Vanaf de zondag begon het bezoek toe te stromen, eigenlijk wel zoals verwacht, maar bezoek kan wel uitputtend zijn. Wie zag ik allemaal niet aan m'n raam passeren? Tante Noor en Nonkel Kurt, Tante Melissa en Nonkel Donato, T Sarah en N Filip,........... overmémé,........ zoveel mensen die glimlachend aan het raam stonden te kijken naar mij. Ikzelf kreeg vanaf de zondagmorgen antibiotica en daardoor kon ik nog niet genieten van mama's lekkere moedermelk. In plaats daarvan kreeg ik ook via m'n infuus een glucose-oplossing (suikerwater). Ook ondervonden de verpleegsters dat ik, net zoals mama, allergisch ben aan sommige produkten; ik kwam een beetje rood hier en daar, maar niks ergs. In m'n eerste week zag ik mama enkele keren per dag; in het begin van de week in een rolstoel en naarmate de week vorderde, zag ik mama al beter en beter uit de voeten komen. Mama had per slot van rekening een operatie ondergaan om mij te laten geboren worden. Ik werd overstelpt met zorgen van de verpleegsters en vroedvrouwen, en kusjes van mama en papa, die mij bij iedere mogelijk moment kwamen bezoeken. Tegen de woensdag mocht ik rustig aan beginnen met moedermelk uit het flesje te drinken. Ik startte met 5cc en die hoeveelheid klom geleidelijk aan omhoog zodat ik mezelf niet zou forceren. Verpleegsters en kinderarts zeiden dat ik op goeie weg was en dat ik goed dronk. Tegen dat het vrijdag was, kwam mama mij al zelf eten geven, wel nog met het flesje, en verversen deed ze ook; daarvoor zorgde ik dat mama telkens goed haar werk had met me: Dan had ik ze langer bij me.
Op vrijdagmiddag mochten de haakjes uit mama haar buik (32stuks!) en mocht ze het ziekenhuis verlaten. Wel zonder mij; want doordat ik 3 dagen later begonnen was met m'n voeding, moest ik ook enkele dagen langer blijven. Rond een uur of twee zag ik mama en papa vertrekken, nog een laatste keer kijken aan het raam, met ogen vol tranen, maar ja, het was voor het beste zo. Lang moest ik ze niet missen, want 's avonds kwamen ze terug voor voeding en verversing. Dat weekend heb ik m'n mama en papa niet veel moeten missen, want iedere keer als ik wakker werd om te eten, stonden ze naast m'n bedje.
Op zaterdag deed ik eigenlijk niet meer dan dat iedere gemiddelde baby doet op een dag: Slapen, eten en kakjes doen.
Ze zeggen een aardje naar z'n vaartje, wel, zo ook met mij. Mama is een moeilijke om een infuus te steken, laat zeggen, houden ook. Ewel, zo ook bij mij. In de voormiddag was ik blijkbaar zó aan het zwaaien naar de verpleegsters dat m'n infuus eruit kwam. Terwijl die eruit was, werd ik ook eventjes in de armen van m'n mama geplaatst, want die had ik nog maar eens van ver gezien. Wát een moment zeg, m'n mama! Na een tiental minuutjes moest ik terug naar m'n glazen bakje omdat het tijd was om m'n infuus terug te plaatsen. In diezelfde voormiddag kreeg ik voor het eerst m'n grootouders te zien: Oma, Opa, mémé en pépé. Man man, wat leek die laatste zo erg op mij en m'n papa ! En m'n papa: Wat kwam die vaak kijken aan het raam zeg, met een glimlach van oor tot oor ! Ook werden er nog enkele onderzoekjes gedaan door de kinderarts; eerst dacht ze dat ik zwaar ziek was, maar na grondig onderzoek leek het toch van niet. Was het nu ik die fake'te of niet? Toch had ik wat moeite met diep inademen, want blijkbaar had ik net na m'n geboorte heel hard liggen huilen en daardoor had ik klein scheurtje gekregen in m'n longetje, waardoor er een kleine hoeveelheid lucht tussen m'n long en m'n hartje gekomen was. Géén reden tot paniek, suste de kinderarts, binnen een paar dagen zou dat zichzelf oplossen. Als hulp daarvoor kreeg ik een beetje antibiotica toegediend, dat ik samen met m'n suikerwater kreeg via m'n infuus. Daardoor zou ik pas moedermelk kunnen krijgen als het hersteld was.
Ondertussen zag ik dat mama en papa al heel veel bezoek kregen op de kamer, die een einde verder in de gang vlak voor mij lag. Nu en dan zag ik papa eens uit de deurstijl piepen om mij even te checken. Ik zag ook nog tante Katty en nonkel Nico. Ondertussen waren m'n geboortekaartjes al geleverd en werden die al her en der verspreid over familie en kennisen. Als aandenken aan mijn geboorte kreeg het bezoek de keuze tussen een fietsje, een papflesje of een tuuter, allen uit glas op een spiegeltje. Tegen de avond zag ik mama ook nog eens aan het raam; ze moest nog in bed blijven omdat ze nog te zwak was om te lopen, papa was ook bij haar. Beiden met glinsterende ogen.....
Toch had ik wat moeite met diep inademen, want blijkbaar had ik net na m'n geboorte heel hard liggen huilen en daardoor had ik klein scheurtje gekregen in m'n longetje, waardoor er een kleine hoeveelheid lucht tussen m'n long en m'n hartje gekomen was. Géén reden tot paniek, suste de kinderarts, binnen een paar dagen zou dat zichzelf oplossen. Als hulp daarvoor kreeg ik een beetje antibiotica toegediend, dat ik samen met m'n suikerwater kreeg via m'n infuus. Daardoor zou ik pas moedermelk kunnen krijgen als het hersteld was.
