Mijn lieve compagnon Lina heeft mij verlaten!

Woensdagmorgen 13 augustus 2014 is mijn trouwe en lieve viervoeter Lina op de bonte kleuren van de regenboog naar het hondenparadijs opgestegen. Bijna drie jaar lang heeft zij mijn leven gedeeld en mijn gevoel van eenzaamheid verzacht. Haar aanwezigheid gaf weer een doel aan mijn dagelijks leventje. Haar gelukkig maken werd mijn hoofddoel. Haar fonkelde koolzwarte oogjes en flapperende oortjes was haar communicatiemiddel. Zo straalde zij haar geluk en toonde haar dankbaarheid uit over dat ik haar opgenomen had in mijn leven. Sinds begin van ons samenleven week zij geen enkel moment af van mijn zijde. Waar ik mij ook verplaatste was zij aanwezig. Het was alsof zij verlatingsangst had. Een gevoel dat mij persoonlijk heel bekent overkomt. Als ik haar toch even moest verlaten, om bijvoorbeeld inkopen te doen, was het steeds een groot feest als ik terug kwam. Men kon door haar uitlatingen van vreugde uitmaken het verwijt “waarom heb je mij niet meegenomen”. Zelfs wanneer ik met haar ging wandelen week zij geen enkel moment af van mijn zijde. Zij hield na enkele stappen steeds oogcontact met mij. Misschien had zij schrik dat zij mij onderweg zou verliezen en niet meer zou terugvinden. Haar oogjes weerspiegelde trouwheid en medeleven. Zij was een trouwe vriendin. Een levenscompagnon met een klein hondenhartje vol onvoorwaardelijk liefde en onbaatzuchtige genegenheid. Niets dan prachtige herinneringen heeft zij mij en iedereen die haar kenden achtergelaten. Geen woorden kunnen mijn gevoelens beschrijven hoe ik haar mis. Voor de zoveelste maal in mijn levensbestaan verlies ik mijn hart van wie ik het meeste hield?

Korte voorgeschiedenis

Toen ik jaren geleden mijn vorige trouwe compagnon Dolly die zeventien jaar lang mijn leven had gedeeld en in mijn armen gestorven is, had ik gezworen dat ik mij nooit meer zou binden aan een diertje. Als men deze verliest doet dit te veel hartpijn. Dat wou ik mij in de toekomst besparen. In het leven mag men nooit zeggen "nooit meer". Na mijn op ruststelling ben ik door familiale omstandigheden uitgeweken naar het buitenland. Meer bepaald naar Duitsland aan de Eifel. Bij aanvang houdt men zich bezig met het verbeteren en aanpassen van zijn woonomgeving. Het gemis mijn leven te delen werd met de dag zwaarder en zwaarder. Geen nuttige doelstellingen meer en niemand met wie men het leven kon delen. In de loop van de maand oktober 2011 stuurde één van mijn directe buurmensen mij een internetlink van het dierenasiel in Mayen (D). Zij had de hond (teefje) gevonden dat perfect bij mij zou kunnen passen. Na betreffende webpagina bezocht te hebben en na lang wikken en wegen besloot ik toch maar op 20 oktober 2011 het dierenasiel in Mayen een bezoekje te brengen. Om mij persoonlijk te vergewissen of de beschrijving op hun website wel degelijk overeenstemde met de hond die op de foto al mijn hart had veroverd. Zij geleek inderdaad een beetje op mij. Rond en rustig. Haar juiste leeftijd kon niemand ter plaatse en later de geraadpleegde dierenartsen met juistheid bepalen. Eerlijk gezegd was dit voor mij niet belangrijk. Volgens mijn persoonlijke ervaring, zonder de dierenartsen in vraag te stellen, was toen al mijn zeker dat mijn lievelingsdiertje ouder was dan 10 jaar. Haar verdere levensbestaan wou ik absoluut met haar delen. Heb ter plaatse, zonder veel na te denken, het contract ondertekent dat ik de verantwoordelijkheid overnam voor haar verdere levensbestaan. Toen ik haar Europees dierenpaspoort overhandigd kreeg kon vaststellen dat zij geëxporteerd werd uit Roemenië en dat haar oorspronkelijke naam Georgia was. Hier in Duitsland had men haar de naam van LINA toegewezen (het waarom begrijp ik nog steeds niet). Was mij ook niet belangrijk. Na een weekje had ik haar hartje en had zij volledig mijn hart veroverd. Weet spijtig genoeg niet het minste over haar verleden. Iets minder dan 3 jaar heb ik haar, hoop ik toch, haar nog een gelukkig leventje kunnen schenken. Zij Lina, mijn enige toeverlaat, die ik het meeste kon vertrouwen. De onvoorwaardelijke dierenliefde heeft zij mij tot haar einde toe geschonken, iets wat ik bij weinig mensen heb kunnen terugvinden.

