk gaat het morgen iets vlotter. Ik weet nu tenminste waar ik morgen moet zijn. Dat neemt al een pak stress van mij weg. Had ik dit allemaal voorgehad morgen met mijn fiets en al mijn zakken… dan was de vlieger heel zeker gaan vliegen. Zonder mij.

De terugweg naar het hotel neem ik met de minibus. Ik vraag in één keer aan de receptioniste of het niet mogelijk is om mij  morgen aan het hotel te komen halen en mijn fiets in hun busje mee te nemen. Ze maakt een Hongaars telefoontje en zegt dat het niet mogelijk is. In het hotel probeer ik op mijn computer een weg uit te tekenen, maar het is onbegonnen werk. Het laatste stuk is altijd via de autostrade. Ik zie nog maar één uitweg. De receptie van het hotel. Ook deze man belt naar de centrale van de minibusjes. “Gaat niet!” zeggen ze daar. Hij zoekt in een boekje naar een nummer. Waarschijnlijk de grote baas van het bedrijfje. Wanneer hij daar naar belt begint hij te schrijven. Een 8 met drie nullen. Wanneer hij ophangt, legt hij mij uit dat ze bij die firma ook een zilvergrijze Vito hebben waar de zetels uit kunnen. Dat busje zal hier morgen om 10h30 staan en ik moet er 8000 HUF voor betalen (iets meer dan dertig euro). Niet twijfelen. Mijn probleem is hiermee opgelost. Als iedereen zich morgen aan zijn woord houdt, geraak ik morgen terug in Brussel.

Daarna ben ik langs een fietsenwinkel geweest om een kartonnen doos te vragen waar de fietsen in toekomen. Maar helaas. Ze hebben vorige week alles met het vuil meegegeven. Er stonden er nochtans 2 ingepakte. Maar om er één uit te pakken hadden zij duidelijk geen zin. De winkel die ik nodig had om beschermingsmateriaal te kopen zou de HBY of zoiets moeten zijn. Maar met de beschrijving die ik krijg blijft die onvindbaar.

Na een kleine wandeling door de stad is het tijd om te eten. Daarna heb ik de metro genomen tot aan de andere kant van de Donau, recht tegenover het prachtige parlementsgebouw. Dit is echt het enige van deze ganse stad wat mij echt kon bekoren. Een gevoel dat ik in Hongarije erg vaak heb gehad. Eén gebouw per stad waarvan je denkt “yes, dit is echt prachtig” en voor de rest niets speciaals.

Ik ben er eventjes aan de waterkant gaan zitten. Het begon te druppelen en regelmatig schoot er een bliksemschicht door de lucht. Wat een prachtig spektakel toch! Na een kwartiertje ben ik rechtgestaan en heb ik gedacht “tot nooit meer. Het was een leuke tocht, maar Boedapest hoeft voor mij niet meer.” Alhoewel ik denk dat dit parlementsgebouw ongeveer het mooiste gebouw is dat ik in mijn hele leven gezien heb.

En nu hopen op een goede terugreis. Home, sweet home!

%%%FOTO1%%%

03-05-2012 om 23:53 geschreven door Jan  

Gisteren lag ik op tijd in mijn bed en om 7h20 was ik deze morgen al wakker. De laatste dag fietsen. Ik neem mij voor om het vandaag op ’t gemakske te doen en te genieten van wat er komt. Wanneer ik om 10 uur langs de oever van de Donau fiets is het al behoorlijk warm. Veel drinken is de boodschap. Enkele kilometers verder gaat het mooie fietspad lang de Donau over in een brede zandweg. Volgens het kaartje moet ik hier op de weg gaan fietsen, maar de zandweg lijkt goed berijdbaar en dus neem ik die. Veel kan er niet mis gaan, want de weg blijft ook de Donau volgen. Een kilometer of twee gaat het best goed. Dan wordt het pad smaller en ligt er veel vuil aan de kanten. De weg ligt steeds hoger boven mij en het pad stopt plots in de Donau. Ik fiets 500 meter terug. Daar is een klein padje omhoog. Ik duw mijn fiets naar boven, haal de achterste tassen er af, zet hem over de vangrail en hang alles terug op zijn plaats. Ook dit was dus niet voor herhaling vatbaar.

Na 25 km moest ik een veerbootje nemen. Ik ga kijken wanneer het vaart. Ieder uur. En het is net tien minuten weg. Dus ga ik op de hoek iets drinken en een taartje eten. Ik vind het niet echt lekker, maar eet het rustig op. Wanneer het bootje aankomt stap ik op. Wanneer het tijd is om te vertrekken blijft de schipper rustig op zijn stoeltje zitten. Vijf minuten later stopt 200 meter verder de autobus aan de straat. 2 oude mensen slenteren naar het bootje. Hadden zij een uur geleden aangekomen, dan was ik met de vorige boot over geweest. Nu duurt het gewoon wat langer.

Maar de weg op het eilandje loont de moeite. Het alternatief was een drukke weg met 7 tunnels. 20 km later brengt een veerbootje mij terug naar de oever. En dat gaat veel vlotter.

Ik blijf de weg op mijn GPS volgen. Soms is het een mooi asfaltpadje, dan weer een heel slecht asfaltpadje en op sommige plaatsen een slechte zandweg. En dan duikt plots het begin van de stad op. En even later, aan de andere kant van de Donau, het prachtige parlementsgebouw. Op dat moment komt het besef dat de reis alweer bijna gedaan is.

Eventjes later kom ik twee mensen tegen. De man is een Duitser en de vrouw een Nederlandse. Ze vertellen mij dat de camping een beetje verder is. We maken eventjes een praatje. Zij zijn van Wenen naar hier gefietst en fietsen langs de andere Donauzijde terug. Ik ga verder op zoek naar een hotel. Wanneer ik voorbij het Mercure hotel fiets ga ik toch maar eens vragen of zij nog plaats hebben en wat het kost. Ik boek gelijk voor twee nachten en het er een kwartiertje later al veel spijt van. Da kamer is wel mooi, maar het stinkt hier vreselijk. Ik wil het raam open zetten, maar dat kan hier niet. In de winkel ben ik luchtverfrisser gaan kopen, maar zelfs na drie keer flink met de spuitbus rond gaan stinkt het hier nog. Dit vind ik niet zo leuk. Ik heb het met mijn zus ook eens voorgehad dat we een hotelkamer hadden waar het vreselijk stonk, maar de hotelbediende rook niets. Daar vrees ik hier ook voor. Anders verhuur je die kamer toch niet.

Ach, binnen 48 uurtjes slaap ik terug in mijn eigen bed. Zoiets als een hotel met 6 sterren. Onbetaalbare luxe!

Het zicht onderweg

De ruïnes van het koninklijk paleis in Visgrad.

Het parlementsgebouw in Pest.

Boeda ‘s avonds

03-05-2012 om 00:46 geschreven door Jan  

De wellness van het hotel had gisteren deugd gedaan, maar het koelkastje in de kamer iets minder. Dat bleef gans de tijd draaien. Ik heb dus geslapen met stopjes in mij oren en was deze morgen nog vóór de wekker wakker. Het ontbijt smaakte me. Om 10h45 zat ik terug op mijn fiets. De route was nog even bijkomstig. Ik wilde eerst nog eens terug naar het trainingscenter. Langs het meertje reed ik helemaal tot achteraan het hek en langs de straatkant fietste ik terug. Aan de straatkant kon ik de looppiste zien waar er mensen aan het trainen waren. Daarna kwam ik aan de hoofdingang, deed mijn fiets op slot en ging binnen. In de hal hingen foto’s van turners met medailles om hun nek. Waar ze de meisjes hier halen weet ik niet, maar de receptioniste was alweer een erg knappe verschijning. Ik vertelde haar dat ik een sterk vermoeden had dat ik hier 15 jaar geleden komen trainen ben. Zij antwoorde dat het mogelijk was en dat ik binnen eens mocht rondkijken als ik daar zin in had. Daar zeg ik geen nee tegen. Er waren een aantal zaken die ik dadelijk herkende zoals de deur naar de eetzaal en de ingang van de grote sporthal. Ik was nu 100% zeker dat dit de plaats is waar wij komen trainen zijn. Mijn dag kon al niet meer kapot. Terug aan de receptie stond de receptioniste naar mijn fiets te kijken. Ze mocht van mij op ’t stoeleke zitten als ze meewou. 18 jaar geleden zou ik het haar ongegeneerd gevraagd hebben. Spijtig genoeg is daar veel verandering ingekomen.

Mijn weg ging verder. Ondertussen was het al middag. Via mijn GPS was ik zo terug op het juiste pad. Een pad dat vandaag behoorlijk omhoog ging. En wanneer ik dan eindelijk mocht afdalen moest ik erg hard remmen omdat de weg daar erbarmelijk slecht lag. Het stond al beschreven in het boekje met “opletten voor de kuilen in de weg” en dat was zacht uitgedrukt. Buiten kuilen lag er ook veel grint op het pad. En als ik mijn remmen even loste zat ik zo aan 45 km/h zonder een trap te geven. Het duurde dan ook niet lang of ik kon terug beginnen trappen, op weg naar de volgende helling.  Uiteindelijk vond ik het helemaal niet zo erg. De mooie uitzichten maakten veel goed.

Om 15h30 kwam ik aan in Esztergom. Mijn drinken was op en dus ben ik eerst een terrasje gaan doen en daarna pas op zoek gegaan naar een slaapplaats. Hard heb ik niet moeten zoeken met dank aan het meisje dat achter de toog stond. Vandaag is het een klein gezellig hotelletje. Op een geweldig mooie kerk na, valt er ook in dit stadje niet veel te bekijken. Dat zal morgen wel iets anders zijn. Dan moet ik nog 80 km fietsen en kom ik aan in Boedapest.

Binnenplaats van het hotel van het trainingscenter in Tata.

