Voor iedereen die mijn blogje leest, maar niet de reacties... Linde schreef: "je hoeft niet perfect te zijn om geapprecieerd te worden". Dat wou ik toch even in het zicht plaatsen en niet enkel voor mezelf, want ik realiseer me maar al te goed dat niemand perfect is, maar dat bijna iedereen wel door iemand wordt geapprecieerd.
Ondertussen ben ik uitgebriest over mijn avonturen van het voorbije weekend. Niet in het minst doordat ik eergisteren te horen kreeg dat ik ben uitgekozen voor een nieuwe job. Iemand heeft me dus serieus genomen! Ik dacht: dit moet een vergissing zijn, je hebt het verkeerde nummer ingetikt. (Zou een zéér wansmakelijke grap zijn trouwens). Maar neen, het was ik die me schijnbaar vergiste, die mezelf te laag had ingeschat. Vanaf september dus niet meer naar Gent, maar wel naar Brussel. Al is dat een detail waar ik nog niet echt aan wil denken... Mijn lieve, mooie, zinnelijke Gent met al zijn uitdagingen en de aantrekkingskracht van mijn imperfecties... Wat moet ik zonder haar en al haar schoonheid, gegeven aan al mijn zintuigen? Ik weiger er al over na te denken... Nog twee maand te gaan, te starten met een tripje naar Frankrijk!
Bij deze is dit dus mijn laatste blogstuiptrekking voor ik binnen twee weekjes terugkom. Alles lijkt hier te eindigen, het doet me bijna verdriet om op 'toevoegen' te klikken... Want dan valt het doek tot 15 juli en misschien is iedereen me daarna vergeten. Het is een schrik, belachelijk genoeg, misschien zoals ik onlangs bij Chimp las: "een constant zoeken naar aandacht", maar dan op een positieve manier. Zoals die streling over je rug of een aai over je bol, Chimp... Ik zal mijn blogje missen en vooral mijn kanaal om mezelf even kwijt te kunnen zonder me te verliezen...
Met schaamrood op de wangen, schoorvoetend naar mijn blogje... Het sloeg in als een donderslag bij heldere hemel toen ik deze ochtend het station uitliep op zoek naar mijn fiets: er staat een dt-fout op mijn blogje! Een DT-fout... Jeezes Christ! Als ik ergens een hekel aan heb, zijn het die wel! Waar een mens al niet aan denkt voor hij achter zijn bureautje kruipt...
De eerlijke kant van mij laat de fout wel staan. Geschreven is geschreven, een woord is een woord. En het is dan nog een uitdaging om de flater te vinden... Ik ben er werkelijk niet goed van! Hoe kon ik dat nu doen, gek van taal zoals ik ben. Verliefd op woorden, vermaakt door zinnen en geraakt door het literaire rariteitenkabinet. En ik schrijf een dt-fout. Ik word er gek van!
Iemand zei me ooit: "het is belachelijk dat mensen zo'n spel maken van dt-fouten. De regels daarrond zijn van de moeilijkste in het hele talige universum". Welnu: 'ik drink nooit "t"', vind ik niet zo moeilijk, maar het is het kofschip - of was het nu het fokschaap - dat me te grazen heeft genomen (leuke woordspeling al zeg ik het zelf: schaap - grazen, snappie?). Maar wat doe je met woorden waarbij de 'v' plots in een 'f' verandert of waarbij de 'z' plots een 's' wordt? Met andere woorden: wat doe je met letters die eerst niet bij het fokschaap zaten en er plots wel bijhoren... Het blijven blijkbaar buitenbeentjes en ze hadden me mooi liggen...
Voeg de literaire of talige imperfectie maar toe aan het lijstje...
How I wish, how I wish you were here. We're just two lost souls Swimming in a fish bowl, Year after year, Running over the same old ground. What have we found? The same old fears. Wish you were here.
Meer woorden zijn er niet nodig, voor de zintuiglijke ervaring: klik hier!
In mijn hoofd heb ik al duizenden dingen gedaan waarvan niemand afweet, zelfs de dromenvanger niet. Maar tussen het bedenken van een plan, het fantaseren over 'hoe zou het zijn als...' en iets doen, daartussen liggen drie werkwoorden: willen, kunnen en durven. "Willen" is meestal geen probleem: ik wíl het wel, want anders zou ik er niet van dromen. Maar dan denk ik ook: wíl ik het wel 'echt' of heb ik niet liever dat het bij dromen blijft? Dromen is veilig! Niemand weet waaraan ik denk, niemand voelt het nog niet geleden verdriet dat verscholen ligt in de droom... Maar stel dat ik dan heb beslist te willen, dan komt het kunnen... Kan ik het? Niet alleen praktisch, organisatorisch, maar ook: kan ik ooit met mezelf in het reine komen als ik doe wat ik veronderstel te willen? En kan ik voor mezelf argumenteren waarom ik voor mijn eigen dromen kies en niet voor die van de ander? Kan ik dat allemaal??? Meestal niet! Echt niet, dan mag het willen nog zo groot zijn... Maar heel soms denk ik dat ik het ook wel kan en dan volgt het durven. En dat lukt me niet: 'iets durven'. Dus daar blijft het meestal bij. Tijdens de denkfasen over het willen en kunnen hoopt zich in mijn lijf de wanhoop op. Ik debatteer uren met mezelf, word gek vanbinnen, maar blijf normaal vanbuiten... "Niemand, niemand, niemand weet..." weegt op me met al zijn kracht. Ik twijfel en ik huil, ik denk en beslis uiteindelijk om te willen en te kunnen om dan niets te durven en alles te laten bij hoe het is!
En na een maand of wat, als de strijd is gevoerd en de storm in mij is uitgeraast, dan ben ik telkens weer blij dat ik niets heb gedurft
Vraag me niet waarom ik dit schrijf? Ik weet het niet, er is geen rechtstreekse reden! Op dit moment zou ik wel iets willen, maar weet nog niet of ik het kan en durf . Tijd om daarover na te denken op reis... Vrijdag ben ik weg voor twee weekjes! Ik vrees dat er geen blogposts zullen komen, want in sommige boerengaten in Frankrijk is de technologietrein nog niet gepasseerd . Ik hoop maar dat ik geen afkickverschijnselen krijg, want bloggen blijkt een ware verslaving!
Ik dacht: een nachtje goed slapen zal wel helpen. Jammer maar helaas, toen ik deze ochtend opstond voelde ik me nog steeds een piepklein muisje in de grote boze wereld. Kwetsbaar én gekwetst...
