Ik ben kitty, en gebruik soms ook wel de schuilnaam zieltje.
Ik ben een vrouw en woon in bierbeek (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 03/09/1981 en ben nu dus 43 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: natuur, schilderen, poëzie.
Welkom in mijn wereld van gedachten...
Soms droef, soms cynisch,sarcastisch
Soms gewoon puur lol
Het leven is wat we
Vlinders sterven... vlinders sterven een pijnlijke dood Ze worden gedwongen hun plek te verlaten ze zaten er verkeerd met als gevolg een tranendal van gestorven vlinders
Schuld ben jij van de gevangenis (on)schuldig opgebouwd van geweld blauw schouder kouw
Ik brak er midden door tralies der illusies vluchtte en liep... Loop de aarde rond bergflanken beiderzijds innerlijke stem die de liefde verjaagt de breuk is ontvangen verklaard...
In mijn wijde dagdromen vlucht ik weg naar de eenzaamheid als een vogel op zoek naar haar nest naar veiligheid en geborgenheid Op zoek naar Moeders vleugels...
Ik sta met mijn hart in de één en mijn hoofd in de andere hand. Op de maat van de wind vlieg ik heen en weer tussen droom en verstand. Hoezeer ik mij ook beijver nooit blijf ik in evenwicht: van links gezien ben ik een cijfer, van rechts beschouwd ben ik een gedicht. Mijn schedel steekt vol begrippen, mijn gemoed raakt ze niet aan; en wat mijn hart zegt tegen mijn lippen heeft mijn hoofdnog nooit verstaan.
verdwalen doe ik na een zoete wee van bitterheid zoet door de nasmaak van bittere liefde pijnlijk killende weeën genadeloos , beheerst overheersend... Nogmaals weeën bij schimmen van wat ooit mijn liefde was
Killend overheerste die ziel mijn zijn als een brullende snotaap bewust van zijn macht een klootzak te zijn
Weeën der liefde pijnlijk vurend verstoten ze mijn lijf de zoete nageboorte is vernietigend.... vlakbij
De lente breekt aan, een periode van onbezonnenheid. De vogels fluiten een zomers lied..
Ik adem zacht, me bewust dat de rimpels rond mijn mondhoeken de gespannenheid verraden. Ik denk mijn buik moet vredig zijn, mijn ogen moeten sterren stralen want de lente begint... Ik zet me in mijn zonnezetel op het terrasje mijmerend dat de zon me nu toch vreugde zou moeten schenken. Ik zie sneeuwklokjes , het is jaren geleden dat ik deze nog echt gezien heb.
Ik denk ik moet kirren van geluk zoals iedereen . Een natuurmens moet uitgelaten zijn over het leven dat ontwaakt... Mijn gedachten weten het maar de liefdevolle gevoelens laten me in de steek, mijn hart voelt rauw aan. Het gevecht blijft maar duren .. Mijn lichaam schreeuwt dat ik de stad in moet.Vrolijk zijn zoals iedereen na een lange winter. Een terrasje doen, een ijsje eten , het park opzoeken, net zoals de werknemers van de broodjeszaak gisteren.Er hing een bordje buiten, GESLOTEN, wij zoeken net als iedereen de zon op. Met een krop in de keel bedenk ik me dat ik geen geld heb om ijsjes te eten of terassjes te doen.Evenmin kan ik zeggen tegen mijn baas "sorry maar ik zoek even de zon op." Toch heb ik me ziek gemeld voor de komende twee weken. Maagzweer luidde het naar mijn baas, innerlijk luidt het mijn zwaarte verlichten. En eerlijkl gezegd even voelde ik me uitgelaten en waren er lentekriebels. Later bekroop me een schuldgevoel tegenover al de mensen die twee weken zonder poetsvrouw zitten. Maar er is de zon en die zal het wel goedmaken. Denk ik dan...
