Het is weer donderdag . Tijd voor een nieuwe blog .

Bedankt aan iedereen die mijn blog leest  geeft mij voldoening om verder te bloggen .

We zijn een vijftal dagen in het ziekenhuis geweest . Mits mijn dochter 6 was werd er beslist dat we de insulinepen kregen .

Er zijn 2 soorten insulinepennen , een kort werkende die we bij elke maaltijd moeten gebruiken en een langwerkende die we 1 maal per dag gebruiken , deze is om de nacht te overbruggen . 

De dagen in het ziekenhuis waren vooral om de juiste dosis insuline te berekenen zodat ze terug stabiel zou staan . 

Mijn dochter onderging alles vrij positief . Bij haar heeft het een paar dagen geduurd tot ze het helemaal besefte.

Het was wel een drukte in het ziekenhuis : de bezoekjes van de diabetesconsulentes , dietisten , psycholoog . Er was veel informatie die we moesten verwerken .

De familie die langs kwam met veel lekkers . niemand wist wat diabetes type 1 was . 

De nachten waren het zwaarste omdat ik direct mee op de trein wou springen en mezelf geen rust gunde , dit moest perfect verlopen . dat insuline berekenen niet alleen wiskundig was omdat persoonlijke factoren ook een rol speelt kon ik niet onmiddellijk plaatsen : dat gevoelens een rol kunnen spelen in je suikerbloedspiegel was beangstigend want daar kun je geen dosis insuline op berekenen .

Ik wou constant alert blijven , er mocht niets fout lopen .

De eerste nachten deed ze veel hypo's ( je bloedsuikerspiegel zakt dan onder de 70 ) .

Dit kom je te weten door een vingerprik te doen . Bij een hypo moet je opgesuikerd worden . Dit doe je met druivensuiker of cola en je moet er nog een snack van 1khp bij eten ( 1 khp = 12,5 g koolhydraten )

Waarom dit zo zwaar is ga ik je niet uitleggen , ik ga er een uitdaging voor jullie van maken .

Als jullie deze avond gaan slapen kan 1 van jullie midden in de nacht eens de wekker zetten .

Maak een gezinslid wakker die lekker ligt te slapen .

Stop dan een paar druivensuiker in de mond wacht 10 minuten en prop er dan nog een koek bij . 

Laat dan 's morgens om 7 uur je werker afgaan voor een lekker ontbijt .

Leuke uitdaging . Niet ?

Dit gebeurde de eerste nachten wel 3 keer per nacht .

Mits alle informatie liepen de dagen beter.

Diabetes type 1 vraagt veel structuur , met voeding op plaats nummer 1 (dacht ik )

Dus omdat ik alles perfect wou begonnen de stress- momenten op te komen :

- 8.00 u : ontbijt : vingerprik , insuline berekenen van de maaltijd .

   Dus de vraag : ga je dit allemaal op krijgen ?

   Antwoord : dat weet ik nog niet .

oeps hier gaan we dan , de bedoeling is dat er eerst insuline wordt ingespoten om vervolgens te eten zodat alles samen in het bloed terecht komt zodat de bloedsuikerspiegel geen te hoge pieken maakt .

daar begint het al daaaaaaaag perfectie .

- 10.00 u: snack tijd (dit verliep vlotjes )

-12.00 u :middagmaal 

                Dit was een ramp voor mij in het begin . Geen plateau te zien , wat ook niet kan in een ziekenhuis je bent er tenslotte niet alleen . Elke minuut te laat leek wel een uur . Dus constant mijn hoofd in die gang , waar blijft het eten van mijn dochter .

ah plateau in aankomst , vingerprik en weer de vraag , weer hetzelfde antwoord , voor de 2de maal daaaag perfectie .

- 14.00 u : snack (vlotjes )

- 17.00 u : avondmaal (vlotjes) , vingerprik , insuline berekenen en boterhammen lust ze wel .

- 18.00 u : langwerkende insuline 

- 19.00 u : snack ( vlotjes )

Eindelijk rustig samen in het bed wat tv kijken , ondertussen wist ik wat ik moest doen . Even genieten van elkaar .

Na een tijdje mijn dochter : Mama ik heb honger mag ik iets eten . oei wat nu , ken je het gevoel 's avonds na een zware dag lekker gezellig samen in de zetel film kijken een hongertje en de zak chips uit de kast . Toen heeft mijn dochter pas echt de klik gemaakt . Het is dan maar een komkommer geworden .

Toen zij tot besef was gekomen brak mijn hart . Ik heb dagen gehuild , ik was boos , verontwaardigd : dit verdiende mijn kleine meid niet ( en niemand ) .

tot volgende week 

grtjes

Zamyla