En natuurlijk zeggen mijn vriend en mijn eveneens-tot-de-rare-Tweelingen-behorende vriendin wel dat ik me de dingen niet zo erg moet aantrekken, dat zij me wel serieus nemen... Maar eigenlijk maakt het me gewoon niet uit dat ze dat zeggen. Dat vrolijkt me niet helemaal op. Dat is niet wat ik wil horen, want zij kénnen mij, zij wéten dat ik meer ben (of kan zijn) dan een aanhangsel dat je meeneemt om bobette te zijn en met een grote auto naar Antwerpen te tsjoeren... Op zo'n moment wil ik het gevoel krijgen dat iemand die me nog maar pas kent - of zelfs nog niet -íets in me ziet, misschien zelfs iets dat de anderen nog niet hebben gezien. En gisteren was het geluk een beetje aan mijn zijde, want ondanks al het verdriet in mijn lijfje, is er iemand in geslaagd me te doen glimlachen door íets te zien in wat ik op mijn blog schrijf... Iets te lezen in mijn woorden, iets te voelen van mijn gevoel. En dat was net wat ik nodig had. Ik wil íemand zijn die betekenis geeft, op welke manier dan ook!
Dit blog heeft er al tegen moeten kunnen, verschillende emoties zijn al de revue gepasseerd, maar aan het gevoel der gevoelens - verdriet - heb ik nog niet veel aandacht besteed. Vandaag kan ik het niet langer negeren, want het vreet aan me: gisteren begonnen aan mijn tenen, maar tegen de avond bijna aan mijn hart...
Gisteren hebben we het vrijgezellenafscheid van een vriendin gevierd. Ik was de jongste en veruit de kleinste van de bende (gemiddeld een jaar of vier jonger dan de rest en terwijl zij allemaal 1.80m lijken voor mij, wil dat zeggen dat ik ongeveer twintig centimeter kleiner ben...) en kende enkel de toekomstige bruid en een andere vriendin. Ik heb al gezegd dat dit meisje met vlecht klein van stuk is. Ik heb wellicht nog niet met zoveel woorden gezegd dat ik daar wel mee zit. Dat ik het niet altijd leuk vind dat niemand me serieus schijnt te nemen. En dan heb ik het niet over alle lieve mensen die mijn blog lezen. Maar als ik soms de statistieken van mijn blogje eens bekijk, denk ik: misschien komen ze niet meer piepen als ze zouden weten dat ik eruit zie als een vijftienjarige, maar dan zonder jeugdpuisten en een kleerkast vol zwarte kleren ;-). Maar goed, het is niet die gedachte die me verdrietig maakt omdat ik weet dat woorden mijn sterkte zijn en dat ik via woorden ook soms serieus wordt genomen. In ieder geval, wat er gisteren onder andere is gebeurd:
"Gij zijt zo'n koddig ding". Dat zei één van die madammen tegen mij. Maar... ik wil helemaal niet altijd 'koddig' of 'schattig' zijn en zeker geen 'ding'. Ik ben toch geen pop of zo??? Toch geen accessoiretje dat je meeneemt als je er zin in hebt en thuislaat als ik overbodig lijk??? Of nog: "Oei, plots zag ik je niet meer staan". Zoiets wil je wel niet horen hé! Of voelen: als alle grote mensen in een groepje staan te dansen en ze 'vergeten' het kleintje omdat ze haar niet zien... GRRRRR! (Nu voel ik plots meer woede en machteloosheid dan verdriet!) Of nog: "Zat je haartje niet meer goed?" Haartje??? HaarTJE??? Komaan zeg, doe normaal! Ik ben wel volwassen hé! Ik voelde me precies een klein kind dat met mama en papa op restaurant zit en de kinderschotel krijgt waarbij de mama overdreven zei: "Amaaaaaai dat ziet er lekker uit", maar zich ondertussen op haar eigen eten stort en haar dochtertje met haar lekkere schotel vergeet.
Kortom, ik voel me niet zo goed vandaag. En dat is nog een eufimisme.
Verdere informatie over het ontstaan van dit tekstje: op de achtergrond speelt "Samson" van Regina Spektor, wat de tranen in mijn ogen brengt en ik heb het vooruitzicht van een dag met niets erin! Helemaal niets! Alleen zijn met mijn gedachten, gevangen in mijn eigen gesponnen kooi. Gelukkig zorgen lenzen ervoor dat je minder traanvocht hebt...
Het moment dat je vermoeid na een lange dag het perron opkomt, omgeven door duisternis en de enkelingen die ook op de laatste trein wachten... Als je mij zou zijn, zou je eerst aandachtig iedereen die op het perron staat bekijken op zoek naar een leuk uitzicht. Meestal vind je niets en je maakt je al lang geen illusies meer terwijl de roltrap je naar boven brengt. Je hoopt er zelfs niet op... Je loopt verder dan de laatste persoon die er al staat, want je wil in de laatste wagon kunnen zitten. Niet enkel omdat je daar alleen kan zijn met je gedachten (of je boek) , maar ook omdat je dan in je eindstation niet ver zal moeten wandelen! Het is allemaal goed uitgedacht. Heel soms heb je geluk dat de verste persoon op het perron niet het verste bankje heeft ingepalmd en kan je gaan zitten. Anders blijf je staan, probeer je jezelf een houding te geven, wat meestal niet lukt met die lompe rugzak tussen je benen en de handtas op je schouder die je al lang niet mooi meer vindt maar nooit vervangt. En je wacht terwijl regenpluisjes je gezicht strelen op je trein ... Die altijd te laat komt! En dan komt het moment: je hoort nog niets, je ziet nog niets maar je voelt het en het komt dichter. De lichte kadans die uit de vloer schijnt te komen en door je benen iedere vezel van je lijf binnendringt. Het staal-op-staal geluid komt dichterbij en het deinen van de tegels onder je voeten doet je zweven. De goederentrein rijdt voorbij het perron waarop je staat: "trein in doorrit, niet instappen". En je vraagt je af: zou ik er niet opspringen zoals de cowboys in de films, hij brengt me vast naar een heel mooie plaats...
Raar meisje liet een berichtje achter na de biep ;-), lees: in mijn gastenboek... Ik dus blij toen ik zag: een nieuwe mail van op mijn blogje! Jaja, dat het blogje gelezen wordt, vind ik echt geweldig. Nooit eerder waren mijn schrijfselen gericht op een anders vermaak en het verheugt me dan ook mijn hersenspinsels te kunnen vertalen in een stukje tekst zo af en toe.
Raar meisje schreef dat ze denkt dat ik geen gemakkelijk leven heb. Dat wil ik toch wel even rechzetten: ik heb een vrij gewoon leven, waar ik ook meestal vrij gelukkig doorheen huppel. En als ik het even niet makkelijk heb, dan komt dat voornamelijk door mezelf en gaat het meestal om een subjectieve perceptie, wat op zich dan weer een pleonasme is omdat percepties standaard vrij subjectief zijn! En hoewel ik soms ook wel vind dat ik behoorlijk raar kan zijn, kan ik ook heel erg genieten van de kleine dingen in mijn vrij gewone leven, met gewone, toffe mensen erin die me laten voelen dat het allemaal de moeite waard is.