Uitzicht onderweg

Blikvanger in Esztergom

01-05-2012 om 21:18 geschreven door Jan  

Gisteren avond heb ik dus nog de route voor vandaag en morgen uitgetekend en op mijn GPS gezet. Het werd alweer half twee. Gelukkig was het vandaag niet te ver. Er stond een dikke 70 km op de teller wanneer ik mijn fietske in de kelder van het hotel zette. Het verschil met gisteren was vooral dat het niet meer plat ging. Er zaten al enkele leuke klimmetjes tussen. En morgen wordt het nog veel erger. Ik heb al in mijn boekje gezien dat er een stukje van 2 km aan 7 à 9 % bijzit. Bij dit weer wordt dat een hele opgave. Het stukje dat ik morgen wil doen is ongeveer 55 km. Als ik daarna nog verder wil fietsen zou het terug vlak moeten zijn. Maar dan wordt het wel terug wind op kop.

Ieder jaar dat ik fiets komt er één gedachte terug. Meestal duurt het maar één dag en dit jaar was dat vandaag. Ik zou graag eens een half jaar loopbaanonderbreking willen nemen en met de motor een toertje rond de wereld maken. Vanuit Portugal zoals Columbus overvaren naar America. (daar zit probleem nr.1. Ik heb het zo niet met boten) Dan America en Canada door, in het noorden naar Rusland. In Rusland richting China. Dan een vreedzaam gebied zoeken om aan de zwarte zee te geraken en van daar de limes terug naar huis. Ik zit dan uren op die fiets te denken hoe ik dat ga regelen met de lening van mijn huis, financiering van de brandstof en overnachtingen, loopbaanonderbreking, noem het maar op. Het passeert allemaal de revue.  En uiteindelijk schiet ik het na een paar uur naar de maan omdat ik denk dat het financieel niet gaat lukken en vooral omdat ik veel te veel stress zou hebben om zo ver weg te gaan. Nochtans zou volgend jaar van april tot oktober de beste periode kunnen zijn in mijn leven om zoiets te doen. In januari ga ik terug naar een ploeg, maar ik weet nog niet de welke. Dus is het ook niet zo moeilijk om op voorhand te zeggen wat er in het verschiet ligt en dat ze dus met de verlofregeling niet in de problemen komen. Misschien blijft het idee deze keer wel een beetje rijpen. We zullen wel zien.

Verder gebeurde er vandaag alweer iets heel vreemds. Ik had eergisteren al verteld dat ik 15 jaar geleden naar Hongarije geweest ben om te komen trainen. Weet ik veel waar dat was? Ik zat in de bus en die heeft ons ergens afgezet.

Wel, ik kom hier in dit stadje aan, fietsend lans een onwaarschijnlijk mooie locatie. Een waterburchtje dat tegen een groot meer ligt. Ik vind het prachtig. Net als die honderden andere mensen die hier rondlopen. Na enkele foto’s fiets ik verder, in de veronderstelling dat er een mooi stadje komt. Na 2 km zoem ik uit op mijn GPS en zie dat ik de stad al voorbij ben. Ik kijk eens in het boekje naar de hotels en één van de 2 hotels uit het boekje staat ook op de GPS. Voilà, een stukje terug kom ik voorbij het hotel. Alles donker. Duidelijk gesloten. Een ander hotel op de GPS brengt mij naar hotel Kristaly. Ik sta voor de deur en denk “dit kan  ik niet betalen”. Toch ga ik uit nieuwsgierigheid binnen. 81 euro inclusief ontbijt, gratis gebruik van de wellness en ik kan de fiets parkeren in de garage. De knappe receptioniste kijkt mij aan. Ik zie haar denken dat ik dit veel te duur vind. Ik hoef niet te denken. Gisteren betaalde ik 90 euro om in de Ibis de mogen blijven. Moet je maar eens verder surfen hoe dit hotel eruitziet. Alweer pal achterover dus.

Na een heerlijke douche wil ik toch wel eens zien hoe dit stadje eruitziet. Wel, er is hier een groot meer, een klein meer, een burchtje en een mooie, aan de buitenkant te renoveren, kerk. Meer heb ik niet gevonden. Alhoewel! Ik vraag aan dezelfde receptioniste een kaartje van de stad en vraag haar waar het centrum zich zoal bevindt. Ze duidt aan waar we zijn en zet een cirkel rond het vermeende “centrum”. En ik ga op stap. Normaal lukt mij dat heel goed. Maar het lot Brengt mij vandaag erg in de war. Ik loop 180 graden in de verkeerde richting. En aangezien er aan de twee kanten van de straat een meer is, valt het niet direct op. Tot ik opmerk dat dit meertje toch niet dat grote meer is dat ik daarnet had gezien. Ik neem mijn kaartje en ontdek mijn fout. De weg ligt enkele 100 meters van waar ik sta. En als ik die over ben kom ik terug aan het grote meer. Ik kijk eens rond. Naar de weg kan ik niet, want er staat een enorm hek aan die kant. Plots krijg ik een vreemd gevoel. Deze plek die ken ik. Het kan niet, en toch is het zo. Ik wandel terug en blijf het hek volgen. Steeds raak ik meer en meer zeker van mijn stuk. Ik blijf naast het hek wandelen, van het meertje weg en kom bij een poort met aan beide zijden een stenen muurtje. Ik ga eens tot aan de slagboom. Plots staat er een rare man bij mij. Het enige niet-Hongaase woord dat hij kent is “trainingcenter”. Ik heb het daarnet opgezocht op het internet. “Tatai Edzötábor”. De infrastructuur kan ik mij nog perfect herinneren. Het blijkt dat hier Hongaren zich komen voorbereiden op de olympische spelen. Volgens de receptioniste mogen de mensen die hier wonen geen gebruik maken van deze infrastructuur. Het doet mij toch iets. Verkeerd lopen en vinden wat je nooit verwacht had te vinden. De speld uit de hooiberg die je zelf komt prikken. Er stond echter geen stenen muur rond. Die staat alleen aan het poortje. Maar het hek dat rond dit domein staat is ook niet om even over te springen. Nostalgie die ik ga meenemen tot in Boedapest. Daar zijn we toen op daguitstap geweest. Samen met een andere turnvereniging. Die zelfde zomer ben ik ook de eerste keer op fietsvakantie geweest. Ik was hier achter de trampoline gesprongen en had een barst in mijn hielbeen. Het moest van de dokter in het gips en ik moest zes weken rusten. Ik heb dat geweigerd, want ik zou en moest gaan fietsen in Ierland. Die eerste week heb ik zwaar afgezien. Ik kon mijn twee compagnons niet volgen. Na een bezoekje bij de apotheek en de befaamde “fluorescerende pilletjes” hadden we ruzie want toen konden zij niet meer volgen. Ja, Tim. Ik hoop dat jij vrijdag de piloot bent van mijn terugvlucht. Ik zou het zo leuk vinden. (Tim en Wim waren mijn compagnons in Ierland).

Trouwens, Gert, als je mijn blog leest. Van harte een gelukkige verjaardag.

Dorstig weer.

Waterburcht van Tata

 Nog eens maar iets later.

Poort van het sportcomplex.

Voorgevel van het hotel

01-05-2012 om 00:48 geschreven door Jan  

Gisterenavond deed ik een minder prettige ontdekking. Vanaf Bratislava heb ik niet de Limes route op de GPS staan, maar eurovélo 6. Die fietst aan de andere kant van de Donau en blijft dus een stuk langer in Slovakije. Twijfel alom. Van eurovélo 6 heb ik echter geen boekje bij met de route- beschrijving in. Bovendien zie ik ook nergens een stadje op een haalbare afstand om een hotel te vinden. De kans dat een hotelletje in een klein dorpje op zondag gesloten is blijft voor mij reëel en daarom wil ik dit liever niet proberen. Dus ben ik gisteren avond in alle haast begonnen om de route tot Györ te tekenen op mapsource. En deze morgen heb ik die dan in mijn GPS gezet, want daar had ik gisteren om 1h30 geen zin meer in. Straks ga ik die voor morgen uittekenen en op de GPS zetten. Ik weet dus nog wat te doen vanavond.

Om iets vóór elf stond ik met al mijn spullen aan de uitgang van het hotel deze morgen. De piccolo bracht mijn fiets tot voor de deur, hielp alles dragen en hield mijn fiets vast tot alle tassen eraan hingen. Wat een service. Ondertussen vertelde hij over zijn voettocht van St. jean-pied-de-Port naar Santiago de Compostella en vertelde dat hij het geweldig vond dat ik die reis met de fiets van thuis gemaakt had.

Nadat ik de brug over de Donau terug over was kreeg ik toch een beetje stress. Hongarije? Ik heb er geen idee van wat ik er mij moet bij voorstellen. Ik meen mij te herinneren dat de douaniers  er ongeveer 15 jaar geleden door de bus wandelde om de mensen te tellen. Toen kwam ik met de turnvereniging naar hier op stage. Dat was in een ommuurde sportinfrastructuur om “U” tegen te zeggen, maar er werd toen gezegd dat het buiten de muren gevaarlijk was voor westerse mensen om beroofd te worden.

Vandaag de dag ziet de grenspost er als volgt uit:

En de mensen geven je zeker niet de indruk dat ze zo dadelijk uw fiets gaan stelen. (laat mij hopen dat ik hier niet moet op terug komen). Daar moest ik dan zenuwen voor hebben.

Maar eerst viel er dus nog een dik uurtje te fietsen in Slovakije. De wind en het zonnetje maakte er een beetje de hel van, maar het uitzicht was werkelijk hemels. Een prachtig fietspad in de natuur en tientallen inlineskatende engeltjes. De ene al wat eleganter dan de andere. Ja, wat was het warm!

