Op 29 december 1916 wordt de Russische monnik Grigori Raspoetin, ooit heilige en beschermeling / adviseur van de Tsarina in Petersburg vermoord. Hij werd rond 1869 in Siberie geboren als Gregori Jefimovitsj Novitsj. Pas later zou hij de naam krijgen die we nog in geschiedenisboeken aantreffen. Zijn bijnaam is de gekke monnik. Als pelgrim trok hij door Rusland totdat hij in 1905 aan het hof van de laatste Tsaar Nicholas II en zijn vrouw Alexandra verscheen. Hij was er terecht gekomen omdat hij -naar eigen zeggen- werd aangeraakt door de hemelse moeder die hem vroeg om de bloedingen van de troonopvolger te stoppen. De jonge prins, of tsarevitsj, leed aan hemofilie en had, omdat zijn bloed niet stolde, inwendige bloedingen. Raspoetin bad het kind weer gezond. Met vele fans tot gevolg, voornamelijk vrouwen. Hij predikte dat met hem naar bed gaan hetzelfde was als bevrijding van de zonden. Raspoetin was van mening dat men zonde helemaal moest ervaren om het te kunnen overstijgen. Dat gold zowel voor drank als seks, en beiden liet hij zich goed smaken. Dat neemt niet weg dat hij binnen zeer korte tijd hoge posities aan het hof bekleedde. Hij werd vermoord door grootvorst Feliks Joesoepov omdat zijn macht te groot werd. Andere bronnen spreken van een door de Britse geheime dienst opgezette aanslag.
Zondag a.s. zingt KORILE voor de zoveelste keer in Ter Duinen-Nieuwpoort, een hersteloord van de CM en deelt daarmee een stukje kerst- en muziekvreugde met de mensen die wat minder goed in forme zijn. Ik ben blij dat elk van de drie koren die ik mag dirigeren iets van die medemenselijkheid ten toon spreidt. De afgelopen jaren traden wij zo op in het UZ Gasthuisberg, het revalidatiecentrum c.q. tehuis Hof ter Schelde, zoals gezegd Ter Duinen en in het dienstencentrum De Kastanje in Zelzate.
Laten we maar een beetje de actualiteit volgen en gelukkige verjaardag wensen aan één van onze nieuwe aspirant-Belgen: Gérard Depardieu. Geboren in 1948 in Chateauroux (Fr) wordt hij vandaag 64. De kritiek die hij de laatste tijd krijgt vanuit Franse hoek, kan niet verhelen dat hij één van de beste Franse acteurs (en zeker de bestbetaalde) is van de laatste decennia. Volgens de Wall Street Journal mag men zijn bezit ramen op 120 miljoen dollar. Grote prestaties in films als: Le dernier metro, Police, Camille Claudel, Cyrano de Bergerac. En de kleinen onder ons kennen hem uiteraard van Asterix en Obelix. Enig leedvermaak van mijn kant kan niet ontkend worden: de Fransen lijfden ten onrechte figuren als Adolphe Sax, Georges Simenon, Jacques Brel in. Onze beurt om in ons vuistje te lachen.
Bij het afsluiten van onze concertreeks kregen we, althans naar mijn inschatten, een gevoel van voldaanheid over wat wij gepresteerd hebben. De kick van het eindapplaus blijft nog een hele tijd nazinderen en doet ons verlangen naar meer. Wi, zangers, staan voor de (figuurlijke) spotlights en zien, horen en voelen dat het publiek heeft genoten. Maar dat alles mag ons niet doen vergeten dat er voor het welslagen van een concert heel wat mensen waren die niet als dusdanig in het programmaboekje staan. Leden gingen op stap om sponsors te zoeken en kaarten te verkopen, bestuursleden vergaderden over de organisatie, familieleden werden opgetrommeld om ontvangst en receptie te verzorgen, helpende handen waren er om de kerken aan te kleden, om stoelen te plaatsen, om te zwoegen aan podia. Chauffeurs zorgen voor verplaatsingen. En nog anderen zijn gastvrij en stellen hun kerk ter beschikking van ons. Al die handen verdienen gekust en gestreeld te worden. Wij hebben het allemaal samen gedaan.
