Wakker geworden in de 'refuge' zoals thuis in de slaapkamer: lekker warm terwijl het buiten de ganse nacht had geregend. Omdat het plaatselijke winkeltje 's zondags gesloten is, hoopten we in 'Bruges' brood te vinden. Het was fris en vochtig weer waardoor de bergtoppen niet zichtbaar waren.

Het stappen ging goed en we waren heel vlug in 'Bruges'. Dat zat mee: twee plaatsen om brood te kopen en een bar om koffie te drinken. Terwijl we een koffie dronken zagen we een moeder met twee kinderen passeren met een rugzakje. Op weg naar 'Mifagette' achterhaalden we het trio: moeder, dochter (ongeveer 16 a 17 jaar) en een zoon van 11 jaar. Zij volgden ook de Saint-Jacques-route. Ze spraken ons aan in het Frans en een beetje Engels, maar we hoorden dat het Spanjaarden waren.

In Mifagette misliepen we voor de zoveelste keer. Afslag niet gezien. Gelukkig niet ver want het schoot Roland te binnen dat we moesten opletten in Mifagette. We keerden op onze stappen terug, vonden redelijk vlug de juiste weg en haalden opnieuw onze Spaanse vrienden in. De stofregen veranderde ondertussen in dikke motregen, waardoor we onze regenkledij en de hoes van de rugzak aantrokken onder een boom. De Spanjaarden volgden ons voorbeeld. De weg klom naar 'Saint-Colome'. Dat baantje was ook een Gruyère pad (sorry een GR-pad) met heel mooie verzichten maar helaas zaten de bergtoppen in de wolken verstopt. Die wolken trokken heel langzaam op om vervolgens weer neer te slaan. Plots kruisten we een hele groep tegenliggers. Wandelaars die dezelfde route als wij stapten maar dan omgekeerd, naar Lourdes toe. Ze waren zeker met een 50-tal man en vrouw. Een van hen sprak Nederlands en vroeg nieuwsgierig naar wat wij deden. Zij vroeg ons of we de hond die hen al volgde van in Arudy terug mee te nemen. En dat lukte ons merkwaardig goed. Dat beest bleef ons gedwee volgen!!

Toen we Arudy binnenkwamen zagen we een wegwijzer die ons de richting naar een piepkleine camping wees. 150 meter verder stond er echter een circustent wat ons wat verontrustte. Onderweg stopte er een auto. De chauffeur stapte uit en begon van zijn voeten te maken tegen de hond die ons de ganse tijd was gevolgd. Die man moet uren hebben gezocht. Hij moest eens hebben geweten waar zijn hond al vandaan kwam!!! Oef, die waren we kwijt !!! Tentje opgezet en het dorp gaan verkennen, op zoek naar een plek om morgen brood te kopen. In het restaurant iets besteld, wat ons goed smaakte!! De vrouw van het restaurant vertelde ons dat de priester onderdak verleende aan pelgrims. Omdat er weer regen verwacht werd voor vannacht en we ons niet echt op 't gemak voelden naast die circustent, klopten we aan bij de priester. Toen hij het raam op de bovenverdieping open trok, vroeg hij waar onze rugzak was, en na de nodige uitleg mochten we bij hem intrekken. Het tentje was ondertussen mooi opgedroogd zodat we het vlug konden opbergen in onze rugzak. In de 'refuge' kregen we een mooi kamertje waar we veel beter af waren dan buiten in de regen op die onveilige camping.

