|
Het is zondagmiddag en het vertrek van Janne begint nu wel erg dicht bij te komen...
Binnen drie dagen vertrekt ze voor zes maanden naar het, voor haar nu nog, onbekende Peru. De laatste boodschappen worden gedaan, er wordt snel nog wat muziek gedownload, er wordt al gretig afscheid genomen van vrienden en familie.. Je kan er niet meer omheen, vanaf woensdag zullen we 's avonds maar met z'n drietjes meer aan tafel zitten. Wat klinkt dat toch verschrikkelijk jaar, 'mijn zus gaat een half jaartje in Peru aan projectwerk doen'. Maar weet je, ik gun het haar, ik weet immers dat ik zelf ook ooit naar de andere kant van de wereld trek om het onbekende te verkennen.
Iedereen vraagt me of ik mijn zus zal missen. Tuurlijk gaat het raar zijn als ze hier niet rondloopt, maar nu ook niet overdrijven he, ze gaat heus niet dood! Ik zal haar zeker missen, maar alleen mag zij daar niet te veel bij stil staan. Ze moet genieten van elk moment daar. Ze zal echt zoveel ontdekken, beleven, leren, en die prachtige ervaringen mogen zeker niet overschaduwd worden door de gedachte aan thuis. Er staat haar daar een enorm groot avontuur te wachten en ik begin me af te vragen of zes maanden niet te kort voor haar zullen zijn. Ik heb al van vele afs'ers gelezen dat ze na zes maanden aan een project hebben gewerkt, nog helemaal niet klaar zijn om terug naar huis te vertrekken. Dat ze zich best nog langer willen inzetten voor hun project. Ik zal wel zien hoe dat bij janne loop he..
Ik begin me meer en meer af te vragen hoe dit avontuur Janne als persoon zal veranderen. Ze zal er na zes maanden mooi weer, uiterlijk wel anders uit zien. Maar wat doet zo'n 'cultuurshock' (want dat zal het denk ik wel zijn) met een persoon? Zal mijn zus assertiever zijn, emotioneel gesterkt, haar persoonlijkheid (nog) meer gegroeid? Ik zal moeten wachten tot april..
Nu ga ik nog drie dagjes genieten van haar aanwezigheid hier en allerlei prangende 'zussen-zaken' met haar bespreken!
Dagdag, Simone x
07-10-2007 om 17:43
geschreven door Simone 
|
