Etappe 17: Penzance - Newquay 84 Km

Het is wreed moeilijk om je geschikt te kleden hier. Toen ik op stond was het zonnig maar nog redelijk fris. Ik besloot om met lange mouwen te vertrekken. Het werd echter al vlug te warm in de zon, lange mouwen uit dus. Overigens, ik heb het dan niet over mouwstukken maar wel degelijk over een ondershirt met lange mouwen. Tegen de middag begon het echter te overtrekken en was de frisse wind goed voelbaar, uiteindelijk moest ik toegeven en de lange mouwen gingen terug aan. Nog wat later ging het zelfs wat motregenen dus besloot ik alvast mijn schoenovertrekken aan te doen, voor het geval dat het erger zou worden. Maar na een uurtje stopte het en begon het zelfs terug op te klaren, te warm in de zon dus. Ik heb echter niet meer toegegeven en ben met lange mouwen doorgegaan.

Gisteravond heb ik gemerkt dat ik op de terugkeer van Lands End nog een leuk kustplaatsje gemist heb, Mousehole. Het ligt even voor Penzance en schijnt erg leuk te zijn maar ik heb het dus niet gezien. Bij mijn vertrek vanmorgen stond ook weer een engels viertal met koersfiets klaar om ook te vertrekken, op hun snelle manier dus. De eerste kilometers, tot Marazion, vandaag heb ik Sustrans genegeerd. Ik heb vrijdag bij mijn terugkeer van St Michael's Mount het pad gedaan en de weg leek me comfortabeler. Net voor Marazion heb ik wel de afslag genomen maar schijnbaar niet gemerkt dat het een dubbele afslag was. Ik ben dan nog maar even rond het dorp gereden. Je moet overigens echt wel uitkijken voor de markeringen. Ze kunnen eender hoe en waar staan: links, rechts, hoog, laag, een heuze wegwijzer of gewoon een klever op een paal. Ik ben ook weer het stedelijk gebied door gemoeten maar via de Sustrans heb ik dat op kleinere weggetjes en padjes gedaan, een heel stuk rustiger moet ik toegeven. In Camborne liep het wel een eerste keer mis. Ik miste een klever op een paaltje op zo'n 30 cm hoogte. Ik had echter wat beter op het kaartje van mijn gids moeten letten want ik werd gewaarschuwd: rechts op het pad na de kerk. Een 2° keer liep het mis even voorbij Redruth, door een misinterpretatie van de pijlen. 2 pijlen op een vierkante paal gekleefd me de punten naar elkaar. Ik dacht dat het rechts was voor mij en links voor de andere richting maar het bleek andersom. Ik had echter vlug in de gaten dat er iets niet klopte en de schade bleef ook hier beperkt. In de hele zone achter het stedelijk gebied staan de ruïnes, zoals ik gisteren ook tegenkwam, in het rond gestrooid. Ik heb nu ook geleerd wat het waren: "Engine Pump Buildings". Er werd dus gepompt voor de mijnindustrie maar er werd niet gespecifieerd wat er gepompt werd.

Verder ging het naar Truro, de hoofdstad van Cornwall. Truro heeft ook een mooie kathedraal maar ik ben er niet in geslaagd om ze op foto te krijgen. In Truro ben ik ook veranderd van route, ik begon op route 3 en ging hier over op route 32. Bij het verlaten van Truro was het weer even moeilijk maar daarna vlotte het weer goed. Ik zal later overigens nog terugkeren naar route 3. Het einddoel vandaag was Newquay. Newquay bleek een moeilijk geval te zijn, heel uitgestrekt met verschillende delen en behoorlijk ingewikkeld vond ik. Ik had wel de naam van een camping maar moest ze nog vinden. Uiteindelijk toch per toeval op een toerist info gestoten, die overigens 's zondags geopend was, en gaan informeren. Hij duidde de camping aan op een kaartje maar wist te vertellen dat er vorige week mensen waren toegekomen maar dat de camping niet "bemand" was. Hij wees dan ook ineens een tweede camping in de omgeving aan. De receptie van mijn beoogde camping blijkt in het weekeinde inderdaad niet bezet te zijn. Het leek me overigens vooral een stacaravan camping te zijn. ik ben dan maar direct doorgegaan naar de tweede. Hier vond ik wel plaats en ze is wel mooi gelegen aan een kleine baaitje met een strandje, zoals er in de omgeving meer blijken te zijn. Het is dat dat het stadje zo moeilijk maakt. De camping is wel behoorlijk prijzig en de wifi is echt te duur voor mij. Er is echter een pub in de buurt dus ben ik even gaan kijken of deze wifi heeft. Dat blijkt inderdaad te zijn en zo heb ik voor de prijs van een biertje toch nog verbinding.