23 december 1968 ... of zoals Harry Belafonte zong : "long time ago in ..." . In Stene (Oostende) maken twee jonge mensen zich op om te trouwen, eerst in het gemeentehuis van Stene (wat toen nog een onafhankelijke gemeente was, daarna in de kerk van Sint Franciscus. 44 jaar is al een flinke tijd om bij elkaar te zijn. Op kousevoetjes richting 50.
Het ziet er niet naar uit dat we vandaag het einde van de wereld beleven. Dus zou ik zeggen dat we klaar zijn voor het laatste van onze concerten. Afgaande op de beeldverslagen hadden we het even goed kunnen noemen: "Symfonie in rood en zwart". De klapper - of in muzikale termen "allegro vivace" - komt er op zondag om 15.00 uur in Zelzate. Iedereen op post om daarna stilaan aan een korte rustperiode te beginnen. Daarna volgen nieuwjaarsrecepties en andere worstenbroodfestijnen.
In de nieuwsbrief van Canvas zit een ontroerende video "Onder de mist" van journalist Tim Verheyden en regisseur Jeremy De Ryckere. In het kader van Music for Life is het een documentaire over Alzheimer en de menselijke verhalen achter de aandoening. Gemaakt in de dementiekliniek Joostens in Zoersel, waar 200 mensen worden verzorgd die lijden aan een beginnende of vergevorderde dementie. Heb je overigens de film gezien over het einde van Hugo Claus?
Het dementenkoor De Betties heeft dinsdagavond het Sportpaleis in Antwerpen muisstil gekregen. Het optreden stond in het teken van 'Music For Life 2012', deStudio Brussel-actie die dit jaar rond het thema dementie draait.
De Betties was het voorprogramma van de Britse rockband Muse. Het waren de bandleden van Muse zelf die om applaus vroegen voor het koor. Terwijl het nummerFollowMe door de zaal weerklonk, grepen heel wat toeschouwers naar hun zakdoek.
Ik heb van de stilte tussen de stormen gebruik gemaakt om op pakesjacht te gaan. Leuk als je het zo onder de kerstboom ziet groeien. En nog leuker om met heel de familie op kerstdag de cadeautjes te geven. En neen .... ik zeg niet wat er in zit. De kindjes schudden en voelen er wel aan, maar ze moeten nog een paar dagen geduld hebben.
Van harte proficiat aan al de koorleden die gisterenavond een heel mooi concert ten gehore hebben gebracht. Dankzij jullie zijn heel wat mensen tevreden naar huis teruggekeerd. Wat aandacht en inzet niet allemaal kunnen doen. Het is een uitnodiging om het even goed te doen in Borgerhout en Zelzate. Om er het vuur in te houden zeg ik nu al wat Pasen brengt (dat komt er heel vlug aan!) in Onze Lieve Vrouw ter Sneeuw: een (nieuwe) Missa Eucharistica van Schröder, muziek van G.F. Händel, Isaac, en Aichinger. Ook met de andere koren beginnen we een heel nieuw programma: hét moment bij uitstek om nieuwe leden mee te brengen die dan onmiddellijk mee zijn.
Op 22 december brengen de ensembles van de muziekakademie een mooi kerstprogramma. Wie zijn de uitvoerders? Het kamerorkest Arte dell'Arco, het jongerenkoor Flamante en het vocaal ensemble Arte della Voce; solisten Annelyn Gevaert en Nele Dufait (zang), Dirk Blockeel, orgel.
Op het programma: * Vivaldi: Concerto in re klein * K. Bex: Ave Maria * Vivaldi ; Gloria * L. De Vocht : uit Cantica: Ave Regina Coelorum, Ave Maria, Te Joseph celebrent en Adeste Fideles * G.F. Händel: Orgelconcerto opus 7 nr. 4 in D klein * Paul McCartney: Liverpool Oratorium * Erika Budai: Kerstcantate
We hebben gisterenavond met succes de generale repetitie van onze concerten afgerond. Ik ben er van overtuigd dat het publiek jullie inspanningen zal appreciëren. Toch nog eventjes wat huishoudelijke mededelingen. Zondag wordt tijdens het concert in Borgerhout een cd-opname gemaakt. Als die een beetje lukt, is ze achteraf te verkrijgen. Nog Borgerhout: de opstelling van het koor zal daar anders zijn dan in Hombeek, we kunnen nl. een bredere opstelling voor het koor realiseren. Dat doen we onmiddellijk voor het inzingen (dus allemaal goed op tijd om 13.30 u , temeer omdat de producer van de opname allicht ook nog wat wil uitproberen voordien. Zorg goed voor jezelf en voor je stem. Drinken is goed (geen melk, geen alcohol), plakkerige snoep heel wat minder. Ik ben benieuwd naar de outfit van de dames. En ... er zijn voor alle drie de concerten nog kaarten te koop: kerken zijn nu eenmaal rekbaar.
