18-05-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

19-03-2018 om 14:17 geschreven door Webbie

Na een korte nacht staat Dulguum me al op te wachten en rijden we samen naar de studio's van Mongolian world TV. We zijn er te gast in de “morning talkshow”. De studio's bevinden zich in een groot modern gebouw en nadat we ons hebben aangemeld aan de balie worden we meteen de opnamestudio ingeleid door een medewerkster. De gastvrouw is mij natuurlijk onbekend en spreekt niet al te veel Engels. Dulguun zal vandaag instaan als tolk en me door het gesprek leiden. Na een klein opwarmingsgesprek gaat de rode lamp achter de camera aan en zijn we life op de Mongoolse buis.

In de namiddag spring ik in als privé chauffeur voor Ulzi en één van haar studentes. Go Help voorziet studiebeurzen voor studenten die in ruil daarvoor als vrijwilligers moeten meewerken aan hun humanitaire projecten. Er zijn momenteel terug een ganse resem studentes te werk gesteld en ééntje van hen gaat deze namiddag met ons mee op stap. Ik krijg de sleutels van het dienstbusje aangereikt en we rijden eerst naar een nabijgelegen stadje waar er drie Australische medische studenten stage lopen in een kleine medical post. Ulzi staat in voor de begeleiding van dit project en na hun kleine vergadering stelt ze me voor aan de drie toekomstige geneesheren. Het is gewoon leuk om even ervaringen uit te wisselen met de jongens en we blijven alweer eens te lang rondgangen.

De volgende stop is in het Go Help bookhouse. Hier kunnen kinderen steeds terecht om samen te studeren of gewoon om samen met hun vrienden boeken te lezen. Ze worden steeds professioneel begeleid en de studenten komen hier wekelijks les geven en trachten de kinderen ook wat Engels bij te brengen. Ik word er zoals gewoonlijk teug ontvangen door een bende uitbundige kinderen. Nadat ze wat bekoeld zijn is het tijd voor het groepsgesprek. Ulzi doet vandaag de vertaling want buiten een hello en what's your name reikt hun Engels nog niet. Ze vuren elk op hun beurt hun vragen op me af en ik schets hun een zo goed mogelijk beeld van mijn avontuur. De kinderen zijn dolenthousiast en wanneer ik hun uiteindelijk wat foto’s laat zien van onderweg gaan ze compleet door het lint en duiken met een tiental boven op me om toch maar een glimp op te vangen. Ze laten hun fantasie de vrije loop en ik krijg vragen als: "heb je onderweg moeten vechten met wilde dieren?" "En was je dan niet bang zo gans alleen in de woestijn?" Na een dol-gekke tijd met de kinderen werk ik mijn takenlijst voor vandaag verder af en pik nog een karrenvracht goederen op met het busje en als afsluiter nemen de meisjes me mee naar het grootste Genghis Khan standbeeld in de wereld.

Het is zo'n tiental jaar geleden gebouwd door een Mongools, Koreaans en Russische team van ingenieurs en werkmannen. Al van mijlenver zie je het bouwwerk optornen uit de vlaktes. Het roestvrije stalen beeld schittert fel in het avond licht en na enkele foto’s vanop de begane grond haasten we ons via de kleine draaitrap top bovenop het monument vanwaar we een mooi uitzicht hebben op de omgeving. De besneeuwde vlaktes strekken zich zoals gewoonlijk uit zo ver het oog reikt. Met de hulp van de selfie stick schieten we nog even wat kiekjes alvorens we terugrijden naar ub dat ondertussen al zo'n zeventig km van ons vandaan ligt.

25-10-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

24-10-2016 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal:

Mijn laatste dag on the road zal blijkbaar een koude worden. Wanneer de zon langzaam op komt merk ik dat er een laagje ijs op mijn zadel ligt. Ik pak mijn bagage en zeil ze naar beneden. Het motel is leeg en van de bedienden is geen spoor te bekennen. Ik verwijder de ijzeren staaf die de voordeur afsluit en loop naar de achterzijde. Enkel de waakhond komt om wat aandacht bedelen terwijl ik voor de laatste maal mijn pakezeltje belaad. Nadat ik nog even met hond heb zitten dollen, rijd ik de weg op richting Ulaanbaatar.


Enkele kilometers verder staan een paar vrachtwagens langs de weg geparkeerd. De chauffeurs liggen nog te slapen in hun bevroren cabines. Ze waren afgelopen nacht blijkbaar niet veel beter af als ikzelf. Het dringt langzaam tot mij door dat dit de laatste dag van mijn reis zal zijn. Ik heb zoveel meegemaakt onderweg dat mijn brein op de duur niet meer kan volgen. Later, als alles voorbij zal zijn, zal ik pas het ganse avontuur kunnen plaatsen en herbeleven in mijn gedachten.

Af en toe stop ik om te polsen of ik nog geen gsm ontvangst heb, maar moet elke keer onverrichter zake verder rijden. Het is ijzig koud deze morgen en opnieuw bevriezen mijn voeten in mijn motorlaarzen. Ik stop nog even om wat warmere sokken aan te trekken. Het is slechts 250 Km tot mijn eindbestemming maar ik betrap er mezelf op dat ik lichtjes gejaagd ben vandaag. Doordat ik er zo naar uitkijk om in Ulaanbaatar te zijn, lijkt het eindeloos te duren en gaan de kilometers maar traag vandaag. Op 100 Km van de stadsgrens denk ik here we go for "The LAST one hundred”!!!!!! Mijn gedachten dwalen even terug in de tijd toen ik door een grote groep motorvrienden begeleid werd tijdens "The FIRST one hundred" kilometer van deze epische reis. Het lijkt ter gelijkertijd al lang geleden en ook net of het gisteren was. Ondanks al het mooie dat ik al op mijn netvliezen gebrand kreeg de voorbije maanden, blijft het Mongoolse landschap met zijn grote kuddes paarden me bekoren.