Als ik iemand was met een gigantisch ochtendhumeur, zou ik deze ochtend werkelijk niet te luchten zijn omwille van een acute aanval van slaaptekort. Deze nacht van 3u tot 4u wakker gelegen, waarvan het eerste half uur te verlamd van angst om me te bewegen. Het laatste half uur dan weer mezelf masserend om mijn verkrampte lijf opnieuw in slaapmodus te krijgen. Oorzaak: een droom over moordende bliksemflitsen. Pure angst slaagt er blijkbaar ook in me op non-functioneren te zetten...
Gelukkig was er die arm om me heen en de slaapdronken stem naast me die vroeg: "Is er iets?" Als een klein kindje zei ik: "ik ben bang". De arm drukte me wat dichter tegen zich aan en zorgde ervoor dat ik terug toegankelijk werd voor het zandmannetje. Kon ik nog een paar uurtjes bezig zijn met één van mijn favoriete activiteiten - in het geval dat ze niet doorweven wordt met donkere dromen - slapen!
"Leven is iets wat je moet doen als je niet kunt slapen" (Wiet Van Broeckhoven). Tussen drie en vier deze nacht heb ik dus geleefd met een overdosis emotie...
Het was toch Hegel die het had over these - antithese - synthese hé?! Wat de these en de antithese zijn in mijn leven, dat is het studieobject van mijn eeuwige zoektocht naar mezelf. De synthese ben ik... Een vat vol tegenstrijdigheden, niet wetend waarheen het gaat. De keuze voor het ene houdt verlangen naar het andere in. Het doorhakken van een knoop voelt als het afhakken van een mogelijkheid! Wat jammer toch dat alle negatieve eigenschappen van het Tweelingen-zijn zo'n proporties aannemen in mijn kleine lijfje
Gelukkig heb ik een Tweelingen-vriendin die zo mogelijk nog erger is dan ik. Maar vooral: die me begrijpt (of doet alsof, maar dat zal ik nooit weten). Gisteren hebben we samen genoten van een zonovergoten Graslei (of was het nu Korenlei) en onze imperfecties aan een analyse onderworpen. Hoewel we gestart waren bij het onderwerp 'mooie mannelijke wezens', heb ik haar erop gewezen dat onze imperfectie verder gaat dan dat... Niet enkel mijn zichtzintuig is uitstekend ontwikkeld, maar ook mijn reukorgaan, mijn gehoororgaan en mijn tastzintuig... Kortom, ik ben gewoon één en al zintuig met alle gevolgen vandien. Zij volgde die redenering - met de klemtoon op de mooie mannelijke wezens - en toen waren we tevreden over het resultaat: we zaten te giechelen als twee kleine kindjes op ons trapje in de zon, we hadden onszelf helemaal door en verheugden ons geen van beiden op de rest van ons leven voor moodswings en zinnelijke ervaringen, maar bovenal: dit hadden we weer goed voor elkaar! Zelfkennis is het begin van alle wijsheid, wordt gezegd.
Wat de merde is met dat soort gedachten: als je de volgende ochtend wakker wordt, met een verdwaasde kop en iets minder alcohol in het bloed, dan denk je: Goed bezig! Alsof je een complex wezen als jezelf op één avondje in de zon kan analyseren! En vervolgens: Een kinderhand is gauw gevuld.
Ik heb ooit eens iets gelezen dat op het volgende neerkwam: als je een boek leest, denk je achteraf vaak dat je zo'n verhaal zelf ook had kunnen bedenken. Het is alsof je eigen verhaal of je eigen gedachten door een ander in woorden zijn gegoten en dan is het te laat natuurlijk. Te laat om er zelf nog aan te beginnen... Want iemand was je voor. Natuurlijk had de schrijver van hetgeen ik hier bedoel dit veel kernachtiger uitgedrukt. Had exact die woorden weten te vinden die nodig waren om de boodschap over te brengen. Het is dan ook niet mijn ambitie het bovengenoemde even mooi of kernachtig uit te drukken, dat lukt me niet. En hoe harder ik probeer, hoe minder het ergens naar lijkt, dus ik bespaar mezelf de moeite. In essentie wil ik gewoon even reflecteren op mijn eigen 'schrijven'. Hoewel ik van nature een schrijver ben, ik schrijf alles op, schrijf alles af... ben ik nog nooit gekomen tot een afgewerkt geheel, laat staan iets wat het lezen waard kan zijn voor een ander. (Afgezien van mijn blog, maar dat gaat over mij, niet over de mensjes die een eigen leven gaan leiden in mijn hoofd en dan tot leven worden gewekt via mijn pen, hoewel ook dat leven vaak gelijkenissen vertoont met het mijne). Maar soms, inderdaad, lees ik iets dat van mijn hand had kunnen zijn omdat het precies beschrijft wat ik had willen zeggen. En zonet las ik nog zo'n stukje, dus zeg ik het met Brooks:
"Ik kan me bijna niet meer voorstellen hoe het leven was vóór Candy. Soms kijk ik urenlang voor me uit, starend naar het verleden, en probeer ik me te herinneren hoe het was, maar ik kom nooit ver. Ik weet niet meer hoe het was. Alleen het laatste halfuur voor we elkaar ontmoetten staat me nog helder voor de geest: de laatste minuten van mijn leven zonder Candy, toen ik nog gewoon een jongen was... een jongen in de trein, een jongen met een bult, een jongen met een zwarte pet met sterretjes. Ik was nog onschuldig. Gewoon een jongen. In de trein. Met een bult. En een pet. Meer hoefde ik niet te weten." (Kevin Brooks - Candy)
Voor de rest niet zo'n fantastisch boek, niet de helft zo beklijvend als Lucas, maar gewoon: te doen. Maar deze passage is net een beschijving van mezelf als ik weer eens ben overvallen door één of andere zintuiglijke ervaring.
Ik smul van de woorden van een ander die mezelf perfect omvatten.
Hoewel ik helemaal niet hoog oploop met mezelf (zie alle eerder beschreven imperfecties en daarbovenop de hoop die ik jullie voorlopig nog bespaar), vind ik dat ik er vandaag best mag zijn. Meer zelfs: ik ben best tevreden met hoe ik er vandaag uitzie. Mijn haar in een vlecht (verwondert je dat?), een rokje aan dat ik op de kop heb getikt in een tweedehandswinkel in A'pen, echt wel tof. En dan van die hakschoentjes die me een beetje langer maken (wat wel nodig is, ben nogal klein van stuk)... Jammer dat ik vandaag geen sollicitatiegesprek heb: ik zou blaken van het zelfvertrouwen, wat mij eigenlijk niet vaak gebeurt. Om maar te illustreren wat een stel mooie kleren met de innerlijke mens kan doen!
