Moe, maar voldaan. Dat is iets wat je vaak hoort, maar dat was vrijdagavond na de Hollewegjogging wel even anders. Ik was kapot, maar helemaal niet tevreden. Ik liep er de tien kilometer op een eigenlijk wel lastig parcours en de bedoeling was te eindigen in de buurt van de vijftig minuten. Uiteindelijk lukte dat ook wel (ik dacht iets van een 52-53 min), maar het werd een ware uitputtingsslag. In de eerste ronde probeerde ik mijn geliefkoosde tempo van 12 km/u aan te houden, maar een tekort aan zuurstof in de broeierig hete bossen en de vele en vooral te lange hellingen zorgden ervoor dat ik het in de tweede ronde bewust langzaamaan moest doen. Bij deze matige tijd zal ik niet te lang meer stilstaan, het belangrijkste is dat ik weer tien trainingskilometers in de benen heb. Het zal nodig zijn, want de marathon in eigen dorp komt angstvallig dichterbij. En misschien dat ik tussendoor nog een 42-er extra zal doen. Maar veel zal afhangen van de marathontraining van volgende week. Als het me nog eens lukt om de 21 km zonder problemen af te leggen, schrijf ik me in voor Brussel of een dagje eerder in Beloeil. Maar dat is allemaal nog afwachten. Gelukkig wordt het weer me iets beter gezind en hopelijk vind ik deze week de tijd om tussendoor al eens een training mee te pikken.
Eerder deze week had ik me voorgenomen om verder te werken aan de opbouw van de conditie en met een jogging in de buurt op het programma zou ik wederom de nodige kilometers in de benen krijgen. De Volleyrun in Retie stond enkele jaren geleden steevast op het programma, maar het was de eerste keer sinds de verhuis naar het centrum dat ik aan de start kwam. Het had echter niet zoveel gescheeld of ik was er niet bijgeweest. Een persconferentie om vijf uur (met een glaasje wijn) en pas om kwart voor zes thuis, waar de lasagne stond te wachten. Nog even twijfelen of ik wel naar Retie zou trekken en om twintig minuten voor zeven dan toch maar vertrokken. Even over zeven kwam ik ter plaatse aan en had nog even de tijd om me in te schrijven en om te kleden. Om half acht volgde ik dan de meute naar de start en ik had gekozen voor de 10,5 km, kwestie van langzaam op te bouwen. Ik had vandaag hard gewerkt en de benen voelden loodzwaar aan, maar toch ging het aanvankelijk vrij goed. Ik kwam bij een jong duo van ARAC en de gps van één van hen gaf aan dat we tegen 4'35" per km aan het lopen waren. Gelukkig waren we nog maar twee kilometer ver en kon ik even terugschroeven, want tegen dat tempo zou ik gegarandeerd voor halfweg de klop van de hamer krijgen. Ik besloot terug te vallen naar de 5' per kilometer, maar naar het einde van de twee van de drie af te leggen rondes kreeg ik het moeilijk. Maar ik had het gevoel dat ik goed mijn tempo kon vasthouden, maar ik moest me toch door die laatste ronde slepen. Het parcours was niet mijn ding, met lange rechte stukken over warme asfalt en hoewel de organisatie er sfeer trachtte in te brengen door naast de terrasjes in het centrum te lopen, miste dit compleet het effect. Uiteindelijk was er wel wat verval in mijn wedstrijd, maar wat wil je met amper zeven kilometer in de benen de jongste maanden, en mijn eindtijd was 54' rond, zo gaf de man aan de finishlijn aan. Hiermee ben ik best tevreden en nu hoop ik deze week één of meerdere keren te kunnen trainen zodat ik vrijdagavond tijdens de Hollewegjogging in Lichtaart tussen de mensen kan blijven. Ik kijk er alvast naar uit!
En we zijn weer vertrokken ! Hopelijk is het nu van langere duur. De gezondheid is nog niet helemaal zoals ze moet zijn, maar ik merk toch al duidelijk beterschap. En dat mijn conditie ondanks een gebrek aan training nog een aanvaardbaar niveau haalt, stemt me zeker tevreden. Zaterdag liep ik na lange tijd nog eens en meteen in wedstrijdverband. Kwestie van meteen door te zetten, want doordat het een estafettewedstrijd was, was opgeven geen optie. In de estafette halve marathon van het Gielsbos, een wedstrijd georganiseerd door de Afstandslopers uit Vosselaar, mocht ik als startloper fungeren. Het was niet mijn keuze, maar kapitein Frans Adams had er zo over beslist. En misschien was het geen slechte keuze, want doordat ik met de massa (er waren toch een kleine zeventig ploegen) kon ik snel op zoek naar iemand die ongeveer hetzelfde tempo aanhield als ik, en dan was het gewoon volhouden en doorbijten. Ik startte helemaal achteraan en had gehoopt over de net iets meer dan 7 kilometer ongeveer 36 minuten af te leggen, maar eigenlijk was aankomen de voornaamste drijfveer. Ik stond dus achteraan in de start en keek de eerste honderd meter de kat uit de boom. De benen voelden onzeker aan, maar ik had niet anders verwacht. Toch schoof ik langzaam op en vond een plekje in het midden van het pak. Vanaf kilometer twee besloot ik om mijn voorgangers te volgen, want ik vreesde dat ik mezelf zou opblazen. En eigenlijk was dat ook wel een beetje het geval, want halfweg de wedstrijd kreeg ik het even moeilijk. De bevoorrading aan kilometer vier kwam net op tijd en gaf me weer wat moed. Naar het einde toe kwam de verzuring opzetten, maar ik moest doorgaan, want mijn collegae van JCK II stonden te wachten. Uiteindelijk kwam ik binnen in minder dan 35 minuten (34:40) en legde de beste tijd van mijn team af, een minuut sneller dan Eddy Buyckx en Frans Adams. Het geeft me meteen weer moed om er voluit tegenaan te gaan de komende weken.