Al mijn sympathie voor het optreden van het koor Polyfoon o.l.v. Lieven De Roo die op 10 januari 2013 om 20.15 u. een concert zingen in de kathedraal van Antwerpen met Engelse kathedraalmuziek en polyfonie van o.a. Sheppard, Tallis, De Ley en Talbot. De opbrengst van het concert (en van de CD-verkoop) gaat integraal naar Kom op tegen Kanker en naar de palliatieve dienst van het UZ Antwerpen, waar één van de koorleden die onlangs aan kanker stierf, werkte.
Als we sommige interpretaties van de Maya-kalender moeten geloven dan zullen we met onze koren maar 2 concerten zingen in plaats van 3. 21 december wordt het grote einde.
Armageddon, apocalyps, de Dag des Oordeels,... Noem het zoals u wil, maar ons Definitieve Einde komt eraan. Slechts enkele duizenden soortgenoten zullen de immense vloedgolven, vulkaanuitbarstingen en aardbevingen die dag overleven. Geen doemscenario van een handvol kierewiete sekteleden deze keer. Wereldwijd zijn miljoenen mensen ervan overtuigd dat we nog slechts 9 agen hebben. En dan: BOEM!
Niet alleen Christenen en Moslims, maar ook sommigen in de New Age beweging geloven dat we leven in de Eindtijd. Het Einde der Tijden is volgens hen zelfs zeer nabij. Op Internet wemelt hetvan de voorspellingen uit deze hoek. Wie even zoekt op 2012, kan reeksen documentaires vinden waarin de wereld vergaat. Weliswaar verschillen de New Age goeroes onderling in de manier waarop ze dit interpreteren, maar 11 september, global warming, een tsunami, een inslag van een meteoriet, het omslaan van het magnetische veld, epidemieën en hongersnoden, soms met een kernoorlog, het komt allemaal voorbij. Over een ding zijn ze het echter eens: zeer binnenkort!
Zij kennen zelfs de exacte datum: 21 december 2012. Wat er op die dag precies zal gebeuren, daarover verschilt men nog van mening.
Sommigen denken dat de planeet Niburu dan zal terugkeren, want zijn omlooptijd zou 3600 jaar zijn. Het bestaan van deze planeet is echter reeds gelogenstraft door de moderne astronomie. Dat er op deze planeet reptielen zouden wonen die ooit in ruimteschepen naar de aarde zijn gekomen en die zich nu, vermomd als mensen, onder ons bevinden en de macht hebben gegrepen, behoeft daarom geen verdere weerlegging. Niburu bestaat niet en die reptielen bestaan evenmin.
Toch blijft de datum van 21 december 2012 circuleren. Deze datum is volgens insiders gebaseerd op De Mayakalender die niet alleen cyclisch is, maar ook zeer geavanceerd. De grootste cyclus in deze kalender valt volgens hen samen met de precessie van de aardas, oftewel een Platonisch jaar. De exacte lengte is 25.765 jaar, dat is ongeveer 26.000 jaar. De huidige grootste cyclus zou volgens sommige kenners van de Maya-kalender eindigen op 21 december 2012. Er zijn mensen die daarom geloven dat dit het Einde der Tijden is. Volgens de Wikipedia eindigt de huidige cyclus echter op 12 oktober 4772.