Op enkele plaatsen op het pad stond een stalletje waar je iets te eten en te drinken kon krijgen. Aan het laatste vóór de grens heb ik de eerste keer wat verfrissing gezocht. Daarna was het ook gelijk down to earth. Ik moest afdraaien en fietste even later de grens over. Vanaf hier geen engeltjes meer, maar beenharde realiteit. 35 graden en windkracht 4 van voor op het gezicht. Muziek verzacht de zeden. En vandaag kon ik mijn i-pod goed gebruiken. Soms voelt het aan alsof mijn lichaam het fieten helemaal overneemt en ik naar buiten zit te kijken alsof in met de wagen rijd met wat muziek op. Andere momenten weet je maar al te goed waarmee je bezig bent. Dan maakt de wind zoveel lawaai om je oren de hij de muziek overstemt.

Op een kleine 20 km voor Györ ontmoet ik een Duitse fietstoerist die onderweg is naar China. Hij wil daar tegen oktober zijn. Ik mag gerust mee als ik wil. Hij stelt voor om een stukje samen te fietsen. Eigenlijk was ik even moeten stoppen om de batterijtjes van mijn GPS te vervangen en nu zit ik plots opgezadeld met een gepensioneerde Duitser. Na enkele kilometers rijd hij, bij het passeren van een tegenligger, van het fietspad af. Ik stop om te kijken of hij iets heeft. Nee, hij had alleen de tegenligger te laat zien komen. Ik stel voor dat hij al doorrijd want ik wil een banaantje eten en iets drinken. Ach, dan eet hij ook wel even een banaantje zeker! Als de banaan op is zijn we terug weg. Het is nog 15 km tot Györ, altijd rechtdoor. Er staat eindelijk nog eens wat begroeiing naast de weg en het fietst vlot. Althans toch voor mij… want mijn Duitse vriend heeft ergens moeten afhaken. Ik vind het helemaal niet erg om mensen te ontmoeten onderweg en een gezellige babbel te doen. Maar ik hou er echt niet van om afhankelijk te worden van zomaar iedereen. Onderweg naar Santiago heb ik zo 2 mensen ontmoet waar het wel bij klikte om een stukje samen te fietsen. Maar als je jezelf constant moet inhouden of omkijken om te zien of die –voor mij- vreemde persoon nog volgt, dan hoeft het echt niet. Zijn instelling was ook heel anders dan de mijne. Bratislava had hij niet gezien want dat hoekje kon hij inkorten. Ik had het eigenlijk voor geen geld willen missen.

Györ is ook wel best een leuk stadje. Een volledig verkeersvrije kern met een sfeervol pleintje in het midden.

Waar ik morgen ga landen weet ik nog helemaal niet. Dan is het niet alleen vechten tegen de wind, maar gaat het ook nog omhoog. En het wordt alweer heel warm. Dat belooft.

De catamaran die van Wenen naar Bratislava vaart in één uur en 15 minuten.

Zoek hier maar eens beschutting tegen de wind.

Een lekker temperatuurtje.

29-04-2012 om 23:22 geschreven door Jan  

Zonet om 21h00: Het is al donker. De thermometer geeft nog steeds 29°C aan. Ik wandel naar mijn hotel. Aan een kleine poort waar het oude gedeelte van de stad begint stopt de ene taxi na de andere. Waar ze allemaal naartoe gaan is mij een raadsel. Het zal er straks enorm druk worden. Er lopen hier ongelofelijk mooie vrouwen rond. En ook erg gespierde mannen. Langs de ene kant zou ik straks nog wel eens willen terug gaan, maar eigenlijk ben ik erg moe.

Stadspoort

Ik was deze morgen veel te vroeg wakker. Gisteren had ik het raam open gezet en deze morgen om 7 uur waren de bouwvakkers aan de andere kant van de straat al aan het werk. Tijdens het wakker worden heb ik dan alles rustig ingepakt. Aan het ontbijt was het super druk. Uiteindelijk zat ik om 10 uur op mijn fietske. Het was al lekker warm. Na 400 meter draaide ik af naar links en fietste los het groen in. Bijna 4 km over een perfect geasfalteerde dreef, tussen de bossen, aan de rand van Wenen.

Joggers, fietsers, skeelerende mensen, mensen die met de kleine achter de buggy joggen. Je kan het zo gek niet bedenken of het loopt daar in grote getalen rond. Daarna moet ik naar links. Een stukje het water over tot op een eiland in de Donau. Deze brug dient echter alleen voor de metro. Ik vraag het aan een gehaaste dame en zij zegt dat ik “Aspernstrasse” moet volgen. Dat betekend dus dat ik de metro moet nemen met de fiets. En hop, ik ben niet de enige.

Aan de andere kant van de Donau ben ik eigenlijk al te ver. Een klein stukje verder loopt er een leuk bruggetje tot op het eiland in de Donau. Voilà. Ik zat terug waar ik moest zijn. Enkele kilometers later ga ik terug een brug over naar de linker zijde van de Donau. Ook daar veel natuur! Verdorie toch. Hier begint een kilometers lang naaktstrand waar geklede, schaars geklede en ongeklede mensen vrolijk door elkaar lopen. “Wat gaan we doen vandaag schat?” ”Ach, laat ons lekker wat gaan zonnen.” Awel, ze waren zeker niet alleen. Het lag daar vol. Het was dan ook best warm. Alles goed insmeren was de boodschap. En dan bedoel ik wel ALLES hé.

Daarna fietste ik langs een indrukwekkende depot van “Shell”. En waar die ophield fietste ik nationaalpark Donau – Auen in. Over een oude verhoogde spoorwegbedding, dwars door het natuurgebied.

Een blakende zon en weinig tegenwind. Wel erg warm, maar heerlijk om te fietsen. Eens ik daar door was, moest ik geen 20 km meer tot Bratislava. Het is de hoofdstad van Slovakije en dus niet van Slovenië zoals ik gisteren had geschreven. De grenspost was verlaten en men betaald hier net zoals bij ons in euro. De taal valt niet uit te spreken en nog minder te verstaan, maar Engels of Duits verstaan de mensen hier nog wel. In Bratislava toch.

Het prijsverschil tussen Bratislava en Wenen is ook enorm. Voor een pizza en drinken betaalde ik hier 7,5 euro en vandaag leg ik 18 euro bij om van Ibis in Wenen naar Crowne Plaza in Bratislava te gaan. En als je dan naar het kwaliteitsverschil gaat kijken val je stijl achterover. Ja, ik ben blij dat ik in Bratislava gestopt ben.

Oude stadscentrum van Bratislava.

28-04-2012 om 22:46 geschreven door Jan  

Gisteren avond nadat ik mijn verslag op de blog had gezet, ben ik eventjes gaan kijken op het internet of ik nog twee dagen Wenen kon boeken. Ja, maar niet onder de 450 euro. Anders waren het hotels die minstens 12 km van Wenen af lagen. Lichtjes ongerust kroop ik mijn bedje in. Maar bij het ontwaken was mijn instelling enigszins veranderd. Als ik één nacht kan blijven ben ik tevreden.

Om half één sta ik in het centrum van Wenen. Het eerste hotel dat ik zie is het Novotel. Dus ga ik even vragen of zij nog een bed vrij hebben. Hoera! Ik kan het hele weekeinde blijven… aan 230 euro per nacht. Die man had mij al eens goed bekeken, want hij begon direct vragen te stellen zoals, waar fiets je naartoe en waar ben je vertrokken. Die schrok meer van mijn antwoord als ik van zijn prijs. Meteen stelde hij voor om te informeren naar een goedkoper hotel. Het leek mij geen slecht idee. In het Ibis was nog een bed vrij voor maar 90 euro per nacht. Oké, die neem ik. Nog even wat uitleg waar ik naartoe moet en hoe ik er best geraak en enkele minuten later sta ik aan de receptie van het Ibis. Vandaag is er nog plaats, maar morgen niet. Het was al lang geen teleurstelling meer. Ik vermoed dat de voetbal morgen er voor iets tussen zit. Als ik het goed gezien heb speelt Wenen morgen thuis.

Maar niet getreurd. Om twee uur sta ik fris gewassen te popelen om de stad te doorkruisen. En wees maar zeker dat ik best veel gezien heb. Er staan meerdere bleinen onder mijn voeten en dan heb ik nog stukken met de metro gedaan. Eén plaats wil ik eigenlijk nog wel doen en dat is kasteel “Schönbrunn”. Dat ligt niet in de “altstad” en zelfs een heel eindje weg van waar ik op hotel ben. Ook de fietsroute loopt er niet langs. Maar mijn metropasje kan ik morgen voormiddag nog gebruiken en ik moet het hotel pas om 12 uur buiten zijn. Misschien ga ik morgen wel eens snel kijken. Maar ik ga het mijzelf niet beloven. Er moet ook nog gefietst worden.

Deze avond ben ik hier naar wat klassieke muziek gaan luisteren. Iets kleinschaligs kamerorkest-achtig. Voor de pauze was het Mozart en na de pauze Strauss. Het was best goed. Ik ben niet beginnen knikkebollen, wat na zo een dag al een hele prestatie is wanneer ik dan op een stoeltje naar wat muziek ga luisteren.

Het was iets voor tien uur gedaan. In de winkelstraat was het erg druk. Alhoewel alle winkels al toe waren, leek het alsof het koopzondag was. Allemaal slenterende mensen die doelloos rondwandelen.

Morgen hoop ik dus naar Pressburg (Bratislava) te fietsen. Daardoor passeer ik eventjes door Slovenië. Al is het maar een klein stukje. Afhankelijk van welke route ik neem wordt het 70 à 75 km. Ik denk dat ik best op tijd vertrek. Kasteel Schönbrunn gaat niet lopen en dan heb ik een reden om nog eens terug te komen. Want dat wil ik zeker ooit doen. Een weekeindje naar Wenen. Maar dan niet alleen.

Stephansplatz

St. Peter kerk. Hier was om 15h een gratis concert op het orgel. Ook best mooi.

Concertje ’s avonds.