Valse hoop, de pub heeft wifi maar hij werkt niet. 't is te zeggen het signaal is er maar niemand slaagt erin om op de server te geraken voor een internet verbinding. De blog zal toch nog even moeten wachten.

Etappe 16: Penzance - Penzance 69 Km

Ik vecht nog steeds tegen de souvenirs van de laatste camping. Ik zie er uit alsof ik de mazelen heb en vooral in bed, met contact met de lakens, gaat het nog steeds behoorlijk jeuken. Anderzijds heeft zich gisteren een 24 uren crisis opgelost. Mijn identiteitskaart zit samen met mijn telefoon in een plastiek beschermhoesje. Dat zit steeds bij de hand en is makkelijk om te laten zien wanneer ik ergens aan kom. De avond dat ik hier aan kwam merkte ik plots dat ik nog wel mijn telefoon had maar niet meer mijn hoesje en ID. Overal eens goed gekeken maar nergens te vinden. 's morgens ben ik dan bij receptie gaan vragen of zijn iets gekregen hadden maar ook tevergeefs, ze zouden er naar uitkijken. 's namiddags, 't is te zeggen ze openen pas terug om 5 uur, ben ik nog eens bij receptie gaan horen maar ze hadden nog steeds niets ontvangen. Ik was al aan het opzoeken van het lokale politiestation aan het denken, om vanmorgen aangifte van verlies te gaan doen, toen wat later op de avond de receptioniste verscheen met mijn hoesje en ID. Schijnbaar was ze opgedoken onder een stoel in receptie. Ze moet daar bij het inchecken gevallen zijn en zo onder die stoel verdwenen. Alvast een hele opluchting.

En dan vandaag een rondje zuid-west Cornwall. Het begon met een oversteek naar St Ives. St Ives is van oorsprong een oud vissersplaatsje maar ondertussen vissen ze op grotere exemplaren, toeristen. Toch is het wel een mooi en aangenaam badplaatsje gebleven, vind ik. Daarna ging het, als het ware, over de hoge kustweg richting St Just. Een mooie route met permanent zicht op de glooiende weiden met daartussen afgezonderde boerderijen of kleine dorpjes en in de achtergrond steeds de zee, echt wel mooi. Net voor St Just ging wel eerst nog even naar Cape Cornwall, ook hier mooi zich op de ruige kust. St Just is een beetje een standaard Engelse gemeente, best wel mooi en aangenaam. Vroeger was het zowat het center voor de tin en koper industrie in de regio. Je ziet ook overal nog sporen van de mijnen en hun industrie. Ook de ruïnes die er een beetje uit zien als kerkruïnes maar vermoedelijk toch wel te maken hebben met de industrie. In St Just was het ook pasty tijd. Niet de beste die ik al gegeten heb maar omdat ik er een koffie bij bestelde en zo boven 5£ uit kwam, gold het als "5£ meal deal" en mocht ik een gratis gebakje uitkiezen. Uit beperkte selectie weliswaar maar het maakte toch wat goed.

