|
Highland Games
Highland Games. Losweg werd het me meegedeeld aan de ontbijttafel door mijn lieftallige echtgenote die er in één adem aan toevoegde dat zij er niet bij kon zijn maar ik ingeschreven was voor de opener van het nieuwe seizoen van ons dierbare ZVC - Portas met als thema Highland Games. Dat wist ik dan ook weer. Twee korte maar krachtige woorden die me onmiddellijk schrik aanjoegen, een helse dag leken aan te kondigen. Ik ken mijn pappenheimers en herinnerde mij de bergen die we reeds beklommen, de zeeën die we dwarsten, het krijgerschap en de heldhaftigheid je hiervoor moet bovenhalen, het lijfelijk leed dit alles kan brengen
. Ik zuchtte diep. Waarom niet eens museumpje? Een namiddagje ligweide? Highland Games herhaalde ik smekend met de blik van een hond waarop mijn nog altijd lieftallige echtgenote maar net iets minder geliefd het uitbarstte in een lachen. En het nieuwe bestuur dat chaos predikt
de koffie stuiterde over mijn tasrand bij een opkomende rilling. Het werd er niet beter op toen ik het dreigende gebeuren googelde en ontdekte dat het een 19de eeuwse voortzetting is van traditionele clanspelen uit de hooglanden van Schotland. De spelen omvatten zware atletische wedstrijdonderdelen. Die laatste zin verontrustte mij in hoge mate. Maar het devies van een echte Portas man / vrouw is U niet laten kennen dus trok ik gewapend met mijn twee kleinste spruiten (maar met een klein hartje) in rurale doe - kledij richting Ronse om na een eerste verbroedering in colonne richting Ninove te rijden waar we prompt in Schotse rok gestopt werden. Den Danny alias Crocodile Dundee en almighty Chris, evenzeer hun charmante gemalinnen, stonden te glunderen in hun schotse pakjes al genietend van wat nog komen zou. De defender van Crocodile vervoerde zowat een gans legerkamp wat er mij niet rustiger op maakte. Maar eens in het charmante dorpje Esse beland, vatten we een licht oplopend wandelingetje aan van toch wel 200 meter wat meteen de zwaarste inspanning van de dag zou zijn. Ik zat echter nog met die zware atletische wedstrijdonderdelen in mijn hoofd. Maar spoedig zou er iets anders in mijn hoofd zitten. Na de vermoeiende trektocht kwamen we aan het Whisky House van gezellige beer Geert De Bolle, wandelend kenniscentrum van het beruchte nat, invoerder van Schotse Whisky, en zo zijn naam en postuur verraadt zelf regelmatig lekkerbekkend aan het spul. Een proeverij in zijn magische kelder waar een voorraad kleurige flesjes uitgestald stond die het zwembad van Ronse ettelijke malen kan vullen (het is daar dan ook maar een klein zwembadje). De vrouwen natuurlijk onmiddellijk collectief zat en zinspelend op een orgie, een kennerswoord van Yves met een schoen op zijn hoofd gebonden, Wim Verh die alle klikjes uitdronk, een glunderende Danny lege glazen in zijn oren verbergend, onze meegereisde cafébaas onder tafel zoekend achter teentjes, schermutselingen en halve vechtpartijen in de wandelgangen, Chris zingend bovenop een kast, Stefaan aan het vliegeren, Eric tampons uit handtassen aan het vissen, Sylvie de wc bril omarmend, Katia broeds, Caroline plots zoek doch in de dakgoten wandelend, Cinda de brabanconne gorgelend, Conny kikvorsend door de gang aan het huppelen,
bij het slapen gaan s avonds bleek ik een mij niet gekende onderbroek aan te hebben en stond in roze lippenstift horse op mijn rug geschreven
ik verdenk Helga en Caroline
enfin, ik weet het eigenlijk allemaal zo goed niet meer, om maar te zeggen dat er sfeer getapt werd en de dag rustig verder meanderde. Gelukkig wist mijn lieftallige echtgenote me in goede handen die dag. Best dat er beheerst en met verstand gedronken werd. Onderwijl de kennis en toelichting van Geertie treffens onze proefsels met een Schots zalmpje (de restjes gedrapeerd op Brendas oren) tussendoor en een overheerlijk kippensoepje met pruimen, blijkbaar het Schots gerecht bij uitstek waar ik de naam ogenblikkelijk van vergeten ben
al een whiskytje te ver. Jaja, Geert De Bolle, en ik Wim De Volle
