er zijn soms van die somb're, donk're dagen die ogenblikken vol van stil verdriet waarin je eigenlijk zou willen vragen aan God of Hij je zorgen nog wel ziet het is zo kil en duister om je henen geen enkel schijnsel meer je pad verlicht je wilt het liefst maar stilletjes wat wenen en tastend zoeken naar Gods aangezicht
maar dan ineens na innige gebeden blikt deernisvol een engel op je neer hij vraagt: ach vader, zend mij naar beneden ik breng die ziel de vreugd en blijdschap weer en God spreekt: ja, je kunt de aard betreden doch toon dit kind Mijn vriendelijk gelaat en denk eraan, één woord vol liefd' en vrede is meer dan duizend and're woorden waard
en als die engel dan wil binnentreden gewoon door 'n mens die je zo simpel vond denk je: is dit nu 't antwoord op mijn beden is dit de engel die mijn Vader zond? maar plotseling blik je hem recht in d'ogen ze zijn zo liefdevol op je gericht en innig dankbaar stamel je bewogen: mijn God, ik zie Uw vriend'lijk aangezicht
Omaatje toe mag ik even? Op jouw scootertje heel kort. Voor een fotootje,voor heel even. Dan zorg ik dat het een mooi plaatje wordt. Nee ik ga er nog niet op scheuren. Echt dit zal jou niet betreuren. Ik heb er best zin in. Keek bij jou het spiegeltje al vaker in. Bij de allereerste visite. Zodat een ieder van die foto kon genieten. Kijk nu jouw spiegeltje samen met mijn mama in. Ja de oudste van het gezin. De rechter spiegel toont mijn prille jaren. Links kijkt Oma erin met haar toch grijzer wordende haren. Tja wat Oma nu denkt,wat toch een lekker ding. Ik ben haar grote lieveling. En wat Oma nu ziet. Was ik ooit ook zo klein? Ook zo'n heerlijke poppedijn? Och wat Oma denkt,dat weet ik nog niet. Maar zie wel dat ze van mij geniet. De tijd vliegt Oma met de jaren. Vervlogen zijn haar kinderjaren. Geniet jouw leven iedere dag. Nu het nog kan,nu het nog mag. Omaatje,toe mag ik even? Nu ik er toch ben,jouw een kusje geven?
