Roland Cleenewerck, Jozef Dael en Lionel Vandooren
Op 1 juli zijn we vertrokken vanuit Poperinge via Lourdes naar Santiago de Compostela.
Over mijzelf
Ik ben Lionel Vandooren
Ik ben een man en woon in Zonnebeke (Belgie) en mijn beroep is Gepensioeneerd metaalarbeider.
Ik ben geboren op 01/07/1947 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen en Fietsen.
Ik ben gehuwd met Lucrese Keirsebilck en heb een dochter, "Donna" en 2 kleinkinderen "Wannes","Wietse" en +"Warre".
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Zoeken in blog
31-08-2009
Van El Acebo naar Villafranca del Bierzo
Om 06:30 u hadden we al een halve bocadillo achter de kiezen en vertrokken we nog voor het ochtendgloren. Het was nog pikdonker. Gelukkig waren we goed voorzien want dit stuk zonder zaklamp zou zeker gebroken benen opleveren. Ondanks het vroege uur was het al redelijk warm, het beloofde weer snikheet te worden.
Het duurde niet lang voor de zon opkwam en het pad opklaarde. Toen bleek heel duidelijk dat het parcours niet van de poes was. We passeerden door 'Riego de Ambros'. Een heel oud dorpje waar de waterkraan ook droog stond, net als in de refuge. Nadien moesten we weer het wandelpaadje op. Langs het pad stond een bordje voor fietsers met een doodskop. Het werd snel duidelijk waarom. Mensen met hoogtevrees nemen hier best een doos pampers mee of blijven best thuis. Maar het was wel wondermooi. De hele weg tot in 'Molinaseca' was fantastisch. Niet met woorden te beschrijven!!
Zes kilometer verder kwamen we langs een klein baantje 'Ponferrada' binnen, een tamelijk grote stad. Het oude gedeelte had een grote burcht of eigenlijk een middeleeuws kasteel en een machtige mooie kerk. En Lionel vond er zelfs nieuwe schoenen, eindelijk!!!. Gedaan met de schrik dat de zool helemaal zou loskomen want dat zat er beetje bij beetje aan te komen, en zijn eerste paar was al gesneuveld in Frankrijk.
Nog vlug langs een bank gepasseerd om een beetje eigen geld los te prutsen en dan weer verder. Toen we 'Columbrianos' naderden kon Roland zich niet inhouden en riep plots: 't is niet omdat je nieuwe schoenen hebt dat je rapper moet gaan hè" Lionel antwoorde al lachend: ik voel geen enkele steen meer". Het ging verder langs grindweggetjes, zwetend en puffend (vooral Roland, want Lionel voelde de stenen niet meer) naar 'Fuentes Nuevas' waar we een pijl "BAR" zagen. Zo'n kans konden we niet laten liggen, hoewel de Camino rechtdoor was. We smachtten naar een frisse halve liter want de temperatuur was ver boven de dertig graden gestegen. We maakten van de gelegenheid gebruik om het warm water uit te gieten, en te vervangen door koel water.
Na de pint gingen we verder de Camino op waar we Kathy, een Poolse studente aan een universiteit in Spanje ontmoetten. Een meisje van amper 20 jaar jong, en ze liep alleen de Camino af. Ze sprak een aardig woordje Engels en had Spaans gestudeerd. Zij bleef met ons mee wandelen langs 'Camponaraya' naar 'Cacabelos', waar ze eigenlijk van plan was om te stoppen. Omdat we dorst hadden en Kathy aangenaam gezelschap was trakteerden we haar een cola. Ze gaf ons haar emailadres om onze foto's later uit te wisselen en besloot uiteindelijk om toch nog mee te trekken naar onze bestemming, een zevental kilometer verder.
Even buiten 'Pieros' stonden we voor een splitsing: voetweg of grote baan? We namen de voetweg en na enkele kilometers kwamen we een dorpje binnen. Kathy vroeg er aan een bewoner waar we waren. Ik weet niet precies wat de man antwoorde, maar het klonk in elk geval niet als 'Villafranco del Bierzo'. Dat was nog vier kilometer stappen. Als we de andere weg hadden genomen aan de splitsing waren we er bijna geweest. De lach op haar gezicht maakte plots plaats voor een diepe zucht door de vermoeidheid. Bovendien waren die laatste kilometers erg warm. Lang en zwaar, klimmen en dalen, en niemand sprak nog een woord want anders droogde je mond te vlug uit. Het was een erg lastig stuk en toch genoten we met volle teugen van de prachtige natuur.
Plots doken uit het niets twee kleine torentjes en daken van huisjes op. Oef!!! we waren er!!! De eerste refuge aan het begin van het dorp was onmiddellijk de juiste: refuge municipal. Roland deed er met de rugzak nog aan enkele step-oefeningen op de trap, alsof het nog niet genoeg was geweest. Haar gezicht veranderde weer in dat stralende zonnetje van weleer, en ze zei dat ze blij was dat ze mee was gegaan met ons. Blijkbaar was de omleiding van die enkele kilometers toch nog zo erg niet!!!
Daarna vlug de douche in, ons bed uitgekozen en opgemaakt, nog naar eten gezocht in het dorp. Alles verliep vlot, en dan hebben we nog nagepraat op de trappen van onze refuge want het was nog altijd verschrikkelijk warm. Te warm om al in ons bed te kruipen!!!
PS: Kathy is een Poolse studente, die een jaar naar Barcelona kwam met een uitwisselingsproject om Spaans en Catalaans te leren. Daar hoorde ze van de 'Camino' en als gelovige mocht ze van haar vader de Camino wandelen. Ze had maar een heel beperkt budget en leefde zoals wij dat in Frankrijk hadden gedaan: van stokbrood en een beetje toespijs, en af en toe een tros druiven dat ze plukte in een wijngaard. Ze vertelde ons dat ze in Polen al een bedevaart van 500 km had gedaan in groep.
Voor zonsopgang waren we reeds weer de baan op Gelukkig was de zon er al vlug bij, met zo'n parcours Hier volgd een scherpe afdaling
Bezienswaardigheden in Ponferrada Een mooie oude brug in Ponferrada Het mooi middeleeuws kasteel 'Los Templarios' in Ponferrada
Onderweg Kathy ontmoet, een Poolse 20 jaar die Catalaans studeerde in Barcelona Gelukkig sprak ze ook Engels anders konden we haar niet verstaan
Onze refuge Een versterkte stad Kathy is even het dorp gaan verkennen In gesprek met Roland
Foto genomen vanuit onze refuge
's Avonds zagen we dit vanaf onze refuge
31-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
30-08-2009
Van Santa Catalina de Somoza naar El Acebo
De biologische klok van Roland werkt nog steeds zeer goed. Dat hebben we vanmorgen ondervonden omdat de wekker van Lionel dienst weigerde. Beneden in de refuge stonden we echter voor een minder aangename verrassing, want de lieve baas had de man van de keuken niet verwittigd, waardoor er in de verste verte geen ontbijt te bespeuren viel. De man die we zochten kwam aan om 07:30 u, wist van niks maar maakte vlug koffie en geroosterd brood met confituur voor ons klaar. Toen Roland wilde betalen wilde hij niets aanvaarden als excuus en hij gaf ons zelfs twee flessen water mee.
O wat was het koud toen we vertrokken! Zelfs Roland ritste zijn sweater dicht, en dat gebeurd niet veel. We volgen een rustig slingerend weggetje dat lichtjes opliep tot 'El Ganso' (van 997 m tot 1013 m). Daarna verder tot 'Rabanal del Camino' tot op 1149 m hoogte, constant op en af. Volgens ons boekje zouden we in 'Foncebadon' (1439 m) een dorpje vinden, maar daar aangekomen was er niets te vinden wat eten en drinken betreft, alles was potdicht!! Gelukkig hadden we nog wat water, voor we de prachtige klim deden naar 'Crus de Ferro' (1517 m), het hoogste punt van de Camino. Eigenlijk is dat vooral symbolisch, want 'Crus de Ferro' is niets anders dan een hoop stenen en een houten paal met een ijzeren kruis er op waar vele pelgrims een steen opsmijten en een boodschap achterlaten.
