Ze keek naar haar benen met blinkende ogen. Ogen die zich langzaam vulde met tranen en dreigden over te lopen. Ze beet op de binnenkant van haar kaken, zo hard dat haar mond zich vulde met een ijzeren smaak. Ze zou niet wenen, dat mocht gewoon niet.

Haar handen bolde zich tot vuisten en ze duwde haar nagels diep in haar huid. Haar hoofd stroomde leeg, en de mentale pijn verplaatste zich naar haar handen. Haar hoofd werd leeg en een rust nam plaats. Eindelijk, eindelijk wat ruimte om te denken en even niet meer aan alle zorgen te denken. Het enige wat ze momenteel voelde was het prikken van haar nagels in haar huid. Het enige wat ze proefde was het bloed in haar mond. En het enige wat ze zag waren de littekens op haar benen.

De rust veranderde snel toen ze voetstappen op de trap hoorden, toen moest alles heel snel gaan. Ze draaide zich om en smeet het nog halfrode mesje in haar nachtkast. In bijna dezelfde beweging trok ze een deken over haar benen. De tranen dwong ze terug en snel vormde haar grimas zich om in een glimlach.

Toen de deur opende keek ze naar haar gsm, precies alsof ze dat al de hele tijd had gedaan. Haar vader keek binnen en vroeg of ze even kon babysitten. Tuurlijk moest hij weg, alweer. Alsof hij echt een afspraak had voor zijn werk. Alsof hij niet doorhad dat zij of zelfs nog erger haar moeder wel wist waar hij echt naartoe ging. Hoe noemde ze ook alweer? Lotte, lore?
Niet dat het uitmaakt. Een glimlach faken was makkelijker dan de problemen die zouden komen moest hij het weten.

Het is makkelijker om gewoon te zwijgen, de lippen op elkaar te houden en te glimlachen. Daar stoor je tenminste niemand mee. Niemand luistert graag naar de problemen van anderen. Dat was een les die ik al snel had geleerd. Ergens was het ook wel logisch, iedereen wil gewoon het beste maken van zijn eigen leven, niemand heeft tijd om te luisteren naar gezever. Dat is ook het enige wat het is..  gezever.

Een sleutel in het slot, liet haar overeind springen. Haar moeder was thuis gekomen en het was tijd om zich uit de voeten te maken. Als ze haar zou zien zou het beginnen,  eindeloze ruzies om geen reden. Gewoon om haar frustraties over haar vader op haar uit te werken.

Eens op haar kamer was het een soort vaste gewoonte geworden. Zich oprollen in een deken en wachten tot ze riepen om avond te eten. Die in stilte zou worden opgegeten. Daarna zou ze terug naar boven komen om onder dat zelfde deken te kruipen en te luisteren naar het geschreeuw die de verdieping onder haar vulde. Dat was het moment waarop haar tranen de vrije loop mochten gaan , nu zouden ze toch geen tijd meer hebben om aan haar te denken.
Zo viel ze langzaam in slaap , met geen hoop voor morgen of de dag daarna of de volgende…