Over de uitvoeringspraktijk van het gregoriaans bestaan er verschillende opvattingen. De meest gehuldigde in de 20e eeuw is de manier die voorgesteld werd in de Solesmes-uitgaven van o.m. het Graduale waarbij de ritmische velengingen aangeduid worden door punten en liggende streepjes ("episemata"). In dit systeem dat ontwikkeld werd door Mocquereau is er een verdeling van de individuele noten in groepjes van twee of drie, waarbij elk groepje begint met een ictus, een ritmisch steunpunt, te vergelijken met de eerste tel van een maat. Deze ritmische groepjes worden dan op hun beurt gecombineerd tot grotere eenheden in een geordende beweging van spanning (arsis) en ontspanning (thesis), die tevens weergegeven worden door de handbeweging van de dirigent. Er bestaan echter ook andere ideeën over de uitvoeringspraktijk. Een andere monnik van Solesmes, dom Cardine, heeft een systeem dat de laatste tijd meer en meer aandacht krijgt.
De sint heeft nog maar nauwelijks zijn huis in de goede stede Sint-Niklaas gesloten, of daar komt de kerstboom aan. Niet zo een plastieken geval, en al evenmin zo een boompje van niets, een heuse boom is het geworden. Doet mij een beetje denken aan het kinderboekje dat in de verhalendoos zit van twee poezen die een gat in het plafond moeten zagen om hun kerstboom recht te krijgen. Ik weet het, het is vroeg maar voor de kleinkinderen kan het feest niet vroeg genoeg beginnen, met al de gevolgen van dien van vroef afvallende naalden. En daarbij het heeft iets winters, de geur van de spar in de huiskamer, de lichtjes, de ballen. Voor ons niets van die idiote bomen gemaakt van porseleinen borden en koffiekoppen (Hasselt) of futuristische kubussen (Brussel). Een traditie van bijna 2 eeuwen, gooi je zomaar niet overboord omwille van belachelijke bedenkingen door het politiek correcte denken.
46 is deze dame geworden vandaag. Of heeft ze duizend levens achter de rug? Ze groeide op als middelste van vijf kinderen in een voorstadje van Dublin. Ze was acht toen haar ouders scheidden. O'Connor bleef bij haar moeder, die haar geestelijk, fysiek en seksueel mishandelde. Na vier jaar trok ze dan maar in bij haar hertrouwde vader. Maar daar werd het niks beter. Zij werd een rebelse tiener, die spijbelde en winkeldiestalletjes pleegde. Op haar vijftiende werd ze in een tuchtschool geplaatst en aan het strenge regime van de nonnen onderworpen. Maar ook kon ze daar haar muzikale talenten ontwikkelen. Haar eerste opname 'Take my hand' werd er geboren. Vanaf haar achttiende is ze rebels gebleven, protesterend, schreeuwend om aandacht. Haar leven leest als een dramatisch boek. Maar haar muziek ... ooh.
De eerste gemeenschappelijke repetitie voor onze kerstconcerten zit er op. Diegenen die aanwezig waren, zullen gemerkt hebben dat we samen er iets goed van gaan maken. Kleine aanpassingen in opstelling en verloop zullen de kleine onvolkomenheden helemaal wegwerken. Daarom wil ik jullie, koorleden, op dit publiek forum bedanken voor de aandacht en de mooie inspanning. Voor de anderen die dit lezen: ik hoop dat jullie in grote getallen zullen komen luisteren.
* Hombeek : 15 december om 20.15u in de Sint Martinuskerk * Borgerhout: 16 december om 15.00 u in de Onze-LieveVrouw-ter-Sneeuwkerk (Laar - Borgerhout) * Zelzate : 23 december om 15.00 u in de Sint-Niklaaskerk (Grote markt).
Tijdens die concerten zal je niet alleen de drie koren Korile, Musica ad Nives en Ter Looveren horen, maar ook Wouter Verheyden (orgel) en Kris Van Aken (cornet).
De Amerikaanse jazzpianist en componist Dave Brubeck is op 91-jarige leeftijd overleden. Brubeck en zijn kwartet zijn wereldberoemd geworden met het nummer Take Five, geschreven door saxofonist en Brubecks muzikale partner Paul Desmond. Brubeck stond erom bekend dat hij de destijds geldende conventies van de jazzmuziek oprekte. Hij experimenteerde er onder meer op los met 'vreemde' maatsoorten.
Take Five uit 1959, op basis van een vijfkwarts ritme van Morello, was daar een goed voorbeeld van. Het verscheen op het baanbrekende album Time Out, dat ook klassiekers opleverde als het nummer Blue Rondo à la Turk.