28-04-2012 om 00:19 geschreven door Jan  

Gisteren avond had ik maar een klein tafeltje op mijn kamer. Ik was dus met mijn computer op mijn bed gaan zitten. Plots werd ik wakker. Om 2 uur. Met mijn kleren nog aan en mijn hoofd naast de computer. Omstreeks 22h30 is gewoon mijn lichtje uit gegaan.

Maar niet gevreesd. Vandaag kwam alweer de zon op en dat kon ik ook zien door mijn kleine piepertjes deze morgen. Ik zat samen met een Duitser aan de ontbijttafel die hier was voor zijn werk. Na een prettige conversatie kwam ik om 9 uur terug op mijn kamer. Alweer al mijn spulletjes in de tassen puzzelen en dan de fiets op. Net geen 10 uur. Dat viel nog mee. Nog even langs de winkel om eten en hup, naar de mooie blauwe Donau. Het is echt mooi weer vandaag, maar er staat en erg sterke wind en die komt uit een wel heel slechte hoek. Pal op kop. Tot er ergens een bochtje in de Donau  kwam. Dan was het eerder een beetje schuin van voor. Dit kon je moeilijk nog een briesje noemen. On de Donau verschenen kleine golfjes met hier en daar witte kopjes. Pijnlijk veel wind dus.

De eerste 26 km heb ik gereden in 2 uur. Toen kwam ik in Melk. Ik had al meermaals gehoord dat de abdij zeker de moeite loonde om te bezoeken. En ik kan dit alleen maar bevestigen. Als je hier met de fiets voorbij komt zonder hier een bezoek te brengen, dan heb je echt wel iets gemist. Het gebouw op zich is al indrukwekkend. Maar de kapel in de abdij is echt adembenemend. Persoonlijk vind ik ze mooier dan de St. Pietersbasiliek in Rome. Ja, dit is zeker één van de hoogtepunten op deze reis.

Daarna had ik het nog een tiental kilometer moeilijk. Op een bepaald ogenblik zag ik te laat dat ik van de borduur ging rijden. Het enige dat ik nog kon doen was hard aan mijn stuur trekken en met twee wieltjes tezamen landen. Sindsdien piept mijn stuur en ik vind niet wat er juist aan scheelt. Hopelijk breekt het één van de dagen niet af als ik omhoog aan het fietsen ben in Hongarije.

Daarna begon mijn dieseltje op temperatuur te komen. Er kwam ook meer begroeiing naast de Donau zodat ik niet altijd vol in de wind moest rijden. Om half zeven heb ik Tulln bereikt. Nog doorrijden tot Wenen zat er helaas niet meer in. Dat zal iets voor morgen zijn. Nog 40 km. En dan een dag welverdiende rust.

Van Hongarije weet ik echt niet wat ik moet verwachten en dat maakt mij wel een beetje onzeker. Ik spreek geen woord Hongaars en moet nog eens uitvissen hoe ik de munt moet omrekenen naar euro’s. Ik zal morgen al maar eens naar de bank gaan om wat geld af te halen, want zondag ga ik het nodig hebben. Hopelijk ben ik dan in Bratislava.

De abdij in Melk.

%%%FOTO2%%

De ingangspoort van de abdij.

Het Nibelungen monument in Tulln

26-04-2012 om 22:18 geschreven door Jan  

Oké, er mocht dus niets misgaan. En zoals je ziet komt “Melk” niet in de titel voor. Alweer zit een veerbootje er voor iets tussen. Om 10 uur was ik deze morgen weg. Wat voor mij nog best te doen is. Het weer was goed en de route was aangenaam om te fietsen. Na 16 km buigt de hoofdroute af over de stuwdam naar de andere kant van de Donau. Even later kom je dan in het oudste stadje van Oostenrijk “Enns”. Ik volg als een trouwe hond mijn GPS die mij naar de monding van de rivier “Enns” in de Donau brengt. Daar neem je dan het veerbootje … (ik had het gisteren gelezen en er helemaal niet meer aan gedacht) dat vaart van mei tot september. Ben ik hier toch wel een week te vroeg zeker. Er zat dus niets anders op dan terug tot het stadje te fietsen en een andere uitweg te zoeken. Wanneer ik aan de volgende brug ben gekomen heb ik echt wel veel tijd verloren. Wanneer ik stop aan de weg komt er een vriendelijke Oostenrijker tot bij mij gefietst. Hij vraagt of hij kan helpen en vertelt mij dat de weg langs deze kant van de Donau veel mooier is dan de kant die mijn kaartje volgt. Zo ben ik dus aan de rechtse kant van de Donau blijven fietsen. Of het mooier is weet ik niet, maar langer zeker wel. En dan had ik nog heel veel wind op kop.

Iets voor Grein raak ik met een Oostenrijker aan de praat die met zijn koersfietske aan het fietsen is. Letterlijk een fietske uit de tijd van Eddy Merckx. Op een bepaald moment moet hij een brug over en gaat mijn weg rechtdoor. We stoppen aan de brug en hij blijft maar praten. Ik had al enkele keren gezegd dat ik verder moest, maar ik moest nog even luisteren naar de grote toeren die hij al allemaal gefietst heeft in zijn leven. En ik moest en zou volgens hem in Grein blijven slapen. Aldus werd Melk een onhaalbare kaart. Maar Ybbs had ik hoe-dan-ook als mijn minimum aangestipt. Al moest ik doorfietsen tot ’s morgens. Het was 18h15 wanneer ik hier aan kwam. Vandaag nog 26 km verder fietsen leek mij gekkenwerk. Morgen komt er nog een dag. En dan wil ik tot Tulln zodat ik er vrijdag nog 40 moet tot Wenen.

Sorry dat dit berichtje met vertraging op de blog komt. Maar in dit hotelletje hebben ze spijtig genoeg geen internet.

Omdat ik het veerbootje naar Mauthausen niet kon nemen heb ik het monument van het uitroeiingskamp gemist. Dat vind ik wel een beetje spijtig.

Wachten op het veerbootje dat niet komt.

Een enige keer dat een glimp van de alpen te zien is.

Eventjes niet langs het water fietsen.

26-04-2012 om 22:17 geschreven door Jan  

Deze morgen liep de wekker af. Ik zette de snoeze-functie uit en maakte de fout om mij nog eventjes om te draaien. Ik zat dus pas na negen uur aan het ontbijt en stond pas om elf uur aan de receptie om mij uit te checken. Ik had mij gekleed op een fris weertje en kon na tien minuten al beginnen met iets uit te doen. En na een uur nog eens want ik had het veel te warm.

Na 33 km staat er een splitsing aangegeven. De ene donau-radweg  gaat over de brug en de andere loopt rechtdoor. Ik moest rechtdoor volgens de GPS, maar dan moest ik na 7 km een veerbootje nemen over de Donau. Ik hou niet echt van bootjes en dus probeerde ik het alternatief over de brug. Ik had in het boekje gelezen dat de beschreven route niet altijd de echte Donau-radweg volgt en dus zag ik hier ook geen probleem.

Het ging gestaag bergop, en na een tweetal kilometer stond er een bord van wegenwerken. Aangezien er bij de fietsroute geen omleiding stond aangegeven (wat anders wel het geval is) reed ik er gewoon door. Het viel mij al op dat er echt niemand te zien was. En na nog eens 4 km omhoog en omlaag kwam ik bij de wegenwerken aan. Ik mocht van een bouwvakker proberen om er door te komen, maar dan moest ik mijn fiets wel enkele tientallen meters over de grote rotsblokken heffen. Werkelijk, hier was geen doorkomen aan. De enige oplossing was terug draaien en het veerbootje nemen. En dat bootje was eigenlijk gewoon zalig. Dat stond sneller aan de andere kant dan ik het met de fiets kon.

Door de vertraging die ik opgelopen had wilde ik nog even wachten met eten tot ik ongeveer 60 km gereden had. En iets voor drie was het zover. De locatie was best te genieten. Vanaf het punt waar ik verkeerd gereden was, kwamen er 40 prachtige kilometers aan. Bijna vergelijkbaar met de lange, smalle fjorden in Noorwegen. “Bijna” zeg ik wel! Want de fjorden evenaren zou erg moeilijk zijn. Maar het loonde zeker de moeite. Tijdens het eten heb ik terug al mijn regenspullen aan gedaan. Ik zag de bui al een beetje komen. En ja, 10 km verder is het echt beginnen regenen. En niet van die sappige regen voor de sla hé. Nee, ijsregen! Het probleem was niet echt de regen, maar vooral de koude. De eerste 20 km viel het nog best mee. Maar dan moest ik alweer een veerbootje nemen en die stond nog aan de andere kant van de Donau. Autootjes erop, overvaren, autootjes eraf, ik en nog autootjes er terug op. In het wachthokje gaan zitten. En tegen dat we over waren had ik het berenkoud van stil te zitten. Ik moest de batterijtjes van mijn GPS vervangen en kreeg hem nog nauwelijks open. En dan zat ik nog super hard te prutsen om met mijn verkleumde vingertjes die batterijtjes uit dat apparaat te halen. Ik moest nog 9 km langs een drukke weg. Iedere vrachtwagen die voorbij kwam dreef een extra wolk vies regenwater mijn richting uit. Om half zes kwam ik dan eindelijk aan in Linz. Het toeristenbureau was net een half uurtje gesloten. Even op de GPS een hotelletje uitpikken. Voilà! Even ernaartoe fietsen en … dat was al enige tijd buiten gebruik zo te zien. Geen receptie, alles donker en geen gordijnen aan de ramen. Twee straten verder stop ik bij een drie sterren hotel. “Oei, menheer! Er is hier deze avond iets te doen (ik weet echt niet meer wat het was) en alle hotels in de stad zijn volgeboekt. Fiets je richting Wenen?”  Euh, ja? “Wel, als je wil zal ik even kijken wat er verderop nog vrij is. Kijk, ik heb er nog één net buiten het centrum van de stad, in het haventje. Het Siegenberger hotel. Het kost wel 95 euro per nacht. Zal ik het voor je reserveren?” Dan sta je daar, helemaal verkleumd van de ijsregen. Zeg dan maar eens neen. Je zou goed gek zijn. Dus belde zij het hotel, zei dat ik er binnen een half uurtje ging zijn en legde mij uit hoe ik er kon geraken. En werkelijk. Een half uurtje later mocht ik na 112 km mijn fietsje parkeren in de garage. De warme douche was heerlijk. En het eten peperduur. Maar ik had geen zin meer om terug een half uur naar de stad te fietsen. Dus nam ik een bord soep, een bord spaghetti, pannenkoeken met ijs en een grote appelschorl voor maar liefst 28,5 euro. Sorry, maar hier vond ik een fooi echt ongepast. Ik vond het eten wel lekker, maar als het op was moest ik iedere keer een kwartier wachten voor dat ze mijn bord kwamen afruimen. Er liepen daar drie obers rond voor minder dan 15 mensen. Dan is dit toch wel erg ongepast.