Van St Just ging het naar Lands End, het einde van het land dus. Lands End op zich is een pretpark, niet veel aan voor mij. Maar het is ook het begin van het tweede grote deel van mijn trip. End to End oftewel LEJOG, in andere woorden van het ene einde naar het andere einde oftewel van Lands End naar John O'Groats. In nog andere woorden van het uiterste zuid-westen naar het uiterste noord-oosten. Officieel is de afstand schijnbaar 874 mijl (1.400 Km). De meeste fietsers kiezen voor de route die ene Nick Mitchell beschreven heeft en die een kleine 1.000 mijl (1.600 Km) is, onderverdeeld in 14 etappes. Ik heb gekozen voor een route die de Sustrans routes volgt en een kleine 1.200 mijl (1.92O Km) zou zijn. Ik veronderstel dat het er uiteindelijk nog wat meer zullen zijn, met de nodige missers en afwijkingen om campings en overnachtingen te vinden. Gezien de visie van Sustrans op fietspaden zal ik de routes wel losjes volgen als richtlijn eerder dan strikte wet.

Gisteren verschenen er nog 4 mannen in fietskledij in de herberg. Vanmorgen waren ze zich aan het klaar maken voor hun vertrek, eveneens richting John O'Groats. Zij doen het dus wel op de klassieke engelse manier: volgens de 1.000 mijl route, op iets sportiever fietsen met een minimum aan bepakking en met overnachtingen in hostels en guesthouses i.p.v. kamperen. Ik veronderstel dat zij er op 14 dagen zullen zijn, voor mezelf verwacht ik ruim het dubbele. Eerder ontmoette ik hier ook al een koppel die het in de andere richting deden op mijn manier, kamperend en zigzaggend. Zij vonden het, voor hun, laatste deel in Cornwall met zijn heuvels het lastigste deel van de hele rit. Mijn leven zou er dus moeten op vergemakkelijken. 20 Km van mijn route heb ik vandaag alvast gedaan. Resten er nog 1.900 + vergissingen en afwijkingen.

Vandaag was een echt goede dag al waren er wel geregeld dreigende wolken en vooral een pittige wind.

Wat rondhangen is uiteindelijk 20 Km "losrijden" geworden. Eerst naar en door Penzance en dan verder naar Marazion en de Mont Saint-Michel of Saint Michaels Mount zoals ze hier zeggen. Alles rustig en relaxt. Vroeg terug en nu de opties voor de volgende dagen bekijken.

Etappe 15: Prideaux - Penzance 89 Km

Ik heb inderdaad enkele tientallen souvenirtjes over gehouden aan de camping. Vanmorgen was het nog erger. Mijn tent was bedekt met honderden van de dingen. Die tent opbreken was één van de verschrikkelijkste dingen die ik onderweg ooit moest doen, geloof ik.

Vanmorgen nog één van de Engelse clichés weg geklikt, de mist. Tot een uur of 11 zat alles dicht. Ik geloof dat ik zo stilaan alle clichés aan het af klikken ben: de golfclub, de tennisclub, de cricketclub, de bowlsclub, de wandelaars, de honden, roeiers, ... de regen en nu dus ook de mist.

Vandaag ook weer een overzetje meegepakt, eentje die werkte op kettingen overigens. De zware kettingen liggen op de bodem en de overzet gebruikt ze om zich van één kant naar de andere kant en terug te trekken.

Toen ik ergens aan de kant zat voor mijn boterhammetjes, stopte er een Engelsman met een mountainbike om me te vragen of ik misschien een paar mooie parcours kende in de omgeving, met leuke "drops" en dergelijke. Ik geloof dat hij nog niet goed waker was of zweet in zijn ogen had, ik zit aan de kant mijn boterhammen te eten naast een fiets met vijf grote tassen ... zie ik er uit alsof ik de lokale mountainbikeparcoursen ken?

Ik volgde vandaag weer een ruime interpretatie van mij Route You route. Eén van mijn afwijkingen bracht me wel een beetje in de drukte van een aaneensluiting van stadjes, herinnering aan het mijnwerkers tijdperk van Cornwall. Naar het einde toe volgde ik mijn route om aan mijn hostel te komen. Naar goed gebruik verkoos Route You de hogere weg rond in plaats van de gemakkelijkere weg door Penzance om op bestemming te geraken.

