Afgelopen zondag kreeg ik de vraag waarom ik niets meer op mijn blog zette en het antwoord hierop is vrij duidelijk. Half december wilde ik in Kampenhout een nieuwe marathon ten einde brengen en twee keer ging ik door de knie, een keer na anderhalve kilometer en even voor halfweg. Twee maanden was ik op de sukkel, maar sinds vorige week zondag ben ik terug actief en is ook de zin om iets op deze blog te schrijven opnieuw geactiveerd. De laatste zondag van februari besloot ik dus na een afwezigheid van meer dan tien weken opnieuw te lopen. Ik besloot om dit met de joggingclub van Kasterlee te doen omwille van het gezelschap en het haalbare tempo. Ik koos voor mijn (heel) oude schoenen, want ik had het gevoel dat de demping van mijn laatste paar het plots had begeven en dat daardoor de blessure de kop was komen opsteken. Maar zeker was ik hier niet van, dus toch maar de oude aangetrokken. En ik had nagenoeg geen pijn in de knie, dus ging ik twee dagen later het allernieuwste model van de Gel Nimbus halen, iets wat ik dezelfde avond nog uitprobeerde. De pijn bleef weg, dus was de trein weer vertrokken. Intussen liep ik al vijf keer, weliswaar met een maximum van een elf à twaalf kilometer, maar ik krijg steeds een beter gevoel tijdens het lopen. Enkel zondag was het iets minder, maar daar had een overdosis Orval de avond voordien wel wat mee te maken. Morgen probeer ik er eens een vijftien of zestien te lopen en dan zondag probeer ik nog eens wat ik waard ben in een halve marathon. Als dat meezit kan ik waarschijnlijk ook volgende week de trip naar Scherpenheuvel meemaken en dan lijkt een nieuwe marathon dichterbij dan tot voor enkele weken verwacht. Maar we zullen maar niet op de feiten vooruit lopen. Wel een leuke vaststelling is dat ik de jongste tien dagen al meer trainingskilometers aflegde dan twee jaar geleden in drie maanden voor de marathon van Rotterdam. Hopelijk kan ik dit volhouden!
Ik woon nu bijna een jaar in Lichtaart en sinds kort weet ik dat er ook hier op zondagochtend in groep wordt gelopen. Dus had ik eens geïnformeerd bij de buren en gisteren liep ik voor de eerste keer mee. Precies om negen uur werd gestart in groep met ongeveer vijftien personen. Vanaf de gemeenteschool ging het in een rustig tempo naar de Lichtaartse bossen. Eenmaal goed en wel in de bossen splitste de groep in twee, een rustige groep en een ietwat sneller groepje. Zelf koos ik voor de snelste groep, maar tot mijn verbazing splitste enkele honderden meters verder ook dit zestal in twee. Ik zag een duo wat versnellen en voor ik het goed en wel besefte liepen ze een vijftig meter voor mij uit. Het tempo in de tweede groep lag net iets te laag, dus besloot ik naar dit tweetal toe te lopen. Het kostte al heel wat kracht om hen bij te benen en ik kon geruime tijd standhouden. Naar het einde toe moest ik toch de rol lossen, maar gelukkig kende ik vanaf toen mijn weg. Het was best een aangename training, die iets sneller gaat dan in Kasterlee. Maar ik weet nu dat er een goed alternatief is en zo kan ik elke week kiezen.
De marathon van Kasterlee 2011 is weer verleden tijd en ondanks een beperkte voorbereiding heb ik het toch maar weer tot een goed einde gebracht. Het liep eigenlijk lekker, tot buikkrampen en wellicht ook een hongerklop een stok tussen de wielen stak. Ik was 's morgens al vroeg wakker en had er een vrij goed gevoel bij. Niets moest, alles mocht, met dit in gedachte ging ik van start in mijn eigen Kasterlee, al was aankomen wel de bedoeling. In de beginfase was het zoeken naar het juiste tempo, maar na een kleine twee kilometer had ik het goede ritme al ontdekt. In het spoor van enkele Vabco-atleten is het altijd goed vertoeven, zij kunnen immers perfect een constant tempo aanhouden.Tegen ongeveer elf km/u liep ik de eerste ronde en ik voelde me er goed bij. Nochtans wist ik dat dit net iets te snel was en dat ik mijn weerbots wel zou krijgen in de tweede ronde. Maar om die wat uit te stellen koos ik ervoor om na 25 km een tandje minder te steken. Uiteindelijk ging het goed en na drie uur passeerde ik het bordje van de 32 kilometer. Ik begon zelfs al te dromen van een tijd onder de vier uur... maar nauwelijks een kilometer verder stond ik kromgebogen van de buikkrampen naast het parcours. Wellicht iets te weinig gegeten vooraf en veel te weinig onderweg en dan krijg je zoiets. Van dan af was het slenteren naar de finish. Ook de benen begonnen te verzuren, al was ik helemaal niet moe. En dat is toch al een goed teken. Ik kijk al uit naar mijn volgende 42-er en naar Kasterlee volgend jaar!