Voor de nabije toekomst wordt het weer beter. Het doel morgen is terug 112 km naar Melk. Deze keer zonder ommetjes, want anders ga ik mijn doelstelling niet halen. Ook dat zou geen ramp zijn, want ik lig nog steeds twee dagen voor op mijn vooropgestelde schema. Misschien had ik er vandaag beter één van gebruikt.

Toch wel een rare bedenking. Bij mijn aankomst in het hotel bij de receptioniste die mijn huidig hotel heeft geregeld, zij die vrouw dat het wel meeviel, want dat ik maar een half uurtje regen gehad had. Ze schrok toen ik vertelde dat ik al twee uur door de regen had gefietst. Dus… was ik niet verkeerd gereden, of had ik mij vanmorgen niet nog eens omgedraaid wanneer ik de wekker afzette, dan was ik vandaag niet nat geworden en was de toeristendienst nog open geweest bij mijn aankomst in Linz.

Too sad. Shit happens. Tomorrow is an other day and than we’ll make things better.

Nog een laatste blik op Passau.

Dit is een prachtig, uit hout gekapt beeld van een zeemeermin. Er staat echter nergens een naam bij van de beeldhouwer.

Een sfeerbeeld van de route.

Voetveer dieik trachte te vermijden.

Nog een sfeerbeeld van de route.

Daar begint het dan te regenen.

De tweede veerboot 9 km vóór Linz

24-04-2012 om 23:45 geschreven door Jan  

Om 10 uur stond mijn ezel alweer gepakt te wachten voor de bakker. En wanneer de broodjes opgeborgen waren fietste ik nog een keer terug voorbij het hotel de wijde wereld tegemoet. De meisjes die even daarvoor het ontbijt en de receptie deden, stonden de ramen te lappen en lachte nog eens vriendelijk wanneer ik hen passeerde. Het was nog berenkoud, maar de zon was al aanwezig en dus probeerde ik toch om niet mijn jasje, maar de windstopper aan te doen. Eventjes de koude verbijten om na een half uurtje blij te zijn dat ik het op deze manier had gedaan.

Tegen de middag werd het ook echt aangenaam warm in het zonnetje. En ook al had ik wind tegen, toch vlogen de kilometers voorbij. Op de middag heb ik een croissantje en een banaan gegeten. En om 2 uur heb ik mij neergeploft op een bankje met zicht over de Donau om mijn 4 keizerpistoleekes op te eten. Tegen die tijd had ik er al 70 van de 98 opzitten. Ik hoefde mij dus helemaal niet te haasten en het was daar goed in het zonnetje. En iets na vijf uur had ik hier in Passau een leuk hotelletje. Zoals meestal deed de douche weer erg veel deugd en terug opgefrist ben ik eens door de stad gewandeld. Wanneer ik thuis vertrok wist ik niet welke schoenen ik moest meenemen om ’s avonds aan te doen. Onder mijn fietsschoenen staan ijzertjes om in mijn pedalen te klikken, en daar kan je best niet overal mee rondlopen. Dus had ik het stof eens van een paar oude schoenen gedaan en die meegenomen. Toch stonden die daar niet voor niets in dat hoekje stof te vangen en vandaag had ik er echt genoeg van. Ik ben een nieuw paar schoenen gaan kopen en morgen blijven de oude hier in het vuilbakje achter. Dat lijkt mij de beste plaats voor die oude schoenen. En dan maar hopen dat ik de nieuwe snel gewoon wordt.

Voila, hier kan ik dan het gedeelte in Duitsland bijna afsluiten. Morgen steek ik de grens over met Oostenrijk. Ik blijf er bij dat Duitsland een prachtig land is. De mensen zijn er erg vriendelijk en de steden op de “Limes” zijn vaak echte pareltjes. Ik heb 3 maal Italiaans gegeten en voor de rest heb ik altijd echte Duitse restaurants opgezocht. Braadworst met zuurkool heb ik er niet gegeten, maar er valt zeker nog wat anders te eten dat eigenlijk wel lekker is. Dit land heeft mij twee jaar na elkaar aangenaam verrast. Als ik echter één opmerking mag geven dan is het wel dat je hier best niet zelf je route begint uit te tekenen, maar vasthoud aan de route die beschreven is. De NRW-routeplanner is volgens mij niet gericht naar de lange-afstandsfietsers of de gepensioneerde die zijn fietske eens mee naar de Moezel brengt. Zelfs als je de alternatieve route uit het boekje van Clemens Sweerman zou volgen net na Koblenz, zal dit zeker zwaar genoeg zijn.

En morgen begint dan de echte Donau-radweg. Spijtig genoeg geven ze twee dagen slecht weer. Maar dat zien we morgen dan wel weer. Nu ga ik mijn koppeke op mijn kussen leggen. Slaapwel.

Enkele sfeerbeelden van onderweg.

De Dom van Passau. Eén toren staat in de stelling dus heb ik er maar strategisch een beeldje voor getrokken.

23-04-2012 om 23:14 geschreven door Jan  

Pelgrimeren deden de mensen vroeger om verschillende reden. Sommigen omdat ze het moesten, anderen deden het voor het avontuur en dan waren er nog mensen die gewoon op zoek waren naar een beter leven. Een deel van hen kwam terug als de duifjes, anderen stierven onderweg door ontbering of ziekte. Maar er waren er ook een deel die zich thuis voelde ergens op hun pad en zich elders vestigden. Wel, hier in Bayern zou ik het precies goed kunnen uithouden. Vandaag heb ik hier een wandelingetje gemaakt en het voelt aan alsof ik thuis door mijn huis loop. Wanneer ik de eerste keer naar mijn huis ging kijken, had ik ook een speciaal gevoel. Dat huis was oud, met kleine kamertjes, het toilet was een gat boven de beerput in de stal en een keuken of een badkamer was er niet aanwezig. Water kon je nemen in de kelder of buiten en de elektriciteit was beperkt tot één ballonnetje in iedere kamer met de kabels tegen de muur en er dan over behangen. Tamara, mijn toenmalig vriendinnetje moest er niets van weten. Maar ik voelde mij daar direct thuis. En nog voor ik het gekocht had, wist ik al wel dat ik er hard in moest werken om het naar mijn zin te veranderen. Tegenwoordig is thuis komen van waar dan ook een echte verademing. Ik voel mij daar thuis en kom er ook tot rust. Hier, in Straubing, heb ik dat dus ook. Het voelt aan alsof ik hier al eeuwen kom. En hoe raar het ook is, de foto’s en tekeningen die hier in het museum hangen laten zien dat het centrum hier er al eeuwen hetzelfde uitziet. Toch vind ik hier nauwelijks verloederde huisje die er in Italië en Spanje wel vaak zijn. Als er sprake is van een eeuwenoud kasteel, dan haal ik mij direct zoiets als het kasteel van Horst voor de geest. Maar hier ziet zo een kasteel met een ridderzaal er toch wel enigszins anders uit. Bij ons wordt dat een monument en moet de gemeente ophoesten om de stenen op zijn plaats te houden. Hier staat dat ten diensten van het volk of wonen daar gewoon nog mensen in en wordt er ook nog zorg voor gedragen. Natuurlijk zijn er bij ons ook gemeenten die dat goed doen zoals Westerlo, die het gemeentehuis vestigen in één van hun kastelen. Maar als ik dat van Westmeerbeek bekijk begin ik bijna te huilen. Een mooi kasteel met een prachtige tuin staat daar gewoon weg te kwijnen.

Waar ik eigenlijk naartoe wil, is dat ik een echte rustdag heb gehad. Ik heb gekeken naar de regen en heb mijn oogjes dan nog maar eens toe gedaan. En na een frisse neus en lekker eten kan ik alweer een nachtje gaan rusten. Morgen wil ik op tijd uit de veren (letterlijk en figuurlijk) want dan fiets ik naar Passau. De laatste stad op Duits grondgebied. Daarna komt de beroemde “Donau-radweg” die mij 321 km lang van Passau naar Wenen voert.

Het binnenplein van het plaatselijke kasteel dat een onderdeel is van de stadsmuur.

Naast deze st. Petrusbasiliek uit 1180 staat een klein kapelletje ter ere van Agnes Bernauer. Dit was een boerendochter die Hertog Ernst von Bayern in 1435 als heks liet verdrinken omdat ze met zijn zoon wilde trouwen. Later kreeg de Hertog wroeging en liet hier dus een kapelletje voor haar bouwen. Dit jaar, op 21 oktober, zal Agnes Bernauer door de Paus Heilig worden verklaard.

Ook het hotel waar ik slaap heeft een band met Agnes. De gelagzaal is naar haar genoemd en de muurschildering rond het uitstekende raam is gewijd aan haar. Het kasteel op de eerste foto is één van de plaatsen waar ze de Zoon van de Hertog regelmatig ontmoete.