Daar zochten we alle restjes eten die nog in onze rugzak zaten en deelden met elkaar omdat we langs de weg nog niets gevonden hadden. Twee kilometer verder in 'Monjarin' (1458 m) vonden we iets wat ooit een dorp moet zijn geweest. Er stonden enkel nog twee bewoonbare huisjes: de refuge zelf en nog een ander (waarschijnlijk het verblijf van de uitbater van de refuge). De rest waren ruïnes van huisjes. Daarna ging het weer de hoogte in naar een militaire basis op 1500 m, om daarna vier kilometer af te dalen over een onverhard wegje dat scherp afdaalde naar 'El Acebo' op 1145 m
In dat klein dorpje waren er drie refuges waarvan we er op goed geluk eentje uitkozen. Het was pas toen Lionel het kacheltje in de refuge voorbij liep dat hij zich herinnerde dat hij hier zes jaar geleden ook geslapen had. In 'El Acebo', een mooi dorpje trouwens, vonden we tot onze grote vreugde nog een winkeltje, zodat we toespijs en brood konden kopen voor in de rugzak. Na het avondmaal kropen we vroeg in onze slaapzak want morgen opnieuw een tocht van 36 km
We verlaten het piepkleine dorpje 'Santa Catalina de Somoza' Mooie herinnering voor Roland in 'El Ganso' Dit is een klein winkeltje, in het Spaans: tienda
Cruz de Ferro, waar bijna iedere pelgrim hier een steen bijlegd met een boodschap op Hier gaat het altijd op en af Dit is geen aantrekkelijke refuge hier in 'Manjarin' In dit dorpje stonden nog twee huizen, een refuge en een gewoon huis waarschijnlijk waar de uitbater van de refuge woonde Dit is een prachtig stuk Leuk voor de voetjes, op weg naar 'El Acebo' Lange slingerende weg !! Een heel scherpe afdaling naar 'El Acebo' In de diepte ligt het dorpje 'El Acebo'
Het is weer zeer warm in de smalle straatjes van 'El Acebo' In 2003 toen ik voor de eerste keer hier kwam stond dit kacheltje er ook al. Zes jaar geleden
Even uitrusten voor onze refuge
30-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
29-08-2009
Van Villadangos del PÃ ramo naar Santa Catalina de Somoza
Deze morgen op het gewone uur opgestaan en de broodjes met chocolade die we hadden besteld verorberd met een tas chocomelk. Toen we buiten kwamen was 'La Guardia Civil' al naarstig bezig met auto's controleren, die waren er ook vroeg bij !! We liepen een kort stukje langs een wandelpad naast een grote baan. Eerst richting 'San Martin del Camino' en daarna richting 'Hospital de Orbigo'. Daarna gingen we weg van de baan en trokken we de natuur in. Voor ons zagen we de langste authentieke middeleeuwse brug van de Camino. Ze kon zelfs niet in één keer op de foto: een prachtig stukje geschiedenis!
Bij het buiten gaan van het stadje splitsten de oude weg en de variante. Die laatste was wel een kilometer langer, maar zeker de moeite waard. Vooral voor wie van keien houdt natuurlijk. Zowel langszij 'Villares de Orbigo' en 'Santibànez de Valdeiglesias' als in 'Crucero de Santo Torbio': steeds maar op en neer op onverharde weg met veel ronde keien.
Boven op de heuvel bij het kruis zagen we 'San Justo de la Vega' en 'Astorga' liggen. In 'San Justo de la Vega' bestelden we een bocadillo jàmon en een pint omdat het reeds 12:00 u was. Niet veel later, onderweg naar 'Astorga', achterhaalden we Jessy, de Canadese polyglot die met ons op de foto wou, en zelf ook een foto nam van ons beiden. In de verte pronkte de kathedraal al. Voor een spoorwegovergang moesten we een brug over voor rolstoelpatiënten om 'Astorga' binnen te geraken. Vanaf de spoorweg moesten we dan een drietal verdiepingen hoger om de stad te bereiken, die zeer toeristisch was.
'Astorga' is een mooie stad met oude gebouwen: een kathedraal die jammer genoeg achter stellingen was verborgen en een bisschoppelijk paleis een bouwwerk van de beroemde Catalaanse architect 'Antonio Gaudi'. Bij het verlaten van de stad zagen we nog een modern kerkgebouw ook. We moesten nog negen kilometer wandelen, en het was weer heel warm. We dronken een biertje in een bar aan de rand van de stad, en gingen daarna weer op stap. De natuur was heel mooi met miniatuur boompjes en veel dor gras zo ver je kon kijken, tot in 'Santa Catalina de Somoza'. Dat was onze slaapplaats voor vandaag.
De hoofdstraat is van aarde. Omdat er twee refuges waren moesten we een keuze maken. Bij het avondeten zat de refuge vol: mensen zaten in rijen te kijken naar het voetbal op TV. Ambiance verzekerd!! Die Spanjaarden zijn zot van voetbal. Wij bestelden nog een ontbijt voor 's anderendaags om 07:00 u en kropen voldaan in bed.
De rivier "Rio Orbigo". De langste middeleeuwse brug van de Camino Hier werd er soms gevochten en geduelleerd in de middeleeuwen Vanaf hier krijgen we kilometers slechte weg met veel keien Dit duurt kilometers aan een stuk Heel slecht voor de voeten!!
In de diepte ligt 'San Justo de la Vega' en wat verder ligt 'Astorga' Kennis gemaakt met Jessi een Cannadese
Het bisschoppelijk paleis ontworpen door Antonio Gaudi De kerk van 'Astorga' spijtig genoeg in de steigers Een zicht op 'Astorga' Een slingerend pad richting 'Santa Catalina de Somoza'
De hoofdstraat naar 'Santa Catalina de Somoza' Aangekomen in de hele smalle straatjes van 'Santa Catalina de Somoza'
Tijd om wat te rusten, de route voor de volgende dag eens te bekijken, en ons verslagje te schrijven
29-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
28-08-2009
Van Mansilla de las Mulas naar Villadangos del PÃ ramo
Deze ochtend opgestaan om 04:45 u . Heel stilletjes om de anderen niet te wekken. Een brok brood met cola en wat toespijs als ontbijt op de binnenkoer van de refuge en weg waren we. In het donker was het niet moeilijk om de weg te vinden, omdat het nog altijd rechtdoor was. Dat bleef zo tot vier kilometer voor de stad 'Leon'. Gelukkig ontmoetten we een Canadese die een mondje Vlaams kon maar ook Frans en Engels sprak. Dat gesprek brak de eentonigheid.
In 'Leon' kochten we een koffie bij ons eten en namen we afscheid van de Canadese vrouw. We bezochten er de kathedraal, een prachtig bouwwerk. Heel het oude gedeelte van 'Leon' was eigenlijk mooi met als uitschieters, de kathedraal, een stuk verdedigingsmuur en een museum met de naam 'Convento de San Marcos', vanwaar Lionel op de foto zat te kijken samen met een (bronzen) medepelgrim. (zie foto's?) en 'Casa de los Botines'. Schoenen voor Lionel vonden we echter niet. Een kilometer of vier buiten 'Leon' werd de weg opnieuw rechtlijnig, eentonig en onverhard. In 'La Virgen del Camino' kochten we een grote chocoladekoek met een biertje om de inwendige mens te versterken.
Vervolgens ging het in rechte lijn en in één trek dertien kilometer naar ons einddoel, terwijl de zon onze kuiten nog wat bruiner maakte en het gedronken vocht er terug uitperste. In 'Villadangos del Pàramo' liepen we recht op de refuge. Ons eerste werk was een douche nemen om onze verwarmde lichamen wat af te koelen, wat deed dat deugt zeg!! Na de lange douche zochten we eten voor 's anderendaags in een supermercado (grote winkel). Echt super was die niet want het winkeltje was nauwelijks te vergelijken met een kleine buurtwinkel bij ons in België. Ons avondeten bestelden we in een restaurantje, jammer dat de opdienster niets anders dan Spaans sprak, want het was een beeldschoon meisje. Toen onze vochtbalans weer een beetje op peil was schreven we dit verslagje en gingen we rustig slapen.