Penzance is zo wat de afsluiting van een eerste deel van deze reis. Ik zal hier 2 dagen blijven, eentje om in Penzance wat rond te hangen en een tweede of een "free-ride" tourtje van Cornwall te doen. Ik ben er overigens van overtuigt dat ik heel binnenkort stukken van mijn rit van vandaag in omgekeerde richting zal doen, inclusief de overzet. Wat kan ik zo al zeggen na dit eerste deel? Dat het Engelse golvende landschap heel mooi is om te zien mar veel minder om te fietsen, het is echt wel zwaar. Dat ze in Engeland geen voorrang van rechts (of links) kennen. In elke situatie heeft de ene weg voorrang op de andere, duidelijk aangegeven en dus zonder discussie of twijfel (ik heb een hekel aan voorrang van rechts). Dat Engelse honden, in't algemeen, heel goed opgevoed zijn en de meeste chauffeurs ook wel.

Etappe 14: Plymouth - Prideaux 73 Km

Toen ik vanmorgen een beetje vervroegd, even na 4 uur, uit mijn tentje moest voor een kleine boodschap voelde ik al de eerste nattigheid en inderdaad, tegen 6 uur opgestaan met regen. En deze zou tot een stuk na de middag in min of meerdere mate blijven vallen.

Etappe 13: Daccombe - Plymouth 63 Km

Na dat vannacht de regen passeerde scheen vanmorgen de zon. Het bleek echter bedrog, al vlug waren de wolken daar terug en het werd uiteindelijk een grijze dag maar wel droog.

En dan gaan we nog maar eens een potje klagen over Route You. Al kort na het vertrek kwam ik weer aan een klimmetje waar ik nooit boven zou geraken, afstappen dus en even trekken en sleuren. Nu wil ik ze vergeven dat ze niet weten dat de Engelse wegen in verval zijn maar dat dergelijke stijgingspercentages niet in een recreatief fietstochtje thuis horen dat zou toch programmeerbaar moeten zijn. Later kwam ik aan een, in het begin, perfect berijdbaar gravelpad. Het werd al wat minder toen het begon te stijgen maar het werd pas echt gortig toen ik, bij een bocht in het pad, weer rechtdoor de weide werd ingestuurd. Ik besloot dan maar het pad te volgen maar de eerste 25 meter, of zo iets, waren eerst weer even trekken en sleuren en ook verder was het niet aangenaam klimmen én dalen op dit pad. Ik moet wel toegeven dat hier plaatjes hingen dat fietsen toegelaten was. En tenslotte was er weer zo'n Engelse situatie waarbij een weg plots stopt en over gaat in een pad (of 3 in dit geval). Ik was hier nog niet te ver voorbij een alternatieve afslag en besloot terug te keren. Daarna besloot ik om zelf via iets grotere wegen in de juiste richting te gaan, ook toen ik terug op mijn route kwam en deze een beetje verder weer voor een klein weggetje met een steile klim koos. De "provinciale" wegen zijn ook niet zo druk en zoals verwacht een stuk minder extreem. Je kunt je dan afvragen waarom ik vasthoud aan Route You maar de routes voor de eerste paar weken waren klaar gemaakt en gaan van camping en camping. En ook, voor het grootste deel zijn de routes wel OK alleen steken er geregeld hier en daar enkele stukken in die niet te doen zijn. Alleszins, nog een paar ritten en dan heb ik het er voorlopig wel even mee gehad.

