Met trillende handen schrijf ik dit bericht. Ik was een rustige wandeling aan het maken in de Jardin des Plantes toen plots de organisatoren van het realityprogramma Concetratie me in de vrachtauto stopte. Stomverbaasd keek ik om me heen en zag ik dat er wel honderd andere slachtoffers samen met mij in de vrachtauto zaten. We werden willekeurig gekozen. Van zodra je een mens was werd je voldoende geacht om mee te spelen in het gruwelijkste tafereel uit de geschiedenis van de televisie.
Bij de aankomst op het kamp merkte ik dat ik gefilmd werd. Mijn angst werd op verschillende camera's vastgelegd en ik begon te beseffen dat het zinloos was om me te verzetten. Mijn lotgenoten mopperden, weenden en schreeuwden om hulp maar ik bleef roerloos zitten. Ik dacht aan mijn kindertijd en probeerde op die manier rustig te blijven.
Het leek wel alsof ik me in een concentratiekamp van de nazideportaties bevond. Deze waren nog niet zo lang geleden gebeurd, het was dus makkelijk om te herkennen in wat voor plaats ik mij bevond. Het enige verschil was dat er overal bewakingscamera's plaatsvonden, waardoor ik een gevoel van schaamte en verwarring kreeg. Dit omdat ik onmogelijk kon weten wat de mensen thuis op hun televisies te zien kregen.
Als er ook maar enige kans had bestaan dat een van de gevangenen het kamp zou overleven, wat niet het geval was, dan zou hij of zij als een held zijn onthaald. Het publiek dweepte met de slachtoffers. De truc van de programmamakers was dat ze de gevangenen buitengewoon waardig in beeld brachten. De gedetineerden wisten niet wie van hen gefilmd werd en ook niet wat de kijkers te zien kregen. Dat maakte deel uit van hun beproeving. Degenen die eronderdoor gingen, waren doodsbang om telegeniek te zijn; bij de ellende van een zenuwtoeval kwam dan nog de schaamte over het bekijks dat je had. De cameramannen waren namelijk niet vies van hysterische taferelen.1
Plotseling besefte ik dat de kans dat ik deze gruwel ging overleven klein was. Mijn naam was vanaf nu CKZ114 en dat ging het wellicht voor de rest van mijn leven blijven.
1BRON: NOTHOMB, A, Zwavelzuur, tweede druk, Uitgeverij Manteau, Antwerpen, 2006, pagina 16.
