Mijn blog, maar ook mijn activiteiten van jaren geleden, toen ik een overstap maakte naar kartelpartner “Spirit” waren een kroniek van een aangekondigde dood.

Jarenlang heb ik gestreden tegen het enigmatieke werken van sommigen in de  partij. Tegen het stilzwijgen, het werken in doodse stilte, in geniepigheid en achterbaksheid.  Het ondemocratische functioneren van een afdeling die ooit de trots was van het socialisme in West-Vlaanderen.

Het was van meet af aan zeer duidelijk voor me dat dit verkeerd ging aflopen, indien er geen wijziging ging komen in de manier van werken, van denken, van handelen van een aantal mensen in deze afdeling.

Ik noemde deze afdeling vaak het absolute nulpunt.  Het ijkpunt om te zien wat men vooral niet moest doen, het referentiepunt van waaruit men moest vertrekken om boven het negatieve te komen.  Menen als Gomora, als het te mijden experiment, als de volmaakte mislukking.

Ik zag met lede ogen aan hoe men sukkelde, ook goede mensen met goede bedoelingen, binnen een kader dat decadent was: een kader dat de kiemen van zijn eigen ondergang in zich droeg.

Zwijgen, uitsluiten, verbannen, uitkafferen en zich opsluiten in het eigen cirkeltje van getrouwen maar zonder enig respect voor iemand anders leek op een bende, of een maffia afdeling, op een gang in de Bronx van New York. 

Degenen die nu verontwaardigd zijn over de burgemeester vergeten gauw dat gedurende decennia men hem de hemel in heeft geprezen.  Dat men zij die kritiek oefenden, terechte kritiek, de mond snoerde, brood roofde, en daarbij de basis heeft geschapen voor verschillende partijen die de Sp nadien gingen politiek bekampen:

-          Gemeentebelangen

-          Anders

-          Via/Spirit

-          Nieuw

En ik vergeet nog een aantal kleinere initiatieven die door de woede over de werkwijze van de Sp.a, niet enkel om de politiek van de SP.a  zijn ontstaan.  Uiteindelijk is de partij nu ontdaan van de helft van haar mandatarissen. 

Er waren trouwens ook geen stemmenkanonnen meer: bij de verkiezingen van juni 2010 bleek dat het NIET op de lijsten zetten van de zelfverklaarde stemmenkanonnen er MEER stemmen gingen naar de Sp.a!

De partijtop neemt nu een formeel standpunt in: Er is een verkozen voorzitter, en dus moet men via hem tot eenheid komen.  Een democratisch standpunt dat te verdedigen valt.

Het probleem is echter dieper, ouder en fundamenteler.  Democratisch werken veronderstelt dat men kiest. Dat men vrij kiest. Dat men geïnformeerd wordt en is over waar men voor kiest. Dat er ook een traditie is om met debat, discussie en overleg onderling te KUNNEN werken. Dat men respect vertoont voor minderheden. Dat men luistert naar mekaar maar ook dat men zegt wat men denkt en doet wat men zegt.  Dat men uitvoert wat er gestemd is. Dat men ook rekening houdt met de minderheden. Dat men open is, rekening houdt met iedereen en zoekt naar verzoening als er een conflict is, maar ook niet bang is om op te komen voor zijn eigen opinie en dan ook wordt aanhoord.

De statuten van de SP.a, die een democratische werking voorop stellen, werden gewoon genegeerd.

In plaats van een open en democratische partij werd de Meense afdeling een club van vriendjes die tussen pot en pint het beleid van de partij uitmaakten. En steeds meer pot en steeds meer pint. Het werd uiteindelijk comazuipen. 

En ondertussen werd tegenover de coalitiepartners een houding aangenomen alsof dit vijanden waren, en geen partijen waarmee men een compromis had afgesproken waar men zich dan ook maar moest aan houden. 

Benoemingen van vriendjes en het afschieten van contestanten werd een soort van volkssport waar men zich constant mee bezig hield, de nationale, de regionale politiek kwam nooit ter sprake tenzij dat één van de vrienden perse moest parlementair en later minister worden.  Ongehinderd door een basis die geen flauw gedacht had waarom, die ook nooit werd betrokken met waarmee men zich dan “in Brussel” bezig hield. 

Goede mensen werden opzijgeschoven omdat ze de carrière, de ongeremde ambities in de weg stonden of nog maar KONDEN in de weg staan.  Men verarmde zijn omgeving door jaknikkers en onbetekenende, voor het triumviraat “ongevaarlijke” mensen te benoemen in allerlei mandaten en anderen de laan uit te sturen. 

Communicate? Inspraak? NUL. ZERO. NOPPENS. 

Activiteiten? De statuten voorzien minstens één activiteit voor de leden, één algemene vergadering. Dat was dan de nieuwjaarsreceptie.

Door een antidemocratische werking heeft de afdeling Menen onder leiding van een kleine groep mensen zichzelf de das om gedaan.  Een kleine verschuiving is niet voldoende. Een revolutie dringt zich op, maar een democratische.  Dit kan niet in dezelfde geest, met dezelfde mensen en zonder een stevige herbronning.

Maar er heerst weer grote stilte.  En achter gesloten deuren gaat men een nieuw clubje oprichten. Er worden geen pottenkijkers gevraagd.  Het zal dus stilte zijn voor de storm.

Mkg,

Eric Feremans

30-06-2010 om 10:46 geschreven door Eric Feremans  

23-06-2010 om 14:39 geschreven door Eric Feremans  

Het luchtledige heeft een enorme kracht, wanneer het tegenover de atmosfeer wordt gesteld.

Niet alleen vliegtuigen worden er door uiteengereten, of ruimteschepen maar ook de Sp.a van Menen.

En vergis je niet: ik ga hier niet partij kiezen voor de bokken, voor de geiten.  Wat nu zich afspeelt is een schande voor zowel “Die van Lauwe” als “Die van Menen”.

Het is niet verboden om ruzie te maken binnen een partij, en van mij mag het zelf in de openheid gebeuren.  Maar dan moet het om inhoud gaan. Om politieke diversiteit, meningsverschillen. Want indien die aan de orde zijn moet men niet zoals het Vaticaan, bij de pauskeuze, de gewijde stilte bewaren: naast partijleden hebben ook de kiezers van een partij het recht om te weten waarom er bij hun verkozen vertegenwoordigers een politiek meningsverschil bestaat, ze moeten immers geïnformeerd zijn en kunnen meepraten.

Bij de pauskeuze gaat het om een voor gelovigen gewichtige zaak: De Paus heeft volgens hun geloof een doorslaggevende stem als het om geloofszaken gaat. Hij zou, verlicht door God, uitspraken doen die dan onfeilbaar zijn.  De bisschoppensynode kiest dus niet zomaar een vertegenwoordiger van de gelovigen, zij is op zoek naar een vertegenwoordiger van God.

In het socialisme zoekt men geen pausen.  Men heeft een organisatie die moet zorgen dat de wil van de kiezers, vertegenwoordigd door de leden van de partij, mensen naar voor schuift die de wil van de socialisten vertegenwoordigd.  Men kent die geen goddelijke gaven toe: men hoopt dat ze luisteren en op een goede manier iedereen vertegenwoordigen.  En vermits er binnen de Sp.a verschillende stromingen zijn moeten dat verstandige mensen zijn met zin voor compromis, lange oren en tenen die zo kort mogelijk zijn. 

Vooral in deze crisistijd zijn verschillende opinies aanwezig in de partij:

-          Over het al dan niet nog meedoen met liberale partijen in de regeringen

-          Over het al dan niet samenwerken met nationalisten

-          Over de staatshervorming, de economische maatregelen, de besparingsplannen, de belastingen de investeringen van de overheid, de privatisering.

Maar ook zijn er een paar grote tendensen waar te nemen:

-          De progressieven (Anciaux)

-          De sociaal-democraten (Freya VDB, Franck VDB)

-          De basis socialisten (Sp.a-Rood, syndicalisten)

Binnen een partijafdeling moet alleen dit al een flink pak zorgen bezorgen aan de voorzitters en secretarissen die immers naar “boven” moeten om de verschillende meningen in hun afdeling te gaan vertolken in de hogere regionen van de partij.

Naast de regionale en federale politiek heeft een afdeling natuurlijk ook veel werk aan de plaatselijke, gemeentelijke politiek.  Het controleren van haar mandatarissen, het naar voor brengen van voorstellen voor de gemeenteraad, de ocmw-raad, de diverse overleg organen waarin mandatarissen de partij vertegenwoordigen is een steeds veelzijdiger en meer omvattende job.

Zoals ik het hierboven voorstel is dit een goedwerkende, democratische partij waar een terugkoppeling tussen top en basis een evidentie is.  In Menen ligt het echter anders.

In de tijden van grote welvaart is de belangstelling van leden van de partij tot nul gedaald.  De mensen die zich inzetten voor de partij kloegen over onverschilligheid, totaal gebrek aan enige belangstelling voor activiteiten.  Men kreeg op vergaderingen van de leden geen volk meer bijeen.

Dit is niet de enige reden waarom men later, toen politiek weer belangrijker werd, de angst groeide over de crisis toch niet meer luisterde naar de leden, naar de kiezers en de democratische werking in gevaar is gekomen.  Het centralistische denken zat ingebakken in de structuren van de partij, en het is altijd een heikel punt geweest.  Maar de verloedering van het democratisch gehalte nam steeds toe naargelang het politieke landschap veranderde in een partijpolitieke staat. De democratie waar zovelen voor gesneuveld zijn in het verleden verloederde tot een schaakspel tussen enkele kopstukken, ook in onze partij. 

De afbrokkeling in Menen, het verlaten van de partij maar ook het autoritaire gedrag van velen en het spelen van spelletjes op kap van de partijleden en van de kiezers van onze partij moet ophouden.

Menen is het voorbeeld geworden van het gebrek aan democratische werking, gebrek aan openheid. Wie weet eigenlijk waar dit politiek om gaat?  Wat heeft deze afdeling tot een breuk doen leiden, wat zijn de POLITIEKE oorzaken hiervan?  Het blijft een raadsel. 

Toen ik mij kandidaat voorzitter stelde was ik me er van bewust dat het doelloos rond de pot draaien rond de broodnodige subsidies van het OCMW een drogreden waren om robbertjes uit te vechten tussen personen die de macht wilden, de kopplaats op de lijsten.  Mijn voorstellen (de opcentiemen verhogen en de rijkste Menenaars op te zadelen met de rekening) werden niet eens ter stemming gelegd.  Ze werden nooit besproken enkel afgewezen. 

Maar het gaat natuurlijk niet langer om het oplossen van een crisis: men wilde ze op de spits drijven, beide partijen binnen de partij.  Men sprak niet meer over doelstellingen, maar over “wijknationalisme”, over “Die van Lauwe” en “Die van Menen” en men volgde hiermede geen enkele socialistische politieke lijn maar die van stammentwisten in Verweggistan!

Een partij moet bezig zijn met het vertolken van de wil van haar kiezers en haar leden.  Ze dient niet te gaan rollebollen over wie de meeste, de beste, de interessantste mandaten krijgt.  Zij dient degenen die de beste vertegenwoordigers zijn te kiezen, niet te worden verdeeld door de strijd om de pauskeuze.

Onze partij is door een politiek vacuüm te creëren weggezogen in het gat dat door dit luchtledige ontstond.  Het is nu de beurt aan één fractie, en binnenkort volgt natuurlijk de volgende.

Het meest verontrustende is dat nog altijd niet over politieke keuzes wordt gesproken, over inhoud. Het gaat niet meer om het politiek spel, maar om de poppetjes.

Mkg,

Eric Feremans

23-06-2010 om 12:10 geschreven door Eric Feremans  

                Ondertussen in de Wetstraat, de volksstraat en in Menen. 

Hoe zit dat met de PS?

Misschien heeft niemand het hier door, maar Di Rupo is al lang ook op de nationalistische toer! Waarom wil hij de solidariteit van VLAMINGEN om een rechtvaardig sociaal klimaat in Wallonië in stand te houden? Een echte socialist wil toch dat men de RIJKEN, de INVESTEERDERS aanzet tot solidariteit, tot het aanvaarden van een rechtvaardiger herverdeling, tot economische democratie?
Door precies dit te laten liggen bereidt hij overduidelijk een splitsing voor, waarbij hij de overhand krijgt van de macht in Wallonië. Misschien met in het achterhoofd dat verlost zijnde van het Vlaamse ondernemersjuk Wallonië eindelijk socialistische hervormingen kan doorvoeren?

Solidariteit gaat  tussen arm en rijk, en er is geen verschil in armoedeverhoudingen in VLaanderen en in Wallonië.Er is geen verschil tussen de verhouding kapitaal ("investeerders")/werkende bevolking tussen de regio's.

Er is iets eigenaardig bezig in de PS. Het ruikt een beetje naar Milosevic, die plotseling het nationalisme ontdekte. AL zal het wel niet tot een oorlog in regel voeren maar naar een soort scheiding "à la Congolaise", met alle gevolgen vandien .

..
Hou De Wever in de gaten:
 hij is bezig om de volledige splitsing te realiseren, samen met Di Rupo.
Les extrèmes se touchent.
Scenario: met een plan afkomen, en het laten afwijzen door de andere partijen.
Dan nieuwe verkiezingen.
Dan: BINGO: Socialistisch Wallonie, Nationalistisch VLaanderen, Brussel naar Europa als Europese hoofdstad.... 

Wat Groen! betreft:
 In Vlaanderen en in Wallonië is er weinig verschil tussen groen!/ecolo en de huidige Sp.a.
Maar alle onheil komt tegenwoordig van Europa: die leggen een liberale sociaal/economische politiek op.
Los van alle marxistische (en vaak wereldvreemde) analyses: In het Europees parlement zitten Groen! en NVA... in dezelfde fractie!
En dat: dat zegt heeeeel veel :(

Nu we het dan toch over NVA hebben:

Indien Bart Dewever Europa ziet als het nieuwe hoofdbestuur is er stront aan de knikker: Europa past naadloos in het rechtse, liberale profiel dat de NVA aanbidt. Niets Voor de Armsten is vanuit een elitair standpunt van het "Flandre à papa" een goede lijn.
Een Vlaamse bourgeoisie die zich intellectueel en cultureel superieur vindt, niet alleen tegenover "het buitenland", maar ook tegenover het gros van de bevolking, heeft geen boodschap aan "gelijkheid en broederlijkheid", die deze zelfvoldane burgers decadent en gevaarlijk vinden.
Een paternalistisch Vlaanderen, met de kerk in het midden, de vrouw aan de haard schrikt hen niet af: het stelt hen gerust en nostalgisch kijken de schuwe, smetvrezende Dewevertjes van de bourgeoisie uit naar een Vlaanderen waar iedereen zijn plaats kent en vooral: die op die plaats blijft zitten! 
De Vlaamse beweging was oorspronkelijk een linkse beweging: ze verzette zich tegen de franstalige, maar VLAAMSE bourgeoisie, die hen als koelies beschouwde, en tijdens de oorlog officieren liet commanderen die het Vlaamse kanonnenvlees, de frontsoldaten niet eens verstonden!
De echte Vlaamse beweging zou dus nu moeten overgaan in een socialistische: die zich verzet tegen de VB en NVA bourgeoisie die evenzeer de gewone mensen willen gebruiken als koelies. Het is niet omdat deze overheersers Nederlands praten dat ze ook maar enigszins zijn veranderd van mentaliteit tegenover hun franskiljonse, maar Vlaamse voorgangers!
En voor hen die tevreden zijn over de verkiezingsuitslag: kennen zij de mentaliteit van het Vlaams patronaat, van de Vlaamse haute finance? Weten ze dat deze staan voor het onderuithalen van het stakingsrecht?  Van het verminderen van de sociale bijdragen en het verder privatiseren van de sociale zekerheid? Het schrappen van de dop, het "beschaafd" racisme tegenover vreemdelingen?  Weten ze hoe een ouderwets-conservatief groepje wereldvreemden een droombeeld hebben van Vlaanderen waarvan jongeren kotsen en ouderen rillen?



En de tjeven?

