Tijdens onze tocht naar de Eenzame Berg hebben we veel gevaarlijke avonturen meegemaakt. Toch was er één belevenis die ik mij nog zeer goed kan herinneren. Het was een stormende nacht en we werden achtervolgd door Aardmannen. Ze waren veel te snel voor ons dus splitsten we. Ik belandde in een duistere grot en daar was waar mijn nachtmerrie begon…

Toen ik door de gangen rondliep op zoek naar een uitweg hoorde ik een vreemd rochelend geluid. Ik volgde het geluid en hield mij verborgen tussen een bos paddenstoelen. Daar trof ik een klein slijmerig schepsel aan met twee ronde fletse ogen in een mager gezicht. Het trok een Aardman met zich mee en schreeuwde met een afschuwelijk slikkend geluid zijn naam: Gollem. Terwijl hij wild aan het trekken was aan de Aardman viel een gouden ring op de grond. Ik raapte het op en stopte het in mijn zak. Toen ik hem tot aan een donker meer had gevolgd leek hij mij gehoord te hebben. Hij draaide zich bruusk om en sprak me aan. Ik stelde me voor want ik moest toch op een of andere manier mij uit deze grot zien te geraken. We besloten om een spel van raadsels te spelen. Als ik alle raadsels kon oplossen dan zou hij mij de weg naar buiten tonen. Anders was ik zijn volgende maaltijd. Ik liet hem beginnen dus siste Gollem:

Wat heeft wortels die niemand ziet

Is hoger dan bomen

Rijst op in ’t verschiet

Zonder hoger te komen?

‘Gemakkelijk! Een berg natuurlijk’ antwoordde ik. Nu was het mijn beurt. Het idee om opgegeten te worden nam mij nogal in beslag dus bedachte ik een eenvoudig raadseltje.

Dertig witte paarden op een heuvel rood,

Eerst kauwen ze,

Dan stampen ze,

Dan staan ze dood.

Vrijwel meteen zei hij ‘Ouwe mop! Tanden, mijn liefje!’. Hij begon aan zijn tweede raadsel. Zo deden we even door, met steeds moeilijkere en moeilijkere raadsels. Toen ik echt begon te vrezen voor mijn leven werd hij ongeduldig. ‘Stel ons een vraag!’ siste de schizofrene Gollem. Radeloos vroeg ik ‘Wat heb ik in mij zak?’. Ik gaf hem drie kansen want hij leek zeer geïrriteerd. Na een tijdje opperde hij furieus ‘Handen!’, en daarna ‘Mes’ en tot slot ‘Niets!’. Vreselijk geërgerd liep hij naar de rand van het donkere meer en praatte hij tegen zichzelf. ‘Wat heeft hij in zijn zakskes?’. Opeens sloeg hij in paniek. ‘Het is weg! We zijn het kwijt!’ brulde hij. Hij draaide even rond in cirkels terwijl hij alles woedend weg schopte. En toen werd alles stil. Ik hoorde plotseling gesis vlak achter mij. ‘Het is de hobbit! Vuile steler!’ hoorde ik en hij zette de aanval in. Ik kon nog maar net ontsnappen uit zijn greep en deed de ring die ik had gevonden om. Mijn gezichtsvermogen werd zeer wazig en ik werd onzichtbaar. Even had ik de kans om het schepsel te vermoorden met mijn zwaard maar ik schonk hem genade. Achteraf gezien was deze beslissing misschien wel het domste wat ik ooit gedaan heb… Ik hoorde in de verte Gandalf en sloot me aan bij hem om mijn avontuur naar de Eenzame Berg door te zetten.

Ik legde mijn verhaal over mijn inbraak in de berg uit aan Thoorin, Gandalf en de andere dwergen. Alles behalve hoe ik de Arkensteen had gestolen. Het leek me niet verstandig om dat te zeggen tegen de hebzuchtige dwergen… Maar we konden niet lang rusten want Smaug was ontwaakt en hij kroop naar de top van de Eenzame Berg. Daar rees hij hoog op en vloog in volle vaart af op het dichtste dorpje: Esgorath. De verschrikkelijke draak spuwde overal vuur en vernielde vele gebouwen.

Later hoorde ik over het verhaal van Bard. Bard, de erfgenaam van de oude koning, was een uitstekende boogschutter en was één van de weinige die wist hoe de draak – die zwaar bepantserd is – te doodden. Hij had drie zwarte, dikke pijlen die hij met een kruisboog vanop een toren moest schieten naar Smaug. Dit was het enigste wapen dat de sterke schubben kon doorboren. Hij miste twee keer, maar op de derde keer was het raak! Smaug brulde nog een laatste keer en de draak viel op de boot van de oude leider van het dorp. De bevolking vluchtte, onder leiding van Bard, naar de ruïnes van Dale, een verwoeste nabij gelegen stad.