Terug op stap richting Bruges-Capbis-Mifaget

Hier klom de weg naar Saint Colome

De bergtoppen zijn niet goed zichtbaar door de mist vandaag









Aangekomen in Arudy waar we tamelijk vlug een slaapplaats vonden




Dit is een mooi dorpje

Die bruine deur rechts achter Roland is onze slaapplaats

Hier hebben we ons tentje niet zoveel meer nodig

Vroeg opgestaan vanochtend. Roland keek door het raam en zei: verdorie, de baan is kletsnat, er zwemmen zelfs vissen in. Hij was vergeten dat het kanaaltje langs het venster lag... Na het eten en wat koffie, was hij gelukkig wat wakkerder. Op naar de wakkere bakker. Om 06:20 u was hij al open. Daarna zochten we het station van 'Arudy', omdat Roland tijdens de voorbereiding op zijn computer had gezien dat daar een klein straatje was waar we door konden om onze weg verder te zetten. Jammer genoeg was dat afgesloten met een muur. Hoe dan ook moesten we over de sporen zien te geraken. Na een eindje zoeken vonden we een wegeltje naar de grote baan. Eenmaal op de grote baan zagen we de wegwijzer die we zochten en ons de D918 deed volgen dat we nodig hadden. Die slingerende baan gidste ons 18 km op en neer door een bos, langs heel steile bergwanden, richting 'Lurbe-Saint-Christau'. Daar was niets te vinden en we trokken bijna meteen door naar 'Asap-Arros' waar we in een bar met de naam 'Compostelle' een koffie bestelden om de baguettes beter binnen te krijgen. Daarna hebben we anderhalve kilometer de grote baan gevolgd om weer op de D918 te geraken. Het zicht was er echt prachtig.

We stapten een eind langs een rivier richting 'Lourdios-Ichère' en verder richting 'Issor' en op het einde moesten we een flink stuk klimmen. Daar was een bar-restaurant, post en winkel: alles in één. De baas had niet veel nodig, zodat het snelle bazinnetje (in alle betekenissen van het woord) zelf een nieuw vat bier moest aansluiten. Van daaruit was het nog 6 km. Op het kruispunt met de D241 zagen we voor het eerst een wegwijzer naar Saint-Jean-pied-de-Port. Nog 8 km.... Op de kaart stonden nog veel krulletjes voor we in 'Arette' waren. Onze benen ondervonden snel wat dat betekende: volle bak klimmen en dalen!!! Toen 'Arette' uit de diepte opdook, begaven we ons recht naar de camping. Pech, alles volzet! Gelukkig mochten we van de uitbaatster in de partytent, die bedoeld was voor als er groepen kwamen overnachten. Vlug hebben we een douche genomen en daarna nog eens het dorp bezocht om eens te kijken wat er nog te eten en te drinken viel. Daar hebben we ook dit verslagje geschreven. 

Vanmorgen gestart richting Lurbe-Saint-Christau







In Asap-Arros vonden we een bar genaamd "Compostelle" waar we een koffie bestelden voor bij ons stokbrood





Richting Issor

De boer gaat met zijn koeien de bergen in









Aangekomen in Arette, waar we vlug een camping vonden

Daar de camping volzet was mochten we in de partytent slapen die bedoeld was voor groepen

Eerst een frisse douche genomen, en het verslagje geschreven

Nog even ontspannen langs het kabbelend bergriviertje

En lang zijn we niet meer op gebleven, want het was weer een lastige dag geweest

Wij sliepen in een grote partytent op drie banken die we tegen elkaar geschoven hadden, omdat het regende en de vloer niet droog bleef. We moesten niet zo vroeg vertrekken vandaag daar de geplande tocht niet zo lang is. Eerst de bakker bezocht en vervolgens op weg gegaan richting 'Lanne-en-Barétous'. Het was prachtig weer, de zon scheen al heel vroeg. In 'Lanne-en-Barétous' kochten we ons een koffie of twee. Roland verschoot zich bijna een bult bij het betalen, niet dat het duur was maar eerder spotgoedkoop. Hij vroeg nog eens aan de uitbaatster of het wel juist was, maar de bazin zei dat ze zich niet vergistte. Dan maar verder naar 'Montory', waar we van de ene verbazing in de andere vielen door de pracht van de natuur. In 'Montory' hebben we onze boterhammen opgegeten in een bar bij een nukkige baas (een Bask, weet je wel!!). Vanaf dit punt waren trouwens alle namen van de steden en dorpen zowel in het Frans als in het Baskisch aangeduid, lees dit maar eens!! Daarna gingen we verder naar 'Tardets-Sorholus', dat we niet binnengingen omdat we de afslag namen naar 'Sibas'. Daar liep het even mis, maar dat kon de pret niet derven want het was echt een prachtig stuk. En een omweg was het eigenlijk ook niet. De zon brandde noal fel; geen enkele boom, maar wel fantastische zichten. We gingen 'Sunharette' voorbij, en verder voorbij 'Alçabèhéty', tot in Alçay-Alçabèhéty-Sunharette' (moeilijke Baskische namen allemaal), waar we geen plekje vonden om te overnachten. We gingen nog even door waar we een slaapplaats vonden in 'Lacarry-Arhan-Charritte-de-Haut'. De gite was er eigenlijk volzet maar de bazin gaf ons één van haar privé-kamers. Waarom een gite? Wel, zet maar eens je tentje op een grasveld dat langs alle kanten afhelt; in de kortste keren lig je er uit. Als afsluiter van de dag maakten we een wandeling in het dorpje. We hebben nu bijna gans Frankrijk doorkruist, en in ieder dorpje tot het kleinste toe hebben we telkens een gedenkteken of monument gezien met namen van soldaten die sneuvelden in de oorlog 1914-18. Zelfs hier in dit dorpje tegen de Spaanse grens. (ongelooflijk!!!).