Het verdriet van Belgë is het feit dat de grootste vakbond zich achter een burgerlijke partij heeft geschaard van oudsher: de "anti-socialistische" CD+Vee.
Ik vraag me af of wat overblijft in de CD+Vee, nu enkel syndicalisten zijn?
In dat geval: reken die partij (de stemmers, niet haar top) maar tot links en probeer de ACW mensen te overtuigen om fors druk uit te oefenen om een links front te vormen.
Al de rest gaat over decimalen achter de comma.
Het is niet PVDA+of andere flink-linksen die het tij kunnen doen keren, maar de werkers van het ACW!

En Sp.a Menen?

Druk bezig met niets: Het "verontschuldigen" bij voorbaat van zijn eigen leden die niet tot het Bossuytisme behoren.
Dit onder de mom dat ze "afspraken niet nakomen".
Het democratisch gehalte van het partijbestuur van Menen lijkt steeds meer op dat van de democratie onder de Maarschalk. (Mobutu)
Quantité négligable dus: de bevolking stemde ze in feite tuti quanti weg.
Niets meer van aantrekken.

Het nieuwe nationalisme?

ELKE vorm van steekgebonden groepsdenken is nefast, tenminste indien het niet naadloos gekoppeld is aan economische machten.
Maar Vlaanderen is net zo min een kapitalisten staat als Wallonië een arbeidersstaat is. Beiden zijn identiek gelijke sociaal/economische gewesten. Met minimale verschillen die geografisch of demografische gronden hebben, geen politieke of sociale.
Racisme tussen Vlamingen en Walen, enkel op taalfetisjisme gebaseerd is larie en apenkool en verbergt de ambitie van rechts in Vlaanderen om zich nog sterker te kunnen uitbouwen en de werkende bevolking te onderdrukken met een nog liberaler regime.
Nationalisme is bedrog om met holle leuzen en debiele doelstellingen de werkelijke strijd tussen de werkenden en de uitbuitenden te verbergen. Het is een spelletje dat, net zoals godsdienstige dweperij, (of anti-godsdienstige!), de bevolking zoet houdt met schijngevechten en een rookgordijn optrekt rond de politieke economie die echt belangrijk is maar die in de coulissen wordt bedisseld door perverse en oneerlijke partijen.
Nationalisme is altijd al een rookgordijn geweest om een externe vijand verantwoordelijk te maken voor het falen van de eigen regering, of om de bevolking daarmee niet te moeten confronterern.

In Menen gaat het BINNEN de SP.a nu tussen de strijd tussen "die van Menen" en "die van Lauwe" om het faillissement van de ganse afdeling  te verbergen.
De SP.a in Menen haalde immers MEER stemmen toen geen enkele kandidaat van Menen op de lijst stond, dan toen ze opkwamen met hun zogenaamde "stemmentrekkers" en "boegbeelden"...
Maar dit gebeurt overal: nationalisme, massasporten vervangen het "brood en spelen" en de godsdienstoorlogen.

mkg,

Eric Feremans

PS: Tobback heeft het bijna door...
Bekijk zijn analyse op:

Bijlagen:
http://www.deredactie.be/permalink/1.803981   

NIEUWS:
Op Facebook verklaarde Frank Van de Wiele:

We wisten al dat de burgemeester van Menen gerangschikt werd bij de slechtste van Vlaanderen, dat Gilbert de Schavuit op nummer 291 stond van de 305 Vlaamse burgemeesters.  Maar is hij niet gesteund door de bevolking? Is hij niet een verkozene der massa's?
Dat is nu net de vraag....

http://messagent.vummail.be/optiext/optiextension.dll?ID=t9qtWm7N7ZdAYjU36mOo3uBTA66uuECFfru_waNotReKNzhtO&postcode=8930

We wisten al dat hij als parlementair slecht scoorde bij de beoordelingen in de kranten, als minister eveneens.  Maar telkens weer dook hij op op de lijsten van allerlei verkiezingen.  Hij was zogezegd incontournable.  En zo liepen er hier in Menen nog een paar rond die persé op de lijsten wilden staan "om de partij te dienen". En allicht nog in andere streken kent men deze baronieke figuren.

Hetzelfde geldt natuurlijk voor vele sp.a politici: ze hebben een slechte naam, ze doen uitspraken zoals “Hoe meer arbeiders ik zie, hoe meer ik er een hekel aan krijg” en blijven desondanks niet alleen één lijst versieren bij de Sp.a in West-Vlaanderen, maar vervulden meerdere mandaten: In het Vlaamse parlement én in de Senaat.  Noblesse oblige?

Politici die een programma opstellen dat de pensioenen omhoog moeten met 200 euro per maand gaan vlak voor de verkiezingen de gepensioneerden in een stad, waar zij het Sp.a burgemeesterschap hebben (Menen), en een ruim aantal kiezers, een extra prijs laten betalen van 60 euro in hun OCMW rusthuizen. 
Een nationale lijsttrekker komt dit steunen, zegt dan “dat zal een beetje pijn doen” en halveert de bijdrage aan de tweede pensioen pijler van het stadspersoneel, terwijl officieel de partij oproept om die te vergroten en te veralgemenen. 

De vraag stelt zich: wat is de inbreng nog van sommige Meense politici qua stemmen? 

Iedereen heeft door dat enkel het verschijnen in de media, kranten en televisie, nog stemmen “opbrengt”, en men noemt de media de vierde zuil van de democratie.  Maar dan blijkt dat van de vele politieke organen, met duizenden mandatarissen er uiteindelijk maar 38 ooit op televisie verschenen!

Ondanks hun soms blatende domheid, verschrikkelijke omgang met mens, kiezer en eigen partij blijft men sommigen zien als “incontournable” omdat ze zoveel stemmen zouden meebrengen.  Vele anderen hebben zichzelf op lijsten gebombardeerd, omdat ze "onmisbaar zijn".

Ze zouden “sterkmakers” zijn, stemmentrekkers.  En zo blijven de grootst mogelijke pierewieten jaar na jaar op lijsten staan en krijgen ze steeds meer kansen.

Maar een wetenschapper die politiek bestudeertzou wel eens willen weten of het echt wel hun persoon is die zorgt dat ze stemmen trekken, en of het niet de positie op de lijsten is die maakt dat ze die stemmen automatisch krijgen?

Daartoe zou je ze natuurlijk moeten kunnen gewoon van de lijst schrappen en kijken of er minder stemmen naar een partij gaan.  Dit gebeurde natuurlijk nog nooit… TENZIJ IN MENEN!

Het wordt pas interessant als we in de krant lezen:

“Ook bij SP.A stonden er geen Meense kandidaten op de lijst. Zowel de groep rond burgemeester Gilbert Bossuyt als rond de tandem Claude Vancoillie-Karl Debuck hadden wel kandidaten voorgedragen, maar het provinciaal bestuur wou geen Menenaars op de lijst zetten. De onenigheid binnen de Meense SP.A-afdeling was daar niet vreemd aan. Eigenaardig genoeg verliest SP.A in het kanton Menen slechts één procentje in vergelijking met 2007. De twee kampen zijn ervan overtuigd dat de partij, met Meense kandidaten op de lijst, wel stemmen had gewonnen.” (Het Nieuwsblad 15 juni)

En hier zie je het bewijs van de VOLLEDIGE ONBENULLIGHEID van al de kandidaten uit Menen die vroeger op lijsten stonden.  De klassieke bullebakken die zich o zo graag als “we gaan de partij steunen door op de lijst te staan” riepen maar waar nu blijkt dat ze GEEN ENKELE toegevoegde waarde hebben. 
Door de Meense politici niet  op de lijst te laten staan trekt de Sp.a MEER kiezers aan! Want er is een globale achteruitgang van de Sp.a, MAAR IN MENEN NIET! En dat ze nu gratuit beweren dat het met hen beter zou gaan, dat er meer zou gestemd worden op onze partij BLIJKT NERGENS UIT!

We hebben dus in Menen GEEN ENKELE snul meer nodig die de vorige jaren zo goed zijn bediend: zij hebben GEEN ENKELE kiezer overtuigd: Menen stemt eigenlijk nog meer zonder hun clowns op de lijsten dan met hun clowns. Ze van de lijsten halen is dus beter dan ze erop zetten.  Ik zou zeggen: volgende keer andere en beter, desnoods een hond met een hoed op!

En geloof me: op dit fantastisch interessante fenomeen ga ik nog langer en veel dieper ingaan in de toekomst…..

Mkg,

Eric Feremans

16-06-2010 om 11:21 geschreven door Eric Feremans  

Wat is er mis met de (Vlaamse!) socialisten?

Het kan bijna niet controversiëler: terwijl in Wallonië de socialisten een klinkende overwinning halen, en samen met de progressieve van Ecolo de helft van de stemmen behalen is er in Vlaanderen weer een nieuw diepterecord gevestigd. Zijn er twee soorten socialisme in één land mogelijk?

Bij de vorige verkiezingen verklaarde Vande Lanotte dat een historisch dieptepunt was bereikt: dieper kon zogezegd niet meer. Het was volgens hem het Leterme effect dat de oorzaak was. En het was gewoon een “accident de parcours”. Geduld opbrengen was nodig: vanzelf zou de SP.a herstellen uit haar kortstondig dipje.

In plaats van de verantwoordelijkheid op te nemen en de politiek te verlaten bombardeerde hij eerst één madam tot voorzitter, die via een kattebel bedankte en de macht werd terstond overgedragen aan Gennez, die met deze cadeau empoisoné, met deze “bescheten commissie”, het maar moest rooien.  Vande Lanotte, groot staatkundige en geniepig staatsmannetje zorgde er rap voor om uit de wind te staan en plofte zich in de stoel van provinciaal voorzitter waar hij niets deed dan zijn comeback voorbereiden. 

Terwijl de liberale economische denkers in Vlaanderen en Wallonië een waar festijn aanrichten voor de “investeerders”, via VIA, via Reynders, via het stichten van het grootste belastingsparadijs van Europa, terwijl België door het belastingvrijdom een gat schiep in de begroting bleef in Vlaanderen de Sp.a enkel braaf door te zeggen “dat er niets gebeurde”, blind voor de sociale én economische catastrofe die in liberaal economisch denken met zich meebracht en nog verder zal opleveren. Oppositie voeren al zingende “tout va tres bien, madame la marquise” is ridicuul.  En alhoewel de PS meedeed aan verschillende regeringen bleven zij zich verzetten tegen een ultraliberale politiek “en principe”.  Ondanks de fameuze handicap van in een desastreuze regering te hebben meegeregeerd konden zij tijdens de verkiezingsstrijd, door consequent te stellen dat in een land als België, de zevende handelsnatie van de wereld en met een gigantische productiviteit en een immens Bbp men niet moest gaan besparen maar investeren, en de liberale 3 procent die het liberale Europa te onpas in crisistijden oplegt contesteren, zelf gesteund door Obama hierin tijdens de verkiezingen.

Alles laag uitschijnen dat de medeplichtige lankmoedigheid van de Sp.a tegenover de liberale economische agressie enkel tot doel had om een wit voetje te halen, in plaats van de rode leeuw te willen zijn.  Dat men nu nog het proefballonetje lanceert dat de “leegaard” Vande Lanotte wel eens premier zou kunnen moeten worden “omdat Di Rupo niet tweetalig is” getuigt van de grote en absurde ambities die binnen een kring van verdwaasde meelopers nog altijd heerst.  Alsof DI Rupo geen bekwame én tweetalige én socialistische bewindslieden kan naar voorschuiven, twintig keer oprechter en geloofwaardiger dan een West-Vlaams opportunist!

Het dieptepunt van vorige keer is nog dieper geworden. En toch doet men of men het goed gedaan heeft.  Als het vorige keer, met dezelfde ambitieuze meelopers niet goed was: is het dan nu niet archi-slecht?

Het aanslepen van Anciaux, hierbij velen tegen de haren in strijkende heeft geen zoden aan de dijk gebracht: de brave borst haalt een fractie van de stemmen die hij had moeten meebrengen. Hoeveel mensen afhaakten door deze “meesterzet” is niet geweten. Het wegsturen van Franck VDB is door een duidelijke hint van de kiezer ook al niet geapprecieerd. Gelukkig bleef die nog op de lijsten staan. En ondanks het (opgelegde) groot aantal affiches van Johan VDL dat in West-Vlaanderen prijkte op de borden, en een campagne die rond hem draaide voor negentig procent kon hij het tij niet keren.

Het niet aanvaarden van een nederlaag, zoveel jaar geleden, het blijven aandringen op een comeback, het ergeren van vriend en vijand door miserabele spelletjes, door misprijzen voor de kiezer, door misprijzen voor grote delen van de eigen partij en daarbij dat slijmen om toch vooral niemand van de andere partijen te willen tegenspreken heeft zijn tol geëist.  Een nieuw en dieper historisch dieptepunt van de Sp.a

Een grondige vernieuwing dringt zich op, het kijken naar de Waalse Sp.a in plaats van die constant te verwaarlozen, te kleineren en door met de nationalisten mee te heulen in het bashen van deze partij zal nodig zijn. Spijtig genoeg keek Caroline Gennez op het debat na de verkiezingen al verliefd naar Bart.  Ontrouw is iets dat nooit beloond wordt, het leid tot miserie.

De PS had ernstiger problemen intern dan de Sp.a, problemen rond corruptie die ze flinks bestreed. Zo, en door de socialistische economische standpunten fors te blijven verdedigen herwon ze het vertrouwen bij de kiezer.  En zelf zonder in de oppositie te zitten, maar zelf in een in overwicht liberaal denkende regering, kon zij de bevolking overtuigen van de anti-liberale houding die zij aannam tijdens de crisis op het sociaal economische vlak. De Sp.a was oorverdovend stil, en kon zelf tijdens de grootste crisis sinds de dertiger jaren niet duidelijk maken dat ze een andere politiek had dan de rechtse partijen!

Vaarwel Johan.  Dat we je alsjeblief nooit meer mogen tegenkomen als dirigent van politieke spelletjes. Gebuisd. Vierde zit. Geen herkansing meer mogelijk.

Mkg,

Eric Feremans

14-06-2010 om 11:55 geschreven door Eric Feremans  

Moeten we besparen? Snoeien om te bloeien of snoeien om te bloeden?

De situatie waarin we ons bevinden, met grote overheidsschulden is niet zo gemakkelijk te begrijpen door niet economen. En door economen blijkbaar nog minder want die hebben niet eens geen mening maar totaal uiteenlopende meningen.

Wanneer we in de toekomst de grote hoeveelheid oude mensen een waardig pensioen willen bezorgen dienen een paar dingen te worden onder ogen genomen.

In welke financiële constructie, pensioenplan we ook gaan zitten binnen enkele jaren, hoeveel extra-pensioenzuilen er ook  bij komen en hoe groot de verschillen tussen rijken en armen ook zullen zijn, staat het vast dat een volgende generatie het verzorgen van de oude mensen voor zijn rekening moet nemen. Hoeveel geld men ook opzij zet, via een overheidsinstelling, via een zilver- en goud fonds, via privé sparen in aandelen, immobiele of waardepapieren: het werk en de diensten zullen dienen te worden verricht door de huidige jonge mensen. De energie, de producten, de verzorging zal dan moeten aangereikt worden door  de dan actieve generatie. Net zomin als je je geld in je graf kan meenemen, kan men zijn voedsel, zijn dokters en verzorgers nu invriezen en later voor je laten zorgen.

Er is een niet-financiële kant (wie betaalt het en hoe) aan het verzorgen van een bevolking met vele oude mensen.  Er is de goederen, de diensten die het verzorgen, voeden, ontspannen, genezen van een grote groep mensen moeten mogelijk maken. En men moet voorzien dat tegen die tijd niet alleen deze goederen en diensten ten behoefte van de bejaarden kunnen betaald worden, maar ook dat ze kunnen worden geleverd worden!  Het is dus een probleem dat planning, jarenlang vooruitzicht en tijdig ingrijpen vereist, zodat geen getto’s ontstaan van verpauperde ouderlingen. Zelfs schatrijke ouderlingen zouden kunnen creperen in miserabele omstandigheden indien er gewoon geen rusthuizen zijn gebouwd om hen op te vangen, geen verplegers,verzorgers en medisch materiaal genoeg om hen te genezen en te laten waardig leven.  Met een koffer vol goud op een eiland zitten met twee palmbomen is even arm als met een briefje van tien Euro, voor wat de levenskwaliteit betreft.

