Wat jullie, mensen, nu van de media vonden die een verkeert beeld van mij hebben opgehangen weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat de mensen mij alleen zagen, of nog altijd zien, als een ' Lady made of Iron', wat ik hun ook niet verwijt. Ik bewonderde de leugens van de pers, maar ze maakten de fout mij ook een ' Iron Lady' te noemen buiten mijn regeringsbeleid en dat strookt niet met de waarheid. Ik geef veel om mijn man, mijn kinderen, zelfs om mijn kleding en huishouden. Ik ga mijn man niet te lijf op een paard met een ontblote borst zoals een amazone, ik voer alleen maar pittige discussies met hem.
Nog voor het begin van mijn carrière als ' Prime Minister' was ik al gekend bij huisvrouwen als de dame van het onderwijs die de gratis schoolmelk afnam van de onschuldige kinderen. Ja, ik hoor het jullie al denken: zelfs de schoolkinderen ontzag ze niet voor het opkrikken van de Britse economie. Misschien wordt het eens hoog tijd dat de wereld mij anders leert kennen.
1982
Eén van de jaren uit mijn eerste ambtstermijn die mij enorm goed bijblijven is het jaar 1982. De Argentijnen dachten de Falkland-eilanden te kunnen afnemen, wat mij eigenlijk diep raakte. Ze wisten dus duidelijk nog niet dat ik de touwtjes in handen had. Eerst probeerde ik, met de hulp van mijn vriend Ronald Reagan, een diplomatieke oplossing uit te werken. Natuurlijk was deze oplossing veel te artificieel voor de Argentijnse Junta, ze zwaaiden rond met knotsen op de eilandengroep. Ik heb dan maar meteen mijn vloot uitgestuurd en tegen juni was alles weer in orde. Natuurlijk was mijn nationale trots niet ver weg en heb ik mij nog maar eens schuldig gemaakt aan een paar glazen whisky- soda en een goede Coronasigaar.
Maar later dat jaar zou mijn geduld sterk op de proef worden gesteld, namelijk tijdens de Dakar Rally die plaats vond in december. Mijn zoon, Marc Thatcher, was toen zes dagen lang vermist tussen Parijs en Dakar. Hij heeft altijd iets moeten doen om mij de stuipen op het lijf te jagen. Die zes lange dagen ging ik zoals altijd naar het parlement, weliswaar met tranen in de ogen en een hart dit te keer ging als een tijdbom. Mijn standaard besprekingen werden nog harder gevoerd en mijn doorzettingsvermogen was niet stoppen. Ik discussieerde uren lang heel heftig voordat ik een toegeving deed. Een toegefelijke en gemakkelijke premier kon je mij dus niet noemen, zelfs mijn mannelijke voorgangers waren zachter. Maar het werkte wel uitstekend. Je kan eigenlijk wel zeggen dat vandaag de dag Joëlle Milquet een koud afkooksel van mij is.
1984- 1985
Goh ja, dan had je die beruchte jaren van de mijnstakingen. Dan kon heel het Verenigd Koninkrijk mij wel op de brandstapel plaatsen, inclusief queen Elizabeth die nooit van mij moest hebben trouwens. Ik wist al van bij het begin dat ik moest doorbijten, de vakbonden moesten gebroken worden ten voordele van de Britse economie. Uiteindelijk won ik dan ook, de steenkoolindustrie werd afgebouwd. Natuurlijk niet zonder gevolgen. Toen ik de cijfers binnen kreeg van de werkloosheid na de mijnstakingen, zakte ik in elkaar en dacht ik bij mezelf: ' Als dit maar goed komt' . Ook mijn populariteit bij de arbeidersbevolking zakte snel die dagen, ik ontving verschillende dreigbrieven van arbeidersgezinnen die geen geld meer hadden om aardappelen te kopen. Ik voelde mij als een onrechtstreekse moordenaar, iemand die de opdracht gaf tot moord. Het deed mij denken aan de revolutionaire jaren uit 1890, denkende dat ik over de Britse eilanden een tweede golf van revoluties en stakingen had ontketend.