Ik heb mijn marathonambities zeker nog niet opgeborgen, want na Stockholm op 14 juli heb ik voor volgend jaar al een nieuwe 42-er in mijn agenda vastgelegd. Op 12 mei, de dag dat ik als alles meezit 39 kaarsjes mag uitblazen, loop ik de wondermooie marathon van Zeeuws-Vlaanderen. De inschrijving en betaling zijn intussen in orde. Ik liep hem dit jaar en was onder de indruk van het parcours tussen Hulst en Terneuzen. Schitterende bossen en een vijftal kilometer langs de Schelde, echt een natuurmarathon, zoals ik ze graag heb. Toen de datum bekendraakte (dit jaar was die in april) heb ik meteen toegehapt, want zou het geen mooi cadeau zijn dat ik een PR loop op deze dag?
Zondagvoormiddag dan uiteindelijk de allerlaatste parcoursverkenning van de marathon van Kasterlee gelopen en het nieuwe parcours bevalt me. Nu had de afgelopen jaren de Ark van Noë en de Hoge Mouw wel wat, maar wat natuur betreft zit het nu veel beter. Het Prinsenpark in Retie en in mindere mate de Hooibeekhoeve in Geel-Ten-Aard zijn toeristische trekpleisters. De nieuwe omloop situeert zich nog meer in de bossen en het is werkelijk genieten. Ik denk ook niet dat deze 21,1 km gemakkelijker zijn dan die van de voorbije jaren.
Wat mezelf betreft lukte het zondag aardig, hoewel ik ook zaterdag al tien kilometer had afgehaspeld. Ik voelde het wel in de benen, maar het viel nog goed mee allemaal. Zonder problemen kon ik de omloop uitlopen en ik was nog fris na meer dan twintig kilometer. Voor komende zondag verwacht ik geen wonderen, maar uitlopen is het doel. Ik reken ergens op een tijd net onder 4:30 uur, maar deze tijd is geen obsessie gewoon een streefdoel.
Ik denk dat het ook tijd is voor nieuwe schoenen, want ik ondervond de jongste weken hinder aan de rug na een lange duurloop, dus denk ik dat er iets mis is met de vering van mijn schoenen. Maar de marathon loop ik wellicht nog op mijn oude shoes, die eigenlijk nog steeds heel goed aanvoelen (zoveel kilometers hebben die nu ook weer niet gedaan).
Er zijn nog zekerheden in mijn lopersbestaan. De Prinsenparkloop in Retie is er hier eentje van en een andere is de Zilvermeerloop in Mol. Ik denk dat ik er de jongste vier jaar al aan de start stond en ook vandaag was dat weer het geval. Niet dat ik er echt gerust in was, maar uiteindelijk toch maar doorgebeten en richting Zilvermeer getrokken.
Zoals elk jaar is dit een druk bezette wedstrijd, vandaag waren er bijna 570 vertrekkers, gespreid over twee afstanden. Ik ben al een tijdje op de sukkel en rug- en spierproblemen deden het ergste vermoeden. De bedoeling was om tegen een aanvaardbaar tempo de tien kilometer vol te maken en dan morgen tijdens de marathontraining in Kasterlee nog wat vertrouwen bij te tanken met het oog op volgende week.
Mijn eerste ronde van 2,5 kilometer legde ik af in meer dan dertien minuten, maar dat heeft ook te maken met de vele starters waardoor ik in het begin wat tijd verloor. Maar ik ging ook langzaam op zoek naar het juiste tempo en vond dat pas na een kleine twee kilometer. De volgende twee ronden liep ik constant, tegen twaalf km/uur en dat was eigenlijk mijn doelstelling. Een kleine versnelling in de slotfase zorgde ervoor dat ik toch nog onder de 51 minuten kon finishen. Het strakke tempo en mijn matige conditie kropen toch wel in de kleren, maar het belangrijkste was dat de vermoeidheid meteen na de finish weg was. Het gaat de goede weg op. Als ik morgen zonder problemen de 21 km kan volmaken en deze week goed kan rusten en nog een beetje kan bijtrainen, moet ik in staat zijn om volgende week tijdens de marathon van Kasterlee de finish te halen. Ik kijk er naar uit, al is het met een wel heel bang hartje...
