Een jubileumfeestje aan de voet van de Taaienberg zorgde voor onze eerste minuten afwezigheid in 15 jaar Portasweekends. Doch we werden via digitale weg op de hoogte gehouden. Zijn jullie al vertrokken? Kan je een olifant meebrengen? Euuuhhhh Je zit in mijn team We moeten zaterdag een circusact doen. Even speelden we met de gedachte om terug huiswaarts te keren. Een circusact. Moet dat echt? Even later Chris zit ook in ons team. Ach dan wordt het een makkie.
Blijkbaar hebben we de Bokma gemist. Gevaarlijk goedje, te merken aan de losse sfeer die er al heerste, toen we aankwamen. De oeroude Hollandse hapjes en gerechten openden het feest. De organisatie vergat om aan Helga te vragen nog eens haar Mora-plunje aan te trekken. De teams, Portosa schatjes van patatjes, Groep II en Een schelle van de zeuge begonnen aan een aartsmoeilijke kwis. Dat de sportvragen voor onze aankomst al gesteld waren, zal uiteindelijk de doorslag geven in het eindklassement.
Waar 15 jaar geleden gedanst, gedropt en gefeest werd tot in de late uurtjes, begonnen onze oudjes nu opnieuw te manillen. De gelegenheid voor de niet-kaarters om wat extra uurtjes bij te slapen. Blijkbaar heb ik daardoor een Gregoriaanse mis om 2 uur s nachts aan mij laten voorbijgaan.
De vrijdag werd een rustige dag, wellicht stilte voor de storm. Het is altijd gevaarlijk om daags voor een grote prestatie nog diep te gaan. Het blotevoetenpad was een kolfje naar de hand van onze speelvogels Dany en Helga. Het verschil: Nivea. Gelukkig niet het enige verschil. Al vrij vlug werd het terrasje opgezocht voor vooral La Trappe en keerden we huiswaarts voor de lunch.
Huzarensalade, tomatensoep en verse en minder verse vleeswaren. We konden er weer tegen. Maar niet zonder eerst nog een zevende stuk vlaai achter de kiezen te duwen, nietwaar Chris!
In de namiddag een fantastische déjà-vu. 2 jaar geleden Thailand, vorige week nog Lissabon. Tuktuk-rijden. Heerlijk. Blijkbaar verbleven we dit jaar in één van de mooiste natuurgebieden, die we ooit bezochten. De turfstreek. Enig mooi. Niet eenvoudig om zon Tuktuk te rijden, maar toch eens gaan kijken naar de aankoopprijs. Misschien een businessplan voor Portas als alternatief voor de ontbijten: zomerse ritjes aanbieden aan de kust. Met de kusttuktuk? De nostalgen (nieuw woord van het jaar) onder ons kozen voor en genoten van de Trabantjes. Sehnsucht.
Rust en ontspanning, dus op vrijdag. Ook s avonds. Gintonic en frietjes met stoverij, heerlijk ter voorbereiding van Daarna oei een leegte. Wim probeerde in allerijl nog wat competitiegeest in te brengen door de wisseltrofee in te zetten. De enige die stekezot bleek van het borststuk van de zus van Joris en Wim, was Jean-Marc. We spraken dan ook af dat hij mocht winnen en het pronkstuk naar huis mocht meenemen. De kuisvrouw zal wel afstoffen. Rond één uur gingen de laatsten slapen. Stille Stef bleef in de buurt om een oogje in het zeil te houden. Werden er geen scores vervalst?
Kulelukuuk. De haan kraaide. Nadat de klok van de kerktoren en het gedruis van enkele kamergenoten (bewijzen hiervan ten overvloede op iPad en iPhone) mij de hele nacht wakker gehouden hadden. Hopelijk wordt de zaterdag even rustig als de vrijdag, geen oog dicht gedaan. Revanche van de kamergenoten voor mijn gedruis de nacht voordien? Een stevig ontbijt. Oei. We moesten ook nog eens een stevige picknick voorbereiden. En dan kwam het. In de namiddag stond de eerste interland uit de geschiedenis van zvc Portas geprogrammeerd. Vandaar wellicht het rustige programma. Maar . we zouden eerst nog een 40tal km fietsen op nederlandse zware herenfietsen en op natuurpaden. Ideaal als preparatie. De tocht was prachtig. Na haar eerste moeilijke meter fietsten de kids onverbiddellijk in de kop van het peloton. Stefan gooide plots zijn fiets langs de kant, keerde 200 meter terug om te gaan plassen en moest dan natuurlijk 200 meter teruglopen. Of ging het verhaal toch helemaal anders. Goede les, Stef, nooit je fiets onbewaakt achterlaten in het bijzijn van Portasci. Daar was het dat Wim D en Christine een complot gesmeed hadden. Christine zou zich laten vallen in de buurt van Stefan. Ze zou een diepe vleeswonde veinzen en de ambulance zou moeten aanrukken. Wim kon dan verder op de electrische fiets van Christine en kon ons zo bijbenen. Perfect geslaagd maneuver , ware het niet dat hij de verkeerde fiets nam toen we weer vertrokken. Ondertussen hadden Wim Vdh, ikzelf, Barbara en Helga de kids geamuseerd met un, deux, trois, piano en schipper mag ik overvaren. Ik had ook nog slaag gekregen van Barbara. Iets met squads, dacht ik. Barbara slaat blijkbaar graag op de mensen die ze graag ziet. We bleven maar duwen, in weer en wind, tot aan het terrasje van Nostalgie. Ondertussen bericht van Christine: ze was 8 keer genaaid. Wat een inlevingsvermogen als actrice! Ook na de soep- en lunchpauze bleven Wim Vdh en ikzelf vooral acher het spaarvarkentje van Barbara fietsen, voor één keer niet Wim D. (foto haalde de censuur niet)
Moe maar voldaan bereikten we opnieuw Parties. We hadden nog een uurtje om uit te rusten, wat meer dan nodig bleek.