Indien wij nu, onmiddellijk (de vergrijzing is al bezig) niet de nodige investeringen doen, de nodige opleidingen inrichten maar ons enkel bezig houden met het aanleggen van spaarpotjes via overheid en banken en beurzen staan we binnenkort met evenveel rusthuizen, evenveel verplegend en verzorgend personeel en zullen de ouderen met hun pensioengeld, hun spaargeld en hun aandelen enkel kunnen eten en drinken, maar wonen en verzorgd worden op een aangepaste wijze NIET.

Daarbij zal in een maatschappij waar evenveel voedsel, transport, ontspanning en andere goederen en diensten moeten worden verricht, maar met minder werkende mensen de prijs van wat wel nog te koop is (omdat het er is) flink stijgen. 

Wat ik beschreef is een rampscenario.  En we komen er niet uit door te zeggen dat méér (jonge) mensen in de toekomst harder zullen moeten werken, meer mensen langer zullen moeten werken, want dat zorgt nog steeds niet voor het oplossen van het probleem.

Immers: Indien de jonge generatie langer werkt, dan wil dat niet zeggen dat de productie evenredig toeneemt, en zeker niet dat dit genoeg is om alle diensten en goederen te verstrekken die nodig zijn om de nieuwe maatschappij, waar meer ouderen zijn, welvarend te maken. 

De illusie van de spaarzaamheid ontkracht.

Mensen denken dat ze door veel te sparen het voor zichzelf wel zullen redden. Zij betrouwen de overheid niet meer, die immers sociale zekerheid als eerst uitkiest om te besparen en het verhogen van belastingen voor de veelverdieners afschrijft als onwenselijk of onhaalbaar (KAPITAALVLUCHT!!!) en gaan oppotten, investeren, sparen en hierdoor de economische productie doen afnemen, de consumptie verminderen en graven hierdoor hun eigen graf. Niet?

Productiviteitsverhoging om de maatschappij welvarend te houden.

Indien mensen minder werken, minder lang werken, vroeger op pensioen gaan of wanneer de veroudering van de bevolking toeneemt moet er dus meer geproduceerd worden, moeten er meer diensten geleverd worden, moet er een hogere hoeveelheid goederen en diensten worden gerealiseerd door steeds minder (jonge) mensen. 

In de eerste plaats is er nodig dat de productie van levensnoodzakelijk producten en diensten op peil blijft voor jong en oud binnen een veranderde maatschappij.  Huisvesting, voeding, scholing, ontspanning, communicatie, transport zijn levensnoodzakelijk: ze kunnen niet worden afgeschaft, er kan amper op worden ingeleverd: dit zou misdadig zijn.

Indien men al overgaat op het laten vallen van bepaalde economische sectoren, indien men al een aantal activiteiten wil laten vallen dan moet het gaan over deze die volmaakt luxe activiteiten zijn: Grote jachtraces, Formule 1 wedstrijden, privé vliegtuigen, privé skioorden, derde- en vierde droom villa’s in binnen-en buitenland, geldverslindende sportactiviteiten, jachthavens, ballonvaren, diepzeeduiken, mega-evenementen die geen enkele dan publicitaire waarde hebben voor hun sponsors.  Reclame maken moet worden beperkt, vermits het vaak een aanzienlijk deel van de kostprijs van producten uitmaakt.  Vervuilende producties moeten worden gestaakt omdat ze systematisch kosten op de volgende generaties leggen. 

Er zijn vele nutteloze, zelf schadelijke economische sectoren die dienen te worden omgeschakeld naar activiteiten die nuttig en/of noodzakelijk zijn voor het in stand houden van de welvaart van de gemiddelde burgers.  Elitaire en arbeidskrachten opslorpende producties moeten worden gestaakt of verminderd: de werkkracht voor het aanleggen van villa’s moet worden verplaatst naar de aanbouw van seniorenparken of opleidingscentra voor verzorgers en verplegers.

De productie van luxe- en prestige projecten en producten dient te worden verminderd. Het spreekt vanzelf dat de bouw van en het uitbaten van luxeressorts, clubs, luxewagens en allerlei pronkstukken niet bijdragen tot de welvaart, maar enkel mensen blokkeert in absoluut decadente verspillingeconomieën, die enkel bijdragen aan wat economen “Conspicious consumption” noemen, “opvallende consumptie” dat wil zeggen: pronken en stoefen met rijkdom zonder enig nut moet worden beëindigd.

Terwijl er een steeds toenemend tekort is in de verzorgingssector, de gezondheidssector, de veiligheidssector gaat het wereldje van de jetset lustig door om haar overdreven rijkdom te laten blijken door volmaakt idiote verspillingen in mode, sport en  immobiele iconen die enkel maar hun macht begeleiden.  We hebben dus geen behoefte aan meer kastelen, rentmeesters en sportevenementen met dure wagens, boten en aanverwante en dienen daar te gaan besparen, liefst afschaffen.

Maar is het verbieden van luxe economie voldoende om de vergrijzing op te lossen: om te zorgen voor meer producten en diensten terwijl er minder actieve mensen zijn?

Dit zou eens moeten berekend worden.  Geen hond weet hoeveel luxe er wordt geproduceerd voor de happy few en hoeveel volk zij daarvoor opslorpen. Indien we er van uitgaan, veiligheidshalve, dat dit geen oplossing is, dat we daarenboven geen middelen hebben in de huidige wetgeving om deze potverteerders eens met de broeksriem te confronteren moeten we ook de andere pistes bewandelen. Het vaststellen van de grootte van onze vermogens, van het aantal werkkrachten per jaar dat ze voor hun fine fleur uit de broodnoozakelijke economische cyclus sleuren om voor hun decadente verspillingzucht te laten nutteloos bezig zijn, zou ons een inzicht kunnen geven over hoeveel verspilling er is.  Maar dat is voorlopig onmogelijk.

Er zijn andere mogelijkheden.  Onze rechtse partijen spreken over een andere manier van verhogen van de productie:  Activeren. 

Ok: de linkse partijen doen dit ook.  Maar dekt de vlag dezelfde lading?

Een arbeidskracht méér aannemen in een goed draaiend bedrijf laat de productie niet of nauwelijks toenemen. Het werk van mensen heeft nauwelijks invloed op de productie: onze productie per arbeider (de zogenaamde arbeidsproductiviteit) hangt af van de investering per werknemer.

Door de immense omringing met knowhow, machines, expertise, hightech, communicatiemiddelen, robotica, elektronica is een arbeider een klein wieltje in het productiesysteem.  Zijn kosten zijn overigens bijna te verwaarlozen in vergelijking met de kosten van de productiemiddelen die zijn arbeidsplaats zo efficiënt maken.  Zonder investering in arbeidsplaatsen, in meer machines, meer knowhow, meer en betere werkmethoden is het activeren van meer werkkrachten totaal nutteloos.  Activeren, meer werk verschaffen heeft enkel invloed indien het gepaard gaat met investeringen om de werkkracht productief te laten zijn.

Het verhogen van de arbeidsproductiviteit hangt dus niet af van het aantal arbeidsplaatsen, maar van het aantal nuttige arbeidsplaatsen. Het hangt af van de investeringen per arbeidsplaats.

Je kan, zoals indertijd in de USSR gebeurde, en zoals LDD zotten voorstellen iedereen die werkloos is laten papiertjes oprapen op straat, portier spelen bij luxe hotels, oudjes over straat laten lopen en ze inschakelen bij het planten van bloemen en aanleggen van parkjes.  Dit alles is dan een manier om mensen wijs te maken dat ze nuttig zijn, maar in feite haalt dit niets uit om het probleem van een tekort aan nuttige productie die levensnoodzakelijk is op te lossen. Het is oogverblinding, en ook een manier om te suggereren dat werkloosheid de schuld is van werklozen, en niet van het gebrek aan investeringen in efficiënte werkplaatsen, waarin werknemers productief zijn.

Om meer productie te realiseren hebben we meer investeringen nodig in noodzakelijke werkplaatsen met een hoog rendement. We dienen goedopgeleide werknemers in een hoogproductief productieproces te kunnen laten bijdragen in een verhoging van de productie. Omdat dit zware investeringen vergt dient men niet de bevolking die werkloos is te activeren, te laten omscholen en solliciteren maar de investeerders te activeren om te zorgen dat er überhaupt werkplaatsen worden geschapen die de arbeidsproductiviteitsverhoging realiseren.

Wie moet de broodnoodzakelijk investeringen in de economie doen?

Enkel door forse investeringen zal men de hoeveelheid noodzakelijke productie bereiken. Zal men de zelfde levensstandaard kunnen handhaven en doen stijgen.

De overheid kan investeringen doen: zij kan leningen aangaan, geld scheppen, belastingen verhogen om de financiële middelen hiervoor aan te trekken, om bevroren gelden te mobiliseren.

De privé sector kan men door overheidsmaatregelen dwingen om de gemaakte winsten te investeren, zonder dat ze hiervoor compensaties krijgt, en dat ze investeringen maken die een nuttig effect hebben in het garanderen van de algemene welvaart. Ze kan door een internationale en nationale wetten, op Europees en op Federaal vlak ingrijpen en kapitaalvlucht even strafbaar maken als drugtransport.  Ze kan banken regels opleggen die hen verbieden om risicodragende speculatie te verkiezen boven economisch verantwoorde groei-investeringen.

De huidige aangekondigde bezuinigingen staan haaks op wat ik hier voorstelde, en wat de meerderheid van economisten als evident zullen inzien, als ze tenminste geen aanhangers zijn van het principe “alles voor ikke, de rest kan stikken”, als het dus geen reclamemakers zijn voor het rijke deel van de bevolking.

Indien de voorgestelde besparingen doorgaan zullen overigens reacties plaats vinden die ook het kapitaal en het spaargeld van alle burgers gaan decimeren.  Het is ongehoord dat plots men alle lessen van de jaren twintig vergeten is en ons weer recepten voorstelt en medicamenten die de kwaal verergeren, in plaats van ze te genezen.

Mkg,

Eric Feremans

11-06-2010 om 16:31 geschreven door Eric Feremans  

Waarom Caroline Gennez, Rudy Kennes en Erik De Bruyn gelijk hebben. Een economische analyse.

Vermogenbelasting: de ultieme oplossing.

In een van de vorige generaties, toen Frank VDB nog Trotskist was, waren alle linksen het eens over het corrupte van het economische systeem.

Een ongehoord complot van kapitaalkrachtigen bestuurden heel ons economisch leven, en waren daarenboven ook de echte leiders in de politiek. 

Onze staat, België, was enkel opgericht om hun onderlinge geschillen op een deftige manier bij te leggen en om scheidsrechter te spelen, hun eigendomsrechten te verdedigen, de orde te handhaven, de concurrerende volkeren te verslaan of af te schrikken via een leger. Dit alles in functie van “de bezittende klasse”.

Het Charter van Quaregnon dat een humaan socialisme voorstond en dat, zij het steeds minder, de ideologische basis van de socialistische partij vormde had de lijnen uitgetekend waarbij bankiers en grootindustrie de wereld verknechten en dus moesten ontzet worden uit hun eigendommen.  De staat zou een staat van de mensheid worden en niet langer van de bezitters alleen en de banken staatsbanken. Het profitariaat zou worden weggestemd door een constante druk van het gemeenschappelijk front tussen vakbond en de partij.

Het kapitalisme ging verdwijnen, en wel ineens, zo zegde de vele revolutionair zich noemende studenten en militanten van allerlei groeperingen die toen nog meer dan één man (en één paardenkop) rijk waren.  En Dylan (een commercieel ventje maar dat wist men niet) zong al ter begeleiding “The times they are changing”.  

De bankiers waren dieven waar je heel je leven voor werkte om een huis, een auto en wat eikenhouten Vlaamse Stijl meubelen mee af te betalen.  Je werkgevers waren slavendrijvers die het deel van de winst dat je toekwam pikten om er hun hoeren, hun sigaren en hun dure automobielen en jachten mee te kopen.  Parasieten beheerden de wereld en werkten niet.  De bevolking wrochte en moest het doen met wat plastieken spullen, een vakantietje aan zee in een huis van de mutualiteit en spaargeld om rond te komen na het pensioen (als de munt niet devalueerde).

Het was voor iedere rechtgeaarde sos duidelijk, en de Volksgazet schreef het, dat de vermogensbezitters ons allen uitbuitten, dat het doel van het socialisme was om meer te doen in medebeheer, zelfbeheer. Dat de overheidsdiensten moesten groeien omdat ze garant stonden voor diensten waar niemand iets aan verdiende, die goedkoop waren en die vast werk verschaften voor mensen die er binnengeraakten. 

Door de prijzen te beperken via socialistische wetten, door de patroons via stakingen deftige lonen op te leggen, door de winsten te taxeren en te gebruiken voor overheidsinveteringen en werk voor overheidsambtenaren in overheidsbedrijven tastte men de privéprofiteurs’ gebied aan en ging men zachtjesaan overgaan tot een rechtvaardiger, een veiliger, een aangenamer wereld.  Men zette zijn spaargeld op de overheidsbank, de ASLK, om een beter pensioen te hebben.  Men geloofde in een evolutie naar een wereld waar de uitbuiters zouden worden ingeperkt, gekortwiekt en hun overdreven winsten beperkt en afgeroomd door prijscontrole, door belastingen, door collectieve arbeidsovereenkomsten.

Investeringen door de overheid, overheidsinstellingen gefinancierd door het retourneren van de winsten van de profiteurs en hun uitbuitingsbedrijven zouden groeien en stilletjesaan garandaren dat noodzakelijke instellingen zoals Post, bank, onderwijs, elektriciteitsvoorziening, gas, water en ziekenhuizen niet langer werkten om winst te maken maar om het welzijn te behoeden van eenieder. 

Men wist toen ook dat de regelmatige crisissen van de privé sector te wijten waren aan het cyclische werken van de vrije markt, die om de zoveel jaar omhoog en dan weer omlaag ging omdat de investeerders (toen nog kapitalisten genoemd) plots ophielden met te investeren. Omdat ze plots wat minder (procentueel!) verdienden.  Omdat ze verkeerde investeringen deden, te veel investeerden in één sector, te weinig koopkracht toelieten.  Om allerlei redenen die maken dat ze niet goed samenwerkten vermits concurrentie niet werkt en ze niet kunnen of willen samenwerken, tenzij om monopolies op te richten natuurlijk.

Men had door dat degenen die de economische (en ook de politieke) macht beheersten geen medelijden hadden. Noch met zieken, noch met werklozen, noch met de sukkelaars in de kolonies of in de arme landen.  Dat men dus moest vechten door staking, door politieke strijd, om stukjes van hun macht en hun geld af te pakken.  Men heeft tot in het begin van de jaren zestig daar echt hard nog voor gevochten, soms letterlijk: aan de mijnen, in de dokken, In de Walen.  Vechten voor onze rechten was geen virtueel gedoe.

Het invoeren van de veertig uren week, de achturendag, de betaalde vakanties, de dertiende maand en het belasten van vennootschappen, het invoeren van progressieve belastingen werd telkens begeleid door verontwaardigde uitvallen van de investeerders dat nu het land en zijn bewoners naar de afgrond zouden gaan, dat men het kind met het badwater ging weggooien en dat ze met hun geld en goed naar het buitenland gingen vertrekken indien die nonsens door zou gaan. En toen: toen groeide de economie. 

De toenemende koopkracht veroorzaakte meer kopers.  En uiteindelijk groeiden de investeringen, en al was het winstpercentage gezakt: de koek werd groter, de winsten ook, de welvaart steeg.  Het is dit principe dat ons, en de landen die deze weg opgingen, rijk heeft gemaakt, en ook onze investeerders.  De welvaartsstaat, de steeds groeiende economie die er uit voortvloeide maakte de regio waar wij in leven tot één van de meest welvarende van de wereld.  Vakbonden, socialisme en het inperken van het liberalisme tot een steeds socialere staat maakte een economische groei mogelijk die nooit is geëvenaard in de geschiedenis van de mensheid.