Meestal doe ik dus aan 'stijl', zij het niet steeds met volle overtuiging, want mijn stijl bestaat over het algemeen uit wat ik het eerste tegenkom in de kast. Dit vormt een zekere vicieuze cirkel omdat ik dan steeds opnieuw dezelfde kleren draag: wat gewassen wordt, komt bovenaan de stapel te liggen... Een stijl ontwikkelt zo zichzelf en de mensen denken: zij draagt die stijl of ze voelt zich goed in dat soort kleren. Niemand weet dat het louter op toeval berust: de volgorde van het leggen van de kledij in de kast na een verhuis! Ik denk dat het bij veel mensen zo gaat en op dagen als vandaag, waarbij je je stijl doorbreekt en wat dieper in de kast graaft, word je beloond met een aangename adempauze in het gedeukte zelfvertrouwen. Het enige wat mijn geluk nog dreigde te kelderen was een "Wat zie jij er anders uit vandaag!" van de secretaresse. Net nu ik eens het gevoel heb enige vrouwelijkheid uit te stralen, wordt ook dat afgestraft! Maar vandaag kan ik de wereld aan...
Ik heb geen idee wat ik hier alweer kom doen... Geen idee wat ik schrijven moet... Maar feit is dat mijn schrijfkriebels met een lichte aandrang in mijn hoofd zijn ontstaan ergens in de vooravond. Wellicht toen ik voor de tweede maal vandaag tot mijn onderbroek natregende en ik mijn post van deze ochtend vervloekte... Dankbaarheid loont, zegt men dan! In geval van dankbaarheid om regen ga ik in de toekomst voorzichtiger zijn.
Natuurlijk maak ik mezelf iets wijs als ik zeg dat het door de regen komt, dat de woorden weer op mijn schermpje verschijnen. Het komt door mij, mezelf en ik! Er roert weer iets in mijn lichaam, nog niet helemaal duidelijk wat, maar dat het met een overdosis gepaard zal gaan, is met een kwasi zekerheid te voorspellen. Mensen toch, ik word soms moe van mezelf!!!
"Een ieder begrijpt slechts datgene wat hij in zichzelf terugvindt" (Henri Frédéric Amiel). Een voordeel dus voor gelijkgestemde zielen die ook nooit rust kennen in hun eigen gedachten en die ook soms zo erg in de greep zijn van zintuiglijke ervaringen dat ze zichzelf erin verliezen...
Gisteravond rond een uur of elf zat ik in mijn oud hobbelkarretje terwijl de regen langs de ramen droop. Je weet wel: drupjes die veranderen in straaltjes, die uiteindelijk overgaan in een waas die de wereld mooier maakt. Althans, dat is mijn mening. Op de achtergrond een ongedefinieerd muziekje dat wel bij de stemming in mijn autootje paste. De regen zorgde ervoor dat de stad op haar mooist was, want de warme kleuren van de lantaarns werden weerkaatst in het oneindig aantal plassen, de één niet meer van de ander te onderscheiden. De straattegeltjes werden allemaal lichtjes en hoewel de hemel donker was en vol van druppels, was de stad lichter en mooier dan ooit! Dank je wel regen!!!
Een introductie van mezelf aan de hand van mijn sterrenteken, waarin mijn niet-bijgelovig kantje mezelf meteen ter orde roept Maar telkens ik iets lees over Tweelingen, herken ik mezelf en mijn imperfecties zo sterk, dat het huiveringwekkend overkomt. Hieronder de essentie (geplukt van http://users.skynet.be/fa358859/dierenriem/tweelingen.htm en verknipt door mezelf ;-)):
Algemeen herkenbare waarheid voor Tweelingen: Het teken Tweelingen is aangenaam in de omgang. Het is een guitig teken dat leuk uit de hoek kan komen en niet verlegen zit om een grapje.
Dit is volgens velen een sterkte, doch voor mezelf een zwakte (soms), want het is niet leuk als je niet serieus genomen wordt op je werk omdat je er toevallig een jaar of vier jonger uitziet Tweelingen is een echt jeugdig teken en veel Tweelingen zien er jonger uit dan hun jaren. Ook op oudere leeftijd blijven veel Tweelingen er jeugdig en fris uitzien.
Hieronder een paar van de imperfecties die een standaard-tweeling toebehoren. Ik ben (helaas) goed bedeeld Soms is er echter enige nuancering geboden!
- Tweelingen is een zeer nieuwsgierig teken, dat graag zijn neus in andermans zaken steekt. Tot daar ga ik akkoord
- Discretie is hen blijkbaar totaal vreemd. Hangt er vanaf over wat: als er echt iets in vertrouwen wordt gezegd, ben ik meestal niet diegene die het geschonken vertrouwen schend.
Ieder nieuwtje wordt nogal vlug met overtuiging doorverteld. Klopt in situaties waarin het niet uitmaakt dat de hele wereld het weet
- Het zijn de wandelende gazetten van de straat. No way! Onze buurvrouw is veel erger
Tweelingen zijn rusteloze mensen, die moeilijk kunnen stilzitten. Een vaste gedragsregel is bij de Tweelingen vaak moeilijk te bespeuren. Ze hebben een noodzaak om nieuwe experimenten uit te voeren en de meeste Tweelingen leiden een variabel leven. Helaas, helemaal waar! Vandaar mijn nood aan een blogpost every now and then Om het leven draaglijker te maken. Het voortdurende zoeken naar wat je niet vinden kan, is best wel vermoeiend. Blijkbaar is er geen ontkomen aan!
- Het zijn echte vlinders, die van bloem tot bloem vliegen en die overal wel een graantje meepikken. Guess so
- Ze worden voortgejaagd door de wind. Rust kent de Tweelingen niet. Het schaamrood komt me op de wangen, wat een waarheden toch allemaal!
- Het is een denkend type, weg en weer denken en bewegen, vaak dubbel. Zijn levenswandel is niet rechtlijnig, ook zijn ideeën kunnen veranderen als de wind. Tweelingen heeft een grote mentale aanpak van de dingen en studeert graag, omdat hij nieuwsgierig is en interesse heeft in alles, zij het vaak versnipperd. Hoeft niet altijd een imperfectie te zijn Het denkend type ben ik zeker, maar ook vrij standvastig eens ik ertoe ben gekomen een mening te vormen op bepaalde vlakken. Niet helemaal akkoord dus!
Wat zeker niet ontbreken mag is een woordje van waw voor mijn vriendje, omdat hij het kan volhouden met een mens als ik: Tweelingen is een typisch zenuwachtig teken, ze kunnen moeilijk tot rust komen. Ze blijven maar doordraven, hierdoor putten ze hun zenuwstelsel uit. Met een Tweeling in relatie treden kan aangenaam zijn, maar na een tijd bemerkt men hun oppervlakkige kant. Een Tweeling kan een serieus gesprek met een kwinkslag ombuigen in een grap. Dit kan frustrerend zijn voor degenen die er moeten mee leven.
Woorden zijn een spel voor Tweelingen, het is zijn machtigste wapen. Met woorden kan Tweelingen alles. Wanneer Tweelingen zich in het nauw gedreven voelt, zal hij met veel handigheid zijn woordenrijkdom hanteren.Lees mijn blog...