Daar ligt de stad Léon Middeleeuwse brug Versterkte muren in 'Leon'
Casa de los Botines in 'Leon' De kathedraal van 'Leon' Voorkant van de kathedraal
Mooie deur en timpaan van de kathedraal Prachtig sculteerwerk
Convento de San Marcos in 'Leon' Een pelgrim kijkt uit naar het Convento Eigenaardige huizen Terug ondergrondse woningen Ooievaarsnesten op de kerktoren
Onze refuge in Villadangos del Pàramo
28-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
27-08-2009
Van Bercianos del real Camino naar Mansilla de las Mulas
De pelgrims mochten niet buiten voor 06:00 u en daardoor begon het gerammel deze morgen iets later. Het parcours is nog altijd de 'Meseta': rechtdoor, glooiend, onverhard en vooral heel warm!! We passeerden langs 'El Burgo Ranero' en 'Villamarco' tot in 'Reliegos' waar we ondergrondse huisjes zagen die nog steeds werden bewoond. We wisten dat de tocht van vandaag slechts een goeie 25 km was en dat gaf ons, ondanks de warmte, vleugels tot in 'Mansilla de las Mulas', onze eindplaats. Na de inschrijving in de refuge namen we een uitgebreide goeie douche, aten iets, en schreven we dit verslag. Tijdens het schrijven van dit verhaal passeerde die Spaanse vrouw van wie we de naam niet kenden. Ze legde ons met handen en voeten uit dat er in het volgende dorp (zeven kilometer verder) een privé refuge was. Jammer genoeg stond dat niet op onze papieren. Nochtans was dat handig geweest want daarmee hadden we de lange tocht van morgen een stuk kunnen inkorten. Uit pure ontgoocheling (of was het vermoeidheid?) namen we geen foto's van de refuge. We aten nog een pelgrimsmenu met een pintje, en daarna vroeg naar bed.
El Burgo Ranero
De speciale huizen in Reliegos Daar moet het goed zijn als het heel warm is
Spijtig dat we geen foto's genomen hebben van de refuge hier in Mansilla de las Mulas. 't Zal de vermoeidheid geweest zijn zeker?
27-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
26-08-2009
Van Calzadilla de la Cueza naar Bercianos del real Camino
Roland had een slechte nacht achter de rug. Deels door diarree, maar niet in het minst door het slechte nieuws van het thuisfront. Toen we aanstalten maakten om te vertrekken was iedereen al weg. Zoals gewoonlijk waren we de laatsten. Buiten was het nog donker. Niet zo heel veel later moesten we noodgedwongen halt houden. In 'Ledigos' dronken we een koffie, omdat Roland heel dringend een toilet nodig had. Daarna volgde een onverhard pad naast een grote baan dat we de hele dag zouden volgen: de 'Meseta' van 'Terradillos de Templarios' naar 'San Nicolas del real Camino', waar we een boccadillo bestelden met seranoham en koffie. In ons kielzog kwam ook Paula toe, van wie we even later afscheid namen omdat ze een halve rustdag nam. Een Italiaan met een karretje was hetzelfde van plan.
Wij trokken nog tien kilometer verder langs vlakke wegen naar 'Sahagùn'. Daar lastten we een korte pauze in en stapten we een Ierse café binnen voor een pilsje. Toen we weg waren riep Roland plots 'stop'!! Hij had een apotheek gezien waar we plakband konden kopen voor de schoenen van Lionel. In Calzada de Coto raakten we even de weg kwijt en toen bleek dat we op een alternatieve weg zaten keerden we terug. Mede daardoor, maar ook door de warmte wogen de laatste vijf kilometers zwaar door. Maar toen kwam ons einddoel in zicht: Berciano del real Camino, een stadje met huizen in leemaarde, zelfs onze refuge was gedeeltelijk in leemaarde. De vloer van de refuge was belegd met keien die figuren vormden. Heel mooi !! Ons avondeten werd verzorgd in de refuge, en was heel lekker. We liepen nog even naar het plaatselijk winkeltje om eten te kopen voor morgen, vooral de toespijs moest aangevuld worden. Een bakker vinden we morgen wel. 't Leven is hier voor de rappe hoor ! Je moet eten zodra je er ziet, anders heb je dikwijls de kans niet meer. Daarna vlug ons bedje in want we konden wel wat rust gebruiken!!
Paula Sung Fu, kwam al tevoet van Wenen Ja Paula is gehuwd met een Oostenrijker Een Italiaan met een karretje Leemaarden huizen Zelfs die hopen aarde zijn huizen
Oud brugje en oud kerkje
Oude stadspoort
Onze refuge in Bercianos del real Camino
Mooie vloer Schoenen op een aparte plaats
Gezamelijke maaltijd met de andere pelgrims
26-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
25-08-2009
Van Fromista naar Calzadilla de la Cueza
Ze waren weer allemaal vroeg uit de veren vandaag. Roland voelde zich nog steeds slap. Hij had deze nacht vier maal naar de W.C. moeten rennen, ondanks zijn immodium die hij gisteravond genomen had. Tijdens het ontbijt kwam een in Oostenrijk wonende Taiwanese ons vragen of het echt waar was dat wij vanuit België vertrokken waren. Ze heette Paula Sunk Fu en feliciteerde ons. Zij zei dat ze uit "Wenen" was vertrokken: en ze zou 2700 km afgelegd hebben als ze in Compostella was. Je ziet wel: wij zijn bijlange nog niet van de strafste !! Het was heel fris en nat toen we startten. Niet verwonderlijk want het had vannacht geregend en gedonderd. Roland moest vandaag noodgedwongen met buikkrampen vertrekken.
In "Población de Campos" kochten we brood en cola en aten het op, op een bank van het kerkplein. De weg liep in een rechte lijn tussen massa's betonnen paaltjes met de Sint-Jacobschelp er op,tot in "Carrión de los Condes". Daar hebben we onze dorst gelaafd en kochten we een halve liter cola voor onderweg, want er stond ons een stuk van zeventien kilometer te wachten zonder tussenstop !!! We namen er ook afscheid van onze Duitse vriend Dietmar (zie op de foto onderaan) want zijn voet deed pijn en hij wilde deze laten rusten. We verlieten het dorp via een kort stukje asfalt, maar dan!!! zo ver we kijken konden keien, keien en nog eens keien. Ongeveer halfweg vonden we een betonnen picknick bank waar Rapha, onze Spaanse vriend met een mooie Spaanse vrouw zat uit te rusten. We hadden haar al regelmatig gezien maar we kenden haar naam niet omdat ze enkel Spaans verstond. Na de inwendige mens versterkt te hebben, wat Roland steeds beter en beter lukte, trokken we dapper verder over de keien. De zon deed haar werk weer meer dan behoorlijk en het werd bloedheet. Zo ver we kijken konden zagen we keien. En 't was geen oplossing om op het veld te lopen, want daar lagen minstens evenveel keien, en de strobbels van het graangewas. Aan de kant van de weg was het gras grijs-zwart. Het leek verbrand door de hitte.
Plots hoorden we Rapha, onze Spaanse vriend een eindje voor ons luidkeels zingen. Hij had het kerktorentje voor ons ook gezien, maar dat was nog een eindje weg. We hadden geluk. Een gebouwtje net voor het dorp was de refuge, met een rare kwast aan de inschrijvingstafel. De Taise vrouw van deze morgen kwam ook binnen en schreef zich in. De uitbater wees haar haar bed aan, want dat mocht je niet zelf kiezen. Even later zag hij de armen en dijen van Paula met enkele insectenbeten. Hoewel haar benen goed verzorgd waren keerde hij terug met een spuitbus en begon alles te bespuiten waar ze geweest was, zelfs rond het zwembadje langs de achterkant van het gebouw waar ze geweest was, alsof ze de pest had. Erg vernederend. Niemand anders maakte een punt van die beten, die man had smetvrees in de hoogste graad. Gesteund door ons en schreiend, trok ze weg naar een hotelletje 200 meter verder (want daar wou ze zeker niet blijven) waar ze 15 euro moest betalen in plaats van 6 euro. Wij bleven in dat hotel eten en hadden er nadien een gezellige babbel met Paula en een Belgische vrouw. Die vrouw wandelde slechts voor een dag of tien, elk jaar een stukje verder. Daarna zochten we onze slaapzak op want morgen was er weer een wandeldag.
