Locatie: Boeing 777, London NY, Business (not pleasure).
Net een maaltijd, een glas champagne, een glas rode en een glas witte wijn achter de kiezen. Bezig met een glaasje porto. Luxe in een metalen kist ergens hoog boven de Atlantische Oceaan.
In mijn overhead compartment ligt de Humo van deze week. Cathhérine Moerkerke (ik ben een fan, lees vorige blog) geeft het volgende citaat: Een tijdje terug luisterde ik veel naar Led Zeppelin, daarvoor was het vooral jazz en op dit moment zit ik in een Rolling Stones periode. Wat een zin!!! 1000 gedachten schieten door mijn hoofd, ik weet niet waar te beginnen.
Laat me dan maar beginnen met Cathérine zelf. Dat ik een fan ben wist de aandachtige lezer dus al. Maar dat ik er ook iets mee gemeen had wist ik zelf niet. Waarom kom ik zo een grieten niet in het echt tegen?
Even tussendoor. Clichés in de luchtvaart. Stewards zijn altijd homo, dat klopt. Maar waarom zijn stewardessen niet steeds lekkere wijven? Omdat ik op een BA vlucht zit en de meeste Engelse grieten mottig zijn misschien? Jammer want zatte Engelse grieten, en dat zijn ze op zaterdagavond allemaal, zijn meestal niet te houden.
Anyway, back to the jam. Die Stones periode van Cathérine. Ik heb die ook gehad. Weken aan een stuk enkel naar alle albums luisteren, biografiën verslinden, naar Villa Nelcotte in Ville-franche-sur-mer rijden, wakker liggen van een Fender Telecaster, ... De symptomen zijn me bekend. Die Keith is oud, lelijk en versleten en mocht hij ze al ooit alle 5 gehad hebben, er zijn nu vast enkele vijzen onder die palmboom blijven liggen. En dan nog zou ik mijn ziel verkopen om 1 dag Mr. Richards te zijn, al was het een Keith in comateuze toestand.
Cathérine had dus ook een jazz periode. Ik nog niet. Ik heb het geprobeerd, echt waar. Zelfs Django Reinhart en Miles Davis konden me niet bekoren. Hoezeer ik het ook wilde, al was het maar om pseudo intellectueel over te komen. Dit komt denk ik omdat jazz niet over sex gaat, of toch niet expliciet. Geef mij maar simpele rock n roll zoals AC/DC. Little Lover, The girls got rhythm of het poëtische Giving the dog a bone. Daar moeten geen tekeningetjes bij, dat gaat over oerdriften die iedereen snapt.
Om dan te komen tot het punt waar eigenlijk heel deze blog, heel deze site en zelfs heel het wereld wijde web zou moeten over gaan: Led Zeppelin. Beste Cathérine, dat je in een Rolling Stones periode zit wil ik je nog vergeven. Meer zelfs, ik vind het fantastisch. Maar Led Zeppelin, dat is geen periode. Ik hoop dat je beseft dat dit meer is, het is een openbaring, een levenswijze, een filosofie, een state of mind. Ik moet zelf iets van een 23 geweest zijn toen ik ondersteboven was van Led Zep. Nu 6-7 jaar later ben ik nog niet rechtgekropen.
Dankzij het fenomeen ipod kan ik altijd en overal naar Page, Plant, Jones en Bonham luisteren. Na I, II en III zit ik halfweg de oceaan aan die 4 symbolen. The battle of evermore om precies te zijn. Rare song. Dat hij over die onnozele Lord of the Rings verhaaltjes gaat bederft de pret een beetje. Maar dan die mandoline. Straf hoe ze met zo een sissy instrument 1000 keer heavier klinken dan die 7 strings van Korn. En what the f*ck is the rain song? Daar kan ik uren naar luisteren, niks van begrijpen en concluderen dat strontregen fantastisch is. Eddy De Mey zal dit nooit snappen, hij is eerder een Boyzone dan een Zeppelin fan.
Geeuw. De combinatie van alcohol en de grote hoogte maken me slaperig. Daarom zeg ik nu: Babe, Im gonna leave you.
Ik ben Hugh Jazz
Ik ben een man en woon in Het Dwaasland (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 13/09/1976 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
