Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
xverhalenx
15-04-2012
Deel 2 De Boete
Ik leg mijn hoofd tegen het autoraampje en sluit mijn ogen. lekker in slaap dommellen met Eddie! Als je je ogen sluit slaap je niet meteen, bij mij niet in ieder geval. Ik denk dus na. Over alles. Het bloedprikken een paar weken geleden.
De uitslag. Ik snapte er niet zo veel van, omdat mijn huisarts nogal onduidelijk praat. Het enige dat ik begreep was dat ik terug zou moeten komen. Dat is al vervelend, maar het ergste is dat ik niet mag weten wat de dokter dacht en zei.
Ik doe mijn ogen weer open en ga rechtop zitten. Omdat we er zijn. We rijden langs een groot ziekenhuis in Enschede. `Nu nog een parkeerplak.' Ik weet dat dat niet mijn moeders sterktste kant is, dus ik help haar maar. Mijn gevoel is goed in dit soort dingen, zegt mijn moeder altijd. En rechts en daar links, roep ik gewoon. Ik heb geen flauw idee waar we heen gaan maar toch vinden we een plekje. `En ik heb het weer gedaan!', schreeuw ik eruit. Ik stap de auto uit en doe mijn overwinnigsdansje. 'Oebaloebaha, Ik krijg weer een ijsje, van onze weddenschap weetje nog?' Mijn moeder is inmiddels weer gestrest omdat ze weer schuin loopt. 'We moeten gaan.', Dat heb ik nu al zo vaak gehoord maar toch luister ik er dìt keer naar.
Het ziekenhuis is vanbinnen erg groot en de muren zijn zo wit als verse sneeuw. Ik ben er nog maar èèn keer geweest, dat was met Appie. Hij was erg ziek. Hij kreeg medicijnen en lag als het ware op sterven. Nu is het voorbij. Iedere dag medicijnen maar geen ziekenhuizen meer, voorlopig. Als ik daar aan denk krijg ik weer de rillingen in mijn rug. Denk aan pony`s Susan. Dat deed ik eigelijk altijd als ik me down voelde. Ik had niets met pony`s maar ze maken je zo blij. Mijn moeder loopt net als 3 jaar geleden met Appie.
Ik weet niet waar we heen lopen, maar ik vertrouw op mijn moeder. Die is hier inmiddels al vaker geweest. De bordjes op de muren en die boven de liften hangen waar we in gaan, zijn met grote letters aangegeven. We stappen in een grote lift en ik zie een bordje met: 'Oncologie', hangen. Ik sta stil en weer dringt er van alles door mijn hoofd. Oncologie. Dat woord ken ik. In de film, 8ste groepers huilen niet. Ik ben dan al een eerste klasser en huilen deed ik wel. Ik ga zitten op een stoel dat volgens mij gemaakt is voor mensen die wachten hier. 'Even zitten, hoor', zeg ik tegen mijn moeder. Ze vindt het goed zo te zien. Ze gaat zelfs naast me zitten en slaat haar arm om me heen. 'Misschien is er wel niets',zegt ze nog een keer. 'Het is wel lief dat je dat zegt maar ik weet beter', best een harde zin als ik er zo over nadenk. Mijn hoofd leg ik op mijn moeders borstkas en ik sluit mijn ogen. 'We hebben de afspraak pas om 8uur', toch?' Mijn moeder kijkt me aan en dat zegt eigelijk al genoeg. Ja, om 8 uur. Het is nog maar half ,volgens mijn mobiel dan. En ik heb niet echt een smartphone, zag maar stupidphone. Het zal dus wel wat later zijn.
Even mijn gedachte in orde zetten, zeg ik tegen mezelf. Ik denk na. Over de dingen die ik weet, over kanker. Of had ik geen kanker? Zou ik misschien leukemie hebben? En ga ik dood? En de jongen dan, waar ik zo smoor verliefd op ben. Opeens krijg ik hoofdpijn en ook buikpijn. Ik moet kotsen.
Zonder iets te zeggen loop ik weg. Naar de wc. Als die er is dan. Mijn voeten banen zich een weg tussen de zo nu en dan lopende mensen op de gang. Mijn moeder zat daar nog, op de stoel die ik net achter me heb gelaten. Ik begin te rennen en vind uiteindelijk een wc. Ik kan het niet meer inhouwen en ren de eerste wc in en.. daar komt het. Eerder dan ik had verwacht. Net voor de wc.