De pogingen van de sociale politieke stromingen, de vakbonden, het sociale middenveld, de ziekenbonden om de lat gelijk te leggen, om de winsten te verdelen, om te zorgen voor herverdeling en een rechtvaardige en democratische verdeling van de vermogens, van de inkomsten, van de macht van het geld heeft op die manier geleid tot een grotere toename van de kloof tussen arm en rijk. De rijken werden rijker, de werkende bevolking ook en de verhouding tussen arm en rijk nam intussen toe.  Maar globaal ging iedereen er op vooruit.

Net zoals in het vorige systeem, het feodalisme, waarin één kaste alle welvaart concentreerde en de overige standen en klassen hier toe moesten bijdragen maar niet aan participeerden op gelijke wijze en waarbij macht door erfelijkheid, milieu en opleiding voorbehouden was aan de adel en de geestelijkheid blijft een kaste bestaan die enkel door haar afkomst, milieu en bezit floreert zonder te moeten werken en dragen alle andere burgers bij tot hun immens grote welvaart.  Maar zonder dat dit een verkrampt systeem werd, een reactionair systeem dat nooit groeide, waar de economische ontwikkeling nihil was: het was een gouden kalf, de zogenaamde gemengde economie waar staat, arbeid en kapitaal samen voor economische groei, voor verbetering van de levensomstandigheden van de ganse bevolking leidde.  Het werkt beter dan het liberalisme, dan het centralistische communisme, dan dictaturen. De slogan van alle verdedigers van dit systeem luidt :”Tina” het letterwoord afkomstig van de slogan “There Is No Alternative!”.

Alhoewel de mate waarin vakbonden, de overheid en allerlei wetgevingen en sociale mechanisme het oerkapitalisme hadden vervangen door een zogenaamde “overlegeconomie” verschilde fameus tussen de continenten, tussen de verschillende staten op die continenten werd het systeem na de tweede wereldoorlog bijna overal in de wereld het model waar men naar streefde.  Toen de laatste gecentraliseerde economieën, communistische bureaucratische regimes het loodje legden was er inderdaad geen alternatief meer merkbaar op onze planeet.  Het kapitalisme had “gewonnen” en kondigde zich aan als de enige werkbare sociaal/politiek/economische structuur die leidt tot verhoging van de levensstandaard, de gezondheid, de veiligheid van de aardbewoners.

Dit is natuurlijk een parodie, een rooskleurige voorstelling van de feiten.  Want die landen die niet konden meespelen in deze ontwikkeling, en die men paradoxaal ontwikkelingslanden noemt, bleven buiten de prijzen.  Net als in het feodale of het oer-liberale systeem van de vorige eeuwen werden zij verder enkel gebruikt als onderbetaalde leveranciers van petroleumproducten, grondstoffen, landbouwproducten en goedkope “arbeidskrachten”.  De landen die opgestegen waren uit het uitbuitingskapitalisme pur sang gedragen zich plotseling als de kasteelheren in de middeleeuwen en gaan lopen met de grondstoffen, de landbouwproducten en de arbeid van grote delen van de wereld die niet deelnemen aan de ontwikkeling van de gemengde economieën en hun situatie blijft hopeloos.

Ook hier vergeet men dat migraties niet worden veroorzaakt door het goede weer hier en het slechte weer in Verweggistan maar door de hopeloosheid van een bestaan in landen waar de levensstandaard nauwelijks het overlevingsniveau overtreft, en vaak niet eens.

Natuurlijk is de stabiliteit van ons economisch systeem vrij groot: er is amper enig verzet te verwachten van een deel van de bevolking, laat staan van een groot deel van de bevolking, tegen een systeem dat zekerheid, toenemende inkomens, gezondheidszorg, sociale zekerheid en door kernwapens verzekerde militaire overmacht verzekert aan zijn participanten.  Het is zowel voor de bezittende klasse als voor haar werkvee niet aan de orde om ofwel een revolutie ofwel een dictatuur te gaan organiseren. Beide klassen leven op voet van wederzijdse tolerantie naast mekaar maar in vreedzame co-existentie, net zoals haaien hun pilootvisjes niet opeten.

De theorieën die aan de basis lagen van de overgang van het oerkapitalisme naar de gemengde economie, het marxisme in al zijn vormen en vertakkingen bleken klaarblijkelijk niet te kloppen. Immers voorspelden al die varianten de ondergang van het kapitalisme en dat bestaat niet eens meer in zijn zuivere vorm en daarenboven bleek het huidige systeem bestand tegen allerlei kwalen die Marx had gezien als dodelijk op lange termijn.  Er kwam geen “Verellendiging”, geen instorting, en het woord revolutie is iets dat zelf in studentenkringen op hoongelach wordt onthaald. Marketing, communicatie, organisatie en efficiëntie zijn de slogans waarmee een nieuwe generatie intellectuelen in de maatschappij stapt.  De slechts betaalden hebben nog altijd een kleurentelevisie en toegang tot ontspanning momenten waarbij “brood en spelen” van de Romeinen gepresenteerd aan hun slaven klein bier is.  Er is eerder verveling dan frustratie bij de jeugd en degenen die niet tot de zogenaamde middenklasse behoren en hun frustraties worden politiek gekanaliseerd door ze in onnozele spelletjes rond BHV en andere schijngevechten te “engageren” in “much a do about nothing”. In zwendelvlaaiende partijen en partijtjes, in paranoia spelletjes rond kleine minderheden die zogenaamd ons land gaan overnemen, in godsdienstperikelen rond hoofddoeken en de grote dreiging van de Shania of van het atheïsme, nadat geen hond nog vindt dat katholieken deugnieten zijn.  Men amuseert hen met pseudonationalistische nonsens rond taalperikelen, en in Menen zelf door de strijd tussen de deelgemeenten Lauwe en de kerngemeente aan te wakkeren tot een belangrijke strijd voor het socialisme.

Waar komt onze rijkdom vandaan?

Materiële rijkdom ontstaat wanneer men beschikt over veel goederen en men veel diensten kan betalen.  Die moeten dus eerst geproduceerd worden.

Men kan dus evengoed stellen dat een land rijk is indien het veel produceert per inwoner. Per werkende inwoner.  Indien dit niet gebeurt, kan men niet rijk zijn als gemiddelde inwoner, men moet dan over de macht beschikken om veel mensen te laten werken voor weinigen, indien men rijk wil worden.

Er is dus een verband tussen de verrichte productie per inwoner, maar ook in het deel dat je er van terugkrijgt, indien je de rijkdom gaat bekijken van één individu binnen onze maatschappij. Globale rijkdom wil nog niet zeggen individuele rijkdom. De verdeling van de productie bepaalt wie arm is (minder dan 60 procent verdient van de gemiddelde inwoner volgens de Europese Gemeenschap)en wie rijk is of gewoon toekomt.

Onze maatschappij heeft ingezien dat om rijker te worden men moet de productiviteit per inwoner verhogen, en dat dit enkel mogelijk is door mensen te motiveren om meer te produceren en ook, en dat is belangrijk, om ze daar de middelen en de mogelijkheden toe te geven. Wanneer men spreekt over “de economie” dan bedoelt men de som van alle goederen en diensten die er worden geproduceerd door mensen die werken. Het Bbp (Bruto binnenland product) is de som van alle geproduceerde waren en alle geleverde diensten binnen een land, bijvoorbeeld België.

De mate waarin mensen beschikken over machines, productiemethoden en knowhow om met zo weinig mogelijk mensen zoveel mogelijk te produceren bepaalt uiteindelijk hoeveel er te verdelen valt. Hoeveel er is. Hoeveel men kan consumeren.

Indien alles wat wordt geproduceerd naar consumptie gaat, zoals in een overlevingseconomie is er geen geld om deze productiviteit op te drijven. Dan blijft men stagneren. Dit is het drama van de ontwikkelingslanden. Die geen manier vinden om uit de infernale cyclus te geraken die hen verdoemd om arm te blijven. Omdat wij een flink stuk van ons werk gebruiken om de opbrengst van dit werk te vergroten, te verbeteren, worden we kwantitatief en kwalitatief welvarender.  We moeten dus investeringen doen en daartegenover staat dat we moeten sparen, want anders kan je die investeringen niet doen.

Het zorgen voor investeringen, noodzakelijk om onze productie van goederen en diensten te laten omhoog gaan per inwoners gebeurt door twee actoren: De overheid en de privé sector.  De staat en de investeerders.  Het is belangrijk om dit basisprincipe steeds voor ogen te houden indien men het heeft over “de economie”.  

Onze overheid zorgt ervoor dat een groot aantal diensten worden verricht die we niet willen laten overlaten aan de willekeur van investeerders. Onderwijs, veiligheid, gezondheidszorg, sociale zekerheid, verkeer en communicatie.  De investeringen die men hiervoor doet zijn broodnoodzakelijk omdat ze bijdragen tot het algemeen welzijn van alle burgers, wat garant staat voor hun levensstandaard maar ook voor de productiviteit.

Hooggeschoolde, gezonde en gemotiveerde mensen dragen meer bij tot de productie dan zij die net genoeg hebben om te overleven en die geen vaardigheden hebben, die moe en ziek zijn, die gemiddeld maar veertig jaar leven.  Het klinkt cynisch maar het is zo: niet uit liefdadigheid of humanisme tolereren de bezitters in onze maatschappij een sterke overheid maar uit noodzaak, uit welbegrepen eigenbelang.  Toen ze dit niet inzagen, toen ze niet begrepen dat ze baat hebben bij dit systeem hebben ze eeuwenlang hun voeten geveegd aan het levensniveau van het werkvolk. En ook nu vegen ze hun gat aan degenen die niet productief zijn, aan gehandicapten, aan ouderen, aan zij die ondergeschoold zijn en gunnen ze nauwelijks een minimaal leefloon om te vermijden dat er rellen ontstaan of onfatsoenlijke getto’s, en dan nog….

Onze maatschappij draait, sociaaleconomisch, rond productiviteit.  Het is niet zozeer een consumptiemaatschappij (want de consumptie is niet evenredig met de productie voor de meerderheid van onze mensen) maar een productiemaatschappij.

Onze overheid verzorgt bijna de helft van onze economie.  Méér dan veertig procent van onze economie (Bbp) wordt gerealiseerd door de werknemers van onze overheid.  Hierdoor ontstaat een grote stabiliteit: Economische crisissen worden minder hevig indien een flink stuk van de productie blijft doorgaan, een flink deel van de koopkracht behouden blijft bij een terugval van de economishe activiteit in de privé sector.  De overheid zal dan vaak ook bezuinigen, maar niet zo snel als de privésector vermits ze over een enorme macht beschikt om leningen aan te gaan (gedekt door al haar bewoners!) en om belastingen te heffen op sectoren die ook in crisistijd enorme winsten boeken.

Natuurlijk schilderen de die hard liberalen overheidsdiensten af als nutteloze on-kosten. Als verspilling.  Maar ze zij er als de kippen bij om overheidssteun te vragen, om te eisen dat de opleidingen verbeteren, de overheid zorgt voor goede wegen, grotere veiligheid, meer opleiding enz…  Individuele “investeerders” vergeten dat ook zij pas floreren als het ganse systeem werkt, en dat één link uit de schakel nemen ook voor hen desastreuze gevolgen kan hebben, vooral op de langere termijn.

Indien, zoals tot dusver in de VS het geval is, de privé bedrijven die hun belangrijke werknemers willen behouden, moeten bijdragen aan de ziekteverzekering van hun werknemers via privéverzekeringen dan betalen zij uiteindelijk méér voor de gezondheidszorg en krijgen er minder gezonde werknemers voor in de plaats.  Stel je voor dat ze zelf via privéfirma’s voor hun veiligheid zouden moeten betalen, en een leger betalen om in Afghanistan te gaan vechten voor het garanderen van hun petroleumtoevoer?  Het zouden “dure affaires” worden.  Er is een negentiende-eeuwse houding tegenover de overheid bij onverstandige bedrijfsleiders in ons land die op een kleuterachtige manier ons economisch systeem en de functie daarin van de overheid voorstelt. 

De diensten die de overheid verschaft zijn in feite goedkoop: er wordt geen winst op gemaakt die de werkende mensen, noch hun bazen moeten betalen.  Er wordt niet “gescimd”, er worden geen winsten op gemaakt.  Maar wat is winst eigenlijk?

WINST? Voor wie?

Uit wat voorafging weten we dat we twee soorten van productie hebben: goederen en diensten.

Maar ook dat een deel van die diensten en producten naar investeringen gaat, om voor de toekomst te zorgen voor het voortbestaan of vermeerderen van onze productiviteit.  We kunnen dus niet alles wat we produceren consumeren: we moeten een deel ervan gebruiken om onze welvaart in de toekomst veilig te stellen of om deze zelf te vergroten.  Om te zorgen voor economische groei.

Zowel de overheid als de privé sector beschikken over vermogens die zij aanwenden om te zorgen dat dit systeem blijft draaien.  Maar hoe zit dat nu met de financiële kant van de zaak, hoe zit dat nu met geld, met sparen, met inkomens, met vermogens? Hoe betaalt men dat alles, en wie betaalt?

Tegenover de stroom van goederen en diensten die mensen die werken produceren staat een geldstroom.  Goederen en diensten worden verkocht tegen een universeel ruilmiddel: GELD!

In een wereld waar speculatie, ingewikkelde bankverrichtingen en beurzen die dolgedraaid zijn, vergeten velen dat geld eigenlijk bedoeld was om goederen en diensten op een handige manier te kunnen verkopen en aankopen.  Dat het een papieren ruilmiddel is, zonder enige concrete inhoud. Het is een fetisj geworden die losstaat van de economische realiteit: productie veroorzaakt welvaart, productie van goederen en diensten.

Zonder in een oeverloze discussie te vervallen over principes als de arbeidswaardeleer, waarbij alles in uren en in werk wordt uitgedrukt, is het toch wel nuttig om de voeten op de grond te houden: economie draait rond hetgeen gemaakt wordt, rond verrichte prestaties, en niet rond de elektronische boekhouding van hoeveel men daar voor wil betalen in geld.  Productie verhogen creëert welvaart, en de waardebepaling ervan is een spelletje dat zoetjesaan tot verblinding heeft geleid en tot grote misbruiken.

Door aan goederen een prijskaartje te hangen en hun waarde in geld om te zetten, en dit tevens met diensten te doen werd een handig spelletje de basis van het systeem waarin we leven. Men kon -ongemerkt bijna -  de werkende bevolking pluimen.

De productie van goederen en diensten gebeurt niet alleen onder de leiding van de  “investeerders”, de verkoop ervan ook. En daar zit hem de kern van ons economisch systeem voor wat de uitbuiting betreft: Men ziet wel wat men produceert, maar over hoeveel het opbrengt en voor wie weet men te weinig. 

Eigendomsrecht, recht op diefstal, het (vrije?) marktmechanisme

Het recht om iets te bezitten dat men op een rechtvaardige manier heeft verworven is een evident mensenrecht.  Het probleem is dat het verwerven rechtvaardig moet gebeuren.

Door over grote kapitalen te beschikken heeft de investeerder meteen ook een grote macht in handen.  Niet alleen bepaalt deze wat hij gaat produceren en hoe, maar ook met wie. De investeerder is “werk-gever”. Zijn onderhandelingspositie tegenover een “werk-nemer” is dus nogal goed: ze is doorslaggevend.  Tenzij iemand unieke vaardigheden bezit kan de werkgever dus gaan bepalen hoeveel hij betaalt aan een werknemer, en dat los van hoeveel deze produceert.  Het gaat hier om machtsverhoudingen tout court.  In die zin zijn vakbonden politieke instellingen: zij geven de macht aan een werknemer die deze individueel niet heeft. Als je tenminste politiek definieert als het werken met macht. 

Door dus de productie, verricht door werknemers, los te koppelen van van hun loon ontstaat een voor de investeerder interessante situatie: hij kan minder betalen dan wat de opbrengst van de werknemers waard is. Hij kan daardoor winst maken. 