En nu dat allemaal van mijn hart is, nog even over de rit van vandaag. Veel valt er niet over te zeggen. In het begin ging het langs Torquay. Torquay Bay wordt wel eens de Azurenkust van Engeland genoemd maar daar moet je toch een beetje optimist voor zijn, zeker op een grijze dag als vandaag. Verder valt misschien nog de passage in Totnes te vermelden, ook wel een behoorlijk stadje. Eindigen deed ik dus net voor Plymouth, waar de camping gratis wifi heeft in de bar. Ik ben dus wel verplicht om iets te gaan drinken, wat overigens maar zelden voorvalt deze trip. In tegenstelling tot het verleden, wanneer ik 's avonds graag mijn biertje dronk, gebeurt dit deze keer veel minder.

Etappe 12: Charmouth - Daccombe 93 Km

Hoogzomer in Engeland! Vanmorgen opgestaan met een helder blauwe hemel en het is de hele dag (nog) niet veranderd, het was zelfs echt wel warm. Na de middag kwamen er aan de horizon wel wolken opduiken maar daar is het (voorlopig) bij gebleven. Mooi fietsen door een heuvellend landschap zonder excessen ... voor de eerste 20 Km. Toen waren ze daar weer, de muurtjes. Het feit dat ik zo veel (extreem) steile beklimmingen heb komt natuurlijk ook door de keuze van de kleine weggetjes te doen. De grote wegen volgen de meer vloeiende lijnen maar de kleine weggetjes gaan naar de punten tussenin, op en neer dus. Omstreeks Km 30 kwam ik weer aan een weg waar ik echt niet kon aan beginnen. Dit was dan wel geen voetpadje door de weide maar het waren wel gewoon rotsen en stenen in de grond en steil omhoog. Nog maar eens rondrijden dus.

Tijdens mijn omleiding zag ik een koppel, een man met een jongedame, met de koersfiets staan, schijnbaar overleggend wat ze zouden doen. De wegsituatie was nogal complex daar. De jongedame droeg een opvallen oranje shirt en toen ik ze passeerde kreeg ik van de jongedame een welgemeende "goeiemorge". Ik was zelf te veel met de situatie bezig en een beetje te verrast om te reageren en toen het tot me doordrong besloot ik om toch maar niet terug te draaien om ze lastig te vallen. Ik vond wel dat ze wat weg had van Marianne Vos, Maar of die in Engeland zou gaan trainen met haar oranje shirt aan?

Later, terug op mijn route, reed ik langs Exeter maar meer heb ik daar niet mee gedaan. Het verlaten ging langs het water, lekker vlak, richting kust, nog altijd vlak. Het langste vlakke stuk sinds lange tijd, zo voelde het toch. Als je echter niet vlak aan de kustlijn kunt blijven dan hebben ze echter ook hier nog altijd last van kliffen, terug klimmen dus. En soms terug extreem klimmen. Kort voor mijn eindpunt kwam er weer zo één. Bovendien lag er hier kiezel, schijnbaar op de nieuw aangelegde asfalt. Dat nieuw aangelegde asfalt bleef echter niet duren, de weg verslechtte en ging uiteindelijk ook over in zo'n echte "steenweg". Ik was echter al te hoog geklommen om terug te keren vond ik. Afstappen en duwen maar dus. De klim mocht dan ondertussen al wat afgezwakt zijn, het bleef zwaar zwoegen over die stenen. Nu, de schuld hiervoor ligt niet alleen bij Route You maar ook bij de Engelsen. De stijging, in het begin, was dan misschien wel te extreem om recreatief te noemen, de weg is voor de rekening van de Engelsen. Ik kon op sommige plaatsen wel degelijk zien dat hij hier ooit geweest is. Toen ik na een goede 100 meter, schat ik, aan een kruispuntje kwam met een toch berijdbaar weggetje besloot ik om toch nog maar eens rond te rijden. De route rechtdoor werd nog erger en terug steiler. Uiteindelijk kwam ik terug op een grotere weg richting mijn camping.

Het is een beetje een aparte camping op een enorm groot gras terrein. De receptie is open van 08.30 tot 12.00 maar als er niemand is moet je maar opstellen en morgen vroeg komen afrekenen. Caravans overigens niet toegelaten wegens geen vergunning hier voor, allemaal tenten dus.