22-04-2012 om 22:17 geschreven door Jan  

Amai, ik lag gisteren avond veel te laat in mijn bed. Ik moest mij deze morgen dan ook erg haasten om tegen 11 uur het hotel uit te zijn. Aan de fietsbroek van vandaag te zien blijkt de vorm ervan toch nog mee te vallen. Ze zat een beetje strakker, maar mijn stem gaat er volgens mij nog niet van naar omhoog. Voor de fleece die gisteren iets minder goed uit de was is gekomen, heb ik vandaag gewoon een nieuwe gekocht. Een dunne die ik in mijn vestje kan ritsen. Ja, Jack Wolfskin winkels vind je hier in het kleinste stadje en naar mijn mening hebben ze daar echt wel leuke kleren.

Ik reed de stadsport uit om 11h30. Eén ding stond toen al vast. Van de drie opties die ik gisteren had bleef er maar één meer over. Een rustdag was het niet, want ik zat al op de fiets en 145 km fietsen als ik pas ’s middags vertrokken ben, was ook uitgesloten. Het is dus een tochtje geworden van net geen 60 km.

Tijdens de eerste 25 km had ik de wind in de rug. Die gingen dan ook heel erg vlot. Op een kleine onenigheid na. Het was namelijk zo dat ik gisteren gelezen had over de “Walhalla” tempel. Die ligt zo een 10 km buiten Regensburg boven op de Bräuberg (’t is maar 100 meter klimmen). Dan even uit het boekske: deze tempel werd gebouwd tussen 1820 en 1842 in opdracht van koning Ludwig 1 von Bayern ter ere van illustere Germaanse grootheden in zijn gebied, waarvan 126 bustes in de centrale hal bevinden waaronder: Bach, Beethoven, Kant, Mendel, Gutenberg, … Met zijn allen daarheen dus. Wanneer ik ter hoogte van de parking kom zie ik een mobilhome terug draaien. Die moest wellicht te veel betalen om zijn kar daar te mogen parkeren. Voor de parking liep een aarde weg naar links omhoog die afgesloten was met een bareel. En daarop stond dat dit enkel voor de brandweer was. Ik ben bij de brandweer( op het werk toch) en kon er met mijn fiets nog vlot door. Na wat puffen en zweten kom ik dus aan het Walhalla aan. Ik duw mijn fietsje over de structuur die gemaakt is voor rolstoelgebruikers en wande met mijn fiets aan de hand tussen de enorme marmeren zuilen tot aan de ingangN Daar plant ik mijn fiets neer en na het nemen van enkele mooie foto’s ga ik binnen. Moet je weten, gans de expositie is één grote hal met vooraan een kioskje . Het viel mij al direct op dat ze er renovatiewerkzaamheden aan het doen waren, want het stond daar vol met stellingen. Wanneer ik aan het kioskje kom zit daar een madammeke dat mij gewoon direct terug de deur wijst. Ik heb mijn fiets mee tot voor de deur gebracht en dat mag niet. Ik moet hem eerst naar de parking gaan doen en mag dan pas binnen. Die parking is terug een heel eind naar beneden en ik zie het voor geen geld zitten om mijn fiets daar onbeheerd achter te laten. Ik vertel aan dat vrouwtje dat daarbuiten een kapitaaltje staat van 3000 euro en dat ik het niet zie zitten om dat zo ver weg te laten staan. “Een fiets van 3000 euro bestaat niet!” is haar antwoord. Op die moment voel ik mijn bloed op temperatuur komen. Het is spijtig dat de onwetendheid van zulke mensen me niet toelaten om deze tempel, zonder angst voor gestolen goederen, te bezoeken. Maar je zal wel verstaan wat zij kon met haar tempeltje! Tot twee uur heb ik gefietst op adrenaline. Zo begon ik uit te rekenen of ik er niet te veel naast zat met mijn 3000 euro. Eerlijk,… ik durf het bedrag hier niet te vernoemen waar ik aan kom als ik alles bij elkaar tel wat ik hier meesleep. Maar met 3000 euro fiets ik in mijn blootje, want dan heb ik mijn kleren nog niet gerekend.

Ach ja, ook het adrenalinepijl zakte daarna. En tijdens het eten droomde ik zover weg, dat ik nog niet meer wist op welke planeet ik woonde. Een uur vloog voorbij als had ik geslapen. Weer op de fiets werd het alsmaar bewolkter. 6 km vóór de meet ben ik gestopt om mijn regenkleren aan te trekken. En wanneer de bui passeerde die ik had zien hangen, kon ik net gaan schuilen onder een brug. Alweer droog gebleven dus. Hip hip Hoera! (dit is in één keer ook voor mijn petekind Filip die vandaag 14 jaar is geworden. Proficiat! De cadeau komt binnen 2 weken)

Wanneer ik de bewoonde wereld terug binnenkom in Straubing kom ik voorbij een enorme fietsen en moto zaak. Ik stap daar binnen en ga eens vragen aan de man van de herstellingsdienst of hij eens kan kijken naar mijn versnellingsapparaat. Wanneer ik bergop moet of aan een licht optrek begint het soms te kraken of slaat  het over. Ik weet dat dit wijst op een versleten ketting en dito tandwielen, maar met een XT-groep en ketting mag dat volgens mij niet zover zijn na 3000 km. En toch. Hij neemt zijn meetapparaatje en leest de afwijking af. Het vele bergop rijden vorig jaar en dit jaar hebben duidelijk hun tol geëist. 80 euro is het verdict. En waar ik thuis een paar uur aan lig te prullen doet hij op 25 minuten. En zo kan ik al niet meer met mijn “tuut”(enkelvoud) op de baar gaan wanneer er nog eens een heuveltje aankomt of wanneer ik eens stevig optrek aan een op groen springend licht. Ook mijn drinkbussen irriteerde mij al gans de week. De dichtingen lekken als een vergiet waardoor ik meer mors op mijn handen en kleren dan dat ik door mijn keel krijg. Twee mooie nieuwe zijn nu mijn deel.

Ook dan was het leed nog niet helemaal geleden vandaag. Voor mijn verjaardag had ik een mooie Oregon horloge gekregen met een hoogte meter en een barometer. Wanneer ik in mijn hotelkamer kwam stond er plots niets meer op. Ik dus na het douchen enkele winkels afgelopen om te vragen of ze er een nieuwe batterij konden inzetten. Maar noppes hé! Heb ik van armoede maar een nieuwe gekocht. Soms kan een bankkaart wonderen doen. En als ik thuis kom waarschijnlijk een klein hartinfarct als ik naar mijn uittreksels kijk. Maar dat zijn zorgen voor later. Iedere dag gewoon kijken naar wat de dag brengt en voor morgen is dat met de pootjes omhoog kijken naar de regen. Rustdag dus!

Ginder staat hij dus. De “Walhalla” tempel.

De zijgevel van dit mooie marmeren bouwwerk.

Wegdromen op een gele paddenstoel.

Hier rechts mag ik twee nachtjes slapen.

22-04-2012 om 00:59 geschreven door Jan  

Even kort samenvatten wat de dag zoal heeft gebracht. Deze morgen hingen er zware wolken in de lucht. Maar voor het middageten hebben ze zich goed gedragen. Waar ik fietste scheen zelfs vaak de zon tussen de donkere wolken door. Tijdens de eerste 15 kilometer Fietste ik voorbij een aantal infoborden die de toeristische dienst van de streek hier heeft neergezet met informatie over de streek zoals: welke vissen er in de altmühl voorkomen, de uitgravingen van het Main-donau kanaal, vondsten over volkeren die hier eeuwen geleden leefde, enz.

Bij sommige van de infoborden heeft men dan ook een visueel aspect getoond zoals een replica van hutten uit lang vervlogen tijden, of een offercirkel uit de middeleeuwen. Er staat dan ook een praatpaal bij waar je kan kiezen tussen duits of engels en dan vertelt die paal je een verhaal over het item dat je op die moment ziet.

Ik vond het best leuk gemaakt en heb dan ook twee uur gedaan over de eerste 18 km. Daarna heb ik een dik uur goed kunnen doorrijden en werd het tijd om iets te eten. Tijdens het eten zag ik de donkere wolken steeds dreigender op mij af komen. En de moment dat ik terug op mijn fiets wou springen begon het effectief te druppelen. Ik had net tijd genoeg om mijn regenbroek en dito handschoenen aan te trekken voor het echt begon door te regenen. Een uur heb ik dan door de regen gereden en toen stopte het toch gelukkig terug. Maar de paadjes uit boskiezel hadden op vele plaatsen hun hardheid verloren en trokken mijn wielen precies meer aan dan ik gewoon ben. Pfff. Ik zal eens aan de werkgever moeten vragen of hij niet een beetje asfalt wil sponseren om in Duitsland de fietspaden te asfalteren. Ach nee, dat is ook geen goed idee. Op de meeste plaatsen duwen de boomwortels het asfalt omhoog en dat is nog veel en veel erger dan aangezogen worden door een paadje en een vuile uitrusting.

Om drie uur kwam ik in Regensburg aan. Twijfel alom… Ik vertrek dan met het voornemen om Na dik 70 km te stoppen in Regensburg en als ik er dan ben vind ik het opeens te vroeg en te kort om nu al te stoppen. Op zo een moment moet ik mijzelf dan erg overtuigen om toch te blijven. Wel, ik moest kleren wassen en dat heeft mij toch enigszins overhaald. Bij de toeristische dienst vertelde men mij dat het vanavond “De lange nacht van de toeristische informatie” was, en ik kreeg een papiertje waarop stond wat er allemaal te gebeuren viel. Leuk, leuk!