Hier kom men soms ogen te kort

Soms eens stil staan om te kijken is ook niet slecht

Hier kan je wel 1000 foto's nemen als je wil, maar dat is wat veel. Men moet selecteren



Vandaag is het een wat kortere afstand, maar daarom niet minder zwaar!!

Vandaag niet zoveel foto's genomen, wat verder komen we aan in "Lacarry-Arhan-Charritte-De-Haut". Een lange naam voor een klein dorpje

We hadden ons ontbijt gevraagd tegen 06:30 uur, omdat er ons vandaag een lange tocht te wachten stond en we weinig kans maakten om in de buurt iets te vinden. De gastvrouw van de gîte zei dat de eerste klim de 'Col d' Arangaitz' (850 m hoog), twee uren zou duren. We hadden geluk met het weer: het was fris en we konden de bergen goed zien. Na de eerste klim kregen we achtereenvolgens de 'Col d' Ibarburla' de 'Col de Purlin Olatze' en de 'Col Inharpu' waar een auberge stond voor onze voeten geschoven. Dat was in 'Ahusquy'. Daar aten we ons brood op en dronken een koffie alvorens de 'Col d' Apanue' ( ongeveer 1100 m) en de 'Col de Landerre' te trotseren. Daarna was het heel langzaam dalen, met prachtige verzichten.

Plots hoorden we een vreemd geruis boven onze hoofden en zagen we schaduwen op de grond. We dachten eerst aan deltavliegers maar het bleken gieren te zijn. Toen we stopten aan een grote steen om te rusten en om iets te eten, zagen we de gieren van alle kanten komen en landden ze niet ver van ons op een vier meter hoge berm buiten ons gezichtsveld. We schoven onze rugzak aan de kant en klommen nieuwsgierig omhoog. We konden onze ogen echt niet geloven!! Een eindje verder zagen we zeker vijftig gieren die zich rond een stuk vlees verdrongen. We bleven naderen, maar de vogels trokken zich niets van ons aan. Pas toen we op een meter of zes van hen waren, schoven ze een beetje op. Toen merkten we dat ze een schaap aan het opeten waren. 't Is te zeggen een half schaap want het achterdeel en poten waren er al niet meer aan. Toen we ons terug trokken, kwamen ook de gieren terug naar hun hapje en aten gewoon verder aan het schaap. Wij gooiden onze rugzak terug op onze schouders en daalden content met wat we meegemaakt hadden verder naar beneden.

Wanneer we even later op een splitsing kwamen die niet op de kaart stond, zonder pijltjes, moesten we gokken. We klommen 200 m om te kijken wat er achter de heuvel lag, en toen bleek dat we een weggetje hadden gekozen dat leidde naar een herdershut; Verdorie!! terug naar beneden. Op dezelfde splitsing hielden we een wagen tegen, en de chauffeur bevestigde dat 'Béholéguy' nog meer naar beneden was. Noch in dat dorpje, noch in 'Mendive' wat verder vonden we een cafeetje of winkeltje waar we eens iets anders konden kopen om te drinken dan water. Lauw water eigenlijk!!!