Zondagochtend nog eens met de joggingclub meegelopen en het was toch weer even wennen. Versnellingen en rekoefeningen zijn normaal niet echt mijn ding, maar toch lukte het allemaal vrij goed. Na een uurtje in de Kastelse bossen voelde ik me nog zo fris als een hoentje. Met de conditie gaat het dus de goede weg op.
's Namiddags werd dat gecompenseerd met een terrasje bij het o zo gezellige Sas 5 in Witgoor. We waren met twee auto's naar daar afgezakt, maar besloten uiteindelijk wijselijk om met eentje terug te keren, met als gevolg dat ik dinsdagavond mijn wagen nog moest gaan halen. En hoe kan dat beter dan er naartoe te lopen. Het is niet overdreven ver en het is een doel om nog eens meer dan een uur te lopen.
Mijn plannen dinsdag in de vooravond waren echter wat uitgelopen zodat het omstreeks acht uur al aardig donker was en ik niet langs mijn favoriete route langs het Prinsenpark kon lopen. Maar het fietspad langs de grote weg biedt zeker een alternatief en zo liep ik via Retie en Dessel naar Sas Vijf. Ik deed over de zestien kilometer precies anderhalf uur en liep een rustig tempo. Het was een vrij drukke dag geweest, zowel op het werk als thuis, en het was dus de bedoeling om me niet op te blazen. Iets wat me aardig lukte dus. Ik voel dat ik goed op weg ben om het duo Etten-Leur - Kasterlee tot een goed einde te brengen.
Het lopen was even bij me in het slop geraakt en er moest dringend iets veranderen. Na de Hollewegjogging half augustus had ik geen meter meer gelopen. Zo had ik moeten afzeggen voor de Rabomarathon en ook die van Oostende zou ik niet halen zonder gekke dingen te doen. Met de recreatieve jogging in het Prinsenpark in Retie in het vooruitzicht voelde ik me verplicht om de draad weer op te nemen.
Doordat er in de namiddag nog een familiefeest geprogrammeerd was, besloot ik om me in te schrijven voor de zes kilometer. Dit is een leuke afstand en het vraagt niet te veel van een ongetraind mensenlichaam. Om 14 uur bij de start was ik er niet echt gerust in. Ik had al enkele dagen last van gehoorproblemen en dat werkte serieus op mijn systeem. Ademhalen lukte nauwelijks en nauwelijks vertrokken hijgde ik als was het in een obscure film. Maar het belangrijkste was dat ik een mooi constant tempo kon aanhouden, eentje waarin ik me best in kon vinden. Van snelheid of tijd had ik helemaal geen besef, maar dat hoeft ook niet wanneer je in de schitterende natuur van dit provinciaal domein ronddoolt.
Uiteindelijk haalde ik het einde in amper 28 minuten, iets waarover ik zeker te spreken was. 's Avonds ben ik meteen op zoek gegaan naar een marathon om me in te schrijven, en vond die eind oktober in Etten Leur. Opnieuw iets om naar uit te kijken dus!
Een jogging waar je te voet naartoe kan, zo zijn er niet al te veel op een seizoen. Dus was ik vrijdagavond aanwezig op de Hollewegjogging hier in Lichtaart. Het is niet mijn favoriete wedstrijd, ik voelde me hier immers nog nooit echt goed. Tijdens mijn drie deelnames, waarin ik telkens voor de tien kilometer koos, zag ik mijn prestaties telkens fors achteruit gaan. Van 45' (2008) ging het via 50' (2009) naar zelfs 54' (2010) en dus was het tijd om de negatieve spiraal te doorbreken.
Maar echt logisch was dat niet, want ik had de voorbije twee weken geen tijd om te trainen en kende bovendien een drukke werkweek met heel wat overuren. Toen ik om half vijf gisteren thuis kwam voelde ik mijn benen niet en ook na de spaghetti was dat niet anders. Intussen was het al bijna zes uur en de jongste startte dan haar eerste loopwedstrijd. Hanna moest vijftig meter afleggen en haalde het einde, al gebeurde dit meer stappend dan lopend. Maar eind goed, al goed zegt Piet Piraat altijd en zo liep ook Sean zijn wedstrijd over tweehonderd meter. Met gekkebekkentrekken liep hij het eerste deel, maar in een toch nog sterke eindsprint stak hij nog een tien lopers voorbij. Hij was tevreden, maar dan vooral met de zak koeken en prullaria die hem te wachten stonden.