Een lange rechte weg
De duitser Dietmar kwam al te voet van Stuttgart
In 'Carrion de los Condes' namen we afscheid van Dietmar onze Duitse vriend
Deze zonnebloemen zijn zwart geblakerd van de zon Dit is gras Deze calzada is 17 km lang, alleen een picnikbank staat er halfweg De kerk van 'Calzadilla de las Cuesa'.
Aangekomen in de refuge van "Calzadilla de la Cueza", waar we de nacht doorbrachten
25-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
24-08-2009
Van Hontanas naar Fromista
Opgestaan met de anderen, dus heel vroeg. Het was nog donker, maar wel aangenaam koel toen we Hontanas verlieten, dus hebben we even moeten zoeken naar de pijlen. We vertrokken op een hoogte van 750 meter, vier kilometer ver naar de ruïne del San Antón op 810 meter hoogte. Daarna daalden we af naar "Castrojeriz". Een stadje op 750 meter hoogte dat eigenlijk rond een berg is gebouwd. Boven op de berg staat een ruïne van een kasteel. In "Castrojeriz" deden we ons bijna dagelijks ritueel: koffietijd ! We stapten het dorp door, gans de ronde, bijna vier kilometer richting "Alto de Mostelares" (900 meter) en gingen daarna zes kilometer tot in "Ermita de San Nicolas (770 meter). Daar wilde onze heel gelovige Poolse vriend de ceremonie van de voetwassing meemaken. Dat deden wij niet omdat we dan mogelijk te laat onze eindbestemming zouden bereiken. En daarom namen we afscheid.
Een 200 meter verder kwamen we aan de provinciegrens en stapten de provincie "Palencia" binnen via een mooie brug over de "Rio Pisuerga". Dan gingen we naar "Itero de la Vega", een heel klein dorpje met twee refugen, waar we een pintje dronken. Daar zagen we de Duitser Dietmar terug die we al enkele dagen zien. Hij is ook van thuis vertrokken: in "Stuttgart", en helemaal alleen nog ! Daarna was het nog acht kilometer over ronde rollende keien naar "Boadilla del Camino", echt geen aantrekkelijk dorp (daar hadden we echt niet goed geslapen) maar ons doel lag acht kilometer verder. Nog acht kilometer over rolstenen, bijna het ganse parcours naar "Boadilla del Camino" is met van die losliggende keien bedekt. Maar ons doel lag zes kilometer verder. We wandelden een hele tijd langs het "Canal de Castilla". Om in "Fromista" te geraken moesten we over een sluisbruggetje van 50 c m breed en we moesten denken aan onze vriend Jozef: wat zou hij hier zweten! Na een beetje zoekwerk vonden we een refuge in de nabijheid van een mooi kerkje. Eerst gedoucht en daarna gaan kijken naar een tijdrit van een goed gesponsorde wielerwedstrijd. Na het avondmaal gingen we vlug slapen, want Roland voelde zich niet echt fit vanavond.
Ruïne van "Convento de San Antón" uit het jaar 1146 (12de eeuw)
Castrojeriz, gemeente in de provincie "Burgos" in de regio "Castilië en León". Alles is kurkdroog De ezel loopt een eindje voor de kudde schapen uit
De kerk van Castrojeriz Ruïne in Castrojeriz met de kerk op de voorgrond Ermita de San Nicolas
Oude brug over de Rio Pisuerga De provincie Palencia
Lange eenzame weg
Canal de Castilië
De kerk van Fromista, in dit dorp overnachten we
24-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
23-08-2009
Van Burgos naar Hontanas
Deze morgen wekte de G.S.M. van Lionel ons om 05:45 uur. Ontbijten deden we in de refuge, en tot onze grote verbazing was er oploskoffie die we ons goed lieten smaken. Enige moeilijkheid was die draaitrap af geraken met onze rugzak: twee verdiepingen hoog met treden van 30 cm hoog. Eenmaal buiten hoorden we nog de fuifbeesten van de stad. We trokken verder langs de kathedraal, langs een kant die we nog niet gezien hadden. Moeilijk te beschrijven als je het niet zelf gezien hebt. Dit is een groots gebouw !! Om buiten Burgos te geraken moesten we door het oude gedeelte van de stad. Veel mooier dan het nieuwe gedeelte van gisteren dat lang en saai was met al die wegenwerken en pijlen die verborgen waren. Eenmaal buiten de stad kronkelende weggetjes naar "Tardajos", ongeveer tien kilometer verder. Daar kochten we een broodje met ham en een koffie in de plaatselijke bar omdat er op zondag geen bakkers open zijn. De zon kende geen problemen met de wolken, want die waren er niet, waardoor onze huid verder verschroeide: de neus van Roland was nu al drie keer verveld.
Binnen de kortste keren wandelden we door "Rabé de las Calzadas" naar "Hornillos del Camino". Daar kochten we twee zachte pistoletjes met gandaham en koffie. Verderop, in "Arroyo san Bol", dachten we iets te nuttigen maar dat was naast onze neus: er was enkel een huis (de refuge). We bevonden ons nu op een hoogplateau. En de zon en de warme wind deed ons water snel slinken. Hoewel we dachten dat we onze kilometers al lang hadden afgelegd, was er in de verste verte niks te zien. Tot plots in de diepte een kerktoren met huizen voor ons verscheen. Als je dit dorp met de mobilhome wilt bezoeken, ben je er op voorhand aan voor de moeite: zulke smalle straatjes! Refuges waren er genoeg. Wij kozen de refuge municipal, een frisse en gezellige refuge met heerlijke douches. Omdat we tot 19:00 uur op ons pelgrimsmenu moesten wachten, rustten we buiten wat uit. Boven ons zwermden opeens een tiental arenden, sommigen hoog, anderen heel laag. Geen enkele duif meer te zien rond de kerk. Onze vriend Rapha (de Spanjaard) was er trouwens ook weer. We komen hem nu bijna elke avond tegen.
Na het avondeten maakten we kennis met een Pool, die werkte in Wenen als ambulancier en een grote liefhebber van fotografie en voetbal was. Vandaar zijn aardig mondje Duits (beter te verstaan dan Spaans of Pools). Hij toonde ons enkele foto's van een stierenloop die hij genomen had in "Los Arcos", waar wij enkel nog de afspanning en de arena hadden gezien omdat we er een dag later passeerden. Om 22:30 uur haastten we ons naar de refuge want wie te laat komt staat voor een gesloten deur en moet buiten slapen.
Vroeg gestart langs de verlichte kathedraal
Aangekomen in "Tardajos" Rapha een echte spanjaard en wandelvriend
De zon is weer niet te harden vandaag Foto genomen in een café, schild van "Matamores" de Morendoder Het gras is hier grijs in plaats van groen En Rapha is wel altijd ergens in de omgeving als ik plakband nodig heb voor mijn schoenen Een desolaat landschap Afdaling naar "Hontanas"
Het kerkje van het dorpje "Hontanas" is in zicht De hoofdstraat naar "Hontanas" Hier is het ongeveer 40 ° 'Hontanas' een heel klein dorpje
Hier in de schaduw is het nog te doen, als het maar niet te warm is vannacht!!
23-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
22-08-2009
Van Villafranca Montes de Oca naar Burgos
Heel vroeg dag vandaag. We willen straks vroeg in "Burgos" zijn om nieuwe schoenen te kopen voor Lionel. Om de slaap helemaal te verdrijven wachtte ons een klim van 948 meter tot 1185 meter: de sweater die we hadden aangetrokken omdat het nogal fris was, moest al vlug uit. Heel steil omhoog, daarna steil afdalen en weer steil omhoog. Richting "Saint-Juan-de-Ortega", waar we aten en koffie bestelden. Daarna volgden "Agés" en "Ataquerca". Het parcours vandaag was echt magnifiek: voortdurend op en neer, soms net als een maanlandschap, met steeneiken tussen de grote keien. Veel charme zo'n steeneik, maar als je het mij vraagt niet meteen een prachtige boom...