Om het nog eens over het weer te hebben (ik kan er niet genoeg van krijgen): als ik de regenbui die op dit moment Gent teistert even in gedachten neem, wat het misschien toch nog zo'n zot idee niet van een lange broek aan te trekken! Eind goed, al goed ;-) Ik kies toch niet steeds de verkeerde kledij...
Jammer genoeg is met het neervallen van de drupjes ook mijn optimisme een beetje gekelderd: ik haat het om als een verzopen kip de trein op te moeten, dus voel ik me door het hondenweer verplicht mijn fietsje aan de kant te schuiven voor de bus. Een walgelijke bus, aangedampt en ruikend naar een mengsel van mensenzweet en natte kleren. Ik mag er niet aan denken. Het vrolijkt mijn vooruitzichten niet bepaald op! En dan te bedenken dat ik een uitgesproken voorkeur heb voor herfst en winter als seizoenen. Dat was ik daarnet aan het overdenken en ik kwam tot een verrassende conclusie: ik hou van de herfst omdat dat het meeste gevoelens en sfeer bij me oproept... Hoe druileriger buiten, hoe gezelliger binnen. Hoe donkerder de dagen, hoe meer tijd om na te denken. Ik begrijp mezelf, kan wel ergens in mijn eigen redenering komen, maar toch vraag je jezelf dan af: waarom zoek je die donkere momenten op? In de zomer lijkt iedereen altijd goed gezind!
"In de herfst krijgt de twijfel gelijk. De wereld vergaat een beetje, om het eens te proberen." (Simon Carmiggelt). I love it, I love it, I love it, een beetje sterven om daarna weer open te bloeien!
"Een verandering in het weer is voldoende om de wereld en onszelf te vernieuwen" (Proust)
Al dagen loop ik te lucht gekleed voor de temperaturen. Een rokje met verkleumde meisjesbenen eronder, nog te bleek voor de tijd van het jaar, maar door huidstructuur te bleek op eender welk moment en in eender welk seizoen. Toch als je de mode nastreeft... Vandaag doe ik eindelijk een lange broek aan: is het toch wel prachtig weer... Maar je hoort me niet klagen. Het uitkijken naar, het verlangen naar, het aanvoelen van de nabijheid van... goed weer... heeft me de voorbije dagen optimistisch gestemd. Dat optimisme laat ik niet vergallen door het goeie weer. Nu mijn ogen weer optimaal hun wensen kunnen bevredigen en de zon eindelijk op mijn smoeltje schijnt, wordt het vanbinnen ook wat helderder... Ik heb het licht gezien ;-)
Vandaar mijn bijdrage op mijn blogje over het effect van weertoestanden op gemoedstoestanden... Rest me enkel nog volgend citaat en de taak aan u, mijn lezer, om tussen de regels te lezen...
"Telkens als mensen met me over het weer praten, weet ik eigenlijk wel zeker dat zij iets anders bedoelen" (Oscar Wilde --> ook één van mijn all time favourites!)
Wat ik nog vergeten was: de live versie van wish you were here (Pink Floyd), Nooit gaat dit over (André Sollie) en sommige gedichten van Bart Moeyaert...
Sommige dingen raken mij emotioneel, tot de tranen toe... Die wil ik graag delen op deze blog, in de hoop dat iemand net hetzelfde voelt. Natuurlijk kan ik hier niets posten dan bewoordingen van wat ik heb aanschouwd. Maar één ding kan ik delen, zonder er woorden aan toe te voegen. Dit filmpje raakte mij enorm... (Goeie film trouwens --> ik hou van mannenliefde, ondanks de zekerheid over mijn eigen hetero-zijn!)
Vraag me niet waarom... Ik weet het zelf niet. Maar toen ik dit filmpje zag, was ik er dagen van aangedaan. Ik heb eens ergens gelezen dat er iets bestaat als hoog sensitiviteit. Ik vraag me serieus af of ik dat kwaaltje heb? En of dat goed of slecht is? Het zien van een blik, het horen van een woord, het aanschouwen van een beeld,... kan me lam leggen op alle mogelijke manieren. En toch moet je volhouden dat er niets met je aan de hand is, want wie zou het begrijpen?! Ik heb een film gezien en nu kan ik niet meer werken... Ik heb een boek gelezen en kan even niet meer nadenken... Ik heb een jongen gezien en weet met mezelf geen blijf meer... Vertel dat maar eens! Mijn leven als aaneenschakeling van gevoelens in het kwadraat. Ze overvallen me op de meest onverwachte momenten en op de meest bizarre manieren. Maar met één constante: telkens weer opnieuw!
Om jullie een idee te geven van ervaringen die een verlammend effect hadden op mij: - Meet Joe Black (what did you think?) - Brokeback Mountain - Girl with a pearl earring - Lucas (Kevin Brooks) - Ik en mijn broer (Katarina Von Bredow) - De arkvaarders (Anne Provoost) - De jongen met de mooie naam... - Deodarant van Nivea for Men in combi met de lichaamsgeur van bepaalde personen (in het passeren of zo...) - Bepaalde werken van Rembrandt - Le bal du Moulin de la Galette (Renoir) - Een fantastisch gedicht van Joost Zwagerman (zal ik hier ooit wel eens posten) - ...
De meest voorkomende symptomen: - hartkloppingen (of het overslaan van...) - concentratiestoornissen - een op hol slaande fantasie - sinds kort: een blogpost
Mijn blogje helpt wel om mijn gevoelens kwijt te kunnen. Ik kan er fantaseren in de wetenschap dat niemand weet wie ik ben en toch is er een publiek. Ik kan er dingen kwijt die ik tegen geen mens vertellen kan, omdat mensen het niet begrijpen. Ik kan met woorden goochelen en mijn ziel vertalen, maar toch ben ik ook hier weer niet helemaal mezelf. Want hier schrijf ik enkel over het stukje 'mij' waarvan 'de rest' niets afweet. Maar er is zoveel meer 'ik'. En gisteren overviel me plots de gedachte dat bloggen ook een minder aangenaam kantje heeft: je kan er zoveel op kwijt zonder dat je erop aangesproken wordt, dat het moeilijk is om jezelf niets wijs te maken. En dan lees je nog eens wat je tot nu toe hebt neergepend. Wat er via je hoofd en je vingers te lezen staat op het schermpje en je denkt... er ontbreekt hier iets! En er staat te veel van het andere. Dus dat wil ik even rechtzetten met deze post.
Ondanks al mijn geschreven verlangens, dromen, sprookjes en fantasie wil ik een ode brengen aan mijn vriendje, die onvoorwaardelijk van mij houdt. Mijn jeugdliefde die uitgroeide tot zoveel meer en al zoveel jaar! En dat mooie dat ik met hem heb, ontbreekt hier op mijn blog. Dat is bij deze dus rechtgezet. Want hoe vaak ik ook droom en denk en hoe vaak er ook kortsluitingen zijn in dat malle hoofdje van me, ik hou ook van hem en ben nog nooit verder gegaan dat het aanvaardbare. Het flirten met de grens van de aanvaardbaarheid gebeurt enkel in mijn hoofd en heb ik hem zelfs al opgebiecht omdat ik niet langer met mezelf kon leven. En toch ziet hij me nog graag... I guess we have the kind of love William Parrish is talking about...
