Ik ga dood. Ik zal kort even samenvatten waarom ik tot die stelling kom.

Ik herinnerde me nog dat ik in Luchtsluis 1 stond, toen ik plots als een kanonskogel weggeschoten werd. De luchtsluis was losgekomen van de Hab waardoor de Hab als een schroothoop achterbleef. Maar zoals ik al zei, ben ik een overlever en ondernam meteen actie. Eerst loste ik de problemen met mijn ruimtepak op en daarna plakte ik de Hab weer aaneen. Vervolgens bracht ik het onder druk. Maar tegen de tijd dat ik de Hab weer tot een leefbare ruimte omtoverde, waren mijn aardappelplantjes al verdord. Met andere woorden: mijn voedsvoorraad was sterk geslonken en ik zou het maar volhouden tot sol 584. Gelukkig stond ik nog altijd in contact met NASA en kon ik mijn hoop op hun vestigen. Ze werkten zich de klok rond om en oplossing te vinden voor het voedselprobleem. Uiteindelijk hadden ze besloten om een onbemande sonde de ruimte in te sturen. De tijd drong: ze hadden maar 470 dagen om het voedselpakket voor te bereiden en het op de startraket te plaatsen. De controles lieten ze achterwege. Het was immers niet haalbaar om deze uit te voeren.

En natuurlijk ging het de mist in: de raket ontplofte bij de lancering (haast en spoed is zelden goed)... Die voedingssonde zal ik dus nooit te zien krijgen. 

Kortom, ik ga dood. Het is compleet uitzichtloos.

Mark Watney