Het moge voor eenieder duidelijk zijn dat hier sprake is van discriminatie. De rechten van twee soorten van burgers zijn immers niet gelijk: die van een werkgever en die van de werknemer. Hier wordt nog steeds geen voldoende aandacht aan besteed, terwijl ongelijke rechten tussen mannen en vrouwen, tussen gehandicapten en validen, tussen autochtonen en allochtonen verontwaardiging oproepen blijken we als gemeenschap de ongelijkheid van rechten tussen werkgevers en werknemers als evident te aanvaarden.

De winst die een ondernemer puurt uit zijn machtspositie is tweeërlei: enerzijds door minder te betalen dan wat de werknemer in feite presteerde op economisch vlak, anderzijds door producten aan in meerderheid werknemers duurder te verkopen dan de som van geïnvesteerde kosten.  Ook dit wordt als evident beschouwd, terwijl men toch kan stellen dat men hier te maken heeft met een ongeoorloofd gebruik van een machtspositie.  

Het is een feit dat een einde maken aan het procedé waarbij het loutere bezit, het feit dat men in bepaalde kringen vertoeft die toegang geven tot kapitaal door afkomst, milieu, huwelijk, relaties en netwerking niet zo eenvoudig is.  Het gaat hier om een systeem dat met een zeer complexe wetgeving op het gebied van eigendomsrecht, erfrecht en het recht om te beschikken over grote kapitalen zonder echte controle hierover door de maatschappij niet zomaar kan worden gewijzigd met enkele pennentrekken. Een systeem dat bovendien ingeburgerd is en ook in de geesten van de bezitters en de slachtoffers van deze bezitters als evident wordt aanvaard.  Maar er zijn redenen om daar met veel enthousiasme voor te ijveren.

Het socialistisch alternatief

Oude vormen en gedachten?

De door Marx en zijn adepten instorting van het kapitalisme (het op het bezit van kapitaal rijker zijn van één klasse die verdient en die een klasse uitbuit die werkt) is niet doorgegaan.  De analyse van Marx ging over een maatschappij die niet meer bestaat, en de mechanismen die hij ontwaarde en die onvermijdelijk tot een ondergang zouden leiden, bleken niet zomaar te kloppen. Hij onderschatte de reactie van de werkende mensen, hij heeft de gemengde economie niet zien aankomen, hij heeft niet gezien dat evenwichten mogelijk waren die niet zo gruwelijk waren dan de economen van zijn tijd hadden menen te moeten vereeuwigen.

De verdienste van de  democratische socialisten was dat ze zich verweerden tegen het liberalisme, en dat ze daarbij tot een ander soort maatschappij kwamen die weliswaar niet zonder grove uitbuiting leefde, maar tevens voor velen een menswaardig bestaan, economische vooruitgang en veiligheid kon realiseren.  Een andere maatschappij dan die van de negentiende-eeuwse puur liberale schande is ontstaan in een deel van de wereld. Kolonialisme in zijn brute vorm, onderdrukking van vrouwen, het niet verlenen van burgerrechten aan de werkende bevolking, de terreur en het uitzichtloze bestaan voor zieken, werklozen en ouderen: het werd grotendeels afgeschaft.

Maar de gemengde economie, die haar evenwicht vindt in een gelijkmatig optrekken van de welvaart van investeerders en werknemers gaat desondanks haar goed functioneren in de vorige decennia  ook naar de bliksem. En zouden nu de oude rakkers van mei 68 die bleven heulen met een onwrikbaar geloof in de boekskes van Marx, Lenin en Mao dan toch gelijk krijgen? Is het kapitalisme dan zo decadent, draagt het de kiemen van zijn ondergang in zich of is dit een nieuw dipje?

De comeback van het liberalisme

Door de groeiende welvaart, het vergroten van de koek, het toenemen van de koopkracht, de immense verrijking van de rijken in een explosief groeiende economie zag men één terugkerend probleem steeds meer over het hoofd, of heeft men het deze keer onderschat. De steeds weerkerende crises van ons economisch systeem werden als achterhaald gezien. Ten onrechte.

De welvaartsstaat werd economisch voorspeld en onderbouwd door de man die na het verdrag van Versailles, dat de eerste wereldoorlog beëindigde, voorspelde dat het opleggen van gigantische herstelbedragen aan Duistland, om dit land te straffen voor het aanvatten van een wereldoorlog, de oorzaak zou zijn van een tweede wereldoorlog.  Hij bestudeerde de terugkerende economische crises die het kapitalisme had gekend tijdens zijn bestaan en maakte een eenvoudig maar verstandig model over de werking van een gemengde economie en de rol die de overheid moest spelen om te zorgen dat crises zoals die toentertijd voorkwamen en die een instorting van de economie veroorzaakt hadden, niet meer zouden voorkomen. 

Toen de grote crisis volgde in de jaren dertig, en daarna de tweede wereldoorlog inderdaad plaats vond won zijn theorie aan gezag.  John M. Keynes werd de goeroe van de verlichte kapitalisten en werd door links en rechts gezien als degene die een oplossing bracht die niet meteen een socialistische gewelddadige revolutie zag als een geneesmiddel voor het kapitalisme, maar die een vrije markteconomie, met behoud van een rijke klasse én welvaart voor de werknemers mogelijk zou maken.  

Ook dit model was veel te eenvoudig, het was een lineair model dat door de bedenker ervan ook niet werd gezien als perfect: het zou nog altijd niet vermijden dat er werkloosheid zou optreden, dat er soms “dipjes” in de economie zouden optreden, inflatie. Maar dit zou beperkt blijven en niet leiden tot de volledige instorting van de economie.  Hij ging in tegen de toenmalige opvattingen dat een overheid moest besparen tijdens een crisis, maar daarentegen moest investeren.  Dat de overheid ook moest ingrijpen bij grote onevenwichten, soms ook aan besparingen doen tijdens overproductie (oververhitting) van de economische groei.  Hij becijferde dat men de toppen moest afvijlen om later de putten te vullen in het economisch groeiproces. 

Voor de tweede wereldoorlog, in Duitsland onder Hitler, als in Amerika onder Roosevelt werd een grote economische ontwikkeling gerealiseerd in Duitsland en in Amerika, maar het was te laat om een oorlog af te wenden ontstaan uit de frustraties bij de Duitse bevolking en de Nazi partij die er op inspeelde, ondanks een economisch herstel  en die vooral steunde op de ontwikkeling van een oorlogsapparaat.  Maar beide landen steunden op het Keynesiaans model.

Na de tweede wereldoorlog werd het platte liberalisme definitief geweerd in vele landen en vervangen door allerlei varianten op het economische denkgoed van Keynes, waarbij Marshall plannen en aanverwanten de toon zetten.  Ook ons land koos voor een door een sterke overheid begeleide economie die voor een deel in functie van de rijken, voor een deel aan de werkende bevolking een grotere koek aanbood.  Maar steeds wisten economen dat weliswaar ineenstortingen van het bestel nu niet meer mogelijk waren, maar grote recessies met toenemende werkeloosheid niet waren uit te sluiten. 

Ik bespaar u een technische analyse van wat er gebeurt tijdens een crisis.  In feite worden economische crisissen veroorzaakt omdat de investeerders staken, of tenminste hun job niet meer voldoende verrichten. Zij beginnen minder te investeren.  De redenen hiervoor zijn divers, soms begrijpelijk, soms heel complex.  Als ik cursussen economie moet geven probeer ik een complexe situatie uit te leggen  aan de hand van het ontstaan van files. Iedereen heeft al eens meegemaakt dat op autowegen plotseling vertragingen ontstaan, zelf stilstand, zonder dat er sprake is van een echte opstopping door een ongeval, wegenwerken of een daadwerkelijke flessenhals.  Het verkeer zet dan weer plots aan, versneld, vertraagd dan weer enz…  Het is dit complexe systeem dat overeenkomt met de cycli in onze economie.  Een kleine vertraging op één plaats (zoals een chauffeur die plots te traag rijdt om een sigaret aan te steken) zet een hele reeks vertragingen in gang, en hierdoor ontstaat een hele reeks opeenvolgende gevolgen die dan leiden tot vertraging, stilstand.  Indien men dan aan blokrijden gaat doen, en een minimum snelheid oplegt verdwijnt de stilstand, en verloopt het verkeer terug vlot.  Hetzelfde gebeurt in de economie wanneer de overheid, die een groot investeerder is, die veel geld kan lenen, die kan taxeren en investeren de economische groei een ritme oplegt door iedereen te verplichten om gas te geven.

Om te voorkomen dat er een vertraging van de economie (van de productie van goederen en diensten) plaats heeft dient men dus te zorgen dat er geen onverwachte staking van de investeringen plaats vinden. Noch door de overheid noch door de privé sector.  Men moet zorgen dat er geen automobilisten zijn die plots gaan vertragen op de autoweg, en een reactie teweeg brengen bij alle automobilisten die hen achteraan komen.  Men moet de prijzen bewaken, men moet de lonen garanderen, de koopkracht en de investeringen laten doorgaan, de opleiding verzorgen en de research en development.  Maar hoe ga je tegengaan dat investeerders plots oppotten, dat ze plots van het ene wegdek naar het andere zwalpen en daardoor de economie afremmen?

Door een deel van de essentiële productie in eigen handen te houden vermijdt men plotse manoeuvres.  Door de winsten van privé bedrijven af te nemen, door ook individuen die dreigen massaal te gaan oppotten te belasten en dit geld te gebruiken bij overheidsinvesteringen kan men in zekere mate dit labiele systeem bijsturen. 

In de voorbije decennia is men dit mechanisme gaan afbouwen.  Een aantal politici (Reagan, Thatcher, Clinton) heeft het voortouw hierin genomen.  De reserves die men moest aanleggen, de taxering die moest zorgen voor een goed evenwicht tussen de macht van privé-investeerders en de inkomsten van de overheid werd doorbroken en daarenboven liet men toe aan banken om met spaargelden constructies op te bouwen die louter speculatief waren en niet meer bijdroegen aan het opbouwen van een grotere productie.

De overheid verloor haar inkomsten.  De staten die moesten kunnen optreden in crisistijd deden dit bij gebrek aan inkomsten door leningen aan te gaan, in plaats van door de massale hoeveelheid kapitaal uit de privé vermogens af te romen en te zorgen voor de mogelijkheid om in te grijpen. Belastingsverminderingen waren de regel, toename van de belastingen uit steeds sterker wordende privé kapitalen: geen sprake meer van.

Het onevenwicht tussen kapitaal en overheid is in een steeds meer liberaliserend Europa maar ook in andere landen gaan leiden tot de onmogelijkheid van de overheid om haar taak als investeerder en stabiliserende factor uit te oefenen.

Het terug rechttrekken van deze gevaarlijke situatie, die daarenboven nog erger is geworden doordat de overheid reeds een fameuze investering deed om de banksector te redden, is de enige oplossing om een crisis te vermijden die wel eens erger zou kunnen worden dan deze uit de jaren dertig.

De solidariteit tussen privé-investeerders en de werkende bevolking is zoek. De investeerders incasseren op dit ogenblik in ons land 51 procent van alle inkomsten en betalen zeer weinig belastingen.  In Duitsland ligt dit percentage nog hoger, in de VS is het 56 procent en de tien grootste verdieners verdienen er evenveel als tientallen miljoenen Amerikanen.  Als die op de rem gaan staan ontstaat een rampscenario, en dat moeten wij vermijden omdat een wereldoorlog nu anders zal eindigen dan in 1945. Op het einde wou Hitler als “Vergeltung” zijn land en de wereld vernietigen met raketten, maar kon dit niet. Nu kunnen wij en vele anderen dat wel.

Als de socialisten in ons land de vermogensbelasting willen verhogen is dit het enige wat nog mogelijk is om grote schommelingen te vermijden.  Het is al vijf na twaalf. Dat de investeerders dan gaan lopen is een fabel die hilarisch is: we kunnen dat vermijden.  Daarenboven is het zo dat vermogensbelasting in de ons omliggende landen een kapitaalvlucht van minder dan entende van een procent hebben veroorzaakt. 

De grote leugen dat wij langer moeten werken, harder moeten werken en dat we vooral niet mogen eisen dat zij die onmetelijk rijk zijn geworden ook maar één duit bijdragen is een economische vergissing.  Indien we hun vermogen niet mee inzetten gaan niet alleen de werkende bevolking, maar ook heel hun kapitaal een enorme duik meemaken.  Hun kapitaal zal vernietigd worden.

Het is de taak van alle politici om dit te bestuderen, om er rekening mee te houden en om elementaire economische kennis om te zetten in een beleid dat een economische ramp countert.

Wie een vurig aanhanger is van het definitief vermijden van crises zal moeten streven naar een democratischer economie, waar beslissingen over investeringen ook door de betrokkenen, door alle betrokken, worden genomen.  Waar een betere en eerlijker verdeling stap voor stap wordt ingevoerd en men tevens plaats laat voor nieuwe initiatieven en waar men niet de chaos van het kapitalisme vervangt door de rigiditeit en het ondemocratische bestuur van een communistische staatsdictatuur.

Er zijn duizenden economische systemen denkbaar die een stap in die richting zetten.  Het wordt tijd dat we van het taboe rond het praten over de schatrijkdom van enkelen, zogezegd noodzakelijk voor de welvaart maar in feite verantwoordelijk voor zich herhalend onheil onder de loupe nemen.

Waarom moeten degenen die niet moeten werken om de helft van alle inkomsten te verwerven, die uit het naakte bezit gemiddeld een inkomen trekken dat 18 maal hoger ligt dan van de gemiddelde werkende mens niet bijdragen aan onze economische welvaart, aan ons economisch herstel, aan het bestrijden van de armoede die 15 procent van onze bevolking treft?  Die vraag stel ik aan alle politici van al die partijen die deze onrechtvaardigheid, deze dwaasheid steunen: dat men vooral niet mag raken aan de rijken.  En ik vraag aan de 95 procent van de bevolking: waarom stem jij op de partijen als NVA, Open VLD, VB en CD&V, MR, en zovele andere “centrum” of rechtse partijen indien ze je belangen niet alleen schaden, maar je toekomst in gevaar brengen door een kleuterachtig inzicht, of helemaal geen inzicht in onze economische situatie?

Het is ook niet verstandig om te stemmen op partijen die nu juist bezuinigingen voorstellen, het verminderen van belastingen en die ons dus in een vicieuze cirkel doen belanden waar geen einde aan kan komen.

Wie deze tekst helemaal doorneem is allicht nu moe en heeft ook een boel vragen.

Het wordt tijd dat velen hierover praten, vooral binnen de socialistische bewegingen en bij alle geledingen in de maatschappij die streven naar de welvaart van de ganse bevolking, niet het behoud van onfatsoenlijke rijkdom door een handvol mensen.

Mkg,

Eric Feremans

07-06-2010 om 15:40 geschreven door Eric Feremans  

De schaamte voorbij: “Onze (?) lijsttrekker en de boeren van Menen” laten een magnifiek initiatief van Animo Menen grandioos floppen.

Brecht had het goed ingericht: een debat met de meeste West-Vlaamse coryfeeën.  Een prachtige debatleider.  En ondanks het weer nog wat volk kunnen optrekken zonder veel middelen.  Animo menen met sexy kledij én een gezellige bar.

En WEEROM geen enkele Sp.a-er van Menen te bekennen, tenminste: geen burgemeester (of would-be burgemeester), geen voorzitter, geen secretaris, geen van de vele en luidruchtige mandatarissen.

Wél een ploeg van Groen!, één van PVDA+ en nog wat NVA-ers. 

Het debat ging over de klassieke thema’s die in deze verkiezingen naar voor komen. En ik ga dit niet allemaal nog eens herkauwen: degenen die er niet waren verdienen dit niet. Maar degenen die hier de tenor zou moeten zijn, de rots in de branding voor het socialisme, de Grote Lijsttrekker waar we allemaal van omvielen en die hier dus een forum kreeg om te glanzen, te blinken bleek een flop.

Landuyt blonk uit in inschikkelijkheid.  Zelf na de goorste uitspraken van zijn opponenten vond hij wel eens iets geestig waar hij het mee kon eens zijn, en een detailtje waar hij dan wel (maar da’s niet erg) mee verschilde van al die rechtse knuppels.  Hij kneep eens (zacht!) en knuffelde, schonk bereidwillig een spatje uit voor een tjeefse, ging een aftrekker halen (een kroonkurkenwipper heet dat ding in het correct Nederlands) voor een LDD spast en hield het vooral gezellig. 