Ondertussen was er heel wat ontwikkelingen gebeurt tijdens ons avontuur naar de Eenzame Berg. Nu de schatten van de berg daar open lagen wou iedereen natuurlijk een deel hebben. Bolg, de leider van een groot orken-, vleermuizen- en Aardmannenleger had het gemunt op de dwergen en was op weg naar ons. Een elfenleger was ook vlakbij, omdat er blijkbaar witte edelstenen zaten tussen het goud, die ooit van hun gestolen waren. Ook de mensen van Dale waren bereid om te vechten, omdat de draak hun dorp vernield had. Thoorin vroeg hulp aan zijn neef, Dáin, die ook met een dwergenleger aankwam.  Een tachtigtal enorme adelaars waren ook op weg naar het slagveld omdat ze in het krijt stonden met Gandalf. In totaal waren er dus vijf legers die allemaal tegen elkaar waren.

Toen ik hoorde van dit naderend onheil moest ik iets bedenken. Met behulp van de Ring sloop ik ’s nachts uit het kamp en wandelde ik naar Dale. Ik kwam toe bij Bard, de drakendooder en leider van het dorp, en gaf hem de Arkensteen. Mijn plan was om hem de Arkensteen te geven zodat hij deze kon ruilen met Thoorin. Hopelijk zou dat beide kanten een beetje minder aggresief maken. Ik sloop diezelfde avond nog terug naar ons kamp in de Eenzame Berg.

Maar de volgende dag, toen de mensen samen met de elven naar de poort kwamen, zagen ze dat deze belegerd was. De dwergen hadden een enorme barricade opgesteld. Thoorin sprak hun aan van een veilige plaats. Bard probeerde de Arkensteen te ruilen met Thoorin maar dit loop fout af. Eerst wou hij het niet geloven en toen hij hem onder ogen had, wist hij wat er gebeurd was… Verontwaardigd verbande hij mij uit het kamp en Thoorin kroop terug in de berg. Dit betekende oorlog. Ik voelde mij zeer slecht omdat ik het gevoel had dat ik een oorlog had gestart waar veel slachtoffers zullen vallen.

Het moment was aangebroken. Ik, Thoorin en de andere dwergen stonden voor de opening tot de Eenzame Berg en er werd van mij verwacht om de Arkensteen te stelen uit de klauwen van een enorme draak. De Arkensteen was een mytische steen die Thoorin zeer hard begeerde omdat het een oud erfstuk van hem was en buitengewoon kostbaar was.

Ik strompelde dan maar in de voorgangen van Erebor, op zoek naar de schatkamer. Die vond ik al snel want deze ruimte was zeer groot. Een zee van goud overviel mij. Miljoenen goudmunten, ontelbaar veel goude bekers en zilvere edelstenen versierden een kolossale zaal. Er was zo onmetelijk veel rijkdom in die zaal dat ik er met mijn hobbitsvoeten over kon lopen voor uren. Toen ik over de zoveelste duin goud wandelde merkte ik iets vreemds op. Een kleine lawine aan vallende munten ontstond. Ik zag rode schubben dat onmiskenbaar deel uit maakte van een gigantisch drakenoog dat van Smaug was. Gelukkig was deze nog gesloten en dat verklaarde de trage, regelmatige stijgingen van de bergen goud. Met zeer voorzichtige passen greep ik een vrij grote beker en holde ik geluidloos terug naar de dwergen. Maar een honderdtal meters scheidden mij en de uitgang tot als ik een achter mij een zeer diepe stem hoorde bulderen.

‘Haha dief! Ik ruik, voel en hoor je!’ echode door de kamer. Ik wist wat de zwakke punten waren van Smaug dus antwoordde ik ‘Nee dankje, o Smaug de Geweldig. Ik kom alleen om te kijken of u werkelijk zo groot bent als in de verhalen gezegd wordt.’ met de beleefdste stem die ik had. De draak, enigszins van zijn stuk gebracht, ging in op mijn vleierijen… ‘En is dat wel zo volgens jou, indringer?’ zei Smaug geïnteresseerd. Hij zette zich rechtop en zwaaide met zijn vleugels om indruk te maken. ‘Uiteraard, veel groter dan ik ooit had kunnen verwachten, o Machtige Smaug!’ antwoordde ik terwijl ik mijn angst onderdrukte.

Voor enkele minuten vertelde ik over hoe groot hij wel was en Smaug antwoordde gevleit maar toch achterdochtig terug op elk compliment. Langzaam kon ik dichter en dichter bij de uitgang komen tot ik halfweg iets zag glinsteren tussen alle schatten. Een fonkelende blauwe steen waarin een soort klein universum te zien was lag daar, op enkele passen van mij. Het was de Arkensteen. Ik twijfelde geen moment en deed de ring om. Terwijl Smaug aan een monoloog begonnen was griste ik de steen op, helemaal onzichtbaar. De draak had mij snel door en zocht naar mij op alle manieren. Hij stootte alles wild omver en liet bergen en bergen munten en bekers vallen op zoek naar mij, de inbreker. Ik spurtte naar de uitgang en dat had Smaug door, want hij kon mijn voetstappen zien. Hij deed een laatste duikaanval juist op het moment waar ik door de kleine tunnel die de uitgang was sprong. Woedend spuwde Smaug vuur uit door de smalle doorgang. Deze kon ik nog maar net ontwijken. Snel maar toch voorzichtig vond ik de weg terug naar de rest van Dwergen met de Ring, de Arkensteen en een gouden beker in mijn hand. Maar één ding stond vast: Smaug wou wraak en die ging hij krijgen…