In "Villalval" vonden we een kleine bar om onze dorst te lessen en later, te "Cardeñurla Riopico", haalden we nog een cola uit de automaat want de zon had weer geen genade met ons. In "Orbaneja Riopico" aten we een tweede maal in een kleine bar. In dit dorpje moesten we goed opletten want Lionel wist dat er een alternatieve route loopt naar "Burgos". We wilden de industriezone vermijden en stapten richting "Castañares". De weg daar liep grotendeels langs een vliegveld wat ons beter leek dan al die vrachtwagens. "Burgos" zelf was het saaiste en moeilijkste gedeelte van de dag: proberen niet te verdwalen in een grootstad met op verschillende plaatsen wegenwerken... Zoek de pijlen daar maar eens, zonder dat je Spaans verstaat om wat uitleg te vragen naar de weg ons leidt!! Uiteindelijk vonden we ze toch de pijlen en strandden in een refuge dichtbij de kathedraal in de oude stad.
Onderweg had Lionel zijn schoen omwonden met plakband van een Spaanse verpleger-pelgrim, genaamd Rapha. Zijn constructie had voortreffelijk stand gehouden. Na een douche gingen we op zoek naar schoenen. We zagen er wel verschillende in vitrines, maar konden er geen kopen.... Zaterdagnamiddag: alle winkels gesloten tot maandag. Dan hebben we maar de kathedraal bezocht. Een pracht van een bouwwerk, maar moeilijk op de foto te krijgen. Veel te groot vanwege de verschillende delen, bijgebouwen enzovoort...
We slapen in de refuge "Santa Catalina", slechts 18 plaatsen maar heel goed verzorgd !!
Weer vroeg op weg, de zon is aan het opkomen De weg kronkeld zich in het bos, klimmend en dalend 't Is nog een heel eind naar Santiago Hier werden in 2000 nog oude menselijke resten gevonden Een pad tussen steeneiken Heel slecht voor de voeten hier
Ben aan het uitkijken naar nieuwe wandelschoenen De stadspoort van "Burgos" De mooie kathedraal van "Burgos" De voorkant Moest verschillende foto's nemen om een goed beeld te geven van de kathedraal
Een mooie timpaan
In deze refuge met de naam "Santa Catalina" brengen we de nacht door
22-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
21-08-2009
Van Grañon naar Villafranca Montes de Oca
Toen we om halfzes vanmorgen onze ogen opentrokken waren ze in het dorp nog volle bak aan het feesten. Ons boeltje opgekraamd en naar de ontbijttafel geweest. Als ontbijt kregen we koffie en lekkere broodjes. Om 06:45 uur zijn we gestart. Het was nog donker maar dat duurde niet erg lang meer. Het stuk van "Grañon" naar "Villamayor del Rio" was iets minder: rechtlijnig en eentonig, met dorpjes waar alles gesloten was. In "Villamayor del Rio" hebben we een koffie besteld bij ons eten. Daarna veranderde het parcours. Op weg naar "Belorado" en "Villambistia" kwam er meer variatie in de route. In "Villambistia riep Lionel plotseling naar Roland dat hij een barbaar was, maar Roland had het misverstaan: het was "bar! bar!" Wij er naar toe maar het was werkelijk "barbaars" want de zaak sloot net voor onze neus. We zijn dan maar naar de automaat geweest daar niet ver en ons een halve liter cola gekocht.
De zon had ondertussen de wolken verdreven en begon weer vlijtig haar best te doen. We stapten "Espinoza del Camino" vlijtig voorbij en gingen verder naar "Villafranca Montes de Oca". Dat was ons eindpunt. Mooi kerkje trouwens. De tocht vandaag ging van 724 meter hoog via vele "heuveltjes van Erika" naar een hoogte van 948 meter. De schoenen van Lionel hielden niet echt van de ondergrond, want ze wilden zo te zien niet meer meewerken.
We logeren vanavond in een prachtige en goed onderhouden refuge met goeie slaapaccomodatie. We vonden in "Villafranca Montes de Oca" bovendien een restaurantje met goede wijn en heel lekkere vis met frietjes. Nu vroeg naar bed want morgen is het weer vroeg dag.
De weg die we nog af te leggen hebben
Mooi landschap Ooievaarsnesten op de kerktoren De provincie Burgos Mooi kerkje in "Villafranca Montes de Oca" !! Hier was het verschrikkelijk warm !! dat zei zelfs Raffa, een Spanjaard die dikwijls ontmoetten Tijd om een ander paar schoenen te kopen
Om halfvijf moest Roland plassen, en zagen we de eersten al vertrekken. Wat heb je daaraan? Twee uur in het pikdonker wandelen? Roland was slimmer, kroop terug in zijn slaapzak en sliep nog wat verder Toen de wekker van Lionel afliep om 05:45 u was meer dan de helft van de pelgrims al op weg. Wij vertrokken om 06:45 u. Met uitzondering van enkele fietsers die nog lagen te slapen, was iedereen toen al vertrokken. En toch moesten wij onze katogen nog gebruiken want het was nog schemerdonker. We zochten onze weg naar 'Azofra' en stegen na talrijke klimmen en dalen uiteindelijk meer dan 70 meter. In 'Azofra' bestelden we in de plaatselijke bar twee koffietjes om ons ontbijt te vervolledigen. We waren toen reeds 7 km ver. Op onze papieren zagen we dat het eerstvolgende dorp, 'Santo Domingo de la Calzada' 17 km verder lag, met niets tussen. Maar tot onze grote verbazing passeerden we onderweg toch het dorp 'Cirueña'. Een eigenaardig stadje; het begon met een straat prachtige rijhuizen die met een poort van de hoofdweg konden worden afgesloten. Alles erop en eraan; golfterrein en openluchtzwembad van 50 meter lang. Zeker niet de plaats voor minderbedeelden. Zeshonderd meter verder stapten we door het piepkleine oude dorpje, er was daar een bar. Omdat de zon niet te houden was en de temperatuur flink de hoogte was ingeschoten, konden we de honderdvijftig meter omweg opbrengen en zijn we er naartoe gegaan. Wij bleken niet de enigen te zijn want de bar zat vol met pelgrims. Daarna weer de baan op in de brandende zon. We tuurden meermals de horizon af, maar zagen het dorp dat we zochten nog niet liggen. Tot plotseling een torentje tevoorschijn kwam dat steeds groeide. Om het te bereiken moesten we echter eerst nog het dal door om dan naar het dorp toe te klimmen. Roland heeft het zich al meerdere malen afgevraagd: waarom staan die kerken altijd zo verdraaid hoog? In elk geval, Santo Domingo de la Calzada is een prachtig dorp. We zijn de mooie kathedraal binnengestapt maar daar er een dienst bezig was, konden we hem niet helemaal bezoeken en mochten we niet fotograferen. Buiten vonden we helaas ook geen drankgelegenheid.
Vier kilometer verder, rond 13:30 uur aten we ons middagmaal onder een boom. In de schaduw want de zon brandde weer ongemeen hard. Daarna gingen we verder naar "Grañon" , ons einddoel, langs stoffige wegen. Op de duur was onze watervoorraad bijna niet meer te drinken. Het water was warmer dan onze lichaamstemperatuur, en was niet meer door te zwelgen. Ja warm water smaakt maar brakke zulle !! De refuge lag praktisch tegen ('t is te zeggen) aan het kerkgebouw. Het was er erg fris, maar wat wil je met muren van een meter dik ? We mochten er op matten slapen en hadden de mogelijkheid om eens onze kleren uit te wassen en te drogen. We konden er ook eten en het was nog lekker ook ! Terwijl we aten was er buiten een processie aan de gang. Het beeld van Maria wordt er jaarlijks rond de tijd van 15 augustus negen avonden lang rondgedragen: een novene. Wat ons hier ook weer opviel (en nog niet eerder vertelden) is dat de wandelschoentjes bijna in iedere refuge apart stonden, voor de reuk weet je wel!!!
Lang zijn niet op gebleven, want het was een zware dag, en morgen komt er nog zo één!!