Deze figuur is een IDEALE verzoener en het kan bijna niets anders of hij gaat een regering kunnen vormen met om het even wie (als hij maar minister kan worden).  

Naar de PVDA, die eigenlijk voor haar doen bijzonder redelijk was en eigenlijk zonder meer kon doorgaan als een partijgenoot van de ministrabele haalde hij enkel uit door met een groot air te spreken van “de ouderwetse ideeën”, die deze zouden verkondigen.  Het socialisme van onze minister was immers veel “moderner”: Sossen hadden geen inkorting van de periode voor doppers nodig: onder zijn ministerschap waren er immers al genoeg gesanctioneerd omdat ze niet genoeg naar werk zochten (er was toen ook geen werk voor de meesten, maar daar wordt zedig over gezwegen).  Men moest dus eigenlijk niet ongerust zijn, alles is in orde.

De bankencrisis, wat haar veroorzaakte, het failliet van ons economisch establishment en haar vrije markt falen: geen woord, geen punt geen letter.  Een beetje katten met Groen! (dat er eigenlijk wat linkser uitkomt dan de SP.a indien de standpunten van de Sp.a door een amateur worden verdedigt, of door een collabo als je dat verkiest) zorgde voor empathie met de veel duidelijker en eerlijker overkomende groene politicus…

Ik kon één en ander eventjes principieel op de agenda zetten door een vraag te  stellen over de huidige klucht, waarbij een hoop rechtse partijen doen alsof degenen die werken nu moeten gaan zorg dragen dat degenen die niet werken - maar die wel meer dan de helft van de poen scheppen (de investeerders) - Door dus deze gekte flinks aan te klagen oogste ik een groot applaus.  Maar dat kon Renaatje, die nooit gaat tot het gaatje, niet activeren.  Dat niet de werklozen maar de investeerders de oorzaak zijn van de crisis, dat niet degenen die hun werk verliezen dienen te worden geactiveerd maar degenen die de staat arm maken door niet hun belastingen te betalen en door te stoppen met investeren.  Geen probleem voor Landuyt die immers maar een advocaatje is en dus niets snapt van enige vorm van economie. 

Toen hij op een reactie van een reactionair die vond dat de linksen teveel de werkgevers aanvallen (????) sussend stelde dat de partij niet tegen werkgevers is, die immers heel nuttig zijn en daarenboven een risico lopen (???) werd het mij te gortig en verliet ik met nog een militant van de Sp.a  de zaal. 

Ik ben gekomen om het socialisme te horen verdedigen, niet om het te zien ridiculiseren.

Het koprot in West-Vlaanderen komt allicht uit de ligging aan de zee te liggen.  Ik ben alleszins bereid om een cursus voor dummies in elementaire sociale economie en sociale economische analyses te geven aan Renaat.  Het is absoluut dringend nodig.

Ik vind dit alles zeer erg voor de Animo mensen.  Zij doen hun best.  De partijbonzen en de partij bonsjes van Menen werken niet mee. Pek en pluimen voor hen en een dikke proficiat voor Brecht en de jonge kameraden en gezellinnen van de partij!

Mkg,

Eric Feremans

econoom

06-06-2010 om 02:45 geschreven door Eric Feremans  

Vermogensbelasting eindelijk geaccepteerd: Waarom is dit een zegen voor iedereen?

Nu Groen! na Crombez en De Bruyn bij de SP.a vermogensbelasting naar voor schuift is het de moeite om eens stil te staan bij de gevolgen hiervan.

Vermogensbelasting doet wat in feite al lang had moeten gebeuren: de solidariteit tussen de burgers invoeren ook voor hen die stinkend rijk zijn. 

Door de koopkracht en het welvaartspeil van de overgrote meerderheid van onze burgers te garanderen, voorkomt men een economische ramp die enkel maar in de ogen van slechte economen en fundamentalistische denkers onvermijdelijk is.  Het neoliberalisme als godsdienst bekeken leverde al wat staaltjes van zelfvernietiging op. Dus is het de moment om paal en perk te stellen aan blind geloof in een systeem dat onevenwichtig, wreed en zelf autodestructief blijkt te werken.

Al jaren werd er een hypocriet spelletje gespeeld, en meteen werd er ook met de voeten gespeeld van het gros van onze bevolking.  “De belastingen in ons land zijn te hoog!” was de slogan en de liberale partijen (NVA, VB, Open-Vld, LDD, CD+Vee) scoorden hier systematisch mee. 

De Belastingen Zijn Te Hoog? Welke belastingen!

Maar hebben ze in feite geen gelijk?  Is het niet zo dat deze qua personenbelasting bij de hoogste liggen van Europa en daardoor de koopkracht van de mensen hun loonstoename afroomt, en via de hoge BTW tarieven eigenlijk tot illusoir maakt?

JA!

Het spelletje dat nu jarenlang, en ik mag wel stellen met groot succes door de klassieke rechtse en centrumpartijen die belastingsverlaging als inzet van hun programma maken, of een deel hiervan (alhoewel er in de praktijk dus niets van in huis komt…) is hypocriet.

Men scheert hier allerlei vormen van belastingen, en diverse vormen van inkomens door mekaar om de burgers een rad voor de ogen te draaien.  Ook zwijgt men systematisch over de verdeling van inkomsten, de grootte van de inkomsten en het verschil in inkomsten tussen werkende mensen en verdienende mensen.

Want verdiend wordt er voornamelijk door de “upper ten” van onze bevolking, die méér dan de helft van alle inkomsten “verdienen” (niet door te werken maar door anderen aan het werk te houden) en die bijna alle vermogens bezitten. De rest van de bevolking krijgt ongeveer de helft van de opbrengsten die zij realiseren, de rest gaat naar hun uitbuiters.

De belasting op lonen en inkomsten van kleine zelfstandigen hebben niets te maken met de inkomsten van mensen die enkel door het naakte bezit het leeuwendeel van alle inkomsten realiseren, en die in tegenstelling tot onze buurlanden amper belast worden!

Onze economie komt onder grote druk te staan, want dit systeem gaat niet in de goede richting: het zorgt voor tekorten op de inkomsten van de overheid.

Deze overheid is niet verspilzuchtig. Zij geeft niet genoeg uit! Op allerlei domeinen kan ze niet meer functioneren of functioneert ze slecht: Veiligheid (onvoldoende geld voor het opsluiten en hersocialiseren van criminelen), gezondheidszorg (uit de hand lopende kosten naar rijke specialisten en farmaceutische firma’s, tekort aan personeel) onderdwijs (te oude scholen, te weinig leraars) cultuur (geen statuut voor kunstenaars, besparingen alom) ontwikkeling en research (enorme achterstand tegen het buitenland).

De reden voor deze achterstand van onze overheid op al deze gebieden is een gebrek aan inkomsten, die nog steeds voornamelijk gezocht worden bij de werkende bevolking, en niet bij hen die hen als “werkkracht”, als beschaafde maar uitgeperste citroen-slaaf gebruiken.

Dat Van Hecke van Groen!, Crombez en De Bruyn van Sp.a hier nu paal en perk willen aan stellen en hun partijen volgen, de ene al meer kordaat als de andere, sluit aan bij wat de vakbonden al generaties naar voor brengen vanuit hun uitstekende studiediensten.  Daarenboven zijn er zoveel instituten en instellingen die eveneens jaren waarschuwden voor de nakende ontsporing van onze overheden bij een verwaarlozen van het taxeren van de geldverdieners, en ligt een hervorming, een ECHTE staatshervorming niet alleen voor de hand: Zij is onvermijdelijk en broodnodig.

Vermogensbelasting zal de koopkracht verhogen, maakt het mogelijk om de belasting op arbeid te verminderen en door allerlei terugverdieneffecten, maar deze keer voor de werkende bevolking en de reële economie, niet voor banken en andere parasitaire instellingen, kan de globale voorziening van goederen en diensten, “de economie” dus hernemen en zelf aanzienlijk groeien.  De huidige crisis is namelijk veroorzaakt en wordt bestendigd door het gebrek aan investeringen door de vermogensbezitters, niet door de aversie van de werkende mensen om te werken.  Belastingen op het vermogen, met daarbij het effect dat de overheid koopkracht en investeringen KAN aanzwengelen is de enige manier om het staken van investeerders, die oppotten nu voor investeren hebben geplaatst te counteren. 

Men moet de investeerders activeren, niet hun slachtoffers ambeteren.

Nu is het zo dat ook de investeerder, de kapitalist, gebaat is door de economische politiek die linkse partijen naar voor schuiven.  Degenen die niet gebuisd waren voor macro-economie of dit vak verwaarloosden “omdat het niets opbrengt” weten maar al te goed dat de politiek gevolgd door rechtse partijen of hun meelopers nefast is op lange termijn en zal leiden tot grote economische teruggang en verlies van kapitaal voor de rijken.  Maar hun vakorganisaties, hun drukkingsgroepen bestaan bij gratie van populistisch opbod, die menen door de vakbonden te bestrijden aan vooruitgang te doen voor de industrie, die denken dat door op eigen paard te schieten de kar rapper gaat vooruitgaan en die waarschijnlijk gebuisd waren in economische vakken die buiten het onmiddellijk profijt en het behalen van winst probeerden te informeren.  Onze patroonsverenigingen zijn platte opportunistische kliekjes van domoren, die niet eens over de toekomst langer dan op enkele maanden, wanneer de verlies- en winstrekening wordt opgemaakt kunnen redeneren.

Dat er toekomst is voor onze streken, die tot de rijkste van de wereld behoren is zeker.  Maar dan moet solidariteit méér zijn dan de werknemers die van de zelfstandigen leven, en omgekeerd.  Dan moeten de grote distributeurs, constructeurs, immobiliënbezitters, aandelen-rijken ook solidair zijn om het kind met het badwater te redden.  Dan is er geld over en geloof me: NIEMAND zal hierdoor pijn leiden. Als je, gemiddeld, 18 keer zoveel verdient door niets te doen dan te bezitten, en gemiddeld een vermogen hebt van 5 mijoen Euro, dan maakt een vermindering van je BIJKOMENDE inkomsten met 1.5 procent geen fluit uit. Toch?


Zij gaan met hun geld lopen! We gaan de kip met de gouden eieren slachten! De volatiliteit van kapitaal: PAS OP!

Vanzelfsprekend hebben de investeerders een boeman om hun grijpgraagheid te verdedigen, om ons de angst om het hart te laten slaan: KAPITAALVLUCHT!
Elke weldenkende econoom zal een waarschuwing richten tot politici die de slogan "doe de rijken de crisis betalen" of iets dergelijk lanceert, en een rechtse econoom zal daar bij glimlachen en elke linkse politicus wijzen op het "ouderwetse" van voorstellen in de ricdhting van belasting op vermogens.
De chantage: dat men, zelf indien het gaat om rendabele bedrijven, wel eens naar "Verweggistan" zou kunnen vertrekken, ontredderde en hulpeloze politici achterlaten met duizenden woedende werkloze kiezers maakt elke politicus bang, en laat deze liever de situatie behouden zoals hij is dan voorstellen te doen die ongekende demonen zou kunnen oproepen.

Het is toch godsgeklaagd dat indien je over de grenst trekt met een paar pakken sigaretten je hier of daar kunt in de gevangenis geraken, maar indien je met hele pakken kapitaal de belastingen ontduikt door je bedrijf of je kapitaal te verschuiven je enkel een meewarig schouderoptrekkend gebaar krijgt vanwege quasis elke overheid.
Zolan landen er niet collectief in slagen een wetgeving te stemmen die dergelijk chantage mogelijkheden aan banden legt, kan geen enkel land zich veroorloven om definitief ons economisch systeem rechtvaardiger te maken.  Europa dient hier een rol te spelen maar speelt die niet omdat Europa in handen is van die-hard liberale klootzakken.

Door het handhaven van het neo-liberalisme kunnen de grote investeerders, de banken en de kleine kliek van veelverdieners - dus de ganse politieke klasse - chanteren.  Ze kunnen niet verhinderen dat men rendabele bedrijven sluit, "for a fistfull of dollars more". Ze kunnen speculanten, die ze net gered hebben met miljarden inbeng vanwege de overheden, niet beletten om tegen bepaalde overheden te speculeren!  Dit is schuldig verzuim, lafheid en colaboratie met de anti-democratie op economisch vlak.

Maar voor wat ons land betreft is er geen nood: in de ons omringende landen bestaat een mini-vermogenbelasting zoals nu wordt voorgesteld al jaren en van kapitaalvlucht is geen sprake.  Een aanzet tot het verbeteren en laten overleven van onze sociaal economische welvaartsstaat is dus zonder meer mogelijk.  Maar het zou fantastisch veel beter kunnen indien men eindelijk ophoudt met te doen alsof zijn neus bloedt!
Proficiat voor Van Hecke, Crombez en De Bruyn, en de vakbonden en de universitaire instellingen die de zwakte van onze huidige samenleving op sociaal economisch vlak blootlegden en een alternatief aanbieden.

Mkg,

Eric Feremans

04-06-2010 om 11:38 geschreven door Eric Feremans  

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=AtMFBbMETq0   

Geen besparingen maar belastingen

Om de crisis, veroorzaakt door het oppotten van megawinsten en speculatie zonder voorgaande goed te maken voor de rijken stellen zij voor dat de werkende bevolking betaalt.

Alle rechtse partijen (centrum=rechts) beweren dat

-          Lonen moeten gematigd worden

-          Belastingen (nog maar eens!) moeten zakken en zeker niet stijgen

-          Men langer moet werken

De bevolking wordt immers ouder! Ja, maar niet zo plotseling, en niet zo massaal als men dat voorstelt. 

Het budget is zo in onevenwicht! Ja, omdat men geen belasting int in dit land en de mensen wijsmaakt dat ze te hoog zijn. 

Ze gaan met hun geld lopen als het hier niet rendabeler wordt! Dat kunnen ze alvast niet omdat zeventig procent van onze economie uit diensten bestaat, de markt hier nog altijd immens is en omdat de jobs zoveel expertise en werklust vereisen dat men dit niet kan omdat men in het “Verweggistan” niet over deze kwaliteitsvolle arbeiders, bedienden, technici, kaderpersoneel beschikt.

En tenslotte: de rijkdom is zo toegenomen dat men er rustig bij de grijpgrage een PAK kan afdoen zonder dat ze het merken.

Misschien moeten we maar eens doen wat Roosevelt deed om zijn grote crisis op te lossen: alle geld dat opgepot is nationaliseren, de belastingen tot 90 procent op de grote verdieners verhogen.

Naar mijn weten is precies hierdoor de VS tot de sterkste economische natie van de wereld geëvolueerd….

Het siert de voorzitter van de SP.a dat zij nu, en paradoxaal genoeg vanuit Bokrijk, wijst op het absurde van besparingen op kop van de werkende mensen.  Men moet deze verlinksing van de SP.a toejuichen, en ook eens met de vinger tegen het voorhoofd uitleggen aan een aantal lokale partijafdelingen die een bok rijk zijn dat de sociale zekerheid NU afbouwen in feite ontslag met pek en pluimen dient te veroorzaken.

31-05-2010 om 01:05 geschreven door Eric Feremans  

22-05-2010 om 18:49 geschreven door Eric Feremans  

20-05-2010 om 11:28 geschreven door Eric Feremans  

Mijn steeds meer gelezen blog kent succes.  Ik ga naar meer dan 1300 lezers en daarenboven beginnen een aantal ideeën een nationaal effect te krijgen.  Zelf een reactie door een lezer kwam in De Standaard terecht!

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=FG2PPM79&word=feremans

Marc Vandamme reageerde op deze blog op een voorstel van mij om de opcentiemen te verhogen.

http://www.bloggen.be/derodevoorzittervanmenen/archief.php?startdatum=1268607600&stopdatum=1269212400

Immers: 60 euro elke maand zouden de oudjes van het rusthuis moeten bijpassen om de megalomanie van de Bossuytisten te bevredigen, of om de "rust in de partij" (welke rust?) te bevorderen.
Dat laatste is mijn mening: het gaat niet om rust, die is er niet: het gaat om ongelofelijk cynisme binnen de bobo's van onze partij tegenovert de daadwerkelijk nood aan zorg van de zwaksten, de oudsten en de kwetsbaarsten. 
Die zouden moeten "wennen aan meer betalen" (Volgens Claude Vancoillie op de vorige OCMW raad).