Joe Black: I don't care Bill. I love her. William Parrish: How perfect for you - to take whatever you want because it pleases you. That's not love. Joe Black: Then what is it? William Parrish: Trust, responsibility, taking the weight for your choices and feelings, and spending the rest of your life living up to them. And above all, not hurting the object of your love. Joe Black: So that's what love is according to William Parrish? William Parrish: Multiply it by infinity, and take it to the depth of forever, and you will still have barely a glimpse of what I'm talking about.
(Meet Joe Black)
Ik wik en ik weeg mijn beslissingen en gevoelens, met dank aan mijn blog voor de hulp, om uiteindelijk te beslissen dat ik blij ben met wat ik heb...
"Alle sprookjes hebben dit met elkaar gemeen, dat zij zich bezighouden met het verlangen en niet met de vervulling" (Godfried Bomans)
En ik houd van sprookjes... Wellicht ook van verlangen, misschien zelfs boven de vervulling. Ik stel me al van kindsaf voor hoe ik Assepoester ben, op zoek naar mijn prins. Dát lijkt zo'n pure liefde, zo onaangetast door alle imperfecties die je je kan voorstellen. Een sprookje is zoals een episode in perfectie. En het verlangen groeit door de geschreven woorden. Het streven naar die perfectie als dominante in mijn leven...
Soms denk ik dat er iets mis is in mijn hoofd. Wat ik nu heb met mijn vriend is bijna perfect (mijn imperfecties zoals beschreven in dit blog niet meegeteld), maar het is niet dat 'pure' waar ik het over heb. En als ik heel eerlijk ben met mezelf, dat ik wellicht nooit zal vinden. Want vanaf het moment dat je het hebt, is het 'pure' er vanaf. Soms denk ik, als ik iemand tegenkom waarmee ik best eens in mijn mama's hokje zou willen verzeild geraken, wat zou nu de perfectie zijn? Een relatie? Neen. Een moment? Ja, misschien. Een moment om de rest van je leven naar terug te kijken en aan terug te denken als de perfectie. Dat is mijn onvindbare sprookje. Het probleem met momenten is dat ze meestal te lang duren om nog perfect te zijn...
Ik weet niet waarom, maar plots komt er een gevleugelde uitspraak van mijn mama in mijn hoofd (het moeten niet altijd citaten zijn van bekendheden, mijn mama kan best wel soms uit de hoek komen als grote denker).
"Als een man en een vrouw samen in een hokje worden opgesloten voor onbepaalde tijd, kunnen er maar twee dingen gebeuren: of ze worden verliefd of ze vermoorden elkaar"
Als ik een jongen of man tegenkom, die enig gevoel in me losmaakt, stel ik me vaak de vraag: wat zou er gebeuren als ik met hem in een hokje werd opgesloten. Natuurlijk kom ik dan meestal bij de eerste mogelijkheid: we zouden verliefd worden... Dan komt de volgende vraag: hoe belanden we in dat hokje?
Ik had het kunnen weten, toen mijn dag zo slecht begon (zie vorige post)... Kan alleen maar slechter!
Dit keer is het geen jongeman die me het functioneren onmogelijk maakt, maar iets van geheel andere, doch niet minder belangrijke aard (hoewel )... Ik doe al een tijdje mijn huidige (en allereerste) job, met allerlei moodswings tot gevolg. Sinds een paar maand voel ik me er echt niet zo goed meer bij, maar ik houd vol omdat mijn contract toch bijna afloopt en ik de mensen waarmee ik werk niet zomaar in de steek wil laten... Net nu het einde bijna in zicht is, komt mijn baas doodleuk vertellen dat hij vier maand verlenging voor mij heeft aangevraagd! Ik heb in een persoonlijk gesprek met hem al twee keer proberen duidelijk maken dat ik het niet zie zitten van nog te blijven, maar het schijnt echt niet door te dringen. Ik was daarnet te verbouwereerd om te reageren... Het gevolg daarvan is een lichamelijke reactie vergelijkbaar met mijn toestand van de voorbije week. Alleen ging het toen om een positief gevoel, en nu om een enorme druk en een opgejaagd gevoel dat met niets te vergelijken is...
En dat nu mijn ogen net terug naar behoren samenwerken en ik de wereld opnieuw kon bekijken door mijn roze bril. Het leven kan toch oneerlijk zijn.
Primo Levi had dus effectief gelijk... Als datgene waarvan je denkt dat het je geluk in de wegstaat plots verdwijnt, staat er alweer iets anders klaar. En eerlijk is eerlijk: ik voel me liever een beetje schuldig omwille van een goed werkende oogfunctie dan dat ik me 'ongelukkig' voel door een externe druk die zich vertaalt in een inwendige explosie...
De ochtend nadat de Tjeven ons land opnieuw hebben overspoeld, was mijn eerste trein afgeschaft en mijn tweede had een half uur vertraging. Waar gaat het met ons België naartoe, vraagt een mens zich dan af!
Ik zoek naar woorden, maar ik vind ze niet. Omdat ik niet weet welke ik precies zoek. Wat ik bedoel is: rust. Rust in mijn hoofd, rust in mijn lijf. Dat heb ik ook gezocht en omdat ik toen wel precies wist wat ik zocht, heb ik het gevonden! De storm is gaan liggen, mijn lichaam weer onder controle. Zelfs mijn tegenwerkende oog heeft de strijd gestaakt. Ik denk dat ik morgen maar weer eens twee lenzen probeer, want de vaagheid van wat ik met mijn linkeroog aanschouw, druist in tegen mijn persoonlijkheid . Hoewel, er was ook een tijd - een lange tijd - dat ik niet doorhad hoe slecht ik eigenlijk wel zag en hoezeer ik eigenlijk een lapmiddel (bril of lenzen) nodig had. En toen ik die bril dan eenmaal op mijn neus had, viel het aanschouwen van de wereld me erg tegen. Ik was gaan houden van de vage omtrekken van de dingen. Vorige week liep ik dus als het ware met mijn linkeroog terug in mijn oude leven en met mijn rechter in het nieuwe, wat bijna leidde tot het begin van een gespleten persoonlijkheid. Gelukkig vond ik op tijd de juiste lijm. Om het op zijn Chimps te zeggen: de lijm is de glimlach, het diepere gevoel dat steeds aanwezig is, maar niet altijd tastbaar of voelbaar. Die lieve jongen aan mijn zijde: altijd daar ook al is hij weg. Je zou wel gek moeten zijn dat weg te gooien...
"Elk afscheid is de geboorte van een herinnering" (Dali), geldt dat ook voor afscheid van iets wat er nooit is geweest? Ik vraag me nu al af hoe lang ik me die mooie naam zal blijven herinneren? En de schoonheid die me trof tot het diepste van mijn zijn. Ik wil het me wel herinneren, gewoon om het niet te vergeten!