Het was nog schemerdonker toen we al op weg waren De zon is er weer vroeg bij vandaag Alles is kurkdroog Ook hoppevelden in Spanje Een kleine bar Hier zijn we in Cirueña 'Santo Domingo de la Calzada' Op weg naar 'Grañón'
De kerk van 'Grañon'
Hier moesten we weer op de grond slapen De kerk van 'Grañón' Allemaal bladgoud bij het altaar
De schoenen moesten apart staan Er was eten in de refuge
Het was een heel goeie refuge: Lionel sliep op een mat onder een tafel, en Roland op een mat op die tafel. Het was vroeg morgen. Om 06:00 uur ontbijt, aangeboden door de refuge. Rond 06:40 uur zijn we vertrokken. 't Was goed uitkijken waar de pijlen stonden en waar de stenen lagen, want anders lagen we tegen dek. Het was verdorie nog donker. Na een klein half uurtje was het licht en kwam de zon weer aan de horizon loeren. Negen kilometer verder kwamen we 'Logroño' binnen. Een mooi stadje waar de barman zijn plein juist had afgespoeld met de drukspuit. O wat was dat fris!!! We bestelden er direct een koffie en verdreven de rest van de dorst met een biertje. Op weg naar 'Navarette' was het precies 100 m klimmen, 100 m dalen, zo 13 km lang. Er was geen wolkje aan de lucht, gelukkig af en toe een briesje wind, maar 't was echt bakken in de zon!! 'Navarette' is een heel mooi dorpje, maar de eerste barman was ons niet gunstig gezind. Hij sloot juist de deur voor zijn siësta te doen wanneer wij aankwamen. Op het marktpleintje was het bingo, meer zelfs, toen we binnen gingen voelde net alsof we een frigo van een beenhouwerij betraden; zo fris was het daar. We dronken enkele biertjes en aten nog wat, want met dit parcours hadden veel energie nodig. Er stonden ons immers nog 14 loodzware kilometers te wachten tot in 'Nàjera', dankzij de hitte en de staat van het parcours.
In de refuge in 'Nàjera' was er geen plaats meer voor twee bezwete mannen; 'complete'. Oei wat nu? Ze wezen ons door naar een sporthal, een eindje terug. Daar moesten we wachten op de verantwoordelijke. Die legde ons vanalles uit in het Spaans, maar wij verstonden er geen jota van. Een andere Spaanse wandelaar kon wel een beetje Engels, en deed zijn best om het ons allemaal uit te leggen. Dat was al veel beter, we wisten tenminste iets. We moesten wachten tot 21:00 uur om ons te installeren, omdat er nog een match 'Pelotte' moest worden gespeeld. Daarom zochten we een restaurantje op. Eerst waren we te vroeg en moesten we uitwijken naar een Turkse bar, waar we iets dronken. Om 19:15 uur mochten we wel binnen in het restaurantje en bestelden we een pelgrimsmenu; soep met dikke brokken aardappelen en vlees, een lap rundsvlees met frietjes en brood, en als dessert een ijsje. Opnieus met een halve fles wijn per persoon. Na het eten, toen we buiten kwamen verschoten we ons een bult. Er stond een massa volk voor de deur, terwijl een kleine stoet met levende reuzen door de stad trok. Een van hen stak Roland een ijskreem onder zijn neus, maar toen hij probeerde te likken lukte hem dat natuurlijk niet. We bleven de stoet een eindje volgen en liepen zo terug naar de sporthal. Daar ontrolden we ons slaapmatje nog een keer, want we slapen deze nacht op de grond. Natuurlijk hebben we ook nog dit verslagje geschreven.
Op weg naar 'Logroño' De Provincie Logroño
De stad 'Logroño' Het pelgrimsteken De stier, het symbool van Spanje 'Navarette' mooi stadje!!
Klimmen en dalen onder een loden zon 'Nàjera' is reeds in zicht Ruïne van een oud hospitaal voor pelgrims uit vroegere eeuwen
Mooie ingang van een begraafplaats Op weg naar 'Nàjera' Groot feest in Najéra 't Was daar ambiance Reuze grote mensen
Op weg naar onze slaapplaats, brug in Najéra mooi verlicht
19-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
18-08-2009
Van Villamajor de Monjardin naar Viana
Er was al heel vroeg beweging in de refuge die morgen. Iedereen wilde blijkbaar de warmte ontvluchten of voor zijn, en heel vroeg vertrekken. Tijdens de voormiddag was het parcours in de vergelijking met de vorige dagen wat saai. Veel rechte stukken tot in 'Los Arcos'. Daar kochten we in een winkeltje stokbrood en chocomelk die we naar binnen werkten op een stoel die langs de baan stond. Soms konden we 'Sansol' in de verte zien liggen. De zon was er voor de verandering vroeg bij, en scheen verschroeiend hard. Puffend en met de zweetdruppels vloeiend lang neus en wangen bereikten we 'Sansol' waar Roland onmiddellijk een bar opmerkte. Nochtans lag die een flink eindje van het parcours af. We bestelden een grote pint. De barman haalde de glazen uit de diepvries en wij konden niet direct drinken omdat het schuim bevroren was. Zo koud had het glas!! Frisser kon niet!!
Na 'Sansol' was het een prachtig parcours. Al na twee kilometer passeerden we door een heel mooi dorp: 'Torres del Rio'. Daarna nog ongeveer negen kilometer dalen, tot in 'Viana', onze eindbestemming. We zitten nu op 469 meter boven de zeespiegel, en deze morgen zijn we gestart op 730 meter. Maar als je denkt dat het de ganse dag dalen was, heb je het lelijk mis: de valleien tussen de dorpen waren veel dieper. Vlakbij de kerk van 'Viana' vonden we een refuge, het huis van de onderpastoor. Daar werden we goed ontvangen en kregen we een maaltijd. Alles was er trouwens te betalen aan de hand van donaties. Met andere woorden: men gaf hoeveel men wou.
Lange eenzame wegen tot in 'Los Arcos'. Geen huis of ander gebouw te zien in de omgeving
Springen met een rugzak van 18 kg is niet goed voor de rug!!! Zulke paden zijn niet zo goed voor de voeten Sansol
De smaal straatjes van Viana Dit is allemaal bladgoud Gezellig samen eten in de refuge
Allemaal verschillende talen door elkaar, en toch leuk!!
18-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
17-08-2009
Van Puente la Reina naar Villamajor de Monjardin
Na een heel rustige nacht mochten we onmiddellijk klimmen van 346 meter naar 'Mañeru' 482 meter. Ideaal om wakker te worden. Na een korte afdaling terug omhoog naar 'Cirauqui 498 meter. Waarom liggen die Spaanse dorpen toch zo hoog? In 'Cirauqui' kochten we brood en een halve liter chocomelk als ontbijt. Nadien gingen we naar 'Lorca' 483 meter, maar daar zijn we gewoon doorgewandeld. Via 'Villatuerta' arriveerden we in 'Estella', een dorp op 400 meter boven de zeespiegel. Daar was de dorst zo groot dat we de bar niet konden voorbij gaan. De zon wist immers weer niet wat zuinig was. Met een frisse tong trokken we vervolgens naar 'Irache' 496 meter. Daar vonden we de 'Bodega' waar er water en wijn kan getapt worden uit de muur. De wijn was aan de zure kant, maar wat wil je als het gratis is?
Vergezeld door een loodzware zon wandelden we verder naar 'Azqueta'. Dat was 582 meter hoog. Daar vulden we de vloeistof nog wat bij in een kleine bar voor we de benen namen naar 'Villamayor de Monjardin' op 730 meter hoog, en dit met een temperatuur van 35°C in de schaduw. De eerste refuge was completto, maar in de tweede hadden we wel geluk. De uitbaters waren Nederlanders en in de refuge ontmoetten we een Spaans gezin waarvan de vader van de vrouw afkomstig was van Vlamertinge. Zij kende onze streek goed, en sprak nog een aardig woordje Vlaams, hoewel ze in Brussel geboren en getogen was. Een goede Vlaming vergeet zijn taal niet zeker? Deze avond was het gesprek in elk geval in het Vlaams. Het eten was zeer goed, en de slaapplaatsen waren in orde!!!
Vanmorgen vroeg vertrokken, langs dit pelgrimsbeeld in 'Puente la Reina' Voor ons het dorp 'Cirauqui'.
Een brug uit de 12de eeuw
Op weg naar 'Estella' een klein dorpje Wat vers koud water vullen Een oude kerk langs de camino op weg naar 'Estella'.
Water of wijn aan de bodega in 'Irache'.
Deze volgen we naar 'Villamayor de Monjardin'.
