De algemene conditie was merkwaardig genoeg goed.  Beide vogels bedelden om eten bij aankomst op de praktijk.

Met de eigenaars werd overlegd wat de toekomstmogelijkheden voor beide vogels waren. Indien de eigenaars beide vogels met de hand konden opkweken én indien er van uit gegaan werd dat beide vogels wellicht nooit zaden zouden kunnen eten (maar wel zachtvoer), dan kon overwogen worden beide vogels te redden. Of beide vogels en in hoeverre ze opnieuw een boven-en onderbek zouden ontwikkelen (of iets wat er op leek), zou natuurlijk afhangen in hoeverre het 'leven' (de cellen waaruit de hoorn van de bek gevormd wordt) mee afgescheurd was met de bek. Wellicht zou in de toekomst nog correctieve chirurgie nodig zijn (bijvoorbeeld aan de oogleden van de babyamazone op de tweede foto). Maar eerst zou gekeken worden of de vogels de kritieke fase overleven.

De vogels kregen de eerste zorgen toegediend (antibiotica, ontstekingsremmers en vocht);

Aan de eigenaars werd geleerd papvoeding toe te dienen via een sonde, rechtstreeks in de krop, en werd geadviseerd antibiotica en pijnstillers toe te dienen gedurende een bepaalde periode.

Jammer genoeg overleden beide vogels door een technische fout waarbij de temperatuur in de couveuse zodanig opliep dat beide vogels aan oververhitting stierven.

Men kan zich de vraag stellen hoe oudervogels zo'n afwijkend gedrag kunnen vertonen dat ze hun eigen kroost aanvallen. We mogen echter niet vergeten dat we hier te maken hebben met dieren in gevangenschap die NIET gedomesticeerd zijn zoals een hond of kat. Deze laatste twee huisdieren zijn genetisch zo gewijzigd dat ze zich in gevangenschap goed hebben kunnen aanpassen. Deze amzaonepapegaaien zijn echter genetisch nagenoeg nog volledig identiek als hun wilde soortgenoten. We moeten dan ook niet verrast zijn als er zich gedragsstoornissen voordien als deze dieren in gevangenschap worden gehouden.