Wanneer ik mij gesetteld had in mijn hotelsuite heb ik de was gesorteerd. In de wasserette was het een beetje zoeken hoe het er hier aan toe ging, maar het was mij gelukt om het machine aan de praat te krijgen. Na een uurtje lezen kon alles de droogkast in. Alweer een uur??? Dan ben ik tussendoor maar iets gaan eten. Ik was terug wanneer de droogkast haar laatste zucht gaf, trok ze open en schrok mij rot. Een vloek verliet ongewild mijn mond toen ik voelde hoe warm mijn kleren waren. Allemaal synthetische kleren die handenvol geld kosten. Een ruwe schatting brengt mij op 1500 euro voor de inhoud van deze wasmachine. Mijn merinowollen T-shirt had ik er vergeten uit te halen na de was en had nu een elektrisch lading waarmee je een lamp kon doen branden. En de rits van één van de fleeces die ik mee had gewassen stond gloeiend heet en ging alle richtingen uit. Al mijn fietsbroeken trekken in een vreemde richting. Maar ik hoop dat die zich nog wel goed zullen zetten wanneer ik ze aandoe. Anders wordt het hier wel een erg kostelijke grap.

Vanavond ben ik dan nog maar eens door de regen gelopen (met een paraplu van het hotel) om eens te gaan kijken wat mij interesseerde van de lange nacht der toeristische informatie van Regensburg. Ik ben naar een korte rondleiding geweest van de folterkamer in het oude stadhuis. Dat ging over de rechtspraak in de middeleeuwen en was best interessant. Maar de “dongons” in Engeland en Schotland vind ik toch steeds spectaculairder. Al moet ik zeggen dat de praatpaal deze voormiddag die vertelde over het offeren van weeskinderen van 16 in de periode kort voor onze jaartelling, echt wel van zulk een lugubere aard was dat ik mijn croissant terug weggestoken heb en gehouden heb voor de middag.

Na de rondleiding stonden er twee gitaristen het beste van zichzelf te geven en daarna was er een act met vuurspuwende mensen. Dat was best een leuke afsluiter van de avond. Wat ik morgen ga doen weet ik helemaal nog niet. Het is een dilemma tussen een korte fietstocht van 50 km, een lange van 145 km of rusten. Misschien moet ik er eerst eens een nachtje over slapen.

De dagen gaan hier veeeeeeel te snel. En wanneer komt dat goede weer nu eigenlijk!

Huisjes uit de bronstijd of zo.

Dit beeld wil ik ook wel in mijn tuin. Op een bepaalde plaats reflecteert dit het geluid van het kletterende water dat ernaast naar beneden stroomt. Echt ongelofelijk.

Magnifiek toch! Het lijkt wel de flaire van FAO.

21-04-2012 om 00:25 geschreven door Jan  

Deze morgen ben ik veel te laat vertrokken. Het was al 11 uur wanneer mijn Koga-ezeltje beladen was. Dan nog langs de bakker en om bananen en zo was het al half twaalf wanneer ik Weissenburg in Bayern uit reed. Het was nog steeds aardig koud, maar het zonnetje scheen wel en dat maakte het best aangenaam fietsweer. Na een kilometer of zeven kwam ik voorbij de Europese Waterscheiding tussen de Main en de Donau. Eigenlijk één van de vele waterscheidingen, maar het is toch leuk om hier eens eventjes bij stil te staan. Op zo een punt staat dan een bakje. Het water dat aan de ene kant uit het bakje loopt komt via de Main en de Rijn na ongeveer 1000 km in de Noordzee terecht. Het water dat uit de andere kant uit het bakje loopt, vloeit via de Altmühl en de Donau na meer dan 2000 km de zwarte zee in. Aangezien ik daar op 425 meter boven de zeespiegel sta, kan er dus geen sprake zijn van hoge watervallen in dit stuk waterloop. In de Donau zal het hoogteverschil van het water dus gemiddeld ongeveer 20cm zakken per kilometer. En die route ga ik vanaf hier volgen. Het ziet er dus goed uit wat klimmen betreft! Ik rij alleen nog bergaf. Al is het niet zo stijl dat ik er ook maar iets van ga voelen.

Verder was het vandaag gewoon aangenaam fietsen. Al gaat dat vlakke fietsen niet overal zoals je het zou verwachten. Het fietspad loopt immers niet steeds naast het water en regelmatig komt er nog een helling aan te pas of komt de wind van voor in de open vlakte.

Wat ik ook wel iets leuk vind zijn de talrijke overnachtingsterreinen voor kajakkers die in meerdere dagen de Altmühl afvaren. Er zijn dan afstap steigertjes in het water voorzien en je kan er op een terreintje uw tentje zetten, een vuurtje stoken en men heeft er toiletten voorzien. Om te douchen zal je in het water moeten springen denk ik.

Op dit moment zit ik in “gasthaus Zur Post” in Dietfurt an der Altmühl. Wie dit op een landkaart vindt heeft zeker niet de kaart van gans Duitsland genomen. Misschien staat het op die van Bayern. Als ze erg gedetailleerd is. Om negen uur kwam de waardin afrekenen en vlogen alle mensen die hier niet overnachten buiten. Vijf minuten later was ook zij weg en brandde er geen enkel licht meer in gans het hotel. Op de gang kwam ik nog één man tegen, maar dat kon evengoed de klopgeest zijn die hier al enkele honderden jaren woont. Als hij het vannacht maar rustig houd want ik zou graag uitgeslapen zijn om morgen door de voorspelde regen naar Regensburg te fietsen. Dat is maar 70 km. En dan hopen dat ik mijn kleren eens kan wassen in een wasserette.

Europese waterscheiding Rijn/Donau

Zicht op “Pappenheim”

Kampeerterrein voor kajakkers

19-04-2012 om 23:03 geschreven door Jan  

Voilà, terug op het goede spoor. Ja, het verslag van gisteren heb ik nog een beetje aangepast. Ik had in de trein mijn laptop op mijn schoot staan en dan zag ik niet echt optimaal wat ik aan het typen was, waardoor er toch wel enkele woorden en zinnen fout waren genoteerd. Hopelijk is het nu een beetje verstaanbaar.

Deze morgen zat ik pas om 9 uur aan tafel. De misnoegde man die mij gisteren binnenliet, liep daar nog wat in het rond, maar zijn nachtrust had hem niet bepaald opgevrolijkt. Gelukkig was het zijn vrouw die het ontbijt regelde. Ik heb eventjes moeten nadenken wat ik vandaag zou doen. Er waren volgens mij drie keuzes. Ofwel ging ik met de trein terug naar Aschaffenburg,  ofwel nam ik de trein naar Gunzenhausen, of ik probeerde met de fiets in Tauberbischofsheim te geraken. Dat zou het punt op de route zijn dat het dichtst bij de plaats lag waar ik mij bevond. Een dik uur in de trein zitten om terug te staan waar ik gisteren vertrok zag ik niet zitten. En een fietstochtje ondernemen zonder te weten hoe ik er kon komen leek mij ook niet de beste optie in dit bijna Ardeense landschap. Laat staan dat ik langs een B-weg in Duitsland zou moeten fietsen zonder te weten of er een fietspad langs ligt, met het risico dat de mensen tegen 100 km/h langs je voorbij razen. Nee, geen risico. Met de trein naar Gunzenhausen leek mij het beste idee. Maar ik had geen haast en dus stond ik pas rond een uur of elf mijn ezeltje te laden. Ik heb eerst wel eens nieuwe olie op de ketting gedaan. Hij kon wel een vidancheke gebruiken.

Ergens gaan slapen waar ze mij gisteren niet wilde helpen was ook zeker uitgesloten. Wanneer ik dus iets vóór twee uur uit de trein stapte was het niet de bedoeling om direct een slaapplaats te gaan zoeken. Maar mijn reserve voorraad bijvullen moest wel als eerste werk gebeuren. Je weet maar nooit…

Om half drie heb ik een boterhammetje gegeten en beslist dat ik tot Weissenburg in Bayern zou fietsen. Echt op het gemakje, want ik moest maar 25 km meer. Hier aangekomen ben ik naar het touristenkantoor geweest om een slaapplaats te vragen en om vijf uur kon ik mijn aluminium ezeltje van zijn last verlossen. Nadat ik lekker opgefrist was, heb ik dat eens een wandeling door dit mooie, oude stadje gemaakt. De drukke toeristen hadden plaatsgemaakt voor de rust die deze plaats uitstraalt. Dit stadje heeft nog een prachtige omwalling waar je de ridders zo in kan terug plaatsen. De huisjes tegen de stadswallen lijken authentiek te zijn en de modernere huizen binnen de stadswallen lijken zo ontworpen te zijn dat ze het karakter van dit stadje niet beïnvloeden. En achter zo een oude gevel schuilt dan een supertof hotelletje met ruime, mooie kamers en een heerlijke douche waar je maar 55 euro moet betalen voor een kamer met ontbijt.

Ik begin stilletjes aan het gevoel te krijgen dat die “Limes” mij wel eens heel erg zouden kunnen boeien.

Langs hier ben ik Weissenburg in Bayern binnen gereden.

Laat die ridders maar patrouilleren.

De huisjes aan de binnenkant van de stadsmuur.

18-04-2012 om 23:39 geschreven door Jan  

Dit verslag schrijf ik de 18^de in de trein naar Gunzenhausen. Hoe ik daartoe kom lees je iets verder wel. Ik denk dat de problemen begonnen zijn met kamernummer 113. Ja Kamer 13 op de eerste verdieping. Nochtans een prachtige kamer met een geweldig goed bed en ik heb ook erg goed geslapen. ’s Morgens is het echt prachtig weer, maar bitter koud. En dat is ook de ganse dag zo gebleven. Ik had de avond daarvoor al eens gekeken naar de hoogteverschillen die ik alweer moest overwinnen en het leek op het eerste gezicht minder dan de vorige rit. Maar nu kwam alles in de eerste helft van de dag. Als ik in Frankfurt was, zou het ergste zeker voorbij zijn. Ik dacht er dan ook aan om eventueel in Frankfurt te blijven wanneer het echt te veel zou zijn. En het was ook echt te veel. Die hoogteverschillen zijn namelijk niet het ergste. Meer dan de helft van de dag is een mountainbike parkoers door het grote woud. Geen probleem met een aangepaste fiets. Maar met een toerfiets, gepakt als een muilezel is dit echt niet zo simpel. Het resultaat laat zich raden. Pas om half vier kwam ik aan in Frankfurt.