De kerktoren is al zichtbaar van 'Villamayor de Monjardin'. Ruïne van een kasteel bij 'Villamayor' Het was nog een ferme klim tot aan de kerk van 'Villamayor'
Bij de refuge. De vader van deze vrouw was afkomstig uit Vlamertinge, en hoewel ze in Brussel geboren is spreekt ze nog een aardig woordje Vlaams. Hier hebben we goed gegeten en geslapen!!!
17-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
16-08-2009
Van Larrasoaña naar Puente la Reina
Lionel heeft vorige nacht niet goed geslapen. Er lag iets op zijn maag, maar hij wist niet wat, of het door de grote warmte kwam of iets anders. Dat speelde in het voordeel van Roland, want die was voor één keer verlost van het gesnurk van Lionel. Op zijn beurt hoorde Lionel voor één keer wel de rest van de snurkers. Hoe dan ook, om 06:45 uur hebben we de tocht aangevat. Eerst een afdaling naar 'Zuriain' 480 meter, weer langs onverharde wegen. Dan verder ongeveer plat naar 'Zabaldika' 508 meter. Wat ze hier allemaal plat noemen (zie foto's hieronder)?
We daalden verder naar 'Arre' tot op zo'n 433 meter. Daar maakten we de bedenking dat het 'hellegat' in 'Westouter' misschien uniek is, maar in 'Arre' kennen ze er ook toch iets van hoor; een vrouw vlamde met haar fiets de trappen naar beneden, en haar man of vriend volgde minuten later. Zoiets hadden we nog nooit gezien. Daarna ging het iets meer naar omhoog, naar 'Pamplona', de stad van de stieren, met indrukwekkende vestingmuren, een ophaalbrug en mooie toegangspoorten. De arena hebben we helaas niet langs de binnenkant, wel de buitenkant waar ook het borstbeeld staat van de beroemde schrijver 'Ernest Hemingway'. De kathedraal was wel open, die hebben we bezocht en dat was effenaf prachtig!!!
Er volgde een lange klim over 'Cizur Menor' en 'Guendulain', 573 meter, langs 'Zariquiegui' 607 meter tot op 'Sierra del Perdón' op 790 meter boven de zeespiegel. Sierra del Perdón is een bergkam bezaaid met windmolens en ondanks dat we geluk hadden met het weer, het was reeds 31°C, kregen we daar plots een regenvlaag op onze nek. Het goot een kwartier lang, we schuilden achter het monument, en daarna klaarde het weer op. Na de regen daalden we af tot in 'Uterga', waar we een bar aan de refuge vonden en een halve liter bier bestelden die veel te vlug uit was. Roland dacht dat er een gat in zijn glas was. We hoorden een muziekkapel spelen. Toen we er voorbij kwamen deden Roland en Lionel - lolbroeken dat ze zijn - met de rugzak op de rug een dansje mee met de andere dansers die bij de muziekkapel hoorden. Daardoor werden we prompt uitgenodigd op een drank- en eetfestijn. We werden er letterlijk volgestopt met wijn, tappa's, worstjes, ijsjes allerhande en we kregen op de koop toe nog fruit mee voor onderweg (zie foto's hieronder)? Toen we de grond onder onze voeten niet meer voelden, trokken we verder en daalden we af naar 'Muruzàbal' en 'Obanos', 415 meter en tenslotte naar ons einddoel 'Puente la Reina', 346 meter boven de zeespiegel, waar we onmiddellijk aan de refuge uitkwamen. Daar schreven we ons in voor een slaapplaats en genoten er van een zalig stortbad. Ook hier reserveerden we een pelgrimsmenu dat ons heerlijk zou smaken. We besloten de dag met dit schrijfsel net voor het slapengaan.
Een afdaling naar "Zuriain". Een eeuwen oude brug
'Zabaldika' een klein oud dorpje Oude brug over naar 'Pamplona'. Binnen komen in 'Pamplona', langs de versterkte muren
Het wapenschild boven de stadspoort van 'Pamplona'. De Calle Estafetta waar jaarlijks de stieren doorlopen naar de arena met de San Fermin feesten Interieur van de kathedraal in 'Pamplona'.
Hier verlaten we 'Pamplona'.
Zware klim naar 'Sierra del Perdón'. Sierra del Perdón Veel lekkere dingen gekregen van de mensen van het dorp 'Uterga'
Samen vieren met de dorpelingen van 'Uterga'.
16-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
15-08-2009
Van Roncesvalles naar Larrasoaña
Het licht ging aan om 06:00 uur en tegen die tijd waren er al twee koppels vertrokken. Na ons klaargemaakt te hebben zijn we dan ook vertrokken richting 'Burguete', een afdaling van 950 meter tot 893 meter. Omdat het nog te vroeg was om te stoppen zijn we maar doorgestapt. Op en neer naar 'Espinal', over onverharde wegen. Daar zagen we een bakker stoppen met zijn wagen, en kochten bij hem een brood en dronken een koffie in de plaatselijke bar. Daarna stijgden we verder naar 'Alto de Mezkiritz' op 951 meter hoogte, steeds over dezelfde onverharde wegen. Onderweg naar 'Viscaret', 760 meter toonde de zon zich weer van haar beste kant. Gelukkig hadden we soms wat bomen om onder te wandelen. Langs grindwegen, via 'Lintzoain' naar 'Puerto de Erro'. Daar stond een kraam met frisdrank en enkele stoelen met tafeltjes, waarvan we dankbaar gebruikt maakten om te eten en te drinken. Daarna zakten we af naar 'Zubiri', terwijl de zon geen genade meer kende. De natuur werd er onderweg verstoord door een cementfabriek.
Wat later kwamen we aan op onze eindplaats 'Larrasoaña'. We kwamen daar aan zo'n 20 minuten voor de opening van de refuge, waardoor we ons net op tijd konden inschrijven. Door de grote hitte zochten we een schaduwplaats. Het was te warm om verder te gaan, en bovendien hadden we toch al een mooie 28 km gestapt vandaag.... Genoeg is genoeg hé? De douche voelde weer zalig aan, en het eten smaakte lekker. Dan nog ons verslagje geschreven. We zijn tevreden mensen!!!
Heel andere paden dan in Frankrijk Hier doen er mensen mee uit verschillende landen Ruwe wegen op de camino
Hier en daar zien we een beest voor ons lopen
Aankomst in Larasoane Veel jonge mensen doen de camino
Hier kregen we onze stempel, en werden we onze slaapplaats toegewezen Samen aan tafel met Duitse vrienden pelgrims
Tijd om te gaan slapen
15-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
14-08-2009
Van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Roncesvalle
Ondanks het feit dat we op een drukke camping sliepen, hebben we weinig last gehad van nachtlawaai. We waren tamelijk vroeg in slaap gevallen, en nog even wakker geworden door een berichtje van Nelly. Wat later in de nacht op weg naar het toilet kreeg Roland een pijnscheut in zijn linkervoet, die hem nog enkele uren parten bleef spelen. Gelukkig bleef het niet duren, en ebde de pijn weg.
Van bij het begin van de dag moesten we klimmen. Ons vertrekpunt lag op 230 meter hoogte, en toen we in 'Honto' bij een auberge een koffie dronken, zaten we al op 490 meter. De koffie was niet naar Franse maat; groter en veel goedkoper. Andere pelgrims kregen blijkbaar goesting door ons te zien drinken, want in geen tijd zat het terrasje vol. Op 750 meter, in 'Orisson' hielden we halt voor een pilsje. Het weer was werkelijk schitterend en de hele dag hadden we al kunnen genieten van hele mooie verzichten. Keerzijde van de medaille was dat de zon de temperatuur flink de hoogte in dreef, en de nevels uit het dal deed verdwijnen. Eenmaal we de top van de 'Col de Bentarte' naderden op 1100 meters, wisten we waar eerst kijken; zoveel moois was er te zien als we rondom ons keken. Na de top volgde een afdaling van een vijftigtal meter, waarna de 'Col Ibaneta' (1300 meter) beklommen. Daar zetten we ons neer om wat te eten en te drinken en genoten we van al dat moois om ons heen.