Tijdens een internetzoektocht naar mijn aandoening aangaande de kijklustigheid van mijn ogen, vond ik dit: " Vaak verliefd worden op het eerste gezicht is geen geval voor psychoanalyse maar door de opticien". Ik veronderstel dat ik die schrijver zijn muze was
Wanneer mijn lichaam weer eens op ongecontroleerde wijze uit de bol gaat bij het zien van dat ene, onvermijdelijk mooie - wat soms nog wel voorvalt, maar nog nooit eerder zo dicht de perfectie benaderde - verloopt het vervolg meestal vrij voorspelbaar en heb ik dus altijd zicht op het 'einde' van mijn zintuiglijke verwarring. Het begint bij het zien van 'iets'. Tot nu toe is het me nog niet duidelijk wat precies. In dit geval ging het om de mooie jongen met de mooie naam (meer weet ik niet van hem). Zoals ik al schreef: mijn hart stond stil om een paar seconden daarna te beginnen tikken voor twee en lange tijd uit ritme te blijven. Als het object van mijn zintuiglijke reactie dan verdwijnt uit het gezichtsveld (en in dit geval mijn leven), volgt een fase van bewustwording en opzoekingswerk: wie is hij? wat doet hij? waar vind ik hem? Daarna komt het schuldgevoel: dit kan toch helemaal niet als je met iemand samen bent? Met een hele lieve jongen die voor jou de sterren uit de hemel zou halen als je het vroeg. Dan voel ik me degene die hem niet waard is en probeer ik lief te zijn, wat niet altijd lukt omdat mijn hersenen nog steeds verlamd zijn. De orkaan in mij houdt het zelden langer vol dan een dikke week, dan zoekt het inwendige conflict tussen wat de zintuigen hebben waargenomen en wat het verstand gebiedt te doen een uitweg. Gelukkig vond ik de tijd rijp om te gaan bloggen... En dan komen we tot het 'einde' van de inwendige strijd, dat pas kan wanneer de gevoelens in mijn binnenste een toppunt bereiken en ik net geen domme dingen doe (lees: bijna een e-mail sturen naar de mooie jongen met dito naam). Dan voel ik me zó schuldig dat ik beslis dat het zo echt niet langer kan. En dan roep ik mijn gevoelens een halt toe. Dat is dus deze namiddag gebeurd. En tot mijn eigen vreugde functioneer ik sindsdien vrij normaal. Soms komt er nog een zweempje schoonheid door mijn gedachten gewaaid, maar ik probeer het te controleren. Ik ben vastbesloten.
Ik ben niet (bij)gelovig, maar het lijkt toch een geschenk dat ik heb gekregen voor de geleverde strijd in mezelf. Toen ik deze avond naar huis fietste vanaf het station kruiste ik een oude bekende. Eigenlijk: mijn allereerste vriendje, waarbij het nooit verder is gekomen dan handjes vasthouden en een vluchtige zoen op de wang aan de schoolpoort. Hij scheen me ook te herkennen en bleef staan, werd bijna overreden door een bus en liep mijn kant op. We hebben samen een terrasje gaan doen en hadden een leuke babbel... En nu zit ik hier achter de computer moe van mezelf, maar voldaan zoals dat heet.
Voilà, alles is gezegd voor vandaag. En nu dringt zich de noodzaak aan me op een passend stukje tekst of een citaat te vinden. Maar hoe vang je zoveel in een paar woorden? Ik heb het gevoel dat het geen goed geschreven stukje tekst is hierboven. Ben er helemaal niet fier op, dus wat hierna volgt moet beter...
"Een schilder schildert om zichzelf leeg te maken van zijn gevoelens en manieren van zien" (Pablo Picasso). Een schilder schildert en een schrijver schrijft. Ik ben eerder van het schrijvende type... Bloggen helpt om mezelf leeg te maken van gevoelens en vooral manieren van zien (in mijn geval).
Lezen is vluchten. Schrijven is nog meer vluchten.
Woorden zijn eigenlijk de enige manier om alles te vangen en ver-vangen... Als je een fantasiewereld opbouwt, dan gebeurt dat met woorden in je hoofd. Als je stapt in de wereld van een ander, pagina per pagina doordringt in zijn gedachten, dan lees je woorden. En als je schrijft... Ach, het feit dat ik hier alweer ben zegt genoeg! Schrijven geeft toegang tot een werkelijkheid die niemand anders schijnt te kennen, zelfs de lezer niet. Maar de lezer kan wel, door zelf woorden toe te voegen, een nieuwe betekenis creëren wat zijn vlucht uit de werkelijkheid dan weer mogelijk maakt. De zin dus van een blog...
Dit gedichtje staat bij ons op de ramen van de bibliotheek - die ik meer dan regelmatig plunder - en geeft in essentie weer wat lezen én schrijven voor mij betekenen.
Een woord kan wit zijn of wakker of warm Brengt schuim op de dagen en troost in je arm
Een zin kan vol zijn of zinnelijk of gaaf Kan prikkelen en geven wat je miste vandaag
En wat mis ik vandaag? Nog steeds een lens in mijn linkeroog ;-). Maar mijn gezichtsvermogen past zich vrij goed aan. De lettertjes dansen al minder en gelukkig kan ik blind typen. Eindelijk zie ik het nut in van die cursus dactylo die ik zo vaak vervloekte. De aanpassing van mijn ogen aan de nieuwe - onevenwichtige - toestand leidt ook tot spectaculaire gevolgen: ik fiets door Gent en zoek, zoek, zoek... naar iemand die ik niet vinden kan! En denk dan: stel dat je hem hier ziet, wat zou je zeggen? Wat zou je doen? Niets! Tien keer niets! Hij weet waarschijnlijk niet eens meer dat ik besta... Misschien moet ik gewoon wachten tot mijn rechteroog het ook nog begeeft, zodat ik de mogelijkheid niet meer heb om hem te zoeken. Dan zou ik tenminste terug normaal - lees: niet als een bezetene - op mijn fietsje over de kinderkopjes kunnen hobbelen.
Ik voel me al veel beter... Hoe langer het geleden is dat ik die mooie jongen heb gezien, hoe minder ik me herinner hoe mooi hij wel was. Perfect dus!
Stilaan dringen de andere alledaagse imperfecties opnieuw naar de voorgrond. Vandaag heb ik het bijvoorbeeld best wel moeilijk om me op mijn computer te concentreren. Niet om dat het een saai werkje is dat ik moet doen (alhoewel, dat ook wel een beetje), maar vooral omdat ik niet goed zie met enkel een lens in mijn rechteroog... Mijn linkeroog is een beetje ontstoken, met wazig zicht tot gevolg. Mijn zicht-zintuig is dus even uit werking en mijn verstand krijgt weer de bovenhand. Waarvoor een ontstoken oog toch allemaal niet goed is?! Alleszins niet voor mij arbeidsfunctioneren aangezien alle lettertjes beginnen te dansen nog voor ik een woord volledig heb kunnen lezen. Een aparte ervaring, maar ik zou het niemand aanraden.
