Rillend sloeg ik het deken om me heen en stapte de politieauto in. Wil je een kopje thee? vroeg een norse agent die met tegenzin naast me kwam zitten. Ik schudde mijn hoofd en staarde naar buiten. Wat gaat er nu gebeuren met Sam? vroeg ik tenslotte. De stilte doorbrekend. Ik heb altijd een hekel gehad aan die lange, slepende, nietszeggende stilte. Hij word overgebracht naar het ziekenhuis. antwoordde hij bits terwijl hij zijn gsm uit zijn borstzakje haalde. Ik zuchtte overdreven luid en staarde glazig voor me uit. Iemand duwde een warme beker in mijn handen en voorzichtig nam ik enkele slokjes. Dat smaakt hè? vroeg een agent. Ik keek even opzij. Wat een schatje. Hij had een lieve glimlach waardoor hij ook kuiltjes in zijn wangen kreeg, grijsblauwe ogen en kastanjebruin, kortgeknipt haar. Ik knikte. Hij hielp me uit de auto en begeleidde me naar het commissariaat.
We willen dat je exact vertelt wat er gebeurd is. zei de commissaris. Ik knikte toestemmend terwijl de knappe agent naast haar kwam zitten en me een droge deken gaf. Ik gaf hem de natte deken en ook de lege beker terug. We euhm Adam en ik gingen naar het bos. Maar we waren er niet alleen. Er zaten nog jongens. Ik denk 5 maar ik kan me vergissen. Ze hadden zakjes bij zich en praatten in een vreemde taal. Toen ze ons opmerkten, trokken ze hun geweer en schoten in onze richting. Sam duwde me weg en ving zelf een kogel op. Ik barstte in huilen uit. De knappe agent sloeg zijn armen om me heen en fluisterde zachte woorden in mijn oor. Ik was ongerust om Sam maar toch, ergens, voelde ik me gelukkig.
Kom maar mee. Ik woon in het appartement hiernaast en dan kan je slapen. zei de knappe agent terwijl hij me meesleurde. Ik ben Mark trouwens. Hij haalde de sleutel uit zijn zak en draaide de deur open. Ga maar binnen. De warmte omsloot me en voerde me naar binnen. Ik zal even iets te eten klaarmaken. Zet je maar rustig in de zetel. Hij liep de keuken in en ik nestelde me in de zetel, om me heen kijkend en de omgeving in me opnemend. Het was niet zon groot huis maar wel gezellig. Lust jij spaghetti? riep hij vanuit de keuken. Ik antwoordde schor dat ik het lustte. Hij lachte. Stilletjes sloop ik de zetel uit, naar de keuken. Zo stil als ik kon, naderde ik hem. Ik wou hem laten schrikken. Boe! Hij had zich vliegensvlug omgedraaid om mij te laten schrikken. Ik greep met mijn hand naar mijn hart. Laat me niet meer zo schrikken. zei ik schor. Mag ik helpen? Ik vroeg het zo onschuldig mogelijk maar het feit was dat ik gewoon bij hem wou zijn. Ik liep naar de gootsteen om groenten te snijden.
Ik voelde een hand de mijne vasthouden. Zijn lichaam drukte tegen het mijne en zijn armen lagen naast de mijne. Ik voelde de warmte uit zijn lichaam overvloeien naar het mijne. Hij fluisterde in mijn oor en ik voelde me nu echt warm worden. Hij gaf me een licht kusje op mijn wang en ik voelde de dubbele gevoelens opborrelen. Ik probeerde hem te negeren. De groenten waren gesneden en ik gooide ze in de pot. Hij liep terug naar het fornuis en roerde in de pot terwijl hij de tomatensaus erbij deed. Nu moet het enkel nog wat opwarmen. Hij zette het vuur lager. Waarom zet je het vuur dan lager? Ik voelde dat hij iets van plan was. Hij liep naar me toe. Dan kan het zachtjes sudderen. Hij knipoogde en duwde zachtjes tegen mijn armen. Ik schudde mijn hoofd. Niet doen. fluisterde ik zachtjes. Hij voelde dat ik het wilde. Hij hees me op en zette me op het aanrecht terwijl hij me zoende in mijn nek. Ik bleef mijn hoofd schudden. Tranen sprongen in mijn ogen en ik keek hem aan. Komaan. Blijf van hem af. dacht ik in mezelf. Ik wilde het zo graag. Hij hield mijn gezicht vast in zijn handen en zoende me zachtjes op mijn mond. Ik verloor mijn controle en zoende hem terug.