Men gaat dus preventief nog meer geld vragen voor een slechte huisvesting, om de mensen "aan te passen" aan hogere ligdagprijzen????? Men zou een "Choc" willen vermijden bij een te plotse stijging binnen enkele jaren?
Zot zeker?

Deze reactie op mijn schrijven werd dan weer door een reactie van de voorzitter van het OCMW van nu opgevolgd.  Een kettingreactie.

Maar de reactie van Claude is niet zo echt socialistisch:

"We hebben aan het ministerie van Economische Zaken de toelating gevraagd om de dagprijs met tweeeuro te verhogen. We kregen de goedkeuring zonder de minste opmerking." (CVC in De Standaard)

Want, beste lieve Claude... Wie is die Minister van Economische Zaken?  JUIST! QUICKEY!

Dat een Open-VLD clown, pardon: DE  VLD-clown het eens is met het uitbuiten van ouderlingen, kijk, dat geloven wij zonder dat Claude het herhaalt.

Maar dat maakt het plan om oudjes in een te kleine kamer van ouderwetse rusthuizen, met de kakpot op de kamer zonder toilet en met het vooruitzicht op jaren timmer en bouwwerf lawaai niet gelukkiger in hun rusthuis.
Oudjes die, volgens Marc Vandamme, in vele gevallen de vele jaren dat ze MEER moeten betalen voor deze miserabele situatie niet eens er ooit van zouden genieten omdat ze tegen dat ze in het nieuwe rusthuis zouden kunnen wonen al overleden zijn...
Natuurlijk: het kan allemaal maar loos alarm zijn, en het is te hopen dat met een voltalligheid van stemmen (De open-VLD afdeling in de OCMW-raad vondt dat men niet op mensen moest bezuinigen!) dit barbaars voorstel naar de prullenmand gaat!
Dat men eindelijk eens zorgt voor een goede financiering van de gemeente door mijn voorstel, het verhogen van de opcentiemen onverwijld door te zetten.

Mijn vraag is echter: Wie fluisterde de directie van de rusthuizen in om die aanvraag te richten om de dagligprijzen te verhogen?
Was het:
- de entourage van Schavuit Bossuyt?
- de entourage van Johan Vandelanotte (Roosen?)?

Want pas op: al duurt het een paar jaar: vroeg of laat brengen de kraaien het uit.  En dan zal degene die vindt dat men bejaarden pijn mag doen, zelf een beetje pijn, beste Johan, de pek en pluimen toegedeeld krijgen die deze verdient.

Het is de moment om alle FATSOENLIJKE mensen op te roepen om deze schurkenstreek een halt toe te roepen. 
Ik zal vooreerst dus ook preventief handelen: zolang Johan, of één van zijn aanhangers niet formeel tonen dat ze TEGEN dit soort schurkenstreek zijn (dat enkel dient om projecten rondd de jachthaven, het cultureel centrum van Lauwe en de ping-pongers te steunen) dan zal ik NIET op één van de "verdachten" stemmen. Op hen die de minsten onder ons in de steek laten. Op hen die aan jachthavensocialisme doen in plaats van aan fatsoensgebonden humanisme! Maar ook niet op hen die zwijgen en lijdzaam toekijken of zich laten doen door manipulators en dictators.
Ik roep iedereen op om hetzelfde te doen!

Ook stem ik  niet op Karel, of wie dan ook die niet zich FORS zich schrap stelt tegen deze bandietenstreek. En ik hoop dat ze van deze fratsen niet op de hoogte zijn, of er niet van op de hoogte zijn gebracht.  Dat ze niet kozen voor een laffe daad.
Zwijgen is instemmen.

Ik hoop dat mensen die het hart op de juiste plaats hebben van andere partijen dat ook doen! Dat zij in hun partij ook dreigen om niet op kopstukken maar op progressieven te stemmen indien het zo voortgaat en de ouderlingen worden geofferd op het altaar van de jachthaven aanbidders!

Ik wil namelijk op twee oren kunnen slapen.  En de stank die uit de rusthuizen en de affaires errond, houdt me wakker!

Punt 8 op de agenda de OCMW-raad van 10 mei luidt: Indexering van de ligdagprijzen in de woonzorgcentra:  ALLEN DAARHEEN !

mkg,

Eric Feremans

05-05-2010 om 16:26 geschreven door Eric Feremans  

Toneel- en filmvoorstelling op 3 mei te Menen in het CC de Steiger. Een goed initiatief maar met nog minder volk dan op de 1 mei betoging in Menen L

De avond ingericht door Koepel Armoedebestrijding Menen, ABVV, ACV, Animo, Attac Vlaanderen, COMAC, KAM, Linx+, Oxfam-Wereldwinkel en SROS (Stedelijke Raad Ontw.sam.) kende (onterecht!) een matige belangstelling. Buiten Berenice Bogaert (CD&V) en Rudy Nuytten geen mandatarissen bespeurd, ook niet van de toch zich als sociaal definiërende Sp.a. Weerom grote schande. En dat was een gemiste kans.

Menen, links Menen, zit in een diep dal. De kloof die burgemeester Bossuyt en een paar verloren gelopen would-be socialisten in de partij aanrichtten, hierbij gesteund door de wereldvreemde Johan Vande Lanotte, liet zich al voelen tijdens de 1 mei stoet. Die was dit jaar regionaal, en vanuit verre hoeken van de omliggende partij-afdelingen kwam een beetje volk aangewaaid. Eidoch niet uit Menen zelf… Zodat deze “grote” en regionale optocht even veel of even weinig volk trok dan vorig jaar, toen het nog koek een ei was in Menen.  Opvallend hierbij was de aanwezigheid van de flink-linkse socialisten van de PVDA, die blijkbaar in Menen en omstreken beginnen te worden aangezien door de jeugd als een waardig alternatief voor de beunhazen van de grote broeder (Big Brother).  We zullen zien wat dit belooft bij de verkiezingen…

Er was weinig gemobiliseerd, en de inrichters zelf hadden maar weinig volk bijeen gekregen.  De PVDA wel, maar zowel Kam (waar Bernice, Claire en ik blijkbaar de enige vertegenwoordigers van waren) als de vakbonden en de Sp.a hadden niet echt hun volk kunnen warm maken, en dat is dus zeer spijtig.

Het eerste deel, een voorproefje van een toneelstuk, was een meesterwerkje.  De acteur die de monoloog bracht was onwaarschijnlijk duidelijk, levendig en geloofwaardig. En dat gebracht met een tekst die naast intelligent ook nog geestig was.  Ik kan niet genoeg geduld opbrengen om de volledige voorstelling te gaan bekijken, en hoop dat men ook die in het CC programmeert.  Het toeval wil dat ik juist gisteren op deze website een youtube-filmpje van mijzelf publiceerde waarop ook ik met cijfers en met een analyse uitlegde waar het in ons land verkeerd loopt met de sociaal/economische politiek.  Maar wat ik in “Leve de fiscus” hoorde was duizend keer beter en interessanter.  Alles kan duidelijk beter!

De film van Michael Moore over het kapitalisme was dan wel voor de ongeschoolde brave borst sensationeel, ik heb bij die man altijd al bedenkingen gehad. Ik geloof de man niet. Het is een Hollywood-style entertainer die grapjes maakt over de politiek, die soms juist zijn, maar ook vaak niet erg betrouwbaar.  Het is een linkse populist-millionair die vooral de sensatie en het “entertainment” zoekt, de populariteit en het gewin en die dat nu eens doet met linkse thema’s. Griezelig kereltje dat door zijn belhamelgedrag ooit Bush aan de macht heeft gebracht bij gebrek aan enig tactisch inzicht…of juist wel. 

En dit brengt me op de enige fout van deze avond: Het gebrek aan duiding, aan debat, aan inspelen op deze twee goede bronnen om eens over te discussiëren en de plaatselijke, nationale politiek eens te bespreken. Dit debat was er niet.  Wel standjes met boekskes. Zoals vroeger aan de uniefs.  Met stilzwijgende “activisten” erbij, die dus niet actief maar passief waren. 

Ik weet wel dat rechtse politici hun populariteit halen uit hun aanwezigheid en de organisatie van voetbal, wielrennen en andere populaire bezigheden.  Maar socialisten moeten niet daar hun gezag uit halen, hun bekendheid en vertrouwen van het volk bij winnen. Ook moeten ze dat niet overlaten aan (buitenlandse!) cineasten van verdacht allooi noch enkel aan prima schrijvers van toneelstukken met acteurs die vertolken wat moet vertolkt worden.  Ze moeten zelf het woord nemen, de discussie aangaan.  Decennia van zwijgzaamheid, van volgzaamheid tegenover een steeds verrechtsende top heeft onze sossen stom gemaakt. 

Gelukkig blijkt er goede wil te zijn, maar enkel door t-shirts en boekskes te verkopen, rond te lopen met vlagjes en op facebook de wielrennerij, de voetbal en de volleybal te bespreken kan het socialisme niet groeien, maar door inhoud en door overtuigingskracht van de politici zelf. Populariteit van links moet je niet verwerven door rechts te immiteren en door pollekes schudden, schouderklopjes geven de mensen gerust te stellen. Links dient de ongerustheid te vertolken, en de weg om er uit te geraken steeds weer uit te leggen.

Toch is dit een eerste zeer goede stap. Ik wacht op meer, en vooral op meer met meer engagement van de politici zelf.  De samenwerking tussen al deze organisaties is voorbeeldig. Dit is wat links altijd had moeten zijn: een samenwerking tussen allen die de maatschappij op één of andere manier willen veranderen. Volksontwikkeling is een oud woord.  Maar zonder water kan men niet overleven, en drinken is ook iets ouderwets…
mkg,

Eric Feremans

V, ACV, Animo, Attac Vlaanderen, COMAC, KAM, Linx+, Oxfam-Wereldwinkel en SROS (Stedelijke Raad Ontw.sam.)

19u30: Paul Schrijvers - fragment uit de voorstelling Leve de fiscus(rond belastingsparadijs België)

 20u15: film Capitalism: A Love Story van Michael Moore, rond het ontstaan van de financiële crisis

04-05-2010 om 11:50 geschreven door Eric Feremans  

Waarom bezuinigen en activeren door (rechtse?) politici wordt verdedigd.

Het wordt bijna als vanzelfsprekend voorgesteld in de media:

-          om uit de crisis te geraken moet de overheid bezuinigen

-          tevens moet de pensioenleeftijd verhoogd, de mensen moeten langer en meer werken, ze dienen “flexibeler” te zijn enz…

Tevens wordt daar door sommigen ook aan vastgeknoopt dat de belastingen dienen te verminderen (men zegt niet welke belastingen, en voor wie).

Maar waarom is dat nu rechts?

Rechts is alles wat zich neerlegt bij het huidige sociaal-economisch systeem.  Die het goed, of onvermijdelijk vinden dat rijken rijk zijn door het feit dat zij nu eenmaal bezitten en dat de anderen arm zijn, of een beetje minder arm, omdat ze moeten werken voor de kost.  Met dan de mythe van “de middenklasse” die het zogezegd goed genoeg heeft, ’t is te zeggen “geen reden van klagen heeft”.

Indien men vindt dat alles, inclusief de toenemende armoede,
-de schandalige armoede in ontwikkelingslanden (die dan naar hier komen om hun gezin wat zekerheid te geven…)
 - of in minder economisch ontwikkelde landen (die hier ook voor de deur staan omdat het hier nog altijd beter is)
ok is, en er niets moet of kan veranderen… dan is men RECHTS.

Socialisten zijn hervormers. 
-Die geloven niet in het fabeltje dat het niet vooruit kan, enkel achteruit.
-Die geloven niet dat je nu eenmaal moet accepteren dat er een kaste is die alles beslist, alles bezit en die gemiddelde zoveel rijker is. Een kleine groep die geen cent van zijn schandalige overdaad wil laten vallen, maar om de ongelijkheid in stand te houden alles over heeft...zolang het anderen maar pijn doet en henzelf niet.

Socialisten leggen zich niet neer bij de praatjes
-dat “kapitaal gaat lopen” als je het belast.
-ze vinden niet dat investeringen door zakkenvullers in bedrijven met winst (voor de zakkenvullers) beter zijn dan investeringen door de overheid.
-Zij weten dat overheidsinvesteringen alleen maar dienen voor het algemeen belang.
Zij weten ook dat investeringen op winst gericht werkgelegenheid zo stabiel maken als drijfzand.

Hoe werkt dat nu: investeringen door de overheid?

In ons land is het zo dat  43 procent van alle goederen en diensten  worden geproduceerd door de overheid. 
De “investeerdeers” zien dat met lede ogen aan.  Alles wat niet in hun handen is brengt (voor hen!) niet op. 
Daarenboven dienen ze om overheidsdiensten te laten draaien soms bij te dragen aan deze investeringen, terwijl ze liever oppotten in crisistijd en verder “investeren” in hoogconjunctuurk. Zij strefven er steeds naar  om hun pot, om hun deel van de koek, om de ganse bakkerijk in eigen handen te houden.

Indien we nog niet zodanig afzien door de crisis, “we” zijnde degenen die werken of die van een leefloon leven, dan is dit juist door het feit dat we een stevige overheid hebben, die niet over kop kan gaan.
En als socialisten weten we dat dit een garantie is voor welvaart: dat we niet afhangen van de grillen van “de markten”, lees van de anarchistische (gebrek aan) organisatie van de privé producenten en dienstenverleners.

Bezuinigen is achteruitgaan

Het zijn niet de communisten of de flink-linkse partijen die zeggen dat je in crisis tijd niet mag gaan bezuinigen op de overheidsuitgaven: Het is een liberaal econoom, John M. Keynes die dit reeds eer dan een halve eeuw geleden heeft aangetoond.  Maar waarom doen de “investeerders” en hun vertegenwoordigers in de politiek (de meerderheden in Europa) dat dan toch?

De investeerders willen “rap geld”.  En dat kan door meer te verdienen of minder belast te worden.

Zij redeneren op korte termijn, voor de eigen winkel en niet voor de welvaart van hun streek, hun land, hun continent, de wereld.  Zij zijn vaak ook de mening toegedaan dat overheidsinvesteringen, investeringen die met belastingsgelden gebeuren “overbodig” en “oneconomisch” zijn.  Alhoewel ze steen en been klagen indien de overheid de wegen niet onderhoudt, de research aan de universiteiten onvoldoende steunt, en niet bijspringt als hun banken failliet gaan… Zij verwarren kosten met investeringen, en doen alsof investeren in leraars, postbodes, kwaliteitsdiensten bij de overheid die de veiligheid, de communicatie, de gezondheid verbeteren overbodige luxe is, terwijl juist hun eigen economische groei te danken is aan een heel aparaat, een heel land met al zijn investeringen …door de overheid gedaan.

Maar eigenlijk denken ze niet aan degenen die voor hen werken: zolang die maar niet staken is alles in orde. En die vanalles wijsmaken, hun werkvee bezig houden met godsdienstconflicten of BHV is ok, als die maar niet inzien dat ze van voor en vanachter worden geneukt.

Overheidsinvesteringen zijn prima: de winst die ze maken, de diensten die ze goedkoop verlenen (zonder winst, dus goedkoper) gaat immers naar iedereen, niet naar sommigen. Daarom moeten ze worden uitgebouwd, zeker daar waar de privé tekort schiet: in het betalen van goede lonen, in het verzorgen en onderhouden van zieken, kinderen, gepensioneerden, in het verschaffen van cultuur, ontspanning en zekerheid. En nogmaals: zelf liberale economisten weten dat men een vrijemarkt systeem in crisistijd enkel kan laten heropleven door MEER uitgaven te doen, en dat de overheid hiervoor de aangewezen macht is!

Daarom moeten vooral in crisitijd de gelden die werden opgepot worden gemobiliseerd.  Crisissen worden namelijk niet veroorzaakt door de werklozen!  Crisissen worden veroorzaakt omdat de kaste van de “investeerders” plots…niet meer voldoende investeerde. 