Na de opwarming met Luc en Eva Van Doninck was het de beurt aan de echte Hollewegjoggers. Die opwarming had me al geleerd dat het drukkend warm was en dat het parcours niet van de poes is, zeg maar loodzwaar in deze omstandigheden, moest me niet meer worden verteld. Ik had me voorgenomen om mezelf tijdens de eerste ronde een stevig tempo op te leggen en de tweede ronde net iets rustiger te volmaken. De wedstrijd was pas op gang gefloten en ik stond al stil in de binnenbocht. Hier verloor ik wat tijd, maar vooral heel wat plaatsen die je een eind verder op de smalle wegen moet trachten goed te maken. Gelukkig vond ik vrij snel het juiste ritme (4'30"/km) en in een egaal tempo liep ik naar het einde van de eerste ronde. De gebruikelijke versnelling in de slotkilometer kwam er deze keer niet, zodat ik op net iets meer dan 23' passeerde. Eva Van Doninck, die het moeilijk had door de warmte en met de ademhaling, spurtte me in de slotmeters nog voorbij, goed voor een derde plaats in de 5K.
De tweede ronde ging dus wat rustiger en liep ik tegen 12 km/uur, een tempo waar ik me overigens goed bij voel. De warmte maakte het wel lastig, maar al bij al viel het allemaal goed mee. Ik kwam binnen in ongeveer 49', iets waar ik op gerekend had. Toch meer dan vijf minuten sneller dan vorig jaar, dus wil dat zeggen dat we op de goede weg zijn. Maar met de IFF-marathon in het verschiet moet er toch een tandje worden bijgestoken. Dat zullen we dan de komende weken beslist doen.
Met veel vraagtekens trok ik zaterdagmiddag naar het Gielsbos, voor de estafette halve marathon van de Afstandslopers. Een heel leuke wedstrijd die ik vorig jaar pas echt leerde kennen en ook dit jaar slaagde ik erin een team bij elkaar te krijgen. Ondanks een 38ste plaats op een kleine zeventig deelnemende ploegen, was ik toch tevreden. In de afdeling seniors gemengd behaalden we een knappe vijfde plaats.
We hadden een onuitgegeven team, met de amper 14-jarige Eva Van Doninck als startloopster. Zij zette met een tijd van onder de 35 minuten een knappe prestatie neer, met vooral een ijzersterke eindsprint als toemaatje. Daarna was het de beurt aan Rigo Montoya, die in volle voorbereiding is van een trail van 50 km en de winterduatlon in Kasterlee op het einde van het jaar. Hij werd in laatste instantie bijgevraagd en had enkel lange, trage duurlopen achter de rug. En ook aan de rug was er een probleempje, zodat Rigo niet voluit kon gaan. Hij had over de zeven kilometer ruim 37 minuten nodig. Tenslotte mocht ik als laatste mijn rondje afmalen. In de opwarming had ik een goed gevoel gehad, iets wat ik tijdens de wedstrijd niet meer terugvond. Ik zat snel in het ritme en liep een aanvaardbaar tempo, maar voelde me nooit echt goed in mijn vel. Ik vond dat ik sneller moest kunnen en al snel haalde ik drie atleten in. Maar toen zag ik op een honderd meter voor mij een loper van ARAC lopen en ik dacht er zo eens eventjes naartoe te lopen. Maar niets was minder waar. Ik bleef steken op een vijftig meter en liep een kleine vier kilometer zowat hetzelfde tempo. De warmte en het niet te onderschatten parcours speelden me parten, maar het was zwoegen tot het einde. Doodmoe arriveerde ik, maar de tijd bleek wel in orde. Met 32:16 minuten was ik zelfs meer dan twee minuten sneller dan vorig jaar en zo loste ik toch de verwachtingen in.
Zaterdag is het de estafetteloop in en tvv het Giels Bos en ik zal er van de partij zijn. Samen met Eva Van Doninck en Rigo Montoya hopen we een halve marathon te lopen. Maar na het debacle van afgelopen vrijdag wil ik niets aan het toeval overlaten en dus ging ik vanavond op pad. Het was ontzettend warm, maar ik mag me niet meer wegsteken. Ik wil zaterdag beter doen dan vorig jaar en dus moet er getraind worden. Vanavond liep ik in moeilijke omstandigheden en met vertrek om 21 uur een dikke zes kilometer en eerlijk gezegd, het liep voor geen meter. Toch haalde ik nog een snelheid van net 12 km/u. Hopelijk is de trein nu vertrokken en ziet het vervolg van de zomer er de komende weken beter uit dan hoe ik me (op loopgebied) tot dusver voelde.