Mijn tankt raakt stilaan leeg en wanneer ik stop bij een benzinepomp blijkt één van de pomp bedienden zo dronken dat hij bijna niet meer op zijn benen kan blijven staan. Hij stuikt tegen me aan en brabbelt wat Mongoolse dronkenmanspraat terwijl hij ruikt alsof hij net een drankwinkel overvallen heeft. Zijn vrouwelijke collega loopt naar buiten en duwt hem opzij zodat ze me kan bedienen. De laatste 50 Km komt het verkeer wat op gang en verbetert het asfalt. Tenslotte zie ik plots Ulaanbaatar voor me liggen in de diepe kom. Er hangt zoals gewoonlijk een dikke laag vieze smog boven de stad, die al de frisse buitenlucht die ik de laatste tijd inademde meteen teniet zal doen. Gelukkig is het zondag vandaag en zo ontkom ik aan de gebruikelijke files.


Telkenmale ik in Ulaanbaatar aankom merk ik verandering, in de positieve zin. Zo verdwijnen de oude Russische voertuigen stilaan uit het straatbeeld en worden stelselmatig vervangen door Koreaanse wagens. Ook de invalsweg is volledig vernieuwd en overal langsheen de weg staan grote bolboards opgesteld waarop internationale bedrijven hun producten promoten. Toch schijnt het oude Mongolië nog op vele plaatse door de vernieuwing heen. Zo staan er overal nog oude vervallen fabrieken en werkplaatsjes langs de weg en lopen de koeien gewoon te grazen op de middenberm. Ik kan de stad intussen zowat op mijn duimpje en rijd regelrecht naar het grote Genghis Khan plein in het centrum. Hier heb ik natuurlijk eindelijk telefoonsignaal terug en bel Ulzii op om te laten weten dat ik aangekomen ben. Ze is door het dolle heen en feliciteert me uitbundig en we spreken af in haar kantoor. Terwijl ik me klaarmaak word ik aangeklampt door enkel jongens die me handgetekende Mongoolse taferelen trachten te verkopen voor enkele dollars. Maar ik bedank hen voor het aanbod en haast me naar het Go Help! office.


Ulzii wachtte me samen met haar zus op in hun bureau en vliegen me als grote fans om de hals als ik binnen wandel en overstelpen me met felicitaties. Er komt maar geen eind aan hun enthousiasme en ze weten niet waar ze zouden beginnen met hun duizenden vragen over mijn reis. Hun overweldigende ontvangst geeft me kippenvel en ik ga even zitten met een kopje thee om te bekomen. We praten nog een hele tijd door tot de avond en ze bieden aan dat ik vandaag in hun Yurt overnacht, maar daar is echter geen douche noch overdekte parking voor mijn motorfiets. En zo komen ze met een low budget hostel op de proppen waar ik voor 7 dollar een bed op de slaapzaal kan krijgen èn een parking voor de Deauville.


Het hostelletje bevindt zich recht tegenover het centrale treinstation. Ik rijd er heen en spring meteen onder de warme douche en kruip sinds lange tijd in een warm, alhoewel even hard als de voorbije dagen, bed. Langzaamaan begint het tot me door te dringen dat ik geslaagd ben in mijn uitdaging en een onbeschrijfelijk gevoel overvalt me. Mijn euforie wordt vermengd met een beetje triestheid want het zit er dan ook op. De adrenaline lost langzaam op in mijn bloed. Maanden leefde in op het ritme van de natuur: ik stond op met de zonsopgang en ging slapen met de zonsondergang ; ik stopte waar het mooi was en at als ik honger kreeg. Nooit wist ik op voorhand waar ik de volgende nacht zou slapen of wat er achter de volgende berg op me lag te wachten. Ik genoot de ultieme vrijheid, gewapend met een minimum aan kampeergerei en wat voedsel en water, leefde ik met een minimum aan luxe, steeds blootgesteld aan de elementen. Enkel aangewezen op mezelf en met de hulp van de lokale bevolking sloeg ik me door de vaak uitdagende situaties. Ik zal het ongetwijfeld moeilijk hebben de volgende weken om af te kicken van mijn nomaden bestaan en om me terug aan te passen aan ons "grijs" westerse bestaan. Maar de ervaringen die ik verzamelde tijdens deze reis hebben me opnieuw een beetje veranderd binnenin en ook opnieuw wijzer gemaakt. Velen twijfelden aan de slaagkans van deze uitdaging, maar ik heb nu eenmaal de onstuitbare eigenschap om telkens weer door te bijten en alles uit de kast te halen om missies als deze tot een goed einde te brengen.




Mijn tijd in Mongolië zit er nog niet op: morgen heb ik afspraak met de directie van Go Help! en zullen we samen zitten om wat bij te praten en te kijken hoe we in de toekomst kunnen verder samenwerken. Ik kijk er natuurlijk reikhalzend naar uit om onze oude Desertlions bus Priscilla terug te zien die nu intussen al vier jaar dienst doet als mobile school/bibliotheek, binnen de Go Help! organisatie.

23-10-2016 om 00:00 geschreven door Webbie