In stoet bereikten we de sporthal van Meijel. De ene na de andere speler en vooral coach haastte zich nog naar het toilet. Stress. Onze coach werkte voor deze topinterland met een spokesman, Wim. Of die spokesman altijd riep wat Stefan dacht, laat ik hier graag in het midden. 5 minuten voor de match. Dit zal altijd mijn moment van het weekend blijven: de brabançonne. Letterlijk kippevlees. Of mierentieten. Op de tribune massaal opgekomen supporters. Het doet wat met een mens! Voor vorst, voor vrijheid en voor recht. Voor vorst, voor vrijheid en voor recht!
De match begon en de Hollanders lieten onmiddellijk zien dat dit geen vriendenmatchke was. Gemiddeld 20 jaar jonger en 20 centimeter groter, zetten ze druk. Mijn eerste pass werd gestopt door een uitschuifbeen van een boomlange Nederlandse verdediger. Oei, wat gaat dat hier worden. Ze hadden thuisvoordeel, een te kleine zaal, parket en dan nog uitschuifbenen. Na een paar minuten bleek dat dit ook niet de Van Bastens en Bergkampen waren waarvoor we schrik moesten hebben. 2 spelers uit de match houden en we konden dit klaren. Doch hun nummer 4 dacht er anders over en liep ons af en toe gewoon omver. Als dat niet lukte, dan maar hard shotten. Ik was letterlijk kop van jut. Blij met de bezorgdheid van op de tribune. Terwijl iedereen dacht dat ik even buiten westen was, genoot ik heerlijk van de kreetjes op de tribune. Oei, Aie, Gaat het?...Aan de rust hadden we de 2-2 moeten kunnen houden en dan zat alles er nog in. Spijtig. We moesten onze comfortzone verlaten en risicos nemen. Ook spijtig dat onze coach zijn tactische plannetjes niet kon uitvoeren. t was al een succes om permanent 5 spelers op het plein te hebben die nog konden ademen. Dat laatste hadden ook onze supporters niet begrepen. t Was nu eenmaal 35°C in de zaal en we waren niet op hoogtestage gegaan, integendeel. Het bewijs van de Nederlandse inzet: een paar minuten voor tijd omspeelden onze grijze ervaringsdeskundigen hun verdedigingsgordel. Man, man, wat een gezaag onder elkaar. En dan zeggen, dat ik niet mag coachen op het plein :-)
We verloren, maar wij maakten de 4 mooiste goals van de match, hadden verdedigend pech, hadden geen adem, een slechte voorbereiding . Excuses genoeg. Laat ze maar eens om een revanche in Ronse vragen!
Met minder lawaai dan op de heenweg, keerden we richting Parties. Gelukkig hadden we weinig tijd om na te praten over de match. Hier en daar werden diepgaande psychologische gesprekken gevoerd en een aantal teams dienden hun improvisatie nog om te zetten in actie. Vlak voor het avondmaal nog een oefening. Herken attributen die doen denken aan 15 jaren Portasweekends. Schitterend gevonden. Tof gedaan. We wisten nog wel wat zich in die 15 weekends afspeelde. We konden alleen niet altijd het verband zien dat de hersenkronkels van Stefan gelegd hadden ;-) Het avondeten was AF! Huzarensalade met koude waren als voorgerecht. Pikante balletjes (of was het "hete balletjes) of varkenshaasje als hoofdgerecht. Een verjaardagsijstaart kon er nog bij. Sommige Portasleden zonderden zich af, om zo een paar keer ongezien te kunnen aanschuiven. Gelukkig gaan we volgend jaar weer voor een streng, actief en superdynamisch weekend en kunnen jullie zich op de afsluiter al aan de weging verwachten.
De zaterdagavond bewees nog maar eens dat een Portascus (lid van Portas) weinig nodig heeft om uit de bol te gaan. De schaamte voorbij. Heel originele klompendansers , akrobaten, dansers en goochelaars uit het circus en acteurs uit Wat Als, zorgden voor een avondje topspektakel. Kapper Johnny , of was het Jeanke, en fitness-trainer Willem konden daarbij eindelijk zichzelf eens zijn. Chris en ik speelden uiteraard maar een opgelegd rolletje. Wat een Portasspeler al niet moet doen voor zijn vrienden! Voor zo ongeveer het tiende jaar op rij was de uiteindelijke uitslag van de wedstrijd een gelijkspel. Elk team 100 punten. En toch blijft elke organisatie de Portasci zo zot krijgen dat ze zich elke keer weer smijten!
Er was weinig energie over om nog te dansen en te feesten, en alras zocht iedereen zijn bedstede op. Om 4 uur werd ikzelf op band vastgelegd. Om 5 uur legde ik mijn buur Wim voor de eeuwigheid vast. Altijd handig om discussies bij het ontbijt te vermijden . De opkuis was weeral veel vroeger gedaan dan voorzien. Thanks Portasci. En degenen zonder (kinder)verplichtingen onder ons, konden nog wat gaan napraten in Nostalgie.
Stefan, Stefaan, Sylvie, Christine en Wim, hartelijk dank voor dit overheerlijke weekend. Weeral een driedaagse die voor immer in ons geheugen gegrift blijft. Merci en bravo!
Fabien, Joris, Nathalie en ikke, aan jullie de aartsmoeilijke opdracht om volgend jaar voor de 16de keer anders te doen. We durven het woord beter niet meer uitspreken...
Uw verslaggever, nu al voor de vijftiende keer, Dirk