Na het eten kregen we een afdaling van een zestigtal meter, richting de top van 'Col de Lepoeder', over een erg ruwe, onverharde weg tot op 1400 meter hoogte. Tijdens de volgende afdaling kwamen we voorbij een bron met de naam Roland. Roland wist niet dat hij zo rijk was ! Na wat vers water genomen te hebben aan de fontein Roland kregen we een heel gevaarlijke afdaling; heel steil over boomwortels en losliggende ronde keien, door een bos tot bijna in Roncesvalles. Daar aangekomen gingen we direct naar de inschrijving voor de refuge en onze tweede stempel. Om 16:00 uur was de klus geklaard. We trokken naar de slaapplaats en hadden geluk; de vrijwilligers van dienst waren Nederlanders, en toen ze ons vlaams hoorden praten kregen we direct een voorkeursbed, dicht bij het toilet en niet ver van elkaar.
Het was een superdag vandaag; mooie panorama's en aangenaam warm weer. Om 19:00 uur aten we een pelgrimmenu; macaroni in tomatensaus met hardgekookt ei als voorgerecht, daarna forel met frieten, en een yoghurt als dessert, inclusief een halve fles wijn per persoon. En dat alles voor 9 euro. Daarna gingen we naar een H. misviering omdat het de volgende dag 15 augustus was. Die mis was wel iets heel apart. Daarna nog een pintje gepakt en ons verslagje geschreven en dan vlug onder de wol gekropen. Want morgen was er weer een wandeldag.
Hier verlaten we Saint-Jean-Pied-de-Port op weg naar Roncesvalles 27 km de Pyreneeën over Wij volgen route Napoléon De aard van de weg is hier gans anders Foto genomen op ongeveer het hoogste punt Hier hebben we mooie zichten
Paarden lopen hier los te grazen en zijn heel tam
Niet vergeten te eten en te drinken is heel noodzakelijk, op 'Col de Ibaneta' 1300 meter hoogte
Aan deze fontein hangt een legende vast. Aangekomen in Roncesvalles, in dit gebouw zullen we overnachten Nog wat kennis maken met een Nederlandse vrouwelijke pelgrim
De knekelkapel in Roncesvalles
14-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
13-08-2009
Van 'Saint-Jean-le-Vieux' naar 'Saint-Jean-Pied-le-Port'
Geen wekker gezet vandaag want we moesten maar een zevental kilometer stappen. We verlieten de grote baan om ons op het Sint-Jacobspad te begeven. Na een steile klim arriveerden we bij de citadel, door de poort van 'Caro' in 'Saint-Jean-Pied-Port'. Daar deden we de papieren in orde voor de 'camino' en kregen er onmiddellijk onze eerste stempel. De plaatselijke refuge de 'Compostelle' ging maar open om 14:00 uur, waarop we besloten om naar de camping te gaan. Nadat we ons een plaatsje hadden uitgezocht, gingen we het stadje verkennen en zochten we een wasserij, zodat we onze camino konden aanvatten met propere kledij. Bovendien konden we nu ook het eethuisje binnen zonder stinkende kledij. Na het eten kuierden we wat verder in dat prachtige stadje. We kochten brood met toespijs voor de dag erop, om zonder problemen de Pyreneeën over te trekken en brachten alles naar ons tentje. Het was nog enorm warm in ons tentje, en we besloten nog wat de schaduw op te zoeken. Toen de zon zakte, en de warmte afnam was het tijd om te gaan slapen, want morgen was het weer vroeg dag!!!
Vandaag is het een korte wandeling van 7 km tot in Saint-Jean-Pied-de-Port
We begaven ons op het Sint-Jakobspad en na een steile klim arriveerden we bij de citadel van Caro in Saint-Jean-Pied-de-Port Het brugje over de rivier "De Nive". Een mooi dorpje, waar veel pelgrims hier hun tocht aanvatten naar Santiago de Compostela
Er loopt hier al veel volk rond, gedaan met de rust en de stilte!!
Langs dat straatje moeten we starten op de Camino naar Santiago Dit is een echte Bask met originele kledij Een mens zou er dorst van krijgen!!!
Oef!!! nog 780 km en we zijn er
Onze camping lag hier achter ons
13-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
12-08-2009
Van 'Lacarry-Arhan-Charritte-De-Haut' naar 'Saint-Jean-le-Vieux
We hadden ons ontbijt gevraagd tegen 06:30 uur, omdat er ons vandaag een lange tocht te wachten stond en we weinig kans maakten om in de buurt iets te vinden. De gastvrouw van de gîte zei dat de eerste klim de 'Col d' Arangaitz' (850 m hoog), twee uren zou duren. We hadden geluk met het weer: het was fris en we konden de bergen goed zien. Na de eerste klim kregen we achtereenvolgens de 'Col d' Ibarburla' de 'Col de Purlin Olatze' en de 'Col Inharpu' waar een auberge stond voor onze voeten geschoven. Dat was in 'Ahusquy'. Daar aten we ons brood op en dronken een koffie alvorens de 'Col d' Apanue' ( ongeveer 1100 m) en de 'Col de Landerre' te trotseren. Daarna was het heel langzaam dalen, met prachtige verzichten.
Plots hoorden we een vreemd geruis boven onze hoofden en zagen we schaduwen op de grond. We dachten eerst aan deltavliegers maar het bleken gieren te zijn. Toen we stopten aan een grote steen om te rusten en om iets te eten, zagen we de gieren van alle kanten komen en landden ze niet ver van ons op een vier meter hoge berm buiten ons gezichtsveld. We schoven onze rugzak aan de kant en klommen nieuwsgierig omhoog. We konden onze ogen echt niet geloven!! Een eindje verder zagen we zeker vijftig gieren die zich rond een stuk vlees verdrongen. We bleven naderen, maar de vogels trokken zich niets van ons aan. Pas toen we op een meter of zes van hen waren, schoven ze een beetje op. Toen merkten we dat ze een schaap aan het opeten waren. 't Is te zeggen een half schaap want het achterdeel en poten waren er al niet meer aan. Toen we ons terug trokken, kwamen ook de gieren terug naar hun hapje en aten gewoon verder aan het schaap. Wij gooiden onze rugzak terug op onze schouders en daalden content met wat we meegemaakt hadden verder naar beneden.
Wanneer we even later op een splitsing kwamen die niet op de kaart stond, zonder pijltjes, moesten we gokken. We klommen 200 m om te kijken wat er achter de heuvel lag, en toen bleek dat we een weggetje hadden gekozen dat leidde naar een herdershut; Verdorie!! terug naar beneden. Op dezelfde splitsing hielden we een wagen tegen, en de chauffeur bevestigde dat 'Béholéguy' nog meer naar beneden was. Noch in dat dorpje, noch in 'Mendive' wat verder vonden we een cafeetje of winkeltje waar we eens iets anders konden kopen om te drinken dan water. Lauw water eigenlijk!!!
Een dame vertelde ons dat er in 'Lecumberry' wel een bar was, en zelfs een bar-hotel-restaurant. Toen we daar aankwamen stapten we de bar binnen en wachtten er een zestal minuten maar er kwam niemand om ons te bedienen. Het water kwam ons letterlijk in de mond bij het zien van alle trappist-en andere goede bieren reclame die er hing. En het lauw water kwam ons de oren uit!! Daarom namen we de benen naar de bar-hotel-restaurant wat verder, waar we wel onmiddellijk werden bediend. Wat smaakte dat pintje goed!! De baas wist ons te vertellen dat er in 'Saint-Jean-le-Vieux' een camping was. Dat was nog zes kilometer verder door het warme dal. We stapten goed door, vonden de camping, namen een douche en laafden onze dorst met nog een pintje in het dorpscafeetje. Daarna hebben we nog wat gegeten en zijn we vermoeid ons tentje ingekropen.
We zijn vertrokken aan de voorlaatste etappe voor we in Saini-Jean-Port-de-Pied zijn Vandaag is het een lange en lastige etappe, de koeien lopen hier zomaar vrij op straat Deze moeten we ook nog over
Een mooie auberge, maar hier hebben we nog geen km genoeg om al te stoppen En dat klimmen bleef maar duren De koeien doen hier ook helse toeren En schapen, veel schapen te veel om allemaal te fotograferen Ook paarden lopen hier zomaar rond Prachtige dieren
En de gieren zorgen voor de opkuis Hier zaten er zeker 50 gieren bijeen Dat was het slachtoffer "een schaap die gestorven was".
Hier in Saint-Jean-le-Vieux hebben we ons tentje opgezet op een camping, en dan een pintje gaan drinken in het dorp