20 november 1990
Naar het einde van mijn carrière als ' Prime Minister' had ik het zwaar te verduren. De eerste ronde van de verkiezingen had ik met een kleine winstmarge gewonnen, maar te klein zoals zou blijken. Er was namelijk een tweede ronde nodig. De dagen voor de tweede ronde had ik een enorme ruzie met John Major, hij wou dat ik aftrad. Hij zou mij opvolgen aangezien ik de verkiezingen zogezegd niet meer zou kunnen winnen. Maar ik dacht de gehele partij achter mij te hebben staan en vertrok met volle moed naar Parijs waar ik een begrafenis zou bijwonen. Ik wachtte op mijn kamer in het hotel rustig alles af en maakte mij geen zorgen over de tweede ronde.
Drie dagen later vloog ik terug naar Londen en ging meteen naar het parlement. Tot mijn grote verbazing hoorde ik van verschillende partijleden dat ze begonnen te twijfelen aan mijn houdbaarheid als premier. Ik sprak ze allemaal. Eén voor één waren ze ervan overtuigd dat ik onmogelijk nog eens kon winnen, mijn dagen waren tot mijn grote ontzetting geteld.
Zo, mijn waarde kiezers, werd ik buiten gezet door mijn eigen partij met de hulp van mijn minister van financiën, John Major.
28 november 1990
Deze dag geldt als het einde van mijn carrière als premier. Op deze dag heb ik mij teruggetrokken uit de tweede verkiezingsronde en mijn ontslag gegeven als premier.
Die morgen had ik de koningin al gebeld om mijn ontslag aan te kondigen. Ik reed nadien naar het parlement. Gestaag wandelend kwam ik het Lagerhuis binnen en zette mij neer op de groene leren banken. De voorzitter opende de plenaire vergadering en ik nam meteen het woord. Het werd akelig stil in de zaal. Al stotterend begon ik mijn redevoering en net toen ik dacht mijn draai gevonden te hebben rolde een traan over mijn wangen. Snel volgden er nog een paar. Mijn moed zakte in mijn schoenen. Ik ging terug zitten op de harde, groene banken van het Lager Huis. Mijn ontslag was gegeven, ik kon opstappen.
Ik voelde mij gekrenkt tot in het diepst van mijn hart. De maanden nadien ging ik geregeld op bezoek bij Ronald, in de Verenigde Staten, waar ik mijn zinnen kon verzetten.
En nu sta ik hier, jullie te overtuigen van mijn menselijke kant. Natuurlijk blijf ik de Iron Lady maar ik hoop dat ik nu ook een kloppend hart heb. Jammer genoeg misschien want de dokter heeft mij afgeraden om in het openbaar te spreken om geen hartfalen uit te lokken. Natuurlijk heb ik hier, alweer, sterk om gediscussieerd en heb ik wel een toespraak mogen houden op mijn 75 ste verjaardag. Ze hadden die toespraak blijkbaar al verwacht en er prijkten posters zoals ' The Mummy Returns' . Sindsdien trek ik mij terug in het Hoger huis, maar jullie blijven mijn trouwe Britse volk waarvoor ik niets dan goeds voor wilde. Ik hoop dat ik daar in die elf jaar ben in geslaagd.
Het leven van het icoon Diana, prinses van Wales
Ieder heeft zijn eigen verhaal, het ene al wat juister dan het andere. Alleen kent niemand de werkelijke waarheid
We blikken terug in de tijd, halen documenten boven waar niemand het bestaan van afwist.
Enkele dagboekfragmenten
6 februari 1981
Mijn Charlesken met zijn gitzwarte haren, zijn flapkes aan de zijkanten van zijn hoofd en zijn kostuum, een echt meneerken, mijn meneerken, mijn prins, heeft me vandaag ten huwelijk gevraagd. Ik wist niet wat zeggen, ik had het helemaal niet zien aankomen maar nochtans was mijn antwoord ja. Een luid en duidelijke ja!
Ik leerde mijn flappie pas een klein jaar geleden kennen, op een feestje bij mn geliefde broer. Die is jonger dan ik maar wel de belangrijkste in heel de familie, hij is enige zoon.
Mijn ouders waren zo teleurgesteld dat ik geen jongen was dat ze me dagenlang geen naam hebben gegeven. Zie je me al lopen zonder naam? Gewoon een getal of letter x? Ik werd goed opgevoed maar ik merkte dat ik helemaal niet zo veel aandacht kreeg als mijn broer en zusters, ze beschouwden me als het vijfde wiel, de vogel te veel in het nest, die er elk moment uit kan vallen.. De slimste was ik ook al niet, dat speelde me natuurlijk ook parten, ik was maar een doorsnee leerling in een school voor de upper class.