Een dame vertelde ons dat er in 'Lecumberry' wel een bar was, en zelfs een bar-hotel-restaurant. Toen we daar aankwamen stapten we de bar binnen en wachtten er een zestal minuten maar er kwam niemand om ons te bedienen. Het water kwam ons letterlijk in de mond bij het zien van alle trappist-en andere goede bieren reclame die er hing. En het lauw water kwam ons de oren uit!! Daarom namen we de benen naar de bar-hotel-restaurant wat verder, waar we wel onmiddellijk werden bediend. Wat smaakte dat pintje goed!! De baas wist ons te vertellen dat er in 'Saint-Jean-le-Vieux' een camping was. Dat was nog zes kilometer verder door het warme dal. We stapten goed door, vonden de camping, namen een douche en laafden onze dorst met nog een pintje in het dorpscafeetje. Daarna hebben we nog wat gegeten en zijn we vermoeid ons tentje ingekropen.

We zijn vertrokken aan de voorlaatste etappe voor we in Saini-Jean-Port-de-Pied zijn

Vandaag is het een lange en lastige etappe, de koeien lopen hier zomaar vrij op straat

Deze moeten we ook nog over







Een mooie auberge, maar hier hebben we nog geen km genoeg om al te stoppen

En dat klimmen bleef maar duren

De koeien doen hier ook helse toeren

En schapen, veel schapen te veel om allemaal te fotograferen

Ook paarden lopen hier zomaar rond

Prachtige dieren



En de gieren zorgen voor de opkuis

Hier zaten er zeker 50 gieren bijeen

Dat was het slachtoffer "een schaap die gestorven was".

Hier in Saint-Jean-le-Vieux hebben we ons tentje opgezet op een camping, en dan een pintje gaan drinken in het dorp

Vandaag is het een korte wandeling van 7 km tot in Saint-Jean-Pied-de-Port



We begaven ons op het Sint-Jakobspad en na een steile klim arriveerden we bij de citadel van Caro in Saint-Jean-Pied-de-Port

Het brugje over de rivier "De Nive".

Een mooi dorpje, waar veel pelgrims hier hun tocht aanvatten naar Santiago de Compostela



Er loopt hier al veel volk rond, gedaan met de rust en de stilte!!



Langs dat straatje moeten we starten op de Camino naar Santiago

Dit is een echte Bask met originele kledij

Een mens zou er dorst van krijgen!!!



Oef!!! nog 780 km en we zijn er

Onze camping lag hier achter ons

Ondanks het feit dat we op een drukke camping sliepen, hebben we weinig last gehad van nachtlawaai. We waren tamelijk vroeg in slaap gevallen, en nog even wakker geworden door een berichtje van Nelly. Wat later in de nacht op weg naar het toilet kreeg Roland een pijnscheut in zijn linkervoet, die hem nog enkele uren parten bleef spelen. Gelukkig bleef het niet duren, en ebde de pijn weg.

Van bij het begin van de dag moesten we klimmen. Ons vertrekpunt lag op 230 meter hoogte, en toen we in 'Honto' bij een auberge een koffie dronken, zaten we al op 490 meter. De koffie was niet naar Franse maat; groter en veel goedkoper. Andere pelgrims kregen blijkbaar goesting door ons te zien drinken, want in geen tijd zat het terrasje vol. Op 750 meter, in 'Orisson' hielden we halt voor een pilsje. Het weer was werkelijk schitterend en de hele dag hadden we al kunnen genieten van hele mooie verzichten. Keerzijde van de medaille was dat de zon de temperatuur flink de hoogte in dreef, en de nevels uit het dal deed verdwijnen. Eenmaal we de top van de 'Col de Bentarte' naderden op 1100 meters, wisten we waar eerst kijken; zoveel moois was er te zien als we rondom ons keken. Na de top volgde een afdaling van een vijftigtal meter, waarna de 'Col Ibaneta' (1300 meter) beklommen. Daar zetten we ons neer om wat te eten en te drinken en genoten we van al dat moois om ons heen.