Ik moet nu wel iemand roepen, het tegen iemand zeggen. Een schoonmaker? Of misschien kan ik nu snel naar mijn moeder rennen en me weer laten knuffellen. Doen alsof er niets gebeurd is. Dat ik gewoon even moest plassen. Alles dringt tot me door en weer voel ik kots opkomen. Dit keer minder maar het is was wel wat, genoeg om te merken hoe ziek ik eigelijk ben.
Ik sluit mijn ogen en ga op de wcpot zitten die inmiddels al was doorgetrokken. Hoe los ik dit op? Ik slaak een zucht en kijk naar de kots die hier voor me ligt, dan hoor ik iemand. Susan? Susan ben je hier? We moeten naar de dokter. Met een grote stap over mijn braaksel loop ik naar de deur. 'Mama, er is iets gebeurd', Ik slaak nog een zucht en ga verder,'Die mediecijnen, ik moet ervan kotsen.' Even is het stil, en dan dringt het ook pas door bij mij. Die mediecijnen. Ze waren helemaal niet voor mijn buikpijn, ze waren ook niet voor mijn hoofdpijn. Het waren grote pillen die ik moest slikken, zodat het over gaat. Als ik mijn moeder moet geloven dan. 'Mama, die mediecijnen waren helemaal niet voor mijn buikpijn en ook niet voor mijn hoofdpijn. Ze waren voor mijn ziekte. Waarom lieg je recht in mijn gezicht. Ik geloofde je. Je bent mijn moeder en die hoort de waarheid te spreken.' Alle woede die zich had verzameld moest er toch èèn keer uit. Ik hoor hoe mijn moeder begint te snikken en woorden uit haar kil wilt laten komen,'je kwam ervan zelf achter, zei je.' Als ik zo denk heeft mijn moeder gelijk ik heb inderdaad gezegd dat ik wel wachtte. Maar liegen is wel wat anders, vind ik. 'Je hebt het niet over de mediecijnen gehad', zegt mijn moeder. Ik weet of ze boos is maar ze klinkt hol en schor in haar stem. Snel open ik de wcdeur en val in mijn moeders armen. het is dus plan 2 geworden; In mijn moeders armen vallen. 'Kijk niet in deze wc', zeg ik terwijl ik met mijn beefende vinger naar de deur wijs. Dat had ik niet moeten zeggen, want het eerste dat mijn moeder doet in de deur openen en in de wc kijken. Terwijl ze nauwkeurig de drap bekijkt was ik mijn handen en spoel mijn mond. 'Wacht even hoor, ik kom zo terug', hoor ik mijn moeder nog zeggen en dan loopt ze de deur uit. Ik heb even tijd voor mezelf. Even tijd om te denken. Htot me door te laten komen. Een moeder die tegen je liegt, of zou je het gedaan hebben om me niet bang te maken, om me te beschermen. Terwijl ik nadenk over akkie in de film en ook de ziekte zelf zie ik hoe de deur wordt geopend door een schoonmaker. Hoe snel moet je zijn om te laten merken, dat er inderdaad niets aan de hand is.
Als ik de schoonmaker weer zie vertrekken loop ik er meteen achter na. Ik sta weer op de lange gang. Nu voel ik me beter, omdat mijn moeder haar arm om me heeft geslagen. 'De medicijnen waren echt voor je buik', zegt ze. 'Ik geloof je , maar waarom moet ik dan altijd overgeven?', zeg ik terug. Het is op een zachte toon dan daar net in de wc. Zou het de stres zijn, vraag ik me af. Dat is eigenlijk het enige dat in me opkomt. Samen met mijn moeder lopen we naar de wachtkamer. We zitten er nog maar net en de dokter komt al naar ons toe en roept:' Susan van beek.' Ik schrik me rot en weet dan dat het mijn buurt is. Mijn naam galmt nog door wachtkamer en ik loop samen met mijn moeder richting de dokter. Ik geef hem netjes een hand en loop de kamer in. Bij de dokter ben ik altijd verlegen en zijn mijn antwoorden 'hoi, ja en oke.' maar nu is het anders. IK ga zitten op een stoel dat voor de dokter zijn bereau staat. Hij gaat zitten en wijst mijn moeder de stoel naast me aan.
xverhalenx