Vrijdagavond was er de LU 2U van Herentals en hiernaar keek ik al een tijdje uit. Het was de ideale gelegenheid om te kijken hoever ik sta in mijn voorbereiding op de marathon van midden september tussen Nieuwpoort en Ieper. Maar ik ben ontzettend ontgoocheld over mijn gelopen resultaat.
De dag zelf was een pak lastiger dan voordien gehoopt. 's Ochtends om kwart voor vijf uit de veren wegens vroege shift en dan weet je dat het een lange dag zal worden. Ik had gehoopt in de namiddag nog wat te kunnen rusten, maar daar kwam niets van in huis. Om vijf uur kwam het vrouwtje thuis met het avondeten... kebab! Nu heb ik niets tegen dit gerecht, integendeel, maar het is geen sportvoeding, dat voelde ik tijdens de twee uur van Herentals.
Ik begon sterk aan de wedstrijd over twee uur, met een kleine dertien kilometer in het eerste uur. Maar de kebab begon te werken en na drie kwartier kreeg ik krampen. Nog even probeerde ik het tempo aan te houden, maar het werd erger zodat ik na een uur een tien minuutjes aan de kant moest en de toiletten opzocht. Na een sportdrank was ik er een beetje bovenop, maar ik kwam niet meer in het juiste ritme. De krampen bleven zodat ik zelfs even aan opgeven dacht. Maar in de opbouw mag je al eens afzien, dus besloot ik maar om de twee uur vol te maken. Uiteindelijk liep ik 20,5 km bij elkaar en dat is toch meer dan twee minder dan verhoopt.
Er is duidelijk nog werk aan de winkel en ik moet dringend meer kilometers gaan maken. Deze week ga ik toch proberen wat aan mijn snelheid te werken, want zaterdag staat er de estafetteloop in het Giels Bos op de agenda. Daar is het mijn plicht om de eer van de Joggingclub mee hoog te houden.
Jawel, het is me gelukt! Ik mag volgend jaar deelnemen -precies over één jaar- aan de jubileumuitgave van de Marathon van Stockholm. Er mochten 'slechts' 8.000 lopers meedoen en vanmiddag ging de registratie open. In het eerste uur gingen er al meer dan 2.500 startbewijzen van de hand en een tweeduizend zijn bestemd voor genodigden en lopers die het via een reisbureau willen meemaken. Meer dan 13.000 marathonlopers stonden op een voorinschrijvingslijst die al meer dan een jaar loopt en ook daar was ik bij. Vandaag, precies een jaar voor de honderdste verjaardag van de Olympische marathon, heb ik geprobeerd me in te schrijven en het is me gelukt.
Volgend jaar dus opnieuw naar Zweden en hopelijk keer ik deze keer met een gunstiger resultaat huiswaarts.
Ook tijdens de vakantie is het de bedoeling om toch niet de benen stil te houden. Na twee weken werkelijk niets doen besloot ik om zaterdag -nauwelijks twaalf uur na aankomst op ons vakantieverblijf- een wedstrijd te lopen in de buurt van Oranje, waar wij op vakantiepark en speelstad Oranje, het vroegere Pipodorp, verblijven.
Het was koud, nat en winderig, en dus koos ik voor een tien kilometer in plaats van de eerder voorziene halve marathon. In Nederland lukt het zelfs om met een kleinschalige organisatie heel wat volk op de been te krijgen, want er waren alles samen meer dan vierhonderd lopers in Bovensmilde in de provincie Drenthe, vlakbij de grens met Friesland. Een aardig groepje had gekozen voor de 10K en dat was best gezellig. Na twee heel kleine aanloopronden, kwam het vervolg van meer dan negen kilometer. Van kilometeraanduiding was geen sprake, of toch...
Na bijna een half uur passeerde ik het bord van de vijf kilometer. Ik schrok me rot, want ik was niet snel gestart, maar hield er toch een strak tempo op na. En dan pas na 28' dit bord tegenkomen was toch ietwat frustrerend. Het regende verschrikkelijk en bijwijlen vielen er zelfs hagelbollen uit de lucht. Gecombineerd met een felle wind was het moeilijk lopen. De passage van deze kilometeraanduiding deed de moed wel in de schoenen zinken, maar ik moest nu eenmaal verder. Gelukkig bleek deze aanduiding niet de juiste, want ik arriveerde in net iets meer dan 48', toch een goede trainingsloop achter de rug tegen meer dan 12 km/u.
Ik was blij dat ik een mooie loop achter de rug had, maar de organisatie was net zo blij met een internationaal deelnemersveld. Zo liep iedereen er met glunderende oogjes bij.