Tot mijn negende kreeg ik privéles van een gouvernante samen met enkele andere kinderen. Ook de West Heath Boarding School bracht in mijn schoolpunten geen verandering. Ik won wel prijzen voor mijn zwemkunsten en mijn sociale inzet: ik ben namelijk erg begaan met mijn medemens. Ik haalde mijn examens niet en ook niet de herkansingen. Daarom werd ik door mn ouders naar Zwitserland gestuurd waar me etiquette, gastvrouw zijn en huishoudelijke taken werden bijgebracht. Daarom ben ik zo blij dat ik flappie, prins van Wales, leerde kennen, ik werd op slag verliefd, hij is het beste wat me kon overkomen.
Nu zou ik zijn vrouwtje worden en prinses van Wales! Ik zou mijn broers en zusters jaloers kunnen maken op een manier die niemand voor mogelijk had gehouden. Ik kon er alleen maar van dromen. Maar nu ben ik blij dat het allemaal zo vlug gebeurt, dat hij me zo plots ten huwelijk vraagt. Ik zal zonen van hem baren en hen opvoeden als echt koningskinderen, zij zullen heersen en mijn naam groot maken.(moehaha zou hier goed klinken, geef toe?)
11 jaar later 1992
Ik heb intussen 2 zonen, William (10) en Harry (8). Het zijn schatjes van kinderen en daarbovenop rossekes! Maar daar wil ik het nu even niet over hebben, ik wil het hebben over mijn verdomde scheiding. Dit had ik wel al langer zien aankomen. Ik heb het al 10 jaar volgehouden met hem en ik zou het gerust nog een 20 jaar langer hebben kunnen volhouden maar de klik is er niet meer. Eigenlijk al niet van bij het begin, ik voelde me al een verloren schaap tijdens mijn verlovingstijd. ik paste niet in dat poepsjieke wereldje, ik moest veel bijleren en van mijn man kreeg ik weinig steun want die moest zijn verplichtingen nakomen en vond het blijkbaar niet nodig om enige rekening te houden met mij. Ik dacht dat het beter zou gaan eens we trouwden maar na al die tijd is het nu wel duidelijk dat net zoals bij mijn ouders ook mijn eigen relatie het niet zal overleven. Door de stress en de spanningen ontwikkelde ik boulimie waardoor ook de hofhouding een hekel aan me kreeg vanwege mijn wisselende buien. De koninklijke familie is bang om haar reputatie te verliezen en wil onze scheiding geheim houden, we zullen apart leven, ik en Charles, niet samen slapen, niet samen eten. Maar we zullen samen blijven, dat wel, en onze 2 vuurtorentjes opvoeden.
1996
Nu zijn we daadwerkelijk gescheiden, we hebben net de papieren getekend. Alles wat ik heb proberen bereiken, is mislukt. Alles is voorbij. Ik ben mijn aanspreektitel, hare Koninklijke hoogheid, kwijt, net dát waarnaar ik zo hard gestreefd had, ik ben de voogdij over mijn zonen kwijt, ik ben mijn man kwijt, ik ben mijn juwelen kwijt, niets schiet er nog over. Behalve een geldsom van een paar miljoen maar wat ben ik daar mee! Niets! Geld heb ik meer dan genoeg! Ik voel wel dat de koninklijke familie me nauw controleert, wil weten wat ik doe, met wie ik wat doe en wanneer ik iets doe. Het is erg vervelend, ze zijn waarschijnlijk bang dat ik iemand nieuw leer kennen en zo Charles kwets of belachelijk maak. Dat ze me verdomme eens met rust laten en zich met hun eigen zaakjes bezighouden.
Het wordt tijd dat ik achter alles een punt zet, de scheiding heeft namelijk lang genoeg geduurd. Het zal moeilijk voor me zijn zo helemaal opnieuw beginnen. Nu ben ik een vrouw van 35 die dagelijks omringd wordt door bodyguards die blijkbaar geen eigen leven hebben. Ik hoop dat er op dat vlak, en ook wel op andere vlakken, vlug verandering komt. Ik hoop dat ik op een dag meer vrijheid krijg, meer tijd om mezelf opnieuw te ontdekken.