Juist door het opgepotte geld te mobiliseren via belastingen, maar ook door leningen aan te gaan en die dan af te betalen met belastingen geïnd op het moment dat de rijken terug poen beginnen te scheppen kan de overheid doen wet de privé sector nalaat: investeren wanneer het nodig is, en niet wanneer het voor een minderheid meer opbrengt.

Besparen, bezuinigen in crisistijd is dus catastrofaal. Het zorgt voor een hollende inzakking van de werkgelegenheid, van de productie, van de economie in haar geheel. 
Degenen die dus in crisistijd roepen “we moeten bezuinigen” zijn dus geen goede economen.  Het zijn rechtsen met oogkleppen. 
Socialisten zijn het NIET.
Daarenboven zorgen ze dat na de crisis de zogenaamde “ontvette” staat een kwetsbare staat is: een staat waar heel wat overheidsdiensten zijn geschrapt of minder goed werken. En duurt het jaren voor een vorig peil van welvaart voor de gewone mens wordt bereikt. 
Bezuinigen in crisistijd is de tak afzagen waarop de gewone man en vrouw zitten.

Waarom zijn er dan “linkse” politici die bezuiniging preken?

Dit is in feite ongehoord.  De argumenten die ze hiervoor gebruiken zijn meestal dezelfde als die van de rechtse politici:
 -“evenwicht van de overheidsbudgetten is noodzakelijk”, en we hebben hierboven gezien dat het omgekeerde waar is in crisistijden!
-“te zware belastingsdruk zorgt voor kapitaalvlucht”. 

Het volstaat niet om vast te stellen welke politici dit soort nonsens verkondigen: juristen zonder economische scholing. Pol&soccers die door een hyperliberale prof een vervalst economisch beeld kregen ingepompt op de unief.  Het is zielig maar het is waar.

In een land als België is er maar weinig kapitaalvlucht mogelijk, omdat het leeuwendeel van onze economie uit diensten bestaat en men moeilijk de hier gevestigde activiteiten naar ergens anders kan verplaatsen (je coiffeur in China vestigen, je gsm mast in India opstellen werkt niet zo goed ;) )

Daarenboven, als je ziet hoeveel kapitaal er in zakken van rijken terecht komt om er onnuttige luxe uitgaven mee te doen zou het welhaast verhopen dat zij die geen belastingen betalen maar ophoepelen.  Of hebben we zo’n grote behoefte aan vol luxeboten liggende jachthavens (die nooit uitvaren, te zien als je in Nieuwpoort gaat kijken)? Zijn kasten van villa’s een bijdrage aan onze welvaart?  Zijn allerlei luxe-activiteiten een bijdrage tot het welzijn van eenieder maar vooral: moeten deze mensen door belastingsontduiking (pardon: vermijding) blijven zorgen dat meer dan de helft van het geld naar nonsens gaat terwijl er nu eenmaal nog allerlei sociale noden zijn bij miljoenen mensen?

Indien de belastingen verhogen, in de VS heeft men in de jaren dertig deze opgetrokken tot NEGENTIG procent, zal er een deel gaan lopen.  Maar de meeropbrengst bij degenen die blijven (het brengt hen nog altijd meer dan genoeg op…) zouden maken dat er hogere lonen mogelijk zijn in allerlei sectoren, betere sociale voorzieningen, een comfortabeler leven voor de werkende mensen, die MINDER zouden moeten werken. 
De besparing zou zitten in het minder bouwen van paleizen, jachten en golfcourts.  De rusthuizen zouden verfraaien, de pensioenen omhoog gaan en men zou minder tijd besteden aan nutteloos werk.

Maar vele politici, ook van links geloven niet dat men degenen die door oppotten de crisis hebben veroorzaakt kan raken. 
Dat dit hopeloos is. 
Dat de werkende mensen maar moeten zorgen voor meer inkomsten door meer, langer, flexibeler te werken. 
Dat de kaste van de “investeerders” even heilig is als de franse koningen en de adel voor de Franse revolutie. 

Ze hebben zich neergelegd bij de bestaande wanorde. Zij zijn rechts geworden: zij zijn bestuurders geworden in plaats van veranderaars. Zij denken als de adel: “Arbeid adelt, maar de adel arbeidt niet!”. En zij houden vol dat de crisis niet volgt uit een tekort aan investeringen maar door de “luiheid” van degenen die werkloos zijn.  Een fabeltje, het zoveelste.

En dat is nu precies de reden waarom ik niet zal stemmen op mensen zoals Johan Vande Lanotte, Frank VDB of Gilbert Bossuyt. En zoek naar iemand op de lijsten die zegt dat het systeem moet veranderen. Ik zoek op de lijsten naar mensen die, zonder een broek af te doen en met de kont te staan in de richting van het geld en de macht, duidelijk stellen dat ze de maatschappij willen veranderen in de richting van meer belasting voor de rijken, minder armoede voor de gewone mensen. 

Ik stem dus wel, Stijn Meuris, maar op de goede, linkse, syndicalistisch geörienteerde sossen.

Hopelijk staan er op de lijst van de Sp.a, want anders….

Mkg,

Eric Feremans

 Wie een filmpje wil bekijken waarin ik de economische situatie rond overheidsdiensten nader toelicht is er een link hieronder.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=48LnM5Mh-7E   

01-05-2010 om 00:00 geschreven door Eric Feremans  

1 mei in Menen:

Rozen verwelken,

Burgemeester en schepenen vergaan

Maar sossen in Menen?

Die gaan naar de maan L

Twee partijen de grootste in één Menen zijn:

De Sp.a, (dat is raar)

Op het één mei festijn

Vechten zij met mekaar

BHV is in Menen:

Bossuyt Houdt het VOL

Hij schopte tegen de schenen

Dat eist nu dus zijn tol

Wie in Menen wil stemmen

Voor een echte sos

Moet nu stoppen met memmen

En te bussen voor een sloddervos

Makkers, ten laatste male

Tot de strijd ons geschaard
Stem niet voor een schrale

Maar voor een sos van linkse aard!

Bossuyt blijft schavuit: OCMW moet blijven besparen?

http://www.clubfmmenen.be/articles.php?article_id=603

Na de gemeenteraadszitting van maandag, waarop het debat over het OCMW-budget niet aan bod kwam, gaf de burgemeester van Menen een interview op de lokale radio. Hier bleef hij de nadruk leggen op zijn eis dat het OCMW in de komende jaren bezuinigingen moet doorvoeren.

Als een volleerd Pontius Pilatus (zijn coalitie met de tjeven heeft hem duidelijk aangetast) zegt hij niet te weten hoe het OCMW dat dan wel moet doen. 

Hij zegt eigenlijk wel waarom het OCMW moet besparen: Het stadsbudget moet kloppen, er moet verder gewerkt worden aan het verfraaien van de gemeente.

De burgemeester kent zijn prioriteiten niet, hij kent de principes van onze overlegeconomie niet, hij is geen socialist?

Het politieke compromis dat ons land na de tweede wereldoorlog kenmerkt bestaat er in dat de ondernemers, de “investeerders”, mogen poen scheppen. Maar dat zij een deel moeten teruggeven, in de vorm van belastingen, zodat er geen armoede meer bestaat in ons land. Dit principe, gebaseerd op opgelegde solidariteit, is het pact dat er voor moest zorgen dat er geen getto’s ontstonden, ook niet in de Barakken van Menen (“Menen eindigt bij de brug over de Leie”) en geen ouderlingen die in armenhuizen werden onderhouden door hun kinderen of juist niet.

De OCMW’s krijgen dus toelagen van de federale overheid, maar ook van de gemeente waarin zij gevestigd zijn.  Dit om aanpassing aan de lokale omstandigheden mogelijk te maken.  Zij beschikken over een grote autonomie, zodat geen spelletjes zouden gespeeld worden zoals dit nu aan de gang is, en hebben dus een apart beslissingsorgaan. Daarenboven is dit orgaan verantwoordelijk voor het bepalen van de lokale noden, en dient de gemeente uiteindelijk alle kosten te dragen die deze raad nodig acht om het gepaste sociale beleid te voeren. 

Ons land kent dus geen mensen die met hele bevolkingsgroepen in dozen wonen, het kent niet de bedelaars die, zoals in Rijssel, met uitgestoken hand, trachten te overleven.  Daarenboven blijkt dit systeem als een buffer te werken bij economische crisissen: per honderd verarmde mensen sluit in landen waar geen OCMW’s zijn een kleine onderneming. Bij ons dus niet.  Sociaal bekeken is ons systeem een garantie tegen verpaupering, tegen criminaliteit en in de ogen van verlichte “investeerders” een buffer tegen hollende economische depressies. Het is een goed systeem.

De burgemeester stelt het voor alsof de gemeente een soort van geldbak heeft, die ze aan de ene kant vult, en waar ze aan de andere kant uitgaven moet doen.  Hij vergeet hierbij dat deze kassa ook een financiering kan aangaan (op dit moment goedkoop) en dat hij ook fiscale middelen heeft om wie het goed heeft te laten solidair zijn met wie in de stront zit (letterlijk: de rusthuizen hebben chronisch personeelstekort, de oudjes kakken nog op potten in hun kamertjes die iets meer dan de helft groot zijn van wat volgens hedendaagse normen nodig is en dus hangt er een geurtje boven Menen).  Hij laat het ook voorkomen alsof de stad (hij dus) beslist wat er naar de verfraaiing gaat (sportclubs, culturele centra, zwembaden, jachthavens) en wat er naar de “minsten van ons” gaat.

De wil om Menen tot een groen, toeristisch attractief, qua mobiliteit exquis modelstadje te maken is natuurlijk schitterend.  Maar in een economisch achteruitgaand en achterlijk gebied is dit onmogelijk tenzij men affreuze besparingen doet waar het niet kan, en Menen wil voorzien van getto wijken zoals dit gebeurt in New York, Parijs en Lissabon.  In streken waar ongebreideld liberalisme borg staat voor verpaupering, ellende en criminaliteit.

Natuurlijk is dit een overdrijving! Bossuyt , via de mond van Johan Vande Lanotte, formuleerde het als volgt op een algemene leden vergadering van de Sp.a: “Het zal EEN BEETJE PIJN DOEN”.  Dit deed oorverdovend pijn aan mijn oren.  Welke pijn? Bij wie?  Hoeveel pijn?  Maar vooral: waarom?

De burgemeester wacht niet op een budgetbespreking, die hij zelf manu militari tegenhield op de OCMW raad, misbruik makend van zijn prerogatief als burgemeester en zich verschuilend achter een schepencollege waar hij zelf in eigen rangen niet onverdeeld werd gevolgd.  Hij stelt zijn “visie” voorop, en stelt dat anderen die maar moeten volgen en doet dit zonder dat hij, volgens zijn eigen zeggen, over de nodige informatie beschikte!

Om zich met zijn onbezonnen plan, het opofferen van een deel van de mogelijkheden van onze allerarmsten ten voordele van wat luxe uitgaven, te kunnen politiek schragen, onderhield het Gilbertisme een oud stammenconflict, daterende uit de tijd van de fusies: “Die van Lauwe, tegen Die van Menen”, schoffeerde hij de helft van zijn partijmandatarissen, liet hij zonder debat en nadat zij juist door de partijleden het vertrouwen kregen een maand voordien, op een algemene ledenvergadering zonder debat, de voorzitter en secretaris van zijn partij ontslaan.

Dat de burgemeester Lauwe een warm hart toedraagt is een mythe, overigens.  Hij, met zijn vele contacten op het federale niveau, slaagde er nooit in om een regelmatige busdienst tussen Lauwe en Menen te organiseren.  Het is alsof er een permanente aswolk hangt tussen de deelgemeenten van onze stad die enkel optrekt wanneer de burgemeester in zijn partij moet anderen laten wegstemmen van hun functie binnen de partij: dan zijn er plots bussen.

De burgemeester weigerde een petitie in ontvangst te nemen, ondertekend door één derde van de gezinnen van Lauwe, om te vragen een poging te doen het postkantoor van Lauwe te behouden bij de eigen (sociaistische) beheerders van de Post!  Dit gecombineerd met het ontbreken van busdiensten maakt dat het doen van bepaalde postverrichtingen een dagreis betekenen: ’s morgens vertrekken met de schoolbussen, ’s avonds terugkeren. 

Een meester in het verdelen van de bevolking is Gilbert ooit er in geslaagd om zijn eigen falend speelterreinen beleid te gaan contesteren. In een stoet met duizenden mensen, Anciaux Bert aan de arm stapte hij doodleuk mee in een proteststoet tegen zijn eigen gebrek aan beleid!

Wat de financiën betreft van Menen liet de burgemeester een enorme kans liggen, op een, volgens sommigen, niet correcte manier negeerde hij de convenanten die de toen niet legale casino’s konden afsluiten met de stad.  Deze casino’s waren bereid om een forse bijdrage voor de rusthuizen te betalen. Ik kan daar persoonlijk van getuigen vermits ik toen partijvoorzitter van Spirit was.  Nu zou volgens sommigen een bedrag van rond de zevenhonderd Euro per Menenaar als schadevergoeding in de lucht hangen.

Bossuyt gedraagt zich als een dromer, niet als een man met een visie.  Hij wil in een stad waar één derde van de kinderen in een kansarm gezin wordt geboren, waar ook eenzelfde derde van de bevolking aanklopt bij het OCMW doen alsof hij in een villa stad woont, waar men aan cultuur doet, jachthavens bouwt met overvloedige gelden geput uit de grote inkomsten van de gemeentelijke opcentiemen.

Hij informeert zich niet over de concrete noden van de rusthuizen, van de OCMW cliënten. En hij krijgt dit zelf te horen van… LDD en de liberale oppositie!  Zijn coalitiepartners zitten op rozen.  De burgerlijke vleugel van de CD&V kan zo’n “socialist” best pruimen. Maar ga je horen bij de ACW-ers, zoals Marc Vandamme, dan hoor je een heel ander verhaal.

Deze burgemeester is er een die vervreemd is van de realiteit van zijn kiespubliek. Hij noemt zijn partijgenoten ezels.  Hij wil ze uit de partij indien ze het niet met hem eens zijn om zijn megalomane plannen te gaan steunen maar kiezen om het doel van het socialisme, de solidariteit, au sérieux te nemen en niet te verdrinken in een jachthaven aan de Leie voor mensen die geen steun nodig hebben.  Van één van zijn schepenen zegt hij dat die een puist is die moet worden uitgeknepen. Anderen noemt hij intellectueel minderwaardig en verwijt hen gebrek aan visie.

Een visie die het socialisme vermoordt, die Menen laat ophouden aan de brug over de Leie, die jachthavens en sportclubs prioritair stelt tegenover een goede service aan de minsten onder ons is geen visie. Het is een gebrek aan elementair inzicht in de taak van het socialisme.

Een visie waarbij men zolang Menen een toenemende vergrijzing kent, een economisch achtergesteld gebied blijft bestaat er in om eerst en vooral de oorzaken weg te nemen. Dit vergt samenwerking, ook met de burgerlijke partijen, maar op een economisch én sociaal verantwoorde manier! Het is nu de tijd om plannen te maken hoe men Menen in een situatie brengt waarin er geld is voor luxe. Hoe men ondernemingen aantrekt, subsidies.

Het feit dat subsidies, en overschotten van het OCMW in het verleden systematisch werden overgeheveld naar de lievelingsprojecten van Gilbert wordt vaak verzwegen.  Het is uit eerlijke schaamte allicht, maar het mag gezegd worden.  Deze sociale afbraak is eigenlijk al jaren bezig. Ze dient te worden gestopt.

Ik roep alle Gilbertisten, alle Bossuytisten in de partij op om van mascotte te veranderen, en zij die door conflicten met onze plaatselijke krokodil op straat werden en worden gezet, uit de partij of uit hun functie, te respecteren als voorbeelden van moed en zelfopoffering.

De liefde heeft me naar Menen doen verhuizen, maar godbeterd: in welk moeras ben ik hier verzand!

Mkg,

Eric Feremans.

28-04-2010 om 12:34 geschreven door Eric Feremans