Door allerlei trouwfeesten en andere party's ziet het er nu sterk naar uit dat ik mijn planning wat betreft marathons moet gaan wijzigen. De marathon in Beneden-Leeuwen had ik dolgraag gelopen, maar het feestgedruis lijkt nu roet in het eten te gooien. Op zaterdagavond moeten we naar een trouwparty -en mezelf kennende kan dat wel eens fout aflopen- en de dag zelf ontvangt mijn vrouw een zestal vriendinnen en zal ik wellicht op de kinderen moeten passen. Dus past 4 september eigenlijk niet in mijn agenda en dan moet een mens op zoek naar andere mogelijkheden.
Nu dacht ik aan de marathon van Monschau, maar die is al half augustus en ik wilde eigenlijk de komende weken en maanden rustig aan doen. Ik zal nu tijdens de vakantie eens kijken hoe het met de conditie gesteld is, en dan neem ik eind deze maand een beslissing. Misschien loop ik in functie hiervan zaterdag een halve marathon vlakbij ons vakantiehuisje, in het noorden van Nederland, maar dat is nog niet zo zeker. Wat wel bijna zeker is, is dat ik eind deze maand deelneem aan de LU2U van Herentals. Tijdens die twee uur rondjes malen hoop ik toch een 23 km achter de kiezen te hebben. Een week later is er dan de estafette halve marathon in het Giels Bos, dus wordt het de komende weken ook nog wat werken op snelheid. Want die zeven kilometer zou ik toch graag een minuut of twee sneller afwerken dan vorig jaar, toen ik verrassend genoeg de snelste van het team was.
Ach, dit jaar zal het andere koek zijn, met een nieuw team. Maar als dit allemaal in orde komt, bestaat de kans dat ik half augustus naar Monschau trek. Zoniet is er later in augustus nog de marathon van Hulshout, maar die heeft qua uitstraling niet zo veel te bieden. Een marathon in Noord-Frankrijk en misschien wel In Flanders Fields op 11 september zijn andere alternatieven. Maar dat zien we later wel. Helaas is de Beekse Marathon in Hilvarenbeek geen alternatief, wegens opnieuw een feestje vooraf. De puzzle is nog niet gelegd.
Nu eerst vakantie, morgen vertrekken we eindelijk! Eerst staat het in het teken van de kinderen met een verblijf in Oranje. En jawel, dat is de naam van het dorpje in de Nederlandse provincie Drenthe. Pipodorp, here we come!
Dit weekend zal het op loopgebied er heel wat rustiger aan toe gaan. Geen vijf kilometer, geen marathon, niets is er gepland. Vanaf vanavond staat mijn weekend in het teken van de muziek, met het Na Fir Bolg Festival in Vorselaar op het programma. In tegenstelling tot eerdere plannen ga ik toch niet de ganse drie dagen op de festivalweide en -camping vertoeven, maar elke avond zal ik toch wel in Sassenhout terug te vinden zijn.
De affiche van Na Fir Bolg is dit jaar geweldig, met enkele van mijn idolen die op het podium staan en dus mocht ik niet ontbreken. Eva De Roovere zag ik onlangs nog in de Warande in Turnhout en ook zij is in Vorselaar van de partij. Het was een geweldig optreden en in een festivalsfeer verwacht ik er nog meer van. Ook verwacht ik veel van Zjef Vanuytsel en het Winkelcollectief uit het eigen Kasterlee. Zij staan allemaal op zondag op het podium. Maar de programmatie van zaterdag is zeker zo goed, met Hannelore Bedert en Gorki als Vlaamse toppers naast het Duitse Corvus Corax, dat middeleeuwse muziek brengt in een modern jasje. Maar vanavond barst het feest los met The Buckshots, The Seatsniffers, Sebi Lee en The Pale Boys. Op het hoofdpodium is er een boombal, met optreden van Jorunn Bauweraerts (Laïs) en Klaas Delrue (Yeuvgeni). Echt iets om naar uit te kijken.
Vanaf maandag staat alles weer in het teken van het lopen en ook volgende week wanneer mijn vakantie begint steek ik een tandje bij. Een mens moet keuzes maken, en deze week kies ik voor de muziek...
Dwars Door Geel is een leuke wedstrijd die gelukkig door de Geelse Triathlonclub nieuw leven werd ingeblazen, zeker nu het loopevenement door Golazo en partners wat aan de kant werd geschoven. De nieuwe organisatie loste de verwachtingen in, alleen jammer dat er zo weinig publieke belangstelling was. Gelukkig daagden er voor de 5 en 10 km toch meer dan vierhonderd lopers op en ook de jeugdwedstrijden waren goed bevolkt.