1997
Deze keer ga ik voor een echt leven, een gelukkig leven! Vanwege mijn reputatie en mijn goede connecties is het niet moeilijk om aan een man te geraken maar om aan een goede man te geraken, dat is iets anders. Toch is het me gelukt, Dodi Al Fayed, mijn nieuwe, grote liefde, ik voel het, dit gaat lukken en me gelukkig maken. We trekken binnen een paar dagen op vakantie, weg van Engeland, weg van mijn eenzaam leventje, me ontspannen en genieten op een boot in St-Tropez.
01-07-2008
Ik dacht dat het eens tijd werd om mijn verhaal te doen, om na al die tijd eens te vertellen wat ik te vertellen heb en om aan de mensen die ik bedrogen heb, mijn excuses aan te bieden. Ook al is het waarschijnlijk te laat om dat nog te doen, ik wil gewoon vertellen hoe het echt verlopen is na het ongeval. Zodat er geen twijfels meer bestaan en alles voor iedereen klaar en duidelijk is. Ik Diana, lady DI, ben niet omgekomen in het auto-ongeluk op 31 augustus 1997!
Het is allemaal erg pijnlijk geweest voor me, alles achterlaten, mensen verliezen, mijn identiteit verliezen. Tot op de dag van vandaag heb ik niet de kracht gehad om het allemaal neer te schrijven maar vandaag heb ik al mijn moed bijeen gezameld om het te vertellen, ik moet het kwijt. Ik ben het beu, subiet ga ik mezelf nog beginnen snijden in mn polsen!
Heel Engeland stond op 31 augustus 1997 op zn kop. In de tunnel van Place dAlma is prinses Diana verongelukt, klonk het. Dodi en de bestuurder waren op slag dood maar Diana en haar bodyguard werden onmiddellijk naar het ziekenhuis gebracht. De bodyguard Trevor Rees Jones had de crash als enige overleeft..
Maar ik vertel u nu, dat hij niet de enige was.. ook ik Diana, die nu door het leven gaat als Anna, heb de crash overleefd, dat zal waarschijnlijk voor iedereen als een shock aankomen en terecht...
Maar het is beter laat dan nooit om het jullie te vertellen.
Er zat niets anders voor me op dan ofwel me over geven aan de koninklijke familie, die me maar al te graag dood zag en er alles voor zou doen om het te doen lijken dat ik omgekomen ben, of alles opgeven en alles achter laten.
Ik koos voor de tweede optie, maar daar kreeg ik al gauw spijt van: mijn gezicht is verminkt door de crash en de dokters hebben er alles aan proberen doen om mijn gezicht te redden. Ik lijk niet meer op mezelf maar dat zag ik toen als een voordeel, mijn neus is namelijk rechter dan ooit tevoren! Niemand zou weten dat ik nog leef en ook niemand zou me nu nog herkennen. In feite is het de koninklijke familie gelukt om mijn leven te verwoesten. Maar nu vertel ik de wereld en mijn zonen de waarheid, dat zij, dat achterbakse volkje achter mijn dood zaten, dat niet de dronken chauffeur de schuldige was maar de defecte remmen waar met voorbedachte rade aan werd geprutst.
Nu nog sta ik verbaasd van wat ik voor heel de wereld betekende, nooit had ik kunnen denken dat ik zo belangrijk voor de mensen was en nog altijd ben.
Ik wil me excuseren tegenover mijn zonen die ik al die jaren niet heb kunnen zeggen dat ik nog in leven ben, al heb ik daar wel verscheidene keren pogingen toe gedaan.
En ik wil het ziekenhuis bedanken dat me heeft geholpen mijn vrijheid te bekomen en aan mijn vijanden te ontsnappen. Nu is het te laat om me de mond te snoeren, het staat allemaal op papier en wordt weldra de wereld rondgestuurd.
Sorry, William en Harry en broers en zussen, dat ik jullie niet vroeger op de hoogte heb gebracht, maar geloof me, als ik dit anders had kunnen doen dan had ik dat zeker gedaan..
Liefs, Diana
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