Slaperig opende ik mijn ogen. Rustig draaide ik me om en schrok me rot. Sam? Ben jij dat? Hij draaide zich om met zijn rug naar mij en sliep verder. Heb ik ? fluisterde ik. Ik deed het laken omhoog. NEE! Ik sprong snel het bed uit en zocht mijn kleren. Nee. Nee. Nee. Nee! Terwijl ik de trap af liep, trok ik mijn jeans aan en ik zocht mijn gsm. Hey Adam. Ik kom naar je toe. Zie je graag! X typte ik snel terwijl ik naar buiten liep. De tranen stroomden langs mijn wangen. Ik zag Adam nog graag. Egt graag. Het ziekenhuis leek mijlenver. En ik wist ook dat hij het Smsje niet zou lezen want een gsm mag daar niet. Het ziekenhuis doemde op voor mijn neus en ik liep door de draaideur naar binnen. De receptie stond druk maar ik liep gewoon op mijn gevoel af. Kamers stonden leeg. Ik voelde een baksteen in mijn maag vallen. Waar zou hij toch Ik stond stil. Was dat ? Ik draaide terug. ADAM! Ik liep naar binnen terwijl de tranen weer stroomden. Adam. Ik zie je zo graag! Ik ging naast hem zitten en hield zijn hand vast. Ik zie je graag. Je moet het geloven! Ik wilde je niet bedriegen. Echt niet. Het gebeurde gewoon! Snikkend haalde ik adem. Plotseling werd ik uit mijn mijmeringen gehaald. Een fel gepiep. Ik keek naar de monitor. Neeeeeee! DOKTEEEEEEEEEEER!!!!!!!!! gilde ik. Er kwam iemand aangelopen en stuurde me weg. Ik ging op de gang zitten en wachtte. Op Adam zou ik altijd wachten.
De regen klettert naar beneden. Ik loop rustig door, met mijn handen in mijn zakken. Ik ben uniek, anders dan de anderen, maar niemand merkt me op. De kou voel ik allang niet meer. Ik ben verdooft door de pijn, de pijn die aan me knaagt, van binnenuit. De deur valt achter me dicht en ik schuif langs de muur naar beneden, op de grond. Honderden vragen donderen in mijn hoofd. Vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Met moeite trek ik me recht en loop ik naar boven. Ik ben toch alleen thuis. Dan hoef ik niet al te veel moeite te doen om naar boven te geraken. Als niemand me ziet, dan vind ik het goed.
Een verdrietig meisje kijkt me aan vanuit de spiegel. Dat meisje dat ooit vol levenslust zat. Toen. Dat is niet nu. De lange haren van toen zijn ook niet meer. Het enige dat overblijft, is een lichaam, een leeg omhulsel dat enkel nog die knagende pijn bevat. Alle gevoelens, emoties en gedachten heeft hij meegenomen. Hij, de oorzaak van alle ellende. De gedachten aan hem maakten de pijn ondraaglijk. Hij die ooit de oorzaak van al mijn geluk was.
In mijn kamer is het veilig. Dat is het altijd geweest. Hier konden hij en ik altijd rustig alleen zitten. Zonder toeschouwers. Zonder problemen. Hier heb ik altijd mezelf kunnen zijn. Maar dat is nu niet meer. Ik weet dat ik hier kan blijven zitten. Tot iemand me roept. Waarschijnlijk mijn moeder. Om te eten. Ik rotzooi er dan een tijdje mee en zeg dan dat ik geen honger heb. Weeral niet. Dan komt weer die prangende vraag: Gaat het wel met haar? Dat zeggen ze dan niet recht in mijn gezicht maar als ze denken dat ik weg ben. Weer naar boven, om mezelf op te sluiten.
Het bed kraakt anders dan voordien. We gingen er altijd samen op liggen. Hand in hand. Starend naar het plafond en genietend van elkaars aanwezigheid. En nu lig ik er alleen. Ik staar terug naar het plafond. Maar het is zo anders. Zo anders zonder hem. In elke vezel van mijn lichaam voel ik dat ik hem haat. Maar ook dat ik hem mis. En dat er geen wij meer is, maar zonder wij er ook geen ik meer is. De vragen in mijn hoofd krijgen nog steeds geen antwoord. Ze vervagen en worden vervangen door nieuwe. Ik grijp het kussen en hou het tegen mijn hoofd. Het wit verzacht de pijn niet, het verergert het. De gedachten aan onze eerste Kerst samen verschijnt voor mijn ogen. Alles vervaagt. Ik voel dat ik elk moment kan wegglippen. Weg van alle pijn. Weg van alle ellende. Weg van hem.
Maar toch gebeurt het niet. Het kussen word van mijn hoofd getrokken. Hij is terug. Tom? stotter ik vragend. Het voelt alsof ik de bevestiging nodig heb. Dat het een droom is en dat mijn moeder elk moment kan roepen om te komen eten. Hij knikt. Hij komt naast me liggen en pakt mijn hand. Het voelt niet meer hetzelfde als vroeger. Hij staart mee naar het plafond. Ook dat voelt niet meer hetzelfde als vroeger. Ik had niet mogen weggaan. Het spijt me zo erg. zegt hij dan. Hij kust me zachtjes op mijn wang. Het voelt weer zoals vroeger. Met elke vezel in mijn lichaam besef ik nu dat ik zielsveel van hem houd.