Het heeft niet mogen wezen

Begin juni van dit jaar stelde ik vast van mijn hondje, lievelingsvriendin en toeverlaat Lina een gezwel had ter hoogte van haar keel. Gezwel dat zich met de dagen verergerde. Heb onmiddellijk contact opgenomen met de dierenarts in Junkerath (D). Bloedproef werd opgenomen, en daar bleef het bij. Bloedwaarden bleken normaal te zijn en naar meer informatie kon ik maar raden. Mijn viervoetige vrienden was mij belangrijk. Dus niet tevreden met de onprofessionele uitleg van de dierenarts uit Junkerrath (D) ging ik op zoek naar een andere dierenarts. Op aanraden van mijn lokale vrienden nam ik contact op met de dierenarts in St. Vith (België). Toen ik deze dierenarts op 27 juni consulteerde was haar diagnose dat mijn hondje zwaar ziek was. Het enige dat kans maakte haar leven te verlengen was dat zij een chemotherapie zou volgen. Na een nacht wikken en wegen nam ik volgende morgen een beslissing. Wat het ook mogen kosten, alles zou ik inzetten om mijn Lina te redden zolang de therapie haar niet deed lijden. Vanaf dan reed ik wekelijks op en af naar het UC van Luik alwaar mijn lievelingshond de chemokuur onderging. Oorspronkelijk sloeg deze kuur goed aan. Lina leek met de dag er boven op te komen. Haar gedragingen waren levenslustig en zij leek niet te lijden onder deze zware chemokuur. Plots ging het snel bergaf Op woensdag 12 augustus 2014 werd ik ’s Nachts omstreeks 03.30’ uur wakker met een voorgevoel dat er iets niet klopte. Mijn trouwe lieve viervoeter Lina lag op het tapijtje naast mijn bed. Normaal betreedt zij nooit mijn slaapkamer, behalve wanneer er onweer was en ik haar dan moest geruststellen. Onmiddellijk kon ik vaststellen dat zij niet in haar normale doen was en er iets niet klopte met haar. Aangezien haar behandelde dierenarts in St. Vith (België) haar niet onmiddellijk kon ontvangen heb ik mijn lieve levensvriendin maar dezelfde dag tijdens het middaguur kunnen overbrengen. De dierenarts kon enkel vaststellen dat mijn viervoetige compagnon hoge koorts had, namelijk bijna 41°. Na haar een nodige kalmerende injectie ingespoten te hebben kreeg ik te horen dat het wenselijk was haar ter observatie achter te laten. Met enorme droefheid en hartpijn heb ik haar voor de eerste maal sinds zij mijn leven deelde moeten achterlaten goed beseffende dat het meer dan waarschijnlijk was dat ik haar nog levend zou terugzien. Mijn voorgevoel heeft zich de volgende morgen bewaarheid. Omstreeks 8 uur kreeg ik het droevige bericht van haar behandelde dierenarts dat het heel slecht ging met mijn lieve Lina. Zoals voorzien was het enige middel om haar niet verder te laten lijden, haar te laten inslapen. Drie jaar lang heeft zij mij door haar aanwezigheid weer een doel gegeven aan mijn leven. Zij was lief en attentievol. Een betere trouwe viervoetige levenscompagnon kon ik mij niet wensen. Het gemis van mijn trouwe Lina is enorm. Thans is haar ziel via een kleurrijke regenboog naar het hondenparadijs opgestegen en is zij daar gelukkig. Nooit zal ik haar kunnen vergeten!

Vaarwel LINA

Bijlagen:
lina_2011_2014_bis.jpg (486.1 KB)