Na het eten kregen we een afdaling van een zestigtal meter, richting de top van 'Col de Lepoeder', over een erg ruwe, onverharde weg tot op 1400 meter hoogte. Tijdens de volgende afdaling kwamen we voorbij een bron met de naam Roland. Roland wist niet dat hij zo rijk was ! Na wat vers water genomen te hebben aan de fontein Roland kregen we een heel gevaarlijke afdaling; heel steil over boomwortels en losliggende ronde keien, door een bos tot bijna in Roncesvalles. Daar aangekomen gingen we direct naar de inschrijving voor de refuge en onze tweede stempel. Om 16:00 uur was de klus geklaard. We trokken naar de slaapplaats en hadden geluk; de vrijwilligers van dienst waren Nederlanders, en toen ze ons vlaams hoorden praten kregen we direct een voorkeursbed, dicht bij het toilet en niet ver van elkaar.

Het was een superdag vandaag; mooie panorama's en aangenaam warm weer. Om 19:00 uur aten we een pelgrimmenu; macaroni in tomatensaus met hardgekookt ei als voorgerecht, daarna forel met frieten, en een yoghurt als dessert, inclusief een halve fles wijn per persoon. En dat alles voor 9 euro. Daarna gingen we naar een H. misviering omdat het de volgende dag 15 augustus was. Die mis was wel iets heel apart. Daarna nog een pintje gepakt en ons verslagje geschreven en dan vlug onder de wol gekropen. Want morgen was er weer een wandeldag.

Hier verlaten we Saint-Jean-Pied-de-Port op weg naar Roncesvalles 27 km de Pyreneeën over

Wij volgen route Napoléon

De aard van de weg is hier gans anders

Foto genomen op ongeveer het hoogste punt

Hier hebben we mooie zichten







Paarden lopen hier los te grazen en zijn heel tam





Niet vergeten te eten en te drinken is heel noodzakelijk, op 'Col de Ibaneta' 1300 meter hoogte



Aan deze fontein hangt een legende vast.

Aangekomen in Roncesvalles, in dit gebouw zullen we overnachten

Nog wat kennis maken met een Nederlandse vrouwelijke pelgrim

De knekelkapel in Roncesvalles

Het licht ging aan om 06:00 uur en tegen die tijd waren er al twee koppels vertrokken. Na ons klaargemaakt te hebben zijn we dan ook vertrokken richting 'Burguete', een afdaling van 950 meter tot 893 meter. Omdat het nog te vroeg was om te stoppen zijn we maar doorgestapt. Op en neer naar 'Espinal', over onverharde wegen. Daar zagen we een bakker stoppen met zijn wagen, en kochten bij hem een brood en dronken een koffie in de plaatselijke bar. Daarna stijgden we verder naar 'Alto de Mezkiritz' op 951 meter hoogte, steeds over dezelfde onverharde wegen. Onderweg naar 'Viscaret', 760 meter toonde de zon zich weer van haar beste kant. Gelukkig hadden we soms wat bomen om onder te wandelen. Langs grindwegen, via 'Lintzoain' naar 'Puerto de Erro'. Daar stond een kraam met frisdrank en enkele stoelen met tafeltjes, waarvan we dankbaar gebruikt maakten om te eten en te drinken. Daarna zakten we af naar 'Zubiri', terwijl de zon geen genade meer kende. De natuur werd er onderweg verstoord door een cementfabriek.

Wat later kwamen we aan op onze eindplaats 'Larrasoaña'. We kwamen daar aan zo'n 20 minuten voor de opening van de refuge, waardoor we ons net op tijd konden inschrijven. Door de grote hitte zochten we een schaduwplaats. Het was te warm om verder te gaan, en bovendien hadden we toch al een mooie 28 km gestapt vandaag.... Genoeg is genoeg hé? De douche voelde weer zalig aan, en het eten smaakte lekker. Dan nog ons verslagje geschreven. We zijn tevreden mensen!!!

Heel andere paden dan in Frankrijk

Hier doen er mensen mee uit verschillende landen

Ruwe wegen op de camino



Hier en daar zien we een beest voor ons lopen



Aankomst in Larasoane

Veel jonge mensen doen de camino







Hier kregen we onze stempel, en werden we onze slaapplaats toegewezen

Samen aan tafel met Duitse vrienden pelgrims

Tijd om te gaan slapen