Het is wel duidelijk dat ik gek ben op citaten, maar nog meer op boeken. Literatuur allerhande... Ik heb een schriftje waarin ik mooie zinnen vang. En op een blog is het leuk die met anderen te kunnen delen. Maar helaas, over 'ogen' en 'zien' ben ik nog niets tegengekomen, zo vertelt mijn schriftje me. Dus zoek ik maar even een leuk, nieuw citaatje dat bij mijn huidige imperfectie. Zo leer ikzelf ook nog een mooie woordencombinatie bij...
"Enkel met het hart kan men goed zien. Het essentiële is onzichtbaar voor de ogen"
Uit mijn teergeliefde 'De Kleine Prins' van Antoine de Saint-Exupéry. Het verwondert me dat dit niet in mijn schriftje stond... . Maar ik leer er toch weer dingen mee: 1) het kan nog goedkomen met mij, ondanks mijn kijklustige ogen, in mijn hart zit het juiste en 2) mijn werk is dus niet het essentiële in mijn leven. Want ik kan het momenteel niet goed zien! (Of is het ook een imperfectie van mij om loze redeneringen te uiten???)
Het ergste van alles is: ik zie mijn ventje doodgraag en voel me heel erg schuldig omdat ik iemand anders zo mooi vind dat het pijn doet.
"Charme wordt beetje bij beetje ontdekt. Schoonheid valt met de deur in huis." (Sigmund Graff)
Ik veronderstel dat je met charme verder springt, alleen dient ze niet vaak een slag uit waar je dagen nadien nog niet goed van bent. Gelukkig heeft mijn vriendje bakken charme... misschien genoeg om schoonheid te vergeten.
"Vrouwen maken zich mooi, omdat de ogen van de mannen beter ontwikkeld zijn dan hun verstand." (Doris Day)
Hoewel ik er zeker van ben een vrouw te zijn, ben ik volgens Doris een man. Wat zou mijn leven toch gemakkelijker zijn als ik geen speurende ogen had, op zoek naar al het mooie in de wereld. Op zoek naar de belichaming van de perfectie... Helaas ben ik ook een vrouw, met een degelijk ontwikkeld verstand. Dat verstand en die ogen gaan niet samen. Het leidt tot kortsluitingen in mijn hoofd...
En plots is hij er, de belichaming van mijn perfectie. Terwijl mijn lieve man thuis op me wacht, geef ik mijn ogen de kost, stopt mijn hart met kloppen en maakt mijn lichaam alle fysieke verschijnselen van non-functioneren door. Zelfs met mijn verstand gaat hij aan de haal. Zoiets moois heb ik nog nooit gezien. Ik zag hem, wisselde drie zinnen met hem en probeerde de minuut in zijn nabijheid langer te rekken dan nodig was. Ik zie hem wellicht nooit meer, het enige wat ik weet is zijn (mooie) naam...
"I make use of the night start drinking a lot although not ideal for now it's all that I've got it's nice to know your name
You don't know you don't know you don't know anything about me"
Een eerste inzicht dat ik heb gekregen tijdens het lezen van Primo Levi's "Is dit een mens?"
"De mens is zo geschapen dat gelijktijdig geleden moeite en verdriet niet in hun volle omvang op hem drukken, maar zich achter elkaar verbergen, de minder erge achter de ergere, volgens een vaste optische wet. Dat is de reden waarom je in het vrije leven zo vaak hoort zeggen dat de mens nooit tevreden is: wat niet zozeer een kwestie is van een menselijk onvermogen om ooit echt voldaan te zijn, als wel van een altijd onvoldoende inzicht in de samengestelde aard van zijn ongenoegen, dat vele, opklimmend gerangschikte oorzaken heeft, maar uitsluitend naar de voornaamste wordt benoemd; tot die op gegeven ogenblik wegvalt en men tot zijn schrik achter de eerste oorzaak een tweede ontdekt, en in werkelijkheid een hele reeks."
Is het ene waarover ik pieker (en dus niet 100% gelukkig ben) van de baan, dan ligt het volgende daarachter te wachten. Interessant om in het achterhoofd te houden voor iemand als ik. Het ligt dus niet aan mij steeds het gevoel te hebben dat alles toch niet helemaal dat is, het is een eigenschap van de mens. Dus vraagt een mens zich maar af: waarom ben ik als mens geboren? Was het leven niet veel makkelijker geweest als ik iets anders was geweest? Wellicht. Maar ik zou ook de mooie momenten hebben gemist met mijn ventje, in ons huisje, op mijn werk,...
Zo, mijn eerste bijdragen aan mijn blog... ik ben blij dat ik dat stukje Primo Levi nog eens heb herlezen en nog eens in de vingers heb genomen door het neer te typen. Ik was het al bijna vergeten, ondanks de belangrijke plaats in mijn leven. Het komt misschien over als een zweverig weetje, maar op dit moment heb ik er veel aan, want ik kan wel zeggen dat ik me alles behalve helemaal gelukkig voel, hoewel ongelukkig dan weer niet het juiste woord is. De huidige stand van zaken in mijn leven volgt misschien later nog in minder of meer detail, ik moet eerst nog wennen aan de idee 'blog' en aan hoever ik durf gaan mezelf hier prijs te geven. Dit is een eerste stap, men zegt dat alles went.
Ik heb dus sinds vandaag een blog. Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik erop kwijt wil of wat niet. Feit is dat ik mijn hart eventjes moet kunnen luchten en daarbij toch een zeker gevoel van 'publiek' nodig heb. Een blog is dus ideaal... zo dacht mijn brein. Vandaar dat ik hier mijn eerste stapjes waag. Ik heb nooit een dagboek of iets van die aard bijgehouden. Wel geprobeerd, maar na drie dagen was ik dat 'lieve dagboek'-geleuter beu. Eens zien of dit me beter afgaat.
Vroeger, toen ik nog op de schoolbanken zat, vond ik mezelf nogal complexloos. Op dit moment heb ik nog steeds geen echte complexen, maar moet ik toegeven dat ikzelf wel redelijk complex in elkaar zit. Misschien zoals iedereen, al denkt iedereen er waarschijnlijk niet zoveel over na als ik. En dat nadenken uiteraard met alle gevolgen vandien. Mijn hersenen gaan dan in overdrive en ik voel me opgesloten in mijn eigen lijf. Een wervelstorm van gevoelens, oncontroleerbaar en onbedwingbaar. Geen idee of het 'Eros' of 'Tanathos' is in mijzelf, dat wil ik hier ontdekken. Door al mijn diepste gedachten van me af te schrijven. Ik schrijf al jaren, maar zonder een publiek gevoel en hoewel het helpt, is het toch niet wat ik zoek. Ik probeer het dus, we zullen wel zien...