kriskras door de tuin van het Whisky House waar we een frisse neus konden halen bij een heerlijke piknik, o Brenda en Helga, Schotse oervrouwen, wat hebben jullie dat heerlijk bereid. Hier met die Highland Games! Voor ons uit, Schotse velden, schaapjes, hondjes, een clubhuis voor schapendrijvers. Crocidile wierp een halve boomstam van zijn torso waarop we lustig nagelden. We genoten van een demonstratie schapendrijven waarbij het ene beest de andere beesten moest leiden doorheen een parkoers aangevuurd door Engelse bevelen. Lay Down vond onze cafébaas geweldig en naast vrouwonvriendelijke bijgedachten wierp hij zich spontaan in de schapenstront. Na de demonstratie van de professionelen mochten we zelf voor hond spelen. Het wil nu zo zijn dat de gebruikte honden, Border Collies, geroemd worden voor hun intelligentie en gehoorzaamheid, en bovenal bijzonder aangenaam zijn in de omgang. U ziet de gelijkenis met het profiel van de echte Portasman. Geen toeval dus dat wij de hond mochten spelen. De schapen daarentegen bleken bijzonder dwaas te zijn
nee nee, U hebt het verkeerd voor, de aanwezige dames de enige echte Portasmeiden - mochten ook voor hond spelen. Hebben die schapen daar met ons voeten gespeeld
Stephan zat al in een ander dorp in bosgebied, het zal aan zijn Engels gelegen hebben, bekt niet goed in het Ronsisch. Een plaatselijke vrouwelijke schapendrijfster vertrouwde mij languit leuning tegen het hek toe dat haar speekselklieren overmatig werken en bijgevolg het fluitje niet kan hanteren
??? Verrassende informatie bekom je op zon dagen. En dan konden de spelen beginnen, portalenloop met balken, touwtje - trek, eieren - smijt, petanquebal - werpen, hoepel doorgeven, aangepast dus op ons iets ouder wordend profiel, vooral dat van Wim Verh natuurlijk. Zoals gewoonlijk moest deze laatste zo stilaan met lijmresten aan elkaar hangend - weer boven zichzelf uitstijgen en zijn schouder uit de kom werpen. Lap. Alweer ziekenhuis dacht ondergetekende maar zo ver kwam het gelukkig deze maal niet. Sinda en Caroline hadden een bevredigend balgevoel maar een beetje ruw. Katia bleek meer het strelende type en bij Brenda overleeft geen bal. Jean Marc vertrouwde me dan ook toe met piepstem dat hij niet veel thuis is. Waar is die wuivende krullenbos van op zijn trouwfoto gebleven? Yves bleek de sterkste touwtrekker en veranderde in een omelet na de eierenworp. Ook onze cafébaas kreeg zijn portie eieren over zich heen die zich spontaan vermengden met de schapenstront waarop hij Schots begon te geuren, het typische aroma van onder de al even typische rokjes. Dit alles werd in goede banen geleid door megamaster Chris met Crocidile aan zijn zijde, wat een duo! Jean Marc bleek in alles goed te zijn, wat ballen - Brenda beaamde. Lay down hoorden we de cafébaas tegen zichzelf brullen in de verte. Yes, sfeer alom! Een paar kartonnetjes eieren kapot smijten op elkaars hoofd en door een hoepeltje stappen, feitelijk viel dat te ontwikkelen atletisme nog goed mee. Ik had mezelf weer eens onderschat. Een stilaan wijkend namiddagzonnetje, een aperitiefje klein en fijn, een pot Irish stuw die staat te pruttelen op de allesbrander in de kantine van de schapendrijvers - club, een filosofische noot van Stephan, toelichting over bewegingsklassen voor ouden van - dagen door onze reus op lemen voeten, meer moet dat niet zijn. Uw zijdelingse disgenoot die vraagt of je wist dat er winterpenen in de stuw moeten zitten om goed te zijn, dat overkomt je alleen maar op de opener van Portas. Er zaten alvast veel ajuinen in het koninginnenmaal die samen met de pruimen in de kippensoep ervoor zorgden dat ik die avond meer lucht verplaatst heb dan het verzameld windmolenpark van Avelgem. Zo kon mijn lieftallige echtgenote des avonds nog meegenieten bij het roemrijk vertellen over de voorbije games voor kampioenen, want dat zijn jullie allemaal, mijn lieve groene sekte leden. Dat zijn zo van die dagen waar je genoegzaam aan terugdenkt, waarvan je blij bent dat je er bij was. Bedankt allemaal om dit te mogen meemaken. De afwezigen hadden weer eens ongelijk. And remember: lay downals het kan.
WD
|