Brubeck schreef onder meer ook balletten, oratoria en symfonische werken, waarbij hij net als zijn illustere voorganger George Gershwin jazz vermengt met klassieke muziek. Hij werkte samen met grootheden als Louis Armstrong en Gerry Mulligan.
Brubeck zou donderdag 92 zijn geworden, hij overleed aan hartfalen. Brubeck was tot hoge leeftijd actief. Hij stond nog geregeld op het podium met zijn vier eveneens musicerende zoons, Darius, Chris, Dan en Matthew.
In ons tegenwoordige drukke leven, met talloze keuzemogelijkheden om onze tijd op te vullen, is de verleiding groot om ons te verbinden met heel veel verenigingen en activiteiten. Vaak gebeurt het dan dat de verschillende kalenders met mekaar in conflict komen. Kiezen is de boodschap. Je kan bvb. rustig in verschillende koren of muziekgezelschappen zijn, maar dan moet je ook eerlijk op voorhand aan je vereniging duidelijk maken voor wie je kiest als er een tijdconflict ontstaat. Dit is een kwestie van eerlijkheid tegenover je medeleden. Nog erger is als je wel lid bent van een gezelschap, maar alleen maar komt opduiken als het je past. Verantwoordelijkheid tegenover de anderen is soms voor sommigen een loos woord. Is het verwonderlijk dat de ergernis bij een dirigent groot is, als er van dit soort zangers in zijn koor/koren rondlopen?
Bijzonder fascinerend en verslavend is het grote fantasy-epos "The game of thrones" van George Martin. Millioenen lezers worden in de ban gehouden van de avonturen van geslachten die strijden om de troon van de Zeven Koninkrijken. En wat er iedere keer weer schokt, is het feit dat in de grote verhalen het iedere keer opnieuw de hoofdfiguren zijn die sterven of een gruwelijk lot ondergaan. Nu zijn er niet alleen de meer dan vijfduizend bladzijden lectuur, maar een al even getrouwe serie op 2Be iedere zondagavond. Waarom ik er juist vandaag weer moet aan denken, heeft waarschijnlijk te maken met de sneeuw. De landen van de 7 koninkrijken worden beschermd door een 700-voet hoge muur van ijs. Achetr die muur heerst de eeuwige winter, en die winter bedreigt door een apocalyptische klimaatverandering heel de bewoonde aarde. En toch gaan de mensen voort met vechten, intrigeren, drinken, verkrachten, moorden. Zo wordt deze reeks niet alleen een geweldig epos, maar misschien zelfs een voorafbeelding.
Toen onze vriend Koen suggereerde dat ik eens moest luisteren naar een mis van Nino Rota, moest ik bekennen dat die naam bij mij geen belletje deed rinkelen. Liefhebbers van filmmuziek zouden nochtans beter moeten weten. Rota (1911-1979) is een Italiaanse componist die vooral lauweren haalde met de muziek voor de films van Fellini en voor de Godfather-trilogie. Voor Godfather-II kreeg hij samen met Carmine Coppola een Oscar. Maar buiten dit soort muziek was hij ook directeur van het conservatorium in Bari, schreef daar symfonieën, concerti en operas en dus ook een Messa breve. Suggestie voor één van de volgende aan te leren missen? Alhoewel, de klemtoon ligt op de twee mannenstemmen, wat in onze koren niet altijd evident is. Luister ook eens naar de boeiende orgelpartij. http://www.youtube.com/watch?v=dJ4paXgRRao
In tegenstelling met Toon Hermans, kwam bij mij de Sint wel elk jaar met cadeautjes, tenminste tot ik een jaar of 10 was. Wat er daarna gebeurde herinner ik mij niet zo goed. Allicht was de goedheilig man (zie gisteren) nadien niet meer zo geïnteresseerd. Maar die 6e december 1953 was er wel eentje met traantjes. Vlak voor het feest werd de illusie van de kindervriend ruw kapot gemaakt op school. Een stukje jeugd voorbij, en ik weet nog hoe ik die morgen een trein kreeg, waar ik maanden had naar uitgekeken, en dan naar buiten liep om - met tranen in de ogen - nog één keertje heel luid een sinterklaasliedje te zingen. Misschien doet het daarom nog altijd een beetje pijn, telkens ik dezelfde traantjes zie bij mijn klein kinderen.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