Zelf koos ik voor de vijf kilometer, een afstand die me in Dessel twee weken geleden goed is bevallen en na de marathon van Torhout was het de eerste keer dat ik opnieuw de loopschoenen aanbond. Ik had er niet al te veel verwachtingen in en had 's namiddags nog enkele tripeltjes gedronken. De boog kan niet altijd gespannen staan. Om kwart voor zes kwamen we in Geel aan en Sean liep eerst zijn kilometer en deed dat weer heel goed. Om zeven uur werd de start gegeven voor de 5K en samen met nichtje Eva (14j) koos ik voor een rustige aanloop. We plaatsten ons in het achterste gedeelte tijdens de start en besloten om rustig op te schuiven. Eva had zich in Dessel al eens vergaloppeerd en dat was haar toen niet bevallen. Het duurde niet zo lang eer het gewriemel in de start achter ons lag en na amper een halve kilometer konden we onze eigen wedstrijd lopen. We raapten heel wat lopers op, en dat terwijl niemand ons voorbij stak. Ook haalden we de ene na de andere dame in en na iets meer dan drie kilometer liepen we blijkbaar de tweede dame in, die zichtbaar haar beste periode al achter de rug had. Nu was het gewoon een kwestie om het tempo erin te houden en dat lukte aardig, met op het einde nog een versnelling. Eva werd zo tweede en mocht mee op het grote podium. Zelf was ik best tevreden met mijn tijd van 22'36", want ik was niet heel diep moeten gaan en kon zo toch een aanvaardbare tijd neerzetten. Met een 37ste plaats, op meer dan 180 deelnemers, mag ik evenmin klagen. Ik denk dat ik de komende weken me wat meer ga toeleggen op het kortere werk, dus minder dan tien kilometer. Misschien wordt op die manier de basissnelheid, die toch heel erg achteruit is gegaan door al die marathons, opnieuw wat aangescherpt. Nu is het uitkijken naar de vakantie en daarna nog enkele leuke wedstrijden. Dwars Door Kasterlee haal ik door vakantieplannen wellicht niet, maar de LU 2 UUR van Herentals zou ik graag meedoen eind juli en een week later de estafette-halve marathon in het Giels Bos. Later kan ik me via joggings in Retie en eind augustus in Lichtaart voorbereiden op de marathon van Beneden-Leeuwen.
Intussen is het zondag en is de marathon van Torhout, beter bekend als de Nacht van Vlaanderen, al meer dan een etmaal verleden tijd. Ik weet niet waarom, maar ik blijf het een fantastische wedstrijd vinden, waar ik probeer zo vaak mogelijk aanwezig te zijn. Wat deze marathon precies onderscheidt van andere, weet ik niet, maar enkele factoren spelen hierin zeker een rol. Wat wel vaststaat is dat de organisatie niets, maar werkelijk niets, aan het toeval overlaat. André Migneau en zijn team weten als geen ander hoe ze een loopwedstrijd moeten organiseren en dat merk je. Het vlakke parcours is prachtig uitgepijld, maar er staan bovendien seingevers of politie op elke hoek van de straat. De bevoorrading is werkelijk geweldig, met ongeveer elke vier kilometer water, sportdrank, cola, ice-tea, bananen, appelsienen, rozijnen, chocolade en peperkoek. Wat wil een mens nog meer! Vrijdagavond, want het gaat hier wel degelijk om een avondmarathon met start om 20 uur, stond ik voor de derde keer aan de start. Vorig jaar moest ik in extremis forfait geven met luchtwegenproblemen, dit jaar hield niets of niemand me weg uit Torhout. Zelfs een aanslepende verkoudheid niet. Na toch een vermoeiende voormiddag -de kinderen waren al om halfzeven 's ochtends in de weer- besloot ik om tijdig te vertrekken om de verkeersellende in Antwerpen en Gent voor te zijn. Dit was me aardig gelukt, maar het ging eigenlijk te vlot zodat ik al om half vier van de partij was. Met het nuttigen van koeken en bananen, het luisteren naar de radio en het bekijken van mensen bracht ik de tijd om. Om een uur of zes ging ik rustig mijn borst- en voor de gelegenheid ook rugnummer halen, dronk nog enkele koffietjes en maakte me langzaam klaar. Ik maakte nog een praatje met JCK-lid Patrick Aerts en had ook nog een onderhoud met Willy Luyten, die me al verklapte dat hij in Kasterlee later dit jaar zijn tweehonderdste (!) marathon zal lopen. Rond zeven uur arriveerde ook Bart Van Nijlen, die de honderd