Ik was echt al behoorlijk leeg gereden. Maar deze stad gaf mij energie om verder te gaan. Anders gezegd, ik zag het gewoon niet zitten om in deze ontzettend grote en drukke stad naar een slaapplaats te gaan zoeken. En maar gelukkig ook, want later op de dag heb ik vernomen dat er zeker geen bed meer vrij zou zijn.

Het verdere stuk naar Aschaffenburg was ook heel bosrijk, maar bijna plat. En dat deed deugd. In het bos is er nauwelijks wind en die stond op alle open stukken die ik had gefietst behoorlijk in mijn gezicht te blazen. Als dan de weg door het bos nog mooi is aangelegd met fijne, hardgereden grindpaden is dat heerlijk fietsen. Op dit stuk ben ik regelmatig gestopt om iets te eten en te drinken, zodat ik energie genoeg bleef houden om het tot Aschaffenburg uit te houden. Na 118 km kwam ik om 19 uur in Aschaffenburg aan. Ik heb daar ooit al eens geslapen op de heenreis naar Oostenrijk en wist dat er in het centrum wel leuke hotels waren. Bij het eerste hotel waar ik voorbij kwam hing een bordje aan de deur dat ze volgeboekt waren. In het tweede hotel heb ik meer dan een uur gestaan. Die vriendelijke en behulpzame receptionist heeft alle hotels afgebeld in een straal van 20 km rond Aschaffenburg. Door een grote “messe” in Frankfurt waren alle hotels in de buurt van Frankfurt volgeboekt. De man zij dat ik waarschijnlijk pas een kamer kon vinden als ik nog meer dan 20 km verder zou fietsen. Ondertussen was het al donker geworden en zag ik dit helemaal niet meer zitten. Ik heb dan beslist om naar het station te fietsen en daar eens te kijken waar ik naartoe kon. Met mijn mapje van de “Limes fietsroute” in de hand heb ik aan de infobalie gevraagd of ik met de trein naar een ander dorp geraakte dat op mijn route lag. Gunzenhausen was het eerste waar ik met de trein naartoe kon. Ik zou dan één maal moeten overstappen in Würzburg en om 00h35 aankomen in Gunzenhausen. Ik heb dan gebeld naar het enige hotel dat in mijn boekje onder Gunzenhousen stond, maar die vrouw zag het niet zitten om wakker te blijven tot kwart voor één om mij op te vangen. Het eerste pension dat ik belde uit het boekje bleek al enkele jaren niet meer te bestaan en dus heb ik het opgegeven. Ik heb dan maar een ticket naar Würzburg genomen in de hoop daar toch nog een bed te kunnen vinden.

Het eerste hotel waar ik binnenging was dan wel prijs, maar een vriendelijk ontvangst was er niet bij. De man was vergeten af te sluiten en nu zat hij nog met mij opgescheept. Maar voor 50 euro mocht ik toch blijven. Hoera! Het was al elf uur voorbij wanneer ik al mijn gerief op mijn kamer staan had en kon genieten van een verademende douche. Iets gaan eten zat er niet meer in, dus heb ik mijn noodrantsoen even aangesproken. Twee harde broodjes, een stukje chocolade en een banaan. Die heb ik echter voor de helft moeten wegwerpen door de overheersende zwarte kleur. Het was kwart vóór één wanneer ik als een blok in slaap viel.

Alweer een abnormale bergop.

Tijd voor een boterhammeke.

De skyline van Frankfurt

18-04-2012 om 23:36 geschreven door Jan  

Oké, ik had geschat dat deze dag best lastig kon zijn. Maar dit had ik echt niet zien aankomen.

Deze morgen wilde ik zeker goed op tijd vertrekken. Ik had mij namelijk voorgenomen om tegen de middag vlak vóór Koblenz te zijn. Vanaf daar heb ik zelf een alternatieve route uitgetekend via Limburg an der Lahn, door Frankfurt naar Aschaffenburg door middel van een site om fietstochten uit te tekenen in Nordrhein-Westfalen. Dat leek iets te zijn zoals onze knooppunten, maar is in werkelijkheid erg slecht aangegeven en eigenlijk niet gemaakt voor een gemiddelde vakantie-fietser. Dat heb ik vandaag aan den lijve ondervonden

Om de chronologie een beetje te respecteren zal ik beginnen bij deze morgen. Ik was weldegelijk om 6h45 wakker en zat om 9h10 op de fiets. Tot daar liep alles volgens plan. Rond 10h30 fiets ik voorbij een wandelaar met een grote rugzak en een trekkarretje achter zich aan. Dus stop ik even om te vragen waar die zoal naartoe wil gaan. Blijkt het een Hollander te zijn die het in Nederland  niet meer zag zitten. Hij heeft in Servië een villa en nog enkele huisjes laten bouwen en wil daar een bedrijfje oprichten dat bootjes maakt om deze dan in Nederland te verkopen. Om al zijn zorgen even achter zich te laten stapt hij nu van Eindhoven naar nieuwe thuis. Hij had gisteren echter 70 km afgelegd en zijn voeten deden erg veel pijn. Ik denk dat ik ongeveer een uur met die man heb staan praten, met als gevolg dat ik niet echt meer op mijn schema zat. Het was dan ook al 13h30 wanneer ik ging eten en toen had ik pas 55km gefietst en moest het dus allemaal nog beginnen. Het platte stukje naast de Rijn was dan ongeveer gedaan en toen begon het bergop te gaan.

In de voorbije twee jaar ben ik nooit van mijn fiets moeten stappen omdat het te stijl was. Meermaals heb ik mij afgevraagd hoe stijl het dan zou moeten zijn. Wel, vandaag weet ik het. Op het asfalt krijg ik het wanneer ik op het kleinste verzet geen 6 km/h meer haal, in het bos op de kiezeltjes moet ik stappen wanneer of mijn voorwiel wegschuift, of mijn achterwiel patineert en op een stijl onverhard bospad ben ik al blij dat ik mijn fiets tot boven geduwd krijg. Ja, ik heb er vandaag wel enkele keren kunnen naast lopen. En dat ben ik helemaal niet gewoon. Als ik het goed gezien heb op mijn GPS had ik vandaag iets meer dan 1000 hoogtemeters geklommen. Dat leek mij veel meer dan ik eigenlijk in gedachten had. Ook waren er naar schatting 20 kilometers bosweg bij. En een groot deel daarvan was bergop in kiezeltjes. Echt, om kapot te gaan. Het was precies of ik ging mountainbiken nadat ik eerst een toertje van 60 km had gedaan.

Al bij al, het loonde de moeite om langs hier te komen. Limburg is echt wel een mooi stadje.

Nog eventjes genieten van de lunch.

Niet te doen!

Omhoog over de losse kiezeltjes in het bos.

Volgens de GPS is het naar hier. Een echt fietspad kon ik het niet noemen.

De oude kerk van Limburg a. d. Lahn.

Een impressie van de altstad.  

16-04-2012 om 22:48 geschreven door Jan  

Amai, hier was ik blijkbaar een beetje aan toe. Slapen als Doornroosje. Weliswaar geen honderd jaar, maar twaalf uur is voor mij toch wel een unicum. Meestal gebeurt dit alleen als ik ziek ben, en die toestand kan ik de komende drie weken erg missen. Vooral niet aan denken!

Op mijn programma voor vandaag stond maar één item. Een bezoek brengen aan het Beethovenhuis. Daarom wilde ik de rustdag ook absoluut in Bonn. 1770 (°), 1827 (†), zijn sympathie voor de ideeën van de verlichting en het feit dat hij niet terug naar zijn geliefde Bonn kon komen door de bezetting van de Fransen na de Franse revolutie in 1789, zal ik niet snel vergeten. Het leuke aan deze reis is dat ik zijn enkele reis naar Wenen zowat overdoe. Ook Mozart en Hayden en waarschijnlijk nog vele andere grootmeester hebben dit traject ooit gedaan. Het is Hayden die, op doortocht van een reisje naar Engeland, Beethoven uitnodigt om hem les te geven in Wenen. En daar werd hij echt wereldberoemd. Ik kijk er al naar uit om daar te passeren.

Maar laat het niet te snel gaan. Morgen hoop ik tot Limburg an der Lahn te fietsen. Ik heb al eens naar de weersverwachtingen gekeken en morgen zou het iets beter kunnen worden. Woensdag wordt de slechtste dag van de week en vanaf overmorgen zou ik de rest van de week tegen de wind in moeten rijden. Ja, het weer lijkt mij dit jaar niet echt mee te willen zitten, maar daar kan ik echt niets aan veranderen. Het is de kunst om van iedere dag het beste te maken.

Daarnet, na het eten, heb ik nog een klein wandelingetje gemaakt tot op de brug over de Rijn. En alweer viel het mij op dat er ongelofelijk veel slotjes waren vastgemaakt aan de leuning van de brug. Vorig jaar had ik dit ook al gezien in Heidelberg. Maar toen dacht ik dat dit een plaatselijk gebruik was omdat de brug over de Main in Heidelberg zo een romantiek uitstraalt. Maar het is dus blijkbaar een gebruik in Duitsland dat mensen, wanneer ze huwen, een slotje laten maken met hun namen en de trouwdag op en dit bevestigen aan een brug over het water. Ik vind het een geweldig idee. Als het ooit aan mij is doe ik het gegarandeerd ook!  … Ooit dus …

Een van de bruggen over de Rijn in het grote Bonn. Als je goed kijkt zie je de slotjes hangen.

Voor hen die minder goed zien zal ik even inzoemen. Echt scherp is hij niet. Maar geloof mij, ik zou erg blij zijn wanneer mijn links oog zo scherp kon kijken. Momenteel moet ik er niet aan denken om deze tekst met mijn links oog na te lezen.

15-04-2012 om 22:13 geschreven door Jan