kilometer tijdens de Nacht zou afwerken en verrassend brons pakte tijdens het BK en VK. Ontspannen begaven we ons naar de startbox. Om acht uur stipt weerklonk het startschot en in een zelden geziene sfeer liepen we door een talrijk opgekomen massa door het centrum van Torhout en begonnen we aan een ronde van 23 kilometer. Na enkele kilometer had ik het juiste tempo gevonden en er werd zowaar een bus gevormd van ongeveer veertig lopers en daarin liep ik vrij vooraan en enkele kilometers zelfs mee aan de leiding. Het tempo lag ongeveer op elf kilometer per uur en daar voelde ik me goed bij. Er viel al eens een buitje uit de lucht en het waaide fel, maar dan kan je je in groep al eens uit de wind zetten. Na kilometer vijftien zag ik dat de groep langzaam uit elkaar viel. Voor sommigen ging het te snel en die moesten afhaken. Bij de doortocht aan de aankomst waren we nog met een loper of acht. Ik kwam goed door in een tijd van 2:04 uur en wist dat een tijd onder de vier uur tot de mogelijkheden behoorde. Maar zo ver was het nog lang niet. Even voor het 30 km-bord sloeg het noodlot weer toe en de knie zorgde weer voor problemen. Hoewel ik nog vrij fris doorkwam in 2:48 (30km) werd de pijn steeds erger en bij elke stap die ik zette moest ik op de tanden bijten. Ik was genoodzaakt het langzamer aan te doen, maar opgeven was geen optie. Met nog twaalf kilometer te gaan moet je gewoon je karakter aanspreken. Vanaf dan telde slechts één doel en dat was het halen van de finish. Tussen kilometer 33 en 40 was het werkelijk een marteling, naar het einde toe werd -wellicht door de euforie- de pijn draaglijk en ik kwam aan de finish in een tijd van 4:11:37, precies zeven tellen sneller dan bij mijn eerste deelname. Jammer dat er door de knieperikelen geen persoonlijke besttijd inzat, maar ik voel dat ik dit jaar nog onder de vier uur zal lopen. Ik besef nu eindelijk dat je enkel met kilometers te malen vooruitgang boekt. Wat de recuperatie betreft zit het ook goed. Zaterdag had ik nog hevige pijn in de knie bij elke beweging, nu is die pijn volledig weg. Enkel wat stramme spieren in de bovenbenen spelen me nog wat parten, maar dat is morgen ook wel verleden tijd. Mijn marathonvoorjaar zit er op, in het najaar zou ik er nog graag drie lopen. De derde zou dan in eigen Kasterlee zijn, waar ik het twintigste streepje op mijn succesvol beëindigde marathonlijstje wil plaatsen. Maar zover is het dus nog lang niet...
In laatste instantie heb ik dan toch maar beslist om de Foorloop in Dessel mee te doen. Onze Sean ging graag lopen en we waren toch zeker van plan om een kijkje te gaan nemen op de kermis in Dessel. Nadat Sean een goede kilometer had gelopen, voor mij het beste wat hij ooit op sportief vlak heeft gedaan, was het de beurt aan mezelf. Ik nam geen risico's en koos voor de vijf kilometer en naargelang ik de start vlot verteerde zou ik zien waar ik naartoe zou gaan.
Ik had me achteraan de massa gezet, want er was wel aardig wat volk, en vanaf het startschot schoof ik langzaam op tot ik in een aardig tempo zat. Ik slaagde er vlot in dit tempo aan te houden en ik bleef vlotjes opschuiven. Na één ronde - halfweg dus - kwam ik door in 11'15" en daar was ik zo tevreden over dat ik besloot nog een tandje bij te steken. In de slotkilometer trok ik nog even door en in 22'11" kwam ik aan de finish. Het was opvallend dat ik na toch een serieuze inspanning meteen gerecupereerd was. En met een 41ste plaats op 163 deelnemers ben ik zeer tevreden. En dan bedenken dat er meer in zat en dat er een heel sterk deelnemersveld aan de start stond.
Misschien moet ik wel eens wat vaker kiezen voor een kortere afstand, want die verteer ik blijkbaar beter dan dat beulenwerk op de langere afstanden. Zaterdag na de Sinksenjogging in Kasterlee heb ik ontzettend afgezien en de pijn in de knie was 's nachts en ook gisteren niet te harden. Vanochtend was alles gelukkig veel beter en deze vijf kilometer heeft me gesterkt met het oog op vrijdag. Natuurlijk is het onmogelijk een 5K te vergelijken met een marathon, maar als het in het kopje al snor zit, ben je al een aardig eind op weg...
